Daar was eens een dominee en die had een nieuwe staljongen. Hij had hem aan het dorschen gezet.Maar terwijl hij zoo in zijn studeerkamer zat viel hem in, om eens even te luisteren, of hij den vlegel ook hoorde op de dorschvloer.
Nee! Het was heelemaal stil.
Dan moest hij maar eens uitloopen en kijken wat de kerel uitvoerde! Hij komt in de schuur, steekt zijn hoofd om de deur en ziet den jongen languit op den dorschvloer liggen.'Wat doe je nou?' zegt de dominee.
'Sst!' zegt de jongen 'ik loer op een muis!
'Toen werd de dominee blij en vond dat hij een pracht van een staljongen had gekregen, die muizen kon vangen ook. 'Dat is heel goed, Peer!' fluisterde hij 'hoeveel heb je er al?
'Als ik er nog een bij vang, behalve die waar ik nou op loer, dan heb ik er al twee!' zei Peer.
'Mooi zoo' fluisterde de dominee, en toen ging hij op zijn teenen weer naar zijn studeerkamer terug.

Computers heb je blijkbaar nooit genoeg. Nog eentje, behalve die waar ik nog op loer*): dan heb ik er al 7.  *) Sprookjes uit het Germaansche Noorden. Een boek dat bijzonder geliefd was in het gezin waar ik uit kom. Het werd dagelijks geciteerd. Uit MCMXXXII en daar moet je even over nadeneken ... 1932

Ik hou veel van Kerstliedjes, m.n. van het ietwat zoetsappige soort, al is het 'Transeamus' altijd nog mijn eerste keus. 
Om in een vrolijke stemming te komen kun je even hier naar luisteren: Kathleen Battle, Frederica von Staden en Wynton Marsalis gaan helemaal uit hun dak met 'Go tell it on the mountain'. Het duurt even voordat het begint, klik op het pijltje.  A

Wat een verrassing: Ernst was blijkbaar geweest en had het hele betegelde gedeelte bladvrij gemaakt. Ook had hij alle planten in de grond gezet en handig met een boomstronk het zicht op de lelijke rioolpijp verhuld. Je moet goed kijken om tussen de skimmia een beetje grijs/wit te zien in het midden van de foto.  

Op internet vond ik er een aardig artikel over, van een Belg: Peter Kupers. Ik stuurde hem een mailtje en ik kreeg vrijwel meteen een alleraardigste reactie. Ik vroeg hem of je als aphantasist wel beelden zou kunnen zien onder hypnose, maar helaas: ook dat zit er niet in!

Ik heb van Noor een schapenvachtje gekregen en dat is heerlijk in de stoel bij de TV. Je begrijpt al wie er blij mee is!!!

.

De varen hieronder is eikvaren. Er stond ook nog een soort Asplenium in, een andere varen met fijner loof, en plantjes met een rond blaadje: muurnavel of Umbellicus rupestris. En natuurlijk muurleeuwenbek. Wat er verder groeide heb ik zo goed mogelijk weggehaald. Ik ben dol op die muur!

Je hebt toch het idee dat je tegenwoordig alles kunt kopen, maar ik weet nu van twee dingen dat dat NIET zo is: lekker fruit zoals clementientjes en panty's met een voorgevormde voet. Hier liggen kansen voor jongelui die een bedrijf willen starten.

Wij zijn naar André geweest, van Kingfisher in Boskoop, om nieuwe planten te zoeken. We werden op onze route gehinderd door niemand minder dan Sinterklaas, die net dat uur van de dag had uitgekozen om in Boskoop op bezoek te komen. Over Waddinxveen omrijden.

Ik was blij dat André er was, de Hessenhof is al dicht. Hij had het verloren varentje Ceterach (in een iets andere uitvoering) en Geranium 'Wendy's Blush'. Allicht, want die is naar zijn vriendin vernoemd en inmiddels is die geranium tot in het buitenland bekend! Beeldschoon.
Hij gaf me nog een andere phaeum; die paarsblauwe, die ik zo mooi vond, is in dit natte voorjaar omgekomen en deze moet ook heel mooi zijn. Ik ken André al zo'n jaar of 40+ en vertrouw zijn oordeel zonder nadenken. Hij bedeelde me nog met iets totaal onbekends Isodon ...? en iets halfbekends: Caryopteris divaricata. Die naam klinkt bekend, maar de plant is iets heel anders dan het geliefde struikje, dat zo beeldig bloeit in het 2e deel van de zomer. en divaricata hoort bij een phlox die het nooit wilde doen. Dit is een kleintje met heel andere bloemetjes en ik lees op Google dat hij volle zon behoeft ... Lijkt me sterk, want ik heb het echt alleen over volledige schaduw en arme, droge grond gehad!

Het was in ieder geval leuk om André en Wendy weer te zien. Mijn favoriete kwekerij naast die van Pieter Zwijnenburg, die helaas eerst verhuisd en toen overleden is: jammer, jammer. 

Maar het kleine varentje dat zo langzaam groeit, Ceterach, Helleborus foetidus 'Golden bullion', een volwassen exemplaar en een zaailing, waar ik zo trots op was, de beeldschone Geranium phaeum waarvan ik de soortnaam niet meer kan vinden, als 'Wendy's Blush' maar dan in het blauw,  Primula veris met zijn schattige hangende bloemetjes, de chasmantium die ik vorig jaar geplant heb: allemaal gewoon weggegooid. BARBAREN! Ik heb een potje zitten janken, want  ik kan ze wel weer vinden ooit, maar de Hessenhof, waar de varen vandaan komt, is pas in april weer open, en André in Boskoop heeft mogelijkerwijs nog wel zijn schitterende geranium, maar of hij er morgenmiddag is of met winterreces, is maar de vraag. 

Morgen komt Ernst tuinman, die begrijpt wat dit me doet, om die lelijke pijp uit het zicht te krijgen en de twee struikjes op een redelijke plek te herplanten. En later kunnen wij betalen, ook nog een keer.

Gisteren zagen we iets dergelijks: 'Fool me once'. Het ene ogenblik is het hoogzomer, dan staan er weer ergens narcissen en plotseling waait de herfstwind met veel vallend blad. Ik vind dat heel verwarrend, want je hebt geen idee of dat misschien de bedoeling is: heen en weer schieten in de tijd is nogal eens populair. Of dat het gewoon slordigheid is? 

Ik heb b.v. weet ik hoeveel Midsummer murders gezien. Als het daar zomer is dan blijft het ook zomer. Het is er trouwens zelden winter..

Onze 'vrije' dag, dus allerlei karweitjes op het programma, t.w. medicijnen ophalen, kijken of de mensen van 'De ...? schaar' nog iets aan mijn favoriete jas konden doen, het probleem met de legging bij de HEMA oplossen. Het liep een beetje anders.

Bij de ingang van de Winkelhof stond een wagen van een of ander rioolbedrijf geparkeerd. We reden erlangs, maar plots herinnerde Ko zich dat de apotheek en de schaar aan de rechterkant waren en zonder aarzelen sloeg hij rechtsaf ... had hij beter niet kunnen doen, want daar lag een putje open en dat kostte hem een band. Kan gebeuren, maar ik was vooral geschokt dat een jongeman van dat bedrijf, bezig met iets van riool waardoor dat putje halfopen stond, als een waanzinnige begon te schelden. Dat vond ik eigenlijk erger dan het feit dat we w.s. voor een paar honderd euri schade hebben; de auto staat nog in de garage, nadat ze beneden de Winkelhof eerst 1ste hulp zijn komen verlenen.
De medicijnen zijn in de chaos vergeten. 
Bij de schaar konden ze mijn jas - van Ali, grijs nepleer dat bij de kraag aan het barsten was, bestand tegen regen en wind en ook nog leuk - repareren voor 2x zoveel als de jas ooit gekost heeft, maar ik draag hem graag.

's Middags naar Garderen. Toen we er net waren en ik de gordijnen achter de grote stoelen openschoof zag ik, ik weet het vrijwel zeker, een ♀ fazant op het dak van de schuur. De vogel vloog meteen weg, maar ik heb zo vaak een fazantenhen gezien dat ik me w.s. niet vergist heb. Ik heb niet eerder van fazanten gehoord daar ...
Er was van alles gebeurd op het park: de bomen waren onderhanden genomen, veel dode takken eruit. Er lag heel veel blad, door ijverige buurman met een bladblazer van ons terras verwijderd, maar nu dus vooral op het gras en tussen de planten en op het gras wil ik geen blad. Voordat de middag voorbij was had ik al een container vol. Dat mag je niet gewoon in het bos weggooien, maar niet ver van hier staan bakken waar je het kwijt kunt.
Bij dezelfde buurman was het riool verstopt en tot in de avond hebben ze zonder succes gezocht naar de bron van de narigheid. 

Vandaag, vrijdag, waren er voor het eerst sinds een paar weken weer vogeltjes, afgezien van de fazant: eerst kwam er een boomklever langs, verrassend! Later nog een paar keer, en verder mezen en zo, maar ook een matkop? Dat weet je nooit zeker, kan ook een glanskop geweest zijn, de ene is van het bos, de andere van moeras o.i.d. Die had ik vorig jaar niet één keer gezien, leuk dus. O, w.s. een glanskop (loofbos)!

Er werd niks gevonden. Het gat ging weer dicht, met hopen aarde bij ons en bij de buurman. Als het weer gaat regenen zal het paadje vast en zeker verzakken minus al die aarde die er ooit onder lag. We gaan het zien. Het is wel te hopen dat de oorzaak van de narigheid spoedig gevonden wordt.
Muts heeft helemaal niet zo'n hekel aan in de auto, maar als ze merkt dat we gaan vertrekken mag ze zich graag veerstoppen. 

Trees en haar man vingen mij op toen ik met Tonkie plotseling moest vertrekken uit Nigeria i.v.m. de Biafra-oorlog. Ze had zelf 4 kleine kinderen, maar ik kon er nog wel bij met mijn peuter. Ik weet nog goed dat ik binnenkwam, heel vroeg, op een zaterdag, na een onaangename vlucht - in beide betekenissen - van twee dagen. 'Ga maar lekker slapen' zei ze vrijwel meteen. Zo is Trees: niks voor zichzelf, klaarstaan voor haar zussen! Zij houdt niet van poespas, en dus ook niet van feestjes of cadeautjes, anders kreeg ze van mij een dikke medaille. Maar binnenkort gaan we samen lekker Indisch eten, want vandaag ging ze schoonmaken, dacht ze. 

Bij het verblijf min of meer tamme kangoeroes. Ik krijg gelijk weer zin in Australië; jammer dat het zo'n lange, oncomfortabele reis is. Ze stuurde me ook onderstaande ontroerende foto van kangamoe met kind. Ik vind kangoeroes enig; ze hebben van die lieve, symmetrische handjes. Er zitten wel forse nagels aan die vingers.

Links van Abel mogelijkerwijs een bottlebrus waarvan een close-up. In Australië zijn veel van dgl bloemen met zo veel meeldraadjes, o.a. aan de verschillende eucalyptusbomen: flowering gumtrees.

Hier gebeurt niks, dus ook niks te melden,. Nou ja, we spelen viertallen bij het bridge vinden we allebei erg leuk en ik krijg er een beetje heimwee naar Frankrijk van, waar we met zo veel genoegen jarenlang in de nationale viertallencompetitie gespeeld hebben. Dát en de lange Franse zomers mis ik nog steeds.

Gisteren heb ik een gegadigde gevonden voor een broche. Vorige week heb ik iemand gevonden die graag een theeservies van me wilde overnemen. De overdracht daarvan heeft vandaag plaats gevonden en was leuk! Ene Gerhard had belangstelling en we waren het snel eens. Hij, hoop ik, blij met het beeldschone servies, ik blij omdat ik er iemand mee blij kon maken!

Gerhard bleek leraar biologie met pensioen te wezen. A.h.w. een collega. Als ik wat meer feeling had gehad voor natuur- en scheikunde was ik mogerlijkerwijs ook in de biologie gegaan en ik had dus snel een leuk contact met hem. We ontmoetten malkander in een hotel hier - Garderen - in de buurt, want hij is een treinreiziger  en woont in Rozendaal, nogal lastig om van daaruit naar Leiderdorp te komen. Maar deze week ging hij op een hond passen hier in de buurt en daar kwamen we langs! We dronken een kopje koffie in het hotel met een gezellig praatje en Gerhard vertelde een superspannend verhaal over 'Het Venusmandje!' Zie hieronder uit Wikipedia.

Als de spore op een plek is terechtgekomen die aan de juiste condities voldoet, groeit uit de spore een zogeheten voorkiem ofwel een gametophyte. Een hartvormig orgaantje van ongeveer een centimeter groot en maar één cel dik. Die één cel dik betekent overmatig gevoelig voor uitdroging.
Deze gametophyte staat met dunne haarworteltjes vast aan de ondergrond om vocht te kunnen blijven opnemen. Aan de onderzijde van het gametophyte bevinden zich ook twee orgaantjes waarin respectievelijk een vrouwelijk eicel en makkelijk zaadcellen worden geproduceerd.  
Wanneer de voorkiem zich volledig heeft ontwikkeld en eicel en zaadcellen rijp zijn, kunnen de zaadcellen, wanneer zich voldoende vocht rondom de voorkiem bevindt –bijvoorbeeld in de ochtendauw- , naar de eicel zwemmen om met haar samen te smelten.  Op dat moment begint dan de groei van de echte varen.

Goed, voor de 4e keer dus en ik begin er wat zicht op te krijgen. Het boek is verdeeld in 8 delen, elk met een flink aantal hoofdstukken, van ongelijke lengte, soms maar één blz, soms veel meer. Ik ben nu aan hoofdstuk 16 van deel 1 en ben daarin 21 namen tegengekomen. Vaak wordt er niet uitgelegd bij wie die naam hoort. Zo komt Peel er 'n keer aan te pas, zonder voornaam en niet duidelijk waarom; Robert Peel? Of wordt de schilder van een portret van de hoofdfiguur vermeld. Of van de jongen die de schade komt opnemen als er een plafond, helemaal aan het begin, is ingezakt. Dat is een rommelige manier van schrijven. De tijd springt ook nog heen en weer. 
Ik houd niet van geschiedenis en ook niet van historische romans, dus dit is sowieso niet mijn type boek, maar ik vermoed ook nog dat Zadie niet verstoken is van een zekere ijdelheid: ze laat zien dat ze zich in allerlei zaken verdiept heeft en bovendien een grote woordenschat tot haar beschikking heeft. Dat resulteert vaak in prachtige zinnen, dat wel: William fatally overestimated the litterary significance of the weather. (William is een van de hoofdfiguren en hij is een productieve, maar slechte schrijver, boeken, tijdschriften, verhalen. Er wordt ergens gemeld dat hij wel 20 bladzijden op een dag op papier zet.)

Ik heb nog honderden bladzijden te gaan!

We deden er drie kwartier over om Amsterdam uit te komen en dat kwam omdat ze er grondig aan het verbouwen zijn, o.a. aan de trambanen. Vooral om te zorgen dat het moeilijker wordt om Amsterdam IN te komen en makkelijker om het weer te verlaten, haha!!!

Aan Ko vertelde ik hoe ik, lang geleden, bijna kwijlend van begeerte bij Dungelman in den Haag de etalage bekeek. Ik werkte in mijn studentenjaren 's zomers op het Ministerie van Justitie, toen op het Plein, en had a) bijna geen geld en b) helemaal geen fraaie ballerinavoeten zoals je eigenlijk moet hebben wil je mooi op hakken lopen. 
Bij Dungelman stonden ze in de etalage: van wildleer, een soort suède met een wat langere vleug, in beeldschone kleuren. Ik zie ze nog voor me. Ik was ook nog te lang voor hakken. Jammer, jammer, jammer.

Schoenenwinkels zijn nu gevuld met sportschoenen en sportschoenen zal ik van mijn (nog w.s. slechts weinige) levensdagen niet aantrekken. Ik vind ze altijd onelegant en vrijwel altijd lelijk. Plateauzolen vind ik ook erg lomp. Dus loop ik op platte, simpele, leren schoenen of desnoods op ballerina's van nepleer uit China. En in de zomer op leren sandalen met zo weinig mogelijk bandjes. 
Voor bij het verplichte zwarte jurkje in de garderobe heb ik één paar zwarte pumps met lage hakjes. Maar ... ik heb nog een paar echt mooie schoenen : Peter Kaiser, rood wildleer. En daar ben ik altijd zó zuinig op geweest dat ze nog vrijwel nieuw zijn, maar wel verschoten!!! Tomaatrood waren ze en nu aan de voorkant 5 tinten lichter. Ik heb ze vanmorgen geverfd, donkerbruin. Nu heb ik hele vieze handen, maar wel aantrekkelijke (letterlijk) schoenen. 

Schoenenwinkels verdwijnen: hoog tijd voor mooiere schoenen, toch? & de handen werden nagenoeg schoon met een mengsel van koffiedik en waspoeder ...

Later: omdat de Lipton in de bonus was ook nog naar AH Winkelhof. Daar kon ik lezen wat er op die borden stond: 2 zakken met hetzelfde gewicht en dan combineren. Het lukt dan m.i. alleen met 1 hutspot en 1 zuurkool. . 

Het boevenbod in schoppen is vreselijk voor de tegenpartij. Ik heb - door eenzelfde actie van onze tegenpartij - wel eens heftig slecht gespeeld. Die tegenpartij had niet gewaarschuwd, dat is niet helemaal netjes. 

En dan is daar ineens de zee, de finish, applaudisserende mensen en gladiolen!

De mevrouw met het karretje - zie 8 september - heeft de hele rit gereden! Alle kilometers!

Het is jammer dat de zomer weer ten einde loopt. Er is wat compensatie in de vorm van een aantal TV programma's die weer terug zijn zoals Per seconde wijzer en Twee voor twaalf. Stricktly come dancing begint weer en zaterdag  is Last night of the Proms. Allemaal leuk. 
Vanavond hebben we gekeken naar een nieuwe serie: De ring. Best aardig, we hebben het tenminste niet al na 10 minuten uitgezet, maar slordig is het wel: er bloeit blauwe regen en ongeveer tegelijkertijd vlinderstruik en allerlei ander spul buiten en  zie je kale bomen door een raam .... 
Soms kom je zulke dingen ook in boeken tegen: seringen die bloeien in oktober of merels die dan zingen. Dingen in Leiden die helemaal niet kloppen bij Maarten 't Hart in Het woeden der gehele wereld. In het laatste stuk van het boek studeert de ik-figuur in Leiden. Hij huurt een kamer aan de de Hooglandse Kerkgracht en noemt die de mooiste gracht van Leiden. Huh? De bioscoop Trianon is bij hem op de Hogewoerd; maar dat was Casino.Trianon is er nog altijd: op de Breestraat. Later sluipt hij van zijn kamer (Hooglandse Kerkgracht)  naar de Nieuwsteeg; dat is een heel eind sluipen! Hij bedoelde de Nieuwstraat.

Ik las net op de officiële website dat de ruiters in Duitsland vertrokken bij 7° . Maar die zijn natuurlijk wel stoerder dan wij! Tonkie was vandaag een pietsje in mineur. Nog twee dagen!

Wij kennen maar 2 personen die zich actief met paarden bezig houden, Tonkie en Annemarieke. Op dit ogenblik zit Tonkie in de Transgermania en Annemarieke bij de Paralympics.  
Ik kwam ooit de leraar Grieks tegen in Venetië, mijn zwager Sam in New York en een oud collega op het vliegveld in Cairns.
Van Marleen was een letterlijk oude vriendin verhuisd naar Frankrijk en Marleen ging haar een tijdje verzorgen. Waar? In St Chinian.
We waren in onze Franse tijd even in Nederland en ik had iets met een vroeger dispuut, heel gezellig, want Adriënne was er en die had ik in geen 20+ jaar meer gezien. 'Zo, wonen jullie in Frankrijk?' zei ze gevolgd door een eigenaardige vraag: 'Kennen jullie Hein Schaeffer?' en ja, die kenden we ...

Annemarieke rijdt vanmiddag en op het zelfde kanaal is nu blindenvoetbal: een schitterende locatie aan de voet van de Eiffeltoren. Er wordt gespeeld op een tamelijk klein veld en de bal kan opzij niet over de lijn. Ze spelen 4 tegen 4 en hebben allemaal een zwarte bril op. De keepers zijn niet blind en ik krijg de indruk dat de coaches mogen roepen. Marocco tegen Columbia. 

Er zijn heel veel , denk ik, brugpiepers in het publiek. Het publiek moet stil zijn, want blijkbaar zit er geluid in de bal. Er is een entertainer die af en toe iets roept en dan mag het publiek applaudisseren. Het is verbazingwekkend om naar te kijken.

Wat kwam ik later te weten? Die groom van Tonkie en Robert is de schoonzoon van onze pianostemmer! 

Het is bijna 12 uur we moeten gaan slapen. Ik heb mijn Ierse boek uit. Niet een makkelijk boek, ik zal het nog een keer moeten lezen. Er wachtte mij trouwens op blz 97 een verrassing: een melding van een 'hurley stick' en een 'sliotar'. En laat ik nou precies weten wat dat zijn? Zie 21 juli!

Later: verdraaid, ze heeft gewonnen. Hoe krijgt ze het voor elkaar!

Het gaat er woest aan toe, kerels rennen met een gele bal, die helaas niet altijd goed te zien is, want formaat tennis-. Ze spelen met een soort peddels - hurling sticks - en een leren bal - de sliotar geheten.  Die bal moet in een (hoog) doel. De regels zijn me voorlopig volstrekt onduidelijk. Het gaat er behoorlijk heftig aan toe, de bal mag een paar passen in de hand of anders op de stick en tackelen is toegestaan, maar bij een shirtje pakken, geloof ik, niet .... 

Spannende wedstrijd: de winnaars scoorden na verlenging 1 punt meer!

Ik had het net opgeschreven over die mieren zie ik ze binnen op het aanrecht!! Wel een stuk of 7 en Ko zag er later nog 3. 

We vertrokken vorige week dinsdag met regen. Via Rotterdam naar vliegveld Eindhoven. Was in Rotterdam de Brieneroordbrug OPEN. Nooit eerder gezien: er moest een schip met een enorme hijskraan door. Gelukkig min of meer vooraan in de file, maar al zeker 10 minuten wachten. Bij Tilburg kwamen we opnieuw in de file. Ik zit dan een beetje te stressen, maar we waren op tijd. 
Eindhoven Airport was vol, niet een heel prettig vliegveld. 5,50 € voor twee flesjes water maakt het er niet beter op! Ik vond een leeg flesje en een kraan, OK!
We kwamen ook in de regen aan, maar hier was Tonkie om ons af te halen!!! en dat maakt alles goed. We hadden krentenbollen bij ons omdat we op etenstijd vlogen en te laat zouden aankomen voor een warme maaltijd, Tonkie zette ons af bij de Finca en zou ons de volgende dag weer ophalen.   

Catalaans! Grappig: jengibre- Frans:gingembre, met de wisseling van de plaatsen van e en i. Zwarte peper, molt kon ik zo gauw niet thuisbrengen, maar Ko bedacht: 'gemalen'. Ik heb één woord geleerd: amb en dat betekent  met. Zou je nooit kunnen herleiden.

Muts krijgt nu om 6 u 's morgens een piepklein beetje, om 8 uur weer, maar dan iets meer, en om 10 en om 3 uur. Ze kan de brokjes niet naar binnen schrokken door die knikkers. Daarna volgt rond 6 uur 1/3 blikje, met wat medicijn tegen mogelijk overtollig maagzuur, en dan om 11 uur nog wat brokjes.  
Sinds vorige week vrijdag nog geen problemen. Wie weet werkt het. 

Dierenarts is wel verrekt duur: ong 70€ voor consult + potje met maagzuurremmend poeder. Over een dag of 10 moeten we terug: poes 's morgens nuchter inleveren: een tand moet eruit. 

De puzzel van hieronder is half af. Ik heb beneden een gaatje opengelaten voor het eindresultaat.

Ik weet sinds wel dat ik nooit vegan ga worden. Bij het keuze menu koos ik - om een te proberen - voor een bietentartaartje. Dat was in fijne stukjes gesneden gekookte biet gemengd met fijne stukjes appel. Niet eens een uitje of wat kruiden, maar veel mayonaise en daar ben ik geen liefhebster van. Ik houd me bij weinig vlees en dat dan van de bio-afdeling.

Mijn vader zat ergens? - niemand wist waar - in krijgsgevangenschap, mijn oudste broer moest naar een jongenskamp en mijn moeder zat in Tjideng met 5 dochters en een klein jongetje, plus juffie, ons kindermeisje. We waren met velen, dus hadden we samen een kamer, met, ik weet het niet zeker, nog wat extra ruimte waar die piano stond. Wij sliepen en verbleven zo nodig met al die meiden in een tweepersoons bed. Ook was er vóór dat huisje een piepklein lapje grond en daar verbouwde mijn moeder pepertjes: elke dag - sodeju! -een theelepel fijn gestampte peper voor de vitamines! er was een kraantje, waar mijn jongste zus vaak dienst had; het tappen van een teil water en stond een struik, waarin 'mijn' bidsprinkhaan woonde!
Ik heb het vast al eens eerder gezegd: voor ons kinderen was het niet heel vreselijk: we hadden honger en het was vies, m.n. het sanitair, want de riolering werkte niet meer. Mijn oudste zus leerde me lezen, schrijven en rekenen en ze was erg streng, ook niet fijn, maar ik speelde ook vaak buiten op het stukje straat, hinkelen en een soort krijgertje vooral. Misschien hadden wij het relatief makkelijk. Mijn moeder kon in ieder geval het schaarse eten een beetje naar behoefte verdelen, de groten wat meer, de kleintjes wat minder. Ze was wel vaak ziek, ze had astma.

Aan het eind van het boek van Bep Groen staat een stuk over het proces dat Sonei, de kampcommandant, gehad heeft en als gevolg waarvan hij als oorlogsmisdadiger geëxecuteerd is. 3 beschuldigingen kwamen van alle getuigen en ik kan me die alle drie nog herinneren: 1) 2x is ons al het voedsel onthouden, een keer 2 dagen, een keer 3 dagen. 2) meer dan eens hebben we lang (in de zon) moeten staan bij de 'koempoelan', het dagelijks aantreden om geteld te worden en te buigen voor de Japanners 3) er was iets verbodens gebeurd en de kamphoofden zijn als represaille kaalgeschoren en geslagen. Sonei was begin 30 en hij was maanziek = bij volle maan kreeg hij (mentale) problemen.

Die 3 feiten kan ik me goed herinneren omdat er veel over gepraat werd. Die kamphoofden droegen de dag erna een hoofddoekje met een plukje haar dat ze van andere vrouwen hadden gekregen, ik weet het nog! Daarnaast zijn er ongetwijfeld nog andere dingen fout gegaan. In de Japanse cultuur schijnt het vrij normaal te zijn dat iemand een klap krijgt, dus ja, er zal wel de nodige keren gemept zijn. Dat de jongens boven de 14 weg moesten zal voor alle moeders vreselijk zijn geweest, maar zal ook vast voor meer rust in het kamp gezorgd hebben. De apen schijnen een keer te zijn losgelaten en die hebben gebeten (er woonden een paar apen in een een kooi op een veld, ook dat weet ik nog) en blijkbaar hebben de oudere jongens die er nog waren de honden in het kamp moeten afmaken.

Ik zal nooit beweren dat de tijd in Tjideng fijn was, nee, het was helemáál niet gezellig!! Maar er werden niet dagelijks honderden mensen afgevoerd om vermoord te worden en de meesten hoefden niet voor de Japanners te werken. Mijn oudste  zus wel, die zat in de zgn sjouwploeg, maar die heeft er niet zwaar onder geleden: ik heb haar dagboeken over het kamp gelezen! Er werden ook geen troostmeisjes geronseld. Van verkrachtingen wordt nergens melding gemaakt. Reken maar, dat mijn moeder hem flink geknepen heeft met 5 dochters.

Ik vind het kwalijke van het boek van Brouwers, dat hij dingen uit zijn duim zuigt om het erger te maken en dat het in de ik-vorm geschreven is om het echt te laten lijken. Ko zei gisteren: stel je voor dat iemand een boek in ik-vorm schrijft, dat zich afspeelt in Dachau, en dat erin staat dat ik zo heerlijk pannenkoeken heb gegeten en dat de klaprozen voor mijn deur in bloei staan. Dan krijg je iedereen over je heen, toch? 

15 augustus 2014  Dit schreef ik 10 jaar geleden in ons blog! Ik was op zoek naar iets anders en kwam het toevallig tegen:
Vandaag staat er in de krant, Leidsch Dagblad, een aantal interviews met mensen die in een Jappenkamp hebben gezeten. Het is 15 augustus, de dag van de Japanse capitulatie.  Één interview is van een man, die tijdens de oorlog ratten ving om op te eten. Zo'n soort verhaal hoorde ik ook van Dieter, een klasgenoot van ooit, die ik met enige regelmaat op een reünie zie. Hij zat in een ander kamp dan wij, zo eentje met wandluizen en barakken. Wij woonden hutjemutje in huizen. 
Er staat in de krant ook een verhaal bij van ene Henk Bakker, 2 jaar ouder dan ik, die ook in Tjideng de oorlog heeft doorgemaakt en zijn verhaal klopt helemaal met mijn herinnering eraan. 
Als ik, heel af en toe, aan Sonei denk is het nooit: 'Nét goed!', maar eerder 'Kassian'. Zeker weten heb ik wel veel gemist van wat er gebeurde omdat ik erg jong was, 5- 7 jaar. Ik wil ook niemands verdriet over die tijd kleineren, hoor. Denk maar aan mijn moeder, die met haar astma en de verantwoordelijkheid over 7 kinderen, man krijgsgevangene, de kamptijd moest meemaken. Ze heeft me wel eens verteld dat ze doodsbang geweest was aan het begin van de oorlog en w.s. vlak erná in de Bersiaptijd, maar over het kamp zelf heb ik haar weinig horen klagen. Het was er nooit koud, er liepen geen schietgrage kerels met enge honden rond, we kregen eten, hoefden er niet zelf voor te zorgen. Er zijn wel heel veel mensen van uitputting omgekomen, ook in Tjideng.

Vroeger was alles beter, toch? Toen bestonden nog die verrukkelijke clementientjes, kogelronde mandarijntjes van 4 cm diameter en altijd even lekker. 10 jaar geleden waren ze er nog.Ik heb sommetjes zitten maken, aan de keukentafel in Zoeterwoude, met kleinzoon Jacob toen hij een jaar of 4, 5 was: jij hebt 5 schijfjes en oma 4, hoeveel is dat samen? Jacob is nu 14 en clementientjes heb ik de laatste jaren niet meer gezien! 

Citrusfruit zit heel mooi in elkaar. Bovendien  voorzien van iets waarvan ik alleen de naam in het Engels weet: 'pith'. Een woord voor dat witte spul binnenin, ook bij paprika's en pepers.

Sommigen rennen niet, maar lopen gezellig te kletsen.

Ik liep vanmiddag (met rollator) naar het ziekenhuis hier om Ko, die een controle had gehad,  op te halen en zag onderweg 2 zwanen met 6 kleine jongen. Op de terugweg zagen Ko en ik  de zwanen opnieuw, met 5 jongen ... 

Er staan trouwens veel mooie bomen in Leiderdorp. Zelkova's, langs de singel hier dichtbij; langs het water voor de bridgeclub een soort els, met wazig loof op het ogenblik en een prachtige grote boom als een kindertekening op het hoekje van de |Irenestraat(?). Opzij van dit appartementencomplex langs de laan van Berendrecht, bomen die eruit zien als populieren, maar het zijn een soort eiken!
Zoeterwoude heeft erg mooie beplanting langs de Hoge Rijndijk, maar de bomen hebben op mij nooit veel indruk gemaakt. Ik heb in Leiderdorp nooit een mooie aangelegde berm gezien, maar hier zijn de 'wilde' bermen heel mooi. Ga maar kijken in de buurt van de Winkelhof: met margrieten, boterbloemen, zuring en fraai gras. 

Er was ook goed nieuws: mijn dochter Claire trouwde met Bondy en ze kregen 2 zoons, Jacob, in 2010, nu bijna 14 en Abel in 2012, die net in de brugklas zit. Ze wonen in Sydney. We zien hen meestal één keer per anderhalf jaar, soms vaker. Toen Tinka zo ziek was is Claire 4x uit Australië naar Nederland gekomen om haar zus bij te staan en dit jaar waren ze allemaal hier rond de jaarwisseling.
Kees en Margriet hebben 2 kleindochters gekregen: Emma, de dochter van Maarten, ongeveer even oud als Jacob en Juliette, de dochter van Robbert, en zij gaat, meen ik, naar de brugklas in september. Paula's zoon Frank is inmiddels opa, hij heeft, voor zover ik weet, 2 kleinkinderen. Misschien zie ik hem volgende maand als Barbara, Paula's dochter, haar 60ste verjaardag viert! 

Ik herinner me niets van : wachttorens, machinegeweren (wel geweren met een bajonet), massa's vlaggen met de rode zon, dagelijks razzia's op kleine jongens, nachtelijke koempoelans, Sonei op een paard, koempoelan-plek (= Laan Trivelli, geen plein) opengebroken door de vrouwen zelf, het eten erin en de japanners erop plassen e.d., heb nooit iets gehoord over verkrachtingen en ja, de blokhoofden zijn tegen het eind kaal geschoren en hebben een pak ransel gehad, maar niet in het openbaar. O ja, van dat 'kikkeren': wat een onzin!! Dat zouden wij kinderen leuk gevonden hebben. 
Later op de dag dat ik dit schreef zag ik mijn zus, die 3 jaar ouder is dan ik, en zij had dezelfde herinneringen.
Ik weet nog wel van dat kaalscheren: dat heeft veel indruk gemaakt; ik herinner me 2 dagen geen eten en enge heiho's met geweer/bajonet.  Ik heb het hele dagboek van mijn oudste zus gelezen, die was 12 jaar ouder dan ik, en ook daarin wordt nergens melding gemaakt van dergelijke zaken. Ik herinner me absoluut niet dat ook maar één van ons, moeder met ons, 6 kinderen, persoonlijk door een Japanner is lastiggevallen. Mijn zusje Paula was 15 jaar en beeldschoon.
Ik was 1/2 8 aan het eind van de oorlog, niet meer zo heel klein. Ik heb al mee gedaan aan (ruilen met de inlandse bevolking) ...? aan 't gedèk, pop tegen half rijpe nanka. Suf: het werd 'gedèkken' genoemd, met eenzelfde g als in het Franse garçon.

Misschien is dat de vrijheid van de schrijver, maar ik vind dat verfoeilijk als het over zo'n zwaar onderwerp gaat. Op internet kun je via Tjideng en registratie: A.A. Berg, en de kinderen op hun leeftijd in het jaar '43 vinden; ik was de een na laatste, die van 5. Wat mijn vader en mijn oudste broer - in andere kampen - hebben meegemaakt weet ik niet, er werd niet over gepraat.

Ik durf het hier in Garderen niet zo goed te uploaden, maar ik ben mijn oogdruppels vergeten en durf niet zo lang te zondigen, dus morgen weer naar huis. 
Er valt niks te beleven trouwens, regen en wind, niemand aanwezig en de vogels zijn blijkbaar met z'n alleen naar de wintersport!

Uploaden gaat inmiddels zowel in Garderen als hier.

Maar als ik klaar ben met douchen zet ik die bak er nog even onder, want na een minuut of wat komt er ineens nog een behoorlijke hoeveelheid water naar beneden. Waarom pas na 2 minuten? Ik kan het maar niet begrijpen, terwijl Ko het al meer dan eens heeft uitgelegd. Tussen techniek en Erna botert het niet zo. 

Onderweg naar Garderen 2 ooievaars gezien en hier in Garderen liep er een muis door de kamer. Toen Muts wel erg geinteresseerd raakte heb ik het beestje naar buiten gestuurd!

Tenslotte heb ik nog een zeer bejaarde kalanchoë in een vensterbank. Van ooit in Voorthuizen! Als ik eraan denk krijgt ie een scheutje water ... Zal het gelijk doen!
Het is een rare plant die alleen blad krijgt, maar dat blad is wel aantrekkelijk. En hij staat in een superieure pot, met dezelfde combinatie omgekeerd: rood, met een beetje groen. Ooit gevonden in een kringloop en ik hoop altijd nog op een tweede.

Toen we verhuisden in 2022 zag ie er zó beroerd uit, dat ik hem wilde wegdoen en vast buiten gezet had op de plank boven de vuilnisbakken, maar doordat ie daar regen kreeg zag hij er best wel weer leuk uit toen we uiteindelijk verhuisden en toen riep hij ook nog eens: 'Kijk nou hoe leuk ik ben!' Tja, ga daar maar eens tegenin.

Daar ging een foto bij horen en daar moest hij voor naar de Winkelhof, want dat had weer iets te maken met de viswinkel daar.  Hij werd verrast met een boeket en een cadeaubon van die viswinkel ... dus ligt nu er een stukje kabeljauwfilet klaar en gaan wij ons zo meteen vergrijpen aan paling. Mmmm!

Zo heb ik dan wel krengig een petje voor hem geregeld met 'Sorry, geen dienst', omdat hij altijd door iedereen in beslag wordt genomen en ik dikwijls moet wachten tot hij klaar is met van alles; vandaag ga ik profiteren van zijn vele werk: met paling!

21 januari. De marter was vannacht weer op bezoek, ergens om 1/4 over 2. Ik kon niet slapen en hoorde hem rommelen. 
Toen we aankwamen was de pot pindakaas uit het vogelhuisje verdwenen. De andere - goed verankerd tussen bakstenen en met een zware aardewerk scherf erbovenop - was leeg, maar nog aanwezig! Zoals gebruikelijk werden 2 plekken, de tafel en het huisje, van nieuwe, volle potten voorzien, maar de volgende morgen was die van het vogelhuisje weer verdwenen. Dat kunnen we niet hebben: vrijdagavond heb ik die weer binnen gezet en de volgende morgen weer op zijn plaats, zo ook zaterdagavond.

Maar die nacht heeft hij net zolang met die pot op tafel geklooid tot ie de pot onder het stuk aardewerk vandaan had en heeft hem weer meegenomen. Dat kon ik niet zien, al stond ik niet meer dan 50 cm van het beest af te kijken; ik zag alleen zijn rug en het was donker uiteraard. De camera heeft het wel gefilmd. Daarna nog een minuut of wat herrie op het platte dak boven de eettafel. Daar ligt het nu w.s. vol lege potten!  

Bovendien ben ik bezig met een soort newsletter voor iemand die meer van klassieke muziek wil weten en heb ik het net uitvoerig over 'Porgy & Bess' gehad en gezocht naar 'It ain't necessarily so', een aria/lied waarin bijbelse verhalen als onwaarschijnlijk belicht worden ...  Geen uitvoering gevonden die me aanstond trouwens.

Het is dus even alles bijbel wat de klok slaat. 

Je haalt zo'n exemplaar uit de vaas, snijd er een flink stuk af, en zet hem apart in een ander vaasje: binnen een half uur staat ie weer overeind. Intussen zijn de andere ook gegroeid en zijn de bloemen 2x zo groot geworden. Geen andere bloem doet dat, voor zover ik kan bedenken.  

Ik heb er altijd veel plezier in!

Ik mag even twee dagen niet douchen en daarna is alles weer helemaal normaal. Ik kon vanavond zelfs mijn eten gewoon met mes en vork naar binnen krijgen!