Namibië & Botswana 2017 Stokstaartjes Naar de onderkant van de pagina.
December 2017. Vlucht uit de sneeuw naar Namibië en Botswana. 
Een hoofddoel van de vakantie was het bezoek aan een kolonie stokstaartjes. Dat lukte. Zie de aparte pagina hier
 

De uitgezette route was ruim 3000 km in 13 trajecten en op 7 plaatsen zouden we 2 nachten blijven. Uiteindelijk hadden we met alle game drives, excursies e.d. plm 4000 km afgelegd. Sommige trajecten (bv Maun-Ghanzi-Buitepos door de West Kalahari) waren uitgesproken saai. Goede asfaltwegen, dat wel, maar weinig bezienswaardigs, afgezien van de uitgestrekte (groene!) lage struikjes en om de 100 km een benzinepomp of een bocht ... Op de laatste 230 km b.v. kwamen ons 15 tegenliggers tegemoet. En een kameleon, maar daarover later. Veel later. 

We reisden op 12 december met een late vlucht naar Windhoek. Op 10 en 11 december viel er een massa sneeuw in Nederland, met code rood als gevolg. Op 11 december waren talloze vluchten geannuleerd en op Schiphol was het één grote chaos volgens het nieuws. 12 december was nog altijd code oranje en Joop, die ons altijd maar weer naar het vliegveld brengt, kwam ons om kwart voor 8 's avonds halen. Het stond zó vol auto's voor de vertrekhallen, dat Joop zijn auto amper fatsoenlijk kon neerzetten. 
Het was dus een complete verrassing toen we Schiphol aantroffen als op onderstaande foto ...
Om 5 over half 9 waren we ingecheckt, door de security en door de douane!! Ze vroegen bij de security of ik een zakdoek in mijn zak had. Ja, natuurlijk, wat een eigenaardige vraag. Begin dit jaar kreeg ik in Canada op mijn huid omdat ik speldjes in mijn haar had. Begon dat ding te piepen ...

Ik reis altijd in dezelfde trui, een paarse, ooit van Tonkie gekregen, met het favoriete bloesje uit Australië, 17 jaar geleden voor 2$ gekocht en nog steeds mooi en uiterst praktisch, zo gewassen, zo droog, nooit strijken en toch niet te warm!

De lange vlucht was vervelend zoals altijd, maar het was gelukkig niet zo akelig koud. En ze hadden schattige bekertjes aan boord van het KLM toestel. Maar het roerei bij het ontbijt was vast van eipoeder gemaakt. 
Wat moet het zalig zijn om zo'n lange nachtvlucht in de business class door te brengen: instappen, wat eten, glaasje wijn en hup, slapen! Maar dan moet je een zoon of dochter hebben die piloot bij de KLM is! Wij hadden in de Comfort Zone - een beetje bijbetalen en je kunt je benen kwijt - geboekt. Ik heb weinig vertrouwen in het comfort van een vliegreis en had 2 boterhammen met kaas bij me, lekkerder dan roerei van poeder.

Volgende morgen in Windhoek eerst de giga-auto ophalen.  4x4, geen automaat, links rijden in een onbekende omgeving en dan de stad in. Ko is nergens bang van, maar het was wel even wennen...

 

 
Aardig hotel in een soort buitenwijk: Olive Grove, kamer 6, waar gebruik gemaakt was van geolied beton, erg mooi van kleur. We hebben dergelijk beton regelmatig gezien. Lekker veel ruimte achter het bed voor boek, bril, glaasje water en dgl. en leuke lampjes. Ook was het personeel heel aardig, m.n. Elisabeth was een schatje (hieronder). Ik had haar op een jaar of 25 geschat, maar ze was 36 en had al een dochter van 15. Die kon ze maar eens in de maand opzoeken en daar moest ze dan een dag voor reizen!

Windhoek is een grote, moderne en schone! stad met 320.000 inwoners (evenveel als Utrecht) en een klein centrum. Je kunt er alles krijgen, maar moeilijk parkeren, net zoals in Utrecht, Leiden etc. Veel straatnamen herinneren nog aan de tijd dat Namibië een Duitse kolonie was, maar een echte Konditorei b.v. hebben we niet kunnen ontdekken. Er waren vrijwel nergens plekken waar je even een kopje koffie of zo kon drinken, zelfs niet in Windhoek.

14/12 We deden wat boodschappen en gingen toen naar het Daan Viljoen wildparkje om vast even te wennen. Één asfaltweg met (vrijwel afwezig) verkeer in beide richtingen en een paar zijpaden met eenrichtingverkeer. Meteen al een paar giraffen direct naast de weg: we waren weer in Afrika!!!
Er was verder niet zo heel veel te zien: een paar zebra's, een beisabok, allemaal ver weg. Maar we zagen ergens een dam, een plas/meertje/ven, klein dus, met wat gnoes en bavianen erbij. Het was even uitvogelen hoe we er moesten komen, maar uiteindelijk had Ko bedacht hoe het moest. Omdat er geen leeuwen of zo in dit park zijn, mag je de auto uit. Mooi zo! 

We vonden gnoes, wat impala's, bavianen, paar zebra's en dgl.. 

Ik vond het wel vervelend dat ik de hele tijd steentjes in mijn sandalen kreeg en ze er niet uit kon schudden. Tot ik eindelijk het licht zag en bedacht dat het misschien geen steentjes waren. Zie je die dorens? Die liggen dus ook op de grond en gaan dwars door je schoenzolen heen! Foto links: op ongeveer ware grootte.

We kregen later in de week zelfs het advies om niet door olifantenpoep te rijden. Olifanten eten gewoon van die bomen met de dorens, een acacia-soort, hebben daar niks van (giraffen ook niet), poepen de dorens weer uit en jij krijgt er zomaar een in de band van je auto!
Buiten Windhoek shanti towns, optrekjes van van alles, hier betrekkelijk schoon en van enig niveau, maar met veel blik! Het schitterde in de zon en binnen moet het enorm heet worden. 

Maar beter dan de slaapplekken van karton of plastic met een hoop troep eromheen.
15/12 Nu gingen we echt op reis, in de richting van Etosha, het enorme wildpark in het noorden. Zo ver weg, dat we in 2 etappes gingen, want we hebben wel tevoren al besloten om het rustig aan te doen. Wat heet, rustig aan, iedere reisdag was toch altijd wel zo'n 250 kilometer minstens. 
In Okahanja maakten we een stop. We konden ons herinneren dat er, toen we hier 20 jaar geleden waren, ergens een toeristenmarkt was, heel leuk in de open lucht onder grote bomen. Daar komt onze olifant in de puzzelhoek vandaan.  Ik wilde graag een paar cadeautjes kopen en Tonkie had een verzoek ingediend: ze wilde een amulet ...
Eerst koffie drinken, ik geloof de enige keer dat we een soort Konditorei troffen. Er werd hier vnl Zuid Afrikaans gesproken. Goed te lezen, moeilijk te verstaan en altijd weer leuk. Met Engels kun je ook terecht en we hadden voor de gelegenheid een paar kreten in Oshiwambo geleerd: o.a. Kalunga nekuya'mbeke (God bless you) wat altijd aardige reacties opleverde. 

De markt was veranderd. I.p.v. openlucht met uitstallingen op de grond waren er nu kraampjes met armoedig plastic aan de achterzijde.

We waren de eerste klanten van de dag en werden gelijk bestormd door alle verkopers en -sters. Vreselijk is dat. Je zou het liefst van iedereen iets nemen, maar als je al zo vaak in Afrika bent geweest wil je eigenlijk nauwelijks meer iets hebben. Van al die beeldjes van olifanten en giraffen heb je er duizenden gezien. 

Een amulet, wat was dat? Een gisse dame vond er eentje, toen ik het met moeite had uitgelegd: niet zo mooi als die uit Gambia, die speciaal voor Tonkie gemaakt was, maar eentje die afkomstig was van de Himba's, een stam ver weg in het noorden, die zich nog graag insmeert met rode klei. De foto hieronder komt van internet. Wat een prachtig kindje, trouwens!

Vooral het afdingen vinden we vreselijk, een noodzakelijk kwaad! Nou maar hopen, dat Tonkie de amulet aardig vindt. Ik heb uit mijn ooghoeken rondgekeken naar een boodschappentas, maar nergens gezien. Het exemplaar dat ik ooit in Frankrijk op de markt van een Afrikaanse dame kocht heb ik jarenlang gebruikt: licht, leuk en ijzersterk. Maar vorig jaar is hij bezweken en de tas die ik nog heb is van zichzelf al zwaar... 
De reis ging door naar onze eerste 'lodge': Wow!!! We hebben, bofferds die we zijn, al de nodige keren in een lodge gelogeerd, maar deze hoorde echt bij de top: prachtige inrichting en zeer aangenaam verblijven. Vanuit de lodge (Okonjima Bush Camp, huisje 4) keek je regelrecht in een soort reservaat, want hij hoorde bij een plek waar onderzoek gedaan werd naar cheetahs. 
Bij een kleine plas vlakbij allerlei vogels en vogeltjes, maar ook wrattenzwijntjes, beisabokken, giraffen etc Het fotograferen van vogels met een telelens is nog altijd lastig, maar gaandeweg lukte het (Ko) beter. Linksonder shaft-tailed wydah, verbazend mooi en redelijk algemeen, en rechts een oeverloper van het een of ander, altijd moeilijk te determineren, maar ik ga het proberen! Ik kom uit bij Lesser yellowlegs en dat is vast niet goed, want die is zeldzaam ... Ook hier gezien sandgrouse. Dat is een vogel die een beetje lijkt op een bruine, gespikkelde duif. Bijzonder: de vogel brengt water naar zijn jongen door het in zijn veren op te slaan.

De foto's hieronder, links de bruine hyena die we in het donker hebben gezien, en rechts de sandgrouse, die water kwam drinken, zijn van internet. De namen van de fotograaf, die ik als het kan vermeld, stonden er niet bij.

We hebben gewoon de hele middag zitten kijken.

Toen het eenmaal donker was hebben we een zgn nachtsafari gemaakt, de bush in met een gids, in een landrover. Een beetje riskante onderneming, want vaak zie je niks (we zijn die in Costa Rica nog niet vergeten, met alleen die ene kikker!), maar we hadden geluk: 3x een bruine hyena, nooit eerder gezien, parende stekelvarkens (of ze het heel voorzichtig deden konden we niet zien, maar de gids vertelde ons dat stekelvarkens, net als bonobo's, seks gebruiken om vijandigheid te voorkomen), een konijn, hazen en springhazen en zelfs een aardwolf. Dat is een zeldzame verschijning, 'n soort hyena, en ik heb hem niet goed gezien, maar toch! En elandantilopen, die we in deze omgeving nooit (meer) gezien hadden/hebben.
Er viel in het donker natuurlijk niks te fotograferen en het was behoorlijk koud, maar daar was op gerekend: windwerende dekens aan boord van ons voertuig.
Daarna lekker slapen in onze enorme kamer met een giga-bed en weer veel geolied beton, een fraaie badkamer met veel ruimte en wat vind je dan van zo'n versierde rol WC papier ...

16/12 Word je 's morgens wakker van het geluid van bijeneters, kijk je weer zo de Afrikaanse bush in, met - hierboven - parelkippen (helmeted guineafowl) en een slender mongoose, maar die was uiteraard zó verdwenen. 
Een lekker ontbijt, standaard fruit en yoghurt voor Ko, een roerei of omelet, met gebakken bacon en opgediend met o.a. een email theepot en porselein dat er net zo uitzag. Toti was een vrolijke jongeman bij het personeel, met een stukje goud voor het mooi in zijn voortanden! 

 

Hier hebben we echt genoten.16/12 Voordat we op de asfaltweg kwamen zagen we nog een stel bavianen. Ze leken ons donkerder dan de bavianen in O. Afrika. Deze hierboven zit wel mooi op zijn termietenhooptroon.
Toen we 20 jaar geleden in Namibië waren waren we ook ons aan het oriënteren over waar we t.z.t. wilden gaan wonen, omdat we Zimbabwe als toekomstige verblijfplaats al hadden geschrapt. Op een dag kwamen we door Otjiwarongo, een schattig stadje met lanen vol bloeiende flamboyants, andere lanen vol bloeiende jacaranda's en dikdiks in de berm. Daar wilde ik t.z.t. wel wonen, dacht ik zo. Maar er was geen bridgeclub, dus het ging niet door.

De jacaranda's, met hun fraaie blauwe bloemen, waren uitgebloeid, maar de flamboyants nog niet helemaal. Op de foto rechts hierboven is bovenin het fijne loof van de jacaranda te zien. Otjiwarongo zelf was wel twee keer zo groot geworden, moderner ook en de dikdiks (foto van internet; ze zijn altijd met z'n tweeën) waren verdwenen.

Ik had door de droogte pijnlijke ogen en veel last van het felle licht gekregen. Gelukkig kon ik hier bij de apotheek geholpen worden met 2 soorten oogdruppels: voor overdag als nodig en voor 's nachts. Het ging na de eerste druppels gelijk een stuk beter. Wat moet je in Afrika, als je niet kunt kijken?

Het liep natuurlijk wel tegen kerst, al voelde het daar niet zo. Pompbediendes droegen een muts en in een winkelcentrum kwamen we een zwarte Santa tegen. Zijn assistent was trouwens zwart, haha!!!, maar ook nog een vrouw en tevens nar. Dubbele discriminatie? We dronken koffie in een apart daarvoor ingericht hoekje van de supermarkt en begonnen aan de lange tocht naar Etosha.

De lange ritten zijn vaak tamelijk saai: rechte wegen, weinig verkeer, geen opwindend landschap. Wel grappige bordjes langs de weg: overstekende wrattenzwijntjes - veel gezien, maar ze staken niet over -  en dergelijke. Er zijn er nog meer, maar die moet ik nog opzoeken. Maar uiteindelijk kwamen we aan in Etosha, waar we in het park logeerden. 
We kregen huisje 32 in Okaukuejo en dat viel een beetje tegen na de schitterende lodge van gisteren. Het was een beetje smoezelig, de douche b.v. was niet schoon, een lamp kapot, er was geen zitje, het was er druk, maar ja, als we gisteren in een tent hadden geslapen hadden we het er w.s. fantastisch gevonden.  Veel mensen, veel bedelende vogeltjes en dat is altijd wel leuk. Rechts iets verderop Masked weaver, een veelvoorkomende soort met een mooi nest.
In de beschrijving stond dat er een plek was met zicht op een dam en die was er wel, maar alle zitplekken zaten onder de vogelpoep. 
Er waren n.l. heel veel quelia's, een klein, maar vraatzuchtig, zaadetend vogeltje, dat in enorme troepen leeft en soms veel schade aan de oogst toebrengt. Foto's van internet.		        

Ik zag wel al direct een oude bekende, twee zelfs: de hop. De foto is niet goed, maar de enige die er is. Zelfde geluid als de hop in Frankrijk, dus hij zal hier wel op vakantie zijn.


Zouden de vogels, die in de zomer in Europa broeden in de winter in Afrika broeden?

Er waren ook grondeekhorentjes en, wonderlijk, honderden witte, heel onrustige vlindertjes, die veel in een bepaalde, onbekende boom zaten.

17/12 Nu zitten we een hele dag in Etosha, dus als je niet van beestjes kijken houdt dan kun je een heel stuk overslaan! 

Etosha is een enorm reservaat, zo groot als half Nederland en enorm droog. Bijzonder is een salt pan, een uitgestrekte vlakte met een zilte bodem en die vlakte is zelfs zichtbaar van uit de ruimte. 

Toch leven er in Etosha heel veel dieren, want er zijn een flink aantal waterholes - gedeeltelijk door mensen gevuld met behulp van pompen - en bij die plassen komt er van alles drinken. Wij hebben o.a. ergens ongeveer 95 olifanten gezien. Daar kun je naar blijven kijken! Veel spelende tieners in het water. Een aantal hele kleintjes, die goed afgeschermd worden, zodat je ze maar met moeite te zien krijgt. Groepen die gaan en groepen die komen en soortgenoten begroeten. Je hoort ze amper lopen, maar soms wordt er getrompetterd of klinkt het rommelende geluid waarmee ze 'converseren'. Ons viel het op, dat er niet één bij was met lange slagtanden; meer dan ik schat 35cm hebben we niet gezien en mooi wit waren ze ook niet. Rara!

Andere dieren waren er uiteraard ook, zoals beisabokken, tsessebe, soort hartebeest, foto rechtsboven, één armzalige neushoorn met afgezaagde hoorn (niet dat die hoorn zo afgezaagd was, maar tegen het stropen), impala's, kudu's, gnoes en natuurlijk zebra's; hier met een springbok op de voorgrond. 

Verder waren er allerlei vogels, zoals dit statige exemplaar: de kori bustard: groot beest, 1,35 m hoog!
Rechts onderin iets kleins met een rode kop: onbekend....
In Namibië was net een verkiezing geweest voor de nationale vogel van Namibië. De bevolking was voor de Lilacbreasted roller (onder rechts). De president koos echter persoonlijk voor de Kori bustard, omdat die traditioneel met macht wordt geassocieerd. Die won het dus, met z'n arrogante kop. Het is de grootste vliegende vogel daar, met een vleugelwijdte van 2 meter o.i.d. 

De roller is familie van de Vlaamse gaai en de scharrelaar, die we in de eerste jaren in Frankrijk regelmatig zagen, in de buurt van Cruzy (als we in Narbonne gingen bridgen), maar later nog maar sporadisch.

Ko vindt vogels inmiddels ook wel leuk en hij is redelijk goed in het fotograferen geworden. Hieronder Abdim's stork en crowned plover .

Het is altijd leuk om iets anders dan anders te zien: een agame hoog in een dorre struik. Een agame, een vrij algemene hagedis van zo'n 30 cm, verwacht je op de grond. Hij rent een stukje en stopt dan plotseling en knikt dan met z'n kop, één keer langzaam en dan een paar keer snel. In Nigeria had ik er tig in de tuin en heb ze vaak bekeken, o.a. als ze eieren - in de grond - legden. Die waren zwart/grijs met oranje kop, de mannetjes althans.  

Die verwacht je dan niet boven in een struik!

 

's Middags, toen het goed heet werd: 36° wees mijn thermometertje aan, stonden de antilopen en gnoes veel onder een boom, precies in de schaduw. 

18/12 Vandaag reden we door Etosha naar het oosten. Eindeloos vlak land, waarbij je aan het Troika-lied van Drs P. moet denken.  ...waarbij men zich gelukkig prijst dat er geen leeuwen zijn ... o, nee, die waren hier wel degelijk, alleen hebben wij ze deze keer niet gezien. We zagen ergens twee kleine, blauwige kraanvogels, maar de foto's zijn niet goed.
Halverwege stopten we voor koffie/lunch in de lodge Halali, zag er mooi uit en ze hadden er kaarten en postzegels! Verder naar Numatoni, onze volgende verblijfplaats, met dreigend onweer. We kregen huisje 13 van wat op het eerste gezicht een fraaie indruk maakte, maar er was een raar verzonken bad (vreselijk voor wie het moet schoonmaken), er was al een tegel uit de muur en de hendel van de w.c. was kapot. 
Er liepen patrijzen rond en er was ook een drinkplaats met tribune: niks te zien. We hoorden wel een leeuw in de buurt.
18/12 Iemand kwam waarschuwen dat we een platte band hadden. Maar er komt ook altijd direct iemand helpen. En nog iemand. En nog iemand ...

Voor mij - Erna - is er dan weinig anders te doen dan wat rondlopen en - kijken (hé, ze doen al aan afvalscheiding!), vogels kijken (neushoornvogel) of een bloemetje fotograferen (Tribulus terrestris, een heel algemeen, vrolijk bloemetje in de berm).

Vandaag de langste rit: 450 km. Dan moet je maar op een of andere manier zien te amuseren. Door naar het vee, dat vaak langs de weg loopt, te kijken b.v. Zo zagen we een lapjeskoe, een lapjesgeit en een lapjespaard. Geiten laten zich slecht fotograferen, trouwens! 

Maar voor Grootfontein was er ergens een meteoriet te bekijken. Die hadden we nog nooit gezien! Hij heette 'Hoba' en kwam ong. 80.000 jaar geleden naar beneden. Hij was inderdaad enorm, de grootste meteoriet ter wereld. Hieronder een close-up. 
Gek genoeg is dit toch echt wel iets bijzonders, maar het was nog niet eens makkelijk om hem te vinden. Een paar km vóór Grootfontein rechtsaf en dan nog een km of 15 over een bushroad.
In Grootfontein vonden we, ook met enige moeite, een plek waar we (vieze) koffie dronken. Ook zagen we er een paar keer een fraai uitgedoste Herero vrouw, ik heb er eentje stiekem nét op de foto hieronder, helemaal links in het geel; we zagen er eentje in een paarse outfit en eentje in donkerblauw met witte noppen.  Foto rechts is van internet.

We logeerden uiteindelijk in Kaisosi, huisje 13, de trap op. Het lag aan een rivier, veel jacana's - alle foto's slecht. 's Avonds een tocht op een boot gemaakt, we waren de enigen en niks te zien, beetje katterig, voor zowel ons als de gids op de boot! Wel een stuk of 15 jongetjes aan de overkant (Angola) in het water; er waren twee volwassenen bij, dus het zal wel veilig zijn geweest, maar zwemmen in rivieren in Afrika roept toch altijd direct beelden op van krokodillen, nijlpaarden en bilharzia ... 
20/12 Wederom een eind rijden. We bekijken vooral de hutjes, met een artistieke kap, met een aardige ligging, met een zonnepaneel op het dak of met de Toyota naast de deur.

Onze bestemming was Divundu: Lodge Popa Falls, huisje 5,  aan een kreek. De lodge zelf lag aan de Okavanga rivier. Ik zag al direct een giant kingfisher, maar de foto's zijn niet goed. Een forse ijsvogel, beetje roestbruin, wit, zwart. 

Dit was een fraai ingerichte lodge met aardige decoraties en een schitterende witte bougainville bij de ingang. Daar is ook de foto van de hele struik niet OK, maar wel de detailfoto. Ik houd notabene niet van de witte, meestal is-ie reuze armoedig!

Ko ging 's middags terug naar Divundu omdat de band van de auto nog steeds min of meer lek was en ik amuseer me dan wel met kijken. Tegenover het balkon dus die kreek, met veel papyrus erlangs, van een heel fijndradige soort. Daarin waren thickbilled weavers bezig met ...? verzamelen van nestmateriaal, zo bleek later. In bomen ook een paradise flycatcher. Ik zoek een paar plaatjes op internet: vogels fotograferen moet je aan Adri de Groot van Vogeldagboeken overlaten!!!
Giant kingfisher, links zelf, rechts internet. Daaronder paradise flycatcher, en thickbilled weaver, zelf en internet, wel met dezelfde fijne papyrus.

Maar ineens ontstonden er vrij forse kringen in het water en zag ik een glimp van iets groots ... een OTTER! Nooit eerder gezien.
Waanzinnig! Ik wist niet wat ik zag en verder ingespannen blijven kijken. Ko heeft hem later ook gezien en hij de volgende dag ook nog. Is gefimd ...

De sporen, rechts, zijn groter dan mijn hand. 

 

We zouden hier 2 nachten blijven. Fijn, want het was er heerlijk: veel te zien, verzorgde maaltijd, lekker bed. 
Er waren ook twee katten, muisgrijs en idem/wit, die alles lustten. Ik liet bij het ontbijt de volgende morgen per ongeluk een stukje toast met jam vallen: eerst werd de jam eraf gelikt en toen verdween de toast!

 
21/12 De volgende dag nog steeds bij hetzelfde tropische uitzicht wakker. We gingen naar Bwabwata wildpark, een km of 15 van de lodge vandaan. 's Morgens vroeg kan het in een open jeep verbazend koud zijn en indachtig een vroegere ervaring in Chobe - hier niet zo héél erg ver vandaan, waar we bij zo'n ochtendsafari verrekten van de kou en niks zagen - hadden we trui + jasje bij ons en dat was maar goed ook.

Het eerste dat we zagen was een schildpadje, net zo eentje als op de foto (die zagen we later): Leopard tortoise. Ook leuk. En buffels, eentje vol modder links en eentje met een buffelpikkertje erop en dat is een vogeltje dat insecten weghaalt bij groot wild.

De gid vertelde ons dat er behalve de zgn 'big five' (olifant, leeuw, luipaard, neushoorn en buffel), die iedereen wil zien blijkbaar, ook een 'ugly five' zijn: wrattenzwijn, maraboe, gier, hyena en gnoe. Wrattenzwijntjes en wildebeesten vind ik zelf altijd leuk. Ik hoef geen krokodil of buffel ... ieder zijn smaak! Hij vertelde ook, dat een zebraveulen even lange poten heeft als andere zebra's, zodat het tussen volwassen dieren niet meteen opvalt. Dat had ik nog nooit gehoord, leuk!
's Middags gingen we op eigen gelegenheid nog eens terug en fotografeerden met name de mooie gaai, die al in beeld geweest is, en zagen olifanten, kraanvogels, bavianen en een sabelantiloop. Kijken of ik daar de foto van kan terugvinden. Ja, gevonden, niet al te best, maar de enige die er is. Ik had hem, geloof ik, ook nooit eerder gezien. Lijkt op een beisa, maar groter en gebogen horens.

Kudu's, rechtsboven, vind ik echt heel mooi. Ze moeten toevallig op een open stuk staan om ze te kunnen zien, want een kudu tussen de struiken, 2 meter bij je vandaan, is, zelfs als je weet dat ie daar staat, nauwelijks te zien. Heel bijzonder.

Er stond trouwens regelmatig kuduvlees op het menu, getver! Zo'n mooi beest opeten! Ik begrijp ook niet dat mensen hier in Nederland haas eten, vreselijk vind ik dat. Ze schijnen NB overal te verdwijnen.

Rechts een bijenetetertje, swallowtailed bee-eater, geloof ik, niet die uit Frankrijk (European bee-eater). In het park ook veel struiken, die bloeiden met iets dat werkelijk verrukkelijk rook. De naam nog gevonden ook: Baphia massaiensis.

Het foto graferen met de 'dikke camera', digitaal met telelens, gaat Ko inmiddels redelijk goed af. Ik vind het moeilijk om goed te focussen. Hier dus een behoorlijke foto van een of andere roofvogel (Ko). Nou nog uitzoeken hoe hij heet ... Blackshouldered kite? (Andy vragen)*)  Op de terugweg kochten we  ... een bootje. Voor Joop uiteraard. 


*) En ik kreeg zowaar antwoord van Andy: African hawk eagle, die zo schreef hij erbij, meestal met z'n tweeën gezien worden. Andy wist echt alles van beesten: hij was onze gids in de Okavanga (later), is zelf de zoon van een gids en in de jungle opgegroeid.

Af en toe maak ik wel 'n aardige foto met die dikke camera, zoals van deze monitor lizard, een soort varaan, die ook graag in het water zit. Links ervan de kreek waar die otter woonde. 
In de avond onweer, waarbij af en toe de elektriciteit uitviel ... Begin van de regentijd.
22/12 Weer op reis. Een eind rijden, met nogal wat suïcidale torren onderweg. Je schrikt je elke keer wild als ze zich tegen het raam van de auto storten, ze zijn behoorlijk groot. 

Eerste stop Kongola. Een benzinepomp, een soort supermarkt en wat stalletjes met groenten en fruit. Gezien we binnenkort ergens gaan logeren waar we voor onszelf moeten zorgen moeten we een beetje voorraad hebben. ATM in de supermarkt en bij de pomp kun je gewoon betalen met je ING-pas. 

Daarna weer naar buiten kijken: nog authentiek Afrikaans: de vrouwen sjouwen, op hun hoofd, en de mannen bespreken de gang van zaken. Op de foto een soort 'transportslee' met ossen ervoor. Ook zagen we veel ezels. Vee liep overal los, meestal zonder hoeder.
Camp Kwando was onze volgende bestemming. We hebben er niks gezien: veel regen, de eerste van het seizoen, en daar was iedereen blij mee, behalve de gasten.

We ontmoetten hier een stel Nederlanders, waar we de hele avond mee gekletst hebben, leuke mensen! 

Het begon ermee, dat er een bootje (zoals we voor Joop hadden gekocht, functioneel dus!) heel lekkere popcorn voor ons werd neergezet en er even later iemand een vuurtje aanlegde in een grote metalen bak. Het werd daardoor gezellig, met die regen buiten!

Het stel had elkaar als tieners gekend en hadden toen ook iets met elkaar, waren later hun eigen weg ingeslagen, waren gescheiden en hadden elkaar weer gevonden via een dating site. Ze woonden gelijk samen en waren nu bijna een jaar getrouwd. Ze gingen op huwelijksreis in januari naar Lapland. Avontuurlijke lieden dus!

23/12 Weer op reis en nu gaan we naar Botswana. Het is zaterdag. Volgens berichten zouden de winkels om 12 uur dicht gaan, met daarná een lang weekend, want maandag kerstmis. Vanavond logeren we in een huisje in Kasane, selfcatering ... Langs de weg deze bomen met hun prachtige vorm en zilverig blad. 

Bij de grens troffen we deze baobab, ook zo'n fantastische boom. En er kwamen steeds meer wilde dieren langs de weg, zoals plotseling een olifant. 

 
Wij passeerden de grens vlotjes, al was het grenskantoor een onooglijk gebouwtje. Ook hadden we in de buurt te maken met een post van de veterinaire dienst. Om mond- en klauwzeer te voorkomen moesten we de auto uit en in een bakje met een vies dweiltje stappen. In het bakje een ontsmettingsmiddel. Daarna met de auto door een plas van hetzelfde spul. 
Heet laatste stuk Namibië was door het wildpark Chobe en de grens lag daarin. In een wildpark mag je op asfalt niet harder dan 80 rijden, buiten een park was de snelheid 120. Dus toen we het park uitreden ging Ko bescheiden naar 100 - ik moest heel nodig! - en om de bocht wachtte de politie. Bekeuring, want te hard gereden. 500 pula's (40€) en we hadden nog geen Botswaans geld. Dan in Kasane gaan betalen! Shit! 
Later zagen we bij de grens tussen Botswana en Zimbabwe, een enorme rij vrachtauto's ... We rijden naar Kasane en hebben daar een huisje midden in de stad. Kleine, aardige soort logeerplek, selfservice, maar van alle gemakken voorzien. 

We hadden de afgelopen dagen altijd 's avonds voortreffelijk gegeten, dus kon het best een dagje lijen. Bij de SPAR in Kasane - ook de volgende dag, zondag, van 8 tot 8 open - haalden we wat boodschappen, brood (altijd een probleem in Afrika en nergens lekker, maar roosteren helpt!), een pakje soep en 2 paprika's voor erin, een doosje eieren, paté van gerookte zalm (smaakte als kattenvoer), een reep Lindt chocola en een blikje guava's. Ook moesten we de bekeuring gaan betalen en verder wilden we even langs bij Europcar, die in Kasane een kantoor zou hebben. 
Het kantoor van Europcar was leeg. De politie incasseerde onze verworven pula's en zeiden dat Europcars nu op het vliegveld woonde. 

Je hebt het er maar druk mee! 
In Kasane liep er een hele familie wrattenzwijn op de markt, pa, moe, 4 kinderen!

Het vliegveld was uitgestorven, echt geen blote kip te bekennen en zeker geen Europcar. Op de terugweg kwamen we 7 olifanten tegen. Soms heb je het gevoel dat je in een vreemde droom terecht bent gekomen.
De soep was zó scherp, dat het niet leuk meer was, iets met chili erin. Ik heb de paprika eruit gevist en opgegeten, maar de rest kon ik niet aan. Een hardgekookt ei is altijd wel lekker, een bakje koude guava's uit blik en we konden gaan slapen. Prima huisje, van alles wat nodig was voorzien.
24/12 Vandaag gaan we dan naar Nata. We hebben er 20 jaar geleden een beetje noodgedwongen, want problemen met een van de auto's, 4 dagen gelogeerd i.p.v. 2, maar dat was beslist geen straf. Ze hadden er een vogelvoerplek, waar je makkelijk een paar dagen kon blijven kijken, overal parelhoenders en bushbabies. Een stuk of 12 kamers, interessante insecten bij de lampen 's avonds, w.o. spannende bidsprinkhanen en heel aardige beheerders.

We gingen eerst een km of 50 voor Nata lunchen. Medereizigers hadden ons gewezen op het bestaan van Elephant Sands. Een lodge met tenten op platforms rond een drinkplaats. We zagen al bij aankomst olifanten tussen de tenten door naar de drinkplaats lopen. 
De mevrouw op de foto hierboven had veel ervaring met olifanten, vertelde ze me later.

 
Ko maakte hier een paar prachtige foto's van een wevervogeltje, dat met zijn nest bezig is. Ik ben wel een kwartier bezig geweest met kijken en kiezen. Het mannetje maakt het nest, vrouwtje keurt het en sloopt het meteen als ze het niet goed genoeg vindt ...
Nata Lodge viel een beetje tegen, maar dat kwam vooral door de herinneringen. In die twintig jaar was de lodge een keer totaal afgebrand, doordat iemand in de buurt een 'bushfire' had veroorzaakt (terrein in brand steken om het t.z.t. te kunnen bebouwen), er een andere eigenaar was gekomen die het bij de verbouwing ook flink had uitgebreid en het ook nog eens twee keer onder water had gestaan, o.a. door een cycloon die vanuit Mozambique was komen aanwaaien. 
Het was nog steeds een mooie lodge, met een uitgebreide winkel met olifantjes en andere souvenirs + een hoeveelheid uiterst verleidelijke boeken, zoals een vogelboek dat was ingedeeld op kleur: rode vogels, gele vogels etc (niet bezweken) en een prima verzorging. Wij logeerden in tent 4.

Er waren heel weinig bloemen, de bushbabies waren er niet meer, maar het ergste was, dat die geweldige vogelvoerplek was verdwenen. Er stond een pretentieus bord, maar er was geen vogel te zien, want volgens mij werd er helemaal niet gevoerd. Ach, wat jammer, daar kon je 20 jaar geleden de hele dag blijven kijken.
Maar er was wat kerstversiering, het personeel liep met kerstmutsen en speciale kerstkleedjes sierden de tafels bij het diner. Waar het overigens zó donker was, dat je niet kon zien wat je op je bord kreeg, maar lekker was het wel: een prima curry!
In de planning was een heleboel tijd voor niksdoen gestopt: je mail lezen (als er wifi was), een biertje o.i.d. drinken, puzzels maken, lezen en uiteraard: kijken! Als we 2 nachten blijven gaan we iets ondernemen en dat werd een excursie naar SOWA Pans, een 'zout'vlakte in de buurt.

25/12 De gids kwam ons in alle vroegte halen met een vrolijke kerstmuts op zijn hoofd. De SOWA Pan is een gebied vol plassen en nu in de regentijd, was het een en al plassen. 
Hij vertelde me iets grappigs. Of grappig? Toen hij een kleine jongen was was hij een keer gestoken door een schorpioen. Zijn moeder had de schorpioen gegrepen en in het vuur gegooid, het beest weer uit het vuur gehaald en haar zoontje opdracht gegeven hem op te eten. Dat zou hem de rest van zijn leven immuun maken voor het gif!! Hij had het niet fijn gevonden ...
Stomme foto, maar meer hebben we niet kunnen fotograferen

.
Deze Marsh terrapin (moerasschildpad) graaft zich in en kan tot twee jaar ondergronds blijven. Pas als het gaat regenen en er plassen ontstaan komt hij tevoorschijn. We konden met enige moeite soms een glimp van die merkwaardig lichte oogjes zien, maar voor een foto was ie niet te porren. Deze dus van internet. We hebben ze echt veel gezien in plassen in de weg en vroegen ons af of ze niet massaal plat gereden werden. Verder hebben we hier vooral heel veel watervogels gezien.


Avocet (kluut) heet die hierboven, die zoekt voedsel op dezelfde manier als een lepelaar of een flamingo en rechts is een blackwinged stilt (steltkluut). Ik weet nagenoeg niks van water - en weidevogels. We worden steeds handiger met de dikke camera.
We hebben ook een hele tijd staan kijken naar een stuk of 8 pelikanen, die aan het oefenen waren voor het kunstzwemmen bij de eerstkomende Olympische spelen. Achter elkaar, allemaal één vleugel omhoog, twee vleugels omhoog, kop onder water, vleugels naar beneden, kop omhoog, heel grappig. En nu snel naar huis, want er komt boos weer aan. In de middag zijn we nog een keer terug gegaan, de moerasschildpad trachten te fotograferen, wat gnoes gezien en zo.
Bij de lodge een boom met roze pluisbloemen (dichrostachys) en in een struik een intrigerende cocon.

De enige vogel die in Nata te zien was was de babbler, een lawaaiig typje, met boze oogjes. Deed ons aan Van Haasteren puzzels denken. Met z'n velen.

26/12 Ontbijt in Nata - het shirtje van Ko zou de dag niet overleven ... - en daarna weer op reis en wel naar Gweta, het hoofddoel van deze reis. 

 
We reden eerst naar een benzinepomp en werden daar aangesproken door een man die ons armbandjes wilde verkopen. Die hadden we echt niet nodig. Of we misschien kleding hadden of schoenen? Daar konden we hem wel aan helpen: het shirt dat Ko aan had b.v., schoenen hadden we ook nog wel. Zo kregen we toch een armbandje! 
Ergens onderweg werden we nog een keer aangehouden door de veterinaire dienst. Deze keer werd de auto doorzocht ... alle schoenen moesten eruit en allemaal in zo'n bakje met ontsmettingsmiddel, wij er ook op, auto door een bak en de banden werden bespoten. Gelukkig hadden we niet zo veel schoenen meer, haha!

We gingen naar Planet Baobab - hele leuke lodge - en kregen daar huisje 25, toevallig een klaverenhuisje, tussen een paar schitterende baobabs. 

Op de foto rechtsboven kun je goed zien hoe dik de stam is met Ko ernaast. Zo'n boom is wel 300 jaar oud of zo. Er zat trouwens een bliksemafleider in, want je bent wel zuinig op zo'n bijzondere boom!

27/12 Het bezoek aan de stokstaartjes! 

Vroeg opstaan, 5 uur weg, 2 uur rijden in de richting van de Ntwetwe Pan.

Dit bezoek was het voornaamste doel van onze reis. Wat was het geweldig; we hebben wel een uur of twee rondgelopen of ademloos zitten kijken. 

Foto: de babysit met alle 7 kleintjes onder haar hoede.

We waren met z'n negenen: een Z. Afrikaanse familie, die de fantastische foto aan het begin van dit verhaal maakte, een Frans echtpaar, een Franse ondernemende dame, die in haar eentje rondreisde in een four wheel met een tent op het dak, en wij.

De rest van Missie Meerkat lees je hier op een aparte pagina. 

Halverwege ons bezoek: een lekker ontbijt in de bush. De meneer in het groen jack woont bij de stokstaartjes. 

Na de stokstaartjes gingen we nog kijken bij Ntwetwe Pan en de N is een klik, die ik niet kan uitspreken ... Heel toevallig maakt ik een foto van de uitgestrektheid van het landschap met die Zuid Afrikaanse familie. Konden we elkaar een groot plezier doen met foto's, leve de huidige communicatie! 
28/12 Ik heb maar één keer een mug gehoord (maar werd wel regelmatig gestoken door zgn noseeyums), hoewel het stikte van de muggen in m.n de badkamer achter het huisje. Er waren gelukkig klamboes, maar ik had niet eens het idee dat die echt nodig waren. We hebben 's nachts geprobeerd het wat koeler te maken en de ramen open te zetten: geen mug gehoord en ook in die badkamer niet één keer gestoken, raar. 
Noseeyums - het woord geeft het al aan, zie je niet en hoor je niet. Ze slaan meestal toe tussen een uur of 4 en donker. Je leest of hoort er nooit wat over, maar de laatste keer in Afrika, Tanzania, 8 jaar geleden, ben ik een keer in tijd van ja en nee lek gestoken, gewoon 's middags na de activiteit van die dag. Gelukkig is het - in mijn ervaring - na 20 minuten klaar met de jeuk en het komt ook niet de volgende dagen terug. 
Dit was een heel fijne lodge, met veel aandacht voor mensen. Zo was er bij de bediening iemand die doofstom was, maar gewoon langs kwam om je eventuele bestelling op te nemen: moest je aanwijzen wat je wilde hebben, of met een viltstift even opschrijven. Prima! Helaas, na een heerlijk verzorgd ontbijt weer op pad. 
Van Gweta naar Maun was het eerste stuk prima en daarna een vreselijke 50 km met gaten in de weg. 
Het blijft een vreemde gewaarwording: grazende olifanten langs de weg, zeker tegen de achtergrond van een moderne telecom- installatie. Verder natuurlijk koeien, giraffen, een schildpadje en hier en daar een afgekloven autowrak.

Ook weer een plek voor ontsmetting en de laatste 100 km waren weer goed geasfalteerd. 
We gingen naar Thakamakane lodge, iets voorbij Ma'un, kamer 1. Een luxe lodge met veel kofferdragers, tig onnodige kussens op het bed, geen fan/airco, geen zeep bij de wastafel of plek voor zeep o.i.d. in de douche. 

Maar het was er wel mooi, met b.v. een versierde, gedeeltelijke pallissade en uitzicht op de rivier, van alles te zien langs het water en een lijster (Kurrichane thrush) boven ons hoofd. 

Meestal waren we om een uur of 12 in de Lodge waar we die nacht gingen slapen en gelukkig viel er bij de meeste lodges ook erg veel te zien. Hier aan de rivier veel watervogels: Pied kingfisher, 'n soort ijsvogel, waarvan er flink wat voorkomen in dat deel van Afrika; Senegal coucal, zo'n 40 cm groot; Blacksmith plover; een heel algemeen voorkomende soort (kievit); of een Monitor lizard, die achter de overal ruim aanwezige duifjes aanzat.

Ook was er een enkel nijlpaard, dat zich af en toe liet zien, maar leuker nog: horen. Heerlijk geluid.
Maar er was een probleem: we konden bij de receptie geen safari naar de Okavango boeken. Daar waren we wél voor gekomen en we zouden daarom ook 2 nachten blijven. Er was geen 4wheel beschikbaar en ook geen gids. De enige gids zou met ander gasten een tocht per makoro, een soort kano, gaan maken. 
Na rondvragen kregen we -via de receptioniste- contact met Andy*, die een eigen safaribedrijf in Ma'un had en wel als gids mee wilde gaan, in onze eigen auto. Volgende dag - 29/12 - dus weer vroeg (5 uur) op. In het donker reden we naar Moremi, het nationaal park van de Okavango, dik 100 km over vnl bushroad met koeien en ezels op de eerste 15 km asfalt! Asfalt is in de nacht lekker warm en de dieren erop hebben minder last van muggen. 20 jaar geleden trouwens waren dat hoofdzakelijk geiten.

*) Andy Gagotshwane, www.suricatesafaris.net 
Voor het eigenlijke park zagen we langs de weg een paddenstoel. Ik had nog nooit in Afrika een paddenstoel gezien! Een heel apart soort: de bij een paddenstoel gebruikelijke zgn plaatjes zaten aan de buitenkant i.p.v. de onderkant van de hoed en verder leek hij wel wat op een puntige, donkerbruine vliegenzwam. Bloemen zagen we niet veel; hierboven Devil's claw, die zo heet omdat t.z.t. de zaden vol haken zijn, en daarmee aan de vacht van dieren komen te zitten en da's goed voor de verspreiding van de plant. 
We hadden mooie herinneringen aan de Okavango. Vooral aan een ontmoeting met 4 leeuwen, die in de vroege morgen voor ons uit kuierden op het pad waar wij in een open jeep op reden, is ons bijgebleven. Deze keer zagen we helemaal geen leeuwen. 
Wel veel watervogels, bij ons ontbijt uit de kofferbak, aan een meertje, zoals de fraaie zadelbek-ooievaar hierboven.  En leuke Whitefaced ducks in het gezelschap van Hottentot teal.

Hier waren een heel stel nijlpaarden en Ko flitste er een op het juiste moment! Ook een paar krokodillen en daar hou ik niet van. Elders vertelde Ko dat hij een keer krokodil gegeten had en dat het naar plastic smaakte. 'Oh, what part of the croc did you eat?' was de vraag. Ko: 'The plastic part...'

Het meest bijzondere beest was een Lechwe, een antiloop die dicht bij water leeft en niet vaak voorkomt. Hij schijnt zachte hoeven te hebben, waardoor het zich goed over zompige grond kan voortbewegen. 

Rare verdroogde staken met bolletjes, die op phlomis lijken maar het niet zijn en een in het groen verdwijnende grond neushoornvogel, het waren er een stuk of 4, maar de camera staat niet altijd paraat. Beetje rare beesten, groot en log en veel rood aan de kop. 
30/12 Aan het ontbijt kregen we leuk gezelschap: een gele bulbul, van dezelfde familie als indertijd onze 'Bobbies' en net zo tam. Een stukje roerei ging er goed in. 
Nog even betalen en een foto maken voor Linda (die is niet zo op spinnen) en we gaan weer op reis.  

 We rijden langs een hele lange rechte weg naar Ghanzi. Onderweg keken we met verbazing naar de 'kunst' die er af en toe aan het begin van een weggetje naar een of ander dorp te zien was. 
In Maun zagen we bij het vliegveld nog deze fietsenstalling. Curieus, want er zijn nauwelijks fietsers. We hebben onderweg fietsen geteld, al of niet bereden, en zagen er 23 tijdens de hele reis van 4000 km. 

 

 

 

 

Onderweg een prachtige Carmine bee-eater op een draad. 

Vlak voor Ghanzi was er een w.s. nieuwe supermarkt, heel netjes, met planken vol schoensmeer!!! 

 

Een keurige, welvoorziene supermarkt, maar de ijsafdeling was één grote puinhoop.

Ko vond deze merkwaardige mededeling op het herentoilet: wel handen wassen, maar tandenpoetsen en gezicht wassen niet toegestaan....

Er waren bloembakken, met o.a. ruellia.

En weer door naar onze volgende bestemming: Thakadu Bushcamp, huisje nr 1. 

Prima kamer met een zitje buiten, maar geen plek voor de toilettas en de klamboe was veel te klein. Ik ga nog eens een boek schrijven over de talloze, eenvoudig te voorkomen of te verhelpen mankementen in hotels en dergelijke!

We kwamen hier interessante mensen tegen, Zuid Afrikanen  die steeds minstens een half jaar op reis waren in hun eigen aangepaste vrachtautootje. Ze waren b.v. van Seattle naar Patagonië gereisd en hadden daar, alles bij elkaar, 3 jaar over gedaan! 

Hier eindelijk een bidsprinkhaantje, heel klein, maar volwassen en springerig, net als die kleintjes in Frankrijk. Zij? (denk ik) was maar 3 cm groot, veel kleiner dan op het fotootje.
We hoorden in deze lodge, dat er eindeloze wachttijden konden zijn bij de grens met Namibië, waar we morgen moeten zijn. De Zuid Afrikanen hadden 2 of 3 uur gewacht en waren toen weer naar Thakadu - 2 uur rijden! - teruggereden. Later hoorden we dat mensen 6 uur hadden moeten wachten!
We hadden hem al eerder gezien, maar hier lukte het Ko een foto te maken van de Redbreasted shrike. Mooi, hè?

31/12 Wij ondervonden geen problemen bij de grens (zagen wel een aantrekkelijke Crinum) en konden vrijwel direct doorrijden naar ons laatste verblijf, Kalahari Bush Break. Heel mooie lodge, fraai gebouwd en een privé witte reiger in de tuin. Ook zag ik in een flits een beeldschone vlinder, maar die was al weg voordat ik mijn camera te pakken had. De foto is dus van internet en de naam wordt gezocht. 7/3: via Han Klein Schiphorst de naam gekregen: Junonia hierta.
Ook kregen we een heerlijke lunch voorgezet en konden we ons wat verpozen op het terrein, waar van alles te zien was, of een beetje lezen via een tablet, handig op reis! Mooie glansspreeuw, leuke specht en gezellige varkentjes wat verder weg. 

En toen ging het mis en werden we allebei ziek met de beruchte reizigersziekte. Armoe! Meestal ga ik - Erna - voor de bijl, maar dit keer had Ko ook last. Van de jaarwisseling hebben we helemaal niets gemerkt! Ik heb wel de volgende morgen (nee, dank u, geen ontbijt) een kwartiertje naar buiten zitten kijken, naar gezellige wrattenzwijntjes, de vele vogeltjes en een enkele gazelle in de verte: vaarwel Afrika!! Want dit is mogelijk de laatste keer voor ons geweest.
 

1/1 Voor Ko viel het niet mee, nog ruim 240 km rijden, saaie, recht weg, amper tegenliggers, terwijl je je niet lekker voelt, maar gelukkig kwamen we nog een kameleon tegen met van die malle oogjes. Die liep daar te wiebelen over het asfalt. Weinig auto's, maar toch gevaarlijk. Hij klom gelijk op mijn arm voor een snelle vlucht naar de overkant.

We kwamen door Gobabis, met een rare torenklok. Mooie illustratie van 'Europeanen hebben een horloge, maar Afrikanen hebben de tijd'?

Toch lijkt er iets  mis met de tijd... Optellen en delen door twee?

Ko is meestal heel actief op het vliegveld wanneer we op reis moeten, maar zat nu witjes op een stoel. 

De stewardessen waren aardig en zorgden voor bekertjes bouillon. Lieve Joop haalde ons in alle vroegte van Schiphol en een dag of 4 later waren we weer bij de mensen! Beetje katterig einde van een fantastische reis. We hebben enorm genoten, hoor, vooral van de stokstaartjes.
De boekingen voor ons reis-idee werden tot volle tevredenheid uitgevoerd door www.outinafrica.com in Vlaardingen.

Naar bovenkant