Erna & Ko 2017

28 december Het is op het moment van schrijven al 2 januari, maar we zijn dus weer terug van onze reis naar Namibië en Botswana. Met als hoogtepunt het bezoek aan een kolonie stokstaartjes.

Het verhaal komt er aan ... en iedereen een goed 2018 toegewenst.

11 december. Er is gisteren en vandaag zó veel sneeuw gevallen dat je aan het eind van de middag niet meer kon zien waar het dak aan de overkant ophield. Onze nieuwe auto geeft nog wat kleur aan het uitzicht!

10 december. De bridgeclub heeft een blaadje, Acol-lade, waarin allerlei mensen bridge-gerelateerde zaken schrijven. Niet echt bridge-gerelateerd, maar meestal wel een beetje, is de puzzel die Bart van W. maakt. Dit keer een kruiswoordraadsel zonder klinkers, noch in de opgegeven woorden noch in het diagram! Lekker moeilijk!

Omdat wij de kopij voor het volgende nummer eerder onder ogen krijgen dan de rest van de club (er moet nog van alles aan gedaan worden voordat het uiteindelijk geprint wordt), krijgen we ook de puzzel eerder te zien. En daar hebben we deze hele sneeuwzondag lekker aan zitten kluiven!

Het uitzicht aan de achterkant van ons huis is bepaald niet fraai. Maar het pak sneeuw dat vandaag viel tussen ½ 11 en een uur of 4 maakte het een stuk aantrekkelijker.

8 december. De eerste sneeuw vanmorgen, 'n minuut of wat. Wij gingen naar Monnickendam, daar is het 1 graad kouder dan hier en bij Marleen en Meindert was de tuin wit.

7 december. Inmiddels heb ik het boek Roots uit. Ik moet het een jaar of 40 geleden al eens gelezen hebben, maar was het compleet vergeten.
Ik moet wel mijn mening veranderen: het boek eindigt met de geboorte van de schrijver ervan. Hij, Alex Hailey, wordt in 1921 geboren als zoon van Bertha, dochter van Cynthia, dochter van Tom de smid, zoon van (chicken)George, zoon van Kizzy, dochter van Kunta.
Het was de gewoonte binnen deze slavenfamilie, gestart door Kunta, om bij de geboorte van een kind het verhaal van de afstamming ten gehore te brengen. Kunta was er mee begonnen bij de geboorte van zijn dochter. Daarbij werd o.a. verteld over de rivier uit zijn jeugd - Kamby Bolongo, bolongo/rivier en Kamby/Gambia - en Alex heeft dat verhaal ook te horen gekregen. Dat brengt hem, hij is schrijver, een keer op het idee om te kijken of hij kan achterhalen uit welke omgeving in Afrika de paar woorden komen die hij kent uit die overlevering. Van het een komt het ander en uiteindelijk komt hij - met een tolk - terecht in het dorp waar Kunta geboren is en ontmoet daar een griot, een bekende figuur in de Afrikaanse samenleving van dat deel van Afrika. Een griot is een soort rondreizende verteller, die bij gelegenheden over de afstamming van mensen komt verhalen. Mondelinge overlevering van de geschiedenis, zoals b.v. het Oude Testament is doorgegeven: zie o.a. Genesis 5 en 11. Die griot meldt in zijn verhaal Omoro, de vader van Kunta en zijn andere 3 zoons, plus één feit over de tijd waarin zij leefden, ('about the time the king's soldiers came').
Hailey is daarna op zoek gegaan naar welke tijd dat moet zijn geweest en naar de namen van schepen waarmee toen slaven getransporteerd werden. Hij heeft uiteindelijk de naam van het schip waarmee Kunta in 1767 vervoerd werd gevonden, de lijst van 'goederen' aan boord van het schip, o.a. ruim 3000 slagtanden en 150 'prime slaves', waarvan er nog geen 100 levend Amerika hebben bereikt. Hij vindt ook de papieren van de verkoop van Kunta etc.
Dat deel van het boek is buitengewoon aangrijpend. Zo vertelt hij bijvoorbeeld dat hij in het Gambiaanse dorp Juffure als het ware erkend wordt als lid van de gemeenschap, als alle jonge moeders hem een voor een hun baby in de armen geven.

6 december. Met al dat Zwarte Piet gedoe leek het me nuttig om een bekend boek over slavernij nog eens te lezen: 'Roots'. Het is geschreven door Alex Hailey, die met veel inspanning zijn afkomst uitgevogeld heeft en die in dit boek verwerkt heeft als een roman (als ik het goed*) begrepen heb tenminste).
Het begint in Gambia, waar een voorouder - Kunta Kinte - in een dorp een soort paradijselijke jeugd heeft. (een aardig, tamelijk lang, maar niet geheel geloofwaardig stuk van het boek - er is nooit narigheid in dat dorp -) op 16jarige leeftijd geroofd wordt en via een gruwelijk transport naar Virginia wordt verscheept. Daar begint zijn slavenbestaan, waarvan in mijn ogen het meest onmenselijke aspect: het zonder pardon families uit elkaar halen. Kunta's dochter Kizzy b.v. wordt, als gevolg van een klein vergrijp, aan een andere baas verkocht en ouders en dochter zien elkaar nooit meer terug.
*) nee, niet helemaal, zie 7/12

Het idee dat ik als Hollandse bij het zien van zwarte Piet ook maar énige associatie met een slaaf zou hebben, blijft ondenkbaar, maar dat gekleurde mensen er moeite mee hebben is wel te begrijpen.
Zwarte Piet kwam gisterenavond met een collega op bezoek bij de bridgeclub en was gewoon de gezellige vrolijkerd! Tot verrassing van zijn hulpje zat Sint er ook: die kwam een potje kaarten op de drukste avond in zijn agenda!

Met de post kreeg ik een heel leuk cadeautje van de goedheiligman: een schattig boek over een egeltje. Sint kent zijn pappenheimers ...

5 december. Jammer, dat er zo weinig vogels in de tuin komen. Kauwen bij de vleet, dat wel, en soms een duifje. Maar ik hang wel een pindaslinger op voor de doodenkele mees die op bezoek komt.

De Vlaamse gaaien hadden dat meteen door. De kauwen wijken voor de gaaien. Foto is gemaakt door Ko, door het raam, met de 'dikke' camera, met telelens en flitser.

1 december. Hans Tanke, die we vroeger redelijk goed gekend hebben bij de bridgeclub, nam vandaag afscheid van zijn werk als hoogleraar in de moleculaire celbiologie of zo.
Hij zou een lintje krijgen en daarom kreeg ook onze bridgeclub, waar hij vroeger speelde, een verzoek om een oordeel. Niemand die hem nog goed kende, op Ko na dan. Die zette e.e.a. op papier en vervolgens kreeg Ko een uitnodiging om een symposium + zijn afscheidscollege en receptie na afloop bij te wonen. Ik mee, maar ik begreep uiteraard niets van het college; ik ben, op 5 minuutjes na, wel wakker gebleven.
Aan het eind loftuitingen op Hans, eindigend met een eindeloos verhaal door de burgemeester van Leiden, waarbij ik dacht 'Als hij nog een keer over een activiteit begint ga ik lachen!' Ik heb alleen het woord 'Icoon' gemist, terwijl dat wel erg in is tegenwoordig. Elke dag in de krant!
Nu kon ik 's zo'n ridderorde bekijken, nooit eerder van dichtbij gezien.
Wij vonden Hans altijd vooral een heel aimabele en zeer onderhoudende man, die goed kon bridgen en ook nog eens orgel speelde. Ik heb eens een avond naast hem gezeten bij een diner, gouden avond. Ook eens naast de baas van de luchtmacht gezeten en dat was drie keer niks!

Als je dol bent op vogels is 'Vogeldagboeken' echt een must. Deze foto van Adri de Groot kreeg ik vanmorgen, subliem toch? Een roerdomp heb ik wel eens gezien, maar héél lang geleden.

Als je belangstelling hebt kun je via Vogeldagboeken op internet zoeken.

30 november. Rijgen met knoop gaat nog makkelijker dan hieronder beschreven als je de knoop maakt met je speld in het handdoekje. Je kunt de knoop beter aanschuiven en e.e.a. glijdt niet weg.

28 november. Over de apneu, van een paar maanden geleden: ik kreeg inderdaad zo'n bitje. Dat klinkt heel onschuldig, maar het bestaat uit 2 dikke, harde, plastic delen die je klemmend over onder- en bovengebit moet schuiven. Ik vind ingrepen aan mijn hoofd altijd vervelend en aan mijn mond supervervelend (tandarts en zo) en ik kon absoluut niet slapen met die dingen om mijn tanden. Als ik niet slaap heb ik ook geen apneu, dus het helpt geweldig?

Lang geleden had ik een abonnement op de Libelle en op 'Onder het palmblad'. Dat palmblad ging vnl over hagedissen en kikkers en zo, maar ik las het altijd van de eerste t/m de laatste bladzijde. Helaas werd het, toen we naar Frankrijk gingen, wel erg duur i.v.m hoge verzendkosten. Einde abonnement!
Voor de Libelle werd een andere oplossing gekozen: die ging naar Joke en af en toe kreeg ik van haar een flinke stapel. Die Libelles waren dan later, in Frankrijk, weer welkom bij vele andere dames.
Terug in Nederland heb ik na een jaar de Libelle opgezegd, omdat zomaar de prijs met 15% omhoog ging en losse nummers goedkoper bleken dan een abonnement. Ik las ook eigenlijk alleen de columns.

'Onder het palmblad' was niet meer te vinden. Het was ook verbazend lastig om een ander leuk tijdschrift te vinden over onderwerpen, die me werkelijk interesseren, maar puur bij toeval kwam ik ergens ROOTS tegen. Ik kocht er één, las het van a tot z en nam een abonnement.

Mooi tijdschrift als je veel van (planten en) dieren houdt. Interessant en bovendien staan altijd prachtige foto's in. Iedere maand is er een fotowedstrijd. Het onderwerp wordt gegeven, zoals b.v. in dit septembernummer 'Vlinders & libellen' (Sic!). Een paar winnaars en wat eervolle vermeldingen, maar vooral: commentaar op de gelauwerde foto's. Waarom de foto gekozen is, of wat er beter aan zou kunnen. Leerzaam.

16 november. Het is van dat vieze, grijze novemberweer. Ik ga maar eens een lang uitgesteld klusje doen. Een lange ketting van kralen van wat 'halfedelstenen' worden genoemd is gebroken en moet opnieuw geregen worden. Het aardige van de ketting was, dat er tussen de kralen steeds een knoop in het garen zat. We gaan het proberen. Marleen heeft mij een dingetje gegeven dat Bead Buddy heet en op You Tube is een filmpje te vinden over hoe het moet. In praktijk is gewoon een speld handiger!

Je hebt draad nodig met een naald eraan vast; ik heb dikte 0,7mm, want als de knoop niet dik genoeg is, gaat de kraal eroverheen. Te koop in een winkel als op het Waardeiland, denk ik, of via internet, zoals bij Ladybeads. Zet e.e.a. op een handdoek of zo, want als er een kraal uit je vingers valt ben je hem w.s. kwijt.

Je maakt eerst een knoop helemaal aan het eind van de draad (die is bijna 2 meter lang, maar de knopen kost veel draad) met een stukje over om t.z.t. de eindjes aan elkaar te knopen. (Lange ketting, geen slotje nodig). Dan rijg je je eerste kraal helemaal tot die knoop. Vervolgens maak je een lus in je draad zo dicht mogelijk bij die ene kraal en daar haal je draad met kraal doorheen, zie foto 2. Daarna maak je om je wijsvinger de a.s. knoop, steek je naast je vinger en onder de draad er een speld in en trekt e.e.a. aan boven die eerste kraal. Doe hetzelfde met de volgende kralen.

Later: het is nog makkelijker om je handdoekje, dat je gebruikt zodat je kralen niet wegrollen, te betrekken bij het rijgen. Zie 30/11.

15 november. Ik had al heel lang geen schoenen meer laten repareren, maar nu moesten er toch echt nieuwe hakken onder m'n laarzen. Geen idee wat dat zou gaan kosten, mijn laatste herinnering aan schoenreparatie was van vóór het € tijdperk. Een gulden of 3? Zou wel duurder geworden zijn. €11,95!!
Vorig jaar, of misschien wel 2 jaar geleden, was ik bij dezelfde schoenmaker om te kijken of hij dezelfde laarzen wat kon inkorten aan de bovenkant. Er zaten onnodige flappen aan. Hij wilde het niet doen en zei daarbij, dat als ie het wel zou doen, het minstens 100 euri zou gaan kosten. De meneer van het Turkse atelier iets verderop deed het voor 25 en heel prima. Maar ja, die doet helaas geen nieuwe hakken.

14 november. We hebben al bijna 20 km gereden met de nieuwe auto. Een mooi, maar verder nutteloos snufje is het volgende: voor muziek is de keuze tussen radio of een USB stick met muziek van mijn muziekblog. De muziek dáárop komt meestal van You Tube. Nu kwam via die stick Jeu d'Eau langs en verscheen op het dashboard een klein plaatje van pianospelende handen ...

10 november. We hebben per vandaag een nieuwe auto, een hybride, heel spannend.

Bij van Haasteren hadden ze er, zoals vorige keer een paar jaar geleden, een heel ritueel van gemaakt. De auto zat onder een hoes (die me sterk deed denken aan herenondergoed bij Aliexpress) die met enig vertoon verwijderd moest worden. Mooi boeket bloemen erbij en vervolgens een uur college over het hoe en waarom van de auto. Ik was blij, dat het Ko's afdeling was; ik was er heel zenuwachtig van geworden. Wat ik heel leuk vind is dat de grepen aan het portier ook knalrood zijn en dat je de stoel kunt opkrikken; dat is voor een ouwetje makkelijk bij in- en uitstappen. Verder zitten er nog allerlei snufjes in zoals een venstertje met een plaatje van waar je bent als je achteruit rijdt en zo.

6 november. Als je op reis wilt naar ergens ver weg heb je soms prikken nodig. Zo werden we onlangs getrakteerd op DKTP. Ik zat nog op de prik te wachten toen ik voelde dat de dokter een pleistertje op mijn arm plakte. Maar het shirtje, dat ik aanhad, moest in de biotex en dit is mijn arm 10 dagen later!

31 oktober. Meindert stuurde deze verhelderende toevoeging bij de namen in Volendam! Zie 17/10.

28 oktober. Niet zo 'n heel spannende week, op het moment van het verpoppen van een van de rupsen die op de O.I. kers zaten na. Rupsen van koolwitjes. Heel toevallig zag ik het donderdag aan het eind van de middag gebeuren. De rups heeft een tijdje stilletjes tegen de wand gezeten; nu is de huid van de rups aan de kant van de kop opengebarsten en wordt de pop aan de bovenkant zichtbaar. Het oude vel valt er na een paar minuten af. De foto is niet goed, door de wand van een stokoud plastic bakje, dat ik speciaal heb om rupsen te bestuderen ...

Vanmiddag hadden we veel te doen: prikken halen i.v.m. onze a.s. reis; uitnodigingen laten maken voor het a.s. feest en even gaan praten bij de Hollandse Lente, waar het feest gaat plaatsvinden. We stalden de auto op het parkeerterrein aan de Haagweg en gingen daarna LOPEN. Een flink stuk: ik kan het weer, gewoon lopen, en geniet er met volle teugen van.

17 oktober. Naar Monnickendam vandaag. Net als gisteren, was er een omfloerste, oranjeachtige zon te zien vandaag. Gisteren werd bij het weerbericht gemeld, dat dat mogelijk iets te maken had met de bosbranden in Portugal/Spanje, want wind uit het zuiden.
Marleen liet me wat bladzijden zien uit het telefoonboek onder Volendam, vol met dezelfde namen. Hier een voorbeeld met Kwakman. Ik ken niemand die Kwakman heet. Ook veel Veerman, Jonk en Tol. In Volendam gaat men blijkbaar niet graag met 'vreemd'.

16 oktober. Wat een fabelachtig weer, 23° of zo. Even lekker een eindje lopen. Ik zag nog - dacht ik - een bont zandoogje, maar de foto is niet scherp. Er vliegen nog steeds vlinders, maar sommige bomen zijn al helemaal kaal.

Het was de warmste 16 oktober ooit. op 17 mei van dit jaar hadden we de warmste 17/5 ooit. Merkwaardig!

13 oktober. Joke heeft een schitterend boek met foto's, zoiets als het beroemde boek 'Family of Man' uit de zestiger? jaren. Daarin staat een ongelofelijk vrolijke foto van drie schaterlachende Aziatische meisjes. Foto gemaakt door Tom Kelly. Ik op zoek.

De foto (nog) niet gevonden, maar wel een site met massa's foto's van zijn hand, waaronder deze. Geweldig hè?

10 oktober. Podium Witteman gisterenavond. Vraag: hou je meer van klassieke muziek als je er meer vanaf weet? Dat werd getest met 2 vragen:
1) Wie werd er eerder geboren? Chopin, Brahms, Schubert en nog een. Die wist ik, want toevallig was daar vorige week een vraag over bij Eggheads, een Engels quizzprogramma waar wij vrijwel dagelijks naar kijken.
2) Muziekfragment: uit Requiem van Mozart of Requiem van Fauré? Niet uit Fauré, want dat ken ik noot voor noot, dus Mozart. Daar ken ik alleen het beroemde Lacrimosa van en dat niet eens goed; de rest niet, dus ook de aria van het fragment niet. Ondanks mijn belangstelling voor Requiems kan die van Mozart me niet erg bekoren.
Ik weet nauwelijks iets van de achtergrond van componisten en hun muziek en wist het antwoord op deze vragen puur toevallig. Daarnaast weet ik nog wel dat Scarlatti langer geleden is dan Beethoven en Beethoven weer langer geleden dan Ravel. In grote lijnen. Maar ik ken wel veel klassieke muziek en ben er ook echt een liefhebster van.
Evenzogoed heb ik bij Podium Witteman het vaste ensemble FUSE nog nooit iets horen spelen waarvan ik dacht 'Hé, dat is leuk/mooi'. Vaak supermodern, experimenteel of Piazolla-achtig en daar ben ik zeker geen fan van. Het valt me wel altijd op, dat de meisjes die viool spelen zo makkelijk met hun instrument omgaan. Om jaloers op te worden.

7 oktober. Johan, die wij kennen van de bridgeclub, zou in september naar Tanzania gaan, o.a. naar Mbalageti. Dat is ver weg en lang niet alle toeristen gaan er heen. Wij waren er bijna 8 jaar geleden en vonden het geweldig, m.n. omdat het een lodge was waar ongelofelijk veel buitengewoon fraaie Afrikaanse kunst te bekijken viel, zowel in de openbare ruimtes als in de grote tenten, waarin we ondergebracht werden. Het eten was er ook verrukkelijk en we werden aan alle kanten in de watten gelegd ... als enige gasten, je schaamt je dood!
Toen wij er waren hing er ergens een opstelling van 9 prachtige neksteunen, die dienen voor wat het woord zegt: de nek steunen als je slaapt. Maar ik ben indertijd vergeten er een foto van te maken. Dus vroeg ik aan Johan of hij dat voor me wilde doen. Wilde hij wel.
Ze waren er niet meer. Johan dacht dat de collectie elke 3 jaar vervangen werd. Hij stuurde me wel foto's van prachtige andere zaken, zoals deze superieure maskertjes en die ongebruikelijk fraaie schilderij. We zouden er eigenlijk nog eens heen moeten ...

3 oktober. We gingen om 1/2 11 slapen en werden om 1/2 10 wakker ...

2 oktober. Het weekend brachten we met de kleintjes in een huisje in een Landal park. Een park met een veel vertier voor kleine kinderen: een binnenspeeltuin en een flink, lekker warm zwembad.
Omdat we pas om een uur of 3 vrijdag terecht kunnen, beperken we ons tot het neerzetten van de spullen, bedden opmaken e.d. en Abel kan lekker wat knutselen (vindt hij erg leuk) buiten.

De binnenspeeltuin is een groot succes: wij kunnen lekker gaan zitten lezen en het grut vermaakt zich prima. Af en toe meldt een suffige figuur, 'Bollo' genaamd, zich op een podium. De kinderen krijgen wat entertainment aangeboden en dat vinden ze allemaal geweldig. Mooi zo. Ze mogen die Bollo een knuffel of een high five toedienen en hebben daar geen enkel bezwaar tegen.

Als je zo'n type bent als ik, die het ooit al helemaal niet zag zitten om in de buurt van Sinterklaas te komen, kun je de lol er niet van begrijpen, maar Abel en ook Jacob deden enthousiast mee.

Het was wel 'een verkleed persoon' fluisterde Jacob in mijn oor. In de speeltuin is van alles te doen en te klauteren, maar wij hadden er weinig zicht op, dus geen foto's. Verrassend lekkere koffie voor de bewaakouders en - grootouders.

Zaterdagmorgen kon Jacob, een fanatieke sporter, voetbaltraining krijgen. Die bleek gegeven te worden door iemand, die dat blijkbaar gewend was en die goede aanwijzingen gaf. Jammer genoeg kwam regen de boel verzieken.

Zo'n zwemparadijs is te gek voor kinderen, maar ik zat me vooral voor te stellen hoeveel viezigheid er w.s. in het water zat, met al die kleintjes, waarvan een flink aantal nog in de luiers. Flink douchen na afloop!!

Jacob en Abel vonden ook het zwembad geweldig: lekker lauw water, niet erg diep en veilig en een glijbaantje. Daar zijn ze wel honderd keer afgeroetscht.

Jacob kan al heel goed zwemmen, Abel is helemaal vrij in het water en kan het bijna. Ze kunnen het uren volhouden!

Een ritje in een simulator/Ferrari, je laten voorlezen door oma, een spelletje UNO of Snakes & Ladders, beetje TV kijken, pannenkoeken eten en worstjes met frietjes en appelmoes, je door opa Ko laten leren hoe je moet programmeren via een spelletje op een i-pad, allemaal even opwindend.
Voor oma waren er interessante paddenstoelen! Deze hier met een rups erop, maar elders ook heel mooie vliegenzwammen.

29 september. Een paar jaar geleden had ik een schattig jongetje van 7 onder mijn hoede, op de school hier. Dat jongetje leed aan dyscalculie - een akelige handicap, waardoor rekenen een enorm struikelblok wordt - en aan ADHD. Voor de ADHD kreeg hij later medicijnen. Aan het begin van het jaar, hij zat in groep 5, tafels!, kon hij maar niet bedenken hoeveel 3x6 was en na 3 maanden nog niet. Maar met de medicijnen lukte het eindelijk, want het was rustiger in zijn hoofd. Hij zit nu in groep 8. Ik kom hem regelmatig tegen en hij is nog even lief als toen. Hij won trouwens elk spelletje van me. Na een minuut of 20 zwoegen deed ik met elke pupil een spelletje. Waren ze allemaal gek op!
Met kleinzoon Jacob kreeg ik vanmorgen een gesprek over geld verdienen en geld dat uit de muur kwam, over wat een 'bank' was en een bankrekening en toen vertelde ik hem, dat hij en Abel allebei een bankrekening hadden en dat ik daar elk jaar met hun verjaardag geld naartoe stuur. Vervolgens rekende Jacob, nu ook 7, uit zijn hoofd uit hoeveel geld hij op de bank moest hebben, Dat lijkt eenvoudig, maar ik maak in april een vast bedrag + 1€ per levensjaar over.

27 september. Claire stuurde nog een paar leuke foto's van oma met kleinzoons! Oma is trouwens nog steeds heel blij, dat ze weer behoorlijk kan lopen!

26 september. Met Claire en de kleintjes naar Volkenkunde. Ik was er in geen 30 jaar geweest, denk ik, en herinnerde het me als enorm leuk voor kinderen, maar dat viel vies tegen. Het was soms behoorlijk donker, in de speurtocht was e.e.a. moeilijk te lezen en w.s. pas interessant voor wat oudere jongetjes. Maar ergens stond een soort speelbus en dat vonden ze leuk, konden wij even rustig zitten.

Ko had thuis niet bepaald stilgezeten en nu heb ik buiten een fijne kast met veel ruimte. Vooral die zaken met verschillende soorten aarde zijn nu veel makkelijker te gebruiken.
De plastic kist had ik buiten gezet, met een briefje erop: voor wie hem kon gebruiken. Vanmorgen was ie weg. Mooi zo!

Gisteren hoorde ik iemand op de TV over 'De ervaringen wat we hier hebben geleerd' (grrr) en vandaag lees ik onder een foto van een pasgeboren olifantje, de 4e generatie olifant in dierentuin Amersfoort: 'het babyolifantje tussen neven, nichten, tantes, oma en grootmoeder' en dat roept vragen op over moeder, overgrootmoeder en het verschil tussen oma en grootmoeder.

25 september. Lekker weer. Ik lig de halve dag op mijn knieën om een van de mooiste bloemetjes, die er bestaan te fotograferen. Dat is n.l. behoorlijk moeilijk.
Het bloemetje is een herfstbloeiend, piepklein krokusje. Het heet met zijn wetenschappelijke naam Crocus mathewii en die tweede naam is naar een vermaarde Engelse krokuskenner, Brian Mathew. Ik ben in het gelukkige bezit van zijn, inmiddels antiquarisch boek, met tekeningen, over krokussen!
Één bolletje van zo'n krokus kost bij de enige leverancier hier in Nederland vijftien euro!!! Ik heb mijn bolletjes, een stuk of 4, al jaren. Ik heb ze meegenomen uit Frankrijk, waar ik woonde toen ik ze kocht, en van verplanten loopt de kwaliteit altijd een beetje terug. Vorig jaar hebben ze niet gebloeid, ondanks de mooie septembermaand toen. In Engeland zijn ze nog duurder en ook daar weet ik maar één leverancier. Bij hem - ik ken hem al een jaar of 30+ - koop ik een enkel keertje iets dat in Nederland niet te vinden is, zoals de witte, ook herfstbloeiende Crocus goulymii. Die heb ik beloofd aan een vriendin, een liefhebster van tuinieren, die volgend jaar verhuist naar een huis met een tuin van 6 vierkante meter!!! Moet je heel selectief zijn bij het beplanten. Ik kan ze in februari bestellen, voor levering in augustus. Als ik niet te laat ben!

Ko houdt zich intussen bezig met het maken van een kast als vervanger voor de lelijke kist dit er stond.

23 september. Er was, ter gelegenheid van burendag, een barbecue georganiseerd hierachter. Wij werden uitgenodigd, maar we zijn geen van tweeën dol op partijtjes waar we niemand kennen, zelfs niet als dat nou juist de bedoeling van het partijtje is. We voelen ons allebei opgelaten!
We zijn wel even gaan kijken en namen ijs mee van de onvolprezen ijsboerderij. Rechtsonder een jeugdige deelneemster aan de spelletjeswedstrijd.

22 september. In alle vroegte kwam Bondy aan met de kleintjes, maar die waren niet in optima forma na de lange vlucht. Komt nog wel.

Iemand heeft voor Schiphol eenzelfde idee als ik gehad voor knikkers. Met een aanzienlijk groter budget. Hier fotograferen helpt ook niet voor een goede strip voor de keuken, want de donkere ondergrond is een probleem. De knikkers hebben wel een veel beter formaat. We hebben trouwens inmiddels andere foto's met een meer beige achtergrond.

19 september. Dochter 3 is in Nederland. Haar gezin komt a.s. vrijdag en dan blijven ze met z'n allen tot begin oktober. Feest! Ik heb de jochies al ruim anderhalf jaar niet gezien en hoop maar, dat ze nog weten wie hun Nederlandse oma is. De Nieuw Zeeuwse oma - Nen - zien ze wat vaker; die woont per slot maar 3 uur vliegen van hen vandaan. Plus nog de nodig autokilometers ...

Ze zag er goed uit, Claire, en lijkt in Sydney haar draai gevonden te hebben. Claire is dol op dieren (van wie zou ze het hebben?) en vooral op zeedieren (dat heeft ze niet van mij, want ik ben meer van de bidsprinkhanen, toch?)
Ze had een prachtig filmpje opgenomen van walvissen. Die komen op gezette tijden langs dat gedeelte van Australië trekken. Ze had ze de laatste keer dat ze erop uittrok echt heel goed kunnen bekijken en zelfs goed kunnen fotograferen.

We hebben samen koffie gedronken in de buurt van station Leiden. Daarna ben ik de stad ingegaan en helemaal - in mijn beleving - naar de bushalte op de Korevaerstraat gelopen. Pijnloos! Te gek!

14 september. Die kies is nog niet OK, maar gisteren heb ik een injectie in mijn heupgewricht (dat klinkt eng, maar stelt niks voor) gekregen op de pijnbestrijdingsafdeling van het ziekenhuis in Alphen en ik ben vandaag BIJNA VOOR MIJN LOL DOOR DE REGEN NAAR DE BUURTSUPER GELOPEN, als een jonge blom van 50. Wat heerlijk, om weer eens gewoon te kunnen lopen!!

8 september. Het onderzoek van 22 augustus, leverde op, dat ik, als ik slaap, gemiddeld 27 keer per uur ophoud met ademen. Wat een achterlijk getal! De KNO arts vond dat er maar iets aan gedaan moest worden en wel in de vorm van een 'bitje', een eng, plastic, op maat gemaakt, zachtroze dingetje dat je om je tanden moet schuiven voordat je gaat slapen. Daardoor wordt je onderkaak een beetje naar voren geschoven en dat verwijdt de keel. Einde apneu. OK.
Ik moest mij gaan vervoegen bij een kaakchirurg en die was toevallig vrij, dus we konden gelijk doorlopen. Een leuk, kordaat mens, met de naam Maartje Wijn. Grappig, want toevallig speel ik een avond in de week bridge met Noortje Wijn!! Geen familie. Maartje liet een rondomfoto van de kaak maken en constateerde dat er onderin één kies niet deugde. Ik had al zo'n idee, hij wiebelde en was gevoelig. Eerst die kies eruit en 4 weken later weer melden.
De tandarts had vandaag tijd en nou ben ik zielig, want dat viel niet mee. Maar overmorgen is het leed w.s. wel weer geleden en Ko beschikt over een geheime voorraad superieure pijnbestrijders. Gelukkig heb ik een heel grote, heel moeilijke legpuzzel over ... een safari op tafel liggen.

6 september. Vandaag pannenkoeken eten met mijn naaste familie. Prima om weer eens samen te zijn: Kees links, Trees, Margriet, ik, Paula. Ko maakte de foto.
Praten over vroeger, het kamp en daarná; wonderlijke overeenkomsten: Paula had na de middelbare school voorgesteld om een jaar huishoudschool te gaan doen wegens nog geen idee wat anders, net als ik. Van haar wist ik dat niet. Trees had in de verpleging gewild en had dat ongetwijfeld met hart en ziel gedaan. Ik heb na een jaar verplicht Universiteit (Paula en ik vonden het allebei vreselijk) nog een keer voorgesteld dat ik naar de kweekschool zou gaan. Mocht ook niet en dat vind ik eigenlijk nog steeds jammer.

5 september. Muts ging dus het afgelopen weekend bij vriend Jaap logeren. Dat vond ze in het begin wel een beetje eng, zie het platte oortje! Maar al gauw wilde ze heel graag aangehaald worden. Vooral een massage van haar buik valt dan zeer in de smaak. Foto's van Jaap.

Nu is ze weer thuis en helpt met tuinieren.

4 september. Muts heeft nooit veel bezwaar tegen de reismand, die we meestal 2 dagen voor vertrek in de kamer zetten. wij gaan n.l. een weekendje bridgen bij Nol in het Bosch, Wageningen. We krijgen kamer 42, linksonder de beddenfoto.

Niet goed gespeeld, wel gezellig en leuke mensen zijn er altijd. Heel mooie omgeving, helaas is ver lopen er niet meer bij, maar gelukkig nog niet aan de rollator, dus een rondje markt in Wageningen was OK voor de zaterdag.
Heel mooie fruitafdeling, muskaatdruiven en RAMBOETANS NB!!, plaatje van Internet. Die heb ik pas één keer gezien in Nederland, ooit op een Pasar Malam. Ze waren maar 1,25 voor een stuk of 15 waarvan 2 niet goed. Daar kun je ze hier in het westen echt nergens voor kopen. Opvallend veel mensen uit Azië op de markt, misschien daarom.
Bij de koffie een spannend klein glaasje met ...?

Ik was ook erg onder de indruk van een prachtige kraam met alleen maar paddenstoelen. Kijk nou eens zo'n berg cantharellen, om te watertanden toch? De verkoper zei, dat het geen zin had om te kopen en pas maandag mee naar huis te nemen; ai, wat jammer.
Omdat ik een portemonnee van niks heb/had (het kleingeld viel eruit) een andere gekocht bij een kraam tegenover het terras waar we langdurig koffie dronken en zo. Moest ik alles overladen natuurlijk. Het korte geheugen gaat me ook parten spelen, vrees ik, want ik dacht toch echt dat er nog een briefje van 50€ in mijn portemonnee zat en waar was dat gebleven? Enfin, misschien verloren, dus maar hopen, dat iemand er heel erg blij mee was!! Kwamen we bij de auto: lichten laten branden, accu leeg. Avontuurlijk dagje!

Achter het hotel geen gras- maar een mosveld. Ik heb wel eens een mospaadje gemaakt: duurde 10 jaar voordat het wat was!

Zondagmorgen gingen we naar Terlet. Misschien zou er een rondje zweefvliegen kunnen? Nee, alles volgeboekt, maar wel een tijd zitten kijken en geprobeerd foto's te maken: niet één gelukt.
Daarna uitgebreid naar Intratuin (Arnhem), waar je altijd prima kunt zitten en vrij goedkoop en goed kunt lunchen met o.a. vers sinaasappelsap en ik, Erna, op mijn dooie gemak uitgebreid kan rondkijken. Ik ben altijd dol op de afdeling potten, vooral in combinatie met planten, want daar zijn ze bij Intratuin erg goed in.
Vervolgens een klein wandelingetje op een naburig heideveld, in volle bloei. Mooi. Wel heel weinig leven: geen dieren, geen vogels, nauwelijks vlinders, alleen één wants? snuitkever? Misschien 'Gemarmerde eikenbok(tor)', Rhagium mordax.
Ko ziet altijd héél andere dingen dan ik. Hij vroeg zich af, waarom in een soort hek langs het pad het bovenste gedeelte was voorzien van kippengaas. Daar kun je van alles bij bedenken! Tegen hetzelfde hek groeide een aardige plant, die ik niet kon thuisbrengen. Dat is w.s. 'Rankende helmbloem' of Corydalis claviculata. Kleiner dan op de foto.

Tegenwoordig mag je mensen niet meer mag aanspreken met 'Dames en heren'. Je moet 'Lieve mensen' zeggen, of 'Geachte reizigers'.
Dat is maar goed ook, want je zou je zomaar stevig kunnen vergissen. Hij is die met de lange blonde paardenstaart; zij heeft een korte, militaire coupe.

's Avonds een smakelijk slotdiner en laatste wedstrijd. We eindigden als 6 van de 10 paren, een zeer matig resultaat. Wel een leuk weekend en we boften met heel lekker weer

28 augustus. Mijn broer Kees is vandaag 50 jaar getrouwd. De enige in de familie die dat voor elkaar heeft gekregen. Bravo! Daar hoort een mooi boeket bij en het bloemenwinkeltje hier vlakbij is daar best goed in. Die fijne oranje bloemen rechts zijn een soort asclepias (zijdeplant). Deze soort kende ik niet, leuk! Die lichtgroene bollen zijn trouwens zaadbollen van asclepias..

Ik heb even gezocht bij asclepias en bloemisten en vond toen deze foto. Asclepias 'Beatrix' heet deze bloem en hij wordt speciaal voor de bloemisterij gekweekt.
Toen heb ik zitten lezen bij de aanwijzingen voor de eventuele telers en daar begrijp ik dan geen hout van. Dat de gemiddelde temperatuur 18° moet zijn kan ik nog wel bevatten, maar dan:
'Schermen bij heet weer en licht krijten vanaf het begin van de teelt geeft een voordeel bij weggroei. Redusol grof spetteren, dit moet dan eind augustus worden verwijderd. La Blance grof spetteren is meestal eind augustus eraf geregend. Zorg bij het krijten dat er voldoende licht overblijft voor de Beatrix, dus niet egaal krijten maar met grove spetters'. Verderop: 'Het klimaat moet zeer actief gehouden worden. Te vochtig geeft problemen met stuk duwen van de cellen. Eens in de vijf dagen onderdoor water geven en vanaf oktober eens in de week, liefst 's ochtends'. En nog: 'Het gebruik van kristalon meststoffen werkt goed, Starten met geel, optelen met blauw en later in de teelt afwisselen met blauw en wit.'
Hoewel tuinieren mijn levenslange belangstelling heeft gehad is dit onbekend terrein. Ik vermoed dat het spetteren met het dak van een kas te maken heeft. Mijn tuin heeft gelukkig niet 's ochtends onderdoor water nodig!!

24 augustus. Wij naar de halve finale dames van het EK hockey. Via internet kun je alles regelen, toegangskaartjes en parkeren. In de parkeergarage van de RAI en dan met een pendelbus naar het stadion in Amstelveen. Dik voor mekaar!

Ik wilde altijd nog eens een grote sportwedstrijd zien. Je ziet het natuurlijk stukken beter op de TV, maar dat is zonder de sfeer van in het stadion. Heel leuk, beetje melig - zoals die 'ooievaar'? rechts - maar echt heel leuk en je gaat vanzelf meejoelen.

Op de foto: het Nederlandse team rechts en het Engelse links, opgesteld voor de volksliederen.

Opvallend veel kinderen in een heel beschaafd publiek, volop uitgedost in oranje.
Iedereen kreeg zo'n ding, zie hieronder: aan de ene kant 'goal' dat iedereen bij een gemaakt doelpunt omhoog houdt; aan de andere foto's van de speelsters van het Nederlandse damesteam. Samengevouwen een soort klepper waarmee verbazend veel lawaai gemaakt kon worden bij het ritmisch klappen. We hebben ons prima geamuseerd.

23 augustus. Het viel reusachtig mee, slapen met zo'n b..gordel ... en in alle vroegte werd ik in het ziekenhuis weer ontmanteld. Het enige echt vervelende van het gedoe was, dat ik mijn handen niet behoorlijk kon wassen, want er zit ook een ding aan je vinger. Met een rood lichtje. ET vingertje. Omdat het kostbare apparatuur is die je meekrijgt, mag je het er niet zelf weer afhalen.
Nu weer een tijdje wachten op hoe of wat. Iemand anders die wij kennen, moest trouwens een nacht in het ziekenhuis doorbrengen voor dit onderzoek, Vervelender, lijkt me: in een onbekend bed in een onbekende omgeving slaap je meestal niet lekkerder dan gewoon in je eigen bed. Hoewel ... ik herinner me verrukkelijke waterbedden in een hotel in Uckermark.

22 augustus. Zo zit je gezellig met z'n allen aan de Chinees om Ko's verjaardag te vieren, zo zie je eruit als een terrorist. Ik zal maar niet vermelden hoe Ko deze foto genoemd heeft (alle blogfoto's moeten een naam, anders kun je ze nooit meer vinden als het nodig is) anders staat zometeen de politie op de stoep.

Ik doe aan ernstige apneu, stelde mijn vriendin Marleen vast, toe we een paar weken geleden een hotelkamer deelden bij een tuinreis. Apneu schijnt niet goed voor je gezondheid te zijn, want je krijgt er te weinig zuurstof door. Ik nam haar bezorgdheid ter harte.
Voordat er dan iets gebeurt ben je alweer 2 maanden verder natuurlijk, want je moet het traject huisarts - KNO arts door en door hem werd ik verwezen naar een 'kastjesaanlegger'. Het is vakantie, of net vakantie geweest, dus dat duurde allemaal wel even.

Daar moet ik vannacht me slapen en morgenochtend weer terug aar de kno-afdeling om e.e.a. te laten verwijderen. Daarna volgen w.s. weer andere stappen. Zo kan je leven er op je ouwe dag nog best spannend uitzien.

21 augustus. Een van de prettige dingen van met pensioen niks meer hoeven is, dat je ongestraft een hele serie in een of twee dagen op NETFLIX kunt bekijken. De Scandinavische thrillers zijn vaak aardig en daarom bekeken we vorige week MODUS (?) en dit weekend FRIKJENT (vrijgesproken). Allebei aardig en de moeite van lang voor de TV zitten waard, maar één ding valt me vaak op bij series uit het noorden. MODUS speelde zich af in de winter: de ene dag sneeuwde het, de volgende moment waren de straten helemaal schoon, dan sneeuwde of regende het weer, in een afwisseling die niet mogelijk is. Ik meen dat er wel 'terugblikken' in waren (ben ik alweer vergeten, net als waar het over ging, want het korte geheugen begint me parten te spelen. Ik zeg nog wel 'O, ja' als ik het weer zie).
In FRIKJENT speelde het verhaal zich in chronologische volgorde af. Ik schatte dat het aan het mei of juni was, want ik zag pioenrozen en wederik bloeien. Een tijdje later hingen de appels aan de bomen en werden de blaadjes geel, maar toen plotseling stond de wederik weer in bloei en was het groen buiten. Zonder dat het winter was geweest!
Ook heel eigenaardig: een jongeman is verliefd geworden op een meisje maar e.e.a. ligt ingewikkeld (soort van Romeo en Julia situatie) en in een zwoele nacht klimt hij op het dak naar haar slaapkamerraam, tikt ertegen totdat ze wakker wordt en klimt naar binnen. Ze beginnen te zoenen en meteen alle kleren uit te rukken ... heeft zij een BEHA aan onder haar nachtkleding!!!

Ik heb eens naast Ted de Braak aan tafel gezeten (hij woont in Frankrijk in de buurt van waar wij zaten en was bevriend met vrienden van ons, zodoende) en die heeft mij onderhouden - naar aanleiding van de serie 'Overspel', die hij erg goed vond - over hoe moeilijk het is om te zorgen, dat er niet dergelijke slordigheden in een vervolgverhaal sluipen. Hele kleine dingen, kleding, pleister ergens als gevolg van verwonding, kaars op tafel, niks mag vergeten worden.

Stevie vindt het maar niks dat er geen vloerkleed meer in de keuken ligt en solliciteert naar de betrekking ...

20 augustus. Hij is lang niet gek, die taart. Alleen proef je niet genoeg van de lemon curd. Dat moet meer en zuurder. Misschien leer ik op mijn ouwe dag nog een smakelijke appeltaart te bakken!

19 augustus. Gisteren bekeken we toevallig een aflevering van 'Flog it?' o.i.d., dat werd afgewisseld met een kookprogramma. Het onderwerp was Royal Picnic en er werd een appeltaart gemaakt bestemd voor de koninklijke picknickmand. Het zag er spannend uit, dus Ko nam het op, maar de manier waarop de originele appeltaart gemaakt werd kwam maar zeer summier langs. Toch leek het ons wel aardig om hem te proberen met het oog op de komende feestelijkheden.
Maar ja, Erna en appeltaart vormen geen goede combinatie. Het begon al met de appels. Dat moesten Bramley's wezen en die heb je niet in Nederland. Bramley's zijn groot en van een zure soort. Granny Smiths dan? Niet in augustus. Ook goudreinetten zijn er nu niet. Het werden Jonagold appels.
Die moesten worden verwerkt tot grove appelmoes, met boter, donkerbruine suiker en citroensap. De boter klinkt wat eigenaardig, maar de rest moet wel lukken; appelmoes heb ik wel vaker met succes toebereid.
Ko nam het deeg onder zijn hoede. Bij het programma werd er totaal geen aandacht aan besteed, dus dat moesten we zelf bedenken. Gelukkig hebben we nu internet, zodat dit recept, uit ergens begin vorig eeuw, misschien toch wel haalbaar is. Standaard appeltaartdeeg van bloem, suiker, eieren en boter. Mag geen probleem zijn, alleen weet je niet of je nu de kleine of de grote springvorm moet invetten. De grote maar en die blijkt iets te groot voor de hoeveelheid deeg.
Op de Engelse TV was het deeg al min of meer gebakken - 'we blindbaked? it' werd er achteloos bij verteld - en we kozen voor 30 minuten zonder vulling in de oven op 170°. Intussen maakte ik de curd en deed dat niet helemaal goed: bijna een heel pak boter smelten, sap en rasp van 1 citroen erbij, 1 heel ei en 3 dooiers en suiker, hoeveel?: geen idee, iets van 40 gram? en een beetje maïzena. Stom genoeg had ik zonder nadenken het ei al in de pan, voordat de boter gesmolten was en dat gaf wat problemen, maar via een zeef kwam het toch goed. Op zacht vuur totdat het bindt. Strooi er wat suiker op, zodat er geen vel op komt. (Deze tip uit eigen ervaring)
Na 30 minuten deeg uit de oven, de inmiddels afgekoelde appelmoes erop, daarop de lemoncurd en weer 30 minuten in de oven.

Zit ik met 3 eiwitten en een halve citroen, kan ik mooi meringue van maken, toch? Eiwit kloppen tot superstijf, per eiwit 50 gram suiker erdoor en nog een minuut of 7 kloppen totdat de suiker is opgelost. Over taart smeren en nog even in de hete oven. Ben benieuwd. Hij ziet er goed uit, maar dat is de buitenkant. Morgen weten we meer. Foto van de aangesneden taart isvan 20/8.

12 augustus. Milan heeft zijn karretje opgehaald. Een geboren Nederlander, aan wie je b.v. je gordijnen geeft omdat je ze niet langer nodig hebt, neemt een bloemetje voor je mee; iemand anders komt je bamboe halen en overhandigt je een doosje Merci. Milan kwam voor zijn steekwagentje op de collectemanier: 'Dankuwel. Hebbu nog meer?' Die moet nog iets langer inburgeren, denk ik.

11 augustus. Ik had vandaag weer een afspraak met de acupuncturist. Geen bollen dit keer, wel een soort massage en natuurlijk een stuk of 20 naalden.
Ik werd behandeld in een andere kamer dan vorige keer en zag direct dat er een originele Walasse Ting aan de muur hing. Die was door Dokter Siauw behandeld! De datum die eronder stond was ook wel leuk: op de kop af 22 jaar geleden! De behandeling is goed voor pijnbestrijding, maar de klacht zal volgens Siauw toenemen. Ik moest maar veel sporten vond hij (ik niet); bergbeklimmen leek hem wel wat. Ik heb NB gisteren voor het eerst sinds 3 jaar een klein eindje gefietst. En ben, zonder in details te treden, ietwat gehavend, vrees ik.

We hebben een steekkarretje staan, dat nooit gebruikt wordt. Op MP ermee. Als je daar iets gratis aanbiedt is er vrijwel altijd binnen het uur iemand die zich meldt. Dit keer was het ene Milan. Zijn boodschap luidde 'kom, opale, morgen'; waarop ik hem antwoordde dat ik hem rond 12 uur verwachtte. 'OK, dankuvel' was zijn reactie. Mooi hè?

7 augustus. We zijn in juni op vakantie geweest in Frankrijk, maar afgezien van het feit, dat het leuk is om vrienden en bekenden te zien, niet erg spannend. Daarom ben ik net nog eens even naar Costa Rica geweest en daarna nog even naar Australië. Het bevalt erg goed, reisverhalen met foto's bij deze site: je bent gelijk weer even terug op een spannende plek. Ik vind meestal wel een paar fouten, in Australië nog 2! Een spatie te veel, een letter niet cursief, kleinigheden meestal, maar soms merk je pas een jaar later, dat je vergeten bent een foto te 'uploaden'.

2 augustus. We noemen ze 'bedrijfsongevallen', de boeketjes en boeketten afkomstig van ongelukjes in de tuin, maar ook wel eens van 'moeten'. De mooiste fuchsia buiten, met de vreselijke naam 'Naaldwijk', groeit meer in de breedte dan in de hoogte. Ik heb gisteren een paar takken - zwaar beladen met bloemetjes - afgeknipt, omdat het zicht op een andere, kleinere, maar ook beeldschone fuchsia, teloor ging. Ook maar wat persicaria afgeknipt: een goed boeket in een superieure vaas!

31 juli. Stevie heeft een tijdje bij ons gelogeerd en kon nu weer terug naar Tinka. Die was aan het verbouwen in haar huis in Amsterdam; konden we gelijk even kijken, Stevie afleveren en dan naar de acupuncturist, in een zoveelste poging om van de pijn in mijn rug/been af te komen.

In Amsterdam is altijd wel wat te zien, hier een kinderwagen voor een zesling, waarin w.s. de peuters van een kinderdagverblijf werden vervoerd.

De acupuncturist zette eerst een aantal bollen op mijn rug, die een vacuüm veroorzaakten, met als gevolg een soort afdrukken als zuigzoenen. Vervolgens werden er tig naalden in geprikt, ook nog een stel in enkel en kuit van mijn rechterbeen en een paar in mijn buik plus één in mijn nek. Die deed zeer, de andere niet.

(De methode met de bollen heet 'cupping' en is bedoeld om de huid en het gebied eronder beter te doorbloeden. Het ziet er een dag later nog steeds vreselijk uit. Omdat het zo curieus is heb ik er hier wat over geschreven, maak je vooral niet ongerust over mij: ik kan nog altijd prima in de tuin werken!)

Ik kan het gelukkig zelf niet zien en tot nu toe doet het eerder meer pijn dan minder!!!

21 juli. We zijn een hele tijd bezig geweest met het bedenken en laten uitvoeren van een plintdecoratie.

Toen we hier kwamen wonen zat het idee van die knikkers al in mijn hoofd: als achterwand in de keuken, hard plastic of glas, met daarop een foto van knikkers met hun schaduw. Maar ik kon niemand vinden om het te maken en toen werden het uiteindelijk die peperdure tegeltjes. Ook heel mooi, daar niet van!

Met de nieuwe, maar kale vloer kwam het idee om iets langs de plint te doen. Het eerste probleem zat in het maken van foto's. Als je dat 'gewoon' doet, knikkers op een lichte ondergrond, dan blijkt toch altijd dat de zijkant donkerder is dan het middengedeelte, waardoor je geen 3 foto's aan elkaar kunt plakken zonder scheidslijnen te zien. De makers van behang konden ons niet helpen met dit probleem.

Uiteindelijk heeft Ko de foto's op een zonnige dag omstreeks het middaguur buiten gemaakt, 3 verschillende opstellingen.

In België werden er stroken behang van gemaakt, op zichzelf OK, al moest er wel e.e.a. afgesneden worden. Het staat wel leuk, maar is een beetje kil. Ik had de ondergrond graag wat meer beige dan wit gehad.

Helaas zijn ze daar waar het gemaakt is wel handig genoeg om het te maken, maar niet creatief genoeg om b.v. de kleur wat aan te passen.

Het kleed dat er ooit lag was oranje, dat hielp beter tegen de 'kilte'. Wit is eigenlijk een heel harde kleur. We denken nog even verder!

20 juli. Pesten doet ze eigenlijk ook wel graag, als ze aandacht wil. Of naast me wil slapen bij de TV.

16 juli. Tinka bracht 2 katten als logé's, want ze zit bij Buitenkunst in Drenthe en daar mogen geen katten mee. Stevie is hier al vaak geweest en na een dag chagrijn van beide kanten gaat het heel goed tussen Muts en hem. Maar de tweede kat was een nieuwe, een jonge zwarte kater en Muts moest niks van hem hebben: oorlog!

Eergisterenavond was hij nog hier, maar hij is nu de hort op. Tinka zegt, dat hij dat wel vaker doet, maar ik maak me wat ongerust. Hij kent de omgeving niet en ik kan hem gaan roepen, maar ook mijn stem is hem onbekend. We zullen zien. Hij is gechipt!

10 juli. Niks te zien op de MRI, geen stenose dus. Ben ik nog niks wijzer, verdorie!

8 juli. Donderdag met Ko en zijn kleinzoon Kobus naar de Apenheul geweest. De vorige keer was een jaar of 30 geleden en ik herkende niets! In mijn herinnering waren er indertijd overal van die doodshoofdaapjes die je mocht voeren; ze klommen over je heen en pikten je bril, als je even niet oplette. Maar nu waren er wel gebieden waar apen vrij rondliepen, o.a. die doodshoofdaapjes, maar je mocht ze niets voeren en ook zelf niet eten. Dus kwamen ze ook niet meer bedelen.
Grappig was dat op een bepaald ogenblik er muziek gespeeld werd en de ringstaartmaki's van alle kanten uit de struiken en bomen kwamen rennen: voedertijd!
Zelfs hier was het moeilijk om behoorlijke foto's te maken, ik heb ze bijna allemaal weggegooid. Redelijk is de familie berberapen hieronder en de knappe hanuman langoer uit India, waar een mooie documentaire over bestaat.
En pauw met kuikentjes had ik, geloof ik, nooit eerder gezien en ergens zat een winterkoninkje uit volle borst te zingen. En ik vond 'm nog ook.

3 juli. Onze buren zijn in Z. Frankrijk op vakantie geweest in de buurt van Avignon. Ze vertelden dat het werkelijk stikte van de cigales en dat ze het uitkomen van de imago's uit het daaraan voorafgaande stadium - een pop is het niet, meer een volwassen larve - vaak gezien hebben. Dat gebeurde bij voorkeur op autobanden! 11 jaar in Frankrijk gewoond en deze gebeurtenis NOOIT gezien. Wel pas uitgekomen exemplaren die nog lichtgroen waren, zoals op de rechterfoto, maar dat ook maar een enkel keertje!!

27 juni. Als je net hele mooie tuinen hebt gezien ben je weer helemaal geïnspireerd om je eigen tuin aan te pakken. Poes helpt mee. Het knielkussentje ligt daar natuurlijk voor haar!

25 juni. Terug van een tuinreisje naar België, omgeving van Hasselt en georganiseerd door de plantenclub. Marleen ging gezellig mee.
Het was buitengewoon warm, de 2e dag 36°, en het had lang niet geregend. Lastig voor mensen met heel grote tuinen die open zijn voor publiek en daardoor waren niet alle tuinen even mooi. Dat gold niet voor die van Dina Deferme in Stokrooie. Alles klopte er, tot en met de kleur van de luiken van het huis in combinatie met de tuin, nergens iets lelijks, wow! Gaat dat zien!
Overal van die mooie papavers, zachtroze, lila, donkerpaars ... Bij mij altijd dubbel en (roze)rood, grrr.

's Avonds met Marleen aan een biertje.

20 juni. Het is nog steeds erg warm, iets minder dan gisteren. Veel mensen vinden het blijkbaar OK om uiterst summier gekleed zich in winkels e.d. te begeven. Gisteren in het ziekenhuis een middelbare, tamelijk copulente dame in een doorzichtig hemd dat amper over haar billen reikte, bij de balie in het ziekenhuis. Iedereen kon zien dat zich onder het hemd, NB met driekwart mouwen, een zeer klein wit onderbroekje bevond.
Behabandjes zijn tegenwoordig luid en duidelijk, en vaak erg lelijk, ruim zichtbaar. Dames doen in ultra korte shortjes boodschappen. Heren komen bridgen in onderhemden met wijde armsgaten - die zijn dan wel zwart of rood - op een korte broek met daaronder al dan niet harige benen en blote voeten in slippers. Die gaan onder de bridgetafel uit. Bleek en niet harig vind ik persoonlijk enger.
Onderweg naar de super kwam ik een jongetje tegen van een jaar of 8, keurig gekleed in een geruit bloesje en korte broek. Hij was in het rijke bezit van een stel zalige flaporen, met daarin aan beide kanten een oorstekertje in de vorm van een sterretje. 'Goedenmiddag' zei hij tegen me!

19 juni. Ik tob al meer dan een jaar met problemen met lopen. Een klein stukje en dan begint het pijn te doen. Lang staan is ook erg vervelend. De huisarts stuurde me vorig jaar naar de fysio, 20 behandelingen, die nergens toe leidden. Dan maar naar de podoloog. Die vond dat ik zooltjes moest (200+€) en andere en foeilelijke schoenen uit die rotwinkel in Leiderdorp, naast de podoloog!!! 200+€. Ik kan er nog kwaad om worden. Niets hielp. Dochters stuurden me naar Stijn, chiropractor en tovenaar in Hilversum. Hele leuke, lieve man, maar helpen deed het niet. Dan maar een terug naar de huisarts.
Inmiddels had ik zelf al zitten zoeken op internet en mij leek, dat de klachten sprekend leken op die van een zgn stenose, een vernauwing ergens in of nabij de wervelkolom. De huisarts stuurde me echter naar een orthopeed. Die luisterde naar mijn verhaal - leuke man trouwens, ik was al eerder bij hem geweest, toen we net uit Frankrijk waren - en zei dat ik volgens hem bij de neuroloog moest wezen en dat was nou precies wat ik zelf dacht. Maar ja, ik ben geen dokter!
De neuroloog dacht ... stenose en nu gaat er eindelijk wat gebeuren, te beginnen met een MRI. Maar pas begin juli. Vermoedelijk gaat het traject er zó uitzien: MRI, terug naar neuroloog, die stuurt me naar een neurochirurg om te bekijken wat hij voor me kan doen: w.s. opereren, meestal een vrij simpele ingreep, tenzij er schroeven in moeten en mijn botten zo oud en afgeleefd dat dat niet meer kan. Dan moet ik er mee leren leven.
Ik kan moeilijk een eind lopen, na elke 100? meter moet ik een keer flink bukken, dan kan ik weer een eindje vooruit. Matthäus zingen is lastig, omdat je vaak lang moet staan, maar telkens gaat de pijn weer weg als je even kunt zitten. In de tuin werken gaat prima, want daar buk je vaak bij. De klachten waren er al ruim een jaar geleden, vervelend dat niemand in het medisch circuit snel op het idee stenose komt ...

18 juni. Kijk nou eens!!!! Een kolibrivlinder in eigen tuin, op Verbena bonariense en walstro. Leuk zeg. Vorig jaar voor het eerst van mijn leven hier in Nederland, toen vloog er eentje op de vlinderstruiken verderop in de straat. Deze zag ik vanmorgen vroeg al voor het keukenraam en later uitgebreid aan de voorkant.

En in Frankrijk niet één keer gezien, haha.

16 juni. Terug uit Frankrijk. Net de foto's gedaan, morgen verhaal.

2/6 We vertrokken van Rotterdam en daar was het stervensdruk. Lang in de rij voor de security-controles. Maar in Montpellier ben je zo weg, alleen kost een auto huren wat tijd. Het was vrijdagavond en bovenden Pinksterweekend (dat hadden we ons tevoren niet gerealiseerd, stom): files bij Montpellier en later een lange bij Béziers, waar ze doende waren de rondweg te voorzien van tunnels of zo. Boodschappen bij Super-U en dat was het dan. Vrij kil, 18° o.i.d. en stevige wind.
De volgende dag was er zelfs wat regen - pipi de chat -, maar erger: niet veel te doen, geen bridge en niemand thuis. Zondag brood besteld, ficelle en kaas voor de lunch en dan 's middags naar Pézenas, waar gebridged zou worden. Maar helaas: niemand aanwezig en 120 km voor niks gereden, met ongezellig weer, daar wordt je humeur niet beter van. Roland Garos op de TV, maar ik moet er vlak bij gaan zitten anders zie ik de bal niet. Maandag zouden we gaan spelen bij Olivan in Béziers, maar Ko zag tijdig op de website dat er wegens Pinksteren niks te spelen viel. Shit! Erger was, dat we later van Mary hoorden dat er wel gespeeld werd in Narbonne, maar we konden nergens vinden of er gespeeld werd, Mary was niet thuis toen we haar belden om te vragen en ook Narbonne is een eind rijden. Leve het Pinksterweekend!

Nu is er buiten wat mij betreft altijd wel wat te beleven, al is het maar zo'n nietig plantje dat tussen de rotsen groeit of een schitterende groen metallic kever, helaas in het zwembad verdronken.

Bij de super in St Chinian hadden ze nog wat van de lekkerste chocola die bestaat. Daar geniet je van, maar wel met een schuldgevoel, want Lindt schijnt de handen ruim vuil te maken aan kinderarbeid.
Tegen het raam van het huis van A&W, waar we weer eens logeerden, kroop een zgn zakjesdrager, een vreemd rupsachtig beest, dat zijn eigen schuilplaats als een slakkenhuis meedraagt. Het is gemaakt van takjes. Het beest erin zie je maar een doodenkel keertje en bij tegenlicht laat het zich ook niet erg goed fotograferen.
Even een bezoekje gebracht aan Joke en Bram. Die gaan altijd naar Engeland in juni en nu waren ze er nog. Daar zat een nachtegaal uit volle borst te zingen, Joke vertelde, dat hij geen vrouwtje had kunnen krijgen en nog steeds probeerde. Kassian ...

6/6 Vanmiddag komen Jan en Marjan bridgen en eten. Altijd gezellig. Koken doe ik niet in een vakantie, maar de pizza's van Tillou in St Chinian zijn prima. Nog steeds koud buiten.

De volgende dag bridgen in Narbonne, altijd leuk, redelijk gespeeld. Daarna bijkletsen bij Mary en eten. Ook altijd leuk. Daisy, haar hondje, gaat helemaal uit haar dak als ze je weer ziet, echt schattig. Voor Mary zit de tijd in Frankrijk er bijna op, maar als ze weer in Engeland woont hebben we een goede reden om weer eens naar Engeland te gaan, toch?

Donderdag werd het warm en hoorde ik gelijk de eerste cigale, om 12 u! Vroeg, meestal beginnen ze pas rond de 20ste, want het moet minstens 25° zijn voor de cigales. Aan het landschap kon je wel zien dat het al heel warm was geweest, Pinksteren was blijkbaar een dipje. We gingen bridgen in Béziers, altijd hartverwarmend. Wel slecht gepeeld.

Tijd voor luchtiger kleding en sandalen. Van mijn fysio hier in Nederland mag ik niet op van die platte dingen lopen, maar deze zwarte horen tot mijn lievelingsexemplaren. Ik had gedacht ze in St Chinian te dumpen, maar heb ze toch weer meegenomen ...

Ik heb nog 2 paar soortgelijk: hardroze en groen.

Als ik de fysio tegenkom hier in het dorp kijkt ze altijd eerst naar mijn voeten om te zien of ik wel gehoorzaam ben!

Vrijdag uitgenodigd bij Wil. Myrna was er ook en dat was gezellig. Wil gaat begin volgend jaar terug naar Nederland.

Op zaterdag en zondag was Le Grand Sud. Beetje rommelig als altijd, met die schreeuwlelijk van een arbiter. Het was buiten echt warm, maar in die grote tent gaat de airo op max en heb je een vestje nodig. We speelden niet slecht en dag 2 vielen we in de prijzen, waarmee we driekwart van het inschrijfgeld terugverdienden. Helaas speelde autoverkoper beide dagen beter dan wij. Op de foto in mijn glitterrok van Aliexpress!
Beide avonden gaan eten bij Courte Paille, een restaurant uit een keten en in Narbonne onaantrekkelijk gelegen op het terrein van Carrefour dichtbij de bridgeclub, maar je kunt er heerlijk eten. Hun vlees is super en ze hadden zalige aardbeien met vanille-ijs. Niet heel bijzonder, wel bijzonder goed klaargemaakt. Ook heel betaalbaar.

Maandag 12 gingen we weer naar Béziers en pikten tevoren Antoine op bij de bushalte in Maraussan, zoals vanouds. Ik heb dit keer wat foto's gemaakt in het buitengewoon fraaie gebouw waar de bridgeclub speelt. Links Ko en Antoine op weg naar de club. Beneden is alleen een entree, met die fraaie vloer, en de trap naar boven.

Hieronder is de overloop op de eerste verdieping. In het midden een van de kamers, met allerlei decoraties, nog helemaal intact. (En de kop van Maurice Calmels, die nu 85 is. De eerste persoon die we er ontmoetten, lang geleden. De eerste keer dat we er kwamen was het de verkeerde dag. De tweede keer was de dag OK, maar er werd een wedstrijd gespeeld, waaraan we niet konden meedoen. Maurice regelde een tafeltje en wij konden spelen met anderen die ook waren komen opdagen om te spelen, maar niet konden deelnemen aan de wedstrijd). Rechts de lijst van mensen die vandaag meedoen en die we vrijwel allemaal kennen. Heel dierbaar allemaal.

Na het bridgen een apero bij Antoine thuis. Lynette, een heel lief dametje, die we ook al jaren kennen, was er ook. Heel gezellig buiten zitten genieten van kleine hapjes, een glaasje en leuke gesprekken. Ons Frans is nog goed genoeg!

Dinsdag brachten we door bij J&M in Cessenon, in het mooiste huis dat ik ken daar in ons oude buurtje. Alles even smaakvol en een goed onderhouden tuin, waar altijd wel wat te zien valt. Heel lekker gegeten, ik moet Marjan het recept voor de bonensalade nog eens vragen. Zelfs het sausje bij de spiesjes, met KWARK erin, vond ik erg lekker.

Juni is geen vlindermaand. Toevallig deze keer regelmatig een pacha, groot, donker met een gele of oranje rand langs de vleugels, maar die klapt het beest altijd direct dicht. Een fruiteter; leg in deze tijd van het jaar een rotte appel neer en je krijgt hem op bezoek!
Ook een paar keer een flambé, het gestreepte broertje van de koninginnepage. Een paar witjes, de Spaanse vlindertjes waar ik de naam niet van weet, maar niet eens een kolibrievlinder. Maar bij Jan en Marjan zag ik deze. Een ongelofelijk druk en snel fladderend soortje, dat ik in al die jaren nooit eens goed had kunnen bekijken, wel vaak gezien, altijd in de berm. Ik zag hem bij J&M, snel en fladderend zoals gebruikelijk, maar ineens ging hij aan een takje van een onooglijke plant, een stek eerder, hangen en was daarna totaal onbewegelijk en vrijwel niet te zien door zijn kleuren. Mijn foto is slecht, want het was al bijna donker, maar ik kon op 5cm komen en hij bewoog niet. Nu moet ik nog uitvissen wat het is ... Misschien Colias hyale. Ja! en in het Nederlands heet hij gele luzernevlinder. Er staat nergens te lezen dat je hem zo moeilijk kunt bekijken. De goede foto is uiteraard van internet.

Woensdag speelden bij Olivan, een simultané = een wedstrijd die in heel de Languedoc werd gespeeld. We deden het niet slecht, 38ste van 480 paren. 's Avonds was Cor er, die voor de gezelligheid een paar dagen eerder was gekomen dan hij oorspronkelijk van plan was. Ouderwets geanimeerd, al waren we nu gehalveerd: Anky en Willem in Nederland en Cor in z'n eentje.

Donderdag hebben we met Cor geluncht in Roquebrun bij Le petit Nice. We hebben er vaak voor een dichte deur gestaan, want ze zijn lang niet altijd open, maar nu hebben we er heerlijk zitten eten, met het uitzicht op de rivier. Fantastisch plekje.

's Middags hadden we een afspraak met onze advocaat. Die heeft haar kantoor bij de hallen. We kwamen langs een schattig winkeltje met groenten en fruit; de buurt was ook opgeknapt, zoals meer dingen in Béziers. De advocaat stelde ons gerust, gelukkig.

Vrijdag nog even lekker koffie op het terras, met het prachtige uitzicht over het dal en St Chinian. Cor hield ons gezelschap.
We aten ergens in de buurt van het vliegveld een DIY lunch, heel prima en de reis verliep vlot. We waren zó weer in Nederland.

Geen opwindende vakantie, maar leuk om iedereen weer te zien. Opvallende veranderingen: in St Chinian stonden de stoplichten UIT, hoogste ongebruikelijk. Het verkeer was overal drukker geworden en er waren wel 2x zo veel Turkse tortels als voorheen. Gelukkig een hop gezien, al zat ie wel heel ver weg; bijeneters gehoord, niet gezien, idem wielwaal; twee keer een steenmarter gezien. De meesten van onze kennissen/vrienden daar zijn weg of van plan te vertrekken. De huizen worden nog steeds niet vlot verkocht. Van de bridgers die we goed kennen, veelal hoogbejaard, was er maar één overleden. Ik heb 9 boeken gelezen, w.o. 6 van Nikki French, de serie die begint met Blue Monday. Heerlijk spannend. Ko heeft ze ook allemaal gelezen in Frankrijk.
Poes had het niet naar haar zin gehad, want Marijke heeft nu 2 kittens en Muts wist niet wat ze daarmee aan moest. Geen oorlog, maar niet echt blij. Ik heb haar nog nooit zo lang horen snorren als gisterenavond! Volgende keer beter.

31 mei. 'Bij AAP is geen dag hetzelfde.' luidt de aanhef van een artikeltje in het blaadje van AAP, dat ik meestal helemaal lees. Jammer, dat mensen vaak niet weten wat een onzin ze opschrijven.
Links: geen stukje is hetzelfde? Op de rechterfoto zien wel alle stukjes er min of meer hetzelfde uit, maar er zijn er geen twee hetzelfde. Allemaal randstukjes. Voor Ko!

28 mei. Al jaar en dag ga ik 's avonds laat de tuin in om slakken te rapen. Zelfs in deze kleine tuin een stuk of 50 per week minstens. Een slak legt vele eitjes in een seizoen, dus elke slak minder betekent minder volgend jaar. Denk ik dan ...

Vanavond zag ik iets dat ik nooit eerder heb gezien: een salamander op jacht. Ze zijn er dus nog. Vorige jaren zag ik regelmatig een mannetje-salamander in mijn kleine vijvertje en dit is een vrouwtje. Dik en rond, weldoorvoed of vol eitjes? Of allebei?

24 mei. Er zit een haartje ergens binnenin mijn geliefde cameraatje. Dat verschijnt op elke foto als een vage, grijze vlek. We vragen de fotograaf om advies: 'Opsturen, gaat ongeveer 130€ kosten'.
De camera is ongeveer 6 jaar oud en vorig jaar heb ik precies zo'n zelfde voor mijn kleinzoon gekocht: 25€ op MP!!! 130€ opsturen is geen goed idee, toch? Ko is nooit bang om iets te proberen; hij koopt een bus met perslucht en schroeft de camera uit elkaar. Met piepkleine schroevendraaiertjes, want die heeft hij. Nou maar hopen dat het lukt.
Ik maak intussen mijn bewerkelijke, maar overheerlijke tomatensaus uit Costa Rica. Een kwartiertje later is het haartje weg. Fijn, zo'n handige man!

Als 'beloning' voor het harde werken vorige week had ik mezelf een bos bloemen beloofd. Nu is onze buurtsuper geen opwindende plek om een boeket uit te zoeken en het werden ordinaire chrysanten. Tweekleurig nog wel, wijnrood met een wit randje en een geel hartje, driekleurig dus eigenlijk. Beetje saai, maar buiten had ik nog ongewenste boterbloemen en moest er een grote vrouwenmantel gekortwiekt. Samen leuk. Chrysanten met boterbloemen, haast een anachronisme.

23 mei. Het was gezellig om Tonkie en Robert weer eens te zien. Was máánden geleden. Ze hebben het altijd druk. Het nieuwe veulen bekijken, in hun tuin de hele avond naar vogels luisteren en lekker eten. Hond Perro/Perra? zingt er een lied bij! Wat een schat van een hond, trouwens.

20 mei. Zo, de klus is geklaard. Ingeruimd, alles schoongemaakt. Ik ga zo voor mezelf een grote bos bloemen kopen! Zelfs de garage is schoon. Ko gaat er de vloer uit de kamer leggen t.z.t.

Van 2 dingen hebben we veel plezier gehad in de afgelopen dagen. Van onze 2 'olifantspoten', dat ding hier rechts. Er zitten wieltjes onder, die blokkeren als je erop gaat staan; zo wordt het een veilige, vrij hoge opstap, voor bejaarden en zo. Je ziet ze regelmatig in winkels.

Ook beschikt Ko over 4 'honden', stevige planken met 4 wielen eronder, waarop je allerlei zware zaken kunt vervoeren. De piano b.v. stond op twee van die dingen en zo konden we hem makkelijk van plaats laten veranderen.

Andere vloer.

10 mei. We gaan de vloer in het woongedeelte vervangen. Het vinyl bevalt niet: je ziet er alles op, vlekken zijn soms niet te verwijderen en daardoor een bron van ergernis (de eerste was er een maand of 2 na het leggen, in het volle zicht in de gang!) en het geleidt de vloerverwarming ook niet zo goed. Bovendien verkleurt het flink: een kleed moet blijven liggen waar het ligt! Tegels dus. Die waren toevallig met 30% korting in de aanbieding en dan moet je snel beslissen ...
Maandag werden ze bezorgd, twee pellets met 1200 kilo steen! Mario kwam helpen ze naar binnen te brengen. Nu staan overal pakken tegels tegen de muur. Zelfs in de 'kelderbox'. Stapelen mag niet, kunnen ze van breken. Zitten we weer een paar weken in de rotzooi, maar ook hier geldt: alles is ooit weer klaar!

In het weekend gaan we zaterdag naar Edam. Wat een schattig plekje! Mooie kerk ook voor het concert waar M&M aan meedoen. 'Ein Deutsches Requiem'.

Brahms is nog steeds geen componist waar ik gelukkig van word. Ik ben elke keer verrast als ik iets tegenkom dat ik erg mooi vind en het blijkt van Brahms te zijn. (pianoconcert nr 2, vioolconcert, wiegenlied ...)
Het requiem is wel apart, want het bestaat uit koormuziek op allerlei Bijbelcitaten en begint b.v. met 'Gelukkig de treurenden, want zij zullen getroost worden'. In het Duits, dan. Maar niks te Kyrië en/of Dona eis requiem.
Voordat het concert begon hield een of andere juffrouw een verhaal over het requiem. Veel te lang, geen onderhoudende spreekster, veel vergissingen. Slecht idee! Maar gelukkig zong het koor wel harmonieus, de sopranen moesten wel even op stoom komen.

Mijn zus Paula, inmiddels bijna 87, ging mee, zij blij, want zij is helemaal hoteldebotel van Brahms.

14 mei. Morgen gaat Gerard hier beginnen met de vloer. Anders dan gedacht wil hij met een deel van de kamer en de gang beginnen. Daar is de vinyl verwijderd en het is dus een enorme troep in huis. Ooit is het weer voorbij.

Mijn probleem is poes. Ze is een enorme stresskip, zoals bekend, en moet twee keer per dag nu iets homeopathisch om te kijken of we haar van het vele kotsen kunnen afkrijgen. Moet je net denken, dat je makkelijk een pipetje met een paar druppels van het een of ander naar binnen kunt krijgen. Poes ferm in het nekvel gegrepen en dan lukt het. Daarna zit zij een uur bij te komen van het gegriezel.
's Avonds, als we ontspannen op de bank naar de TV kijken en poes uiteindelijk ook ontspannen naast me ligt kan ik héél voorzichtig de teek uit haar kin eruit draaien ...

Zondag komt eerst Louis helpen sjouwen en daarna komt Pieter ook. Met de jaren wijs geworden gaan Ko noch ik met zware dingen sjouwen. Een sterke kleinzoon van 14 komt goed van pas en zo'n kleinzoon wil ook graag wat bijverdienen.

15 mei. In alle vroegte zijn wij gedoucht en aangekleed!!! Voor poes stresskip is op zolder een kamer met alle comfort ingericht en via verrassingstactiek kan ik haar in de reiskooi boven krijgen. Om 8 uur staat Gerard met Richard op de stoep en het feest kan beginnen. Om 9 uur liggen de eerste tegels erin.

In tijd van ja en nee is er een stukje klaar, op het voegen na dan. Maar we moeten naar Hilversum en zijn pas over een uur of wat terug. Poes moest worden opgesloten toen er voorgelijmd werd. Maar zíj mag, als we weer thuis zijn weer uit de kamer boven en dan over de pasgelegde tegels lopen. Wij niet!
J&J namen ons mee naar een soort vernieuwde Xotus, bij het oude vliegveld Ypenburg in de buurt. Enorme toko met restaurant. Een ijsje toe in vernieuwde ijsboerderij, ook heel groot geworden. Gezellig en wij even uit de rommel.
In de afgelopen dagen al 3x een ooievaar gezien.

16 mei. Om ½ 8 stonden Gerard en Richard alweer op de stoep en, sterker nog: waren wij op en aangekleed!! We mochten gelukkig weer lopen door gang en woonkamer. Het is wel raar als je door de tuin en voordeur naar bed gaat ...

Het gelegde stuk vloer werd gevoegd, terwijl Ko de kast demonteerde. Die was in krap anderhalf uur weg, waarbij alle kabels in een doos gingen en alle planken en staanders genummerd tegen de muur. Het vinyl eraf en de vloer voorgesmeerd. 10 uur: klaar. Bezopen idee: 10 uur en we hebben al weet ik hoeveel gedaan plus 2x koffie gedronken. Anders denken we eens over of we ons zullen gaan aankleden of nog even rustig met de krant en zo ...
Mogelijkerwijs komen ze straks dat stuk tegelen.

Dat hebben ze inderdaad dinsdagmiddag gedaan. Dat werd woensdagmorgen gevoegd, zodat de kast weer op zijn plaats kon!

De banken staan ondersteboven op elkaar en paniekpoes vind daar een goed plekje. In de keuken is de servieskast leeg en alle zooi staat op het aanrecht.

De kast zit in een paar uur weer in elkaar, maar al die bekabeling vergt enorm veel denkwerk. De keuken wordt woensdag betegeld en daar mogen we dan een avond en nacht niet lopen. Niet heel erg: we gaan eten in Leiden, twijfelen tussen Thais of Indisch, maar komen langs een onbekend Indiaas restaurant (Noordeinde) en kiezen daarvoor. Wel lekker, niet opzienbarend.

De keuken thuis ziet er wel spannend uit met die opgebonden lampjes. Donderdagmorgen mogen we er weer lopen.

Richard komt donderdagmorgen voegen en donderdagmiddag is alles weer min of meer normaal. Nog veel opruimwerk en het is ook behoorlijk smerig.

Ko tobt nog met aansluitingen. Er zijn dingen die niet goed functioneren bij de TV.

Zie hierboven: Andere vloer. In logische volgorde.

11 mei. Gerard, die de vloer komt leggen, was hier vanmorgen. Hij is een liefhebber van glas, liefst heel oud. Ik liet hem mijn fraaie turquoise fles zien, waarin ribbels lijken te zitten, maar de buitenkant is glad. Van een marché de puces in de buurt van Béziers. De binnenkant had altijd nog onderin een rand van gebruik zitten en die kon zelfs Momo niet wegkrijgen. Maar Gerard had een geweldige tip:
Doe Dreft in de fles of vaas met eierschillen, van b.v. hardgekookt ei, en wals dat rond in je glaswerk, eventueel met een heel klein beetje water.
Ik heb het er een uur in laten zitten, af en toe draaien. Verbluffend resultaat.

8 mei. Toen ik de vuilnisbak terugzette vanmorgen zag ik ernaast, tegen de schutting, een bol net uit het ei gekropen spinnetjes. Als je zachtjes ertegen blaast gaan ze alle kanten op. Straks, in september/oktober zullen ze - die er nog van over zijn dan - de tuin weer versieren!

Met dochter Anne Claire heb ik wel iets gemeen: grote belangstelling voor dieren en liefde voor fotograferen. Dat laatste kan ze beter dan haar moeder, getuige deze twee prachtige foto's gewoon in haar tuin in Sydney: links de kop van een skink met een fantastische blauwe tong en rechts een gezellig stelletje kaketoes.

2 mei. Stevie logeert hier een paar dagen. Ik had nog een soort speeltje van vorige keer liggen: een kussentje dat blijkbaar heerlijk ruikt, al vond Muts het niks! Hij kan er minstens een kwartier gelukkig mee liggen wezen.

Een minder vrolijke, maar wel interessante foto stuurde Ko me net: Ko is doende met de computer van Boesch, een vriend van broer Kees en van J&J en wij kennen hem en zijn vrouw dus ook al járen! Boesch is zijn bijnaam, want ook hij heet Kees. Hij had onlangs een slechtvalk in de tuin, hier in Zoeterwoude, die een van de Turkse tortels, die daar vaste bezoekers waren, geslagen.

27 april. Koningsdag is aan ons niet besteed, maar nuttige dingen genoeg te doen. Op het ogenblik hebben we een soort doorgeefhuis: op het aanrecht dozen vol huisraad, afkomstig van het huis van Frans en Gita en bestemd voor vluchtelingen; Ko - linksonder - aan de opruimerij en de gang hier vol dingen voor verschillende lieden. Over een dag of 10 moet het allemaal weg zijn, want dan komen er stapels tegels in de gang.

Gisteren verrukkelijk, en ook bijzonder gezellig, asperges gegeten bij Joke en Joop. Joop haalt verse asperges ergens bij een kwekerij in de veen en Joke beheerst het maken van botersaus tot in de finesses. Smullen!

26 april. Wat ik heel gek vind: 6° in deze tijd van het jaar is minder koud dan in de winter. Dat was de temperatuur toen we vanmorgen opstonden. In de winter zouden we de bijverwarming gebruikt hebben, nu was dat echt niet nodig. Vreemd, toch?

24 april. Linda stuurde een foto van de eendjes in hun speciale vervoersmand. Na een ritje in de mand of manden gaat ze met haar pupillen wandelen. Op foto rechtsonder met de 4 kleintjes en 4 wat oudere en dus grotere. Op de achtergrond de fiets met 2 mandjes! Geweldig hè?

21 april. Mijn kleinzoon alweer 7. Vanmiddag liep ik door Zeeman, klein jongetje liep om zijn oma te roepen, heb ik wel de pest in!!

Onze hulp heet Linda en zij is van de eendjes. Elk jaar heeft ze wel een aantal jonge eendjes onder haar hoede. Die worden dan veilig groot, terwijl in het wild de meeste kleine eendjes worden gegrepen door meeuwen, reigers, snoeken e.d. Vanmiddag kwam ze ze even laten zien. In een mandje op de fiets. Ze liepen uiteraard achter haar aan, luisterden min of meer naar haar en waren verder enorm nieuwsgierig. Alles wordt onderzocht en een slof is dan een lekker ding om even in uit te rusten. Deze zijn een week oud en ongeveer 12 cm.

Ze gingen hier voor het eerst te water, ik heb toevallig een lage bak in de garage en de vloer is ook makkelijk hier. Ze vonden het hartstikke leuk en gingen na het bad enthousiast aan het poetsen.
Linda heeft thuis nog een paar oudere eendenkuikens. Ze gaan elke dag buiten wandelen om van alles te leren.

14 april. De koeien bij Captein mochten vandaag weer voor het eerst naar buiten. Ik had dat nog nooit gezien: 'weidegang' of 'koeiendans', leuk hoor voor die meiden. Al is het wel aardig koud vandaag. Koeien hebben iets liefs. Ze schijnen ook behoorlijk slim te zijn. En in een stal ruikt het lekker. Het kalfje linksonder heeft ringschurft, een besmettelijke - ook voor mensen - ziekte, die alle koeien één keer krijgen. Dat geneest in de zon. De uiers van de koeien worden trouwens ingesmeerd met zonnebrand, tegen de (eventueel) felle zon.

13 april. De Matthäus zit er weer op. Zingen is fijn, lang staan niet. Links op de foto Corrie, met wie ik altijd mag meerijden. Aan de andere kant een alt, die precies wist wat ze deed. Dat zingt heerlijk, je hebt enorm veel steun aan elkaar.

Het is een lange dag: 's middags generale repetitie, altijd leuk, in een ontspannen sfeer samen muziek maken.
Na verloop van tijd gingen de solisten - ze moeten eerst geluid en akoestiek uitproberen - met hun gezicht naar het orkest en koor toe staan. Altijd mensen in de kerk, die lekker komen luisteren. Herhalingen en sommige stukken overslaan. Het leukste gedeelte van 3 maanden Matthäus.

Lovende recensie in het L.D. 2 dagen later!

Voor mij de 2e fagot. Een ingewikkeld ding zo'n fagot. Hoe bedien je hem in vredesnaam? De speelster deed geheimzinnige dingen met haar duim.

Net als koor 2 had ze niet heel veel te doen en in sommige gedeeltes maar af en toe één noot. Die ze bij de generale repetitie vergat! Daar waar wij koor 2 af en toe 'Wo' of 'Wohin' moeten zingen, maar wel mogen blijven zitten. (Aria na 'Ach Golgotha')

In andere gedeeltes, als koor 1 aan de beurt is, moeten we toch vaak staan. Niet zingen wel staan, potverdrie!

En, ja hoor, ook in Leiden liggen van die dingetjes. Deze in de Herensteeg.

Tussen generale en uitvoering was er een maaltijd in een restaurant in de Douzastraat. Ik was benieuwd waar? want het adres was 1b. Nr 1 is een hofje en daar staat buitenop: nr 1 t/m 16, toegang verboden. Ik vond de maaltijd niet veel soeps, letterlijk zelfs. We kregen als start Aspergesoep met zalmsnippers , een klein waterglas - is modern - met soep en zalmsnippers heb ik niet gezien, laat staan geproefd. Maar de 3 eetlepels soep op zich waren wel smakelijk.

12 april. Vriend Meindert is zondag jarig, 1ste Paasdag. Dat was ook het geval in '95 en in 2006 en de volgende keer is in 2028. 16 april is voor Pasen een populaire datum. Tonkie, van 28 maart is nog nooit op 1ste Paasdag jarig geweest; dat gaat pas over 10 jaar gebeuren en dan wordt ze 61. Ze was wel 3 keer op Goede Vrijdag aan de beurt. Vriendin Marleen was jarig op 1ste Paasdag in 1950, de volgende keer is in 2023.
De cyclus van data voor 1ste Paasdag, in precies dezelfde volgorde, herhaalt zich na - vind ik op internet - 5,7 miljoen jaar!! Gevolg van maanstanden en schrikkeljaren.
De vroegste Pasen is op 22 maart. Dat is sinds 1818 niet meer gebeurd! De laatst mogelijke datum is 25 april (1943, 2038). Leuk, hè?

Onze Poolse familie wenst ons elk jaar Happy Easter Egg, de letterlijke vertaling van de Poolse onuitsprekelijke wens.

11 april. Baby's met bizarre namen, een wekelijks genoegen in de krant van dinsdag. Angel Francis Karina Suus was de eerste die me opviel. De tweede was Cheyenne Chantal Gerrie Roelfke. Van w.s. dezelfde ouders (ze stonden in de rubriek 'burgelijke stand' een eindje uit elkaar). Ze krijgen allebei Schaap als achternaam.

10 april. We krijgen nu toch serieus met ouderdom te maken. Ik heb problemen met opstaan uit een stoel o.i.d. en met lopen. Er is niet veel aan te doen, vrees ik. Via de gemeente hebben we één keer in de week huishoudelijke hulp gekregen, een vrolijke meid, (die veel met eenden op heeft, ook leuk). Op mijn knieën de badkamer dweilen viel de laatste tijd niet mee. We hebben nu een 'zorgleefplan' in de muziekkast liggen ...

Evenzogoed hebben we besloten de vloer in de woonkamer te vervangen. Het vinyl was bij nader inzien niet een heel goede keuze. Binnen een maand of zo zat er in de gang een vlek op, die er niet meer uit ging en die blijf je dan zien. Er volgden er uiteraard meer.
Vinyl geleidt de warmte van de vloerverwarming ook niet optimaal. Vinden wij, doorgewinterde koukleumen, niet plezierig!!

We hebben tegels uitgezocht en besteld, er is contact geweest met de aannemer en voor eind juni moet de klus geklaard zijn. De woonkamer moet leeg, maar het kan in twee etappes. We brengen elke keer dat we naar boven moeten wat naar de logeerkamer. Daar ligt al een toren van legpuzzels. Wie niet jong is moet verstandig wezen.

5 april. Vandaag zijn onze buren 50 jaar getrouwd. Trudy is ook nog jarig, mooie dag om te trouwen. Ik kan het weten, haha!

Soms staat er in de krant een boekrecensie, die me ertoe beweegt het boek in kwestie onmiddellijk te willen lezen. Zo was het geval met 'Old Filth' van Jane Gardam en dat bleek het eerste deel van een set van 3, dus gelijk maar alle drie besteld via Amazon. Ik ben een echte internetshopper. 'Old Filth, over het leven van een advocaat, maar niks met strafzaken o.i.d., heb ik in één adem uitgelezen en ben vanmorgen aan deel 2 begonnen 'The man in the wooden hat'. Je moet goed Engels beheersen om de subtiliteiten te begrijpen, maar hier komt een fantastisch voorbeeldje. Het beschrijft een collega/vriend? van 'Old Filth', een Hakkar, soort zigeuner uit Oost Azië, ook een lawyer, Albert Ross geheten, maar omdat hij als oosterling moeite heeft met de R wordt dat Albert Loss (geen handige naam voor een advocaat), vervolgens Albatross, Ancient Mariner en Coleridge als bijnamen. Hij wordt bescreven als een heel klein, bijzonder ijdel mannetje en dan ... 'below the table Ross's sturdy torso dwindled down into poor little legs and block feet in Dr Scholl's orthopaedic sandals. The legs suggested an unfortunate birth and a rickety childhood. No one ever found out if this was true.' Wat een geweldige beschrijving en wat een woordkeus! Een schrijfster met grote fantasie en een taalbeheersing van jewelste.
Old Filth is in het Nederland vertaald.

30 maart. Een paar dagen geleden kwam ik een jonge vader met twee peuters op fietsjes tegen op de stoep. Ik wil niet door een 3jarige worden aangereden, dus ik stopte en stapte een beetje opzij, waarop de vader tegen me ze 'Ja, ze hebben een beetje de ruimte nodig'. Een paar meter verderop had ik al spijt dat ik niet wat assertiever gereageerd had.
Vandaag kwam ik een opa op de fiets tegen, zijn kleindochter reed op het trottoir. Ik stapte opzij, geen zin in een aanrijding. Waarop de grootvader tegen kleindochter zei: 'Rijden maar!' en ik 'Stoppen maar, er komt een oude dame aan!'

29 maart. Ik heb zo'n prachtig vestje, van Asarti. Kenners weten wat ik bedoel, elk stuk uniek, fabelachtige kleuren, superieure wol. Mijn oudste trui van Asarti heb ik al ruim 20 jaar, ziet er nog als nieuw uit, nooit pillen, van dattum.
Ik had bedacht dat een aardig jurkje wellicht een mooie combinatie met dat vestje zou opleveren. Genoeg aardig jurkjes in de catalogus van Peter Hahn, maar ik ga natuurlijk van z'n leven geen 300€ uitgeven aan een jurkje. Desnoods aan een vestje ...
Het is een heel apart genoegen om op internet naar jurkjes te zoeken. Er is b.v. een site waar ze allemaal vintage hebben, met de bijbehorende modellen om te showen. Kapsels uit de vijftiger jaren en heerlijke kleren, maar wel erg jeugdig. Verreweg de meeste jurkjes zijn trouwens erg kort en ik heb lelijke knieën, niks voor mij dus, haha! De ouwe taart is nog altijd ijdel, in sommige opzichten dan.
Uiteindelijk vond ik iets bij Zalando. Daar hebben ze dingen in allerlei prijsklassen en ze zijn makkelijk in de omgang, betalen met IDEAL en de volgende dag gratis thuisbezorgd. Het was een vod van een jersey jurkje, maar toevallig wel helermaal de goede kleur en de juiste lengte, w.s. makkelijk wasbaar en het kostte 2x niks.
Nou, dat is verder niet heel interessant, maar wat me erg verbaasde, misschien wel onthutste, was de afwerking. Mijn moeder zou zich in haar graf omdraaien (als dat nog bestond) als ze zoiets zag: alle zomen waren afgestikt met een soort dichte kettingsteek en daarna op 1cm gewoon afgeknipt. Dat gaat wel even goed, misschien één of twee keer dragen, maar daarna de was in en dan gaat e.e.a. onherroepelijk rafelen. Dat is misschien ook wel de bedoeling: als het gaat rafelen weggooien en een ander vodje kopen?
Erna is door haar moeder grootgebracht; handwerken en kleding maken hoorde erbij. Alle naden aan de binnenkant met de hand omsteken, daar ontkwam je echt niet aan. Ik doe dat nog altijd, nu wel met de zigzag op de naaimachine. Ik ben ook direct na het zien van hoe het met dit jurkje gesteld was begonnen met netjes zomen ... Nou maar hopen dat het een paar wasbeurten overleeft. Het was gisteren, bij die eerste warme lentedag, in ieder geval een mooie combinatie met dat vestje!

25 maart. Toen we hier kwamen wonen stond er een onduidelijke struik buiten, tussen de twee ramen van de keuken. Na 2 jaar niks is ie er in het najaar uitgegaan en vervangen door Michelia ...?, iets prachtigs dat ik in mei had zien bloeien bij Esveld en later dáár besteld. Maar de bestelde struik, met al een stuk of 6 knoppen, begon in de superzachte winter van voorvorig jaar al in februari te bloeien en dat ging mis toen er nog wat kou kwam. Vorig jaar bloeide hij wat later, maar ik was nog niet echt enthousiast. Maar dit jaar!!! We hadden een winter met wat vorst en de struik begon (pas) een week of 2 geleden te bloeien. Hij is nog geen 2 meter hoog, maar er zitten vast wel 100 bloemen aan, die ook nog eens heel lekker ruiken. Maar het is niet de fairy magnolia die ik besteld had en Esveld wist ook niet wat dan wel.
Uiteindelijk bracht internet uitkomst: het is een soort michelia en wel M. doltsopa 'Silver Cloud'. Ik vond hem bij een kweker in Australië en die meldde dat het een superstruik was, maar moeilijk te vinden, haha!!!

21 maart. Joke en Joop kwamen op het idee om naar Museum Voorlinden in Wassenaar te gaan. Bij begin maart had ik in de agenda gezet: Museum Voorlinden Wassenaar tentoonstelling Martin Creed (dwangmatig, broccoli, muzikanten, hardloper, camera). Kwam dat even goed uit! De muzikanten waren er niet, wel een film waarbij mensen op vreemde manieren over een zebrapad 'liepen' op de maat van muziek. En af en toe liep er een dame rond in het museum waarbij ze iets door een toeter riep.

Er waren twee tentoonstellingen, eentje heette 'Full Moon', met werk van verschillende mensen. Over het plezier van kijken. Hieronder links geborduurde verfvlekken op een detail van gebreide overall - van een Italiaans kunstenaarsduo - en rechts een verzameling peuken van de beroemde Damian Hirst. Alle sigaretten zijn gerookt nadat hij en zijn partner HET gedaan hadden. De titel is 'Out of Love'.

Deze appels (Friedman) deden me denken aan de serie die ik vaak 's middags kijk op Netflix en de serie heet ONCE. Daarin, m.n. aan het begin, de boze heks uit het sprookje Sneeuwitje. Zij heeft altijd een schaal knalrode appels in huis! De dame op de 6 schilderijen aan de wand kijkt naar een ei. Steeds dezelfde houding, telkens ander licht en kleur.

De twee objecten hieronder hadden via de krant mijn belangstelling gewekt: 1000 stempels van een halve doorgesneden struik broccoli (500 struiken gebruikt) in 1000 verschillende kleuren verf. Dat was nog niet eenvoudig, duizend kleuren verf, dus er kwam ook auto- en nagellak aan te pas. Van Martin Creed, die gefascineerd is door grootte en herhaling. Het heet 'Work nr 1000"

Het meer dan levensgrote stel onder de parasol was wonderlijk levensecht. Met (lichaams)haar en moedervlekken. Van Ton Mueck.

Bij de eigen collectie van het museum hoort een soort zwembad. Leandro Ehrlich. Via een trap kun je eronder komen en hier zie je dus Ko onder water. De driezitsstoel vond ik ook heel grappig.

Een leuk museum, waar je voortdurend op het verkeerde been wordt gezet. Heel amusant en de moeite waard.

17 maart. ... 'geniet ervan, ga naar buiten en verwonder je over de pracht en de rijkdom van de natuur. Ook al kennen je lichaam en geest zwakke momenten, flora en fauna werken als zalf!' schreef Adri de Groot vandaag bij zijn foto's van vogeldagboeken, die ik 1 of 2 keer per week krijg toegestuurd.

Daarbij ook een bespreking van Peterson's vogelgids. Ik haalde mijn eigen boekje tevoorschijn: 30+ jaar oud, aardig versleten, vol aantekeningen, die getuigen van het genieten van de vogels die ik ontmoet.

Een zwerm sijzen in de elzen naast mijn lokaal, jaren geleden, staat me nog helder voor de geest, want ik had niet langer mijn hoofd bij de les!!

Maar ook enorm genoten de laatste dagen van het beginnen van de bloei van allerlei planten en het luisteren naar de merels (en tjiftjaf en zelfs een lijster).

14 maart. Ik belde mijn 'schoonzoon' - je weet het tegenwoordig niet zeker, zonder boterbriefjes - op, omdat hij jarig is en hij vertelde me dat hij ceviche ging eten vanavond en misschien ook pulpa/pulpo. Het eerste lijkt me wel spannend, dat is vis die gegaard wordt doordat hij een lange tijd in citroensap gemarineerd wordt en pulpa of -po is inktvis. Die vind ik net eetbaar als in de bekende gefrituurde ringetjes, maar afgelopen zomer heb ik het een keer geprobeerd in het haventje van Capestang, seiche, en ik vond het net gekookt elastiek.

8 maart. Er zijn steeds meer dingen, die moeten worden opgeladen. Dus naast 5 piloten om TV en aanverwante apparaten te bedienen zijn er nu ook tig kabeltjes in omloop om div. i-pads, tablets, i-phones, camera's en wat dies mee zij van reserves te voorzien. Iedere dag leg ik er wel eentje in het zgn pilotenbakje, maar dat is nu meer een kabelbakje. Volgend huis een oplaadkamertje? Zal er niet van komen, want het volgend huis is of verzorgings- of hospice in alle waarschijnlijkheid.

Dat is nog eens een mooi fietsenrek!!! Jacob is nu bijna 7 en dat is te zien. Hij heeft er gelukkig plezier in!

5 maart. Ik heb jaren geleden in Londen een keer spaghetti met tomatensaus gegeten, geen vlees erin of erbij, en het was verrukkelijk. Sindsdien heb ik allerlei recepten geprobeerd om die saus te evenaren, tot nu toe nooit gelukt, maar el jefe in Pedacito del cielo Costa Rica hielp me op weg en gelukkig was mijn Spaans goed genoeg om het op te kunnen schrijven!

Voor 2 personen:
1 blikje tomatenpuree, 2 of 3 verse, rijpe tomaten. ½ l (bij voorkeur zelfgemaakte) kippenbouillon; 1 ui; 1 of 2 teentjes knoflook; boter; glas witte wijn; basilicum, tijm, oregano, laurierblad.

Snijd de ui in snippers en stoof die in een kluitje - kleine eetlepel - roomboter, samen met de fijngesneden knoflook. Zachtjes stoven, minstens 10 minuten.
Voeg de tomatenpuree uit blik toe en de kippenbouillon en laat weer een tijdje stoven. Dan tomaten, kruiden en glas wijn erbij en nogmaals zachtjes laten stoven. Neem de tijd!
Ik heb het zojuist gegeten met spaghetti, die ik, toen ie gaar was, heb omgehusseld met fijngeknipte peterselie, olijfolie en wat peper. Het was heerlijk!

4 maart. Gisteren was het afscheid van Frans. Een mooie bijeenkomst in de zojuist weer opengestelde Meerburg, die nu De Goede Herder heet. Voorgegaan door een pastoraal werker nu er zo weinig (soepele) priesters beschikbaar zijn. Een priester die katholieker is dan de paus past niet bij Frans - en dan bedoel ik er zo eentje waarvan je b.v. niet eens zelf muziek mag uitzoeken - en zijn opvattingen, maar deze Leo Koot deed het geweldig.

De bijeenkomst om te condoleren en andere vrienden van Frans (en Gita) te ontmoeten was in het Haagse Schouw, met koffie, spekkoek en lempers. Bij de mooie verhalen van de vijf sprekers tijdens de dienst kwam al veelvuldig naar voren hoe Frans op lekker en vooral Indisch eten was gesteld. Maar het was een dag vol tranen.

Vandaag is het tamelijk lekker weer, 13° en bijna geen wind. Wat heerlijk om na de afgelopen moeilijke dagen weer even in de tuin te werken en de vroege voorjaarsbloemen te ontdekken.

26 februari. Toen we vorige week thuis kwamen hoorden we, dat het niet goed ging met Frans. Hij is vanmorgen overleden. De foto is van mijn verjaardag, nog maar een week of 6 geleden. Was er niks aan de hand, tenminste niks waar hij of wij van wisten.

We plaagden hem nog al eens en zeiden dan 'Hè, Frans, je kletst ons ook altijd de oren van ons hoofd', maar dat was vooral omdat hij zo'n uiterst bescheiden man was, die vaak stilletjes over kwam.

Wie had nou kunnen bedenken dat we twee van onze beste vrienden: Gita en Frans, binnen een jaar zouden moeten missen. Het samen eten op maandagavond heeft verdorie nog geen tien maanden geduurd. Zoals ik Gita nog steeds vreselijk mis met al haar drukte, zo zullen we Frans met zijn rust en vriendelijkheid ook enorm gaan missen.

24 februari. Het Costa Rica verhaal is af. Er zal ongetwijfeld nog het e.e.a. aan moeten verbeterd worden en zo.

22 februari. Ziet er feestelijk uit, maar dat was gisteren. Voor de rest van de week krijgt het weer dikke onvoldoendes!

Costa Rica begint aardig te vorderen. Naast het beschrijven van de reis probeer ik ook uit te vissen welke naam bij welke gefotografeerde vogel, bloem, plant of boom hoort en dat valt niet mee.

20 februari. Iets van 1000 foto's bekijken en bewerken, dan wel weggooien is een hoop werk. Maar het Costa Rica verhaal vordert gestaag.

Gisteren poes Muts opgehaald bij Marijke en Ferry, die met veel plezier en liefde drie weken voor haar gezorgd hebben. Ze voelde zich er direct thuis.

Hier trouwens ook weer, want nog geen uur terug lag ze alweer in haar meest geliefde positie naast me op de bank, nadat ze een paar keer was komen vragen: ' Laten we nou TV gaan kijken ....'

CR is ongeveer af t/m verblijf 2.

17 februari. We zijn weer terug uit Costa Rica en ik ga zo het verhaal beginnen. Een verblijf per dag? Als het lukt, want er zijn honderden foto's die bewerkt moeten worden.

24 januari. Het is ook vandaag weer schitterend weer, met een blauwe lucht. Gisteren was wat grijs, maar ook daarvoor was het zonnig. Wel koud en dus wordt er flink gestookt en dat heeft gevolgen voor de luchtvochtigheid in huis. Die was maar 17% toen ik beneden kwam en dat is vér beneden aangenaam. Ik heb al een droge huid en heb er dus last van: geïrriteerde lippen b.v. en daar mag ik, ondanks de irritatie, niet aan likken, want dat maakt het alleen maar erger. Iets met enzymen. 's Nachts een dikke laag speciaal smeersel van de apotheek.
Slimme Ko heeft weer een probaat middeltje gevonden om de luchtvochtigheid op te schroeven. Sprenkel water op het vloerkleed; dat verdampt dan via de vloerverwarming! Een hele liter gaat er, alleen al in de keuken, op. In de loop van de dag stijgt het vochtgehalte daardoor tot over de 30%.
Op het moment van de foto stond de zon recht op het weerstation: 34+°, lekker!! Inmiddels gezakt tot 27 en vocht gestegen tot 22. In een half uur.
Nog een uurtje later is de temperatuur gezakt naar 23 en de vochtigheid gestegen naar 29% en komen we op meer normale waarden.
's Avonds was de temperatuur gedaald tot iets boven de 20° en de vochtigheid gestegen tot 34%. Morgen begint het hele circus weer opnieuw!

22 januari. Louis quatorze! Hij wilde een big Mac als ontbijt voor zijn verjaardag. Het huis waarin hij nu woont, met Mieke en haar partner Henry en af en toe 1 - 4 andere nakomelingen van (een van) hen, plus 4 katten en een hond, wordt heel gezellig. Mieke bakt zelf (heel lekker) brood en met allerlei lekkers voor erop heel feestelijk.

Ook bij hen in de buurt van die dingetjes op straat. We denken, met Joop, serieus aan een complot! Bij ons voor ligt er ook een, met een roosje van stof eraan ...

Op de terugweg zagen we, toen we de N11 opdraaiden, honderden ganzen in de lucht. Altijd jammer dat je dan niet even kunt stoppen. Op de foto, uit de auto tegen de zon in genomen, zie je er nauwelijks iets van. Leuker is om buiten te staan, want ganzen kletsen in de lucht altijd met elkaar.

20 januari. Vandaag namen we afscheid van de man van mijn dierbare nichtje Barthe. Die van 't scratchen. Lodewijk overleed volkomen onverwacht aan een hartaanval.

Er was een indrukwekkende, liefdevolle afscheidsbijeenkomst in het Groene kerkje, stampvol. Met ongelofelijk gevarieerde verhalen van elk van hun 3 kinderen, een jaarclubgenoot, een collega en zijn broer. Allemaal een andere benadering en uit elk verhaal sprak enorm veel verdriet bij het verlies en van enorm veel waardering voor de man die Lodewijk was.

Er was ook veel muziek met vermelding van het waarom van de keuze. Na afloop een uitgebreide borrel bij Barthe thuis, weer heel veel mensen. De kapstok kon het niet aan, dus de trap lag tot bovenaantoe vol jassen.

18 januari. Het is in de winters van de vorige 3 seizoenen alles bij elkaar nog niet zo koud geweest als dit seizoen tot nu toe. Niet dat het vreselijk koud is, maar het vriest wel regelmatig 's nachts.

Vanmorgen was er wat de Engelsen hoary frost noemen: rijp die er 'harig' uitziet. Mooi hoor!

Het was een gelukkige dag wat betreft boodschappen. In de buurtsuper POMELO'S. Hier nog nooit eerder gezien. Ik nam er natuurlijk meteen 2 mee: bij de kassa ontstond daardoor een probleem, want de kassadames hadden geen idee wat dat voor dingen waren. Thuis slachtte ik gelijk een exemplaar, ai, daar had ik zin in. En toen was het ook nog een roze! Die zijn nog lekkerder dan de gewone gele. Bofte ik even.
Tweede gelukkige tref was bij de Action. Daar ging een een mandje zoeken voor de mensen waarbij Muts straks gaat logeren voor een tijdje. Ze willen kijken of dat gaat; hij is allergisch, maar het lijkt beter te gaan. Als e.e.a. goed gaat nemen ze zelf een kat en kunnen we in vakanties uitwisselen. Goed idee, toch?
Maar helaas, die leuke biezen mandjes waren er niet meer. Maar wel ... PEPPIES. Daar heb ik N.B. een tijdje naar gezocht, nog geen maand geleden, maar zelfs via internet nergens te vinden. Ko is van flink inslaan en hij heeft gelijk: kom je een volgende keer dan heb je dikke kans dat ze er niet meer zijn.

13 januari. Omdat we Ed uit Costa Rica wel eens wilden spreken togen we vandaag naar de vakantiebeurs in Utrecht. Jaarbeursgebouw. Ko had bedacht dat we maar eens met het openbaar vervoer moesten.
Op de heenweg duurde de reis 2 uur en een kwartier: naar de bushalte, bus naar station, wachten in een tochtig station, treinreis, wandelen naar jaarbeursgebouw door guur weer met een beetje regen.
Duizenden mensen daar!! Het was leuk om Ed en zijn vrouw te ontmoeten! Zijn ouders kenden we al ...
Terug misten we net de trein, half uur wachten in tochtig station, treinreis, twintig minuten wachten vóór tochtig station, bus, door wind en regen naar huis, 2½ uur. Prijs van de reis 4x 9,95 p.p.+ 4x 1,05 o.i.d. = 44€.
Met de auto ben je er droog en comfortabel binnen een uur in Utrecht en volgens mij kost het ook een stuk minder, hoewel een paar uur parkeren daar misschien ook wel prijzig is. Het voordeel van de trein is, dat je in de trein allebei een tukje kunt doen!

11 januari. Weer een jaartje ouder en gezellig als altijd. Jaap maakte de foto's, dus die staat er niet op, jammer. Volgende keer dan dat selfie maar!

9 januari. Muts kijkt graag natuurfilms. Ze gaat er echt voor zitten!

Ik ben dol op pomelo's. je moet een beetje geluk hebben, ze zijn soms wat droog en minder geslaagd, maar een goed exemplaar is helemaal verrukkelijk. Vind ik dan. Ko bracht er eentje mee van de markt. Wat een wonder van constructie, met een beschermlaag, als watten, van wel 1 cm dik, Ze komen uit China.

8 januari. Zoals bekend bestel ik wel eens iets bij Aliexpress, China. Twee dingetjes begin vorige maand. Kreeg ik laatst een mailtje uit China, dat, doordat er iets niet OK was met adres of postcode, ze een pakketje niet hadden kunnen bezorgen en dat ik maar naar het postkantoor moest.
We hebben een agentschap in de buurtsuper en daar wisten ze van niks.
Post NL, dat kun je opzoeken op internet, heeft een trackingservice, ook op internet, en daar wisten ze ook van niks. De servicedienst van Post.NL + telefoonnummer 0900 ... levert op: 'Dit gesprek kost 45 cent boven de normale telefoonkosten' en als je dat belt krijg je dat nog eens te horen. Vervolgens komt er een keuzemenu. Je drukt op 1 en krijgt weer een ander keuzemenu. Na 3 wachtenden vóór u krijg je iemand aan de telefoon. Je moet dat trackingnummer nog eens herhalen, want de juffrouw aan de andere kant heeft het niet goed verstaan. Uiteindelijk komt deze boodschap:
'Het pakje met dit trackingnummer is al bij u bezorgd'. Ik vertel, dat ik inderdaad die morgen een pakje uit China heb gekregen, maar dat daar een ander nummer op stond. Dat klopte, zo werd mij medegedeeld, want zodra een pakje Nederland binnenkomt krijgt het een ander trackingnummer. Goh, dat is nog eens handig, zo'n trackingservice!!!
Uiteindelijk kwam het andere pakje ook aan, dus aan het mailtje uit China had ik ook niks. Er zat een ketting in het pakje. Die was onderweg gebroken.

7 januari. Het heeft gesneeuwd, ja heus! Niet dat het veel voorstelde, maar het was door de weermannen voorspeld, dus nog vóór het feest begon (om ½11 gisterenavond) reed er al een strooiwagen door de straat, want CODE ORANJE!!!

Ik ben dol op vallende sneeuw, maar moest mijn best doen om het te zien.

Ondanks de sneeuw is het maar een grauw dagje. De zonnecollectoren op het dak hebben dan vakantie en ik ga gewoon wassen in de daluren van het weekend.

Die ene keer dat er sneeuw ligt maak ik graag gebruik van mijn smurriestappers. Die heb ik al zeker 40 jaar. Stroeve zolen, zodat je niet uit kan glijden, en lekker warm gevoerd. Ik heb ze zó weinig nodig, dat ze na al die jaren nog lang niet versleten zijn!

6 januari. De Muts zit graag achter op mijn stoel als ik aan de computer bezig ben. D.w.z. 's morgens.
's Middags wordt er geslapen en daarvoor probeert ze me steeds te overtuigen dat ik toch TV moet gaan kijken, want dan kruipt ze lekker naast me en is al gauw volledig buiten westen. Ik vaak ook ...
's Avonds gaat het weer anders: naast mij bij TV, bij Ko op schoot of 'kunnen we even spelen?' Ik moet wel op zoek naar van die bindertjes, want we hebben er maar één en ze vindt dat blijkbaar een superspeeltje. Gisteren hebben we ons een ongeluk gezocht naar het ding: lag het onder ons bed.

5 januari. Het kattenluikje knerpt en een zwarte kat komt opgewekt de keuken binnenlopen. Ik ken hem/haar? wel, het is een beest van hier ergens in de buurt en is nog geen jaar oud. Z-/hij snuffelt wat rond en duikt in de woonkamer een beetje in elkaar bij het zien van de dikke kat op de vloer. Maar die is van ceramiek en doet niks. Muts doet ook niks, ze ligt op Ko's stoel en houdt zich gedeisd. Ze heet niet voor niks Muts.

We zijn, met het oog op de feestelijkheden volgende week, even de ijsvoorraad wezen aanvullen. Bij die winkel met verrukkelijk ijs in de Weipoort. Je schrijft een e-mail en ze melden welke soorten er nu in de winter ter beschikking zijn.
Op de terugweg zag Ko Oscar L. naar zijn brievenbus aan de weg lopen en we reden even terug om hem te groeten. Ik ken hem sinds mijn eerste studentenjaar, 1956. Hij was de mentor van ons Augustinus dispuut van dat jaar. Oscar groette ons vriendelijk, maar het was overduidelijk, dat hij niet wist wie we waren. We hadden elkaar ook al minstens 15 jaar niet gezien. Ik zei bij het wegrijden vals 'Groeten aan Erni'. 'Zal ik doen' zei Oscar.
Ik zie het voor me ... hij gaat naar binnen en zegt tegen zijn vrouw: 'Je moet de groeten hebben, maar ik heb geen idéé van wie'.

3 januari. Kleinzoon Abel, ook alweer bijna 5, houdt zich bezig met het opruimen van zwerfvuil.

Ko heeft in het plafond van de keuken infrarood verwarmingspanelen geïnstalleerd, want als er veel wind is en uit de verkeerde richting, kan het nog steeds koud zijn in de keuken, ondanks het nu geïsoleerde dak met plantjes. Het aardige is, dat je er vrijwel niets van ziet, want de panelen zijn wit en even groot als de platen van het systeemplafond. Dat trouwens zijn positieve eigenschappen inmiddels wel bewezen heeft; het is echt enorm praktisch!
Ook heeft hij zijn ergernis: te veel schakelaars en te weinig stopcontacten bij de deur in de woonkamer, aangepakt. E.e.a. kan nu ook automatisch en/of op afstand bediend worden, ook mooi!

2 januari. Zó heb je eindelijk een kleinkind, zó is het alweer een heel ventje in een overall! Mijn kleinzoons boffen, want ze hebben nog een opa en oma en die wonen op een boerderij in Nieuw Zeeland. En wat is het daar leuk voor kleine jongetjes!

We waren nog niet zo dol op onze poes, maar ze heeft nu ons hart gestolen: ze is helemaal dol op apporteren. Als een hond met een stok speelt ze met dat bindertje. Ik moet wel proberen nog een paar van die dingetjes te vinden, want er is er nu maar eentje en die is vandaag of morgen verdwenen..

1 januari. We eindigen het jaar meestal als vuurwerkvluchtelingen en gingen dit keer bridgen in Boekelo. We troffen dit keer een aangenaam hotel, met een voortreffelijk ontbijt in de aanbieding (scherpe mesjes bij het fruit, nog nooit eerder aangetroffen en nu eens geen gehannes met een bot mes bij het schoonmaken van een sinaasappel!), heerlijk eten, voortreffelijke bridgeleiding en een prettig gezelschap. Heel leuk was dat er voor het gezelschap 4 grote ronde tafels in de eetzaal stonden en we dus steeds met 6 mensen uit de groep aan tafel zaten. En leuke gesprekken hadden. Er was b.v. een meneer, die zijn eigen vis vangt in zee (wel langs het strand) en uitlegde hoe dat te werk ging.

's Avonds was de eerste bridgewedstrijd. Een koppel bestond uit twee heren en die scoorden 75%. Daar kan de rest van het veld niet tegenop, er waren maar 4 paren boven de 50%, zij en nog 3 en wij hoorden er niet bij!
Vrijdag brachten we een bezoek aan neef Ko (van Ko) en dat was heel gezellig. Leuke neef, leuke vrouw. Zij kan toveren met de borduurmachine!
Dezelfde heren wonnen ook de tweede avond met 75%, maar wij zaten toen wel boven de 50.

Zaterdagmorgen gingen we naar een gemengde markt in Weerselo. 1€ entree! Deels buiten, deels binnen. Het was er ongemeen leeg, veel kramen niet van nering voorzien, vrijwel geen publiek en steenkoud. Beetje zielig gebeuren. Er was dan ook niks van onze gading en we waren zo weer in Boekelo. Wel een eekhoorn (als een eekhoorn dwars over de weg rent is het net een minivos ...) en 4 reeën gezien, leuk.
Op de laatste dag van het jaar wordt bij zo'n tripje 's middags gespeeld. We waren 2e met 57% en er moet vermeld worden dat het herenkoppel wegens ziekte was gesplitst. We waren uiteindelijk 5e. Tot ons genoegen, want meestal zijn we eerste, maar dan hebben we ook helemaal geen enkele weerstand gehad. Tegen goede en/of redelijke spelers spelen is leuker!

De laatste avond van het jaar is altijd feestelijk. Men komt in aangepaste kledij aan het diner. Ik had voor de gelegenheid een soort trui met stoffen roosjes en een zilverkleurige, metallic rok besteld bij de onvolprezen Aliexpress in China. In september al! De trui kwam na een week of 5, maar de rok kwam niet. Bij A.E. krijg je een termijn waarin je een claim kunt maken op mogelijk geleden verlies en ze waarschuwen je 5 dagen tevoren als die termijn afloopt.
De verkoopster (vermoed ik) van de rok liet me weten, dat de bestelling onderweg ergens was vastgelopen tot haar wanhoop, want ik was niet de enige klant natuurlijk. Uitstel voor de claim t/m 20 december, maar toen was er nog geen rok en ik kon mijn geld terugvragen.

Nu kon de arme Chinese verkoopster niks aan die stagnatie onderweg doen, dus ik vroeg om de helft en kreeg het prompt teruggestort. Op 27 december arriveerde de rok, haha! Geld weer terug naar China! Ik werd uitvoerig bedankt voor mijn (vanzelfsprekende) eerlijkheid en mag geloof ik dit jaar een muts bij haar uitzoeken!!
Als garnering had ik nog een paar fraaie oorhangers in de kleur van de trui en zo'n ouderwets nekbandje, geborduurd met kraaltjes, dat ik ooit voor de moeder van Ko heb gemaakt. Een mooie panty en hakken en Berg kan gaan feesten.

Dat feesten bestond uit gezellige muziek tijdens het voortreffelijke diner: een goede zangeres die nummers zong uit de jaren 40, 50 en je kon erbij blijven praten. Beneden bij de bar was een wat lawaaieriger disco. Tien seconden voor 12 samen aftellen en een glas champagne op het nieuwe jaar. Een geslaagd bridgeweekend.

Aliexpress is trouwens heel leuk. Je vind er van alles: vaak foeilelijk, maar soms erg leuk en heel goedkoop, maar je moet soms dus lang wachten!!

Poes Muts had voor de paar dagen bij Nel (van LBC) mogen logeren en dat was onverwacht goed gegaan, Ze had niet 4 dagen achter een gordijn of onder een bed zitten bibberen, maar had gezellig met Nel TV gekeken.


Wie nog wat meer van 2016 wil zien kan hier terecht: Jaaroverzicht 2016 of klik op 2016 in het menu
Naar bovenkant