2019
Naar de onderkant van de pagina.
25 december. Compleet met z'n allen aan tafel met Kerst: Bondy, Tinka, Claire, Tonkie, Erna, Robert, Jacob (achter) Abel(s arm). De jongens bleven hier logeren en dat was even dik genieten voor oma.
22 december. Stilte voor de kerststorm. Zondag en niks urgents te doen. CDtje op, puzzel op tafel, heerlijk. Het kerstmannetje aan de lamp heb ik lang, lang geleden van mijn geliefde tante Miep gekregen.

Ik herinner me nog goed dat mijn moeder begon te dementeren. Ze wist het woord 'dobbelsteen' niet meer, wel in het Duits 'Würfel'. Dat heeft indruk op me gemaakt, want ik kende het Duitse woord niet. De vader van mijn vriendin Nelleke had in dezelfde tijd moeite met 'vensterbank'. 'Windowsill' gebruikte hij.
Donderdag, toen we een afscheidtoernooi bij bridgeclub ADG speelden - slecht gespeeld (laatsten), maar heel gezellig met allemaal ouwe bekenden -   vroeg iemand naar Lex, die toen ADG werd opgericht, mijn vriend was. We zijn nog altijd bevriend, trouwens. 'Speelt hij nog altijd zo mooi gitaar?' vroeg ...?. 'Ik geloof het wel' antwoordde ik 'maar tegenwoordig speelt hij ... ??? en ik kon niet op 'theorbe' komen. Zelfs niet in Duits of Engels. Moeilijke naam van een bijzonder instrument.
Gisteren las ik in een Engels boek over een man die een 'level' nodig had. Daar moest ik even over nadenken en toen dacht ik: 'O ja, natuurlijk, een ...???, zo'n geel ding met een belletje lucht in het water in het midden'. Vanmorgen dacht ik aan een plant in de tuin en wist '... amplexicaule', maar 'persicaria' kwam pas een uur later. Waar moet dat heen?
18 december. Gisteren 2x een vlucht kieviten gezien vanuit de auto onderweg naar Monnickendam. Op de terugweg 7 witte reigers. En vandaag, echt leuk, een groepje staartmezen in een boompje langs de Nassaulaan. Staartmezen zijn beweeglijk, maar niet erg schuw, dus ik heb ze weer eens goed kunnen bekijken! Kievieten zie je niet veel meer een staartmezen al helemáál niet.

De foto is van internet op naam van natuurfoto-zeevang.nl

 

16 december. Als  Ko zijn kersttrui aan heeft zwermen de dames om hem heen. Hij turft hoe vaak er iemand aan dat worteltje komt trekken ... 11 keer maandagmiddag bij de kerstdrive. Het zijn trouwens alleen maar dames die het niet kunnen laten!!

De neus is elk jaar weer groezelig van al die handtastelijkheid en ik moet hem inmiddels ook opnieuw vastzetten na al het geweld. Hij moet zich maar eens gaan melden bij Me-too. 

 

Foto's  van mezelf zal ik niet snel plaatsen, maar deze zijn wel heel leuk: Claire stuurde me een legpuzzel van een door haar gemaakte foto van rosella's, de rood en blauwe papegaaitjes die je in Sydney regelmatig ziet. Claire kijkt niet alleen graag naar vogels, maar maakt er ook veel vaak heel fraaie foto's van.
10 december. Een superleuke in Nieuwsuur, gisterenavond. Jeroen Wollaart in gesprek met Achmed Marcouch, de burgemeester van Arnhem over lachgas: ' ... dat is schieten met een mug op een olifant'. 
5 december. Vroeger was dit de leukste dag van het jaar. Nu stond er vanmorgen een stelling in de krant (ja of nee kiezen) of het Sinterklaasfeest maar niet eens moest worden afgeschaft: sommige kinderen kregen te weinig, andere te veel en Zwarte Piet is voor een deel van de bevolking niet te verdragen en zorgt daarmee al jaren voor onrust. Wel ja joh, laten we het maar vergeten en b.v. het suikerfeest gaan vieren! Salaam Id-el-Fitr.
2 december. Twee pieten kwamen ons gezellig bezoeken bij de maandagse bridgemiddag. Piet Linda had geweldige oorbellen!
30 november. Veel vogels heb ik hier niet in de tuin en ik heb er vast wel eens over geklaagd. 2 duifjes en een stuk of 15 mussen  zijn min of meer vaste gasten. Een heleboel kauwen helaas ook. Maar er komt ook wel eens iemand anders langs: vandaag een ekster, een pimpelmees en twee halsbandparkieten. Die zaten in de nu bladloze liquidambar en plukten appeltjes van de Malus  'Red Sentinel' die ik ooit van Ko voor mijn verjaardag kreeg: met een mistletoe erop. De laatste is helaas deze zomer overleden, jammer. De appeltjes, heel leuk en in flinke hoeveelheden, hebben nog nooit ergens toe gediend en het doet me dus plezier dat de papegaaitjes ze lekker vinden! De foto is wel leuk, maar niet goed: snel en  van grote afstand en door een niet al te schone ruit. Sorry!

28 november. Ik zag iets spannends op de TV gisteren. Er is een dorpje in het noorden van Canada aan de Hudsonbaai en dat heet Churchill. Vanaf oktober ongeveer lopen daar regelmatig ijsberen rond. Alle bewoners moeten in de winter hun huizen en auto's open laten staan, zodat iemand overal kan vluchten bij een ongewenste ontmoeting met zo'n beest. De bevolking leeft van de ijsberen en van husky's. IJsberen worden zo nodig verjaagd met knallen en worden alleen afgeschoten als ze iemand hebben aangevallen.
Je kunt er heen om te kijken. Kost ongeveer 5500€ p.p. voor 4 dagen dáár; slapen, ontbijt en ijsberen kijken hoort erbij, maar de rest niet. Je moet ook even zelf naar Winnipeg vliegen. Duur en koud, maar vast wel erg leuk!
We zijn er ooit geweest aan de Hudsonbaai, gewoon omdat we het lekker gek vonden in die tijd. We waren in Canada op vakantie en konden vanuit Cochrane naar Moosonee, een hele dag in de trein, de Polar Bear Express, door een landschap met niks en de volgende dag weer terug. De trein stopte af en toe om b.v. een kratje bier uit te laden. In Moosonee was trouwens ook niks. Auto's hadden geen nummerbord, want die konden toch nergens heen!  We hebben een tochtje gemaakt met een Indiaan, in een gemotoriseerde kano. We mochten trouwens niet met die trein mee als we niet konden aantonen dat we een slaapplaats hadden voor de nacht. 
Echt lang geleden: ik heb Doove nog een kaart gestuurd, met de paus erop, zoals gebruikelijk.  
26 november. Ik mag altijd graag naar Lubach op zondag kijken, maar deze laatste aflevering had hij een verhaal over slachthuizen en daar kon ik niet van slapen. Daarom ben ik vandaag donateur geworden van 'Wakker Dier' waar ze voortdurend aan de bel trekken over misstanden in de wereld van vleesproductie. 
Ik was aangenaam verrast door de snelle en correcte afhandeling van mijn 2 vragen: een over slachten van dieren die biologisch vlees opleveren, waarbij er trouwens ook nog veel mis gaat, en het zelf in beheer houden van mijn bijdragen. Tot mijn verrassing gaven ze me hun banknummer (allicht) met daarbij het verzoek om postcode en huisnummer op de opdracht te vermelden  (zodat er niet nog eens een acceptgiro langs zou komen) + mogelijkheid tot aangeven dat je geen post wilde krijgen. 
Bij veel charitatieve instituten erger ik me wild aan de hoeveelheid post: je stort één keer iets, omdat je dat beloofd hebt aan die student aan de deur, en wordt vervolgens eindeloos belaagd met bedelbrieven.

23 november. Omdat de foto hierboven niet heel goed was heb ik hem niet verdund: we hebben met bijna ons hele clubje van de heuvel in Frankrijk geluncht bij A & W. Mark is buiten beeld, maar Werner heeft naadloos zijn plek overgenomen. Altijd weer gezellig om elkaar te zien en herinneringen op te halen.

We reden terug over de dijk langs het IJsselmeer, mooi altijd, met veel vogels op het water, maar ik kon alleen de kuifeendjes identificeren. Later een dik half uur in de file, maar vooruit!

 
16 november. Wat kun je je toch enorm vergissen. Op zaterdag komt bij ons de weekend editie van Trouw in de bus. Daarin een afdeling die heet 'Tijd' met o.a. brieven aan Beatrijs, over omgangsvormen, die ik altijd als eerste lees. Maar ik kijk meestal het hele katern - zo heet dat geloof ik - door en bekijk/lees vrijwel altijd 'Stijl', waarin kleding besproken wordt. Dit keer 3 foto's van een jonge vrouw en als je mij, buiten de context,  gevraagd had 'Wat staat er op de foto links onder' dan zou ik dat meisje (24) misschien als een dakloze betiteld hebben. Dan had ik inderdaad niet goed gekeken, want ze draagt een paar dunne, w.s. gouden kettinkjes. Op de foto, gemaakt in een armoedige omgeving, lijkt het op iemand die haar bezittingen in een plastic zak vervoert. Fout: geen plastic tas, maar design en ze heeft nog 10 andere!!! Drie kwartier kost het haar om zich aan te kleden en het lastigst is de keuze van het paar sneakers, want ze heeft  ... 42 paar. Hoe is het mogelijk. Sneakers, vreselijke dingen!
13 november. Weer een andere kassa-beleving! Woensdag is er vrij bridgen, altijd gezellig, en daar gaan we bijna altijd heen. Begint om 1/2 2. We moeten ook met enige regelmaat brood halen in de Winkelhof en dat combineren we dan met bridgen als we toch al in Leiderdorp moeten zijn. Reken het parcours uit: 1/4 voor 1 van huis, parkeren, brood halen en naar de bridgeclub. 

Nu is het inmiddels tijd voor (misschien) pomelo's, dus terwijl Ko zich met de aanschaf van brood bezig hield ging ik even kijken bij de super ernaast of er toevallig al pomelo's waren en die waren er. Met één pomelo onder mijn arm liep ik naar de kassa, waar de mevrouw vóór me de gehele band met boodschappen had gevuld, dus dat ging even duren. Ik vroeg haar of ik even eerst mocht met mijn ene boodschap. 'Nee' zei ze. Ik was helemaal onthutst. Waarom zou je in vredesnaam niet aardig zijn tegen iemand?

De caissière verwees me gelukkig naar de klantenservice en binnen twee minuten was ik met mijn betaalde pomelo bij Ko in de winkel ernaast en ook nog op tijd bij LBC. 
6 november. Bij de kassa van de buurtsuper ging het gesprek over de tandarts. De caissière en ik hielden niet zo van een bezoek aan de tandarts en een meneer, die bij de kassa aan het afrekenen was, was er net geweest en niet blij! Ik heb mogelijkerwijs een jeugdtrauma op dat gebied. Mijn moeder stuurde me al op zeer jonge leeftijd in m'n eentje naar de tandarts. Dat was een grote vrouw, die ik in mijn herinnering associeer met Rosa Kleb uit de Bondfilms, maar toen ik haar, niet lang geleden, op een familiefoto in de krant zag, leek ze heel vriendelijk. 
In mijn studententijd bezocht ik (noodgedwongen) ene dokter Filippo en die hield niet van vrouwen. Ik heb er wel de foto van mijn toekomstige trouwjurk uit een van de krantjes in de wachtkamer gescheurd en ik heb hem nog steeds, die foto! Maar de tandarts is me als akelig bijgebleven. 
In die periode moesten er verstandskiezen getrokken worden. Na zo'n behandeling bleef het maar bloeden en tenslotte ging ik om een uur of 11 's avonds achter op de fiets met een mede-kamerbewoonster van de Rijnsburgerweg naar de Lammenschansweg, waar een tandarts dienst had. Die deed de bloeding stoppen en bood me vervolgens een glaasje cognac aan! Heel aardig en zorgzaam.
Van Nigeria kan ik me niets herinneren. Terug uit Nigeria in 67 kregen we een mevrouw. Dat was een akelig mens. Ze wilde niets verdoven en toen ze, na een pijnlijke behandeling, een kleine jongen in de behandelkamer binnen liet komen, terwijl ik nog zat te huilen in de stoel, ben ik, ondanks een noodvulling, niet meer teruggegaan. 
Tandarts de Lange in Mariahoeve, die de noodvulling verving door een blijvende, van goud, ik heb hem nog steeds! was bijzonder aardig. Ik heb een niet zo'n goed gebit overgehouden aan de tijd in het Jappenkamp (denk ik) en kreeg in de jaren van kleine kinderen bij hem een heel stel kronen. Vervelend en duur, maar niet om angsten aan over te houden. Toen de Lange ermee stopte kwam ik hier in Zoeterwoude terecht, bij Stephan en ook Stephan is bijzonder aardig, en zijn neef, die  later ook in de praktijk kwam werken en op Frans Bauer leek, was echt heel lief. Ook de tandarts in Frankrijk was bijzonder voorzichtig, zorgvuldig en aardig, maar toch ... Na mijn 75ste, had ik me voorgenomen, houd ik ermee op. Ik ben doorgegaan tot 77, maar nu al bijna 5 jaar ga ik tot mijn genoegen tandartsloos door het leven. 
1 november. Nou, hij is weer begonnen: de minst geslaagde maand van het jaar. En gelijk in de winterkleren: onderbroek, bh, hemd, legging, kousen, dun truitje, dikke trui, jeans, schoenen, horloge, armband en ketting of zo. Wat een gedoe. En dat duurt 5 maanden.

De hoeveelheid gele pennen in huis neemt gestaag toe.
29 oktober. Joop heeft een nieuw machientje en Ko weet hoe het moet. Gezellig plaatje, toch?

Woord voor energieke oude van dagen: vitalo's. Hoort wel 'vitala's' bij, lijkt me.
'Taal' heeft altijd mijn belangstelling en ook die van Ko. 'Daar kraait geen hond naar' hoorden we jaren geleden iemand meer dan eens in een lezing zeggen. Een goeie, die houden we erin!
 'Het hangt allemaal met elkaar in verband' en 'Die woorden zijn synagoog' zijn ook geliefd hier in huis. We worden allebei blij van: 'Zo optimaal mogelijk' en gisteren hoorden we een nieuwe variant bij het nieuws - het ging over hackers - op de TV: 'Minder optimaal'. Ook leuk!

Na het leren van Zweeds heb ik wel eens wat Indonesisch gedaan. Afdeling restaurant is het makkelijkst! Maar het is voor mijn westerse begrippen onlogisch en ik heb het niet nodig, dus ik kan er weinig echte belangstelling voor opbrengen. Af en toe kijk ik wel, want er komt dagelijks een mailtje van Duo Lingo binnen dat het tijd is voor de Indonesische les. 
Heel lastig is, dat er verschillende woorden voor hetzelfde gebruikt worden in w.s. verschillende sociale omstandigheden. Zo zijn er twee woorden voor ik: saya en aku. Aku wordt gebruikt in verhalen, door jongens onderling en door ouders tegen hun kinderen. Meestal gebruik je saya en dat is dan wel weer ook meteen bezittelijk voornaamwoord: Kucing saya = mijn kat. Interessant, dat wel, maar ik ga niet naar Indonesië en heb er geen zin in. Er zitten wel veel Maleise woorden ergens diep in mijn brein, want toen ik twee of drie was in Indië, ooit, zat ik vaak bij de - ongelofelijk lieve - baboes. 'Tidak mau' schijnen mijn eerste woorden geweest te zijn, haha!  (wil niet)
Wat ik wel heel leuk vind is dat je soms iets tegenkomt dat de hele wereld a.h.w. toebehoort. Ik kende uit onze Nigeriaanse tijd al de term Id el Fitr en ik weet niet of ik dat goed schrijf, want ik ken het alleen van spraakgebruik. Het was in Nigeria een feest met 2 vrije dagen en gezien er in begin zestiger jaren nog op zaterdag gewerkt werd, was dat iets bijzonders. We zijn een keer naar Jos in noord Nigeria gereisd, omdat we een weekend hadden, anderhalve dag dus, plus dins- en woensdag vrij i.v.m. Id el Fitr en Guus het voor elkaar kreeg, dat hij de maandag vrij mocht nemen!!!. Wij naar Jos, maar dat is een verhaal apart.
Nu kwam ik bij het Indonesisch Selamat Idul Fitri tegen en ging er een lichtje branden. Het betekent: 'Gelukkig/vrolijk Suikerfeest'. 
Zo kwam ik, toen ik me eens met Papiamentu bezig hield, het woord  bandera (vlag) tegen en dat kende ik al uit het Swahili. Leuk, toch? Ik heb het van geen vreemde hoor! Van mijn vader werd vroeger al verteld dat toen hij verkering met mijn moeder had hij één arm om mijn moeder had en in zijn vrije hand een grammatica had.
21 oktober. Maf! Als tachtigplusser heb je al een heel vrachtje aan medicamenten en verzorgingsproducten. Daarvan waren er een heel stel precies vandaag allemaal op. Ik moest een nieuwe strip acetylsalicylzuur, dat is een zgn bloedverdunner en zorgt dat je geen klontjes in je bloed en vervolgens in je hart krijgt. De Franse vaatarts zei, alweer lang geleden, dat dat het mooiste medicijn was dat er bestond.  Pravastatine, dat helpt tegen verhoogd cholesterol, genetisch. Chlorestol, zei vriend Har altijd, op z'n lekker dik Leids. Ook op. Ik slikte de laatste druppels uit een flesje Silicium, die ik geheel vrijwillig gebruik om te zorgen dat ik nog wat haar op mijn hoofd overhoud. Zowel vaseline als huidolie, smeren, smeren, smeren met mijn kurkdroge huid. 5 verschillende produits die het vandaag allemaal voor gezien houden. 5 dagen geleden ben ik begonnen met een nieuw flesje oogdruppels (glaucoom) en over 5 dagen heb ik nieuwe kalktabletten nodig (tegen de osteoperose). Allemaal aangevuld en besteld en dan kan ik weer voor een hele tijd vooruit! 
19 oktober. Klaar. Goed toch op een oranje truitje?

Vanmiddag was het eindelijk eens weer lekker weer: 15° en wat zon. We zouden naar Ko's zoon Pieter, die in de afgelopen weken een verbouwing heeft gehad en dat was nu klaar en heel leuk geworden!

Maar het verkeer was een ramp. We zijn NB over Leidschendam naar het Morskwartier in Leiden gereden!! Oorzaak: de weg naar den Haag via Wassenaar wordt opnieuw geasfalteerd, alles zat potdicht aan onze kant van Leiden. Er zijn 3 weekenden voor uitgetrokken, over 4 weken nog een keer.
18 oktober. Als het almaar regent, moet je je binnen maar zien te amuseren. Vandaag doe ik dat o.a. met het opnieuw knopen van een ketting van agaten kralen in herfstkleuren, heel draagbaar in de winter. Ik heb het al eens eerder gedaan, maar het garen was te dun, daardoor de knoopjes te klein en dan slippen de kralen over de knoopjes en veroorzaken zo 'kale' stukken, waardoor de ketting, in meerder lussen gedragen, in de war komt. Warrig verhaal, hè? 

Maar kralen knopen is net zo'n soort karweitje als een legpuzzel leggen en daarbij kun je goed naar muziek luisteren. Op het ogenblik is er een soort van top 300 in de klassieke muziek bezig op Radio 4. Er is maar één stuk langsgekomen waarop ik gestemd heb, het pianoconcert in G van Ravel, mijn eigen nr 1. 

Er staat niet één stuk van Widor op die hele lijst. Er staan natuurlijk ook wel heel mooie dingen op, hoor: zo meteen komt het Miserere van Allegri. Ik ken iemand voor wie dat nr 1 is, en dat begrijp ik best!

Misschien komt er nog wel eens een lijstje met de allerergste stukken: de vlooienmars, Für Elise, Greensleeves, grrr. De Turkse Mars gooit bij mij ook hoge ogen, van die muziek waarbij je meteen de radio uitzet.

15 oktober. Wat leven we toch in een rare wereld. Vanmorgen kreeg ik een mailtje: Gefeliciteerd met de verjaardag van Muts. Ja, die wordt vandaag 10 en is precies 6 maanden en 6 dagen ouder dan mijn kleinzoon Jacob. De felicitatie kwam van het bedrijf? waar de chip in onze poes geregistreerd is. Wat een onzin. 
10 oktober. Veel vogels zitten er niet in deze tuin. Dat heb ik w.s. al eens eerder gemeld. De duifjes, die ik Piet en Hannie noem, zijn vaste gasten en ze hadden tot het voorjaar vaak gezelschap van 4 mussen. Die hebben blijkbaar met succes gebroed, want nu tel ik er regelmatig 11.

Ik kan ze niet heel goed zien door de ruit en al helemáál niet goed fotograferen, want bij elke beweging zijn ze massaal vertrokken. 

Er zit hier een flinke kauwenkolonie en bovendien zijn er veel katten. Niet goed voor de vogeltjes, maar er zit wel een roodborstje in de buurt en naarmate het koude seizoen vordert komen er w.s. ook wel mezen. 
8 oktober. Voor een beetje kleur in deze donkere regendagen: deze foto stuurde Claire uit Australië. Een Blue faced honey eater. Het is leuk als je met je dochter je belangstelling voor vogels en voor fotografie deelt. Tonkie is trouwens ook dol op fotografie.

6 oktober. Op de hoge Rijndijk staat voor een huis een bord met de tekst 'De ooievaar is geland en het is een meisje'. Heet toch een wijfje bij ooievaars?

3 oktober. Linda maakte deze grappige foto van Muts.  

30 september. Ko en ik bridgen al heel wat jaren, maar zo'n monsterscore als vandaag is nog niet eerder vertoond. Ik, Erna, kreeg een hele rare kaart: 7 harten met alleen de boer, 5 ruiten met de heer en schoppen 10. Zij kwetsbaar, wij niet, dan mag ik graag flink hinderen, ook al heb ik maar 4 punten. Ik mocht nog beginnen ook en bood gelijk 3 harten, netjes gealerteerd door Ko, als zwak met minimaal 6 harten. De tegenpartij dubbelt en eindigt in 4 schoppen, gedoubleerd door Ko en te spelen door zuid. Ik mag dus beginnen en speel Ha 7 = niks te melden. Voor de leider, die Ha A en V heeft. Die maakt ze allebei en speelt ook, zij het  in een ietwat andere volgorde, AH schoppen en daarna was het afgelopen, want Ko komt aan slag, heeft VB in de schoppen, raapt die op, zodat er geen troef meer in het spel zit, incasseert AH klaveren, Ru A en Ru boer na (vrouw bij de leider) en mijn aangeseinde heer en dan alle inmiddels vrije harten ... 7 down, kwetsbaar gedoubleerd = 2000 punten!!! Jammer, dat we geen viertallen speelden.

Toch was 4 sch niet eens een slecht bod, noord heeft een opening met 4 sch en dus een terecht doublet, Ko, die uiteraard ook graag hindert, bood 4 harten en zuid heeft 9 punten en ook een 4krt schoppen, plus een dubbele stop in harten: het is het proberen waard, toch? Het zat alleen tamelijk beroerd.

24 september. 'Ik tob met de fysieke ongemakken die gepaard gaan met het klimmen der jaren!' Die houden we erin.
22 september. Om 1/2 4 vanmiddag kwam het eraan: het einde van de zomer. 

Het was de rest van de middag trouwens nog steeds verrukkelijk weer. 
20 september. In de moeilijke maanden van Tinka's ziekte, vanaf half juni of zo ben ik, om mijn hoofd te verlossen van al dat gepieker Zweeds gaan leren. Ik was het al een tijdje van plan en had ook wat materiaal, maar nu heb ik het serieus aangepakt. Dat gaat heel goed via Duo Lingo, een programma dat wordt aangeboden op internet, speels, effectief en GRATIS!!! 
Nu vind ik, dat als je af en toe kritiek hebt op dingen, je ook ere wie ere toekomt moet toepassen, en daarom heb ik vorige week een brief geschreven naar het instituut dat Duo Lingo beschikbaar voor iedereen met een computer maakt. Dat zit ergens in Pittsburg. 

Vandaag kreeg ik een reactie per e-mail. In het Zweeds. Ik begreep letterlijk wat de e-mail inhield! En dat in 3 maanden. 

Omdat ik de taal niet actief ga gebruiken, maar het alleen wil kunnen lezen en verstaan, ben ik nu gestopt, want ik moet, als ik doorga, zinnen in het Zweeds gaan produceren en dat kan ik niet. En ik hoef het ook niet van mezelf.

Ik kan verder met boeken. Een niet al te moeilijk boek kan ik lezen, en ik kan Bonus familjen kijken met ondertitels in het Zweeds en ik begrijp waar het over gaat. Leuk, toch? In deze uitstekende grammatica heb ik de verklaring gevonden van dingen die ik niet begreep, want bij Duo Lingo krijg je geen uitleg. Ik heb ook een woordenboek en kan voorlopig verder. Ik kan iedereen die zin heeft in een taal leren de methode van Duo Lingo aanbevelen. Hij is wel in het Engels.

19 september. Dit is een onooglijk plastic bakje van zo'n 25 cm doorsnee. Ik heb het al meer dan 30 jaar en het is een beetje vies, want ik gebruik het voor wat tegenwoordig GFT heet, in de keuken: schillen, theezakjes, eierdoppen en zo. We hebben het gekocht in Arusha, Tanzania.
Ko en ik gingen voor het eerst samen naar Afrika, hij was er nooit eerder geweest, en landden in Arusha. Dat was in de loop van de middag en ik vergeet nooit, dat Ko door de ramen van het busje dat ons naar ons eerste hotel vervoerde, naar buiten keek en de gevleugelde woorden sprak: 'Alle mensen zijn hier zwart!' Daar kan ik nog om lachen. Ja, zeker in die tijd zag je langs de weg waarop je in een busje of auto reed, aan beide kanten een in het gras uitgesleten paadje waarop ALTIJD mensen liepen. Toen nog vnl op blote voeten en ja, allemaal zwart.

We brachten later tijdens die reis nog twee keer een paar uur of een een dag in Arusha door. Arusha ligt op een kruispunt van routes naar verschillende wildparken en was een goede plek voor koffie en zo. We kochten o.a. dit bakje, maar raakten ook in een verkoopdiscussie met een Maasai mevrouw, die een tabakscontainer in de aanbieding had. Zij vroeg aanvankelijk 500 petoki's zullen we maar zeggen en wij hadden 10 geboden en inmiddels waren we elkaar al genaderd tot 300 en 100 of zo, maar we moesten weg. 
Een paar dagen later waren we er weer, zagen de Maasai dame, die direct zei 300, alsof we nog gewoon bezig waren. We hebben het w.s. voor rond de 200 gekocht, ik weet het niet meer. Zowel het bakje als de tabakskoker zijn heel dierbaar.
13 september. Leve het openbaar vervoer. Na een bezoek van onze tuinclub aan een kwekerij in Katwijk zette een van de dames me af bij station Leiden om de bus naar huis te nemen. 10 over 11 was het. Helaas ging er vandaag geen bus naar Zoeterwoude. Die - 169 - stond wel een tijdje op het bord, maar verdween toen uit de lijst zonder nadere uitleg. Pas 20 minuten later ging er een bus min of meer de goede richting, nr 1 naar Leiderdorp, en die zou stoppen bij de Stierenbrug. OK. Het werd een interessante route, want vanaf het Kort Rapenburg, sloeg de bus rechtsaf het Noordeinde op, terwijl ik linksaf Breestraat verwachtte. Later ging de route over de Witte Singel en een stukje Zoeterwoudse -, rechtsaf Lammenschans, de Sitterlaan, Hoge Rijdijk en toen ging het weer ergens op lijken. Vanaf de Stierenbrug is het nog wel een kwartiertje lopen naar huis, maar vooruit. Om 10 voor half 1 was ik thuis. Volgens mij was er ergens iets met een bus 169 gebeurd. Op de Hoge Rijndijk stonden lange files!
Die bus 1 stopt wel pal voor de kerk waarde Matthäus repetities altijd gehouden worden.
12 september. Gisteren is mijn linkeroog 'geläserd'. Na een staaroperatie is er blijkbaar dikwijls nog een soort aanslag op het zakje waar de kunstlens in gezeten heeft - ik kan het helemaal mis hebben, hoor! - en dat resulteert in wazig zicht.
Dat läseren stelt niks voor, net als de staaroperatie trouwens: je te behandelen oog wordt een wordt een aantal keren ingedruppeld, en als het zover is moet je met je kin hier en je voorhoofd daar, zoals altijd, en dan volgt een serie klikjes en klaar.
Ik heb nu één helder oog waarin vliegjes ronddansen ('mouches voulantes') en één wazig met glaucoom. Over 2 weken vervolg, dan heb ik waarschijnlijk een helder oog zonder vliegjes en een helder met glaucoom én vliegjes. Interessant. Ik hoop alleen dat ik weer onkruid zal kunnen wieden, want dat ging de laatste tijd wat moeizaam. 
11 september. Muts ligt voor de eerste keer van het koude seizoen weer in haar mandje. Dat betekent dat de vloerverwarming weer draait, want als het iets warmer is ligt ze in het aardappelbakje in de vensterbank. 

De vloerverwarming staat permanent afgesteld op 22,5° en dat is meestal genoeg. 's Avonds moet er meestal nog een vest of een jasje aan te pas komen.  

Ik vind ons huis fijn om in te wonen, maar in de winter vaak niet echt behaaglijk. In de badkamer en keuken, moeilijk voldoende warm (voor ons dan) te krijgen hebben we eventueel nog infrarode verwarmingsplaten die we eventjes kunnen gebruiken. Het is best lastig als je het van nature meestal koud hebt. Voor ons is een buitentemperatuur van tussen de 25 en 35 graden ideaal. Lopen ongeveer alle andere mensen te klagen over de hitte.
9 september. Eindelijk was het vandaag zo ver: de eerste competitiemiddag bij LBC is van start gegaan. 

Aan zo'n nieuw speelmoment gaan een heleboel voorbereidingen vooraf. Het idee was afkomstig van Peter Baptiste, die, nu hij met pensioen is, wel iets meer voor de club wilde gaan doen. 
Het is een speelmiddag met een serieuze competitie geworden. Men is lid  van LBC, maar anders dan anders: je bent  niet verplicht elke week te komen opdagen of voor een invaller te zorgen. Als je niet kunt of wilt moet je je vóór 10 u 's morgens op maandag afmelden. Als je partner niet kan moet je voor die partner wel een invaller meebrengen of moet zelf ook wegblijven.
Aan een speelmiddag (of - avond) gaat het klaarzetten van de tafels en daar tafelbladen, biddingboxen en eventueel spellen op klaar leggen vooraf. Dat doet de wedstrijdleider of degene die verantwoordelijk is voor de betreffende middag of avond. 
Op de tafel vooraan zie je op de foto voor elk paar de zgn loopbriefjes klaarliggen, vergezeld van een groene barbon. Op de loopbriefjes staan de namen van je tegenstanders, aan welke tafel je moet spelen en in welke windrichting. Op de barbon worden je consumpties opgeschreven en die dien je aan het eind van de middag (of avond) te gaan betalen. 
We wisten natuurlijk helemaal niet hoe het ging lopen, maar de belangstelling was al direct behoorlijk groot en we speelden vandaag in één lijn, dus niet ingedeeld in groepen naar sterkte, met 24 paren. 

De zaal was eigenlijk al gelijk te klein.
Op de maandagmiddag speelt in het clubgebouw ook een damesclub 'Hartenvrouw' en nog een groep heren, en alle zalen zijn bezet. Misschien dat de 3 verschillende clubs ooit wel één grote club gaat worden. 
Vanmiddag was gelukkig een succes. Er moeten nog wat startprobleempjes worden opgelost, maar het gaat vast leuk worden. 

8 september. Het vervelende van het najaar is, dat het onherroepelijk tot de winter leidt. Het aardige is, dat er weer een hoop gezellige dingen beginnen.

Zo was vandaag het openingsfeest van het nieuwe jaar bij LBC en dat was heel geanimeerd, met heel lekker eten. Het lijkt wél alsof sommigen het maar moeizaam vinden: zo'n middag begint natuurlijk altijd met een wedstrijdje spelen!

Ook begon 'Strictly come dancing' weer, nu nog alleen het voorstellen van de deelnemers en het toewijzen van hun partners voor dit seizoen. De eerste wedstrijd is over 2 weken.

Volgende week zaterdag is 'The last night of the proms' en 'Ik hou van Holland' is vinden we ook een aardig programma.

Vakantieverhaal is af.
3 september. Terug uit de Eiffel, het verhaal is in de maak.
Verdrietig genoeg wachtte bij thuiskomst het overlijdensbericht van Nelleke, een vriendin van ooit het gymnasium in Leiden. We zaten met 4 vriendinnen in dezelfde klas, Mary, Myrna, Nelleke en ik, gingen samen studeren, zaten in dezelfde jaarclub, trouwden en kregen kinderen in dezelfde periode. Ook onze echtgenoten konden het goed samen vinden. 
Helaas ging e.e.a. rond de jaren 90 mis en verwaterde de vriendschap. Nelleke woonde altijd verder weg, maar ik heb het altijd goed met haar kunnen vinden. We deelden de liefde voor tuinieren en handwerken, maar vooral die voor muziek, m.n. liederen. Vorig jaar sprak ik haar voor het laatst, ze zag er uit alsof ze 65 was i.p.v. de 80 van 2018. Haar man overleed nog geen week later!
20 augustus. Gisteren waren we even bij Tinka. Ze liet me zien hoe ze met één hand een deelbare rits hanteert en heeft een trompet aangeschaft, want daarop kan ze met één hand muziek maken. Afgelopen zondag had ze een jam-session met 4  musici, o.a. uit Amerika, Australië, Engeland gehad in haar camper. Moedige meid!
14 augustus. Na de in de soep gelopen vakantie van begin juli gaan we toch nog maar iets proberen. Het wordt de Eiffel en dan nog op en neer naar Madonna. We zijn al meer dan 30 jaar niet meer in Italië geweest! 
Heel Madonna staat tegenwoordig vol met hotels en ik vrees, dat het beeldschone Campo Carlomagno inmiddels niet meer te herkennen is. Een beginnerswandelingetje naar Lago Nambino zit er w.s. ook niet meer in.

Goh, wat heb ik daar enorme wandelingen gemaakt, met vriendin Jalla, met Trees, met Tinka en zelfs met Ko en die vindt wandelen in de bergen maar niks.
Toen ik er met Trees was had Jalla nog een hond en die ging altijd mee: wij met de lift naar boven, hij rennend eronder de berg op, met een grote boog om eventuele koeien heen! Hij hield ons altijd scherp in de gaten en lag 's nachts voor onze kamer, zodat hij geen enkele wandeling hoefde te missen. 
Die hond, Raid, was ook gek op sneeuw en op zijn buik over sneeuw naar beneden glijden. Dus in de winter ging hond regelmatig in z'n eentje met de lift naar boven  ... Te gek beest, een pastore bergamasco.
3 augustus. Wij zijn gek op knippen blijkbaar. Vanmorgen zocht ik een klein, recht schaartje om zo'n ellendig prikkend labeltje uit een topje te knippen en ik vond een ruim aanbod ...

Helemaal bovenin een takkenschaar. Daarmee kun je ook als je weinig kracht in je (kleine) handen hebt takken tot meer dan vingerdik doorknippen, voor nog dikkere heb ik een boomzaag nodig. De een na grootste, met de grijze handvaten, is een heggenschaar, in de zomer veel gebruikt voor het bijhouden van de snelheidsmaniak Mühlenbeckia. Twee snoeischaren (rood): de Felco is verreweg de beste, maar ik vergeet wel eens waar hij ligt, dus houd ik die andere ook nog even. Boven de Felco een heerlijk schaartje voor boeketten, die je meestal gelijk moet knippen voor je ze in een vaas zet en waar dan van die harde takken in zitten. Dat is de afdeling planten.

De geel met zwarte en de andere zwarte van enig formaat zijn om stof te knippen, ze liggen in de naaidoos en alleen IK mag er aankomen Die met lichtgele handvaten hangt ergens in de werkplaats voor als je dáár een schaar nodig hebt en de oranje wordt veel gebruikt in de keuken. Rood, roze en turquoise handvaten zijn ook in de keuken en worden vooral gebruikt voor papier, pakjes openmaken, plakband knippen e.d. De helemaal turquoise schaar heb ik ooit van Ko gekregen, een jaar of 30+ geleden, omdat ik zo dol op de kleur ben. Inmiddels niet echt bruikbaar meer. De zilverkleurige meteen rechts daarvan gebruik ik enkel en alleen om Ko's haar te knippen. De iets grotere idem ligt in de badkamer voor knipkarweitjes aldaar. 
Dan nog een flink aantal kleintjes, nagel- en borduur-, daar had ik er dus eentje van nodig. Rechts van de grotere met oranje handvaten ligt een kleinte met een rare vorm en zwarte grepen: die is om kattennagels te knippen, maar omdat Muts dat niet goedvindt gebruik ik hem nooit Wie hem wil hebben hoeft het maar te laten weten!!!

1 augustus. Het seizoen van de floxen loopt op zijn eind, jammer genoeg, want ik ben dol op floxen. Dit is Phlox paniculata 'Susan' die ik al tamelijk lang heb. Die heeft de neiging tot wandelen en groeit dwars over het smalle stukje tussen voor en achtertuin. Dus vandaag heb ik de stoute schaar gepakt en de stengels die in de weg stonden afgeknipt, hetgeen me erg aan mijn hart gaat.
Dat is knap stom, want nu geniet ik van de vaas met floxen op tafel, een prachtige combinatie. Ik heb er nog wat blad van een botanische roos bijgezet, dat is een beetje grijsblauw. Wow! En het ruikt ook nog lekker.

30 juli. Bij 'Eggheads'  - een leuk quizprogramma op de BBC - zei iemand deze week: 'My retrieving system is seriously breaking down'. Wat een mooie manier om te beschrijven dat je vaak dingen wel weet, maar er 'niet bij kunt' . Ko noemt het nou BBRS: Broken Brain Retrieval Syndrom. In de wandelgangen heet dit trouwens 'bejaardenmoment'. 
Met het Zweeds gaat het ook goed. Vandaag doe ik objects 2 en daar komt eindelijk voor het eerst het woord voor computer tevoorschijn. Dat is 'en dator', onverwacht. Ik barst wel in lachen uit bij de volgende opgave: schijf in het Engels 'Mannen sitter altid vid dator'. Gelukkig kan Ko er ook om lachen. 'Lachen om iets' heb ik al lang geleden gehad: skratta ... ? Niet dat ik het op het ogenblik weet, want ik heb even last van BBRS, haha! Hebbes: Skratta att  någoting'; å spreek je het uit als een o. Handig!
29 juli. Zweeds leren is goed voor je hoofd, maar je kunt er wel geblesseerd van raken! Ik hoef geen Zweeds te kunnen spreken, want ik heb geen plannen in die richting, maar ik kan er met plezier naar luisteren. Zeker nu het gehoorde Zweeds voor mij niet langer uit een massa van aardig klinkende, maar onbegrijpelijke woorden bestaat. 

Ik kijk, of we kijken, naar de vele afleveringen van Beck en ik kan inmiddels ongeveer een kwart verstaan. Leuk. 

Gisterenavond ook eentje. Poes op schoot, kopje thee bij de hand. In de film een mevrouw bij haar koelkast. Ze draait zich om en er staat een grote, enge figuur met een wit masker op voor haar. Ik wist al dat er wat ging gebeuren, maar ik schrok me toch een hoedje, Ko trouwens ook en poes al helemaal. Die springt dan in paniek van mijn schoot, ja met al die nagels. Die gaan gewoon door je zomerkleding.
21 juli. Andere dingen gaan natuurlijk gewoon door. Gisteren vierden we Paula's verjaardag. Die werd 89 en ze ziet er op de foto nog jeugdig uit, maar het gaat niet meer zo heel goed met haar. Trees is met haar 84 nog ongelofelijk vitaal. Met z'n allen aan de pannenkoek, wel weer gezellig.
15 juli. Maar vandaag een stuk beter: we zijn met haar naar een bouwmarkt geweest om materiaal te kopen waarvan ze een spiegel wil maken om fantoompijn mee te bestrijden en ze had ook al haar gedachten laten gaan over een mogelijk apparaat, dat haar in staat zou stellen om basgitaar te blijven spelen. Want ze moet de snaren met haar linkerhand indrukken en met de rechter - die er niet meer is - meestal tokkelen o.i.d. Er is weer hoop!
13 juli. De berichtgeving over Tinka houd ik maar zo kort mogelijk: het gaat niet goed met haar, ze heeft enorm last van fantoompijn. Het is vreselijk dat niemand haar echt kan helpen. 

Ik bleef maar opschrijven welke boeken ik miste, uitgeleend en niet teruggekregen, en ik bedacht ineens dat ik ze voor een luttle bedrag gewoon weer tweedehands kon aanschaffen, bij Amazon UK. Dus als je een van deze van ons geleend hebt dan kun je houden: The passion, The Rosie project, Lord of small things, Old Filth, All the light we cannot see. 

11 juli. Vandaag - voor de 2e keer dit jaar! - een kolibrievlinder in de tuin. Vorige keer op walstro vóór, en nu op een flox, t.w. 'Raving Beauty'. 

Wat ik bijzonder vind is, dat ik regelmatig nachtvlinders op deze flox zie en dat ze voor de 5 andere soorten flox in de tuin bij de keuken geen belangstelling hebben.

De kolibrievlinder is een nachtvlinder, model van een dik 'uiltje', maar hij vliegt overdag. Als ie zit is het een gewoon, bruin, onopvallend dingetje!

In Frankrijk zag ik hem voor het eerst. Daar was het een heel algemeen voorkomende soort die je heel vaak zag, het hele jaar door, behalve bij grote kou of veel regen e.d. Ik had ze ook regelmatig in huis, dan kon ik hem of haar horen rondvliegen, een snorrend geluid.
8 juli. Soms gebeurt er ook wel iets dat niet alleen spannend, maar ook leuk is. Ik hoorde, op weg naar huis van de supermarkt, een geluid dat ik niet thuis kon brengen, maar het deed me denken aan een torenvalk. Niks te zien. Maar toen ik weer thuis was werden de meeuwen buitengewoon onrustig. Weer niks te zien. Toen begonnen ook een paar kauwen uit het parkje achter onze overkant tekenen van gevaar te vertonen en hoorde ik merelalarm. Ineens zag ik hem of haar, verdekt opgesteld naast de schoorsteen van het huis tegenover ons. 
Ko oefent in verwegvakanties altijd uitgebreid met wat wij 'de dikke camera' noemen, eentje met een telelens, en hij maakte de fraaie foto's. Daarop is te zien dat de vogel een riempje om een poot had. Valkeniers zijn op internet te vinden, een telefoontje zó gepleegd en een waarschuwing gestuurd naar info@birdalert. Ik denk een havik, maar ik weet niks van roofvogels. Ik hoop, dat hij of zij weer snel bij de baas terug zal zijn. later: volgens 'birdalert' een sakervalk.

6 juli. De operatie is achter de rug. Het was een lange, verdrietige dag, want Tinka's arm kon niet gespaard worden. Wel mooi was, dat we er allemaal waren, Tonkie en Robert en Anne-Claire, vers binnen uit Sydney.
30 juni. Maar vandaag was leuk: Cor is jarig en had ons uitgenodigd met een paar van zijn vrienden te komen lunchen en dat bijzonder gezellig en ook heel erg lekker. Met niet al te veel mensen rond een tafel werkt goed: je kunt met bijna allemaal een praatje maken. Verder ben ik niet gauw weg van een restaurant, maar hier was het werkelijk voortreffelijk; Alleen die frietjes al, absoluut niet vet en met dat lekker smaakje dat je krijgt als je de schil aan de aardappel laat. Ook de als erbij gebruikte asperges waren veel lekkerder dan ik ze zelf kan maken: gaar, maar stevig. Heerlijk. dat kun je blijkbaar bereiken door ze te stomen. Ko had een klein schaaltje met wat schijfjes van die asperges, gecombineerd met heel fijn gesneden bieslook en wat ui. Om te onthouden. Het was een fijne middag, erg gezellig en dat was eventjes dik genieten.
J&J trakteerden ons vrijdag trouwens op een heerlijk maaltijd bij het onvolprezen Soerakarta, dus wat lekker eten betreft vielen we de afgelopen week 2 keer met onze neus in de boter!
29 juni. Nog iets waar ik heel boos over ben: Ko en ik zouden volgende week naar Londen gaan. Geboekt en betaald via de Vakantiediscounter. Maar Tinka wordt volgende week geopereerd en dan wil ik niet weg, zelfs niet naar Londen. 
We zagen het natuurlijk al een paar weken aankomen, maar wisten pas dinsdag dat de operatie - wegens uiterst nodig - niet op 10, maar op 5 juli gaat plaatsvinden en als het even kan bij het LUMC nog eerder. Meer narigheid: de collega van de orthpeed/oncoloog die haar gaat opereren (de beste in Nederland op dit speciale gebied) heeft een auto-ongeluk gehad en Tinka's arts heeft al zijn patiënten erbij gekregen.
We hadden de discounter al opgebeld om te zeggen dat we mogelijk zouden moeten annuleren en hadden gevraagd of anderen in onze plaats konden gaan. Dat kon als we dat voor dinsdag 4 uur zouden melden. We waren dinsdag om 12 uur terug uit het LUMC, waar we hoorden van 5 juli i.p.v. 10, zochten vervangers voor de trip naar Londen, vonden die in J&J, en meldden dat bij de discounter. Dat omzetten was trouwens hartstikke duur, iets van 400€, maar beter dan de tickets de prullenbak in. 
Maar de volgende dag was er een mail van de discounter, gelieerd aan TUI: die wilde niet meewerken.  Goede reden om NOOIT een vakantie bij TUI te boeken, lijkt me. 
IT NEVER RAINS BUT IT POURS zeggen ze in Engeland. Je bent als klant dikwijls machteloos, of het nou om een reis gaat of dat je bij de groenvoorziening van de gemeente moet wezen. Dus schrijf ik mijn gram op in ons blog, hopend dat mensen het lezen en er iets mee doen.
28 juni. Ze zijn deze week bezig geweest in het groen. De mensen die het werk doen krijgen opdracht en weten niet beter, hun valt niets te verwijten. In het allerlelijkste perkje van ons stuk Nassaulaan, een blok verderop richting supermarkt, stond één nietig plantje te bloeien, een witte alyssum, een bekend perkplantje. Eruit getrokken bij de 'beurt'. 
Zo - hieronder - ziet dat perk bij de dokter er nu dus uit. Het zou de herbloei bevorderen om nu de eerste bloei halverwege weg te halen. Ja hoor!!! Uit Tuinplant, internet: Als de ‘eerste’ bloei bijna voorbij is snoei dan de plant fors terug om een ‘tweede’ bloei te stimuleren  Maar ze hadden nog een week of 3 te gaan om bijna uitgebloeid te zijn. 
Ik kan me echt kwaad maken over het groenbeleid. In de Nassaulaan tenminste, de Hoge Rijndijk is wat openbaar groen betreft zó mooi dat vrienden omrijden om er even naar te kijken! maar ik merk, dat bij de gemeente het niemand iets kan schelen. 
In de laatste 15 jaar is er echt van alles verdwenen. Ooit woonde er een groene specht in het parkje langs de singel/sloot? achter de Nassaulaan. En een spotvogel. Op nr 72 had ik staartmezen in de tuin, goudhaantjes, vinken, groenlingen, de tjiftjaf en de fitis. Er kwam eens een bonte vliegenvanger langs en elke zomer zat de lijster 's morgens en 's avonds uitbundig te zingen. Die lijster weg, dat is echt erg.

Ik heb 2 Turkse tortels en 4 mussen als stamgasten, plus natuurlijk al die kauwen. Vanmorgen was er een ekster. Soms is er een mees, een merel  of zo'n groene parkiet. De heggenmus heb ik al 2 jaar niet meer gezien, of zelfs maar gehoord. De tjiftjaf zit nog ergens, maar de fitis niet meer.
Het gaat ook slecht met vlinders en bijen ! Het is trouwens overal armoedig geworden in deze omgeving. In Drenthe is het nog leuk.

Bij de ijsboerderij hoorde ik vandaag een fitis. Gierzwaluwen zijn nog niet waargenomen.

26 juni. De groenwerkers van onze gemeente, die van 'Over smaak valt niet te twisten', hebben gisteren weer een van hun supersnelle werkzaamheden uitgevoerd en in het gruwelijke perkje voor onze deur de papaver omgehakt die zich daarin had uitgezaaid. 
Ik vond de steel met verdroogd blad (snikheet gisteren), maar met twee knoppen erin en besloot hem in een vaasje te zetten. Hadden zich vanmorgen deze twee beeldschone bloemen ontvouwd. 

Bij de dokter voor de deur hadden ze dat beeldige veldje met nepeta omgehakt. Het was nog lang niet uitgebloeid - zie foto rechts - en de bijen beleefden er veel plezier aan. 

Nee, over smaak valt niet te twisten. Ik kan er elke dag nog razend van worden!

 
15 juni. De Nederlandse dames tegen Kameroen. Die meiden speelden best goed, maar waren een tikje gemeen en vielen opvallend vaak, waarbij er zielig gekeken werd. Op een gegeven ogenblik was zelfs de scheidsrechtster dat zat en liet er eentje, die dat steeds opnieuw probeerde, gewoon liggen. 

Bij voetbal hoort een Tom Pouce, maar ze zijn nog niet oranje ... 

 

13 juni. Om niet steeds in mijn hoofd met Tinka's ziekte bezig te zijn ben ik Zweeds aan het leren. Niet dat ik het wil kunnen spreken, maar om te weten wat er gezegd wordt in al die Zweedse detectives. Met het gevolg dat ik gisteren werkelijk geen idee had waar het verhaal over ging in een aflevering van 'Beck' via Netflix, maar alleen zat te luisteren of ik woorden en zinnen in het Zweeds herkende. 

Het begint te komen, al weet ik niet wat 'Vet ej' op de omslag van dit boekje betekent.*) Ik ben er ook nog niet achter wat de schrijvers van het boekje bedoelen met een zachte klinker. Ik dacht -e- en -i -, maar ook -y-, -ä- en -ö-. Köpenhagen wordt met een [ $ ] uitgesproken. Voor een zachte klinker zou de k namelijk als [ $  ] uitgesproken moeten worden. (Ik weet niet hoe ik hier een fonetisch teken in moet krijgen, maar maak de s van het dollarteken langer, haal het streepje weg en die moet je hebben. De eerste klank uit het woord chef. Misschien krijg ik het nog wel voor elkaar).

Zó met mijn hoofd bezig zijn is heel goed voor nu!

'Vet ej' betekent 'weet niet', met als vanouds dank aan Cor!
3 juni. We mochten met de boswachter mee, om in het waterleidinggebied tussen Noordwijk en Amsterdam te speuren naar een vos. Nog nooit van mijn leven goed gezien en nu zagen we er twee. De 2e was aan het eind van de rit. We bekeken ook een 'burcht' met de ingang goed zichtbaar, maar niemand thuis.

Het was ook een leuke boswachter, die al van alles gedaan had en ook alles over zijn gebied wist. Maar zijn werk was niet altijd even romantisch: hij had o.a. te maken met het afschieten van de overpopulatie aan damherten. Van november tot april deed hij niet anders. Eerst het kalf, dan de moeder en hij schoot altijd direct raak. Voor het dier in kwestie is dat milder dan de hongerdood. Geen leuk werk en dweilen met de kraan open, want als er 400 wijfjes overblijven komen er in het voorjaar 400 kalfjes bij. Het stikte dan ook nog steeds van de damherten overal. 
Meer dan een miljoen bezoekers per jaar en altijd mensen die zich misdragen door illegaal te willen kamperen, op karper te gaan vissen, de vossen voeren, vuurtjes stoken, je kunt het wel bedenken. Je kon trouwens aan het landschap zien dat het niet heel goed ging: overbegraasd en bovendien kurkdroog omdat het de laatste tijd weinig geregend heeft. 
Wij hadden met voetbal en vossen een bijzonder leuk weekend en het was ook nog super weer.

2 juni. Gisteren zijn we gaan kijken naar een oefenwedstrijd van het Nederlands team damesvoetbal, de oranjeleeuwinnen. Ze speelden tegen Australië in Eindhoven. We zouden met J&J gaan, maar Joop had een zere rug en dus gingen we met M&M en dat was ook buitengewoon gezellig. 

Ko had, zoals gebruikelijk, plaatsen gereserveerd via internet en ook parkeerplaatsen.

De tribunes beginnen zich langzaam te vullen met oranje.
Er konden meer dan 30.000 mensen in het stadion en het was uitverkocht. Veel oranje en veel lawaai. En wat ik heel leuk vond: enorm veel kinderen!!

Het begint met inspelen. Beide teams waren doende op een helft van het veld met allerlei oefeningen en het publiek kon gewoon langs de rand van het veld staan kijken. De sfeer was heel ontspannen en vrolijk.
Er werd ook een paar keer een grote ronde lap op de grasmat uitgerold en een keer over het publiek in het vak naast ons op de tribune.  Die twee grijze koppen zijn M&M.


De toiletten zijn helemaal van deze tijd.

Het publiek loopt gewoon rond, behalve tijdens de wedstrijd zelf en aan het eind gaan velen langs de rand staan om de speelsters uit te zwaaien en veel succes te wensen bij het komend WK. Over iets meer dan een week, in Frankrijk.

Ik had het Australische team graag een doelpunt gegund. Vooral in het begin van de wedstrijd deden ze het erg goed. En het moet tamelijk zuur zijn om te verliezen in het uitland, weinig supporters en zo. 

Het was - lot uit de loterij - de eerste zomerdag van het jaar. We hebben veel plezier gehad en het was enorm gezellig met z'n dertigduizenden!

24 mei. We waren naar A&W in Lelystad, die met het ouder worden veel van hun sociale leven kwijtraken. Het was leuk hen weer te zien. Daarvóór gingen we even kijken bij de OVplassen, geen vossen uiteraard, maar wel een plek met tig foeragerende kluten. Witte stipjes op de foto, door de kijker viel nog net de kromme snavel te ontwaren! Eén eend met een lichte rug en een donkere kop kon ik niet thuisbrengen. Smient? Die liet zich steeds maar heel even zien (ook nog erg ver weg) en dook veelvuldig. Misschien weet Linda het. Paar konikpaarden. 

Daarna naar Huizen. Tinka zit daar fantastisch, maar ze heeft veel last van haar door oedeem opgezette arm. Tonkie is voor haar een zus uit duizenden. 
21 mei. Gisteren was onze laatste reguliere speelavond bij Sans Dispute. Er komt alleen nog een slotdrive. Volgend seizoen gaan we op maandagmiddag spelen bij LBC, waar iemand samen met o.a. Ko en mij een nieuw idee gaat uitproberen: een sessie op een middag en zonder verplichte opkomst.
Deze laatste avond kreeg ik de ene hand na de andere met een rijk bezit aan punten. Zo kreeg ik een hand met 20 punten, in alle kleuren wat, waarmee ik via via 2 SA zou gaan bieden, maar tot mijn verrassing opende Ko met 1Ha. Nu mag ik wel eens vergeten dat 6SA meer oplevert dan 6 harten, maar omdat de 2SA al in mijn gedachten geweest was bood ik - ondanks de hartenfit - gelijk 6 SA. Leuk om te doen: 1Ha, stop 6SA! Had Ko een zgn 20hand, waarbij je je punten optelt bij de gezamenlijke lengte van je 2 langste kaarten en als je aan de 20 komt doe je een openingsbod. Hij had maar 10 punten ...
Links kwam uit met Sch A en gaf mij vervolgens de twaalfde slag cadeau door onder zijn ruitenvrouw uit te spelen: boer in vieren aan tafel, AHx in de hand. Had Arnold van Wijk, ooit een plezierige bridgegenoot bij LBC, weer eens gelijk": NOOIT onder je vrouw uitkomen ... 
Je kan beter ook maar niet onder je heer uitkomen en bij troefcontracten al helemáál niet onder je aas. Dat maakt het niet eenvoudiger.
20 mei. Brigitte Kaandorp heeft een heerlijke sketch over spullen. 

Ja, die spullen. Ze komen soms op raadselachtige wijze je huis in. Ik heb bij mij computer een gele pen. Ko ook. Op tafel ligt er voor snelle, noodzakelijke aantekeningen in de agenda ook een gele pen. En nu staan er in het antieke Chinese potje voor pennen inmiddels ook maar liefst 4! 

Ik ging mijn pillen ophalen bij de dokter, daar lag er een naast de telefoon. Ik had er ook nog een in mijn tas ... eng hoor!

 
18 mei. Slecht nieuws bezorgt ons een verdrietige tijd. Maar soms is er ook ineens iets heel fijns: Niet ver van hier ligt een beschermd natuurgebied, de Groene Jonker. Daar gingen we vanmiddag wandelen met ineens heerlijk weer. Alleen al bloeiende grasvelden zijn een feest om te zien, maar we hoorden een koekoek en en fitis (die Zoeterwoude de laatste jaren niet meer aandoet), er vlogen wat zwaluwen, in het riet zat een karekiet. Verder heb ik - denk ik, ik weet niet veel van weidevogels - een tureluur gezien met een jong. En een kievit, zozo, een kievit, waar zijn die honderden van ooit gebleven? Maar ook ... 2x een rietgors en die zag ik voor het laatst in 1986!  en vlak voor ons een paartje blauwborst, wow! Te gek. Die heb ik maar één keer eerder en toen nog niet goed, gezien. Dit keer kon ik ze uitgebreid bekijken, want ze waren niet eens erg schuw. Zoals een roodborstje, maar dan blauw. Bergeenden, die waren er ook, en een paartje doodaars*)  met 5 kleintjes. Helemaal te gek.
*) Wouter, die ons vertelde over dit natuurgebied, zegt dat een dodaars er niet voorkomt en dat we een 'geoorde fuut' moeten hebben gezien. Die is zeldzamer dan een dodaars, maar de familie was te ver weg om goed te zien en ik ben dus helemaal afgegaan op het silhouet en de zeldzaamheid van de soort. 
We moeten nog maar eens terug voor die geoorde fuut, want die ziet er heel leuk uit en ik heb hem nooit eerder gezien.

Om de dag helemaal mooi te laten eindigen trof ik bij het oprapen van de slakken een egeltje in de tuin. Toen heb ik de slakken maar dáár gelaten voor egelkost.
17 mei. Muts is nu 3 jaar bij ons en geleidelijk heeft ze haar meeste achterdocht verloren. Ze begint tegenwoordig zelfs regelmatig te snorren als ze aangehaald wordt en dat was voorheen écht niet zo. 

Een probleem blijft: ze kotst regelmatig haar eten uit en we kunnen maar niet achterhalen hoe dat komt. De dierenarts trouwens ook niet. Ze krijgt nu brokjes etc die bestemd zijn voor katten met een allergie. Maar van nature is ze ook een schrokop, dus krijgt ze haar eten in kleine porties en loopt verder de hele dag te zeuren .. 

We hebben een voerautomaat aangeschaft. Om de3 uur een kleine portie brokjes. We zijn heel benieuwd hoe lang het duurt voordat ze direct reageert op het geluid van een nieuwe portie of dat ze misschien leert klokkijken?
13 mei. Nog steeds koudachtig. Zondag waren we naar Drenthe, waar N & Tj zijn gaan wonen. Onderweg langs veel weiland, weinig vogels gezien: paar eenden en zwanen, 1 witte reiger, 2 nijlganzen, van dattum. Maar boven Zwolle 17 ooievaars!! en 3 wulpen. Op de terugweg aan Ko's kant weer een stuk of 10 ooievaars, w.s. dezelfde, en aan mijn kant ook nog een. Het was al donker aan het worden.

Ik word tegenwoordig al blij van een spreeuw die op de schoorsteen van een buurman zit te zingen.

9 mei. Verrassing in de mailbox: ze komen deze winter! De winter is meestal niet iets om naar uit te kijken, maar dat verandert de zaak! Het bericht was vergezeld van leuke foto's. Jacob is dol op lezen en is het geen heerlijk plaatje? Mijn kleinzoon met een dik boek op schoot. De twee broers mogen er wezen, knappe knullen, toch?
Gelukkig weer wat beter weer, 16° en even wat in de tuin doen, ook lekker.
7 mei. Ik had laatst iets interessants ontdekt op Internet; CATAWIKI. Een wereld-internet-veiling met van alles, van diamanten tot old timers. En veel kunst. Maar ... ik kocht een aantrekkelijke litho met een groen paard van Chagall voor dochter 1, want die is in de paarden en was onlangs jarig. Alleen zag ik de litho een week of wat later opnieuw aangeboden, dus hij was niet uniek en dat was ietwat teleurstellend.  
Zelf had ik al jaren op zolder een fraai kommetje van een Nederlandse keramiste in een doos. Dat lag daar maar te verstoffen, dus kon ik net zo goed proberen om het via deze site te verkopen. Dat viel niet mee: je moet foto's maken van je object, uiteraard, en kreeg daar steeds weer opnieuw mails over. Ook kreeg ik mails over de tekst van mijn aanbod. Uiteindelijk stond het ding wel 4x bij 'mijn kavels'. Ook werd een minimumprijs afgeraden en dus is het uiteindelijk voor niet erg veel verkocht, ongeveer een derde van wat het mij ooit gekost heeft. Dat vind ik niet heel erg, want het is beter dat iemand er blij mee is dan dat er niemand naar omkijkt. 
De koper bleek een verzamelaar in Leidschendam. Nou ga ik geen duur, breekbaar kommetje met de post naar Leidschendam sturen en zijn we het gaan brengen. De koper had een enorme collectie en was heel blij met zijn nieuwe aanwinst. Mooi zo! Maar ... Catawiki betaalde niet. Want ik moest melden bij 'mijn catawiki' dat het verstuurd was en dat gebied was grijs op de computer. Dan valt er niks te regelen. Ik belde op naar C.:10 minuten stomvervelende muziek, maar niemand aan de telefoon en geen idee hoe lang het nog gaat duren. Later nog een keer geprobeerd, zelfde resultaat. Toen maar een brief geschreven; brieven zijn niet meer zo alledaags en meestal maken ze indruk, maar niet bij Catawiki, want er werd niet op gereageerd. Een e-mail sturen was ook niet eenvoudig, want bij zo'n automatisch formulier staan meestal vragen die niet thuis horen bij jouw onderwerp, maar uiteindelijk lukte dat. Alleen werd ook dáár niet op gereageerd. Vanmorgen dus nog maar eens opgebeld en zowaar na 3 1/2 minuut muzak verduren kwam er een jongeman aan de telefoon. 'Kan ik er wat aan doen' was de strekking van zijn informatie. Over 2 weken krijg ik misschien mijn geld. Tegen dit soort praktijken heb je als leek weinig verweer dus hier een waarschuwing:

                    CATAWIKI HEEFT EEN HEEL LEUK CONCEPT, MAAR BEZINT EER GIJ BEGINT IS GEBODEN!

4 mei. Misschien het vroege IJsheiligen? Het is in ieder geval onaangenaam koud, met af en toe zon, af en toe een bui en stevige wind. Heel aardig weer voor begin maart. 

Gelukkig zijn er de legpuzzels en gelukkig is er muziek. Toen Ex Animo vorige week 100 jaar bestond en een feestje gaf in Trianon was er ook een boek met daarin o.a. een lijst van uitgevoerde werken. Waaronder een Requiem van ene Gouvy. Daar had ik nog nooit van gehoord, maar luisterend via You Tube vond ik dat deze componist niet in onze CD voorraad mocht ontbreken. Naast Requiem ook Stabat Mater en liederen: genoeg om tijdens het puzzelen te beluisteren. En wow! mooi!
21 april. Later. En de asperges waren verrukkelijk. We zijn maar met z'n tweeën, geen poespas als tafelkleed nodig. Asperges, nieuwe aardappels uit Israël, gesmolten boter, peterselie/peper/zout en ... een glaasje wijn. Daar geef ik Erna niet veel om, maar er zijn uitzonderingen. En dit is er één van! Dat was weer dik genieten.
21 april. In de keuken maak ik me er graag met een Jantje-van-Leiden af. Behalve als het om pudding gaat dan. Zo had ik nog nooit van mijn leven gevulde eieren gemaakt, maar vorige week kregen wij bij Sans Dispute, de bridgeclub hier in Zoeterwoude, zgn hapjes, waaronder heerlijke gevulde eieren en dat was ter gelegenheid van hun Paasdrive,
'Hapjes' zijn erg populair bij bridgedrives, b.v. in de zomer als de normale competitie stop gezet is en er bij b.v. LBC alleen 'zomerdrives' worden gespeeld. Met hapjes, en daar schijnen mensen speciaal voor te komen. OK. Gevulde eieren dus. Marian Zwerver van LBC maakt ook verrukkelijke gevulde eieren, maar deze, zo vroeg in het seizoen .a.h.w., liet ik me goed smaken. Ze waren o.a. evuld met iets van krab. 
Dat moet ik toch ook kunnen, dacht ik zo, en Pasen leek mij daarvoor een uitgelezen dag.
Je kookt een paar eieren hard. Dat is beginnerswerk. Voorts snij je die eieren in de lengte doormidden als ze afgekoeld en gepeld zijn. Ook niet echt lastig. Nu die vulling nog ... De dooier kun je makkelijk uit het ei krijgen door zachtjes te knijpen. In een kom ermee, wat krabsalade erbij (die haal je bij de MCD of bij de traiteur als je rijk bent) en dan prak je e.e.a. door elkaar. Een paar sprietjes bieslook erover fijngeknipt, vast ook een goed idee. Maar nu? Je moet het mengsel met een spuitzak en een mondje met een kartelrandje in het ei spuiten. Ai! 
Met een lepeltje ging het niet erg goed. Het had ook best wat pittiger gekund: knoflook? kerrie? peper? Toch goed te eten. 
Vanavond gaan we aan de asperges; daar heb ik gelukkig veel ervaring mee. Mijn jongste was en is een echte lekkerbek: 'Mamma, wanneer eten we weer van die witte dingen?'

18 april. Zo, de bank is er. Meer antraciet dan heel donkergroen, maar hij past goed bij de rest, dus OK. Ook harder dan de showmodellen in de winkel, maar dat is normaal. Poes vindt het OK en inmiddels is de opstelling ook min of meer OK. Oranje kussentje was té worteltje en is weer weg.

14 april. Zo mooi als het vorige week was, zo koud is het nu. Maar we kunnen nog niks verwachten tussen nu en half mei. 

De kamer ziet er al weken leeg uit: een jongeman die door zijn vriendin het huis was uitgezet was heel blij met de bankjes; de lampen gingen naar de kringloopwinkel en de kist is verhuisd naar Drenthe. 

Als alles gaat zoals in de planning staat er een dezer dagen een andere bank. Designlampen staan er al, maar die zijn zo smal dat ze op de foto nauwelijks te zien zijn.

8 april. Fantastisch mooi weer! Dat krijgt in deze buurt een extra dimensie omdat Hans, een buurman van even verderop, bij mooi weer  vaak op straat doedelzak gaat spelen. Hij is een vaardig musicus en het bijzondere geluid heeft iets extra feestelijks aan mooi weer.

Hij had vandaag meer dan 5 km gelopen, en dat al blazend!
1 april. Begin vorige week kwamen lieden van de plantsoenendienst van Zoeterwoude snoeien. Dat ging met een groot apparaat, veel haast en weinig liefde. De rotzooi lieten ze liggen. Ik heb me al jaren doodgeërgerd aan dat perkje voor onze deur, maar nu ben ik de troep maar gaan ruimen. Veel dor blad (wordt nooit weggehaald en verteert ook slecht van die viburnums) en dooie takken, maar ook veel andere troep, zoals b.v. een speen voor een baby en allerlei onduidelijke hardplastic dingen. Op foto 1 het perk in kwestie, foto 2 blad e.d., 2 vuilniszakken vol en dat mocht in de container van buurman Jan. 

Ik heb een mail met kritiek naar de gemeente gestuurd, plus de twee foto's, maar tevens aangeboden om het perk onder handen te nemen, opnieuw te beplanten en het verder te onderhouden. Dat willen ze niet hebben daar bij de groenvoorzieningen van Zoeterwoude. 

                                            OVER SMAAK VALT NIET TE TWISTEN  vond de man aan de telefoon.

Ik vraag me af wie het in vredesnaam wel aantrekkelijk zou vinden.
De Hoge Rijndijk ziet er 's zomers altijd erg mooi uit en op het industrieterrein is het ook leuk met veel bloemen, maar de Nassaulaan komt er beroerd vanaf. Het enige wel aardige perk is voor de deur van de huisartsenpraktijk, maar daar voetballen vaak jongetjes en écht mooi wordt het nooit.

31 maart. Gisterenavond hebben we naar natuuropnames met commentaar van Nw Zeeland zitten kijken en dan lijkt het maar zo alsof je struikelt over allerlei interessantigheid. Dat gifgele meertje hebben wij gezien en ook die blubberende modder, maar onze foto's zijn minder mooi dan de filmbeelden en  helaas was ons de aanwezigheid van een heet watermeer/mugjes/fantails onbekend, want dat had ik graag willen bekijken. Ook de pinguïns in het bos had ik we willen zien. Voor de rest was het vooral heel goed gefilmd - dat kunnen wij niet - en was er veel tijd aan besteed. Maar denk niet dat je als toerist in Nw Zeeland tuatara's te zien krijgt zonder een overdosis aan geluk. Ja, in een 'birdcentre' zoals wij ... Ik was al heel blij met een tui in levende lijve.
We hebben nu wel film van die springende en salto makende dolfijnen en Ko gaat uitvinden hoe hij dat kan converteren naar een clipje in het verhaal!!
30 maart. Gisteren waren we in Amsterdam met J&J. Naar de tentoonstelling van Hockney in het van Gogh museum. Fantastisch weer, eerst met de auto, dan parkeren in Bos&Lommer, kaartje voor de tram en de tentoonstelling erbij, goed geregeld. De tentoonstelling zelf viel mij een beetje tegen.  Het waren vnl. natuurschilderingen, vaak b.v. 'Spring' in de titel, maar dan met gebruik van veel tamelijk hard en weinig genuanceerd groen. Mwah!
Hockney ken ik vooral van 'Mr & Mrs Clark and Percy'; dat hangt in Tate en ik ga altijd even kijken als ik er ben. Voor een van Hockney's schilderijen van een zwembad is ooit 90 miljoen betaald, en Hockney leeft nog! 
In de tram trouwens 90% van de reizigers van niet Nederlandse afkomst; gezellig, ik hoorde allerlei talen om me heen. En er stond steeds iemand voor me op, ja ik ben oud. Van Nederlandse jongeren mag je zelden zitten.

Maar een middagje uit met Joke en Joop is natuurlijk altijd goed en we besloten de dag met een etentje bij onze stamChinees. Perfect!

20 maart. Het is wel duidelijk dat er niet echt veel gebeurt. Hoewel  ... we hebben de bankjes weggedaan. Heel erg: omdat ik ze min of meer zat was. Ko doet nooit moeilijk, wat ik wil veranderen vindt hij OK. Er komt een andere bank, maar pas over een maand: heel onpraktisch, donkergroen fluweel, leuk met een poes met licht haar, maar hij zit overheerlijk. De bankjes vonden een goed nieuw tehuis bij een jongeman die door zijn vriendin op straat was gezet.

Het voorjaar is losgebroken, hoera!
5 maart. Hèhè, het verhaal over de reis is min of meer klaar. Dat betekent niet dat er niet nog aan toegevoegd, verbeterd of weggehaald gaat worden, maar dat je, als je erg nieuwsgierig bent, kunt gaan kijken!

Het meest verrassende dat ik - Erna - gezien heb, is deze onwaarschijnlijk mooie vlinder. Hij heet St Joseph's Cloak Moth en zou een nachtvlinder moeten zijn, maar vliegt overdag en is territoriaal!!! 

Het leukste dat we meegemaakt hebben is een bezoek aan dolfijnen. Honderden, en ze hadden zichtbaar enorme lol in ons bezoek!
28 februari. Het verhaal vordert, nu ik weer op de been ben. Australië en een stukje Nieuw Zeeland zijn gedaan. Daar kunnen nog allerlei verbeteringen en toevoegingen bij komen, maar e.e.a. valt al te bekijken. 
17 februari. Het verhaal komt, maar met wat stagnatie, want helaas sloeg de griep toe.
13 februari. Zo, we zijn weer thuis. Een beetje afgedraaid, na een reis van ong 36 uur. 

Ko slaapt, ik zit vast wat foto's te bekijken. En hier is er vast een van een blije oma met haar twee kleinzoons.

Het verhaal komt eraan ...

14 januari. Vorig jaar liep het mis met 'Johannes scratchen' i.v.m. griep. Dit jaar opnieuw proberen, maar nu gaan we eerst naar Claire en zo. Ko, die alles kan vinden op internet, heeft een plek gevonden waar je alleen de (voor mij noodzakelijke) sopraanpartij kan vinden en vervolgens afdrukken. De muziek zit er inmiddels wel een beetje in, maar het combineren van muziek met de nog veelal onbekende tekst kan ik mooi op de lange, saaie vlucht studeren. Ik kan redelijk goed muziek lezen, dus misschien hoef ik er niet bij te neuriën of zit ik samen met Ko, die met koptelefoon naar een film zit te kijken, en zonder verdere medepassagier en is een beetje zachtjes voor me uit zingen niet al te hinderlijk ...
Oei, oei, oei, wat is die Johannes ingewikkeld in vergelijking met de Matthäus! De helft van de hoeveelheid koor, 4 stemmig i.p.v. 8-, maar 2x zo moeilijk. Ik ga t.z.t. samen met Barthe, die moet het ook vanuit niets leren, maar is ook nog alt. De sopranen hebben het bijna altijd veel makkelijker dan de andere stemmen.
Het is wel een beetje opletten: want er zitten soms heel eigenaardige fouten in die partituur van internet. Foto rechts en helemaal in het begin al: na letter A zit er bij de zestiende noten ineens een hele lage bes (daar kan ik niet eens bij) en dat moet een octaaf hoger c zijn ... Die c is logisch en de fout slaat nergens op, maar toch!
11 januari. Ze zijn die grote bloementent in de Winkelhof aan het verbouwen, bijna klaar en er werden wel bloemen verkocht op de galerij. Waaronder deze fraaie rozen, 2 bossen voor 3€, mooi toch?

Ko en ik moesten daar gisteren verschillende boodschappen doen en we spreken dan af bij die bloemenwinkel. Er kwam een mevrouw langs toen ik er zat te wachten, bejaard waarschijnlijk, schuifelend en krom achter een rollator. Onzichtbaar voor het winkelend publiek. Ze deed me denken aan de zus van een heel goede vriendin, ook op leeftijd, Parkinson, voor de wereld besta je niet meer. Ik legde een bos rozen op haar rollator. 'Alstublieft' zei ik keurig, want je en jij heb ik me nog niet eigen gemaakt. 'Waarom?  vroeg ze me. 'Omdat ik morgen jarig ben' zei ik toen maar. 'Ik gisteren' antwoordde ze en toen moesten we allebei lachen! 
10 januari. De winter moet nog beginnen. Ik zag nog ergens een tuingeranium bloeien! De eerste voorjaarsbloemen zijn er ook: een sneeuwklokje bungelt bijna, ik zie een paar krokussen, en de helleborussen zijn uiteraard al volop aanwezig. De donkere, naamloze soort rechts, heeft een afwijkende spruit. Ze zijn zeer geliefd bij tuiniers, die helleborussen, maar je moet de bloemen altijd optillen om ze echt te zien. Linksonder de afwijking en rechts 'Painted Bunting'. Sterke planten, die zich makkelijk uitzaaien en na 3 of 4 jaar bloeien.

9 januari. Foto's zitten er nog niet bij. Een paar dagen geleden was ik bij de huisarts, want ik heb nog altijd problemen met mijn heup. Afgezien van één verzakte wervel was er niet veel te zien, noch op röntgenfoto noch op zgn dexascan. Lastig. ik zou wel graag van de pijn afkomen.
De lichamelijke problemen zitten aan de rechterzijde. Meer glaucoom in het oog , bloedneuzen van rechts, rechterschouder met wat artrose hetgeen het breien hindert en gedonder met de rechterheup. Kwam ik er eindelijk eens achter dat niet de telefoon van mijn zusje het niet goed doet, maar dat mijn rechteroor slecht functioneert, want toen ik op het briljante idee kwam om die telefoon links te proberen verstond ik haar luid en duidelijk. 
Helaas kan de dokter mijn rechterkant niet vervangen en gelukkig zit de goed functionerende motor van het geheel in de linkerkant!
 5 januari. Zoals altijd wens ik iedereen op de eerste plaats een goede gezondheid toe en daarbij veel lachen! 

Ik heb me weer opgewonden over alle narigheid die veroorzaakt wordt door vuurwerk. Zelf vluchten we voor de jaarwisseling meestal naar elders, ik schrik me steeds wild van elke knal en ben liever niet thuis. Aan het begin van het nieuwe jaar lees je dan in de krant wat de trieste resultaten zijn van 'onze' achterlijke traditie: doden NB en heel wat gewonden en miljoenen aan schade. Dat is toch werkelijk belachelijk. En dan heb je nog al die idioten die de politie en ambulancemensen hinderen of zelfs bedreigen bij hun werk. Je houdt het echt niet voor mogelijk!!
Maar er bestaat - op internet te vinden - een VUURWERKMANIFEST, dat je kunt tekenen en roep al mijn lezers op om dat vooral te doen als je ook zo'n hekel hebt aan dat idiote gedoe in de oudejaarsnacht. Ik vind mooi vuurwerk prima trouwens, als het ergens door professionals wordt afgeschoten.

Wie nog wat meer van 2018 wil zien kan hier terecht:  Jaaroverzicht 2018  
of klik op 2018 in het menu

Naar bovenkant