2024
Naar de onderkant van de pagina volledig scherm
8 december. Vanmiddag zijn we naar Garderen gegaan om te kijken hoe het was afgelopen met het vernielde stukje tuin en om het blad weg te halen.

Wat een verrassing: Ernst was blijkbaar geweest en had het hele betegelde gedeelte bladvrij gemaakt. Ook had hij alle planten in de grond gezet en handig met een boomstronk het zicht op de lelijke rioolpijp verhuld. Je moet goed kijken om tussen de skimmia een beetje grijs/wit te zien in het midden van de foto.  

6 december. Ik kan niet 'visualiseren'.  Vrijwel iedereen kan het wel en ik vind het reuze jammer dat ik het niet kan. Voor het geval dat niet duidelijk is wat ik bedoel: als ik aan een narcis denk, zie ik op mijn mentale beeldscherm niks en zeker géén narcis. Ik heb het jaren geprobeerd: 's avonds voordat ik in slaap val trachten een narcis te zien, maar het lukt me niet, ik zie alleen onduidelijk grijs-bruin. en héél af en toe een vlekje geel, maar daar heb ik geen enkele controle over.
Het verschijnsel heet 'aphantasie', komt niet vaak voor en heeft niks te maken met gebrek aan fantasie of apathie. Ik weet alleen van mijn overleden zus Paula dat zij hetzelfde had. 'Hoe weet je dan hoe iets eruit ziet?' vroeg een vriendin eens en gisteren vond ik een duidelijk antwoord: 'Net zoals je weet dat b.v. het Franse magasin winkel betekent. Daar heb je ook geen beeld voor nodig. 
Ik droom in kleur, maar ik kan het beeldscherm in mijn hoofd niet naar wens bedienen. Wel altijd muziek in ditzelfde hoofd, ik word ermee wakker, maar kan naar eigen inzicht een andere zender aanzetten!  

Op internet vond ik er een aardig artikel over, van een Belg: Peter Kupers. Ik stuurde hem een mailtje en ik kreeg vrijwel meteen een alleraardigste reactie. Ik vroeg hem of je als aphantasist wel beelden zou kunnen zien onder hypnose, maar helaas: ook dat zit er niet in!

8 december. Toen ik gisterenavond in bed lag en het licht uit was 'zag' ik ineens een dame achter een tafeltje, blond haar strak naar achteren en een bril van metaal. Er werd een glas voor haar neergezet, vruchtensap w.s., want het was rozig/oranje en er dreven kleine gele stukjes in.  'Ik zie iets' dacht ik en meteen was het beeld weg en ik kon het niet meer terugkrijgen. Vrijwel in slaap met het begin van een droom? Ik heb daarna verdorie nog meer dan een uur wakker gelegen!
Voor het verloop van het betoog heb ik de twee data even verwisseld.
5 december. Ik heb altijd van legpuzzels gehouden. Ko gelukkig ook en allebei vinden we vanHaasteren-puzzels leuk. Maar ... er ontbreekt wel eens - 2x - een stukje en ik heb ook wel eens een stukje dubbel aangetroffen. Vorige maand was er een stukje weg. Ik wist waar ik de puzzel had gekocht (Intratuin Barneveld) maar de bon had ik niet bewaard en van Haasteren/Jumbo was daarom niet thuis. Je moet de aankoopbon bewaren, vinden ze.  

Dan vind ik dat ze op de doos moeten zetten dat je de bon moet bewaren totdat je puzzel af is. En vertellen wat je moet doen als je de puzzel van iemand hebt gekregen voor je 75ste verjaardag of zo.
4 december. Af en toe vraag je je af of journalisten nog Nederlands krijgen tijdens hun opleiding. Dit las ik afgelopen zaterdag in het Leidsch Dagblad (Ronneke van der Genugten): 'Na uren gemarteld te zijn en het hele huis leeg gestolen te hebben is mijn  vader naar ... (plek) gebracht'. Zou die vader nu eerst gemarteld zijn en toen aan het stelen te zijn geslagen of zou die eerst gestolen hebben en daarna - of daarom? - uren gemarteld zijn?
Een bladzijde verder schrijft Mick van Wely dat ...'Ze werden gedrogeerd, misbruikt en vastgelegd op beeld'. Wat voor beeld en waarmee? Secondelijm? Of met riemen? Intrigerend, dat wel!
3 december. Vanmorgen de afdeling 'verzorging' opgeruimd. Je houdt het niet voor mogelijk wat je allemaal in huis hebt als zeep, shampoo, pijnstillers, pleisters, oogdruppels etc., maar als je het plotseling nodig hebt - 's nachts een maagtablet b.v.. - heb je geen idee waar die zijn. 
Dat heb ik geordend opgeschreven. Maar als ik nu iets nodig heb niet weet ik waarschijnlijk niet meer wáár ik dat nou heb opgeschreven ...

Ik heb van Noor een schapenvachtje gekregen en dat is heerlijk in de stoel bij de TV. Je begrijpt al wie er blij mee is!!!

 
1 december. Hoera: november is voorbij! 
Hieronder het verhaal over ons bezoek aan dochter Tonkie, die sinds maart op 'de molen' in Spanje woont. De molen is ooit een olijfolie- of graanmolen geweest, een enorm complex, waar we al eerder zijn geweest, maar waar nu de ruimtes al flink gerestaureerd zijn. Tonkie vertelde me ooit dat zij er wel een jaar over heeft gedaan (zonder er te wonen) om de weg te leren kennen in het ingewikkelde geheel. 
22 november.  Naar Spanje 
We vlogen van Weeze en kwamen nog met licht aan op het vliegveld in Girona, maar in het donker bij 'de Molen'. Dat was een beetje eng, want Tonkie was er even niet en die trap was niet verlicht. Alles ging goed en het was fijn Tonkie  (wat later) weer te zien.
 Ik had me nooit kunnen voorstellen dat ik ooit buiten zou ontbijten met een kop thee en een boterham  bij een temperatuur van 4° (als we toevallig min of meer vroeg weg moesten). Tussen ong. 11 en 5 uur was het heerlijk buiten, een graad of 20, maar de nachten waren koud. De kamer waar we logeerden was wel verwarmd, maar wij zijn allebei erg kouwelijk. Het bed was gelukkig heerlijk warm. 
23 november. Kennis gemaakt met de recent aangekomen ezels en met de kippen. Die ezels had Tonkie als toekomstig gezelschap voor de ezel waar ze al een tijdje op wacht (en die komt weer samen met een Shetland pony). Ze wilde dat het dier ook ezelgezelschap zou hebben en kreeg er toen 3! bij. Die waren van een zweverig jongmens geweest die er niet optimaal voor gezorgd had. Mensen hadden geklaagd over verwaarloosde dieren etc. Tonkie moest ze gaan halen bij die man, een Italiaan, maar die had geen vervoer en dus zijn ze samen met 3 ezels naar de molen gelopen. Onderweg bij mensen geslapen. Hij kende iedereen en iedereen kende hem. Zodoende. Hij had van de wandeling van 2 dagen genoten.

.

Op dag 1 boodschappen gedaan en wieden, vooralsnog alleen de muur. Dat is lekker werk (vind ik dan) en bovendien had ik gezelschap van de tamme kippen, die belangstelling hadden voor de slakken die ik bij het wieden aantrof. Die kippen lopen de hele tijd tegen elkaar te kletsen, reuzeleuk.

De varen hieronder is eikvaren. Er stond ook nog een soort Asplenium in, een andere varen met fijner loof, en plantjes met een rond blaadje: muurnavel of Umbellicus rupestris. En natuurlijk muurleeuwenbek. Wat er verder groeide heb ik zo goed mogelijk weggehaald. Ik ben dol op die muur!

 

Volgende dag naar Barcelona, de Sagrada Familia kijken. Ik vond het geweldig en heb massa's foto's gemaakt, niet al te best.  Een boek erover aangeschaft met goede foto's en in het Catalaans, want dat blijkt redelijk goed leesbaar en maakt het extra interessant! 
Gaudi had het interieur ontworpen als een bos. Al die zuilen zijn van verschillende materialen, zoals die groene ongeveer in het midden, van een fraai soort gepolijste, groene steen. Het enige dat ik echt lelijk vond was het baldakijn boven het kruisbeeld bij het hoofdaltaar. Met een beetje neppige lampjes.

Het corpus op het kruis vond ik weer heel aangrijpend: een jeugdige Christus met uitgerekte armen. Hij kijkt, in tegenstelling tot wat je vrijwel altijd ziet, naar boven. 'Eli, Eli, lama sabachthani' hoor je hem bijna roepen!

 
De gebrandschilderde ramen (80 kleuren!) zijn ook indrukwekkend, geen voorstellingen, maar eerder abstracte schilderijen van glas, waardoor adembenemend mooi licht!

Waarom er namen op b.v. deze twee kleintjes staan heb ik nog niet kunnen ontdekken. Echt iets voor Cor om daar achter te komen ...
We vonden na het bezoek aan de Sagrada een tentje met koffie en ... churros. Ook kwamen we langs een 'supermarkt' waarbij ik moest lachen om het 'super'gedeelte ......
Tonkie liet ons 'n keer een gekko zien, vrij breed en grijzig. Helaas geen foto. Later zagen we 's avonds onder aan de trap een vuursalamander: nooit eerder gezien, leuk. Tonkie vertelde dat ze die pas zag als het wat kouder werd.

 

Hieronder detail van een struik waarvan ik in eerste instantie dacht dat het rozemarijn was. Maar andere blaadjes, in kransjes van 4 en niet zo geurig. Robert had hem uit Italië. Het bleek Westrangia fruticosa te zijn. De struik bloeit volgens internet, 9 maanden per jaar. Dat is nog eens wat.

Ik vond de naam via een site: pl@ntnet. Daar kun je zoeken door een foto - mijn foto via fotokaartje - ter plekke te downloaden, zoals je dat b.v. voor een advertentie op MP doet. Ik vond zo ook de naam van 'muurnavel'.

 

Tegenover de 'eetkeuken' op de molen was een ruimte met zo'n prachtig boogvormig plafond, niet heel groot en vol machines e.d., hek ervoor. Er werd van het ene op het andere moment besloten het leeg te maken, tafel en stoelen erin en een ouwe drum als open haard ervoor. Een soort 'mancave' waarin we redelijk konden zitten en het minder koud was dan aan de tafel die gewoon buiten stond. Een prachtige ruimte!
Robert had peperbomen geplant. Voor mij een oude bekende uit Frankrijk, al wist ik daar maar eentje te staan: bij Antoine in de tuin. Een fraaie boom, die onduidelijk bloeit, maar leuke roze bessen krijgt. Robert, bomenman bij uitstek, had heel oude exemplaren met dikke stammen geplant (zijn vak!) Maar onderaan krijgen ze in de zomer allerlei uitwas en die moest er vanaf.
 Mooi karweitje voor mij!
Foto daaronder een liguster vol bessen. Ook die kende ik wel, maar niet zo groot. De bloemen ruiken niet zo lekker als die van de bekende heg - m.i. dé geur van de zomer - maar de bessen later in het jaar, als mini druiventrosjes, zijn leuk. Botanische naam Ligustrum japonicum. Hij stond ergens in de buurt van de mega Chinese toko. Daar kun je ongeveer ALLES goedkoop aanschaffen ...

De boom komt uit Zuid Amerika en de roze bessen worden daar ook als peper gebruikt. De botanische naam is Schinus mollis. 

Grote verrassing voor mij: een bidsprinkhaan. Aan het eind van haar leven, traag en van die specifieke groene kleur die daarbij hoort. Ik heb haar op de muur tussen de planten gezet en de volgende dag was ze verdwenen.

We brachten ook nog een dag door in de bergen, wij vnl in de auto en in een cafeetje in Camprodon, waar Tonkie en Robert eerder met een object bezig waren geweest. Het was er heel mooi, maar wel ver weg. In het cafeetje hadden ze lekkere koffie en alweer churros.
En de volgende dag weer naar Leiderdorp!

 
 22 november.  Naar Spanje vanuit Garderen, waar ik de nieuwe planten heb neergezet in de hoop dat Ernst ze zal planten. 
21 november. De gevreesde (door mij) dag van de tandarts: de loszittende brug eruit. Ko heeft een raar gaatje in een voortand en hij moet nog een keer terug. Bij de tandarts troffen we Ko's zoon Pieter, die ging mee voor koffie; toen belde Tjeerd,- uit Drenthe - want die was in Leiden bij ... de tandarts en kwam koffie drinken.En bracht een lekker schapenvachtje mee voor in de TV stoel!
Verdoving is uitgewerkt, ai, maar pil tegen de pijn genomen, kunnen we even de poes naar Jaap brengen. 
19 november. Vandaag hebben we een dagje medisch. Eerst naar de GGD, voor eventuele prik(ken) met het oog op Tanzania/januari + malaria pillen. 
Bij de GGD een wonderschoon panel met planten aan de muur en de jongedame die ze wekelijks verzorgt was daar net mee bezig! Ze worden bewaterd via een combinatie van reservoirs en kleikorrels + beneveld en aan het plafond hangt een balk met speciaal licht. De donkergroene plant met 7?-delig blad heet schleffera, bovenin in een grotere uitvoering.  

Ko kreeg een hepatitis A prik en voor allebei een papier voor malaria-pillen waarmee we naar de apotheek moeten.

Daarna naar Leiden voor de 6e COVID prik. Vraag op de vragenlijst: of ik toevallig zwanger was? Veel bekenden daar: Bert en Lida en Wim met vrouw,  Nelie en Cor, heel Leiderdorp was uitgenodigd.

Vanmiddag moet ik  voor een gezichtsveldmeting.
In de medische wereld mag er véél meer dan thuis: Je mag in de wachtkamer plaats nemen. Je mag je jas ophangen. Je mag je kin op het plaatje leggen en dan mag je naar 4 puntjes kijken. Mocht je iets zien dan mag je op het knopje drukken. 
Na het ziekenhuis nog even Winkelhof, waar ik bij Hunkemöller heb vastgesteld, met behulp van een bijzonder aardig meisje, dat ook daar de panty's geen voetmodel hebben. 

Je hebt toch het idee dat je tegenwoordig alles kunt kopen, maar ik weet nu van twee dingen dat dat NIET zo is: lekker fruit zoals clementientjes en panty's met een voorgevormde voet. Hier liggen kansen voor jongelui die een bedrijf willen starten.

18 november. Kat links heb ik al een jaar of 25, maar deze foto heb ik nooit eerder kunnen maken.  De kat links is vroeg werk van Jenny Klevering.

Mieke, Ko's dochter, kwam op bezoek en nam voor mij een amaryllis mee. Ik had nog nooit zo'n grote, 12 cm diameter, amaryllisbol gezien: geen bruine vliezen eromheen, geen wortels eronder. Het laatste vinden de amaryllisbollen zeker niet fijn, maar ik weet hoe je lief voor ze moet zijn. 
Geplant in potgrond met een beetje zand erdoor en de halve bol boven de grond, klein beetje water ... en er komen al 3 scheuten tevoorschijn, waarvan de middelste w.s. blad. 

Ik ben heel benieuwd of er wortels gaan groeien en vooral of er nieuwe vliezen komen. Hij heet 'Ferrari'. 

Nu zijn we meestal telkens een halve week niet in de buurt en volgende week zelfs ruim een hele week. Eigenlijk ben ik ook niet zo van de rode variant, maar heb er regelmatig een als pleegkind in huis van iemand die gek op de rode soort is. Die gaat dan met een knop naar de echte moeder en komt na de bloei weer terug. 

Deze is rood en ook nog mishandeld. Ai!! Die heeft écht pleegzorg nodig.
17 november Ik ben nog niet klaar met het panty-gedoe. Bij de HEMA zijn ze heel behulpzaam en ik heb er uiteindelijk een andere, prettigzittende legging gevonden, maar daarmee is mijn probleem nog niet verholpen. Vanmorgen heb ik mijn lievelingslegging bij de spullen voor de stort gestopt. St. Oliver, gekocht in de Rue du 4ème Spetembre in Béziers, jaar of 20 geleden? Nu met gaatjes, ladders en een zitvlak waar je doorheen kan kijken. 
Maar een legging, op zichzelf een prettig kledingstuk voor een doorgewinterde koukleum als ik, heeft kniekousen nodig om hem op zijn plaats te houden en kniekousen zijn weer een ander probleem, want die komen in groepjes van maar liefst 4 maten. Ik heb schoenmaat 39 en dan koop je kniekousen in mt 39 - 42. Die zijn me dus 3 maten te groot en dat levert weer problemen binnen het schoeisel. Gaat écht niet met nette schoenen! Daarvoor moet je een goed passende panty hebben, met een model in de voet en niet te dun, want anders heb je over een uur een ladder. Toch heel raar dat dat niet te vinden is. Misschien bij Falcke, kosten ze 50€!!! Welja.

Wij ouwetjes schijnen regelmatig 'Vroeger was alles beter' te zeggen. Ik denk niet, dat ik dat doe. De communicatie b.v. is veel beter dan vroeger. Maar de kniekousen waren ooit beter en het fruit was ontegenzeggelijk lekkerder. 
16 november. Gisteren kwam Ernst in Garderen kijken. Hij had after all geen tijd om iets te doen, want hij was vergeten dat hij al een afspraak had. Maar Ernst begrijpt mij en mijn tuin, dus ik laat hem met een gerust hart volgende week dingen doen daar. 

Wij zijn naar André geweest, van Kingfisher in Boskoop, om nieuwe planten te zoeken. We werden op onze route gehinderd door niemand minder dan Sinterklaas, die net dat uur van de dag had uitgekozen om in Boskoop op bezoek te komen. Over Waddinxveen omrijden.

Ik was blij dat André er was, de Hessenhof is al dicht. Hij had het verloren varentje Ceterach (in een iets andere uitvoering) en Geranium 'Wendy's Blush'. Allicht, want die is naar zijn vriendin vernoemd en inmiddels is die geranium tot in het buitenland bekend! Beeldschoon.
Hij gaf me nog een andere phaeum; die paarsblauwe, die ik zo mooi vond, is in dit natte voorjaar omgekomen en deze moet ook heel mooi zijn. Ik ken André al zo'n jaar of 40+ en vertrouw zijn oordeel zonder nadenken. Hij bedeelde me nog met iets totaal onbekends Isodon ...? en iets halfbekends: Caryopteris divaricata. Die naam klinkt bekend, maar de plant is iets heel anders dan het geliefde struikje, dat zo beeldig bloeit in het 2e deel van de zomer. en divaricata hoort bij een phlox die het nooit wilde doen. Dit is een kleintje met heel andere bloemetjes en ik lees op Google dat hij volle zon behoeft ... Lijkt me sterk, want ik heb het echt alleen over volledige schaduw en arme, droge grond gehad!

Het was in ieder geval leuk om André en Wendy weer te zien. Mijn favoriete kwekerij naast die van Pieter Zwijnenburg, die helaas eerst verhuisd en toen overleden is: jammer, jammer. 

15 november. We werden dus dinsdag gebeld over de rioolproblemen hier. Ze hadden de hele hoek onderaan het trapje opgegraven en er een lelijke pijp voor het riool in gezet. Skimmia en groene aucuba weer teruggepoot, in de verkeerde richting (een struik neemt een vorm aan aan die past bij de plek waar hij staat) en alle vaste planten  weggegooid. Van sommige was dat niet heel erg: gele corydalis kan ik makkelijk terugvinden en een andere, een struikje: appelbes, groeide, maar bloeide niet. 

Maar het kleine varentje dat zo langzaam groeit, Ceterach, Helleborus foetidus 'Golden bullion', een volwassen exemplaar en een zaailing, waar ik zo trots op was, de beeldschone Geranium phaeum waarvan ik de soortnaam niet meer kan vinden, als 'Wendy's Blush' maar dan in het blauw,  Primula veris met zijn schattige hangende bloemetjes, de chasmantium die ik vorig jaar geplant heb: allemaal gewoon weggegooid. BARBAREN! Ik heb een potje zitten janken, want  ik kan ze wel weer vinden ooit, maar de Hessenhof, waar de varen vandaan komt, is pas in april weer open, en André in Boskoop heeft mogelijkerwijs nog wel zijn schitterende geranium, maar of hij er morgenmiddag is of met winterreces, is maar de vraag. 

Morgen komt Ernst tuinman, die begrijpt wat dit me doet, om die lelijke pijp uit het zicht te krijgen en de twee struikjes op een redelijke plek te herplanten. En later kunnen wij betalen, ook nog een keer.
13 november. Onlangs keken we naar een serie op TV die 'De ring' heette. We hebben hem helemaal gekeken, dus hij was wat beter dan de meeste films e.d. die je op de Nederlandse TV te zien krijgt, vonden we. Behalve dat er weinig aandacht besteed was aan het buitenleven: zo stond er ergens een blauwe regen te bloeien en even later een vlinderstruik, maar zag je door de ramen kale winterbomen. Ik heb er misschien al eerder iets over geschreven, maar dat is dan al lang geleden.

Gisteren zagen we iets dergelijks: 'Fool me once'. Het ene ogenblik is het hoogzomer, dan staan er weer ergens narcissen en plotseling waait de herfstwind met veel vallend blad. Ik vind dat heel verwarrend, want je hebt geen idee of dat misschien de bedoeling is: heen en weer schieten in de tijd is nogal eens populair. Of dat het gewoon slordigheid is? 

Ik heb b.v. weet ik hoeveel Midsummer murders gezien. Als het daar zomer is dan blijft het ook zomer. Het is er trouwens zelden winter..

12 november. Ik dacht dat het meer de 13e moest zijn ...  Om 9 u ging de telefoon: de oorzaak van de verstopping in Garderen was gevonden. In onze tuin, onderaan het trapje. Daar hadden ze dus met een graafmachientje moeten graven ... Fijn voor de buurman dat zijn verstopping voorbij is, maar ik hoop dat mijn favoriete minivarentje het overleefd heeft, dat de stenen weer redelijk liggen en geen hoop zand ergens ...

Onze 'vrije' dag, dus allerlei karweitjes op het programma, t.w. medicijnen ophalen, kijken of de mensen van 'De ...? schaar' nog iets aan mijn favoriete jas konden doen, het probleem met de legging bij de HEMA oplossen. Het liep een beetje anders.

Bij de ingang van de Winkelhof stond een wagen van een of ander rioolbedrijf geparkeerd. We reden erlangs, maar plots herinnerde Ko zich dat de apotheek en de schaar aan de rechterkant waren en zonder aarzelen sloeg hij rechtsaf ... had hij beter niet kunnen doen, want daar lag een putje open en dat kostte hem een band. Kan gebeuren, maar ik was vooral geschokt dat een jongeman van dat bedrijf, bezig met iets van riool waardoor dat putje halfopen stond, als een waanzinnige begon te schelden. Dat vond ik eigenlijk erger dan het feit dat we w.s. voor een paar honderd euri schade hebben; de auto staat nog in de garage, nadat ze beneden de Winkelhof eerst 1ste hulp zijn komen verlenen.
De medicijnen zijn in de chaos vergeten. 
Bij de schaar konden ze mijn jas - van Ali, grijs nepleer dat bij de kraag aan het barsten was, bestand tegen regen en wind en ook nog leuk - repareren voor 2x zoveel als de jas ooit gekost heeft, maar ik draag hem graag.

Bij de HEMA  had ik een paar dagen geleden 2 dikke, 60 denier, panty's gekocht. Ik heb lange benen en daarom had ik, met mijn maat 42, gekozen voor mt 48-52. Maar bij het uitpakken bleek dat de tailleband idioot krap was, foto met mijn hand erop. Ik had de bon natuurlijk niet meer, maar dit was te gek en ik mailde erover naar HEMA/bedrijf en daar beloofde men hulp. Gewapend met het antwoord ging ik er vandaag dus wat aan doen. 

Ik werd geholpen door twee vriendelijke dames, waarvan eentje zelf wellicht mt 48 nodig had en die schrok van de tailleband van het inmiddels gewassen exemplaar dat ik bij me had. Maar zonder bon geen geld terug en vervanging was er ook niet.

Die panty kwam vast uit China! Er zat helemaal geen model in. 
Ko is de auto halen, bijna 200 piek! Het had eigenlijk de 13e moeten zijn met al die pech! 
8 november.  Gisterenmorgen de bijeenkomst voor dat m.i. stinkvervelende boek, The Fraud. De anderen vonden het blijkbaar wel aardig. We zijn met z'n vieren. Ik heb ook even gevraagd naar het boek van de eerste keer, toe ik ziek was: Where the crawdads sing. Daar kwam nogal wat over vogels en andere dieren in voor en ik vond het leesbaar, maar uiterst onwaarschijnlijk. De anderen vonden het helemaal niks, haha! 
Volgende keer het Ierse boek, dat ik erg de moeite waard vond en met plezier nog een keer ga lezen. Ik heb vooral lol beleefd aan het kennismaken met Iers als taal, zie half augustus. 'Small things like these'

's Middags naar Garderen. Toen we er net waren en ik de gordijnen achter de grote stoelen openschoof zag ik, ik weet het vrijwel zeker, een ♀ fazant op het dak van de schuur. De vogel vloog meteen weg, maar ik heb zo vaak een fazantenhen gezien dat ik me w.s. niet vergist heb. Ik heb niet eerder van fazanten gehoord daar ...
Er was van alles gebeurd op het park: de bomen waren onderhanden genomen, veel dode takken eruit. Er lag heel veel blad, door ijverige buurman met een bladblazer van ons terras verwijderd, maar nu dus vooral op het gras en tussen de planten en op het gras wil ik geen blad. Voordat de middag voorbij was had ik al een container vol. Dat mag je niet gewoon in het bos weggooien, maar niet ver van hier staan bakken waar je het kwijt kunt.
Bij dezelfde buurman was het riool verstopt en tot in de avond hebben ze zonder succes gezocht naar de bron van de narigheid. 

Vandaag, vrijdag, waren er voor het eerst sinds een paar weken weer vogeltjes, afgezien van de fazant: eerst kwam er een boomklever langs, verrassend! Later nog een paar keer, en verder mezen en zo, maar ook een matkop? Dat weet je nooit zeker, kan ook een glanskop geweest zijn, de ene is van het bos, de andere van moeras o.i.d. Die had ik vorig jaar niet één keer gezien, leuk dus. O, w.s. een glanskop (loofbos)!
En toen kwamen de vakmensen voor dat riool. Die gingen aan het graven bij ons op het hoekje, waar een paadje begint dat naar onze achterburen loopt. 
Ze keken ook in onze rioolpijp, die steekt een eindje uit de grond bij de azalea: ik heb er een stukje schapenhek om gezet met klimop. Klimop eraf, grote voeten op het zenegroen ervoor  en een stuk leycesteria afgebroken. Ik kan er niet goed tegen als mensen doen alsof je lucht bent ... Achterbuurvrouw Wanda wil graag leycesteria en gaat proberen het te stekken ... 
Tuiniers gebruiken graag Latijnse namen. Dat lijkt verwaand, maar iedereen die tuiniert weet meteen waar je het over hebt. Leycesteria heet in het Nederlands ... fazantenbes, haha! Dat heb ik dan weer van mijn tuinman geleerd, die er eentje in ons pieptuintje geplant heeft. Misschien kwam die fazantenhen eropaf? erop af? er opaf?

Er werd niks gevonden. Het gat ging weer dicht, met hopen aarde bij ons en bij de buurman. Als het weer gaat regenen zal het paadje vast en zeker verzakken minus al die aarde die er ooit onder lag. We gaan het zien. Het is wel te hopen dat de oorzaak van de narigheid spoedig gevonden wordt.
Muts heeft helemaal niet zo'n hekel aan in de auto, maar als ze merkt dat we gaan vertrekken mag ze zich graag veerstoppen. 

Blad weggebracht en de container weer gevuld met wat er nog lag. Het is nog niet gedaan, maar over een week of 3 zijn we ermee klaar. De vogeltjes kwamen niet meer terug! Zaterdagmorgen nog wel een aantal gezien, plus een eekhoorntje.
6 november. Woensdagmiddag is bridgen, met om de week bitterballen en altijd gezellig. Vandaag bitterballendag en we speelden niet heel goed, want we scoorden iets minder dan 50%. 
Maar het laatste spel was er eentje van dik genieten, want Ko opende 2 kl en dat is bij ons semiforcing: hij heeft óf 8 slagen in een kleur óf sans met 19-20 punten. Ik had maar liefst 17 punten, dus de slemlampen gingen gelijk aan. Voor mij min of meer verplicht om 2 ru te bieden om te horen welk van de twee soorten semiforcing-handen hij heeft, en dat deed ik dus ook. Tot mijn verbazing bood Ko 3 klaveren en belooft daarmee 8 slagen met klaveren als troef. Ik heb er NB 4 mee, met de aas. Nu moet ik meteen de azen opvragen, want bij een troefcontract telt de heer mee als keycard en ik moet wel zeker weten of hij de heer heeft.. 4SA dus en Ko zegt 5 kl = 3 of 0 keycards (= de azen en troefheer). Met een sterke opening kan hij er niet 0 hebben en ik heb zelf 2 azen en ben al op weg naar 7 klaveren als ik bedenk dat ik dan net zo goed 7SA kan bieden. Het was niet eens een moeilijk spel, Ko had 8 klaveren! Maar niemand anders had het geboden! 
Ik ben niet een vaardige sans-speelster, maar hier kan ik weer een tijdje op teren.
2 november. Vandaag wordt mijn zus 90. Ze is de eerste van het gezin die deze hoge leeftijd bereikt. Mijn vader en Paula werden allebei 89, Els 87 en ik ben bijna ook zover. De anderen overleden allemaal jonger. Robert was pas 44.

Trees en haar man vingen mij op toen ik met Tonkie plotseling moest vertrekken uit Nigeria i.v.m. de Biafra-oorlog. Ze had zelf 4 kleine kinderen, maar ik kon er nog wel bij met mijn peuter. Ik weet nog goed dat ik binnenkwam, heel vroeg, op een zaterdag, na een onaangename vlucht - in beide betekenissen - van twee dagen. 'Ga maar lekker slapen' zei ze vrijwel meteen. Zo is Trees: niks voor zichzelf, klaarstaan voor haar zussen! Zij houdt niet van poespas, en dus ook niet van feestjes of cadeautjes, anders kreeg ze van mij een dikke medaille. Maar binnenkort gaan we samen lekker Indisch eten, want vandaag ging ze schoonmaken, dacht ze. 

1 november. Het is weer zover! Mijn pet-hate maand van het jaar is van start ... maar we hebben gezorgd voor prettige vooruitzichten zoals een tripje Spanje en nog 11 weken Tanzania. Een paar vervelende dingen vóór Spanje op het menu, zoals tandarts en prikken. 
Nu even niet helemaal OK, dus niet naar Garderen en lekker aan een legpuzzel van van Haasteren, die tot ons genoegen in de aanbieding was: 2 voor de prijs van 1. Beter dan die eeuwige blauwe bessen van 2 voor de prijs van 1 bij AH. 
We zijn bezig aan 'Vrijdag de 13e', lijkt me heel geschikt voor vandaag.
31 oktober. Tenzij we zelf over de keuken konden beslissen hebben we eigenlijk altijd met een te laag aanrecht te maken gehad. Zo ook hier in Leiderdorp. Ik - Erna - moet oppassen om me niet heel ouwelijk met gebogen rug voort te bewegen, hetgeen lang niet altijd lukt. Buiten werkt een rollator prima, maar in de keuken wil ik (nog) geen rollator. Slimme & handige Ko maakte vanmorgen een verhoging met  het blad van een voeger gebruikte tafel; stond nog in de berging. De kleur is ook nog goed!
Op de linkerfoto het restant van een boeketje dat ik van Noor kreeg. Dat waren indertijd dahlia's met plataargras en een soort gierst. De dahlia's zijn allang uitgebloeid en het gras is weliswaar bruin geworden, maar nog steeds mooi genoeg om te laten staan. 
De zandlopertjes ernaast zijn ook leuk hè? Gekregen van J&J en ze worden dagelijks gebruikt.

Het is weer voorbij die mooie zomer. T/m half juli was ie trouwens helemaal niet zo mooi, maar daarna is het toch vaak goed gegaan. Half augustus t/m eind oktober was prima. 

Maar nu hangt de wintergarderobe weer in de kast, met een hele serie dunne truitjes voor ergens onder. Sommige zijn al meer dan 20 jaar oud, zoals het oranje exemplaar van Marks and Spencer, dat er nog steeds als nieuw uitziet! Mijn favoriet is de 3e van links, die ik 'Ink' noem, ook van M&S en perfect onder een Asarti vestje. 
Het fuchsia exemplaar is geen blijvertje: pas één keer gewassen en nu al een beetje armoedig. Wel een heel goede kleur; staat iedereen!

M&S heeft helaas geen cashmilon truitjes meer, voor zover ik weet. Nee, alleen voor heren potverdrie!
27 oktober. Met Claire deel ik de liefde voor de natuur, al zijn onze belangstellingen niet identiek. Claire houdt erg van zeebewoners b.v. en niet zo van mossen ... Ze was afgelopen week jarig en ze vertelde me dat ze met Bondy en kinderen op vakantie was geweest, ergens niet ver van het strand. Een zee met glashelder water waarin ... een haai! Van het type Jaws, maar nog niet zo groot. Dat was even schrikken, iedereen de zee uit, maar ze had het beest goed kunnen bekijken.

Bij het verblijf min of meer tamme kangoeroes. Ik krijg gelijk weer zin in Australië; jammer dat het zo'n lange, oncomfortabele reis is. Ze stuurde me ook onderstaande ontroerende foto van kangamoe met kind. Ik vind kangoeroes enig; ze hebben van die lieve, symmetrische handjes. Er zitten wel forse nagels aan die vingers.

Links van Abel mogelijkerwijs een bottlebrus waarvan een close-up. In Australië zijn veel van dgl bloemen met zo veel meeldraadjes, o.a. aan de verschillende eucalyptusbomen: flowering gumtrees.  

Jacob in actie en rechts op de foto een moeder possum met kind die iets komen snoepen. Hieronder kun je de zee van de haai zien, maar de jongens niet zo goed. Het is meer een foto van een mooi lijnenspel. Ik vind de foto heel goed genomen al is hij niet heel scherp. Abel staat in beeld.

24 oktober. Tot onze verrassing was het bestelde kleed er vanmorgen. Ze hadden 4 tot 6 weken levertijd gezegd. 

We waren net bezig met inpakken, dus het kon gelijk mee. Staat prima. 
23 oktober. Inmiddels ben ik bezig met het laatste deel van het afschuwelijke boek en daarin halverwege: einde in zicht! met op de lijst bijna 200 namen ... 
Ik lees er trouwens net iets aardigs in: The Bard is geboren op 23 april en ook doodgegaan op 23 april. Schrijfster gaat er vanuit dat je wel weet wie The Bard is en ik had zo'n vermoeden - meer niet - dat dat wellicht Shakespeare zou zijn. Ja dus, 1564 - 1616. Ik moet het wel eerst gaan opzoeken, maar gelukkig hebben we daar tegenwoordig een computer voor.

Hier gebeurt niks, dus ook niks te melden,. Nou ja, we spelen viertallen bij het bridge vinden we allebei erg leuk en ik krijg er een beetje heimwee naar Frankrijk van, waar we met zo veel genoegen jarenlang in de nationale viertallencompetitie gespeeld hebben. Dát en de lange Franse zomers mis ik nog steeds.
18 oktober.  Gisteren tot 11 juni gecorrigeerd. Ik maak tegenwoordig erg veel fouten.
17 oktober. Een ander aspect van oud worden is, dat je niet goed weet wat er met je dierbare spullen moet als je doodgaat. Daar heb je dan weliswaar zelf niet veel meer mee van doen, maar van allerlei dingen zou het jammer zijn als ze zomaar in de kringloop terecht zouden komen. 

Gisteren heb ik een gegadigde gevonden voor een broche. Vorige week heb ik iemand gevonden die graag een theeservies van me wilde overnemen. De overdracht daarvan heeft vandaag plaats gevonden en was leuk! Ene Gerhard had belangstelling en we waren het snel eens. Hij, hoop ik, blij met het beeldschone servies, ik blij omdat ik er iemand mee blij kon maken!

Gerhard bleek leraar biologie met pensioen te wezen. A.h.w. een collega. Als ik wat meer feeling had gehad voor natuur- en scheikunde was ik mogerlijkerwijs ook in de biologie gegaan en ik had dus snel een leuk contact met hem. We ontmoetten malkander in een hotel hier - Garderen - in de buurt, want hij is een treinreiziger  en woont in Rozendaal, nogal lastig om van daaruit naar Leiderdorp te komen. Maar deze week ging hij op een hond passen hier in de buurt en daar kwamen we langs! We dronken een kopje koffie in het hotel met een gezellig praatje en Gerhard vertelde een superspannend verhaal over 'Het Venusmandje!' Zie hieronder uit Wikipedia.

Het Venusmandje dankt zijn amoureuze naam aan zijn gastvrijheid. De spons biedt een leven lang onderdak aan een garnalenpaartje. Als jonge larven komen de garnalen in de tralievormige spons terecht en blijven daar terwijl ze meesnoepen van het voedsel dat via het zeewater binnenstroomt. Het paartje groeit hierdoor zo sterk dat ze niet meer tussen de mazen door naar buiten kan, en dus voor altijd zit opgesloten. De spons staat in Japan symbool voor een huis waarin eeuwige liefde kan groeien, en wordt daarom gebruikt als huwelijksgeschenk. 
Ik weet niet wat de winst van de inwoners voor de spons is, maar kan dat uiteraard aan Gerhard vragen.  En zijn antwoord was: de garnalen houden het interieur schoon, haha!

Hier in Garderen lag de nieuwe vloer mooi te wezen, maar het is nu te donker voor een foto. 

Buiten lag veel rommel, het had blijkbaar een keer flink gewaaid en er was ook gezaagd, Opruimen geblazen! Maar ik ga natuurlijk wel kijken naar wat er in die twee weken gebeurd is. Zo had het Fraaie haarmos, waarvan ik vorige week de naam kreeg van een kenner van mossen, inderdaad kapsels in aanleg, maar die zijn nog zo klein dat ik er geen foto van kan nemen.  Kapsels is de naam voor de sporendoosjes die op hun tijd boven het mos uitsteken. Iemand maakte me attent op: haarmos met kapsels.

Op een stuk boomstam dat ergens ligt, groeit ook veel mos en daartussen ontdekte ik was w.s. zaailingen van varens zijn, 4 stuks. Volgens mij hebben varens ook een bijzondere voortplanting, via sporen, en ik ga het uitzoeken! Ze zien er nu nog uit als peterselie en ik heb geen idee welke varen zich daar genesteld heeft. 

Als de spore op een plek is terechtgekomen die aan de juiste condities voldoet, groeit uit de spore een zogeheten voorkiem ofwel een gametophyte. Een hartvormig orgaantje van ongeveer een centimeter groot en maar één cel dik. Die één cel dik betekent overmatig gevoelig voor uitdroging.
Deze gametophyte staat met dunne haarworteltjes vast aan de ondergrond om vocht te kunnen blijven opnemen. Aan de onderzijde van het gametophyte bevinden zich ook twee orgaantjes waarin respectievelijk een vrouwelijk eicel en makkelijk zaadcellen worden geproduceerd.  
Wanneer de voorkiem zich volledig heeft ontwikkeld en eicel en zaadcellen rijp zijn, kunnen de zaadcellen, wanneer zich voldoende vocht rondom de voorkiem bevindt –bijvoorbeeld in de ochtendauw- , naar de eicel zwemmen om met haar samen te smelten.  Op dat moment begint dan de groei van de echte varen.

Die ingewikkelde cyclus heeft zich hier dus op een plekje voltrokken, maar w.s. al een tijdje geleden, want de jonge varentjes zijn ongeveer 3 cm groot.
15 oktober. Misschien moet ik maar eens een boek gaan schrijven over de ouderdom. Want die veroorzaakt toch soms stomme situaties. 
Ik was net bij AH. Ik had zorgvuldig opgeschreven wat er in 'de bonus' was, wat daarvan mijn aandacht verdiende en daar weer van het nodige ingeslagen. Ga ik betalen en zie dat ik lekker bespaard heb op mijn boodschappen. Ik houd mijn kaart voor het apparaat, dat vervolgens om mijn pincode vraagt. Die toets ik in: 'Pincode onjuist' o.i.d. Ik probeer het nog eens, zelfde resultaat. Hè, verdorie, wat nou weer? Ik druk het knopje HELP in; ik gebruik het tegenwoordig vrij vaak ... en een aardige jongeman komt mij bijstaan. Wederom wordt de kaart geweigerd, terwijl ik echt wel mijn pincode nog  weet. Maar ik heb wel de verkeerde kaart gepakt! 
Ach, zegt de jongeman, wat kan het schelen. Zulke dingen gebeuren mijn oma en opa ook de hele tijd. Zo is het maar net!
13 oktober. Ko heeft zich afgelopen dagen bezig gehouden met het vervangen van de vloer in Garderen. Daar lag een soort plakspul op de grond en dat begon scheuren te vertonen, letterlijk! Niet zo verwonderlijk als je de eerste foto bekijkt: het plakspul  is over vloerbedekking gelegd. Hoe verzin je het! Toen strips en vloerbedekking weg waren bleek ook dat de overgang  van keuken naar woonkamer niet vlak was en dat er in de onderste laag ook nog een stuk verrot was. 
Donderdag is hij begonnen met verder verwijderen van meubilair en zo (we hadden vorige week al het e.e.a. gedaan) en hier en daar weghalen van het plakspul.  Vrijdag kwam Stefan, die de ondervloer zou leggen, en zaterdag kwamen Mark en twee anderen.

 

Dus dit was het voorbereidend werk: kasten leegmaken, kamer leegmaken, in keuken, 'kantoor' en woongedeelte plakspul verwijderen, rottig stuk vervangen. Daarná begint het aardiger gedeelte: het vernieuwen. 

Als de onderste vloer, gerepareerd en egaal is komt er een nieuwe ondervloer. Die ziet er best al leuk uit: groen! Hier links kun je hem al in het plastic zien.

Zaterdag het leukste werk: het leggen van het laminaat. Mark heeft 2 jeugdige helpers meegenomen en die zijn uitermate nuttig met sjouwen, timmeren, verwijderen van troep naar een kliko.
Tijdens het werk moet er voortdurend met de meubels geschoven worden. Die stoelen b.v. zijn (lelijk en) loodzwaar, maar ze zitten lekker en je kunt ze achterover laten hellen en aan de voorkant een extra flap laten uitschuiven waar je je benen op kunt leggen als je TV wilt kijken of een tukje doen ...

 

Met assistentie van de hulpjes  staat de puzzeltafel  weer overeind en ook de servieskast. Je kunt al goed zien dat het flink is opgeknapt en de rest zie ik donderdag!

 

Ik laat wat ruimte over voor foto's!

 

 

11 oktober. Er zijn niet veel planten die het goed doen op het balkon hier. Linaria, een soort klein leeuwenbekje waar zelfs 3hoog nog hommels op afkomen, is een uitzondering: in roze, in paars en massa's zaailingen. Ze bloeien nog steeds.  Het grootste succes is de Tinantia op de foto: familie van de uitgebreide soort tradescantia, heeft de hele bak links gevuld en zit op het ogenblik vol bloemen. Het verbaast me altijd dat je deze nergens ziet: een heel makkelijke plant, geschikt voor moeilijke hoekjes, wortelt vanzelf in een glas water en zaait zich uit en kan ook nog eens goed in een vaas. Op de foto zie je een zaailing van de linaria rechts van het midden.

Ko is aan het lamineren in Garderen. Ik heb dus gisteren mijn kans gegrepen en 's avonds gekeken naar programma's die hem niet interesseren: baby's in couveuses, met verdrietige en blije verhalen en op TCL een programma over stellen met verschillende strenge, religieuze achtergronden: een meisje met een orthodox Joodse jongen, een Islamitisch meisje met een jongen wiens vader prediker was in een soort Pinkstergemeente en een ex-Amish jongen, door zijn relatie uitgestoten door zijn familie. Wat een narigheid. De meisjes proberen zich aan te passen, de jongen was de weg kwijt! 
Wat mensen elkaar niet aandoen ín naam van hun God'... Die arme ex-Amish jongen vertelde dat hij zijn leven lang overal over had leren liegen, omdat niks mocht!
10 oktober. Muts is vandaag jarig. 15 is ze nu en dat is best oud voor een poes. Vandaag was het voor het eerst een beetje koud hier en ik had een puzzel uitgelegd in de logeerkamer. Daar lagen nog de zomerbedden onopgeruimd. Een prima plekje voor een warm tukje? 

In Garderen gaan ze morgen aan het laminaat beginnen. Ko is afgereisd om voorwerk te doen en de kamer verder leeg te maken. Omdat Muts altijd erg gestrest raakt van gedoe zijn wij nu samen in Leiderdorp. 
8 oktober. Ko moest vanmorgen dingen doen en in alle rust ben ik opnieuw aan The fraud begonnen, voor de 4e keer. Ik had eerst het papieren boek, maar dat had zulke kleine lettertjes dat ik dat met mijn oude ogen niet meer kon lezen. Oplossing: kindle-versie op mijn tablet, dan kun je letters van gewenste grootte krijgen. Denk alleen aan tijdig opladen!

Goed, voor de 4e keer dus en ik begin er wat zicht op te krijgen. Het boek is verdeeld in 8 delen, elk met een flink aantal hoofdstukken, van ongelijke lengte, soms maar één blz, soms veel meer. Ik ben nu aan hoofdstuk 16 van deel 1 en ben daarin 21 namen tegengekomen. Vaak wordt er niet uitgelegd bij wie die naam hoort. Zo komt Peel er 'n keer aan te pas, zonder voornaam en niet duidelijk waarom; Robert Peel? Of wordt de schilder van een portret van de hoofdfiguur vermeld. Of van de jongen die de schade komt opnemen als er een plafond, helemaal aan het begin, is ingezakt. Dat is een rommelige manier van schrijven. De tijd springt ook nog heen en weer. 
Ik houd niet van geschiedenis en ook niet van historische romans, dus dit is sowieso niet mijn type boek, maar ik vermoed ook nog dat Zadie niet verstoken is van een zekere ijdelheid: ze laat zien dat ze zich in allerlei zaken verdiept heeft en bovendien een grote woordenschat tot haar beschikking heeft. Dat resulteert vaak in prachtige zinnen, dat wel: William fatally overestimated the litterary significance of the weather. (William is een van de hoofdfiguren en hij is een productieve, maar slechte schrijver, boeken, tijdschriften, verhalen. Er wordt ergens gemeld dat hij wel 20 bladzijden op een dag op papier zet.)

Ik heb nog honderden bladzijden te gaan!

6 oktober. Om wat mensen te leren kennen hier in de buurt (?) heb ik me opgegeven voor een Engelse leesgroep. Deze week was de eerste keer, maar helaas leed ik aan een geheimzinnige, eendaagse ziekte (misselijk en ondertemperatuur, hele dag geslapen, volgende dag min of meer over) heb ik de eerste zitting gemist. Het ging toen over Where the crawdads sing een goed leesbaar boek, maar totaal ongeloofwaardig verhaal. Gemist dus.
Voor de volgende keer staat The fraud  op het programma. Ik had me na mijn studietijd voorgenomen om nooit meer een boek te lezen dat me na 30 bladzijden of zo nog niet boeide, maar in dit boek ben ik inmiddels bij hoofdstuk 17 en heb nog steeds geen idee waar het over gaat. Verdorie!!! Voor de zekerheid heb ik een uittreksel van internet gehaald ...

5 oktober. In Garderen moet de vloerbedekking worden vervangen. Er liggen armoedige plakstrips op een verkeerde ondergrond en hier en daar komt het al omhoog en begint te barsten.
We hoeven niks bijzonders: vrijdag komt er laminaat. Het regelen van e.e.a. kost wel wat denkwerk: iemand regelen die het karwei kan klaren, laminaat gekocht, zorgen dat het bij Mark - die het komt doen - wordt afgeleverd + dat hij het kan meenemen naar ons huisje etc. Wij moesten gisteren en vandaag zorgen dat het voldoende leeg was.  

Grote bende daar in huis en Muts vond het uiteraard niks. Maar nu zitten we weer gewoon in Leiderdorp tot tweede helft volgende week als het werk begint. 
 Ik heb altijd de pest gehad aan het vloerkleed dat er lag (we hebben de hele inboedel indertijd erbij gekregen) en net een ander, vrolijk rood kleed gekocht via internet en nu maar hopen dat het niet tegenvalt. 
Op zaterdagavonden kijken we, zoals al jaren, naar 'Strictly come dancing'. Tot Kerstmis. Vanavond de 3e avond, maar de tweede in de wedstrijd, i.e. de tweede afvaller of -ster. Het is leuk om zelf cijfers te geven voordat de officiële cijfers verschijnen, we zitten er meestal niet ver vanaf. Ik houd Tasha (Gould of zo; die is NB doof) of J.B. Gill voor potentiële winnaar. Engelse beroemdheden, die we niet kennen. Er doet b.v. ene Chris, een comedian, mee. Hij is blind. Chris Mc Clausland.
Het thema vanavond was FILM, met o.a. een prachtige Mrs Doubtfire,  vertolkt door een operazanger (Wynne Evans) en een fraaie Weense wals op muziek van Harry Potter, opgedragen aan Maggie Smith, door danseres Sarah, die de donkergroene japon en de grote punthoed droeg. 
Er wordt heel veel aandacht besteed aan kleding, make-up en podium: met de technische mogelijkheden van vandaag - animatie? - wordt de danszaal omgetoverd in een jungle of een chocoladefabriek. Heerlijk zaterdagavondprogramma! BBC natuurlijk.
1 oktober. Zondag gingen we in het Omniversum kijken naar de film over de Noordzee. Heel mooi, ik heb genoten. 

Vandaag weer wat heel anders. Er zijn 70 astronauten in Nederland voor een soort congres. Allemaal in de ruimte geweest. De Russen zijn er niet bij, niet omdat dat geen aardige, bekwame astronauten zijn, maar omdat ze geen inreisvisum kregen!

André Kuipers was de baas. Die komt blijkbaar uit Edam en daar had hij vorig jaar een uitvoering beluisterd van het koor van Edam, waar Marleen en Meindert allebei in zingen. Zij zongen 'The armed man' van Jenkins. Het koor kreeg het verzoek om het werk voor de astronauten te komen uitvoeren en dat gebeurde vandaag. M & M mochten allebei een gast meenemen. Wij waren de gelukkigen. 

In de Westerkerk, Amsterdam.

Het is een interessant werk, soms liefelijk, soms hard. Er komen 5 talen aan te pas: eerst Frans en vervolgens Arabisch, Grieks, Latijn en vnl Engels. Ik had het al eerder door dit koor gehoord via YT en vond toen de mezzo niet zo bie, deze keer heel mooi. De akoestiek in de kerk is niet geweldig, maar vooruit. Op de foto boven het fraaie orgel, links onder het koor met Meindert als tweede net onder dat streepje licht, twee rij van achter en Marleen weer twee plaatsen naar rechts t.o.v. Meindert, een wit kapsel voor haar en een zilveren ketting aan .... Foto rechtsonder de mezzo: Lucie Tromp; , de imam Feyzullah Alim, die de oproep totgebed zong en de dirigent, Benjamin Bakker aan het einde van dit indrukwekkende concert.

We deden er drie kwartier over om Amsterdam uit te komen en dat kwam omdat ze er grondig aan het verbouwen zijn, o.a. aan de trambanen. Vooral om te zorgen dat het moeilijker wordt om Amsterdam IN te komen en makkelijker om het weer te verlaten, haha!!!

27 september. En dan is het vandaag voor het eerst k-weer: 11° volgens de auto, regen en wind. Het heeft lang geduurd tot het zomer werd; die kwam half juli, maar daarna hebben we niet veel te klagen gehad. Nu helaas weer de ellende van de winter in, maar gelukkig met een heerlijke, warme vakantie halverwege in het vooruitzicht.
26 september. Toevallig had ik het er met Ko over: schoenenwinkels. En ongeveer dezelfde avond kwam het op het nieuws: schoenenwinkels verdwijnen. 

Aan Ko vertelde ik hoe ik, lang geleden, bijna kwijlend van begeerte bij Dungelman in den Haag de etalage bekeek. Ik werkte in mijn studentenjaren 's zomers op het Ministerie van Justitie, toen op het Plein, en had a) bijna geen geld en b) helemaal geen fraaie ballerinavoeten zoals je eigenlijk moet hebben wil je mooi op hakken lopen. 
Bij Dungelman stonden ze in de etalage: van wildleer, een soort suède met een wat langere vleug, in beeldschone kleuren. Ik zie ze nog voor me. Ik was ook nog te lang voor hakken. Jammer, jammer, jammer.

Schoenenwinkels zijn nu gevuld met sportschoenen en sportschoenen zal ik van mijn (nog w.s. slechts weinige) levensdagen niet aantrekken. Ik vind ze altijd onelegant en vrijwel altijd lelijk. Plateauzolen vind ik ook erg lomp. Dus loop ik op platte, simpele, leren schoenen of desnoods op ballerina's van nepleer uit China. En in de zomer op leren sandalen met zo weinig mogelijk bandjes. 
Voor bij het verplichte zwarte jurkje in de garderobe heb ik één paar zwarte pumps met lage hakjes. Maar ... ik heb nog een paar echt mooie schoenen : Peter Kaiser, rood wildleer. En daar ben ik altijd zó zuinig op geweest dat ze nog vrijwel nieuw zijn, maar wel verschoten!!! Tomaatrood waren ze en nu aan de voorkant 5 tinten lichter. Ik heb ze vanmorgen geverfd, donkerbruin. Nu heb ik hele vieze handen, maar wel aantrekkelijke (letterlijk) schoenen. 

Schoenenwinkels verdwijnen: hoog tijd voor mooiere schoenen, toch? & de handen werden nagenoeg schoon met een mengsel van koffiedik en waspoeder ...

24 september. Tuinieren in bloembakken is behoorlijk teleurstellend: bollen doen het niet goed, mijn geliefde fuchsia 'Hawkshead' ging binnen een jaar dood en zo waren er meer problemen. 

Tot mijn verrassing heeft de jasmijn het wel naar zijn zin, Philadelphus erectus, een niet algemene soort, waarvan de bloemen erg lekker ruiken. 3 weken plezier per jaar ...

Heel prima gaat het met Tinantia pringlei, uit de enorme familie van de Tradescantia/Commelina. Dit jaar begon ie slecht, maar nu staat de hele bak links helemaal vol, met veel bloemen. Het is een aantrekkelijke plant, fraai blad, goede blauwe kleur bloem, maar wel expansiedrang. Goed in een vaas en stekt supermakkelijk. Een aanwinst in je tuin in een onmogelijk hoekje. Laat maar weten als je wilt hebben. 

Gek genoeg zie je de plant nergens. 
24 september. Ben ik nou zo dom? De borden hieronder kan ik niet begrijpen: 2e gratis, combineren mogelijk! Hoe zit dat als je één hutspot en één boerenkool meeneemt?  Er staat precies hetzelfde op de twee borden, alleen verschillende prijzen. Ik heb aan een winkelmedewerker gevraagd hoe of wat, maar die vond dat ik niet goed kon lezen!
Ik houd niet van AH en al helemaal niet van de AH hier beneden. Het meest irritant vind ik aanbiedingen zoals 2 netten mandarijnen voor de prijs van een. Dat is mooi als je zeven kinderen thuis hebt zitten, maar niks voor al die alleenstaande bejaarden die hier wonen. Het is elke week raak: 2 zakken wokgroente, 2 dozen blauwe bessen ...Ik heb al eens voorgesteld dat ze gewoon per doos de prijs zouden halveren, dan wordt het interessant voor iedereen.

Later: omdat de Lipton in de bonus was ook nog naar AH Winkelhof. Daar kon ik lezen wat er op die borden stond: 2 zakken met hetzelfde gewicht en dan combineren. Het lukt dan m.i. alleen met 1 hutspot en 1 zuurkool. . 

23 september. Een kleurpapiertje doe je bij de was als je bang bent voor eventueel verkleuren. Zo'n papiertje is wit.

Vandaag deed ik een restje zomerwas met 1 shirt van Ko (veel gedragen en dus vaak gewassen, rood/wit geruit); een lange broek van mij, licht beige en 2 nieuwe shirtjes voor a.s. Tanzania, een groen gestreept, een grijs gestreept. Zo'n papiertje erbij.

Waarom is dat papiertje dan BLAUW aan het einde van de was?  
22 september. Dat is een tijd geleden. Begin van vorige week niks te melden. Donderdag zijn we opnieuw naar een orkestrepetitie in het Concertgebouw geweest. De eerste van Mahler en dat was weer dik genieten. Daarna kwam Schönberg en geen van ons drieën was daar echt in geïnteresseerd, dus naar huis. Koffie bij Margriet die mee was, en toen naar Garderen.
Daar was het mooi weer, maar GEEN VOGEL TE ZIEN. Ik weet niet waar ze zijn, ik hoorde zelfs geen duiven. Af en toe kwam er een stoffige merel lang (rui?) en zaterdag een eekhoorntje. 
In Garderen was internet van slag en konden we niks met de computer. Verder zijn we bezig geweest met een a.s. andere vloer, want wat er ligt in de woonkamer is beroerd van kwaliteit en gaat nu hier en daar kapot. Er schijnen van elkaar verschillende onderlagen onder te liggen en er is een probleem op de plek waar de eethoek ooit is aangebouwd. We zullen zien. We zijn laminaat gaan inslaan in Barneveld. Bij Gamma geen enkele stoel om op te zitten en dan kan ik na 10 minuten amper meer op mijn benen staan. Lopen gaat al niet lekker, maar staan helemaal niet. Vervolgens gekeken bij Kwantum, daarnaast, naar mogelijk een ander vloerkleed. Eentje had een goede kleur, maar niervormig. Wat moet je daar nou mee?
Toen naar Intratuin aan de overkant van de weg; daar hadden ze rollators voor bezoekers!!! Wat een fantastisch idee.  Het is toch al een bijzonder aantrekkelijk bedrijf, waar ik eigenlijk met mijn ogen dicht doorheen moet lopen. 
Ik had plantensteunen nodig, liep tegen bollen van Leucojum aestivum aan en passeerde toen een Penstemon die ik echt niet kon laten staan. Ik zag hem al bloeien in de tuin van Marleen, want zelf heb ik geen plek meer voor dergelijke zaken. Ko was zo lief om over Monnickendam naar huis te rijden. Maar Marleen zat om raadselachtige redenen in een bus die vanuit Zutphen moest komen. Via handige chat waarmee ik zelf nog altijd tamelijk onhandig ben kon ik de plant bij een buurvrouw afleveren.  Marleen moet binnenkort geopereerd en kan dan op een bezoekje met een cadeautje rekenen, maar zo'n plant moet gepoot en dat kan ze absoluut niet de eerste 3 weken na de operatie. Cadeautje vooraf dan maar: donkerpaars blad en bloemen die verlopen van paarsroze naar wit, wow!
Vrijdagavond weer eens bridgen in Apeldoorn. Aardige mensen en bizarre spellen - Ko opent het 'boevenbod' 3 schoppen = 6+ kaart met heel weinig punten; alleen als zij kwetsbaar en wij niet. Ik had ... 6 schoppen mee met AHV! Er zat voor de tegenpartij een slem in, maar ze bleven steken en wij gingen wel down op 5 schoppen, maar nog altijd goed voor een positieve score.

Het boevenbod in schoppen is vreselijk voor de tegenpartij. Ik heb - door eenzelfde actie van onze tegenpartij - wel eens heftig slecht gespeeld. Die tegenpartij had niet gewaarschuwd, dat is niet helemaal netjes. 

Ik kan in Garderen genieten van dit soort plekjes: Mos, waarvan ik de naam niet weet, en groene Ophiopogon. De ophiop. zie je meestal aangeboden met zwart blad en dat is ook spectaculair, maar het blad is langer en combineren is moeilijk. Ik houd erg van deze soort die zich langzaam uitbreidt en wintergroen is. Mos is misschien haarmos.

Hieronder de Coleus die ik in juli - zie 5/7 - kocht als vrij kleine, donkerroodbruine plant ... en rechtsonder de Penstemon.

14 september. Ze zijn er!!! En ze hebben vandaag de hele rit gereden. 

Ik griezel altijd een beetje van 'trotse oma's en opa's', maar nu ben ik even een hele trotse moeder. 

 

En dan is daar ineens de zee, de finish, applaudisserende mensen en gladiolen!

De mevrouw met het karretje - zie 8 september - heeft de hele rit gereden! Alle kilometers!

 

14 september.  De allerlaatste dag. Vóór vertrek moeten de paarden wel uitgebreid gevoerd worden.Zij zijn - ik citeer Tonkie - de echte heldinnen! Links Charpinchera, rechts Alegria. Hierboven net andersom.

Ze besloten bij die eerste rust/controle om de laatste dag de hele route te rijden. Temeer omdat die deze laatste dag erg mooi was.

13 september. De paden zijn beter vandaag. Op de foto hieronder kan er gedraafd worden. Het is ook koud. Een deel van de rit rijdt Tonkie samen met iemand met een poney/buggy. Morgen de laatste dag! Dan zijn ze heel Duitsland doorgereden!

 
12 september. Het is wel weer wennen aan het einde van de zomer. Vanmorgen waren we in Monnickendam en daar was het 11°. Het is daar altijd wat kouder dan hier; we hebben meer dan eens meegemaakt dat we uit Leiderdorp vertrokken met regen en daar aankwamen in de sneeuw. Dat is dan wel weer een beetje leuk, want veel sneeuw zien we niet meer hier in de buurt.

Het is jammer dat de zomer weer ten einde loopt. Er is wat compensatie in de vorm van een aantal TV programma's die weer terug zijn zoals Per seconde wijzer en Twee voor twaalf. Stricktly come dancing begint weer en zaterdag  is Last night of the Proms. Allemaal leuk. 
Vanavond hebben we gekeken naar een nieuwe serie: De ring. Best aardig, we hebben het tenminste niet al na 10 minuten uitgezet, maar slordig is het wel: er bloeit blauwe regen en ongeveer tegelijkertijd vlinderstruik en allerlei ander spul buiten en  zie je kale bomen door een raam .... 
Soms kom je zulke dingen ook in boeken tegen: seringen die bloeien in oktober of merels die dan zingen. Dingen in Leiden die helemaal niet kloppen bij Maarten 't Hart in Het woeden der gehele wereld. In het laatste stuk van het boek studeert de ik-figuur in Leiden. Hij huurt een kamer aan de de Hooglandse Kerkgracht en noemt die de mooiste gracht van Leiden. Huh? De bioscoop Trianon is bij hem op de Hogewoerd; maar dat was Casino.Trianon is er nog altijd: op de Breestraat. Later sluipt hij van zijn kamer (Hooglandse Kerkgracht)  naar de Nieuwsteeg; dat is een heel eind sluipen! Hij bedoelde de Nieuwstraat.

Ik las net op de officiële website dat de ruiters in Duitsland vertrokken bij 7° . Maar die zijn natuurlijk wel stoerder dan wij! Tonkie was vandaag een pietsje in mineur. Nog twee dagen!

11 september. Het is bijna afgelopen met de paarden, nog 3 dagen te gaan voor de deelnemers. Tonkie en Robert doen nog steeds mee. 
Wat een meesterlijke foto hierboven!
9 september. Ik houd veel van bloemen, maar ben niet altijd blij als ik ze krijg. Erg hè? De reden: ten eerste wordt er in de bloementeelt enorm veel gif gebruikt. Ten tweede ben ik vaak maar een halve week hier of dáár en bloemen meenemen in de auto naar daar of hier is lastig.  Ik heb dus zelden een boeket staan. 

Soms krijg ik van Marleen, die beeldige boeketjes maakt, bloemen uit haar tuin en dus zonder gif, en laatst kreeg ik er een boeketje van Noor, ook uit haar tuin: dahlia's en gras. De dahlia's zijn uitgebloeid, maar het gras is nog altijd beeldschoon, een soort gierst en plataargras.

Plataargras heet in het Latijn Chasmantium latifolium. Het is buitengewoon sierlijk en bloeit lang. die brede kafjes op de foto, eerst groen en later beige/roze, echt heel mooi.Je ziet het zelden in een tuin.

8 september. Ik hou bijna op met het paardengedoe. Maar deze foto vind ik te leuk: bij de Transgermania een mevrouw die meedoet in een buggy  + hond mee.  

Er zijn nog 53 paarden in de rit. Sommige mensen hebben een reservepaard bij zich.

15 september.  Zij heeft alle kilometers gereden!!!!!
 7 september. Paardengedoe. Vandaag konden we Annemarieke wel zien op TV. De foto meteen hier links onder is van bij een andere gelegenheid overigens. Door haar handicap kan ze alleen maar stapvoets rijden en wij leken kunnen niet zien hoe moeilijk dat is. Annemarieke is 4e op de wereldranglijst  en eindigde hier ook als 4e. Knap gedaan. 
De foto's zijn behoorlijk beroerd: van de TV!

5 september.  O wat leuk! Cor stuurde me vandag 3 foto's van de Transgermania: met Tonkie en Robert erop. Te gek! Robert, hier rechts, kan zelfs op Alegria niet buiten zijn mobieltje! O nee, het is w.s. zijn GPS.

Ze krijgen het moeilijk trouwens, want de paarden worden moe. Daarom rijden de korte afstanden en proberen de paarden veel rust te geven zodat ze kunnen herstellen.

Tonkie weet ( ze is bewegingswetenschapper) echt veel van hoe e.e.a. werkt bij de paarden. Er is iets met vermoeidheid en hormonen.

 

4 september. 'Serendipity' is het Engelse woord voor 'bizar toeval'. Ik ging er over nadenken toen ik voor de toekomstige leeskring Engels een boek las dat 'West' heet en op het allerlaatst met zo'n geval eindigt.

Wij kennen maar 2 personen die zich actief met paarden bezig houden, Tonkie en Annemarieke. Op dit ogenblik zit Tonkie in de Transgermania en Annemarieke bij de Paralympics.  
Ik kwam ooit de leraar Grieks tegen in Venetië, mijn zwager Sam in New York en een oud collega op het vliegveld in Cairns.
Van Marleen was een letterlijk oude vriendin verhuisd naar Frankrijk en Marleen ging haar een tijdje verzorgen. Waar? In St Chinian.
We waren in onze Franse tijd even in Nederland en ik had iets met een vroeger dispuut, heel gezellig, want Adriënne was er en die had ik in geen 20+ jaar meer gezien. 'Zo, wonen jullie in Frankrijk?' zei ze gevolgd door een eigenaardige vraag: 'Kennen jullie Hein Schaeffer?' en ja, die kenden we ...

3 september. Later. Helaas werd het optreden van Annemarieke w.s. niet uitgezonden. We hebben ons best gedaan, maar ze bleven rolstoeltennis uitzenden. 

Wel was ze even in beeld 's avonds. Ze werd 4e en dat was goed voor een plek in de kür die zaterdag gereden wordt. Ik hoop dat daar wel iets van te zien zal zijn. 
3 september. Terwijl dochter Tonkie bijna op de helft is van haar tocht door Duitsland doet een andere paardenliefhebster mee aan de Paralympics. Annemarieke Nobel treedt vanmiddag aan bij dressuur. Jaren geleden deden we met haar en haar man, een collega van Ko, veel te vroeg overleden, hetzelfde als met N. en T.: regelmatig een middag en/of een avond bridgen en tussendoor samen eten.
Toen van deze amazone plotseling de echtgenoot stierf was de ellende nauwelijks te overzien. Zij had een geheimzinnige ziekte en ze hadden net een huis met stallen gekocht in Drenthe, terwijl hun huis in het westen  nog niet verkocht was en de woningmarkt op een dieptepunt zat. Maar na een paar jaar tobben kwam alles, behalve de neurologische ziekte, weer goed: ze woont in Drenthe, heeft een aardige partner en rijdt nog altijd. En vanmiddag komt haar moment van glorie in Versaille: de hele wereld kan ernaar kijken. Hoewel dat in de Kalahari misschien niet heel makkelijk zal zijn ... Ko heeft tenminste erg zijn best moeten doen om het juiste TV kanaal te vinden.

Annemarieke rijdt vanmiddag en op het zelfde kanaal is nu blindenvoetbal: een schitterende locatie aan de voet van de Eiffeltoren. Er wordt gespeeld op een tamelijk klein veld en de bal kan opzij niet over de lijn. Ze spelen 4 tegen 4 en hebben allemaal een zwarte bril op. De keepers zijn niet blind en ik krijg de indruk dat de coaches mogen roepen. Marocco tegen Columbia. 

Er zijn heel veel , denk ik, brugpiepers in het publiek. Het publiek moet stil zijn, want blijkbaar zit er geluid in de bal. Er is een entertainer die af en toe iets roept en dan mag het publiek applaudisseren. Het is verbazingwekkend om naar te kijken.

1 september. Het is echt zo: de temperatuur in ons huisje in Garderen is - zeker 's morgens - ongeveer 10 graden lager dan de temperatuur in ons appartement in Leiderdorp. Leiderdorp is warmer dan we gewend waren in Zoeterwoude en in het bos is het op het ogenblik buiten nog al eens warmer dan binnen. Als we opstaan en het is binnen18° en dat is al heel wat, gaat nog even de verwarming aan. Hebben we ook droge handdoeken; in de badkamer hangt zo'n speciale radiator. We hebben allebei elke morgen een vest aan gehad.
Met Tonkie en Robert gaat het goed; ze hebben er lol in. De 100% hoeft blijkbaar niet.
31 augustus. Er zit een week op daar in Duitsland. De eerste dag hadden ze een hele dag regen, maar daarná is het mooi weer geweest. Ik heb nog niet precies door hoe het werkt, maar Tonkie liet vandaag weten dat van de 63 deelnemers - het waren er 64, maar van een 'combinatie' struikelde het paard vóór de eerste keuring en was het voor paard en berijder einde oefening, ook zuur! - er nog 10 over zijn die 100% gedaan hebben. Ik krijg de indruk dat de andere ruiters dagelijks een flinke afstand moeten afleggen tot een keuringspunt en dan desgewenst met paard in de trailer naar het volgende overnachtings- en vertrekpunt kunnen reizen. Ik probeer het fijne ervan te weet te komen. Tonkie en Robert en de andere deelnemers doen de rit met een groom. In hun geval een vriend van hen *), die voor van alles, zoals transport, voer en onderdak, zorgt. 

Wat kwam ik later te weten? Die groom van Tonkie en Robert is de schoonzoon van onze pianostemmer! 
N.& T. met wie we regelmatig een dag eten/bridge in Drenthe hadden, omdat ze een dag weg moesten, hun honden in de hondenopvang en kwamen daarom hier in Garderen eten/bridgen. In dit minikeukentje is uitgebreid koken een crime - minder uitgebreid trouwens ook bijna - dus hadden we de overheerlijke quiche.van.Nan al in het westen weer eens gemaakt en meegenomen. Altijd goed en ook nog vegetarisch. Zoals altijd supergezellig ook nog.

Ik heb iets heel nieuws geleerd. Tjeerd heeft in Wageningen gestudeerd en weet alle ins & outs van planten. Ik heb, zoals eerder gemeld, een stukje botergele klimop in de tuin: een sport van een geel/bonte soort was helemaal geel, die heb ik vorig jaar afgeknipt en gestekt. Nog steeds botergeel, want, zo vertelde Tjeerd me: het blad bestaat normaliter uit 3 laagjes en de afgeknipte sport heeft maar één laagje. HIJ BLIJFT DIENTENGEVOLGE GEEL en dat is goed nieuws, want gele klimop is niet of nauwelijks te vinden. Door het gebrek aan bladgroen groeit ie maar héél langzaam! Geler dan op de foto!
27 augustus. Wat ik echt onwijs lekker vind is gewoon droge (basmati)rijst, met verse spinazie en een tartaartje, gebakken in roomboter met flink wat knoflook. Simpel, nietwaar? Maar we eten nog maar weinig vlees, want ik vind eigenlijk dat ik het niet meer zou moeten eten. Dus ik beperk me tot bio- en weinig. Gisteren zijn we uit de band gesprongen en hebben elk een héél tartaartje tot ons genomen. Ai! 
Vandaag dus geen vlees. Maar daarom niet getreurd, verse pasta met de saus van de jefe van Pedicito del cielo in Costa Rica is ook verrukkelijk. Makkelijk te bereiden, maar je moet er wel veel tijd voor uittrekken. Je begint met uiten en knoflook in een kluit boter en dan moet steeds iets bij: kippenbouillon en tomatenpuree, verse tomaten, glas witte wijn, laurier, tijm en oregano.  Elke keer een kwartiertje wachten met toevoegen. Heerlijke saus. Mijn Spaans was net voldoende om met succes het recept op te schrijven! Ik eet het minstens twee ker per jaar, liefst met verse tagliatelli, omgeschud met wat olijfolie en verse peterselie. Je moet een keukenwekker hebben en vroeg beginnen met koken! 
Daar gaan ze naar de controle op de 2e dag: Tonkie voorop met Charpinchera, Robert met Alegria. Ze waren een paar km omgereden (de route staat niet aangegeven, ze moeten het zelf uitzoeken met GPS). 

26 augustus. Bij LBC wordt er twee weken verbouwd: de toiletten bij de barzaal moesten heel nodig! (gerenoveerd worden). Zo ziet onze speelgelegenheid er eens heel anders uit. 
25 augustus. De eerste dag hebben Tonkie en Robert allebei met succes volbracht! Hele dag regen, maar ze hebben het gehaald. Tonkie schrijft erover dat ze hun portie smalle -, overdekte -, brede -, gladde - en krakende bruggen wel gehad hebben en dat de paarden 'paraplu-mak' zijn geworden na al die regen hebben ze alle kleuren en maten paraplu's om zich heen gehad. Op deze lange tocht staat het welzijn van het paard bovenaan!
24 augustus. Inmiddels in Garderen, waar het zoals altijd kouder is dan in Leiderdorp. Een of twee keer een merel gezien en een houtduif, verder zijn de vogels buiten beeld. Er was wel een eekhoorntje vanmorgen en gisteren zat er een woelratje onder de 'vogelemmer' = een emmer die in het hoekje bij de stoelen staat voor het geval een vogel tegen het raam vliegt en versuft op de grond belandt. Emmer erover, en kwartiertje of wat langer wachten. Dan is de vogel óf dood t.g.v. een gebroken nek of zo, óf is bijgekomen van de schrik en vliegt weg. 
Geen idee hoe het woelratje onder die emmer terecht was gekomen, Muts maakte me erop attent. Zij is niet van de vogels, maar een muisje o.i.d. is interessant. 
Morgen begint Tonkie aan haar grote avontuur:

TRANSGERMANIA. Een rit met paard, erop of ernaast, van zuid - naar noord Duitsland. Zij en haar partner Robert zijn in Pfronten in Beieren en vertrekken daar morgen in een veld van 64 deelnemers. De paarden zijn er in de maat shetland tot arabier. Tonkie en Robert berijden criollo's, paarden uit zuid Amerika. 
Tonkie heeft een jaar onbetaald verlof gekregen en heeft al maanden in Spanje gezeten om te trainen.

Dit paard ziet er wel tevreden uit (met een alp op de achtergrond!), maar is niet Tonkie's paard, want zij is grijs en heet 'Charpinchera'. Ik denk niet dat ze de hele rit gaan uitrijden, maar ik hoop dat ze het een tijdje uithouden. Morgen staat er, geloof ik, 46 km op het programma. 

Ko was weer gezellig jarig. Het kringetje wordt wel kleiner, maar J&J waren er nog allebei, tot ons grote genoegen. Margriet is op vakantie met zoon en kleindochter. Leuk toch? We aten dit keer geen Chinees, maar Indiaas. Heel lekker, maar we hadden weer veel te veel. Jaap maakte de foto.

17 augustus. De zon schijnt vandaag, na een hele dag regen gisteren. Daar word je echt op den duur niet goed van in het bos, dat gedruip om je heen. Nu 18°, houdt ook niet over.

M&M brachten hulp in de vorm van een legpuzzel, die we per ongeluk niet meegenomen hadden.  Als het regent, er zijn geen Olympische spelen meer, je boek heeft vermoeiende, heel kleine lettertjes, de vogeltjes zijn buiten beeld wegens rui?, dan moet je toch iets. 

Voor dat soort momenten zijn er een paar opties: terug naar het westen, waar het over het algemeen minder koud is, zeker in huis; een reüsite leggen = een kaartspel voor één persoon: lukt bijna nooit en ooit van Guus geleerd; of een ander soortgelijk kaartspel, idem; boek lezen of een legpuzzel. 

Op de foto Chasmantium of plataargras, met druppels eraan en de zon erdoorheen. De wolkjes zijn mijn adem ...

16 augustus. Gisteren hadden we hier in Garderen de kachel NIET aan. Dat is bijzonder, want meestal is het voor ons, gediplomeerde koukleumen, nodig dat de verwarming brandt. 
Dat was gisteren. Nu regent het en zijn we weer gekleed in lange broek, vest en sokken. 

Poes heeft het zó koud dat ze op de laptop van Ko ligt te slapen. Die is warmer dan haar eigen 'elektrische' stoel = de stoel waar we een logeerbed van kunnen maken, met een elektrisch dekentje op de zitting.
15 augustus. Aan het 3e boek begonnen, Zadie Smith, The fraud. Ik begrijp er in eerste instantie niks van. Het is ook lastig als er sprake is van ene Eliza en van een Mrs Touchet, en je weet in hoofdstuk 6 nog niet dat dat dezelfde persoon is. Dat is voor een oude vrouw heel verwarrend! Wel heel korte hoofdstukken. 
Evenzogoed ging ik op internet maar eens op zoek naar een korte inhoud. en daar vond ik dat er t.z.t. een slager uit Wagga Wagga in voorkomt en dan wil ik het natuurlijk best lezen. 
Als je in Wagga Wagga, Australië, bent wil je dáár wel eens gaan bridgen. Dat spreekt, toch? Maar op de dag dat we er waren was de bridgeclub niet open.
14 augustus. Ik heb me opgegeven voor een leeskring hier in Leiderdorp, Engels. We moeten maar zien of het doorgaat, want ik neem aan dat er voldoende aanmeldingen moeten zijn. 
Er staan 6 boeken op het programma,. Het eerste is 'Where the crawdads sing', een poëtisch boek met een onwaarschijnlijk verhaal. Ik had het al eens gelezen, maar vergeet boeken binnen 2 jaar. Het enige dat ik onthouden had was dat ik het een heel ongeloofwaardig verhaal vond. Ben benieuwd wat anderen erover te zeggen hebben.
Ik ben nu bezig met een boek van een Ierse schrijfster, Claire Keegan. Ik heb de eerste twee hoofdstukken al 3 keer gelezen; de derde keer kwam het me min of meer bekend voor ... 
Het leuke is dat er totaal onbekende woorden in staan. Zoals stotius. Voor zover ik het begrepen heb is dat 'stom'.  
Een paar bladzijden later spreekt een vader zijn kind aan met 'a leanbh'*)...   Leve Internet! Wat heerlijk dat je daar wonderlijke zaken kunt opzoeken. Het klinkt ongeveer als: ah ljaniv. 'A leanbh' is dus Iers, een Keltische taal, en betekent zoiets als 'kindje'; het is ook nog eens een vocativus en die ben ik al sinds het gymnasium (et tu Brute, waarbij Brute de vocativus van Brutus, de vriend van Caesar, is: jij ook Brutus?) niet meer tegengekomen: gebruikt bij het aanspreken van iemand. 
De informatie over het Iers komt van een site: Eng. wiktionary ... Als je een stukje Ierse tekst ziet kun je de letters lezen, maar verder is er helemaal niks herkenbaars aan. *) wat in het boekje staat zou dus genitief meervoud zijn en was 'a linbh' de vocatief die hij moest gebruiken. Snap het maar eens! 
Als je  'a leanbh' hoort kun je spelling en klank ook niet met elkaar in verband brengen. Fonetisch schrift - altijd handig in b.v. een Engels/Nederlands woordenboek - helpt me ook niet, want dat is geloof ik ontzettend veranderd in de laatste jaren. Begrippen als b.v. broad en slender L zeggen me ook helemaal niks. Ander voorbeeld: 'Taoiseach' is de president en dat klonk als ti + sh (als in fish), stomme e,  en aangeblazen ch, zoals in het Duitse ich, of het geluid van een blazende kat.. 

Het is bijna 12 uur we moeten gaan slapen. Ik heb mijn Ierse boek uit. Niet een makkelijk boek, ik zal het nog een keer moeten lezen. Er wachtte mij trouwens op blz 97 een verrassing: een melding van een 'hurley stick' en een 'sliotar'. En laat ik nou precies weten wat dat zijn? Zie 21 juli!

We blijven maar tobben met Muts: minstens één keer per 2 weken geeft ze een paar keer over, vaak als we net in bed liggen. Het is niet bekend waardoor het komt; ik heb veel katten gehad: niet een die het ook deed. Mogelijkerwijs door het schrokken als ze voer krijgt. Dus we proberen van alles en het laatste probeersel is een voertoren. Bovenin brokjes en ze moet maar proberen die - een voor een! - eruit te krijgen en dat lukt aardig. Ze is niet links: als ze aan de andere kant zit gebruikt ze haar rechterpoot. Als ze het gedoe goed zat is gooit ze de toren om.

Gisteren zijn zijn we hier naar een buurt-koffie gegaan. Ik moet een flinke drempel over om zoiets te doen, maar het was gezellig. 

13 augustus. Er zijn allerlei dingen in mijn bestaan die ik erg leuk vind. Naar het zuidelijk gedeelte van Afrika gaan b.v., dat weet iedereen. Nog 5 maanden!

Iets heel anders is iets onverwachts op het gebied van planten. Dat kan een paddenstoel zijn die ik nog nooit eerder had gezien of een plant die het doet terwijl ik dacht dat ik hem kwijt was. Gisteren gebeurde er zoiets: met een amaryllis, die ik vorig jaar heb aangeschaft. Hem vinden (op internet gezien) was al niet eenvoudig en hij viel tegen toen ik hem eindelijk gevonden had en op de bekende manier opgepot etc. De bloem was zo mooi als verwacht, maar er kwam maar één bloeistengel aan en later een heel rare bloem, en het blad wilde ook al niet.) 

Na afloop van de amaryllis-tijd gaan de bollen in april of mei naar buiten om zo veel mogelijk blad te krijgen. Hier op het balkon gaat dat niet eens erg goed, het is er te zonnig. Het is nu augustus en over twee weken houd ik op met water geven en als het echt koud wordt gaan ze hier beneden in de berging. Totdat het tijd wordt om weer op te potten, in februari of zo.

Vond ik ineens een KNOP aan uitgerekend dat lastige exemplaar!!!  Hij heet: 'Green Valley' en is wit met een vleugje rood in het hart, heel mooi.
11 augustus. Ik kijk naar de marathon voor de vrouwen. Lindwurm (Amerikaanse) en Salpeter (Israël) lopen voorop! Namen! Hassan zit in het peloton. 5 hebben het al opgegeven. 

Later: verdraaid, ze heeft gewonnen. Hoe krijgt ze het voor elkaar!
10 augustus. Het is zo'n beetje voorbij met de spelen. Vanmorgen de marathon van de mannen, maar dat vind ik niet bijster interessant; morgen idem voor de vrouwen met Hassan, dat is vast leuker.
Ik heb een tijdje zitten kijken naar 'breaking', een strijd in de vorm van breakdansen, mannen en vrouwen. Het is ontzettend knap wat de mensen kunnen, maar je wordt stapelgek van het geluid dat er bij hoort en noemen ze N.B. muziek ... Het taalgebruik van de commentator was ook eng, een jargon met tot Nederlands vervormde Engelse werkwoorden. Ik kom nog wel op een voorbeeld. O ja, battelen natuurlijk en executen, getver!
9 augustus. Bij die Olympische spelen komen er ook veel interessante namen langs. Een Française, die meedeed aan een estafette heette: Lazraq Khlass. Ik geloof Laura van haar voornaam, maar dat weet ik niet meer. 
Ik geloof dat er 29 medailles waren voorspeld voor de Nederlanders die meedoen. In het begin vond ik het een lachertje, maar inmiddels hebben ze er 29 binnen!
7 augustus Ik heb in 1974 op het Piazza Navone in Rome een gouache gekocht en die heette 'La regina di Candomblé', geschilderd door, zoals ik het had onthouden, ene Bruno Rissone. Ik heb altijd gevonden dat er veel overeenkomst was tussen deze gouache - die bij ons aan de muur hangt, die groene mevrouw met dat dunne nekje met rode kralen -  en het werk van Rosina Wachtmeister. Van die plaatjes met katten en zilver en goud en eigenaardige handjes. 
Vanmorgen heb ik weer eens zitten zoeken en ben tot de conclusie gekomen dat hij geen Bruno, maar Paolo heet. En dit vond ik over hem:

6 augustus. Ko heeft wat problemen met de waterleiding: blaasstenen. (Ik weet van katers dat ze daar regelmatig last van krijgen op hun ouwe dag en dan moeten ze dieetvoeding. Ik weet van Ko alleen dat hij geen broccoli moet eten. Gelukkig zijn we er niet dol op.)
Maar bij Ko worden die stenen een dezer dagen verwijderd en dat is vervelend. Hij moet eerst nog van alles zoals een CTscan en hij heeft ook  pillen gekregen en daar voelt hij zich niet prettig bij. Dus heeft hij vanmorgen de bijsluiter zitten lezen. 
Daarop stond dat de pillen niet gebruikt mochten worden door kinderen en vrouwen. Eigenaardig genoeg stond er verderop in diezelfde bijsluiter dat als je zwanger was contact op moest nemen met je arts. Hoeveel zwangere mannen zouden die pillen voorgeschreven krijgen?

Het is erg warm en dat betekent hierbinnen 29° . Meestal vinden we dat allebei lekker, maar niet in huis. We hadden in Zoeterwoude twee ventilatoren, een witte en een zwarte. We kunnen ze nergens vinden. Ik kan me niet voorstellen dat we ze weggegeven hebben.
De Olympische Spelen vind ik altijd leuk, al kijk ik verder zelden naar sport. Alleen tennis, in het begin van de zomer en verder als er iets bijzonders is, zoals de spelen.
Wat ik het leukste vind is het enthousiasme van het publiek, vooral als er iets bijzonders gebeurt. Gisteren sprong een Zweedse jongeman, Duplantis, met een polsstok 6,25 meter! Dat is al waanzinnig hoog, maar hij verbeterde, na 2x tevergeefs proberen, met zijn 3e poging het wereldrecord en de hele tent, iets van 80.000 mensen, ging uit z'n dak. 

2 augustus. Het is vandaag lekker weer in Garderen. Gisteren heeft Ernst e.e.a. in de tuin gedaan: het trapje en snoeien; ik heb vandaag rommel opgeruimd en zand ingeveegd. Prettig weer om buiten dingen te doen. 
De vogels zingen niet meer en ze hebben ook weinig zin in eten. Of ze zijn met z'n allen op vakantie.
31 juli. Rare hockey wedstrijd, vrouwen, Nederland - China. Geen publiek??? Het staat - pauze 2 - 0 voor Nederland, maar China heeft meer balbezit ...  Geen publiek i.v.m. slecht weer voorspeld. 
30 juli. Vreemde dag gisteren. Om 1/2 9 waren we op een begraafplaats in Zoetermeer, omdat onze vroegere buurvrouw Claire is overleden. Haar twee mannen zijn 2 jaar geleden c.q. vorig jaar rond Kerst gestorven en deze laatste maanden heeft ze - moederziel alleen en blind - doorgebracht in o.a. een verzorgingshuis. Kassian! 
Het was een anders dan anders soort afscheid (mooi zo want zijzelf was ook anders dan anders): een uurtje samenzijn met koffie en een gebakje, stuk of toch nog 20 mensen. Daarna begraven en weer naar huis. Gelukkig niet zo katterig als ik vreesde.
Toen bridgen en ik heb beroerd gespeeld. Het vervelendst vind ik spelen tegen ene Karel, die heel aardig is, en ene Marcellino. Goede bridgers die verschrikkelijke biedingen doen, zoals Ko 1 klaveren, Karel 3 schoppen, met een 7 krt schoppen en 2 punten. Daar zit ik met ook een opening en een 6krt harten, die ik dus maar op 4-niveau geboden en heb en vervolgens slecht afgespeeld, omdat niet de schoppenbieder, maar zijn maat de rest van de punten had. 
Maar 's avonds hebben we in Leiden heerlijk Indiaas gegeten, buiten aan een pleintje vlakbij de Hartebrug. met Ko's verjaardag die in het zicht komt, misschien tijd voor iets anders dan de eeuwige Chinees?
28 juli. Nu weer in Leiderdorp, Garderen was teleurstellend koud. Hier is het eigenlijk te warm en met de balkondeuren open heb je de blèrende kinderen in huis ... Altijd wat!
We hebben wel gezellig Olympische Spelen en net hebben we Simone Biles een superieure oefening op de balk zien doen. Gisteren o.a. naar hockey gekeken. 
De opening vond ik goed bedacht (wel heel lang durend, zoals het laatste stuk tot de vlam werd ontstoken), met veel fraaie details, maar waarom heeft NIEMAND kunnen bedenken dat het wel eens zou kunnen regenen. Ik kon wel huilen toen een concertpianist waarvan ik de naam niet meer weet, in de stromende regen op zijn Steinway Ravels 'Jeux d'Eau' zat te spelen. Gruwelijk om naar te kijken, al was de muziek fantastisch, zoals altijd. De titel was wel een beetje toepasselijk ... 
25 juli. Eind juli. We zitten in Garderen. Met de verwarming aan. En ik heb het zó koud dat ik een andere broek en sokken ben gaan aantrekken. 
21 juli. We zitten een beetje te zappen en komen terecht bij een sport waarvan we geen van beiden ooit gehoord hadden: HURLING. E.e.a. speelt zich af in Dublin, in een enorm stadion met meer dan 80.000 plaatsen en op een grasveld dat 2x zo groot is als een voetbalveld.

Het gaat er woest aan toe, kerels rennen met een gele bal, die helaas niet altijd goed te zien is, want formaat tennis-. Ze spelen met een soort peddels - hurling sticks - en een leren bal - de sliotar geheten.  Die bal moet in een (hoog) doel. De regels zijn me voorlopig volstrekt onduidelijk. Het gaat er behoorlijk heftig aan toe, de bal mag een paar passen in de hand of anders op de stick en tackelen is toegestaan, maar bij een shirtje pakken, geloof ik, niet .... 

 Die bal is ong 7 cm in diameter en weegt ruim 100 gram.  De spelers dragen een helm met een metalen rooster voor hun gezicht.
Ze mogen 3 passen lopen met de bal in de hand, daarna moet de bal met de stick worden gedragen of geslagen. Ëén keer stuiteren op de peddel en daarna mag weer 3 passen, bal in de hand! De bal gooien of schoppen mag ook. Bal in het doel net levert 3 punten op, bal tussen de palen, maar boven het net 1 punt. 

Spannende wedstrijd: de winnaars scoorden na verlenging 1 punt meer!
20 juli. Garderen was een kort genoegen: eindelijk warm, maar ik werd ziek en lig liever in Leiderdorp dan in Garderen in bed. Af en toe gebeurt dat: dan krijg ik ineens koorts, meestal gecombineerd met een snotneus. Het is alweer een stuk beter.  
12 juli. Gisteren was het redelijk, maar nu regent het en het is 17° . We hebben her nog altijd de verwarming aan, op een of twee keer na en dat dan alleen voor één dag. Morgen naar Drenthe, we kunnen maar beter winterkleren aan ...

Gisteren was de halve finale dames/Wimbledon. Bij Roland Garros had ik al met plezier gekeken naar een kleine Italiaanse vechtjas, Jasmine Paolini. Die stond in deze halve finale tegenover ene Kevic? of zoiets en na een superspannende wedstrijd, die eindigde in een tie break, won Paolini, volgens mij puur op mentale kracht. Geweldige wedstrijd! Coco Gauff, nummer 3 op de ranglijst bij de vrouwen, waar ik ook altijd graag naar kijk - ze lacht nooit! - speelde niet zo goed en was er bij de kwart- finales al uit. De Poolse Swiatek, de nummer 1 bij de dames!, was ook al vroegtijdig weg. 

 

Omdat het echt beroerd weer is is er bij de vogels veel belangstelling voor een wat eenvoudiger te verkrijgen maaltje. Het lukte me om een foto te maken - door het keukenraam - van een jonge specht op de pindakaas. Die heeft (nog even) een rode kop!

Later gingen we boodschappen doen: 13° zei de thermometer in de auto!!!  We eten boerenkool.

 

11 juli. In Garderen. Kleine 2 weken niet geweest: grote rotzooi in de tuin van takken en veel blad. Het heeft ook behoorlijk gestormd. Er was wel weer veel belangstelling van de vogels, van alles gezien o.a. 2 ♂  en 2♀ appelvink. Een grote campanula opgeruimd, C. portenschlagiana of zo. Google doet het even niet en ik kon er twee nooit onthouden. Woekert, en geen prettige groeiwijze, maar wel heel lang bloemen. Op die plek C. cochleariana (van Marleen gekregen, kijken of ie hier wil). Daarbij Geum coccineum met oranje bloemen en gezien wilde geum hier onkruid is, houdt deze misschien van het bos ... Er zat al gelijk een zweefvlieg of zo op en veel insecten zie ik hier niet. Nog steeds maar twee mieren gezien en het is al het 4e seizoen dat we hier zitten!!!) . 

Ik had het net opgeschreven over die mieren zie ik ze binnen op het aanrecht!! Wel een stuk of 7 en Ko zag er later nog 3. 
6 juli. Wat een pokkenweer de hele tijd. 
5 juli. Paar dagen bij Marleen gelogeerd. heel gezellig! Gisteren een bezoek aan kwekerij Koen in Zuid Beemster (of zoiets). Lekker uitgebreid planten kijken, we kopen natuurlijk niks, maar hebben een kar nodig om op te leunen ... 
Een kleurrijke zee van planten!


Al bij de ingang ongeveer ga ik voor de bijl bij het aantreffen van deze prachtige coleus. Ja, en dan moet je natuurlijk op zoek naar combinatiemogelijkheden. Het werd die rechts hierboven. Op de ijsbloemetjes hieronder zitten allerlei bijen en zweefvliegen.

Ik mis het tuinieren, maar kon bij Marleen weer eens lekker planten kijken, erover praten en eens even stevig wieden. 

 

 

5 juli. Heerlijk geslapen, perfect bed en lekker stil. Met gezelschap van een snoezige pop, die Marleen gemaakt heeft!
Vandaag zijn we even gaan kijken in de beeldige tuin van een vriendin van Marleen (die was op vakantie). Heel mooi ingedeelde en -onderhouden borders, zoals deze met thalictrum en veronica.

 

Het was trouwens maar 16° - juli! - en gelukkig zette Marleen later in de middag de verwarming aan. 16° in juli is warmer dan 16°  in mei, maar toch: ver onder de maat! 

1 juli. We kijken op het ogenblik naar de serie 'Married at first sight', maar dan in Australië. Stukken beter dan de Nederlandse poging. 

Hier duurt het experiment, als ik het goed begrepen heb, 10 weken.  De bruiloft zelf is kort, zonder familie of feest, een paar dagen samen en daarna de 8 paren in appartementen, met opdrachten, een wekelijkse groepsevaluatie en adviezen van de begeleiding, een gezamenlijk diner (waarbij de dames soms eigenaardige kleding dragen, zie foto) en tenslotte een commitment-ceremonie waarbij elk paar in de groep laat weten hoe het gaat, commentaar van begeleiding en doorgaan? of niet?  Als een van de twee weg wil en de andere niet gaan ze in principe nog een week door. 

Alles wordt besproken, ook over hoe het in bed gaat ...
25 juni. Straks gaan we naar het Omniversum waar een film is over het werk van Jane Goodall + een tentoonstelling.  Leuk idee van Ko.
En 't was ook, maar wel anders dan ik gedacht had. De film ging over 3 projecten, een over het herstellen van de natuur ergens in Canada, een omgeving waar jarenlang nikkel gewonnen was en alles naar de bliksem; een andere over het opnieuw bevolken met bisons in een gebied van black-foot Indianen en de derde over een poging kaalkop gieren terug te krijgen in Oostenrijk. Interessant, maar het ging dus niet over chimpansees.
Het is trouwens best een beetje eng om in zo'n bioscoop te zitten met een enorme bol als plafond en beelden met diepte en veel beweging als je behoorlijk duizelig bent. 

In het museum ernaast zagen we in een vitrine een opgezet exemplaar van de kleinste primaat ter wereld: een muismaki. Ko maakte een foto met zijn telefoon en in Wikipedia vond ik een plaatje van hoe hij in leven uitziet. Hij is maar iets van 25 cm en woont in Madagascar.
23 juni. Vandaag één van de twee een-na-langste dagen. Bijna 11 uur en nog steeds niet donker! Het is trouwens eindelijk zomer met temperaturen halverwege de 20°. 
18 juni.  Muts gisterenavond weer gehaald bij Jaap. Muts voelt zich daar ook helemaal thuis, zoals te zien op deze tevreden foto. 

Een vervelende dag voor Muts: er moest een tand uit en, zoals tijdens de operatie bleek, ook een kies. We moesten haar voor 1/2 9 brengen en toen we aankwamen was er een echtpaar met een klein hondje, dat blijkbaar ook een behandeling kreeg. Ze barstten in lachen uit toen ze de naam van onze prinses hoorden. 

De operatie gaat uiteraard onder narcose en toen we haar om 2 u weer konden halen keek ze niet blij. Het echtpaar van het hondje was er toevallig ook en riepen: 'Muts mag ook mee' of zoiets. Het hondje keek ook niet blij. Wij trouwens ook niet want de ingreep kostte maar liefst bijna 560€ ...
Inmiddels gaat het alweer een stuk beter en is haar grote belangstelling voor eten alweer duidelijk; elk uur een heel klein beetje, maar wel blikje en dat vindt ze een geweldig idee.
17 juni. Terug uit Spanje. 

We vertrokken vorige week dinsdag met regen. Via Rotterdam naar vliegveld Eindhoven. Was in Rotterdam de Brieneroordbrug OPEN. Nooit eerder gezien: er moest een schip met een enorme hijskraan door. Gelukkig min of meer vooraan in de file, maar al zeker 10 minuten wachten. Bij Tilburg kwamen we opnieuw in de file. Ik zit dan een beetje te stressen, maar we waren op tijd. 
Eindhoven Airport was vol, niet een heel prettig vliegveld. 5,50 € voor twee flesjes water maakt het er niet beter op! Ik vond een leeg flesje en een kraan, OK!
We kwamen ook in de regen aan, maar hier was Tonkie om ons af te halen!!! en dat maakt alles goed. We hadden krentenbollen bij ons omdat we op etenstijd vlogen en te laat zouden aankomen voor een warme maaltijd, Tonkie zette ons af bij de Finca en zou ons de volgende dag weer ophalen.   

We hadden twee jaar geleden in Finca Bell'oc gelogeerd en dat was uitstekend bevallen. Wij in het hoofdgebouw, Tonkie, Claire en de jongens in een dependance. 
Helaas kregen we deze keer een vrij kleine kamer met een artistieke, maar onpraktische badkamer: 5 spiegels en geen douche. Alleen een welgevormd, laag bad. Daar ga ik, ouwe taart, niet meer in. Ik kijk wel uit, een keer een gebroken pols is wat mij betreft genoeg. Maar helaas bleek de Finca slechts over één kamer met een douche te beschikken en die was bezet.

Het laatste waar je bij een hotel op rekent is dat er geen douche is! Ik heb me 5 dagen moeten behelpen aan de wastafel en je betaalt wel een klein vermogen voor je kamer. Woest word ik daarvan. 

Er was aan mijn kant ook geen nachtkastje en geen leeslamp. maar ... de verwarming was aan. Het was nogal koud. 
Nu is het personeel er ongelofelijk aardig, het bed was heerlijk en het ontbijt ook. Het weer werkte niet erg mee, we hebben nooit buiten gegeten. Dat was vorige keer ook erg leuk: de maaltijd die begon met geroosterd brood, knoflook, olijfolie en tomaten. En ze deden ontzettend hun best voor Abel, die toen al vegetariër was. OK. Ik heb mijn gram op Booking.com gespuid.
De volgende dag - 12 juni - kwam Tonkie ons halen en kregen we van haar een auto om te gebruiken. Nog steeds regen en vrij koel. 

Op 'de molen', zoals het er in de wandelgangen was vernoemd, was enorm veel veranderd. Er zijn een heleboel bomen geplant, want bomen planten is Roberts vak. 

Verder was er boven al veel bijna klaar voor bewoning en het wordt heel mooi.
Tonkie slaapt er wel al, maar woont nog vnl in een heel plezierige ruimte beneden, met o.a. de voorlopige keuken die er 2 jaar geleden ook al was. Maar er staat ook een werk/eettafel en er zijn computers en zo. Ko zou gaan helpen met het installeren van een grote TV en ik kon buiten aan de slag, als het even droog was, maar eerst naar mediamarkt voor die TV en ook wat boodschappen doen. 

 

Hieronder: wat een prachtige courgetjes! En overal bordjes, met alleen maar Catalaanse opschriften, waardoor je maar met moeite van begrijpt wat erop staat. Rechtsonder: misschien venkel? dragon blaadjes?, maar Mido di blat? en Picades kan ik (nog) niet bedenken. Later meer.

 
Als het even droog was kon ik vast gaan wieden, want Tonkie heeft best veel te doen met verzorging van honden en 9 paarden en veel trainen. Ik houd van opruimen en wieden doe je lekker buiten: Erna blij!! 
Ko ging aan de slag met de TV. 's Avonds gegeten in de Finca, lekker, maar niet echt bijzonder. 
De andere dagen verliepen ongeveer net zo. Ko van de kabeltjes en de stekkertjes en dergelijke, ik van het onkruid tussen de rozemarijn, maar natuurlijk ook gezellig koffiedrinken en kletsen. 
De tweede avond aten we in Palamós in een vrij nieuw restaurant: la Gatzoneta. Goh, ik heb in tijden niet zo lekker gegeten, maar jammer genoeg de foto een beetje te laat genomen: het was een vegetarische schotel van paksoi en geroosterde reepjes asperge, met een mousse van tomaten en sinaasappel en daarbij flinterdunne toast. Toetje van verschillende bewerkingen van citroen, iets met vla en geroosterde schilletjes ...  

Ik vind lekker eten fantastisch, zolang ik iets eet dat bijzonder lekker is en ik zelf niet kan maken. En dit was ook nog heel betaalbaar. Tonkie had ook iets vegetarisch - zij had de paksoi al geprobeerd - en ze had nu iets met uien en dat was ook zalig volgens haar. Als je toevallig naar Palamós gaat moet je dáár gaan eten!
De volgende dagen verliepen min of meer hetzelfde: met koffie, Ko in de techniek, ik in het onkruid en Tonkie met van alles.

Maar ik ga even door over de Finca. Foto links is van Ko's zijde van het bed, met een schilderij op ooghoogte vanuit het bed. Best heel grappig. Die fles water stond zo ver weg dat ik hem niet gezien had en water met chloorsmaak uit de kraan gedronken heb.

Het hangt overal vol schilderijen, maar ik vind er geen een mooi. Dat is een kwestie van smaak; er was vast wel een persoon met binnenhuisarchitectuur aan de gang geweest. 
Ik persoonlijk vind een deur die geverfd is en daarna geschuurd, maar niet opnieuw geschilderd helemaal niet aantrekkelijk, maar ze zijn er dol op verveloos. Hieronder links een deur en rechts het ontbijtbuffet, letterlijk & figuurlijk; ontbijtwaren - vers geperst sinaasappelsap! - erop en 'kunst' erboven. Ik denk niet dat we er nog een keer terugkomen.
Ik heb nog één heel raar commentaar: Ik houd er niet van als de kamer elke dag wordt schoongemaakt. Omdat je daarna nooit weet welke handdoek van jou was ...  Maar bij de Finca kon je een bordje niet schoonmaken ophangen en ze deden het toch!

Ergens in het bos - de Finca is alleen via bospaden te bereiken - is een groep beelden van nymfen? of mannetjes? - bij wat misschien eens water is geweest. Verder niks, alleen die lichtgrijze figuren.

Ik kwam buiten allerlei bekenden 'tegen', nou ja, een zwarte roodstaart kom je niet echt tegen en de hop ook niet, maar ik zag ze wel: oude bekenden uit Frankrijk! Linksboven: blauwe guichelheil, maar twee of drie, de oranje was veel aanwezig. Die hierboven stond in een tuinvariatie in Zoeterwoude, maar ik kan even niet bij de naam. Later: w.s. een Stachys van het een of ander.  Leuk, in het wild bij de paarden. 
Hieronder 'de molen'  en de paarden. Ik weet niet hoe het witte paard heet, maar het paard waarmee Tonkie aan het trainen is heet Charpinchera en staat rechts. Ze dragen allemaal een oogmasker tegen de vliegen. 
Hieronder wilde lathyrus (met een bruin 'blauwtje' erop) waar ik in Frankrijk zo vaak geprobeerd heb zaad van te krijgen (op een plek in het rondje langs het gemeentehuis, maar altijd beestjes in het zaad! Nostalgie.) en een vuurvlindertje.

Hierboven roze pispotjes, m.i. aantrekkelijker dan de witte, en een lieve poes met drie poten bij het lokale tuincentrum, waar ze niet hadden wat ik zocht, t.w. een vegertje, handcrème en Coronilla glauca, een aardige struik, die ik in Frankrijk had willen kopen; maar we gingen dus niet naar Frankrijk, omdat een bezoek aan Antoine en Monique toevallig even niet uitkwam. 

Catalaans! Grappig: jengibre- Frans:gingembre, met de wisseling van de plaatsen van e en i. Zwarte peper, molt kon ik zo gauw niet thuisbrengen, maar Ko bedacht: 'gemalen'. Ik heb één woord geleerd: amb en dat betekent  met. Zou je nooit kunnen herleiden.

Een aanbieding in de supermarkt; twee flessen fris of zo en knabbels voor 5, 39. Rechtsonder een varentje in de muur bij het huis, daarin ook muurleeuwenbek, o, wat een fijne muur om iets mee te gaan doen, mijn tuinvingers jeukten! 

Ik heb enorm genoten. Van buiten zijn, de warmte - de tweede dag kwam de zon tevoorschijn, maar het was niet heet -, onkruid wieden en uiteraard het gezelschap van mijn oudste dochter. 

 

 

Uiteindelijk is het weer voorbij. Tonkie bracht ons naar het vliegveld. Veel reizigers met kinderen en wat ziet het er schattig uit: een lief jochie met rood haar en zo'n heel klein baby'tje tegen je aan. Jammer dat dát vroeger niet bestond!

Het regende in Eindhoven.

11 juni. Straks gaan we voor een paar dagen naar Tonkie. Onze plannen zijn vaag. We wilden o.a. ook heen en weer naar Frankrijk - een uur of 3 rijden vanuit Palamós - om onze vrienden daar te bezoeken, maar die hadden uitgesproken op de dag dat we wilden komen een begrafenis. Dan maar niet naar Frankrijk.

Op het laatste moment dacht ik gelukkig aan de acis die ik mee wilde nemen. Acis is een klein bolgewasje in de sneeuwklokjesfamilie, maar bloeit in de nazomer. In Frankrijk had ik er massa's en ik heb er wat meegenomen naar Nederland, waar ze het bij de voordeur in de Nassaulaan redelijk deden. Ook maar mee naar Leiderdorp dan en zelfs hier komen ze in bloei; maar het is vooral een bolgewasje voor warmere oorden en derhalve heel geschikt voor bij Tonkie ... 

Op het balkon hier komen weinig bestuivers, dus vorig jaar september of zo heb ik bloemetjes met een penseeltje tot zaad zetten bewogen en dat lukte zowaar. De paar zaden heb ik in een potje gedaan, 5 miniplantjes gekregen en nu was ik ze bijna vergeten! Dit jaar bloeien ze nog niet, maar volgend jaar misschien wel. Op de foto links een bolletje met zaad.
Peter van de bridgeclub maakte zich ernstige zorgen over het feit dat hij Ko a.s. maandag als wedstrijdleider had ingeroosterd. Ko stelde hem gerust: Alleen als het vliegtuig op de heen- of terugweg neerstort ben ik er maandag'. Peter keek bezorgd. 'Dan ga je wel heel erg down' zei hij!
8 juni. Voor zover we die nog niet hebben bezorgt poes Muts ons regelmatig grijze haren. Minstens 1x per 3 weken heeft zij een 'kots'dag en dat kotsen geschiedt dan bij voorkeur over een vloerkleed, of een met stof beklede stoel of bank. Of onder een tafel, zodat je er niet goed bij kunt als het moet worden opgeruimd. 
We zijn er in het verleden al vaak voor naar de dierenarts geweest. Helaas kan dierenarts geen oorzaak van het probleem vinden, dus de laatste jaren zijn we er niet meer op bezoek geweest. Tot ik vorige week vrijdag in Garderen onder de tafel moest kruipen ... en dat was de 3e keer opruimen van die dag. Ik heb al vaak aan euthanasie gedacht voor onze troela, maar ze is kerngezond, al is ze te dik. Om 5 voor 6 belden we de dierenarts, met een afspraak eerder deze week.
Nu waren we dus een tijdlang niet bij onze vaste dierenarts geweest. Inmiddels is de praktijk overgenomen door een zakelijk concern geloof ik, maar met een jonge, onbekende arts en zij had wel wat ideeën. Ze deed niet moeilijk over het feit dat ik het nut van inenten en ontwormen*) , laat staan een 'weegmoment', niet zie zitten. Mooi zo. *) Muts komt nauwelijks buiten.
Kort geleden hebben we een tweede voerautomaat aangeschaft, want behalve van het opruimen word ik ook doodziek van dat gezeur om eten de hele dag. De automaat geeft 4 bakjes voer op zelf te bepalen tijdstippen en de dierenarts adviseerde ons om de brokjes op te dienen met grote knikkers, zodat madame niet kan schrokken ( met de eventuele gevolgen). De Catmate werkt normaliter  op batterijen, maar handige Ko heeft er al een snoertje aan gemaakt.

Muts krijgt nu om 6 u 's morgens een piepklein beetje, om 8 uur weer, maar dan iets meer, en om 10 en om 3 uur. Ze kan de brokjes niet naar binnen schrokken door die knikkers. Daarna volgt rond 6 uur 1/3 blikje, met wat medicijn tegen mogelijk overtollig maagzuur, en dan om 11 uur nog wat brokjes.  
Sinds vorige week vrijdag nog geen problemen. Wie weet werkt het. 

Dierenarts is wel verrekt duur: ong 70€ voor consult + potje met maagzuurremmend poeder. Over een dag of 10 moeten we terug: poes 's morgens nuchter inleveren: een tand moet eruit. 

6 juni. De oorzaak van de malaise is bekend: op het feestje zaterdag ging het NORO-virus rond ... iedereen de klos! 
5 juni. Weet je wat heel eng is? Als je al een tijdje wat last van duizeligheid hebt en je bent net ziek geweest, waardoor je je nog slap voelt en je moet tóch even naar de Winkelhof voor een noodzakelijke boodschap op de roltrap stappen die buiten gebruik is ...
4 juni. Zo, dat was even heftig: Ko werd ziek in de nacht van zondag op maandag, maar zó beroerd dat hij niet meer van de vloer kon komen: foute buik! Een paar uur later deed ik mee! We hebben verder alleen maar geslapen en komen nu weer bij, maar ik heb nog koorts. Geen idee waar het mis is gegaan ... O p een feestje zaterdag hebben we toastjes met carpaccio gegeten, maar als het daarvandaan kwam waren we vast zondag al ziek geworden.   Zondag hebben iets gegeten met een klein stukje blauwe kaas erin; het blokje was maar iets van 6 bij 4 bij 1 cm. Ik houd het op buikgriep, maar dat krijg je ook niet zomaar. 
Vandaag hadden we afspraken met de dokter, APK en een gewone afspraak. Alles verschoven. Wat een gezeur. En ook de bridge slotdrive gemist, verdorie.
1 juni. Wat een ongelofelijke snert-zomer. Vandaag 1 juni - mijn favoriete maand - buiten nat en 18°. Hier de kachel aan, trui + vest en nog koud. Vanavond hebben we een feestje, ik hoop dat ik me warm genoeg kan aankleden ...
29 mei. Woensdagmiddag = soos en vandaag kwam er weer eens een echt lekker spel langs. Ko opent 1 kl en ik heb 18 punten, dus het slemlichtje gaat aan; maar ik begin rustig met 1 ru = meestal 1 of 2 vierkaarten hoog. Maar dan biedt Ko 2 ha en dat is een zgn reverse-bod = sterk. We zijn dus allebei sterk, wow! Voor de zekerheid vraag ik de azen op: allemaal aanwezig en daarna bied ik 7 sans, een bod dat maar zelden langskomt. Het is niet eens een moeilijk spel en ik ben geen goede sans-speelster, maar maak het fluitend en als enige!!! Mijn hele middag is  goed.

De puzzel van hieronder is half af. Ik heb beneden een gaatje opengelaten voor het eindresultaat.

29 mei. Van Marleen kreeg ik een bijzondere puzzel: T.z.t. is hij hartvormig en er staat een boeketje op.  Maar: hij is klein en de stukjes hebben bizarre vormen + puzzels met 'vlekken' zijn altijd extra moeilijk. Streepjes maken het puzzelen makkelijker en met effen blauwe luchten, mits de stukjes min of meer uitgesproken zijn; heb ik ook geen problemen. Alleen maar "spookjes' (soort van basisvorm) en veel blauwe lucht is ook bijna niet te doen. Idem als alle stukjes zelfde tint donker zijn. 
Vier stukjes vallen op: zij vormen tezamen 'LOVE'. Nu ga ik altijd een beetje over mijn nek als er ergens bij wijze van interieur-decoratie bordjes met love worden gebruikt of grote losse letters idem!  Dus mijn eerste gevoel was: getver, maar dat was snel voorbij!

Ko kwam helpen en legde de o en het stukje erin. Daarna ging hij op zijn tablet kijken of zo ...Niet Ko's soort puzzel! Maar wat mij betreft waren die letters wel handig om een beginnetje te maken. Bij die E helpen rechte stukjes

. Er zijn trouwens ook grappige stukjes die zelf de vorm van een beestje hebben. Ware grootte op de foto.

Op het moment dat ik dit schrijf ben ik zover als de foto hieronder. Het stukje tussen de bovenkant van de V rechts en de E ernaast was al heel moeilijk te vinden. Het driehoekje onderaan had een andere kleur dan de naaste buren en is ong 2 of 3 mm. Ik ben nog wel even bezig! ...

28 mei. Moeilijk dagje vandaag. Alweer 4 jaar geleden! 
24 mei. We zijn terug in L'dorp: eersteklas k-weer, de weg naar Amsterdam vanaf Amersfoort morgen dicht + morgen feestje in Bergen hebben ons doen besluiten dat we het verder niet zagen zitten in Garderen. Daar hadden we het, met de verwarming aan, nog koud!  
20 mei. Vandaag was de herdenking van mijn onlangs overleden zwager Sam. Daar waren al zijn kinderen & klein kinderen en het was leuk hen weer eens allemaal te zien. Justus woont aan de andere kant van de wereld, dus die zien we zelden. Zowel hij als Bas zijn het evenbeeld van hun vader, Mattias lijkt op Trees.

Ik weet sinds wel dat ik nooit vegan ga worden. Bij het keuze menu koos ik - om een te proberen - voor een bietentartaartje. Dat was in fijne stukjes gesneden gekookte biet gemengd met fijne stukjes appel. Niet eens een uitje of wat kruiden, maar veel mayonaise en daar ben ik geen liefhebster van. Ik houd me bij weinig vlees en dat dan van de bio-afdeling.

15 mei. Toevallig kreeg ik van Joke een stukje uit de krant met commentaar op 'Bezonken rood' (Jeroen Brouwers) en van Peter B. kopieën uit een boek van David van Reybroeck over Indonesië: 'Revolusi'. Met ook vermelding van Tjideng en was ik weer even met Tjideng (oude spelling) bezig. Ik herlas een flink deel van 'De hel van Tjideng', geschreven door Bep Groen, een vrouw die er met een klein kind had gezeten en het als hel had ervaren. Toevallig woonde zij blijkbaar in dezelfde straat als wij, de Tjioedjoengweg. Zo schrijft zij ergens, dat ze iemand had horen pianospelen en dat ze niet kon begrijpen dat iemand zich in de hel bezig hield met Chopin.
Bep had haar man in de oorlog verloren en moest het zien te rooien met een dochtertje en dat kind was regelmatig ziek. Die pianospelende vrouw was mijn moeder; die heeft gedurende de hele tijd in het kamp een baby-piano gehad en dat was alles voor haar! 

Mijn vader zat ergens? - niemand wist waar - in krijgsgevangenschap, mijn oudste broer moest naar een jongenskamp en mijn moeder zat in Tjideng met 5 dochters en een klein jongetje, plus juffie, ons kindermeisje. We waren met velen, dus hadden we samen een kamer, met, ik weet het niet zeker, nog wat extra ruimte waar die piano stond. Wij sliepen en verbleven zo nodig met al die meiden in een tweepersoons bed. Ook was er vóór dat huisje een piepklein lapje grond en daar verbouwde mijn moeder pepertjes: elke dag - sodeju! -een theelepel fijn gestampte peper voor de vitamines! er was een kraantje, waar mijn jongste zus vaak dienst had; het tappen van een teil water en stond een struik, waarin 'mijn' bidsprinkhaan woonde!
Ik heb het vast al eens eerder gezegd: voor ons kinderen was het niet heel vreselijk: we hadden honger en het was vies, m.n. het sanitair, want de riolering werkte niet meer. Mijn oudste zus leerde me lezen, schrijven en rekenen en ze was erg streng, ook niet fijn, maar ik speelde ook vaak buiten op het stukje straat, hinkelen en een soort krijgertje vooral. Misschien hadden wij het relatief makkelijk. Mijn moeder kon in ieder geval het schaarse eten een beetje naar behoefte verdelen, de groten wat meer, de kleintjes wat minder. Ze was wel vaak ziek, ze had astma.

Aan het eind van het boek van Bep Groen staat een stuk over het proces dat Sonei, de kampcommandant, gehad heeft en als gevolg waarvan hij als oorlogsmisdadiger geëxecuteerd is. 3 beschuldigingen kwamen van alle getuigen en ik kan me die alle drie nog herinneren: 1) 2x is ons al het voedsel onthouden, een keer 2 dagen, een keer 3 dagen. 2) meer dan eens hebben we lang (in de zon) moeten staan bij de 'koempoelan', het dagelijks aantreden om geteld te worden en te buigen voor de Japanners 3) er was iets verbodens gebeurd en de kamphoofden zijn als represaille kaalgeschoren en geslagen. Sonei was begin 30 en hij was maanziek = bij volle maan kreeg hij (mentale) problemen.

Die 3 feiten kan ik me goed herinneren omdat er veel over gepraat werd. Die kamphoofden droegen de dag erna een hoofddoekje met een plukje haar dat ze van andere vrouwen hadden gekregen, ik weet het nog! Daarnaast zijn er ongetwijfeld nog andere dingen fout gegaan. In de Japanse cultuur schijnt het vrij normaal te zijn dat iemand een klap krijgt, dus ja, er zal wel de nodige keren gemept zijn. Dat de jongens boven de 14 weg moesten zal voor alle moeders vreselijk zijn geweest, maar zal ook vast voor meer rust in het kamp gezorgd hebben. De apen schijnen een keer te zijn losgelaten en die hebben gebeten (er woonden een paar apen in een een kooi op een veld, ook dat weet ik nog) en blijkbaar hebben de oudere jongens die er nog waren de honden in het kamp moeten afmaken.

Ik zal nooit beweren dat de tijd in Tjideng fijn was, nee, het was helemáál niet gezellig!! Maar er werden niet dagelijks honderden mensen afgevoerd om vermoord te worden en de meesten hoefden niet voor de Japanners te werken. Mijn oudste  zus wel, die zat in de zgn sjouwploeg, maar die heeft er niet zwaar onder geleden: ik heb haar dagboeken over het kamp gelezen! Er werden ook geen troostmeisjes geronseld. Van verkrachtingen wordt nergens melding gemaakt. Reken maar, dat mijn moeder hem flink geknepen heeft met 5 dochters.

Ik vind het kwalijke van het boek van Brouwers, dat hij dingen uit zijn duim zuigt om het erger te maken en dat het in de ik-vorm geschreven is om het echt te laten lijken. Ko zei gisteren: stel je voor dat iemand een boek in ik-vorm schrijft, dat zich afspeelt in Dachau, en dat erin staat dat ik zo heerlijk pannenkoeken heb gegeten en dat de klaprozen voor mijn deur in bloei staan. Dan krijg je iedereen over je heen, toch? 

15 augustus 2014  Dit schreef ik 10 jaar geleden in ons blog! Ik was op zoek naar iets anders en kwam het toevallig tegen:
Vandaag staat er in de krant, Leidsch Dagblad, een aantal interviews met mensen die in een Jappenkamp hebben gezeten. Het is 15 augustus, de dag van de Japanse capitulatie.  Één interview is van een man, die tijdens de oorlog ratten ving om op te eten. Zo'n soort verhaal hoorde ik ook van Dieter, een klasgenoot van ooit, die ik met enige regelmaat op een reünie zie. Hij zat in een ander kamp dan wij, zo eentje met wandluizen en barakken. Wij woonden hutjemutje in huizen. 
Er staat in de krant ook een verhaal bij van ene Henk Bakker, 2 jaar ouder dan ik, die ook in Tjideng de oorlog heeft doorgemaakt en zijn verhaal klopt helemaal met mijn herinnering eraan. 
Als ik, heel af en toe, aan Sonei denk is het nooit: 'Nét goed!', maar eerder 'Kassian'. Zeker weten heb ik wel veel gemist van wat er gebeurde omdat ik erg jong was, 5- 7 jaar. Ik wil ook niemands verdriet over die tijd kleineren, hoor. Denk maar aan mijn moeder, die met haar astma en de verantwoordelijkheid over 7 kinderen, man krijgsgevangene, de kamptijd moest meemaken. Ze heeft me wel eens verteld dat ze doodsbang geweest was aan het begin van de oorlog en w.s. vlak erná in de Bersiaptijd, maar over het kamp zelf heb ik haar weinig horen klagen. Het was er nooit koud, er liepen geen schietgrage kerels met enge honden rond, we kregen eten, hoefden er niet zelf voor te zorgen. Er zijn wel heel veel mensen van uitputting omgekomen, ook in Tjideng.
14 mei. Voor het welzijn van mijn inwendige mens begin ik de dag met, als mogelijk, iets van citrusfruit. Maar daar zit de laatste tijd behoorlijk de klad in. 

Er zijn de nodige soorten: sinaasappels, natuurlijk in hand- en pers-uitvoering; grapefruit; citroenen; minneola's; pomelo's en mandarijntjes. 

Citroenen gebruik je om gerechten mee op te leuken, appelmoes b.v. knapt enorm op met wat rasp en wat sap (en kaneel natuurlijk). Pomelo's zijn er rond kerst een week of 12? Zelden echt lekker, maar áls ze lekker zijn behoren ze tot de top.  

(Vroeger waren er ook wel een uglies. Je ziet ze nooit meer, maar ze waren heerlijk. Lelijk, dat wel natuurlijk, geelgroene ronde ballen met wratten.).
Citrusfruit moet voldoen aan een paar voorwaarden: niet uitgedroogd, de velletjes om de schijfjes moet dun zijn en er moeten niet al te veel pitten in zitten. Alleen grapefruit hoeft niet aan die voorwaarden te voldoen om lekker te zijn. Grapefruit moet alleen niet al te zuur wezen. Je schept het vruchtvlees eruit  met een apart lepeltje met een zaagje aan een kant. Helaas mag je geen grapefruit eten als je een medicijn tegen een te hoog cholesterolgehalte moet gebruiken ... Voor Erna geen grapefruit, want dat van die cholesterol zit in de genen.
Blijven sinaasappels, minneola's en mandarijntjes. Handsinaasappels zijn vaak erg groot (en ook vaak te droog) en meestal kun je die per stuk aanschaffen. Een halve is meestal genoeg en dan moet je de andere helft nog even bewaren voor het ontbijt morgen. 
Minneola's zijn er nog niet zo lang. Ze waren in het begin verrassend lekker, maar inmiddels is dat lang niet altijd meer waar en ze zijn vaak helemaal niet te koop. Ik weet alleen losse minneola's bij de DEKA in Putten. En ik ga niet even naar Putten voor een paar minneola's. Misschien dit weekend!
Blijven de mandarijnen. Bij de groentekraam, donderdags op de markt hier beneden, staat altijd een kist met mandarijnen en het opschrift is nog nooit veranderd: 'HEERLIJKE MANDARIJNEN, 10 voor 5€. Ja, soms zijn ze wel eens heerlijk. Soms hebben ze dikke velletjes en nog een stuk of 25 pitten per mandarijn en dan kost die mandarijnen nog altijd 50 cent per stuk! Maar ... je kunt je tot maar eentje beperken, proberen en als het bevalt snel terugkomen voor meer, want om 1 uur is groenteman weg.
Bij AH en Dirk en zo moet je altijd een net vol kopen. Ko lust geen mandarijnen. Ko is geabonneerd op 's morgens een Golden Delicious appel. Die smaken naar niks, maar dat moet hij weten. Dus zo'n net vol mandarijnen is eigenlijk te veel. Mandarijnen raken snel beschimmeld (meestal zit er al minstens één beschimmeld exemplaar in dat net, kun je niet zien!) of verrot. En dan moet je nog hopen dat de velletjes- en pittensituatie in orde is! Vaak niet en dan zit je met een net vol! Hopeloos.

Vroeger was alles beter, toch? Toen bestonden nog die verrukkelijke clementientjes, kogelronde mandarijntjes van 4 cm diameter en altijd even lekker. 10 jaar geleden waren ze er nog.Ik heb sommetjes zitten maken, aan de keukentafel in Zoeterwoude, met kleinzoon Jacob toen hij een jaar of 4, 5 was: jij hebt 5 schijfjes en oma 4, hoeveel is dat samen? Jacob is nu 14 en clementientjes heb ik de laatste jaren niet meer gezien! 

Citrusfruit zit heel mooi in elkaar. Bovendien  voorzien van iets waarvan ik alleen de naam in het Engels weet: 'pith'. Een woord voor dat witte spul binnenin, ook bij paprika's en pepers.

Met het toenemen van de warmte is Muts' dagelijkse borstelbeurt geen overdreven luxe.
12 mei. Vandaag is de Leidse marathon en die komt hier beneden langs. De eerste renners al minstens een half uur geleden. Ons autootje staat pontificaal tussen het sportgeweld! 

Sommigen rennen niet, maar lopen gezellig te kletsen.

De 5 laatsten: de een na laatste, een vrouw, spierwit, ik hoop dat ze genoeg zonnebrand op had. 1/2 2.
10 mei. Cor, Cor kan altijd alles vinden!, wist de naam te vinden van de mooie bomen hieronder: Fraxinus excelsior pendula. Een treur- es. Op de foto, uit Wikipedia. Daar vond ik ook de mededeling dat de boom LAAT uitloopt, dus misschien is er nog hoop.
Met dank aan Cor en Wikipedia.

Ik liep vanmiddag (met rollator) naar het ziekenhuis hier om Ko, die een controle had gehad,  op te halen en zag onderweg 2 zwanen met 6 kleine jongen. Op de terugweg zagen Ko en ik  de zwanen opnieuw, met 5 jongen ... 

10 mei. M&M kwamen gisteren lunchen en, zoals ik al hoopte:  Marleen bracht een schattig boeketje mee met bloemen uit haar fraaie tuin. Van alles zit erin: thalictrum, die paarse pluisjes, die nu al bloeit b.v. en heerlijk geurende roosjes. Omdat Ko vandaag een onderzoek heeft konden we niet naar Garderen. Onze gebroken weken hebben als gevolg dat ik zelden bloemen in huis heb, van voor 3 dagen loont dat nauwelijks, maar deze keer kan ik tot volgende week donderdag ervan genieten!  

Zij kwamen om over woeste plannen voor een reis naar Tanzania te praten. Naar een onbekend gedeelte dat vroeger Selous heette, maar nu Nyerere. Wij zijn er nog nooit geweest, maar het is een enorm gebied met heel veel wild ... Het wordt wel volgend jaar.
9 mei. Al jaren kijk ik altijd naar deze bomen als we er langs rijden. Langs de Persantsnoepweg.  Ze hebben een sprookjesachtig model en ik weet (niet meer) hoe ze heten. Helaas ziet het er naar uit dat ze het niet lang meer zullen maken: alle bomen zijn inmiddels groen, deze niet. Daarom ben ik er vandaag maar een foto van gaan maken. 
Dat viel niet eens mee, want je kunt er met de auto niet stoppen en de plek vanwaar je de foto wilt maken bestaat alleen uit berm, geen wandelpad of zo. Berm met tractorsporen, dus je moet ook nog goed uitkijken!

Er staan trouwens veel mooie bomen in Leiderdorp. Zelkova's, langs de singel hier dichtbij; langs het water voor de bridgeclub een soort els, met wazig loof op het ogenblik en een prachtige grote boom als een kindertekening op het hoekje van de |Irenestraat(?). Opzij van dit appartementencomplex langs de laan van Berendrecht, bomen die eruit zien als populieren, maar het zijn een soort eiken!
Zoeterwoude heeft erg mooie beplanting langs de Hoge Rijndijk, maar de bomen hebben op mij nooit veel indruk gemaakt. Ik heb in Leiderdorp nooit een mooie aangelegde berm gezien, maar hier zijn de 'wilde' bermen heel mooi. Ga maar kijken in de buurt van de Winkelhof: met margrieten, boterbloemen, zuring en fraai gras. 

 
4 mei. Het is de dag van de dodenherdenking. Toevallig kwam Ko op YT een filmpje tegen van een concert van Mark Foggo. En iwe speelde daar baasgitaar: Tinka! Ko maakte er een knipsel van.

 

 

 

Donderdag was het heerlijk weer, maar gisteren de hele dag regen, vandaag redelijk, maar nu druipt het weer. Ik zie trouwens vaker een appelvink dan b.v. een winterkoninkje. Een winterkoninkje hoor ik regelmatig, van de appelvink weet ik niet hoe hij klinkt. 
1 mei. Het begin van het goede seizoen. Maar ook de maand van Tinka. Ik las vanmorgen een stuk uit ons blog van rond deze tijd en vond bij 26 maart: 'Tonkie is overmorgen jarig, Tinka is doodziek en Claire moet terug naar Australië en ik mag ze niet knuffelen'. Ja, corona-tijd en voor de rest ook bijzonder verdrietig. Dat knuffelen heb ik trouwens best wel eens tóch gedaan! 
29 april. Ik klaagde hieronder over het slechte weer. Vanmorgen belde ik onze vriendin Mary (uit onze Franse tijd) die weer in Engeland woont en vandaag 81 wordt. Ze vertelde dat toen ze geboren werd er, volgens haar ouders uiteraard, in Wales zó veel sneeuw lag, dat de dokter er niet door kon met de auto ... 
27 april. Van het beloofde warme weer is hier nog niet veel te merken: 14° en vooral bewolkt, met af en toe even zon en soms ook wat regen. De tuin hier is wel heel mooi op het ogenblik, met als extra special: een salomonszegel met rode stelen, in Nederland amper te vinden. Ik heb hem al voor het 4e seizoen, maar het is de eerste keer dat hij echt mooi bloeit. en niet is opgegeten door woelratten of platgetrapt door Muts die zo nodig het gras ernaast moest hebben. Dat gras heb ik weggehaald uiteraard. Ik moest voor de foto op de knieën en kan dat nog nét! 
Ik zag voor het eerst dit jaar weer een boomklever. Dat was zó lang geleden dat ik de eerste keer, toen ik hem zag opvliegen van de tafel, niet eens wist wat ik gezien had. Er kwamen 6 raven over, ook bijzonder.

25 april. Ik begrijp niks van de cijfersvoor het weer als je het opzoekt op Internet. Dat kreeg vandaag een 7. Dat is 'ruim voldoende' als ik me goed herinner of misschien 'goed'. Terwijl het regende en 7° was toen we vanmorgen naar het bos vertrokken. Het waaide ook nog, maar wat minder hard dan anders. In Leiderdorp waait het meestal hard! Ik zou het weer zeker niet meer dan een 4 gegeven hebben. Morgen wordt het een pietsie beter, wellicht een 5. 
19 april. Het is behoorlijk slecht weer: regen en koud. Hier in Garderen druk met allerlei vogels, zoals een paartje zwartkop in de krentenboom. Zwartkop hier maar één keer eerder gezien en dan ook nog van onderen. Ik hoor ze regelmatig maar zien is lastig, dus dat was even genieten vandaag. 
Ook een ♂ appelvink liet zich een paar keer zien en - ik heb niet anders gehoord dan dat het een heel schuwe vogel in - ik kon hem prima bekijken, want tot mijn verbazing snoepte hij uit de pot met pindakaas op de tafel. Een keer tegelijk met een lijster!! Je begrijpt, mijn dag kon niet meer stuk!
Ko zag ook nog een boomkruiper, eentje die ik pas een of twee keer daar gezien heb, want het is maar een klein, onopvallend vogeltje. Leuk!

Afgezien van interessante vogels bloeit er een heel mooie Geranium phaeum. Ik kan niet meer met zekerheid zeggen hoe de naam is, maar ik denk 'Raven'. Ooit bij André van Kingfisher/Boskoop gekocht. 

15 april. Vorige week stierf mijn zwager Sam. Ik heb ooit 4 zwagers gehad, Sam was altijd mijn favoriet. Ik heb hem ook heel lang gekend, hij zat een paar klassen hoger op het gym in Leiden. Ik heb altijd redelijk veel contact gehad met Sam, m.n. de laatste jaren. Hij was een trouwe lezer van ons blog en we deelden vaak gedachtes over muziek. Ik zal hem werkelijk missen.   

 

 

 

N.a.v. zijn overlijden heb ik, om een foto te zoeken, het boekje nog eens doorgewerkt dat we gemaakt hebben toen ik 70 werd en de meeste familieleden daarin een verhaaltje over zichzelf hebben geschreven. Sindsdien is er veel gebeurd in de familie.
In 2011 overleed Magda, mijn briljante zus, die werkelijk alles kon: studeren, schrijven, dingen maken. Maar helaas was er een ding dat ze niet goed kon: zich handhaven in deze wereld. Ze dronk te veel en kreeg Korsakov. Heel verdrietig. 
Els overleed in 2013. Zij was 87 en tot op hoge leeftijd heeft ze zich omringd met 'mooi'. De behoefte aan 'mooi' om je heen deelde ik echt met haar. Op Jasper heb ik niet veel zicht, maar haar dochter Jutte is een liefderijk en begenadigd kinderarts, met als specialisaties kanker bij kinderen en genetica. Momenteel werkt en woont ze in Antwerpen.
Paula trouwde op haar 80ste met haar Hans, maar niet lang daarná overleed hij. Zelf stierf ze in 2019. 
Kees kreeg helaas Parkinson en overleed kort voor zijn 80ste verjaardag, eind 2021. Ik mis hem nog dagelijks, mijn broertje.
Het allerergste was dat mijn eigen dochter Tinka in 2020 overleed aan de gevolgen van kanker.
Van al die mensen uit het boekje zijn alleen Trees en ik nog over van ons gezin, maar mijn eigen Ko is er ook nog, gezond en wel! We zijn bijna 40 jaar getrouwd.

Er was ook goed nieuws: mijn dochter Claire trouwde met Bondy en ze kregen 2 zoons, Jacob, in 2010, nu bijna 14 en Abel in 2012, die net in de brugklas zit. Ze wonen in Sydney. We zien hen meestal één keer per anderhalf jaar, soms vaker. Toen Tinka zo ziek was is Claire 4x uit Australië naar Nederland gekomen om haar zus bij te staan en dit jaar waren ze allemaal hier rond de jaarwisseling.
Kees en Margriet hebben 2 kleindochters gekregen: Emma, de dochter van Maarten, ongeveer even oud als Jacob en Juliette, de dochter van Robbert, en zij gaat, meen ik, naar de brugklas in september. Paula's zoon Frank is inmiddels opa, hij heeft, voor zover ik weet, 2 kleinkinderen. Misschien zie ik hem volgende maand als Barbara, Paula's dochter, haar 60ste verjaardag viert! 

14 april. Is dat even bizar: ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder een viertallige tulp heb gezien, zoals Peppermint Stick bij 11 april. In Leiderdorp bloeit een voor mij nieuw tulpje 'Norah', erg mooi. En wat zie ik: eentje die viertallig is!, links is normaal.

13 april.  Vandaag waren er weer 2 en dat maakt mijn dag, appelvinken, voor zover ik kon zien 2 mannetjes. Ik had liever een paartje gehad, meer kans op  kleine appelvinkjes, maar wie ben ik!

Bij een kleine kwekerij hier - Garderen - niet heel ver vandaan hebben ze grasklokjes, die ik zeer begeer. Die komen hier van huis uit voor, ik zie ze in de zomer bij de hei. Ik kan er altijd wel zaad van vinden, maar ik ben niet goed met zaaien en bovendien duurt het lang voordat je resultaat hebt in de vorm van bloemetjes. Maar er wordt niet op mijn mail gereageerd en het is wel minstens 25 km rijden! Verdorie.
11 april. Het is 11 april. In mijn heel jonge jaren gaf ik mw Doove - moeder van mijn lieve, helaas al lang geleden overleden vriend Doove*) - die 11 mei jarig was, altijd lelietjes-van-dalen en dan zei ze 'O wat snuitig!' Zoiets vergeet je niet. Die waren dan wel iets verder dan hier op de foto, maar wel een maand! later.   

Ik stuurde Marleen een mailtje met verzoek om de naam van het roze tulpje hieronder (een nieuwe soort) en wilde haar gelijk de bijzondere 'Peppermint Stick' rechts laten zien, dus zocht ik in mijn afbeeldingen naar de foto daarvan. Kwam een foto van het (naamloze) tulpje langs: 'Norah' heet het en het is een zusje van 'Little Princess' en 'Little Beauty', net zulke tulpjes, maar donkerrood met een blauw hart en oranje idem. Norah is mooier!
'Peppermint Stick' op de foto is 4-tallig, i.p.v. 3. Ook de stamper. Het grappige is dat ik verbaasd was dat ik een Peppermint Stick had. Ik heb hier in het bos natuurlijk het tulpje Tinka, net als in de bakken in Leiderdorp. Maar w.s. heeft er tussen de bolletjes één andere gezeten, met ook nog een bijzondere afwijking. 

*) Doove was in mijn jonge jaren mijn buurjongen. Samen met mijn broer Kees en zijn broer Jan vormden we een onafscheidelijk viertal. Doove heette ook Kees, dat was verwarrend. Eindeloos veel lol heb ik gehad met Doove, we konden enorm met elkaar lachen.
8 april. Gisteren heb ik in ijltempo 'Bezonken rood' van Jeroen Brouwers doorgelezen. Over Tjideng. De schrijver is N.B. 2 jaar JONGER dan ik. Hij heeft het niet als fijn ervaren, net zomin als ikzelf, maar het staat helaas vol leugens. Ik heb dat geverifieerd, zie artikel van ene meneer Dees Maas, dat je kunt vinden op Google. Gruwelijk gemaakt omwille van de leesbaarheid?

Ik herinner me niets van : wachttorens, machinegeweren (wel geweren met een bajonet), massa's vlaggen met de rode zon, dagelijks razzia's op kleine jongens, nachtelijke koempoelans, Sonei op een paard, koempoelan-plek (= Laan Trivelli, geen plein) opengebroken door de vrouwen zelf, het eten erin en de japanners erop plassen e.d., heb nooit iets gehoord over verkrachtingen en ja, de blokhoofden zijn tegen het eind kaal geschoren en hebben een pak ransel gehad, maar niet in het openbaar. O ja, van dat 'kikkeren': wat een onzin!! Dat zouden wij kinderen leuk gevonden hebben. 
Later op de dag dat ik dit schreef zag ik mijn zus, die 3 jaar ouder is dan ik, en zij had dezelfde herinneringen.
Ik weet nog wel van dat kaalscheren: dat heeft veel indruk gemaakt; ik herinner me 2 dagen geen eten en enge heiho's met geweer/bajonet.  Ik heb het hele dagboek van mijn oudste zus gelezen, die was 12 jaar ouder dan ik, en ook daarin wordt nergens melding gemaakt van dergelijke zaken. Ik herinner me absoluut niet dat ook maar één van ons, moeder met ons, 6 kinderen, persoonlijk door een Japanner is lastiggevallen. Mijn zusje Paula was 15 jaar en beeldschoon.
Ik was 1/2 8 aan het eind van de oorlog, niet meer zo heel klein. Ik heb al mee gedaan aan (ruilen met de inlandse bevolking) ...? aan 't gedèk, pop tegen half rijpe nanka. Suf: het werd 'gedèkken' genoemd, met eenzelfde g als in het Franse garçon.

Misschien is dat de vrijheid van de schrijver, maar ik vind dat verfoeilijk als het over zo'n zwaar onderwerp gaat. Op internet kun je via Tjideng en registratie: A.A. Berg, en de kinderen op hun leeftijd in het jaar '43 vinden; ik was de een na laatste, die van 5. Wat mijn vader en mijn oudste broer - in andere kampen - hebben meegemaakt weet ik niet, er werd niet over gepraat.
6 april. Het zou vandaag hartstikke warm worden voor 6 april, maar ik ga geloof ik alweer sokken aandoen! Er kwam wel een ditroentjes langs en de judaspenning bloeit hier in het bos uitbundig. 
We hebben net even boodschappen gedaan. Lopen mensen buiten alweer in korte broek en mouwloze shirtjes. Ik heb nog een thermohemdje aan en een kasjmier truitje. En heb het bepaald niet warm.

25 maart. Dit is de eerste dag van de Goede Week. W.s. is dat bijna een uitgestorven begrip in ons land, maar ik ben me er nog altijd van bewust. Daarbij luister ik naar de Passionen en vanmorgen was dat de Lukas. Die is nauwelijks bekend, maar heeft een schitterend openingskoor, met kort daarna het kippenvel bezorgende koraal Stille, stille gezongen door het koor op het begin en het einde na. Het eerste deel eindigt met het ontroerende: 'Aus der Tiefe rufe ich: Gnade trösste mich. Ich hab' Unrecht schwer getan, aber Jesus nimmt mich an'.  A Het is maar heel kort, koor: begeleid door, denk ik een harp?, een altviool/cello? en continuo en komt na de verloochening door Petrus. Als je het wilt horen klik dan op het blauwe pijltje.
17 maart. Deze corydalis bloeit nu ook voluit. Beeldschoon toch? Ik zag ook het eerste (gele) bosanemoontje hier. 

15 maart. Tonkie is heelhuids aangekomen in Spanje en de paarden lopen er in de wei! 
15 maart. Om een of andere reden zaten we deze week te kijken naar de vergoedingen van de medische verzekering. Ze rekenen tegenwoordig bij de apotheek 'terhandstellingskosten' en dat is inmiddels iets van €7,25.
Uit nieuwsgierigheid ging ik eens verder kijken. We hebben vorig jaar en vlak daarvoor wel de nodige medische toestanden gehad: ik eerst de polsbreuk, toen Ko de alarmerende operatie, die gelukkig goed afliep en vervolgens voor ons alle twee allerlei nabehandelingen. 
Ik viel en brak mijn pols in november 2022. Iemand van de omstanders belde 112, er kwam een ambulance. Daarin werd gekeken of geen schedelbasisfractuur had opgelopen en of ik nog wel bij de mensen was en kreeg Ko, die er inmiddels bij was, toestemming om met mij naar de eerste hulp te gaan. 
Daar moesten we eerst langs een huisartsenpost, waar de zittende huisarts zei, dat we naar de eerste hulp moesten (alsof je dat zelf niet kunt bedenken) en na uren wachten werden er foto's gemaakt, geprobeerd de pols weer in gelid te krijgen via tractie (gewichtjes aan je vingers), opnieuw foto's: tractie niet gelukt en toe in het gips. Met de mededeling: binnenkort opereren. 
Als ik had moeten schatten zou ik gedacht hebben dat die avond iets van 1500€ gekost had aan medisch ingrijpen. Maar het was ong. ... € 3850!! Daar schrik je toch wel even van. 
De kosten van de operaties, ik eerst, Ko een paar maanden later, hebben we niet kunnen vinden.
14 maart. Vanmorgen is Tonkie naar Spanje vertrokken. Ze heeft lang genoeg op van alles moeten wachten; sinds november! Maar eindelijk was de vergunning binnen en toen was nog het wachten op de transporteur die 8 paarden voor haar ging verhuizen. Joost mag weten wat ze met 8 paarden moet. Maar die zijn nu onderweg. 4 naar haar adres in Palamós en 4 gaan ergens logeren. Zijzelf is met een vriend onderweg en hoopt vanavond aan te komen. Met trailer en 3 honden erin.
Moeder blijf je vanaf het moment dat je kind onderweg is en ook al is zij op een ander manier onderweg en bijna 58: ik zit met mijn hoofd bij haar in de auto.  
Ze stuurde een foto van de paarden op transport, maar via mijn mobiele telefoon en ik kan nou eenmaal niet met dat ding omgaan. Wellicht kan mijn privé techneutman me helpen! En dat kan hij.

12 maart. Jaap maakte vorige maand deze geweldige foto van Muts. Ik vind hem echt super!

9 maart. Gisteren was het hier - Garderen - koud, maar vandaag is het redelijk lekker: af en toe zon en weinig wind. Tot mijn blijdschap was er zowel gisteren als vandaag weer eens een lijster. Vorig jaar maar één keer gezien. Gisteren ook een paar keer een appelvink.
Er staat hier ook al van alles in bloei. Het meest geniet ik van de roze corydalis: een heel makkelijk bolgewasje, dat bovendien, als het uitgebloeid is, geen wekenlang geel geworden loof achterlaat. Heel kort na na de bloei laat het vanzelf los. 

4 maart. Er heerst een wat vijandige sfeer tegenover de Chinese bedrijven die aan postorders doen. TEMU is een nieuwe op het toneel. In mijn onnozelheid kocht ik daar een ketting, omdat ik nergens anders (betaalbaar) kon vinden wat ik zocht ... 4,48€, inclusief verzendkosten. Ik zou hem voor een bepaalde datum krijgen, maar hij kwam te laat en daarom kreeg ik 5€ vergoeding! Ik heb niks tegen die Chinezen! 
3 maart. Het was vandaag verrukkelijk in het bos: 17°, de eerste hommels, een citroenvlinder en een hele tijd buiten gewerkt = het blad weghalen waar het niet hoeft te blijven liggen, zoals in het gras. Daarbij in de verte een zingende lijster.
Poes gaat altijd gezellig mee naar buiten als ik daar iets doe! Gisterenmorgen was er een eekhoorntje en vannacht had de marter weer de pindakaaspot uit het vogelhuis gehaald. Er waren niet veel vogels. 

1 maart.  Ik kijk uit - hier in Garderen - op al dit rommelige en dit roze. Bovendien zingt er in de verte een lijster. De winter is min of meer voorbij - al duurt dat eigenlijk nog tot half mei - maar we gaan duidelijk de zomer tegemoet!

Boven: katjes aan de kronkelhazelaar van de buren, rechts: corydalis, helleborus en een paar krokussen.
29 februari. Even een gek bridgeverhaal. Gisteren speelden we de gebruikelijke woensdagmiddag/bitterballen. Ko opent op een gegeven ogenblik 2 kl = altijd sterk: t.w. 8 slagen in een kleur of SA met 19 of 20 punten. Ik heb weinig punten, 7, maar in ruiten: VB10xxxx, vergezeld van kl Vx, sch Vx en ha xx.  Het spel gaat dus hoogstwaarschijnlijk door mij gespeeld worden ... en ik zeg (verplicht) 2ru. Ko 2 SA en nu ga ik in de fout, want ik bied 3ru en dat is in dit biedverloop nu eenmaal een transfer voor de harten en ik weet het op het moment dat ik het biedkaartje neerleg, maar te laat! Ko legt braaf 3 ha. Ik heb absoluut geen SAhand, dus ik leg 4ru neer en Ko denkt nu (terecht) dat ik 5 ha en 4 ru heb. 
Maar ík heb me vergist en zal de consequenties moeten aanvaarden. Ik leg dus 5 ru neer. Ko heeft maar 2 harten kaarten en wel 3 ru kaarten en nu ik 2 vijfkaarten heb beloofd maakt hij het biedverloop af met ... 6 ruiten en ik zal het moeten spelen! Ik geloof dat ik een hartenstart kreeg en de tafel komt in beeld: 4 azen, ru aas met 2 kleintjes, sch AHBx. Ru Heer zit dus buiten en verlies daardoor w.s. één slag. Omdat mijn schV goud waard is maak ik het contract! 3SA is niet te maken met een ha of kl start. Niemand had 6 ruiten geboden ...

23 februari. Gisteren zijn we met Tonkie gaan lunchen. Ze vertrekt volgende week naar Spanje en dan zit ik hier wel erg karig in de dochters, terwijl ik er toch 3 op de wereld heb gezet ...  Ze zag er overigens fantastisch uit, met goed geknipt haar. Maar ik heb het niet goed gefotografeerd, sorry Tonk!

Ik durf het hier in Garderen niet zo goed te uploaden, maar ik ben mijn oogdruppels vergeten en durf niet zo lang te zondigen, dus morgen weer naar huis. 
Er valt niks te beleven trouwens, regen en wind, niemand aanwezig en de vogels zijn blijkbaar met z'n alleen naar de wintersport!

 

Uploaden gaat inmiddels zowel in Garderen als hier.
21 februari. Er wordt nog steeds aan het verhaal gewerkt, maar ik weet niet of er in Garderen iets bij kan komen. Na het weekend  weer verder? 
17 februari. Bij stukjes en beetjes komt het verhaal over Namibië tot stand. Het zal wel een tijdje duren en ik laat open plekken over voor foto's van Marleen en Meindert. Maar ... er wordt aan gewerkt!  
16 februari. We gingen gisteren om 10 uur slapen - 1/2 1 is normaal! - maar ik was daardoor al om 1/2 7 klaarwakker! Kon ik mooi al wat doen aan een ander project op de computer: muziek voor een vriendin! Gek genoeg had ik geen inspiratie; ik wilde iets met gitaar, maar kon geen enkel werk bedenken  waar ik iets me wilde. Komt wel! 
Gelukkig had ik wel voor de reis aantekeningen gemaakt en daarmee kon ik aan de slag. Fragmenten opnemen van de Paganini variaties van Rachmaninoff. Dat is best spannend werk!

We gaan rustig door met het Namibië verhaal. Er zitten lege stukken tussen, want er komen foto's van M&M en bovendien verander ik nog regelmatig van alles. Mocht je fouten zien, dan hoor ik het wel! 

15 februari. We zijn weer terug uit Namibië. Het was verrukkelijk en het begin van het verhaal is er! 
1 februari. Deze week gebeurde iets grappigs. Ko werd door het Leiderdorps Weekblad tot Vrijwilliger van de Maand uitgeroepen. Interview was vorige week en gisteren verscheen het artikel. Vanmiddag kwam er een appje van dochter Mieke die was uitgeroepen tot Leerkracht van de Maand. De respectievelijke one liners die ze lieten opschrijven waren:
Bridge is alleen maar leuk als het ook gezellig is De beste leerkrachten zijn zelf de grootste leerlingen
Volledige tekst: www.leiderdorpsweekblad Volledige tekst: www.onderwijsvanmorgen.nl
30 januari. Ik heb al vaker gemeld dat er dingen zijn die ik maar niet kan begrijpen. Dit is er ook een: 's morgens, als ik ga douchen zet ik een teiltje onder de douche om het water op te vangen als het nog niet warm is. Iets van 2 liter, kan mooi over de bakken op het balkon. 

Maar als ik klaar ben met douchen zet ik die bak er nog even onder, want na een minuut of wat komt er ineens nog een behoorlijke hoeveelheid water naar beneden. Waarom pas na 2 minuten? Ik kan het maar niet begrijpen, terwijl Ko het al meer dan eens heeft uitgelegd. Tussen techniek en Erna botert het niet zo. 
28 januari. Spannend: de eerste krokus van het jaar en is Muts eindelijk uit de kast gekomen?
25 januari. Aanbiedingen op het gebied van planten en zo kan ik maar moeilijk weerstaan ... 

 

Onderweg naar Garderen 2 ooievaars gezien en hier in Garderen liep er een muis door de kamer. Toen Muts wel erg geinteresseerd raakte heb ik het beestje naar buiten gestuurd!

24 januari.  Dat boeket van gisteren is niet alleen erg mooi, maar de rozen erin GEUREN, en helaas is dat bij rozen tegenwoordig bijna nooit meer zo. Het is altijd lastig voor me, kamerplanten en boeketten, omdat we steeds een halve week in Garderen zitten. Vaak breng ik een pas gekregen boeket bij de buurvrouw, misschien neem ik de bloemen morgen wel mee.  
Wat kamerplanten betreft: ik ben niet alleen 3 dagen per week niet hier, maar we hebben ook alleen maar vensterbanken in de slaapkamers. Ik heb nog de superkamerplant Chirita tamiana, familie van het Kaaps viooltje, die altijd bloeit en niet lastig is wat watervoorziening betreft zolang je maar geen water op het blad giet. Je kunt haar - vast een dame - alleen via internet kopen. Ik heb de plant járen geleden een keer gezien/gekocht bij de Bosrand, daarna nooit meer. Wat een plant! Er staat ook een papyrusplant. Ik giet regelmatig een liter water in de overpot, want hij groeit van huis uit in het  moeras en kan daarom met z'n voeten in het water staan. Bovendien kan Muts er ongestraft aan knagen. 

 

Tenslotte heb ik nog een zeer bejaarde kalanchoë in een vensterbank. Van ooit in Voorthuizen! Als ik eraan denk krijgt ie een scheutje water ... Zal het gelijk doen!
Het is een rare plant die alleen blad krijgt, maar dat blad is wel aantrekkelijk. En hij staat in een superieure pot, met dezelfde combinatie omgekeerd: rood, met een beetje groen. Ooit gevonden in een kringloop en ik hoop altijd nog op een tweede.

Toen we verhuisden in 2022 zag ie er zó beroerd uit, dat ik hem wilde wegdoen en vast buiten gezet had op de plank boven de vuilnisbakken, maar doordat ie daar regen kreeg zag hij er best wel weer leuk uit toen we uiteindelijk verhuisden en toen riep hij ook nog eens: 'Kijk nou hoe leuk ik ben!' Tja, ga daar maar eens tegenin.

 

 
23 januari. Ko komt strakjes in het lokale nieuwsblad en had daarvoor een interview vanmorgen. Nadere berichtgeving zal w.s. volgen! 

Daar ging een foto bij horen en daar moest hij voor naar de Winkelhof, want dat had weer iets te maken met de viswinkel daar.  Hij werd verrast met een boeket en een cadeaubon van die viswinkel ... dus ligt nu er een stukje kabeljauwfilet klaar en gaan wij ons zo meteen vergrijpen aan paling. Mmmm!

Zo heb ik dan wel krengig een petje voor hem geregeld met 'Sorry, geen dienst', omdat hij altijd door iedereen in beslag wordt genomen en ik dikwijls moet wachten tot hij klaar is met van alles; vandaag ga ik profiteren van zijn vele werk: met paling!

21 januari. De marter was vannacht weer op bezoek, ergens om 1/4 over 2. Ik kon niet slapen en hoorde hem rommelen. 
Toen we aankwamen was de pot pindakaas uit het vogelhuisje verdwenen. De andere - goed verankerd tussen bakstenen en met een zware aardewerk scherf erbovenop - was leeg, maar nog aanwezig! Zoals gebruikelijk werden 2 plekken, de tafel en het huisje, van nieuwe, volle potten voorzien, maar de volgende morgen was die van het vogelhuisje weer verdwenen. Dat kunnen we niet hebben: vrijdagavond heb ik die weer binnen gezet en de volgende morgen weer op zijn plaats, zo ook zaterdagavond.

Maar die nacht heeft hij net zolang met die pot op tafel geklooid tot ie de pot onder het stuk aardewerk vandaan had en heeft hem weer meegenomen. Dat kon ik niet zien, al stond ik niet meer dan 50 cm van het beest af te kijken; ik zag alleen zijn rug en het was donker uiteraard. De camera heeft het wel gefilmd. Daarna nog een minuut of wat herrie op het platte dak boven de eettafel. Daar ligt het nu w.s. vol lege potten!  

19 januari.  Zaten we vorige keer in Garderen (biblebelt) met een huis vol kinderen met bijbels namen, nú zijn we aan een leuke legpuzzel bezig met een bijbels thema: 'De toren van Babel' van een schilderij van Breugel. Lekker gekke stukjes! Maar Ko heeft eens even zitten zoeken naar het verhaal van die toren en vond - Wikipedia - een vermelding in een boek 'Jubileeën' waar hij nog nooit van gehoord had en in de Talmoed een verhaal over een toren van, let op: 70 mijl hoog!!! Zou dat nou..?

Bovendien ben ik bezig met een soort newsletter voor iemand die meer van klassieke muziek wil weten en heb ik het net uitvoerig over 'Porgy & Bess' gehad en gezocht naar 'It ain't necessarily so', een aria/lied waarin bijbelse verhalen als onwaarschijnlijk belicht worden ...  Geen uitvoering gevonden die me aanstond trouwens.

Het is dus even alles bijbel wat de klok slaat. 
17 januari. Tulpen zijn wel fantastisch leuke snijbloemen. Al zaten er maar 8 i.p.v. de gebruikelijke 10 in de twee bosjes: hartstikke leuk in een vaas. Maar vanmorgen hing er een lila exemplaar helemaal slap, echt zodat de bloem ondersteboven ongeveer naast de bodem van de vaas hing. 

Je haalt zo'n exemplaar uit de vaas, snijd er een flink stuk af, en zet hem apart in een ander vaasje: binnen een half uur staat ie weer overeind. Intussen zijn de andere ook gegroeid en zijn de bloemen 2x zo groot geworden. Geen andere bloem doet dat, voor zover ik kan bedenken.  

Ik heb er altijd veel plezier in!
16 januari. Verlaat verjaarsbezoek en ... krimpflatie! Ik kreeg tulpjes, altijd leuk, maar i.p.v. 10 in een bos waren het er nu maar 8. Van AH, die altijd op de kleintjes let! Amehoela! 
Ik ben zo'n beetje getrouwd met AH, want die is nu eenmaal nog geen 100 meter hiervandaan. Ik spel iedere zondagavond de bonuskrant uit en profiteer vnl van kaas-, koffie- en theeaanbiedingen en dat loont de moeite. Basmati-rijst heb ik nog nooit 'in de bonus' mogen aantreffen. 
Bakjes fruit zijn ongeveer elke week in de bonus. Wat is er dan nog bonus aan? De groente- en fruitaanbiedingen - meestal per twee - zijn sowieso alleen maar leuk voor grote gezinnen. Een zak boerenkool is genoeg voor 2 personen en één keer per twee weken is genoeg boerenkool, toch?

Verder was er nog van alles: nog steeds gammel met duizeligheid en veel hoesten, bijkomen van de operatie e.d. Met het vermoeden van bronchitis gisteren bij de dokter geweest: niks aan de hand met longen of bronchiën, maar wel heel lage bloeddruk. OK, altijd al gehad, maar nu ietwat hinderlijk. Zoete drop eten, vond de dokter. 
Ik had hem laten weten dat onze reis naar Namibië naderbij kwam en ik daar graag zonder klachten heen wilde en zo kwam het gesprek op Afrika. Hij was net in Oeganda geweest, van chimpansees en gorilla's ... Pas 's avonds bedacht ik dat ik daar meer dan 50 jaar geleden ook was geweest, maar ik kon nergens meer foto's vinden. 
In oude boeken snuffelend vond ik wel de foto van een van de eekhoorntjes die ik in Nigeria eens grootgebracht heb met een poppen-zuigflesje of zo, met melk van Nestlé babymelkpoeder ... Vast geen perfect eekhoorn voedsel, maar ze zijn volwassen geworden. In een doos lekker warm boven een of andere machine en na het eten buikjes masseren, zo veel wist ik er nog wel van!
Ik heb ook een keertje een duikertje met de fles grootgebracht. Toen ze volwassen was kwam ze nog elke avond een fles halen. Ze woonde vrij in de tuin en ging altijd hard rennen als het regende.
12 januari. Gisteren jarig.  Wel nog steeds een beetje gammel, jammer, maar ik ben schandalig verwend! Ik had gevraagd om een nieuw gummetje, want het puzzelgummetje in Garderen was nog maar zo groot als een erwt. Ko had een luxe puzzelset voor me gevonden: pen met gummetje! Voor de zaterdagen in het bos! Plus nog dit beeldschone nieuwe telefoonhoesje: helemaal mijn kleur en subtiel met bloemen gedecoreerd. Wow! 
Afgezien van het puzzelgummetje nog een puzzel, maar nu van het type leg-. Ik wist dat ie zou komen: 'Kattententoonstelling' van van Haasteren en ik ga er zo meteen aan beginnen. Ook een andere puzzel van dezelfde maker: 'Zandsculpturen' haha! Gaat uiteraard mee naar Garderen, waar we de zandsculpturen nog steeds nooit bezocht hebben ...
Het gebruikelijke groepje dat 's avonds komt chinezen wordt wat klein: Cor en Werner kwamen zaterdag. Gezellig, maar toen werd ik helaas halverwege ziek. 
Tot onze vreugde was Joop nog van de partij! Jaap maakte de foto's hier onder en bracht ook een absolute verrassing mee: een potje karamelpasta, waarover ik vorig jaar wel eens geschreven heb en die ik nergens kon vinden. Geweldig! Hij staat alleen zelf niet op de foto. Het is altijd een heel eenvoudige gebeuren: bakjes met Chinees staan op de lange tafel en iedereen haalt waar hij zin in heeft. IJs toe. Altijd gezellig!
Veel telefoontjes, w.o. het gebruikelijke met Wijbe als laatste: duurt altijd een uur! Wijbe is een oud collega. En Tonkie stuurde deze leuke foto van mijn nazaten plus Bondy in de sneeuw. Ze hebben het heerlijk (bijna gehad)..

11 januari. Ineens schiet het me te binnen wat er aan de hand is met dat gehoest de hele tijd: we hebben bronchitis. En dat gaat vanzelf weer over. Er staat 2 weken voor en ik heb al problemen sinds oudjaar: als het goed is is het bijna klaar! 
10 januari. Zo, het verband is eraf en de ik kon weer lekker douchen. Ondanks mijn weigering om paracetamol te eten heb ik absoluut geen pijn gehad. Helemaal niks! De hand en de vingers zijn weer een beetje dik en ze waren nog altijd stijf, nu maar hopen dat alles wat losser wordt. 
Waar ik wel wat moeite mee heb is dat zo'n ingreep veel afval creëert. (Waar moet de trema? Op 2 of op 3?  Ik krijg er een rood kriebeltje onder en daarna weet ik op de middelste.) Alles wordt weggegooid: dat operatiejasje b.v , al 4 stuks van de kamer waar ik lag! Mitella, watten, verband. Zowel het verband als de mitella zouden makkelijk opnieuw gebruikt kunnen worden. En als je operatiejasjes van katoen maakt die ook! 
9 januari. De kinderen zijn in Frankrijk aan het wintersporten. Tonkie stuurde wat foto's waaronder deze hieronder. Het is niet koud, er is geen wind en ze zijn in de wolken!
Jacob is met zijn vader snowboarden, Tonkie, Claire en Abel skiën. In de zonnebril van Abel: Tonkie, die de foto maakt. Rechts Claire.

Ik loop nog na te denken over gisteren, er zijn dingen die ik maar eigenaardig vind. 
Voordat je zo'n ingreepje krijgt moet er van alles gebeuren: je moet b.v. je bloed laten onderzoeken en ook een lijst van de geneesmiddelen die je gebruikt inleveren. Bloedverdunners en iets tegen verhoogd cholesterol in mijn geval, maar ik laat er ook altijd opzetten dat paracetamol niks voor mij doet. Ik heb b.v. mijn leven lang al vrij vaak hoofdpijn (terwijl mijn vader niet eens wist hoe hoofdpijn voelde!) en dat bestrijd ik meestal door een koud lapje tegen mijn voorhoofd te houden, tamelijk effectief. Als ik hoofdpijn echt niet kan gebruiken, omdat ik moet bridgen of wil slapen, dan neem ik zo'n fijn roze pilletje van de drogist hier aan het pleintje: Ibuprofen, 200 mg. Als het binnen 20 minuten niet helpt desnoods nog een.  

Kom ik gisteren in het ziekenhuis en zoals altijd valt het me weer op dat je zo lekker veel mag: je mag je melden aan de balie, je mag de lift nemen naar de 3e etage, je mag plaatsnemen in de wachtkamer en je mag je jas ophangen in kast 4. Daar wordt een mens blij van, toch?  
Het houdt op bij het operatie jasje. O nee, je mag ook nog je onderbroek aanhouden. Daarná moet je het operatiejasje aan met de sluiting aan de achterkant. Vervolgens komt een verpleegster je vertellen van wat er allemaal gaat gebeuren en controleren of je nog weet wie je bent, wanneer je geboren bent en of je weet waar je voor komt en krijg je 2 paracetamol tabletten plus een pilletje tegen de misselijkheid. 
Nu gaat zo'n operatie aan je pols met een zgn blok = zoiets als een ruggeprik, maar alleen je arm wordt uitgeschakeld. Je krijgt een infuus, raakt even buiten westen en weg is je arm: een warm, dood ding, waarmee je jezelf zomaar tegen het hoofd kan slaan, heel gek! Misselijk word je niet van een blok en paracetamol werkt niet bij mij, dus ik neem die pillen niet in. Alle verpleegsters blijven proberen, maar uiteindelijk mag je het zelf weten!

8 januari. Dit zat er dus allemaal in mijn pols. Ongeveer ware grootte. De operatie stelde niet veel voor. Ik had het alleen ná de operatie koud: één gloeiend hete, roze geverfde hand waarvan ik al snel de vingers weer kon bewegen en even later de hand zelf, en één ijskoude. Op verzoek kreeg ik extra voorverwarmde dekens, terwijl de meneer tegenover me, geopereerd aan een been, zijn operatiejasje uitdeed en met een blote bast in bed lag. W.s. het gevolg van mijn heel lage bloeddruk.

Ik mag even twee dagen niet douchen en daarna is alles weer helemaal normaal. Ik kon vanavond zelfs mijn eten gewoon met mes en vork naar binnen krijgen!
7 januari. Ik begrijp er nog steeds niks van. Gisteren waren C. & W. hier, gezellig. Tijdens de lunch VOELDE ik dat ik ziek werd. Ik heb me verontschuldigd en ben in bed gekropen. Toen had ik al 38zoveel. Later in de middag steeg dat tot 39.2 en dat is voor mijn doen uitzonderlijk hoog. Ik was al een paar dagen draaierig en ik hoestte, met af en toe stevige hoofdpijn, het laatste voor mij niks bijzonders. Geen idee wat er was: geen spierpijn dus geen griep & getest: geen corona. Vanmorgen was de toestand weer min of meer normaal, na iets van 20 uur slapen. Malaria, daar lijkt het op! 
Nou maar hopen dat de malaria niet terugkomt, want morgen gaat D.V. het plaatje uit mijn pols.
5 januari. 2024 begint alweer te wennen, je hoeft niet meer steeds 'Best wensen' te doen ... Buiten zijn de eerste tekenen van het naderend voorjaar waar te nemen: beneden staan de narcissen te bloeien! Er wordt wél vorst verwacht vanaf morgen. 
Binnen heb ik de eerste bloemen aan een amaryllis, waar ik flink naar heb moeten zoeken. Die heet 'Green Valley' en toen ik er een plaatje van zag was ik verkocht, dus bestelde ik een bol in juli of zo, om in oktober te horen dat ie niet leverbaar was. Ik vond hem elders en duurder, maar, zou Rita v.d. Zalm zeggen, 'Ik rook niet en ik drink niet!' Rita was ooit een bekend bollenkweekster.

Op het plaatje had Green Valley meer donkerrood in het hart. Maar het zijn wel kleine bloemen, waar ik meer van houd dan van die enorme gevallen. De bloei valt trouwens wel goed, want we kunnen even niet naar Garderen door van alles.

3 januari.  Een nieuw jaar! Voor lezers: moge het een goed jaar voor jullie zijn, met zoals altijd de wens dat jullie gezond zullen zijn en veel zullen lachen. En verder is er nog niks gebeurd waarover iets te melden valt. Niemand vindt het interessant dat ik vanmiddag bij het bridgen 6x een singleton harten had, toch?
Wie nog wat meer van 2023 wil zien kan hier terecht:  Jaaroverzicht 2023  of klik op 2023 in het menu

Naar bovenkant