Omschakelen naar ADSL (deel 1)       index

Het eerste jaar deden we ons internet-werk via een inbel-account. Een eenvoudig modem in de computers, een standaard telefoonaansluiting en het inbellen zonder abonnement. Dat betekende afrekenen via de de telefoonrekening op basis van de tijd dat we met internet verbonden waren. Meer zouden we toch wel niet nodig hebben. Inmiddels begonnen we steeds meer het nut en plezier van het internet te ontdekken: giro, bank, e-mail, opzoeken, bridgen, allemaal zinnige dingen die echter wel wat meer tijd kosten. De telefoonrekening liep dus aardig op en, nog vervelender, eenmaal aan het internet konden we niet telefoneren of gebeld worden. Het wachten was dus op iets snellers en goedkopers. 

Dat bestond en heette ADSL. Een kleine complicatie was dat ADSL op ons kleine dorp niet beschikbaar was en volgens France Telecom zou het ook nog wel even duren. Zodoende togen we in juni 2003 naar de telefoonwinkel om ons een ISDN abonnement ofwel Numéris, zoals het hier heet, aan te schaffen. In feite twee telefoonlijnen, dus gelijk bellen en internetten, merkbaar sneller dan een gewone telefoonlijn. Bovendien sloten we een forfait van 72 uren internet tegen een vaste prijs. De dag na het bezoek aan de winkel belde een monteur op om te vragen wanneer het schikte om langs te komen om een Boîte Numéris te installeren. Enfin, alles werkte binnen de kortste tijd. Alleen hadden we tijdens onweer last van onze keuze. Tot twee keer toe is de bliksem in de boîte geslagen, waardoor we èn zonder internet èn zonder telefoon zaten. Omdat er geen stekkerdoos meer was konden we de telefoonlijn ook niet ontkoppelen. Nee, en dat kon ook niet gemaakt worden zei de monteur, want dan komen er micro-fissures en gaat de lijn slecht werken. En ach, zei hij, het is beter dat uw Boîte Numeris kapot gaat, want die beschermt op die manier uw computer tenminste. Zo hadden we het nog niet bekeken. Elk nadeel hep se voordeel, zo bleek maar weer eens. 

Toen werd het februari. Onze buurman kwam enthousiast vertellen dat ADSL nu ook in het dorp leverbaar was en dat hij het besteld had. De spullen ervoor waren aangekomen en zou ik niet willen helpen het te installeren. Niet alleen willen we graag de buren een plezier doen, maar we zagen het ook als een voorbereidende vingeroefening voor het geval we zelf ook die stap wilden doen. Installatie bleek een fluitje van een cent, het in bedrijf houden ook, kortom een doorslaand succes. We namen ons voor om na de zomerdrukte ook ADSL te bestellen. Er was in zoverre een complicatie, dat we meerdere computers hadden die allemaal dezelfde verbinding zouden moeten kunnen gebruiken. Enkele omvragingen leerden ons dat dat met een modem-routeur simpel uit te voeren was. Bovendien zou onze Numéris telefoonlijn weer tot een gewone analoge lijn moeten worden omgebouwd omdat in Frankrijk ADSL en ISDN niet over dezelfde lijn kunnen. 

In oktober waren we mentaal voorbereid op de overstap. Daartoe togen we naar de telefoonwinkel, gewapend met onze Numéris en internet contracten. De winkels van France Télécom zijn moderne etablissementen, met flitsende displays en geavanceerde balies met mooie computerschermen. Het was druk in de winkel en het duurde eventjes voor ik in de gaten had dat je je naam op een lijst moest schrijven. Als die werd afgeroepen was je aan de beurt. Een doeltreffende methode, dat wel. Gelukkig gebeurde het tamelijk vaak dat niemand reageerde op een afgeroepen naam. Kennelijk van mensen die zich snel door lang wachten hadden laten ontmoedigen. Na een kwartiertje was ik al aan de beurt. Ik legde uit dat we ADSL wensten en voegde daar wijs aan toe, dat de lijn ook moest worden veranderd en dat ik een modem-routeur nodig had. De verkoper wees direct naar de Livebox, een technisch interessant apparaat waar ik al over gelezen had. De Livebox was nog maar pas op de markt en bevatte een ADSL modem, een draadloze router voor de verbinding met meerdere computers, voorzieningen om TV per ADSL binnen te halen en een mogelijk om te telefoneren via internet. Hoe mooi ook allemaal, telefoneren konden we al en op nog meer Franse TV kanalen zaten we ook niet te wachten. 

Een gewoon, simpel apparaat dus, draadloos of per kabel, was wat we wilden hebben. Dat kon ook. Nou, eigelijk kon dat niet, want draadloos was momenteel niet voorradig. Met kabel dus, maar éérst kwam het papierwerk. De wensen om de telefoon te veranderen en het internet om te zetten werden eerst in de computer ingevoerd. Dat stond elk geval al heel professioneel. Vervolgens werden de bestellingen geprint. Ook mooi, voor mijn archief! dacht ik nog. Maar toen de papieren vervolgens gefaxt werden naar de diverse service centra van het voormalige staatsbedrijf begon ik wat achterdochtig te worden. Het komt allemaal goed, beloofde de verkoper. Begin volgende week wordt U gebeld door een monteur voor een afspraak om de telefoonlijn te veranderen en dat is ook de monteur die ADSL gaat aansluiten. Dat klonk bekend. Nu het modem nog. Precies, een modem-routeur, dat ga ik nu voor u halen. De doos die hij mij vervolgens overhandigde leek me een modem zónder routeur. Is dit een modem-routeur? vroeg ik nog. Bien sûr, zei hij, maar ik liet me niet uit het veld slaan en hield vol dat het de verkeerde doos was. Aha, vous avez raison, je va chercher un autre, en verdween weer naar het magazijn. Hij kwam terug met (inderdaad) het goede apparaat en las de streepjescode in, waarop de kassa een prijs van € 0,00 liet zien. Dat leek me wel wat, maar die vlieger ging niet op. Hij liep terug, naar het kantoor en kwam terug met de mededeling dat het apparaat niet voor de losse verkoop was en dat het andere merk momenteel niet voorradig was. Ik begon een beetje haast te krijgen - er zouden gasten voor het eten komen - maar hij liet niet zomaar los. Na een kort telefoongesprekje legde hij uit dat in de andere filiaal een exemplaar voor me klaar lag. Vraag maar naar Raoul. Ik kende het andere filiaal, midden in de stad, geen mogelijkheid tot parkeren. Bovendien was het vier uur geweest, kwam de middagspits op gang en wilden we op tijd thuis zijn. Toch maar even doorbijten, besloten we. Tot onze verrassing was de blokkeerpaal op de parkeerplaats voor de leveranciers omlaag, zodat ik tóch vlak voor de winkel kon parkeren en zonder complicaties de doos met spullen in ontvangst kon nemen. We waren op tijd thuis, op de minuut af. De gasten waren er nog niet. 

We bevonden ons nu in afwachting van een telefoontje van de monteur. Maandag, niets. Niet erg, want in de middag zouden we toch gaan bridgen. Dinsdag ook niet. Niet erg, want de tuinman zou komen om een ingewikkelde klus te doen en we hadden lang op zijn komst moeten wachten, maar dat is een ander verhaal. Evenmin op woensdag. Nou ja, we hoorden dinsdagavond dat woensdag de oprit naar de garage zou worden afgegraven om bestraat te worden. Daar wachtten we ook al twee weken op, maar ook dat is een ander verhaal. Overigens vertelde ik de uitvoerder dat ADSL inmiddels doorgedrongen was tot ons dorp en dat de telefoonmonteur er misschien langs zou moeten. Hij wenste me sterkte, want, hij vertelde me, hij kwam nèt van een andere klant in ons dorp, die ook de grote sprong voorwaarts wilde maken. Die zat nu al 5 dagen zonder telefoon èn zonder internet en niemand kon er wat aan doen. 

Vrijdag, precies een week na de oorspronkelijke bestelling, waren we in de buurt van de telefoonwinkel. Inmiddels wist ik het inschrijfboek te vinden, noteerde mijn naam, zag dat er slechts drie wachtenden voor mij waren en vier verkopers. Lang zou het dus niet kunnen duren, theoretisch gesproken dan. Kennelijk waren het allemaal zware gevallen, want het duurde toch nog 25 minuten voor ik mij kon melden. Ik legde uit wat er aan de hand was en presenteerde de kopie van de bestelbon. Hij ging het direct in de computer nakijken, maar stuitte op een leeg scherm. Even het papieren dossier halen, zei hij en verdween. Is zoek, deelde hij mee. Welke collega heeft U geholpen, wilde hij weten. Ik wist natuurlijk niet hoe die heette, maar het was een meneer en hij had een oorknopje in. Aha, ja, ik ga zoeken, en hij verdween weer. Niet gevonden. Of ik wist hoe de transactie tot stand was gekomen en of ik een bevestiging had. Op mijn netvlies stond nog het ophalen van de papieren en het faxen naar de centra. Weer liep hij naar achteren. Na mij hadden zich meer mensen ingeschreven, die mij aanstaarden met een blik in de ogen of ik zo langzamerhand niet eens wilde ophoepelen. Hardvochtig haalde ik de schouders op en bleef geduldig wachten. Meneer kwam terug met een telefoon en ging opbellen. Hij moest de situatie drie keer uitleggen, luisterde aandachtig en beëindigde het gesprek. De opdracht voor verandering van de telefoonlijn is niet aangekomen, zei hij teleurgesteld. Het spijt ons, maar ik ga het zodadelijk voor U in orde maken. Kan ik dan maandag een telefoontje verwachten? Dat kan ik U niet beloven, want dat is een andere régie, weet u. Plotseling betrok zijn gezicht. Integendeel, zei hij, ik kan U beloven dat U maandag niét gebeld gaat worden, want dat is een jour de congé, 1 november, weet U, alles dicht. Maar daarna gaat het wel gebeuren. Ik kreeg gelukkig nog de ingeving om een telefoonnummer te vragen dat ik zou kunnen bellen als het wonder niet zou gebeuren en dat was dan ook het laatste wat ik uit hem kreeg. Geduld dus nog even. Misschien was het maar goed dat ze het vergeten waren, want wie weet wat er allemaal verkeerd zou zijn gegaan als de monteur zijn werk wèl had gedaan. Nu werkten zowel telefoon als internet tenminste nog. 

De donderdag daarna was er nog steeds niets gebeurd. Het fameuze telefoonnummer deelde mee dat alle adviseurs in gesprek waren, maar dat ik ook terecht kon op de webpagina Services van France Télécom. Die bleek niet te bestaan, maar elders kon ik wel een mededeling op een ander webformulier kwijt. Per kerende post kreeg ik een bedankje, dat mijn e-mail was aangekomen en dat die dans les meilleurs delais zou worden beantwoord. Voor alle zekerheid toch ook nog maar even langs de Télécom winkel gelopen. Wéér een andere en begrijpende verkoper. Hij zou het in de middag uitzoeken en demaing mating terugbellen. Dat heb ik éérder gehoord, dacht ik nog. Enfin, we hebben die vrijdag aan de telefoon gekluisterd gezeten, maar het heeft France Télécom niet behaagd ons op te bellen. 

Maandag werd het dus tijd voor actie. In de telefoon geklommen om opheldering over de gang van zaken te vragen. Ik had al een paar beleefde maar duidelijke volzinnen voorbereid, maar om iemand van France Télécom aan de telefoon te krijgen is helemaal niet makkelijk. De eerste vijf keer werd ik verblijd met een muziekje en een mededeling dat ik even moest wachten en dat een adviseur me zodadelijk zou te woord staan. Na vijf minuten wachten wordt dan de verbinding verbroken omdat de maximale wachttijd is verstreken. De zesde keer kreeg ik een heus persoon aan de lijn. Die voelde met me mee en zou even het dossier opzoeken. Dat is zoek, riep ik nog, maar ze was al weg en kwam ook niet meer terug. Wel werd automatisch de verbinding verbroken. Na nóg een vruchteloze poging kreeg ik de achtste keer weer een persoon te spreken. Ook die ging ruggespraak houden, met als resultaat dat de verbinding werd verbroken. Dat was meer dan ik normaliter op één dag kon verwerken.

's-Avonds probeerde ik het nog eens en warempel, bij de eerste keer was het raak. Ik vertelde mijn verhaal maar weer eens en de dame aan de telefoon leek het te begrijpen. Wel moest ze een paar dingen nog even navragen. Drie keer liet ze me alleen om iets te gaan opzoeken, maar ze kwam gelukkig steeds weer terug. Ze stelde dan wel vaak weer dezelfde vragen. Ook liet ze me het bedrag van mijn laatste telefoonrekening voorlezen, kennelijk als identiteitscontrole. En jawel, ze zou een monteur sturen, al moest ik er wel op rekenen dat dat een betaalde dienst was, die me op iets van € 100 zou komen te staan. Ik voelde mijn bloeddruk omhooggaan, want in de winkel had de verkoper me verteld dat het wijzigen van je verbinding van ISDN in een gewone lijn een gratis dienst was. Aan de andere kant, wie er ook zat te liegen, ik wilde ADSL hebben, al moest daar extra voor betaald worden. Vandaag is het 8 november zei ze in zichzelf en ik kan U een monteur sturen. Die komt dan op 22 november tussen 14.00 en 16.00 bij U langs. Ik ontplofte bijna, want dat betekende nog twee weken wachten. Het hele proces van eenvoudig een verbinding wijzigen zou dan een maand hebben gevergd. Maar ik kon me inhouden, want stel je voor dat ze me voor straf helemaal zouden afsluiten. 

Ondanks alles heb ik die nacht goed geslapen. Wél heb ik de volgende ochtend een fijne brief aan France Télécom gecomponeerd met mijn misnoegen in enigszins elegant Frans geformuleerd, want dat kan ik inmiddels wel. 

Voor alle zekerheid  had ik tevoren vast de router en het modem geïnstalleerd. Toen ging er iets mis: de harde schijf van mijn PC liet het afweten. Dat is altijd tamelijk ernstig, vooral als je dan ook nog alle bestanden kwijt raakt en nu extra sneu omdat we ons zo op de komst van ADSL hadden verheugd. Dat betekende op maandag morgen dus een hoop gedoe: schijf in een andere PC stoppen, daar de gegevens er nog uit reconstrueren, tweede schijf ombouwen, opnieuw windows enzovoort installeren, dus daar zou ik nog wel even mee bezig zijn. 

Maar in de middag gebeurde er ook nog iets moois: de PTT-monteur belde op met de mededeling dat hij met het oog op ADSL de telefoonlijn zou komen veranderen bij ons thuis en in de centrale. Met een half uurtje was hij klaar en daarna konden we analoog telefoneren. Bon, zei monteurmans, dat was het dan. Maar nu nog ADSL zei ik, want we waren nog niet klaar. Aha, daar ga ik niet over, zei hij, c'est une autre service. Even opbellen naar de servicedienst en dan is het morgen klaar. Ik legde uit dat in mijn beleving er niet zo iets bestond als 'even opbellen naar de PTT'. Dat is moeilijk en wil lang niet altijd lukken en bovendien is de uitkomst niet zeker. Bovendien, vertelde ik, had ik ADSL al op 22 oktober besteld. Hij knikte begrijpend, greep zijn telefoon, belde naar de betreffende instantie en sprak indringend en lang. Hij keek me op een bepaald moment aan en meldde dat de bestelling op 23 oktober geannuleerd was. Maar niet door mij!!! Ik wilde het nú hebben en anders morgen. Weer sputterde hij in zijn telefoon. Na afloop meldde hij dat de mevrouw het direct in orde zou maken en me nog die middag, of anders morgen, zou terugbellen. 

De papieren waren dus zoekgeraakt en het hele proces moest opnieuw worden afgewandeld. Inmiddels moeten we ons nog even behelpen met een gewoon telefoonmodem en dat is wel weer even wennen.

Wie hier al wat langer woont weet al lang dat 'Nous vous rappellerons demain' gewoon een beleefde vorm is van: 'Wat ons betreft kunt U verder doodvallen'. Natuurlijk belde er niemand terug, zodat ik die middag zelf maar de telefoon greep en naar Wanadoo belde. Gefeliciteerd met uw nieuwe ADSL-verbinding, meneer, kreeg ik direct te horen, want ze kunnen dat al direct aan je telefoonnummer zien. Toen ik het hele verhaal à € 0,34 per minuut had uitgelegd, zei meneer heel verbaasd dat het toch wel erg simple was: De aanvraag was gisteren al naar de PTT gegaan en die hadden ook wat tijd nodig om de aanvraag te verwerken. Het hielp niets, dat ik uitlegde dat de aanvraag al 4 weken geleden was gedaan, ik zou nog even geduld op France Télécom moeten hebben. Maar zo voegde hij er opgewekt aan toe: Het is toch heel goed mogelijk dat uw volgende week al ADSL hebt en U wordt daar tevoren over gebeld. 

Uiteindelijk kwam alles toch goed. De volgende ochtend, nog vóór het ontbijt, zagen we op het modem de lang verwachte synchronisatie lampjes branden en toen was de rest in 5 minuten gepiept. Niet dat er nog ooit iemand gebeld heeft, maar wat ons betreft kunnen ze bij FT en Wanadoo ...............

Een week later kwam lag er een verrassing op ons te wachten: de post had een pakje gebracht met daarin het ADSL modem waarvan we in de winkel gezegd hadden, dat we het niet wilden hebben. Nu hebben we dus zowel een modem als een modem-routeur. Terugsturen durven we nog niet, want wie weet, worden we dan weer afgesloten. 

naar deel 2

index