Erna & Ko 2015

2015

28 december - 1 januari Om de vuurwerknarigheid te ontlopen zijn we ook dit jaar elders gaan logeren. Deze keer gingen we, als vuurwerk-vluchtelingen naar Schoorl. We moesten direct betalen: voor parkeren en toeristenbelasting of zo. Bijna 30€ NB, alsof dat niet bij het vertrek kan. Om het goed te maken kregen we een voucher voor 1 glas glühwein of een beker warme chocola + let op, één oliebol, hoihoi. Verder vonden we het hotel erg lelijk ingericht - bij zo'n lamp aan het plafond snak je naar een buks - met sombere kamers.

Maar ... de maaltijden waren voortreffelijk, keuze tussen vis of vlees en niet van die achterlijk grote porties. Bovendien troffen we een heel aardig gezelschap. Geen geweldige bridgers, maar meest heel leuke mensen.

Dinsdag gingen we naar Ko's zus, die in Schoorl woont. Idioot om eind december in Opmeer een tuin vol bloeiende narcissen te zien! Het weer was niet slecht, maar ik was snipverkouden en had weinig energie en/of zin in wandelen. Beetje lummelen dan maar.

Visjes

Woensdag hebben we wat rondgereden, richting den Helder, konden niks van onze gading vinden en belandden tenslotte in het Zeeaquarium in Bergen. Dat was best aardig. Rechtsonder goudvoorhoofd kaakvisjes, die in een holletje half onder een steen woonden en hun tijd doorbrachten met het verwijderen van kiezeltjes uit hun holletje of ze bij de buren naar binnen spugen. Heel grappig om naar te kijken.

De foto's zijn niet heel goed, want door de ruit van het aquarium en het water niet heel helder.
Ook zwarte zeepaardjes in gezelschap van buisaaltjes, heel grappig piepkleine, palingvormige visjes - met een diameter van niet meer dan 6mm - die rechtop in hun holletje stonden, maar zich terugtrokken als er een zeepaardje langskwam. De betere foto komt van internet. Ik was ook erg gecharmeerd van het vreemd gevormde gele visje met lieve, blauwe oogjes, een koffervis. Een heel verlegen typje, dat door de andere inwoners van dezelfde bak flink gepest werd.

Op de laatste dag van het jaar was 's middags was de laatste bridgesessie. Dat we eerste werden lag niet echt aan onze bridgecapaciteiten, maar eerder aan het niveau van de meeste spelers. Als je partner opent, je tegenstander Erna uit het niks 4 schoppen biedt en je daarachter zit met NB schoppen AHxx, hoe is het dan mogelijk dat je NIET doubleert en Erna&Ko een top laat maken met, ongedoubleerd dus, kwetsbaar 4 down. We kregen wel heel erg vaak iets cadeau.

's Avonds een feestelijk diner, waar we de tafel deelden met een bijzonder aardige Surinaamse meneer en zijn vrouw. Er ontspon zich een levendige zwartepietendiscussie! Zijn mening was, dat als het 'zwarte' voor de Pieten geschrapt zou worden en Pieten alle kleuren konden hebben, het probleem opgelost zou worden. Want aan de basis ligt het gevoel, dat mensen met een donkere huid zich altijd de mindere hebben gevoeld. En dat kan ik best geloven, eerder dan dat van die slavernij.

Er was ook nog die ene oliebol, een glaasje bubbels en siervuurwerk buiten en er speelde bandje onmogelijke muziek, ondansbaar en niet geschikt voor meest tachtigjarige oren.

27 december Onze voormalige buren in Frankrijk wonen ook regelmatig in de Achterhoek en we gaan ze opzoeken. Vorige keer ben ik vergeten foto's te maken van hun prachtige badkamer. Nu denk ik eraan en het is, zoals altijd, gezellig om hen te zien.

25 december Het ene jaar pakt wat anders uit dan het andere. Foto van Ko aan de kerstdis!! Met een cryptogram en leuke boeken over Australië kan het ook heel gezellig zijn.
De middag hebben we doorgebracht met gezellig een potje bridgen met de buren. Ook voor hen geen kerststress ...

19 december Ik kreeg foto's van mijn vriend Lex, genomen toen hij als arts beëdigd werd. 35 jaar geleden. Ik had ze nooit gezien. Ach ... Was ik evenzogoed de 40 al gepasseerd! Inmiddels heeft de grote vergeler toegeslagen, tanden, oogwit, potverdrie! Maar dat schattige knulletje naast me is oneindig veel dierbaarder dan de glamour op de andere foto.

Ik heb de film van Mme Butterfly binnen. Net gekeken en ik vind hem nog even prachtig. Zwart/wit N.B., dat kon ik me niet herinneren en kwalitatief niet best meer. Callas zingt de rol van Butterfly en wordt behoorlijk goed geplaybackt. Aangrijpend, en raar dat hij uit het circuit verdwenen is.

15 december Deze week beginnen de kerstdrives bij LBC. (Bijna) iedereen komt dan òf in iets feestelijks òf in iets mafs. Ko en ik hebben foute truien aangeschaft en die van hem is erg leuk. De mijne is te groot en zó lelijk, dat ik vandaag misschien nog wel iets anders ga zoeken. Of op de feestelijke toer ga.

Precies zoals we hadden gedacht: dat worteltje trok veel bekijks en alle dames wilden er even aan voelen, haha.

13 december Kijk nou, wat een schattig boeketje. Drie beeldschone rozen, gecombineerd met brem in dezelfde kleur. De brem heeft ook wat kersrood en dat vind je weer terug in de ranonkels. Als verbindingselement eucalyptus, blauwgrijs met wat rozerood in de rand, geraffineerd hoor. De brem ruikt ook nog heerlijk.
Marleen komt steeds weer met een ander cadeautje voor mijn verjaardag. Omdat het in de planning zit dat ik t.z.t. niet thuis zal zijn, haha! Aan cadeautjes doen we al jaren niet meer, maar zij vindt het stiekem leuk om cadeautjes te geven, denk ik.. En ik vind het hartstikke leuk om onverwacht zo'n prachtig boeketje te krijgen van iemand die verstand heeft van combineren!

12 december Gisteren was 'Eyes wide shut' op de TV. Ik had er al eens over gehoord, gevierde acteurs, Nicole Kidman (o, wat is ze mooi) en Tom Cruise. 4 sterren maar liefst, dus wij kijken.
Ik vraag me af wie die 4 sterren uitdeelt. Niet iemand die kritisch kan kijken, lijkt me, maar eerder iemand die van blote vrouwen houdt, want die waren er genoeg. Allemaal hetzelfde type en je zag meestal niet eens hun gezicht.
Het verhaal begint ongeveer met een onduidelijk feest, waar zij op een irritante, slome manier flirt met een Hongaar en Tom twee overdreven wiebelende, flirtende dames als gezelschap krijgt. Dan hoort hij van een bevriend pianist, die op dat feest speelt, van een andere partij later op de avond en krijgt met wat moeite een paswoord. Eerst loopt hij nog wat te slenteren, komt een hooker tegen en gaat met haar mee naar binnen en of ie daar wat onderneemt laat het verhaal niet weten.
Hij gaat hij per paswoord naar binnen bij dat 2e feest, gehuld in een met wat moeite gehuurde mantel en een masker op, want verplicht. In een zaal staat een figuur in een rode mantel en onder dreigende minimal music wordt van een kring van vrouwen, slechts gehuld in slecht zittende zwarte string, er telkens een weggestuurd met iemand van het gemaskerde publiek. Vervolgens krijg je van een afstandje zicht op overal wippende stellen. Wordt er aan hem gevraagd of hij zich amuseert. Geen mens die zich amuseert: iedereen kijkt chagrijnig met die maskers, niemand lacht en de muziek blijft eentonig en dreigend. Af en toe wordt hij gewaarschuwd door een of andere vrouw, dat het gevaarlijk is.
Dan valt hij door de mand als onuitgenodigd en zal gestraft worden, maar een vrouw biedt zich aan om in zijn plaats geslachtofferd te worden. Er wordt alleen maar gesuggereerd dat er vreselijke dingen met haar gaan gebeuren.
Anderdaags gaat hij naar het huis van de hooker met een bloemetje en daar vertelt haar kamergenote, dat zij vanmorgen per brief een uitslag heeft gekregen: HIV positief. Tom mag het lezen, want hij is dokter. Later blijkt dat ze ook nog 's dood is. Hij wordt gevolgd op straat.
Dan verzoekt de meneer van het eerste feest hem om langs te komen. Hij blijkt in de organisatie van het tweede gebeuren te zitten. Hij komt thuis en zijn masker - was hij kwijt - ligt op het kussen naast zijn slapende vrouw.

OK. Dat is in grove lijnen het verhaal. Niets wordt uitgediept. Je zou zo zeggen dat de geslachtofferde vrouw door alle aanwezige heren gebruikt is en dat ze - nog onwetend - hen allemaal met HIV heeft besmet. En/of Tom Cruise. Maar nee, alles blijft in het ongewisse. Ik ook, want ik begrijp absoluut niet waarom de film 4 sterren kreeg. Afgezien van het feit dat de fraaie jurk van Nicole een lust voor het oog is en het sowieso prettig is om naar Tom Cruise te kijken. En nou ga ik lekker naar Downton Abbey kijken; dat is tenminste leuk, ook al gebeurt er niks.

10 december Er zijn van die dagen, dat er van alles mis gaat. Gisteren kreeg ik een broek van P. Hahn. Dat is altijd duur, maar goed spul. Ik had lichtblauw en skinny besteld, maar hij was grijs en niet skinny, maar gewoon. Ik heb al een gewone grijze. Moet je weer terugsturen. Later op de dag kocht ik in een onbekende groenten- en fruitwinkel muskaatdruiven. Die had ik in geen eeuwen gezien, muskaatdruiven. Ze waren 't ook niet!
Vanmorgen arriveerden per post 2 kindertablets voor t.z.t. de jongetjes, uit China. Bijna 20€ invoerrechten betalen en daar had ik niet opgerekend. Erger: computerwizzard Ko krijgt ze niet aan de praat!!! Shit! Later op de dag kreeg hij het toch voor elkaar.
Naar de Winkelhof, want brillen klaar. Eerst naar de apotheek voor herhaalrecept, 7 wachtenden voor u. Recept maandag via website aangevraagd, maar pillen waren er niet. Mag je bij de apotheek je huisarts bellen, sturen ze van de huisarts een fax. Of je maar even wilt gaan winkelen. Nou ja, we moesten naar de opticien (uit het Frans, dat woord en daarom geen trema, raadselen van de Nederlandse spelling). Voor veel geld 4 brillen, 2 voor mij, 2 voor Ko, aangeschaft. Het is nog even wennen, maar ik kan alles weer zien. Da's heel fijn. Terug naar de apotheek, 7 wachtenden voor u.
Wel weer mooi was, dat de assistente bij de apotheek me uitlegde, dat er enzymen in je speeksel zitten en als je last hebt van schrale lippen (na verkoudheid) je vooral niet moet likken. Lastig, want de schraalheid is irritant. Vorig jaar heeft het bijna 3 maanden geduurd eer ik er vanaf was. Had mijn huisarts me ook wel eens kunnen vertellen.
De apothekersassistente was een Chinees meisje. Ik had altijd graag Chinese meisjes in de klas, slim, ijverig en precies. Daar heb je wat aan!
Of discrimineer ik nou? Wij zijn blanken. Is dat ook discriminatie? Moeten we nou Kaukasiërs worden (met trema)?

Ik zoek een film van Mme Butterfly. Een ontroerende film; ik weet zeker, dat ik hem tussen 1956 en 1964 gezien heb in Odeon, den Haag, maar op internet kan ik er niks over vinden. Mijn vriendin Marleen, die ik dat vertel, suggereert me om eens te mailen naar The Eye, filmmuseum in Amsterdam. Verdraaid, ik krijg direct antwoord: een film uit 1954, regisseur en hoofdrolspeelster erbij. Ik krijg het advies om eens bij hun 'sales' te informeren.
Sales heeft de film niet en verwijst me weer naar een ander bedrijf in Amsterdam. Die reageren niet op mijn mail, maar ik kan zelf ook zoeken en vind hem uiteindelijk bij Amazon in ... Spanje. Vandaag besteld. Moet eind volgende week binnen zijn. Het grappige is dat ik niet echt Spaans spreek, maar de communicatie gaat zonder problemen. Ook Ko begrijpt volkomen wat er in de bevestigings-e-mail staat.
Gracias por tu pedido (Bedankt voor je aankoop) etc. Fantastisch: je hoeft de deur niet uit en je kunt in de hele wereld winkelen!

7 december We moeten allerlei ongewone boodschappen. Drop b.v., - voor down under - die we graag bij Jamin halen. Die is weg uit de Winkelhof. In Leiden - bereikbaar - op 't 5Meiplein. Ik dacht ook vast de rode kerstsnoepjes in te slaan, maar daarvoor was het nog net één dag te vroeg.
Ko moest een internationaal rijbewijs, VVV, Stationsweg. Daar zit ook een Jumbo, mooi zo. Onderweg zien we een kerel op de fiets, in een T-shirt. Het is wel zacht, maar het lijkt me toch fris. Later zie ik hem weer bij de Jumbo, hij spoort niet helemaal, zo blijkt, maar hij spreekt wel Engels. Zijn 'F* you, f* you' schalt door de winkel. Bij Jumbo moet ik mijn best doen om de boodschappen op het lijstje te vinden, ik weet de weg niet en wacht nog steeds op de juiste bril. Maar wat ik wel zie ... pomelo's. Wow!
Tenslotte naar de Gamma voor een bel. Het type dat Ko zoekt is alleen dáár te koop. We hannesen al sinds we hier wonen met de bel, bij de computers horen we hem vaak niet. Gamma is voor dagelijks gebruik te ver weg, dus de tegoed- en kortingsbonnen, die je er altijd krijgt, kunnen we in de beste decembertraditie links en rechts weggeven! Goed bestede middag.

5 december Zwarte Piet zat achter de kassa bij de supermarkt, ondanks drukke werkdag. Gezellig. Had geen last van slavernijverleden ... ik heb er naar gevraagd.

3 december Nog altijd ben ik dol op de Sinterklaastijd, al hebben we er in geen jaren iets aan gedaan. Het was dé avond van het jaar in mijn ouderlijk huis, met veel zingen (leuk hoor, een moeder die alles kan spelen op de piano!) en twee teilen vol cadeautjes. Ik herinner me één keer, dat het minder leuk was (ik was bijna 12), toen het een na het andere cadeautje voor iemand anders was en ik al lang geleerd had, dat je je teleurstelling voor je moest houden. Maar ik weet nog altijd het mooiste cadeautje ooit gekregen heb, een Bambi - van Goebel, weet ik nu - o, wat vond ik dat prachtig.
Ik val nog altijd op mooi gemaakte beestjes-beeldjes. De giraf en de zebra komen uit de winkel van een Lodge in Zimbabwe, 1989. Ze zijn echt mooi en heel dierbaar, maar breken makkelijk en zijn al weet ik hoe vaak gelijmd. Een oor van een giraf - er zijn er 2 - is er vanmorgen weer 'aangenaaid'; het oor van zebra is er ook af sinds het bezoek van Miles en ik kan het niet meer vinden, verdorie!

1 december Het feestelijke nieuws is dat november voorbij is. Van de drie vormen van novembertroost heb ik er maar twee kunnen waarnemen: kuifeendjes, schattige zwarte eendjes met een grote witte vlek opzij - het kuifje zie je pas van dichtbij - en de mandarijntjes. Kuifeendjes heb ik al veel gezien. De mandarijntjes zijn niet meer wat ze geweest zijn. Bij de lokale supermarkt is ongeveer de helft niks en bij AH is het iets beter, maar vind je in elk net (los bestaat ook al niet meer) wel 2 of 3 exemplaren die de vuilnisbak in kunnen! Die heerlijke, kleine, kogelronde eenhapsmandarijntjes zie ik ook niet meer.
De derde troost is van de markt verdwenen toen wij even in Frankrijk woonden: de eerste narcissen. Die zie je nu pas veel later, eind januari? Ze ruiken altijd zo lekker!

De burgerlijke stand, altijd op dinsdag in de krant, had weer iets bijzonders: een gesplitste drieling. Meisje nr 1 stond vooraan in het bericht, 2 zusjes stonden een heel eind verderop. Ze heten April, May en June en ik vraag me af of April de oudste is.
Ik heb ooit een meisje van een eeneiige drieling in de klas gehad. Ze zaten elk in een andere klas. Verstandige ouders! Leuk was, dat juist zij de enige leerling onder mijn hoede tijdens mijn docentenbestaan was, die dezelfde dag jarig was als ik.

Kat Miles kan behoorlijk stout zijn. Vanmorgen heeft hij een uitval gedaan naar het opgezette vuurgoudhaantje in het binnen-keukenraam. Dat beweegt niet, dus ik ben niet op het idee gekomen dat het voor Miles interessant zou kunnen zijn. Het vogeltje kon niet doder worden dan het al was, maar mijn favoriete kaaspotje is bij de aanval gesneuveld. Kaaspotjes zag je bijna nooit op Franse rommelmarkten. Ik kocht ze zelfs als ze mooi, maar al gebroken en gelijmd waren. Deze was gaaf, met een subtiel blauw waasje in het glazuur. Weet die kat veel!

30 november In het Leidsch Dagblad staat elke dag een recept. Van ene Janny, een kookboekenschrijfster. Het recept vandaag heeft iets met Jamie Oliver te maken, geloof ik. Ik heb het wel 3x gelezen en toen begreep ik er nog steeds niks van.
Het ging over afgeriste tijmblaadjes en trostomaatjes, die met steel en al in een braadslede moesten en verder moest er ricotta in het midden van diezelfde (neem ik aan) braadslede. Vervolgens moest er wat water in de ovenschaal - waar komt die ineens vandaan? - 'en zet 45 minuten in de oven'. Die braadslede? Of die ovenschaal? Of moet de ovenschaal in de braadslede? Bovenop de kaas dan?
10 minuten voordat die 45 voorbij zijn moet je pasta koken. Ook moet je de takjes van de trostomaatjes verwijderen. Ook 10 minuten voor het eind? Of na afloop? Dan moet je een paar lepels kookwater van de pasta in de braadslede doen en schudden. Om aanbaksels los te maken (Dat begrijp ik trouwens wel, wat dat is). 'Meng de pasta' is de volgende opgave. Met wat? *) en daarbij moet je de ricotta/kaas verkruimelen. Andere ricotta? Of die al 45 minuten in de oven heeft gestaan? Is die niet gesmolten dan? Dan moet er nog rucola overheen en eventueel balsimico-azijn, ook dat is redelijk duidelijk.
Het eigenaardige is dat bij de ingrediënten één citroen, rasp en sap wordt vermeld, maar dat er nergens wordt uitgelegd wat je daarmee moet doen. Ik ben, denk ik, te dom voor dat soort geavanceerd koken. Ik word trouwens altijd al zenuwachtig als er ergens een oven aan te pas komt.
*) Brainwave: misschien moet je citroensap en -rasp wel met de pasta vermengen ...

Even later lees ik in Margriet nr 48 een verhaal van een dierenarts, die zich in Thailand in een opvangcentrum is gaan bezighouden met behandelen van wilde dieren, waar iets mee is gebeurd. Zij, dierenarts, academische opleiding, zegt dat het fijn is om te zien hoe er in dat opvangcentrum alles wordt gedaan om de aanwezige oude gemankeerde olifanten naar de zin te maken. Die olifanten hebben een náár leven als rijdieren voor toeristen achter de rug, maar wie heeft er nu wat gemankeerd?

29 november Rare kat hoor. Boontjes wil hij niet, maar tegen een hapje hutspot heeft hij geen bezwaar. Een knikker vindt hij geweldig, maar zo'n speelmuis: daar ziet hij niks in. Hij mag wel graag TV kijken, vooral een programma met veel vogels, zoals deze week over torenvalken!

27 november Gisteren was Ko's kleinzoon hier een dagje. Grootvader en Kobus hebben de hele dag lekker zitten spelen samen.
Vanmorgen heeft Ko een robotdraak gebouwd van een soort superlego. Hij beweegt zich voort, kronkelt en hapt naar je hand. Knap gemaakt.
Ik ben nou eenmaal niet erg van de techniek. Ik vind hem niet 'mooi' en hij maakt een vervelend geluid, maar ja, smaken verschillen. Ik heb LEGO altijd heel lelijk gevonden, met z'n harde kleuren en scherpe vormen. Leuk, maar lelijk.

25 november Het spelletje met de breinaald onder de krant wordt zeer gewaardeerd, maar van buiten lopen aan een tuigje raakt hij totaal in paniek. Gelukkig kan paniek direct bestreden worden met iets lekkers, eten is zijn grote passie! Het is niet te geloven wat dat beest eet. Vanavond een kippenpoot met bot en al en een hapje boerenkool wilde er ook wel in. Tinka zegt: bot voor de kalk en groenten voor de vitamines. Daisy at ongeveer 1/8 van wat er bij Miles naar binnen gaat.

Miles is een kat met een handleiding. Er zijn momenten, dat je hem beter met rust kunt laten, want ineens is er die poot met heel scherpe nagels. Maar soms heeft hij ook behoefte aan een aaiende hand en zo heeft hij vanmorgen wel een kwartier op schoot zitten spinnen.

24 november We hebben een logé. Tinka gaat een weekje weg en heeft hem hier gebracht. Maar Miles is boos, je kunt het zien. Toen Tinka wegging ging hij voor op de vensterbank zitten kijken en daarna was hij niet blij. Dat trekt wel even bij als er eten wordt uitgereikt.
Het zal wel wennen. Intussen kan ik niet breien bij hem in de buurt, want de knopjes van de breinaalden intrigeren hem mateloos en ik moet enorm uitkijken met aaien, want voordat ik het weet heb ik een haal te pakken. Daisy was buitengemeen zachtaardig, ik ben niet gewend om op te moeten letten.
Hij kan wel ongelofelijk hard snorren.

Ik heb inmiddels een bruikbare bril, op de juiste sterkte voor de verte, maar nog niet geschikt voor lezen en zo.

17 november Vandaag mocht ik eindelijk naar de opticien. 3 brillen laten aanmeten, een bifocale voor dagelijks gebruik, een glasbril; het duurt lang eer die klaar is. Een reserve exemplaar voor alleen veraf, want met het blote oog kan ik heel redelijk lezen en een zonnebril op sterkte.
Ko gelijk ook maar. Die kon beter dan voorheen in de verte kijken, maar had wat meer leessterkte nodig. Twee uur zoet met meten en weten.

Ik mocht een foto maken van de winkel van de Turk - zoals hij in de volksmond heet - in de Winkelhof in Leiderdorp. De Witte Schaar heet de winkel in het echt en niet allen kunnen ze er veel, maar het is ook een reuze leuke winkel, met alleraardigste mensen. Achterin tegen de wand zijn allemaal klosjes garen. Vaak zit er iemand in de winkel te werken, dat heeft iets knus.

Niet lang geleden haalden ze er voor mij de kappen van mijn laarzen. De schoenmaker wilde het niet doen en als ie het wel deed zou het 100€ kosten. De Turkse meneer wilde het wel doen en het kostte nog geen 30. En heel mooi gedaan. Ook voorzagen ze een van mijn favoriete jasjes van voering in de mouwen, zodat ik het nu makkelijk aanschiet.

12 november Er lag vanmorgen een handschoen in de tuin. 'Er is een inbreker langs geweest' zegt Ko. 'Die is over de tuinslang gestruikeld en heeft daarbij zijn handschoen verloren.'
Ja, zo zal het gegaan zijn!

11 november Mijn rechteroog blijft wat problemen geven, het doet een beetje pijn en licht verdraag ik slecht. Op woensdag is mijn oogarts in het ziekenhuis en die heeft er naar gekeken: beetje ontstoken, de oogdruppels, die ik in de eerste week na de operatie gebruikte, moeten genoeg zijn. Konden we daarna Joop nog even opzoeken en Trudy sterkte gaan wensen, maar die was al naar het LUMC en kwamen ook nog Koos van de bridgeclub tegen, die onderlaatst onwel geworden was achter de bar van LBC. We kunnen maar beter een abonnement op de parkeerplaats kopen!

6 november Bridge. We presteren niet geweldig de laatste tijd en eerlijk gezegd kan me dat ook niet echt veel schelen. We spelen viertallen en werden gisteren in de eerste helft flink te grazen genomen door Nol en Alie, maar tegen hen boden en maakten we wel een wat aangetrokken klein slem in schoppen en groot slem harten. Groot slem komt weinig voor, éen keer per jaar? De tegenpartij had ze geen van tweeën gemaakt, maar wonnen evenzogoed wel overtuigend.
Bij het groot slem hadden we profijt van een aanpassing in ons systeem. Ik opende 2♦. Mancheforcing, ik had maar liefst 25 punten. Ko antwoordde 3♥ en dat was nieuw. Belooft een goede vijfkaart en 8+ punten. Via azenvraag kreeg ik 2 azen - we spelen 5 azen, waarbij troefheer er één is - en ♥vrouw te horen en, met de andere azen plus nog 13 andere punten, waarbij ♥B10x mee, bood 7. Ko hoefde het niet eens te spelen en dat kwam goed uit want we zaten een beetje in tijdnood! 7sans zit ook, maar bij een viertallenwedstrijd maakt dat niet uit.

3 november Dat vind ik echt heerlijk: wandelen in de Amsterdamse Waterleiding Duinen. Het is een half uurtje hiervandaan, dat is jammer, maar het is een prachtig gebied en je ziet in ieder geval altijd damherten. Ingang Panneland, Vogelenzang.

We hadden het geluk een bok met een fraai gewei te treffen en omdat we moeten oefenen met de camera met telelens is zo'n beest een voortreffelijk object.

Hier linksonder is met mijn daagse zakcameraatje, geweldig ding hoor: Panasonic! Vervolgens een aantal door Ko met telelens.

Op de foto rechts staat helaas niet het hele gewei, maar wel zijn lichtbruine oog. Ik weet niet hoe je het wijfje noemt van een damhert: damhinde? of damgeit? Reebok en reegeit, hert en hinde, maar met dam- ervoor?

2 november Nou, nou, nou, denk je, lezend in de Margriet, is dat even goedkoop: 3 dagen naar Londen voor 100€. Let op: dag 1 is 's avonds om 10 uur op de boot; dag 2 is 's morgens vanuit Harwich met de trein naar Londen en 's avonds weer naar de boot en op dag 3 kom je 's morgens om een uur of 8 in Hoek van Holland aan. Je moet ook nog ongeveer 30€ betalen aan boekingskosten en calamiteitenfonds.
Reëler zou zijn: voor 130€ een dag naar Londen. Dat blijft trouwens hartstikke goedkoop en de reis per Stena-ferry is voortreffelijk!

30 oktober Toen we hier kwamen wonen werd de straat gerenoveerd en zijn ze maanden bezig geweest met zand en stenen. Sinds vorige maand zijn ze nu de kabels voor elektriciteit aan het vervangen en regelmatig moet de stoep weer open! Vandaag de laatste handelingen: het verbinden van de hoofdkabel met de aansluiting van de huizen. O nee, ze moeten nog een keer de oude kabel uit de grond halen. Werkverschaffing.

De mannen die het karwei klaren hebben wel enorm geboft met het weer. Het lijkt me niet lekker als je zo'n klus in de regen moet doen. 17° met zon kun je eind oktober toch eigenlijk niet meer verwachten.

25 oktober Voordat we volgend jaar naar de andere kant van de wereld reizen om de (klein)kinderen op te zoeken en een spannende vakantie te genieten moet ik leren met de tweede camera om te gaan. Voor straks: gerepareerde ogen en een telelens, zoiets! Hopen op kookaburra's.
Deze opname is wel aardig gelukt. Een ouderwets emaillen bekertje met wat takjes van Tinantia p. erin. De tinantia is me aanbevolen door André van Kingfisher, een leuke kwekerij van bijzondere planten in Boskoop. Het is familie van 'n plant waar ik een enorme hekel aan heb, tradescantia heet ie. Die stond in Voorthuizen in de tuin en ik heb echt vaak geprobeerd hem uit te roeien, maar hij zat muurvast in de NB zanderige bodem verankerd en zaaide zich ook nog eens flink uit. Zijn eerste bloemetjes waren trouwens net zo mooi, maar zodra er een paar waren uitgebloeid kreeg hij een armoedig uiterlijk. Dit familielid doet daar niet aan mee. Hij zaait zich uit, maar is makkelijk onder controle te houden, het blad is prachtig, de plant oogt nooit armoedig en als je een paar takjes in een vaasje wat langer laat staan zitten er worteltjes aan en kun je anderen blij maken.

21 oktober Het is me weer gelukt, of liever: 'het is me weer mislukt!'
Bananenbrood, daar las ik in de krant een recept van en dacht: 'dat moet ik wel aankunnen'. Had ik gedroomd! Toen ik de ingrediënten al in een kom had zitten bleek, dat ik geen cakeblik had. Of het niet kon vinden, ook mogelijk. Daarom gebruikte ik een tulbandvorm, die wonderlijk genoeg wél in het daarvoor gereserveerde kastje stond. Gezien ik niet bekend ben met het gebruik van bakpapier had ik gekozen voor een recept waar de vorm met olie moest worden ingevet, maar helaas, het baksel bleef volhardend aan de tulbandvorm kleven en dat resulteerde in een bord vol grove kruimels, die trouwens best lekker zijn. Ik had te veel beslag, bakte het overblijvende deel in muffinvormpjes en dat lukte wonderwel. Veel kortere baktijd dan aangegeven en ik heb het niet laten verbranden. Puntje voor Berg!
Prima recept trouwens, lekker, zonder suiker, zonder vet. Gauw nog een proberen, in een goed cakeblik!

18 oktober Joke en Joop vierden hun gouden bruiloft gisteren, met veel vrienden en lekker eten. Dat was uiteraard heel gezellig, want veel van hun vrienden kennen wij ook, maar zien we niet heel vaak. Dat werd dus uitgebreid kletsen met oude bekenden. In combinatie met net iets te veel eten geeft dat later op de dag soms problemen en daardoor kon ik de slaap niet vatten.

Deze geweldige foto van onze lieve vrienden is gemaakt door hun dochter Resi.

Niet kunnen slapen werd mede veroorzaakt door een akelige foto van een jager die trots bij de door hem neergeschoten olifant staat. Wat voor iemand moet je zijn dat je een halve ton wilt betalen om zo'n prachtig beest dood te kunnen schieten. Een olifant van 40-50 jaar, met enorme slagtanden. Niet eentje die de bananenplantage bij een dorp regelmatig plattrapt of een solitair, kwaadaardig mannetje met pijn aan zijn kiezen en daardoor de schrik van de buurt, nee, een imposante olifant op leeftijd, die zich in (de buurt van) een reservaat bevond. In Gonarezhou, om precies te zijn, Zimbabwe. Ik kan me niet voorstellen, dat iemand die zoiets puur voor zijn eigen genoegen doet, zelfs maar een klein beetje aardig zou kunnen zijn.
Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren, dat ik lang geleden bij een vriendinnetje thuis was, Els. We waren dertien of veertien. Zij woonde aan de rand van Oegstgeest in een huis met een enorme lap grond eromheen.
Haar vader vertelde me, dat hij een haas in hun tuin had gezien. Ik was gelijk jaloers. Wat enig: een haas in je eigen achtertuin, wow! 'En op een dag' vertelde hij er trots achteraan 'had ik 'm.' Ik heb verder voor altijd een godsgruwelijke hekel aan de man gehad. Wat een klojo.

15 oktober Mijn bruine winter houtje-touwtje is heel praktisch en warm. Maar ik heb hem wel al minstens 12 jaar en ik word hem goed zat. Daarom ben ik al een tijdje aan het speuren naar een andere jas. Bij Peter Hahn hebben ze best een aantrekkelijk exemplaar, oranjerood, drukknopen, maar 650€ is me echt veel te veel. De kans dat ik er nog eens 12 jaar mee haal is bovendien erg klein.
Mijn favoriete jas is rood en wijd is, een zgn 'swagger'. Ja, dát is niet in de mode. De mode schrijft n.l. al een paar jaar van die doorgestikte dingen voor, waarin je er uitziet als een opgestopte worst. Verre van elegant en enorm populair. Mij niet gezien in zo'n geval, dan maar de oude Monty.

Maar er is altijd nog MP en daar vond ik nu precies wat ik zocht. Gek genoeg was de mevrouw die hem verkocht - zij ging emigreren naar een warm land - maar een klein wijffie en toch was hij helemaal perfect voor mij.
Nou nog een ander brilletje. Nog even geduld!

11 oktober Ik droomde vanmorgen dat we naar een rommelmarkt gingen in Causse et Veyran. Stom hoor, een dorp waar je niet dood gevonden wilt worden. Ik kocht een oranjig roze plastic kom en een glas en we kregen het advies om 's avonds terug te komen, want dan konden we echte ijzeren spijkers kopen bij Polen. Je moest sommige wel eerst recht slaan, maar dat waren prima spijkers. Dat allemaal in het Frans! Daarná gingen we ergens iets eten, we wisten niet wat, frietjes dan maar.
Ik werd wakker met het liedje van dat witte paardje in mijn hoofd en niet met Butterfly, zoals meer voor de hand lag. Dat zal wel door de muzieksite komen; ik heb me met Franse chansons bezig gehouden.

We zagen/hoorden Madame Butterfly in Carré gisterenavond. Stond op mijn 'bucketlist', een opera die ik graag eens wilde zien. Toen we vorige maand in Scheveningen naar die vissers gingen zagen we een aankondiging en Ko regelde de ALLERLAATSTE 2 plaatsen voor de laatste voorstelling!!!

Oei! Als je hoogtevrees hebt is het wel een beetje eng daar achterin steil omhoog in de engelenbak. Maar je kunt het toneel perfect zien en als het donker is - ze hijsen die lampen op - is het ook snel gedaan met de hoogtevrees.

Het gaat allemaal makkelijk tegenwoordig: kaartjes bestellen via internet en zelfs de plek in de parkeergarage kun je zo regelen.

Ik vond het een prachtige voorstelling. Annemarie Kremer zong de hoofdrol, zo hé, niet niks, ze staat vrijwel non-stop op het toneel! Mooi gezongen. Die klojo van een Pinkerton heeft ook een behoorlijke rol, hij in dat witte pak; Suzuki, Butterfly's vriendin of hulp in de huishouding?, in paars, de consul in zwart. Een paar bijfiguren zoals de mooie kerel die zijn zinnen op Butterfly heeft gezet, een rijke pief, Yamadori, in de blauwe jas. Die is in het verhaal nergens voor nodig, maar een kleurrijke figuur, letterlijk dan.

Het decor was uiterst eenvoudig en soort schuin oplopend blok, dat kon draaien. Leek me niet prettig voor de uitvoerenden. Er viel regelmatig allerlei wits uit de lucht: sneeuw en of kersenbloesemblaadjes, dat was alles wat decor betreft. Ik heb genoten.

7 oktober 2e operatie is ook prima verlopen. Om 1/2 9 's morgens was het alweer klaar. De hele middag zitten maffen bij de TV, stomme programma's op TLC zijn daar heel geschikt voor. 's Avonds nogmaals min of meer met ogen dicht TV gekeken, toen Ko thuis was van het bridgen nog eventjes Eggheads gekeken, om 12 uur naar bed, vroeg voor ons doen, en om 1/4 voor 10 moest Ko met wakker maken, omdat ik om 11 uur voor controle moest opdraven ... Voorlopig genoeg geslapen!
Als ik het goed begrepen heb: de stuntelige saxofoon die je tijdens de operatie hoort, is het geluid van het machien dat de vergruisde lens uit het oog wegzuigt. De arts kan het niet goed zien en heeft het geluid nodig om te beoordelen hoe ver het schoon is. De toon wordt steeds hoger.

5 oktober Ko heeft last van zijn keel. Dat heb ik zelden of nooit, maar ik heb als klein meisje natuurlijk een aantal keren de Blasiuszegen mogen ontvangen. Dat gebeurde op 3 februari, met de hele klas naar de kerk, omstebeurt twee kaarsen onder je kin. En dan nooit meer last van keelpijn. Bij mij heeft het geholpen.
Bij de gereformeerden hebben ze zoiets niet. Discriminatie, zegt Ko. Klacht indienen bij de raad van Kerken? Ik wou dat ze ook iets tegen hoofdpijn gedaan hadden.

Ik dacht eigenlijk dat die kaarsen brandden, maar misschien was dat op last van de ...? wel verboden. De kaarsen waren trouwens, zo lees ik bij Google, gewijd op Maria Lichtmis. Ook al zo'n geheimzinnig feest, op 2 februari.

Morgen 2e oog. Ik moet om 7 uur 's morgens komen opdraven. Ik hoop dat de dokter wakker is om die tijd!!!

4 oktober Mist, wow. Op zo'n herfstmorgen is de tuin versierd met spinnenwebben. Eentje hangt voor het keukenraam. Van een spin die niet van fijne handwerken houdt; vliegen gaan, volgens mij, zó door dit grofmazig netwerk heen! Het is ook geen handwerk eigenlijk, meer kontwerk.

30 september Controle bij de oogarts vanmiddag. Operatie 100% geslaagd, ik kon de kleinste lettertjes lezen, geweldig! Volgende week nr 2.

28 september We zijn er voor opgestaan om een uur of 4. We hoefden niet eens weg, want de maansverduistering was gewoon vanuit de tuin heel goed te zien, want het was helder weer en niet eens erg koud.
We zijn, nou ja, eigenlijk meer Ko eigenlijk is een tijdje bezig geweest om te zien of de camera, die we niet lang geleden hebben aangeschaft om wat meer tele te hebben, geschikt was om foto's te maken. Uit de hand was lastig, want je beweegt voordat je het weet je handen en daarom ook geprobeerd met statief, maar dan heb je ook eigenlijk afstandbediening nodig. Toch niet echt beroerd, al lijkt ie op de rechterfoto een beetje op een perzik. Misschien toch een klein beetje bewogen.
Een paar jaar geleden hebben we in de buurt van Voorthuizen rondgereden om een maansverduistering te kunnen bekijken, maar toen stond de maan heel laag en konden we die hele maan niet vinden!

27 september Vaak gebeurt het niet, dat ik met alle drie de meiden aan tafel zit. Claire is hier voor een kort bezoek en de zussen kwamen gezellig meeëten.

25 september Weer een meesterlijke foto van Adri de Groot, van Vogeldagboeken. Hij schrijft erbij: 'Deze torenvalk lijkt nu al het territorium af te bakenen'.

21 september Maandag is de dag voor Tai Chi en dat blijft tobben. Vandaag werd er aandacht besteed aan een beweging die brush knee heet. Die bestaat uit van alles, verplaatsen van gewicht en van voeten en allerlei bewegingen van handen en armen, soms met handpalm naar boven, soms met handpalm naar beneden en duim naar binnen ... vreselijk, ik kan het niet onthouden met mijn oude hoofd!
Op You tube kune je echter van alles vinden, zo ook brush knee. Het filmpje wordt voorafgegaan door de volgende waarschuwing:
Warning!
Unlawful duplication of this video may cause riots, geological upheavals, blizzards in New York City, rain in Vancouver, oil spills in the Gulf of Mexico and unnatural congress between species.
Dat Tai Chi ook zo grappig kan zijn!

19 september Kleinzoon Kobus is jarig en viert dat in een tent op een camping in Katwijk. Een flink deel van de familie is erbij: opa van moeders kant, opa van vaderskant met nep-oma; vader; moeder; vriend van moeder met gekleurde dochter; zusje Sarah. Er is lekkere taart en het is gezellig.

's Middags is het jaarlijkse openingsfeest van LBC. Het thema is Spanje. En tot ieders verrassing krijgen we hoog bezoek uit Spanje, met twee origineel zwarte medewerkers. Gelukkig spelen Sint en Pieten allemaal graag een potje bridge. Inge, op de foto linksonder, is de drijvende kracht achter e.e.a., maar vele anderen hebben hun medewerking verleend, o.a. met het maken van een lekker buffet.

18 september Ik had vandaag een dagje tuinclub. Leuk, weer!

Met een aardig aantal mensen bezochten we eerst een tuin in Beesd, vol exoten als bananenplanten en bloeiende gember. Past niet zo in onze omgeving. Maar ze hadden er wel aantrekkelijke blonde kippen, die blijkbaar de planten met rust lieten, maar niet op de foto wilden. Daarna een kwekerij waar ze die exoten voor veel geld verkochten.

Na de lunch gingen we naar de Máximatuin Vlinderhof in Utrecht en dat was me een partij mooi park!

Oievaar gezien op de terugweg ... nog niet naar Afrika?

Het was niet heel makkelijk bereikbaar, want je moest een brede sloot over met een trekpontje waarop officieel 7 mensen konden, maar vooruit, 8 dunne. En het duurt best lang voordat je aan de overkant bent, pontje weer terug en nog een groep naar de overkant. Maar het was wel erg de moeite waard.

Bedacht door mensen uit de buurt en ontworpen door Piet Oudolf en dat is te zien, m.n. in het najaar, wanneer zijn geliefde grassen op z'n mooist zijn. Ik vond het echt spectaculair.

16 september Claire stuurde me op de valreep - ze zit nu w.s. in het vliegtuig deze kant op voor o.a. een bruiloft - deze tekening van Jacob. Piraten zijn het onderwerp, als ik het goed begrijp.

Wat is er dan veel gebeurd daar in die paar maanden: er staan letters op papier, de woorden zijn Engels. Hij is geen groot tekentalent, maar hij kan de woeligheid van de zee goed zichtbaar maken!
Ze weten van aanpakken daar down under: Jacob - nu 5 - krijgt elke dag een taak mee naar huis en moet nu al met enige regelmaat een presentatie houden. Hij heeft, vertelde hij me per skype, een keer gesproken over rozen en een keer over giraffen. Goeie onderwerpen!

12 september Vanavond zijn we uit geweest met Joke en Joop, eten 'op' Scheveningen en daarna naar een uitvoering van Harde Handen, een vissersopera, gebaseerd op 'Op hoop van zegen'. Leuke uitvoering met Loes Luca in de hoofdrol van Kniertje, een heus orkest en een projectkoor, dat verbazend goed te verstaan was. Dat klinkt misschien vreemd, maar luister maar eens naar een singersongwriter, je hebt meestal geen idee waar zij/hij het over heeft en die is dan in haar/zijn eentje. De muziek was matig, het verhaal bekend en voorspelbaar, af en toe een aardige grap, goede decors, verwijzingen naar het moderne Scheveningen, heel doordacht gedaan. In het Zuiderstrand theater. Grote parkeerplaats, gratis, waar vind je dat nog.

Tinka kwam langs met haar nieuwe kat Miles. Die is bij haar komen aanlopen toen ze in toen ze deze zomer buiten werkte. Intacte kater, niet gechipt, geplaatst bij Amivedi, geen eigenaars komen opdagen. Mooi en aardig beest, hij voelde zich hier direct thuis. Hij loopt de hele tijd keihard te snorren, je kunt het op een meter afstand horen.

10 september Er is een aquarium- en terrariumtentoonstelling in de hortus in Leiden. Ik ben altijd erg weg van een zgn uitzwemmer, een lang, maar niet heel hoog aquarium met een grote school van één soort visjes erin. Daar waren er een paar van, maar ik kon er geen behoorlijk foto van maken.
Er was mooi blauw, in de vorm van kikkertjes uit Suriname en een garnaal, die wat vaag op de foto staat

De aquaria waren heel moeilijk te fotograferen, die vissen zijn nogal bewegelijk en bovendien was het zonnig weer en daardoor was er veel spiegeling op de glaswanden.

Mooi grote blauwe kikker, in het echt kleiner, heeft iets op zijn rug, houtje of zo. Ko heeft de foto gemaakt.

Het fraaie kikkertje hierboven had ook een schattig geluidje. Ko zit even te wachten tussen de bloemen van een soort liaan.

Ik vind een vochtig terrarium, paludarium?, terrarium met water onder- en voorin, uiterst aantrekkelijk. Als ik nog 30 was zou ik er serieus over denken. Goed beplante bak met een paar kikkertjes, mmm!

Eigenaardig: ik kan nu zonder bril het scherm van de computer lezen. Niet heel goed, maar beter dan met bril.

9 september Dit hieronder heeft Ko geschreven. Ik ben inmiddels van dat verband en zo af, heb een bril op, waarin vast één glas met een lagere sterkte is gezet, maar geen leesgedeelte, dus het scherm lezen valt niet mee, maar buiten zie ik veel helderder. Rare ervaring en het was helemaal niet eng, meer lastig. Eventuele fouten kan ik w.s. pas over een hele tijd verbeteren, haha!

8 september Vandaag is het er dan toch van gekomen. Om half een melden in het ziekenhuis voor staaroperatie. En, zoals zo velen al verteld hadden: de operatie valt reuze mee, je merkt er helemaal niks van. Je voelt alleen af en toe een druppel koud vocht van je gezicht afglijden en met het andere oog - er ligt een doek over je hoofd - zie je de schaduw van een hand die blijkbaar vloeistof over het oog, dat behandeld wordt, giet. Alsof je met koude tranen ligt te huilen, raar hoor!

Om half vier was ik weer thuis; wel helemaal afgeplakt zodat de bril niet past en ik nauwelijks nog wat zie. Morgen wordt alles beter.....

7 september Omdat je van alle kanten hoort dat je moet bewegen heb ik me ingeschreven bij Tai Chi. Dat wordt gedaan in de Eendenkooi, kan ik naartoe lopen. Het heeft me, naar aanleiding van 'If tomorrow comes' van Sidney Sheldon, - zie 6 juli - altijd wel iets geleken.

Laat ik je wat vertellen: HET IS HARTSTIKKE MOEILIJK! En je krijgt er ook nog spierpijn van.

106 of 126 figuren moet je leren, niet alleen wat, 'strijk de staart van de vogel af' of 'pak hua' en in welke volgorde, maar vooral hoe. Maar als anderen het kunnen leren moet ik het ook kunnen, toch?

3 september We hebben veel plezier van ons puzzelhoekje. Ko en ik vinden allebei legpuzzels leuk en meestal ook dezelfde soort puzzels. We zijn nu aan een van Haasteren bezig, dat zijn puzzels met een thema, zoals deze week golfen. 1500 stukjes. Cartoonachtig met ik weet niet hoeveel figuurtjes en allerlei grappen. Er staat b.v. altijd een haaievin op. Meestal ook een inktvis, maar op deze niet. Zo'n rood balletje (van een microfoontje) zou je denken, zou toch makkelijk te vinden zou moeten zijn? Mis! Nog geen halve centimeter diameter, maar het staat op 4! stukjes. Ik koop ze meestal op MP, maar alleen als iemand er minstens 4 aanbiedt die we nog niet kennen en er niet meer dan 5€ p.st. voor wil hebben.
Mijn vriendin Gita puzzelt ook graag, maar heeft een heel andere benadering van puzzelen. Zij laat bijna alle stukjes in de doos zitten en grabbelt op kleur. Ik begrijp niet hoe ze het voor elkaar krijgt. Van Haasteren is daardoor helemaal niks voor haar.
Ik begin meestal ergens middenin, met een stuk van een aantrekkelijke kleur, Ko met de rand. Daarna is hij van de lijntjes en ik van de bloemetjes, maar zo is het in het dagelijks leven ook al, niks nieuws onder de zon.

31 augustus Minister van der Steur gebruikte zojuist op de TV een mooi woord, acht uur journaal, en het ging over de politie: iets moest hergeprioriteerd worden. Wat zou dat nou toch betekenen?

27 augustus Zondagavond vertrokken we per boot naar Harwich voor een paar daagjes Engeland. Wat een enorme ferry!
Google: Stena Hollandica en Stena Brittanica, gebouwd in 2010. 240 meter lang! 11 decks/verdiepingen. Er kunnen 230 auto's mee en 1200 passagiers. Op de heenweg vertelde het meisje aan de ontbijtbar, dat ze anderhalf uur hebben om de boel schoon te maken als de passagiers weg zijn. Die werken zich een slag in de rondte; al die bedden verschonen, douchecabines poetsen, pff! Het zag er allemaal piekfijn uit en je merkt amper iets van beweging of deining.

We hadden een 3daagse puzzeltocht door Suffolk geboekt. Niet dat we de puzzels gedaan hebben, maar het programma bracht ons in allerlei dorpjes die we zelf nooit gevonden zouden hebben en dat was erg leuk!

Maandagochtend om ½7 liepen we al te fotograferen bij dit mooie riviertje in Dedham, zagen we een fazant en konijnen en al gauw kwamen ook de eerste fraaie cottages langs. Kwamen wij langs ... Compleet met beeldige hanging baskets.

Waar we ergens - Earl's Colne - voor een kopje koffie binnengingen hing dit bordje aan de muur. Gekke bordjes zijn overal aanwezig.

En (zonder foto)

'To conserve energy, there will be no more light at the end of the tunnel'......

Zo'n groen, stil kerkhof moet je ook wel even gaan bekijken. De grafstenen waren eeuwenoud en hadden een soort stut of zo erachter.

In Halstead belandden we in een gebouw met een heleboel antiekwinkeltjes erin, een soort loods, maar met verdiepingen, net zoiets als we met Mary in Exeter bezochten, een paar jaar geleden. Terwijl we er een tijdje rondsnuffelden werd buiten de beloofde regen aangezet. En vrijwel niet meer uitgezet ...

Door de regen zijn we wel veel in de auto blijven zitten, maar je moet wel eens wat eten en zo. In een pub b.v.. Daar tref je soms merkwaardige zaken, zoals een wollig vloerkleed in het toilet, alsof zo'n vloer niet schreeuwt om een dagelijkse dweil. Een mooi boeket op een tafeltje in een hoekje, dat weer wel, met een exotische lelie erin.

Het hotel waar we waren ondergebracht bevond zich in Sudbury. Het was een beetje armoedig en groezelig; de deuren, waar we doorheen moesten om b.v. de eetzaal te bereiken waren al heel lang niet schoongemaakt. Ook was de spoelfunctie van het toilet in onze badkamer defect, want stokoud, maar repareren zat er vooralsnog niet in. Het was wel lekker stil, de bedden waren goed en er waren geen muggen. Dat verbaasde me, want het lag aan water, met daarachter weiland met roodbruine koeien.

De avond van de eerste dag zijn we gaan bridgen in Nowton, een half uurtje rijden. Het ligt vlakbij Bury St Edmunds, volgens mij komt dat in een van de boeken van Agatha Christie voor - Ja, in 'After the Funeral' - ik had er tenminste wel eens van gehoord. Eerst de bridgeclub opgezocht en die maakte gebruik van een ruimte in, heel verrassend, een soort kasteel, dat in gebruik was als verzorgingshuis. Het deed ons denken aan de film 'Quartet' (2012) over bejaarde musici, met Maggie Smith als gewezen operazangeres.

Het gebouw had heel bijzondere schoorstenen, met verschillende, gedraaide schoorstenen. En buiten op het gazon renden eekhoorntjes rond.

Toen we wisten waar we later zouden moeten zijn zijn we teruggegaan naar BSE om wat te eten.
Ook in Bury St Edmunds een voor deze streek beeldbepalende toren van een kerk, met 4 spitsen op de hoeken i.p.v. één spits.

Het andere gebouw stond aan het centrale plein, maar waar het voor dient of diende hebben we niet uitgezocht,

We waren vroeg terug bij de bridgeclub. Er was nog maar één mevrouw, die 'dienst had'. Zij was bezig met tafels klaarzetten en dgl. en kon wat hulp wel waarderen. Ze gebruikte rode biddingboxen voor NZ en groene voor OW, origineel! Het was gezellig, maar niet goed gespeeld.

Dinsdag, onze 2e dag, gebruikten we voor een bezoek aan Cambridge. Een uur rijden. Rond de stad een aantal P&R's = Park and Ride. je parkeert je auto en gaat met een bus naar de stad, net zoals in Leiden vanaf de Haagweg, maar hier waren het serieuze dubbeldekkers voor transport naar de binnenstad.

We keken wat rond, veel mensen, veel regen, weinig inspirerend. Zo'n 'house' van de Universiteit is heel mooi en goed onderhouden.

Veel bloemen ook. Ik was direct onder de indruk van zo'n abutilon, die fraai tegen een oude muur opgroeit. Daar kun je ook uit opmaken dat de gemiddelde temperatuur er hoger is dan in Zoeterwoude.

We hadden het al betrekkelijk snel gezien in Cambridge. Ik herinnerde me de stad als leuk, maar met regen is er veel niet zo bie. 's Avonds zijn we in Sudbury lekker Indiaas gaan eten en na het eten zijn we naar een pub gegaan, 'Horses and Wagons', want daar was het quizz night.

De, meest jonge, deelnemers zaten aan tafels in een vrij lange ruimte en aten en/of dronken wat. Elke groep deelnemers kreeg tegen betaling een antwoord formulier en moest daarop invullen wat de antwoorden waren op eerste 15 vragen. Later kwamen er een stel vragen over muziek uit films en toen nog weer 15 andere vragen, maar die hebben we niet meer gehoord. De eerste vraag was 'Noem 10 boeken van Dickens', wisten we er toch 6. A Christmas Carol was geen boek maar een kort verhaal! Van de zeer luide muziek wisten we niks! De laatste vraag die we gehoord hebben was: Noem een woord waar 3x achter elkaar 2 dezelfde letters in staan. In het Engels weet ik er geen, maar in het Nederlands meteen wel: 'voorraad'.

Woensdag was alweer de laatste dag en de dag van de huizen. Ze zijn vaak heel kleurig, de huizen, zoals dit gewaagd kersrode pand in Sudbury. Ook het rijtje rechts was daar.

Er waren heel fraaie cottages bij, soms met een beeldige tuin, zoals hier op de foto. Maar het was vooral een dag met veel scheve huizen. En veel regen.

In dit dorpje - Kersey - stroomde het plaatselijk riviertje dwars over de weg. Opzij een voetpad met een bruggetje.

Regelmatig zag je ook dat iemand voor zijn deur wat jam, fruit of boontjes aanbood, blikje of potje erbij om te betalen.

In Boxford was de kerk - St Mary's - open! Er hing een plaquette aan de muur in nagedachtenis van een mevrouw die niet alleen 4x weduwe was geworden, maar ook nog 113 jaar. Dat ze doodging was helaas het gevolg van een noodlottige val!

Toevallig was ook de meesterklokkenluider aanwezig en mochten we zien hoe bell ringing - een logé ooit, van een koor uit Oxford, deed aan bell ringing, het is een hele sport blijkbaar - te werk gaat. Er waren hier 8 verschillende klokken, die in rust naar boven zijn gericht. Aan elk touw (met gekleurd handvat) staat een luider, die eerst het vak moet leren. Dan kan een groep van 8 olv een dirigent een partituur spelen, net als mbv bladmuziek.

In de kerk waren de kussentjes van de parochianen allemaal duidelijk herkenbaar (hé hé, wat moet jij met mijn kussen?) en er hing een spannende aankondiging: zondag over een week: huisdieren zegenen!.

In 1814 had een groep een volledige 'Peal' voor elkaar gekregen. Dat zijn alle beschikbare patronen, gespeeld met z'n achten die daarvoor meer dan 3 uur in de touwen moet hangen. Een zeldzame uitvoering, later nog een enkele keer gedaan, voor het laatst in 2010.

Toen werd het weer tijd om een pub op te zoeken. 'Hare & hounds', zag er leuk uit, maar het stonk er! Wij weer weg.
De pubs hebben niet vaak een bijzondere naam. Populair zijn: the Bell, Two bells, Five Bells. White Hart, Red Lion e.d. Hare & Hounds is al tamelijk bijzonder.
We gingen lunchen in 'The Lion', waar we verwend werden met een echt heerlijke sandwich. Daarbij 'chips of root vegetalbes', dunne, knapperige schijfjes zoals b.v. bananenchips, maar van bietjes en worteltjes en zo.

Op het geplande middagprogramma stond een bezoek aan de tuin van Beth Chatto. We waren er samen al een keer eerder geweest en ik nog wel vaker, maar het viel dit keer vies tegen, niet alleen wat weer betreft. Maar liefst 7 pond entree. Dan heb je gelijk geen zin meer, zeker als het zo nat is.

Gelukkig is het mooiste stuk van de tuin vóór het hek: een droge tuin, aangelegd in een dikke laag grint. Ik vind hem super. Maar de camera stond op macro, stom!

De kwekerij en de winkel, daar kun je ook zó in (anders zouden er veel minder mensen komen?) en de planten zijn afschuwelijk duur.

Ik blijf maar hopen op die vos. Ook in Engeland niet, al zegt iedereen, dat het overal barst van de vossen. Maar een fazant, konijnen en eekhoorntjes zijn ook leuk.

Het stikte overal van de houtduiven. Ik proberen, met mijn nieuwe camera. Lastig hoor!

22 augustus We hebben gisteren een tweede camera gekocht, eentje met een telelens met meer zoom. Ik moet hem nog leren ...
Ik kreeg een tip dat in de AWD vossen zouden zitten. Wij erheen, na het eten vanavond. En we zagen al direct een beest. Geen vos en te groot voor een ree. Camera, camera, ... oei, net als bij je eerste impala in O. Afrika. Een damhert. Maar het barstte van de damherten, ze liepen nauwelijks weg als je eraan kwam. Geen vos te zien natuurlijk!

Over de kwaliteit van de foto's ben ik nog niet zo tevreden. Het was wel half donker en met mijn kleine cameraatje had ik dit niet kunnen doen.

21 augustus Ko jarig en weer op de bekende gezellige manier gevierd. 12 man aan tafel; die is precies groot genoeg en we hebben we precies genoeg servies. We houden het simpel met de vertrouwde chinees en tegenwoordig verrukkelijk ijs uit de Weipoort.

A&W en C&M, vrienden uit Frankrijk zouden er ook heel naadloos tussen passen, maar die zitten te ver weg. Volgend jaar misschien als Ko 75 wordt?

20 augustus Onze lezers zullen zo langzamerhand wel weten, dat wij, als het zo uitkomt, graag in Duitsland uit eten gaan. Als de gelegenheid zich voordoet. Ons favoriete restaurant heet Zum Kreuz en bevindt zich in het Zwarte Woud. Daar komen we dus maar een enkel keertje en gelukkig kun je er ook logeren. Ze hebben goddelijke aspergesoep en ijs met Roter Husar. Als hoofdmaaltijd mag ik graag hausgemachter Spätzle eten met een ragout van rundvlees en cantharellen. Mmmm!
Daar heb ik voor het eerst wijn gedronken die ik écht lekker vond. Ik stond te tollen na de maaltijd!

Spätzle moet je ook zelf kunnen maken, dacht ik, het is een soort verse pasta. Ik moest er wat gereedschap voor aanschaffen, maar nu we weer rijk zijn kon dat wel lijden ...

Je begint met water, eieren en wat zout te klutsen en daar gaat in kleine porties bloem bij. Totdat je een taai deeg hebt. Geen probleem, maar taai genoeg moet je naar eigen inzicht beslissen.

Intussen heb je voor een ruime pan kokend water gezorgd, met een beetje zout erin. (En een andere pan/kom met koud water) Het aangeschafte instrument, een ding, dat het meest op een kaasschaaf lijkt, maar horizontaal gebruikt wordt met een plastic spatel die er precies in past. Die leg je op je pan kokend water en doet het deeg er in porties in, waarna je het erdoorheen wrijft met de spatel. Je Spätzle (zelfstandig nw in het Duits met hoofdletter!) komen weldra bovendrijven en met een soort schuimspaan vis je ze uit het hete water en dumpt ze in koud water. Als alles klaar is afgieten en weer verwarmen met een flinke klont boter.
Wij hebben ze gegeten met saus van kip, champignons, knoflook en dragon met erwtjes uit de diepvries en gebakken uien. Lekker, maar kan beter: meer eieren, minder water (200ml op 250 bloem en 3 eieren?) Het experimenteren waard.
Jammer, dat je hier bijna nooit cantharellen ziet en als ze er zijn w.s. niet te betalen. Een jaar of wat geleden heb ik ze in Polen gekocht, daar stonden mensen ermee langs de kant van de weg.

We zagen die Sebov zojuist de sluis ingevoerd worden met een sleepboot. De hele ochtend boten gekeken, Joop, maar nu gaan we toch echt bridgen!

19 augustus Sedov. Er stond vanmorgen in de krant, dat dat het grootste zeilschip ter wereld is. Grote foto hieronder: Kruzenshtern uit Rusland, avond en regenachtig; kleine foto hieronder: half opgetuigd (internet)

18 augustus Na het eten bedachten we, dat we best nog even naar die grote schepen konden gaan kijken in IJmuiden. Zo gezegd, zo gedaan. Hoop volk op de been en regen, hoewel de weerman, die we op de radio hoorden, toch echt nog maar nét zei:'In het noord-oosten nog kans op een bui ...'

Imposante schepen, veel touw. Zou de kapitein van elk touw weten waar het voor dient? Het moet er fantastisch uitzien als de zeilen worden uitgerold en er een hele massa mannetjes op al die dwarsbalken zitten. 'Sedov' heet deze.

Langs het Noordzeekanaal honderden campers overal.

17 augustus Wat een pestweer is het. Ik heb 2 truien over elkaar aan. De hele dag op zoek geweest naar een melodietje in mijn hoofd. Lastig hoor, zoiets vinden. Maar You Tube is geduldig ... Ik dacht dat het Dichter und Bauer was. Dat was het niet. Om een uur of 5 had ik het eindelijk: Wilhelm Tell. Zie de muziekafdeling.

16 augustus Ko en ik zijn flinke afnemers van het heerlijke ijs, dat men helemaal achterin 'de Weipoort' ergens maakt. Meestal hebben we 6 smaken in voorraad, want we hebben zo onze eigen voorkeur. Ko's favoriet is 'appeltaart', gevolgd door 'malaga' en ik ben meer van 'koffie', met 'kokos' als goede 2e. Elke dag smikkelen we ieder van ons eigen smaakje. Tijdens het grote genieten hadden we onlangs een gesprek over 'hoe lang zou er dit soort ijs bestaan?' en we worden op onze wenken bediend met een artikel in de weekend-editie van Trouw: in Nederland meldde zich in 1889 de eerste verkoper van Italiaans ijs.
Nederlandse banketbakkers gingen de concurrentie aan en verenigden zich in een ijscompagnie' (ijsco!) en later ging men nog in fusie met 'de katholieke ijs- en patatzuil St Pancratius' en dat laatste vind ik om te gillen! Pancratius is een van de IJsheiligen, haha!

10 augustus Aniela wilde om 5 uur vanmorgen op het vliegveld in Weeze zijn, dus reden we hier vannacht om kwart over 3 weg. Pikkedonker en geen verkeer. Drie uur later reden we op de terugweg weer over de weg Utrecht - den Haag: hartstikke druk! Gelukkig konden we best nog even gaan slapen en om 10 uur waren we weer helemaal bij de mensen.
Het viel niet altijd mee de afgelopen week, want dat Poolse ventje heeft zo zijn eigen ideeën. Lunchtijd b.v.: A. maakt twee boterhammen voor hem klaar, maar meneer heeft wat anders te doen en zegt, dat hij geen honger heeft. Om vier uur is het, wat hem betreft, tijd voor zijn lunch. Haha, komt hij bij mij van de kouwe kermis terug: lunchtijd voorbij!
's Avonds begrijpt hij plotseling waarom Engels kunnen spreken zo nuttig is, want als hij dat kon zou hij kunnen begrijpen waarover het gesprek tussen ons en A. gaat. Maar hij schat dat het het wel 2 jaar kan duren voor hij het geleerd heeft en dan later, als - met Gods zegen - (jaja, dat zei hij écht) - wij er nog zijn, kan hij alles volgen. Hij is er ietwat ongerust over, want hij ziet ons allebei een pil nemen bij het ontbijt.
Een heel leuk joch, maar een strakke hand heeft hij wel nodig. Die boterhammen krijgt hij de volgende dag voor het ontbijt.

Gisteren waren we bij IKEA. Aniela had de pest in, dat ze niet bij de opening van IKEA in Bydgoszcz had kunnen zijn deze week. Waarom? is mij een absoluut raadsel, want ik ga niet echt graag naar IKEA. Ik krijg het heen-en-weer van al die mensen om me heen. Maar soms heb je wat nodig - een bak voor het plastic afval deze keer - en we probeerden ook steeds iets voor de gasten te verzinnen. Aniela wilde graag vast gaan kijken naar wat ze eventueel in Bydgoszcz zou kunnen kopen.
Wonder boven wonder was het niet erg druk. Weliswaar zondag, maar vakantie, en bovendien heel mooi weer. Kun je ook naar het strand of zwembad, toch?
We spraken af voor 1 uur in het restaurant (Ko is dol op de Zweedse balletjes!) en verder twee aan twee, dan hoefden Ko en ik hoefden niet het hele circuit te doen, maar alleen de woonaccessoires voor die bak.
Je komt bij IKEA wel bijna altijd iets leuks tegen. Dit keer vonden we een nieuwe rijstpan en aardige lampen. Lampen voor 2x niks in precies de juiste kleur groen. Boven de puzzeltafel was onlangs één van de lampen onvervangbaar gesneuveld.
Hier blijkt het nut van een systeemplafond: Ko haalt een of meer platen eruit, organiseert de elektriek, ik kijk of e.e.a. goed van hoogte en gelijk hangt en hij maakt het karwei af. We zijn nog steeds enthousiast over het plafond. Ongelofelijk praktisch en we vinden het ook mooi.

7 augustus We mochten Joops bootje lenen vandaag en voeren ermee naar Leiden op deze mooie zomerdag. Eerst langs het 'Rijnhuis'. Ik kan me nauwelijks meer voorstellen, dat ik daar ooit 2 jaar gewoond heb!
De Stierenbrug, zoals hij bij de mensen in deze buurt bekend is, maakt je altijd vrolijk door dat leuke beeld. Dat de foto scheef was voegt nog iets toe aan de lol. Gezellig hoor, door Leiden varen op een warme dag in augustus.

4 augustus Aniela is hier met haar jongste, Kornel. Die beschikt over een eigen wil en een grote fantasie. Vanmiddag zijn moeder en zoon naar Leiden gefietst en hebben daar bij een of andere shitwinkel een microfoon gekocht. Nu is hij dus een DJ en we noemen hem Mr OK.

3 augustus In het Leidsch Dagblad - goed voor regionaal nieuws, maar verder niet heel veel soeps - staan regelmatig fouten, veelal taalfouten. Vanmorgen onder een foto in een artikeltje over luchtvervuiling in de regio: 'Het bewerken van bollenvelden levert GROVE FIJNSTOF op'. Volgens mij is 'stof' hier een het-woord. De stof is b.v. katoen, fluweel enz. en het stof ligt ongewenst door je huis. Ergo: grof fijnstof. Wel een heel leuke 'Contradictio in terminis'. Alweer Latijn ...

2 augustus Claire de hort op, Bondy zorgt voor de jochies. Hij stuurde me vandaag een mailtje, met deze foto. Uitgeteld na een dagje dierentuin Sydney!

Vriendin Rikky trakteerde ons gisteren op een High Tea, ter ere van haar 75ste verjaardag. Het was heel gezellig en de scones waren zalig. Ook heb ik een tijdje met haar zoon Philippe gepraat. Ik had hem al een paar jaar niet gezien. Leuke vent!

Bij de ingang van Het Haagse Schouw (dat heet in Leiden de Haagse Schouw sinds ik me kan heugen): een betonnen hond die blijkbaar - pluralis majestatis - als een vorst moet worden gezien!

Claire is een paar dagen naar Tonga. Walvissen kijken. Ze is altijd erg van de zeedieren geweest!

Ko en ik hebben wel eens walvissen proberen te fotograferen en dat is bijzonder lastig. Je weet niet waar ze bovenkomen en als ze dat doen moet je toevallig je camera goed hebben ingesteld en met een beetje geluk heb je dan een staart! Maar Claire maakte deze prachtige foto!

29 juli Alle poppenhuisspullen zaten nog steeds ingepakt. Voor het weekend ben ik begonnen met tevoorschijn halen en sorteren.

Het artistieke huis van knotse Artie, op de foto, wil ik nog altijd een keer afmaken. Ik heb er drie schilderijen voor, één gemaakt door voormalig buurvrouw, nu vriendin Anky; eentje van hand van Laura en het derde is geschilderd door een goede kennis in Pierrerue, Chantal. Chantal is vorig jaar overleden, alleen voor haar zou ik het al moeten afmaken.

Alle andere spullen heb ik inmiddels verkocht aan een andere liefhebster, waarmee ik in vroegere jaren al vaak contact mee heb gehad. Alles is door mijn handen gegaan: zelfs de krokusbolletjes, van amper 1 mm kwam ik tegen.

28 juli Gisteren belde de oogarts op met de mededeling dat ik geopereerd kan worden voordat we naar Australië gaan. Mijn argument, dat ik tijdens een vakantie het liefst vogeltjes kijk, was overtuigend! De reisagent heeft als het goed is, stoelen met beenruimte geregeld voor de lange vluchten, zowel op de heen- als terugreis, 2x 9 uur. Ko zit air b&b adressen op te zoeken voor de dagen dat we in Sydney zijn, D.V. Ik begin er al een beetje zin in te krijgen.

27 juli Op de rommelmarkt, waar Gita en ik gisteren een paar tafels hadden, viel er niet veel te fotograferen. Ook niet veel te doen trouwens. Gek, dat je na zo'n dag zitten, met weinig mensen, weinig kopers, weinig drukte toch hartstikke moe bent 's avonds.

Vandaag is het koud, het weer is onaangenaam sinds zaterdag. Dan maar een trui aan, met daaronder mijn favoriete bloesje. Dat bloesje kocht ik in 2000 in Australië. Wij - bofferds - gingen op excursie naar het Great Barrier Reef, snorkelen. Als je niet oplet kunnen je billen verschrikkelijk verbranden als je het gewoon in badpak doet. Dus kochten we wat kleren, bermuda's en dit bloesje, om in zee te dragen. Het was één keer mis gegaan, in Egypte, en dat vergeet je nooit meer!
Het bloesje kostte 3 dollar of zo, je hoeft het niet te strijken, het ziet er goed uit, is overal mee te combineren en ik draag het dus al 15 jaar elke zomer met veel plezier. Kijken wat we volgend jaar in Australië tegenkomen!

22 juli De belangstelling voor de burgerlijke stand heb ik al heel lang. Dit bericht in het LD stamt uit 1977. Dennis, de laatste van de zes, is overleden.

Ik dacht NB dat mijn jongste dochter tussen de baby's in dit bericht stond, maar niet dus. Dat heb ik jaren gedacht, geen idee waar ik dat vandaan haalde. Maar ze stond gewoon tussen allerlei andere baby's, alleen Claire zonder e! Er zit net zo'n papiertje als op de foto in haar babyboek.

21 juli Het Leidsch Dagblad is niet zo'n geweldig krant, maar goed voor overlijdensberichten, cartoons op de achterkant van het katern Leiden + omgeving en soms een interessant artikel, zoals vandaag over de kringloopwinkels hier in de buurt. De kringloop op het Waardeiland is goed als je meubels zoekt, maar ik kom verder liever bij die in Leiderdorp, in de krant gehonoreerd met een miezerige 6. Een kringloop vind ik leuk als het er een beetje chaotisch is, maar vooral spotgoedkoop en met aardige mensen als personeel. Daarmee zit je goed in Leiderdorp, alleen is de kleding op het ogenblik slordig in bakken en dat zoekt inderdaad niet lekker. Maar er is altijd wel wat van mijn gading en ik geef zelden meer uit dan 5€. Ik heb er eens 6 kristallen coupes, waar ik al jaren naar zocht, gekocht voor 1,20.

Verder heeft het LD natuurlijk wekelijks de 'burgerlijke stand' en die sla ik nooit over. Altijd geïnteresseerd in mogelijke drielingen, tweelingen en zotte namen. Het begon vandaag al goed met 2x vlak na elkaar een Mats. Maar echt spannend: eerst Bâla, al zo'n intrigerende naam met een accentcircumdakje en een paar kindertjes verder Mâla. Ouders met precies dezelfde namen ... Tweeling? Een dag na elkaar geboren en nr 2 daardoor later aangegeven?

Ik kan me nog goed herinneren, dat ik als kind helemaal geroerd was door een minivrucht in een normaal exemplaar. In Indië gebeurde dat wel eens met een pisang, hier met navelsinaasappels en soms in een minneola.
In Frankrijk op de markt aangeschafte verse knoflook doet het blijkbaar ook. En het doet me nog steeds wat. Zoiets van 'Ach, wat lief!'

20 juli Een jongedame van een jaar of 6 loopt langs terwijl ik aan het werk ben in de voortuin. 'Jij bent van Jaru, hè? zegt ze tegen me; 'Ik woon daar - wijst met vingertje naar een huis hier schuin achter - en ga na de vakantie naar groep 3'. Vervolgens richt ze zich tot een vriendinnetje verderop, buiten mijn beeld. 'Als mijn moeder zich meldt zeg dan maar, dat ik als de wiedeweerga naar huis kom' roept ze. Die zal niet veel problemen hebben met de Nederlandse taal.

17 juli Je hebt niet altijd bloemen nodig voor een boeket. Blijkbaar zijn er wat graankorrels terechtgekomen bij de muur van de keuken. Kun je ook een leuk boeket mee maken: goed vaasje erbij, klaar.

15 juli Vreemde dag. Eerst in alle vroegte een crematie in Bilthoven. Daarna moesten we iets met al die uren tot 3 uur - dan zouden we in Voorthuizen zijn. Vriend Wijbe woont in de buurt, daar konden we lunchen. Maar hij moest werken, dus eerst wat tijd elders stukslaan ...
Heel vroeger was er de Bloemenhoek, helaas al jaren weg (Herman is onlangs overleden, maar we bezoeken Anne nog wel eens In Groenlo, daar heeft ze een beeldige tuin). Later was er een leuk tuincentrum langs de grote weg, nu overgenomen door Ranzijn: niks meer aan. Bij Planta een eindje verderop vond ik nog wel wat interessante planten. Toen gezellig bij Wijbe, die we alweer een tijdje niet gezien hadden.
Het huisje in Voorthuizen leegmaken was het volgende programma onderdeel, na een uurtje of zo gepiept. Het regende trouwens behoorlijk, dat hebben we er niet vaak meegemaakt. M & M, die in de vluchtelingenzorg actief zijn, konden wel e.e.a. gebruiken. Ze waren wat vertraagd, Ko zit hier bij de laatste spullen op hen te wachten. Alles verdween in hun stokoude camper, Kees geheten, en daarna zijn we lekker gaan eten bij de Chinees in Garderen.

12 juli Naar Nijmegen vanmiddag, maar eerst even langs Voorthuizen om vast e.e.a. op te ruimen (woensdag de rest). Sacha, Ko's kleinzoon, wordt 15 deze week en dat werd vandaag vast gevierd. De jongelui hielden zich bezig met gamen. Ik begrijp er niets van: ze hebben allemaal een apparaat en doen daar dingen mee op de TV. Ze zitten daarbij ongeveer op hun schouders i.p.v. op hun billen en dat heet geloof ik loungen. Fremd!

De groep middelbaar zat buiten en daar verdween veel bier. De oudjes binnen: wij en de andere opa en oma, Achim en Sigrid, heel aardige mensen. We vinden het altijd leuk hen te zien. Ik spreek Nederlands tegen Sigrid en zij Duits tegen mij, al jaren, en we begrijpen elkaar prima.

Pieter had verrukkelijk gehaktbrood gemaakt, Kerstin zalige kleine quiches en Sigrid een pasta salade, om te smullen allemaal. En heel gezellig.

Anky stuurde vanmorgen een foto van haar agapantussen, die net in bloei kwamen toen wij uit Frankrijk vertrokken. Ze staan naast het ons welbekende bankje, leuk.

We gaan zo even wat spullen ruimen in Voorthuizen en dan naar de verjaardag van Sacha.

HOERA, HOERA, HOERA !!!!

10 juli Gisterenavond om een uur of 11? stelde ik Ko voor van plaats te verwisselen op de bank, omdat ik - mijn ogen worden steeds slechter - op de TV de ondertitels soms nauwelijks kan lezen. Waarop Ko voorstelde het TV toestel naar meer in het midden van de boekenkast te verplaatsen. Dan hebben we ook geen last meer van felle zon buiten als we toevallig 's middags naar iets willen kijken.

Zo gezegd, zo gedaan: gaan wij om ½ 12 's avonds de kamer verbouwen. We weten, dat onze buren gelukkig ook nachtbrakers zijn.

Niet alleen TV en bijbehorende apparaten als DVD speler en ...? kastje en zo moeten worden losgekoppeld met bossen daarbij behorende kabels, ook boeken en legpuzzels moeten ergens heen. De ladenblokjes, met speelgoed, papierzaken en nog meer kabels en, niet te vergeten, afstandsbedieningen, zijn een verhaal apart, want die moeten in een soort frame. We hebben de kast al tientallen keren uit elkaar gehaald en weer in elkaar gezet: geen probleem!

Om ½ 2 houden we het even voor gezien en ziet het er alweer aardig uit.

Vandaag is het klaar, met als positief extra: Ko kan vanuit zijn eigen dierbare stoel TV kijken.

Uit Australië een schattige foto van Jacob. Hij zit op vloerbedekking, maar heeft een levende kikker in zijn handen. Raadselachtig. Het beest heeft enorme ogen.

Ach, wat mis ik die twee knulletjes! Nog een half jaartje!

8 juli Laatste dag dit schooljaar als 'juf Erna'. Nog een keer dierenmemory gespeeld met Jaru, die alle dieren kende op het everzwijn na, Sleutelkruid voorgelezen aan Azisa, die een heel pienter vriendinnetje meebracht, en gesproken over 'evenwicht' en 'laatste krachten', Uno gespeeld met Thimo met tussendoor ernstige vragen als: 'hoeveel is 3x6 (en dat weet hij nu) en hoeveel 6x7? of 4x8?, want ik weet inmiddels precies waar de struikelblokken in de tafels zich bevinden en een beetje gemopperd op Alex, die weinig zin heeft om zich in te spannen voor dingen, die hij niet leuk vindt. Wie wel? Maar een aantal onregelmatige werkwoorden had hij zich eigen gemaakt + lastige verschijnsels als ik zat/wij zaten en hij zei/jullie zeiden.
De dag eindigde vroeg, want de rode loper ging uit voor groep 8. Voor het laatst aanwezig verlieten deze jongens en meisjes in bijzijn van hun ouders, de leerkrachten en alle andere leerlingen hun vertrouwde Bernardus.

6 juli Een paar weken? maanden? geleden kregen we een foldertje in de bus: Meer Bewegen Voor Ouderen en uiteraard heb ik het aandachtig gelezen. Want dat bewegen is wat?: een beetje in de tuin werken en de dagelijkse wandelingetjes in de buurt. Daar blijft het bij. Ik hou niet van sporten en Ko gelukkig ook niet. Maar iedereen zegt dat het zo hard nodig is, dat bewegen ... Goed, af en toe gaan we dansen, maar dat was in april afgelopen en gaat pas weer in september of zo weer beginnen. En is maar een uurtje. In de tussenliggende periode is er ter compensatie meer tuinwerk.
Nou stond er iets in dat foldertje dat wezenlijk mijn belangstelling wekte: Tai Chi. Als gevolg van het lezen in dat foldertje heb ik zelfs 'If tomorrow comes' van Sidney Sheldon opnieuw gelezen. Dat is een heerlijk luchtig boek over ene Tracey, verloofd met een jongeman uit een rijke familie. Zij wordt voor haar huwelijk zwanger en de familie, die haar toch al niet zag zitten, werkt haar min of meer de deur uit. Dan gaat ze op zoek naar enige lieden, die haar moeder ooit belazerd hebben; dat gaat niet goed en zij de gevangenis in, met alle ellende van dien. Bij de eerste kennismaking met de potige lesbo's in de gevangenis gaat het aardig mis, verliest haar toekomstig kind, maar klikt niet over haar aanrandsters en raakt bevriend met Ernestine, zoals verwacht een van de weinig betrouwbare dames in de nor.
Gezien Tracy bezit over veel wilskracht komt ze onvermijdelijk een keer in de isoleercel terecht en weet zich daar te handhaven door dagelijks Tai Chi oefeningen te doen. Dat heeft blijkbaar veel indruk op me gemaakt, want dat was iets dat ik altijd heb onthouden uit dat boek (ik heb het zeker 3x gelezen, ik vergeet boeken snel). Na de gevangenis, waar ze door een heldinnendaad uit komt, gaat zij in de misdaad en ontwikkelt zich tot een soort vrouwelijke Robin Hood, maar dan wel in een stedelijke, rijke omgeving. Leuk boek!
Tai Chi dus, nu plotseling binnen bereik en nog wel te voet! Vanmorgen was ik er voor het eerst. Valt dat even tegen! Het is hartstikke moeilijk ... Maar: rustig en stil en als anderen het kunnen leren, kan ik het vast ook wel. Volgende week nog een keer op proef en dan na de zomer 's maandags de wekker zetten. Ooit zal ik de 'ooievaar', 'brush-knee', en 'pa kua' wel leren en er was ook nog iets met zweep.

4 juli Slakken blijven altijd je tuin teisteren en daarom ga ik, als het donker is, nogal eens met een lampje en een bakje slakken rapen. Een slak kan niet helpen dat ie een slak is en ik heb vaak moeite met ze om zeep helpen. Als ze heel klein zijn trap ik ze wel eens dood, dat is snel, maar doorknippen, zoals een vriendin doet, durf ik niet. Ze gaan dus in een doosje met deksel en ik breng ze weg naar het parkje.

Kwam ik daar vanmorgen dit leuke katje tegen. Volwassen, maar niet groter dan 35 cm (zonder staart) en effen donkerbruin met zwarte kop en staart. Heel apart. (En lief)

2 juli Terwijl velen zuchten onder de hitte voelen wij ons er wel lekker bij. Alles staat open, er waait een aangenaam windje. Handdoekje bij de hand, want mijn hoofd druipt al snel, dat wel.
Na een wat langere vakantie moet je door de troep zien heen te komen: de tafel in de keuken ligt vol, met o.a. een flinke stapel nog te lezen tijdschriften.
'Vaslav' moet eigenlijk terug naar de bieb, ik weet nog steeds niet wat ik er van vind. Ik heb het voor een derde uit en heb nog nauwelijks zicht op de danser en daar gaat het toch over.
De post is weggewerkt en de bankzaken zijn gedaan, in de tuin is er behoorlijk wat verwijderd, want daar kon je amper meer door (mijn eigen schuld!), maar goed, nu kan ik wel even aan (andere) leuke dingen werken: bijwerken van de sites b.v. Eerst homepage, dan tuinsite en dan lekker aan de muziek. En toen hield het computerscherm het verder voor gezien: kapot! Een nieuw scherm zou tussen 9 en 11 worden bezorgd, maar het is bijna 3 uur en nog geen scherm gezien. Komt via Post.nl ... geen bedrijf waar ik een hoge pet van op heb!

30 juni Gisteren terug van ruim 2 weken Frankrijk, gewoon in Pierrerue, in het huis van Anky en Willem. Op de heenweg hadden we het bij Lyon gehad: files in aantocht. We vonden een prettige plek in St Romain, daar was het warm en een biertje ging er goed in. De volgende dag reden we naar Pierrerue, waar we in het huis van Anky en Willem mochten logeren. We kwamen aan bij 16° en regen en dat was nou weer niet zo de bedoeling!
's Avonds een hapje eten bij Cor en Mark, altijd weer gezellig.

Zaterdag begon het festival in Narbonne, in de gebruikelijke grote tent. Rechts vooraan, in het zwarte shirt: Annie, wiens ongelofelijk aardige man, Jean Pierre, in het afgelopen jaar is overleden. Zij is trouwens ook een schatje. Wel een mollig schatje, trouwens ... Links, wat vaag, Claudine, waarvan de ook al heel aardige man, wat langer geleden is gestorven. Rechts in beeld het Engelse paar, dat elk jaar overkomt om dit festival te spelen: Gordon en Anne. De mevrouw in het mintgroene jasje is een beetje raar. Ze kent ons nooit of laat niet merken dat ze ons kent, al hebben tientallen keren tegen haar gespeeld. Ze doet me altijd aan mijn zus Magda denken.

Eerst even bij Mary langs. Haar hondje Daisy ging helemaal uit haar dak bij het weerzien, schattig!
Het bridgen ging aanvankelijk heel goed, na een paar ronden stonden we op de 4e plek met 74%, maar dat zakte wel af. Uiteindelijk werden we 15e, tweede van ons niveau en dat leverde genoeg geld op om kosteloos aan het festival deel te nemen. 's Avonds gingen we met Mary (naast mij), haar partner Peter, rechtsachter, met zijn vrouw ertegenover, Gordon en Anne eten in Narbonne. Prettig gezelschap.

Zondagmorgen even naar de markt in St Chinian, eten halen bij een vervanger van Exotique van ooit. Bridge was de tweede dag minder succesvol, toch altijd nog 55% en beter dan Bonnemains, die verrekte autoverkoper. De 2e dag is het veld altijd sterk, er komen nogal wat 'broodbridgers' op af.

We kregen ruzie met 2 felle dames. Ik had, met een 8kaart ♦ en 7 slagen in de hand, niet kwetsbaar tegen kwetsbaar, geen 2♣ mogen openen. Alsof je niet mag openen wat je wilt, zolang de partner er maar van uitgaat dat je hebt wat je belooft!. Omdat het standaardantwoord op 2♣ 2♦ is kwamen we - na een doublet links, Ko dus 2♦ - in 4♦ terecht, door Ko gemaakt, terwijl er voor de tegenpartij 4♠ in zat en dat levert, kwetsbaar, goed op. Zij kwaad, mijn hand was zwak, vonden ze. Maar ik vond van niet, haha!

De volgende dag gingen we lekker bridgen in Béziers - het weer was niet geweldig de eerste week, veel wind en vrij koud - en even langs bij Antoine en zijn vrouw. De dag daarná een wandeling naar de Mairie. Daar trof ik Daniel tuinman, de secretaresse van de gemeente en de man van de verzekeringen. Allemaal bekenden, leuk!
Ik kreeg wel te horen dat Chantal, een mevrouw die ik vrij goed kende en die helaas kanker had, inderdaad al begin 2014 overleden was. De Fransen sturen geen overlijdensberichten, je hoort via via dat iemand overleden is, maar noch A&W noch C&M kenden Chantal of haar man Jacques. Jammer! Aardig mens, die Avon producten verkocht - leve de Skin-so-soft tegen de stekerdjes! - en ze verzamelde munten; ik bewaarde altijd bijzondere euro-exemplaren voor haar.
Ik hoorde onderweg moeder en kind nachtegaal, vorig jaar de bijbehorende geluiden geleerd. 's Middags even naar Ruth, zag er goed uit en dochter 2, Rachel, was toevallig ook thuis. Bijbelse namen in dit domineesgezin!

De 17e vond ik op de tafel buiten een fraai boeket in bijpassende vaas: Cor houdt niet van roze, dat zie je zó!

De middag brachten we door bij Jan en Marjan, eten en bridge, altijd weer gezellig. Hun lieve hond Urban was er nog, maar w.s. niet lang meer, hij kon bijna niet meer lopen.

Volgende dag een flinke wandeling gemaakt met Cor en, let wel!, Ko.

Je zit, als het warm is, wel heerlijk daar bij A&W in de schaduw van de laurier platane. De foto is van een weekje later.

Een oleander - laurier rose zoals hij in Frankrijk heet - in bloei aan het begin van de Rue des Fleurs in Pierrerue. Mooie hè, met de gevel in bijpassende kleur?

Nog steeds koud. Wat gewinkeld in Béziers, trui gekocht tegen de kou en 's avonds bridgen bij Diane. Komen we weer een heel stel mensen tegen die we lang niet gezien hebben en wel heel aardig vinden, zoals Annemarie, met het gele shirt, en Marie, met het oranje shirt en meneer van den Bulke, een Fransman met een Nederlandse naam, heel aardig, 86! is ooit militaire veearts geweest, een beroep, waar ik nooit van gehoord had.
De mevrouw rechts op de foto heet ook heel Nederlands: Mme Meijer en die is best vervelend! Van haar vroegere partner heb ik wel geleerd, dat als je tegen sans moet starten en 2 vierkaarten hebt, waarvan één met de aas, je met de andere moet uitkomen.

Er werden meer bises uitgewisseld dan in het verleden.

De volgende dag was het eindelijk mediterraan weer. Een trui kopen helpt!!

20/6 hadden we een afspraak om te eten met Marjan en Jan en Cor en Mark, lekker buiten bij Terminus in Quarante. Op weg daarheen zagen we een moeder patrijs met een stuk of 10 kuikens. Haastig een foto vanuit de auto. Die is dan niet goed, maar wel leuk.

Een bezoekje aan Momo hoort ook niet te worden vergeten. Toen we daarna thuiskwamen zat er vlakbij het hek op straat zo'n grote, groene hagedis. In al die jaren heb ik hem nooit goed kunnen bekijken, maar nu zag ik waar hij naartoe vluchtte en heb geduldig een minuut of 20 staan wachten om 'm 's goed te zien. In het echt is het groen blauwiger en mooier.

Nu werd het tijd voor boodschappen i.v.m. het etentje waarvoor we Antoine, zijn vrouw, Lynette, Lydie, Marjan en Jan hadden uitgenodigd. Ik had een krat vol spullen uit Nederland meegenomen: Indsche kruiden, saté marinade, satehstokjes, emping, van dattum, maar groenten en vlees moest ter plekke aangeschaft. Komen we bij Carrefour allerlei bekenden tegen, dat is wel heel leuk! 's Middags bridge in Narbonne, ging niet zo goed, wel gezellig en 7♠ geboden als gevolg van een misverstand en gemaakt.

's Morgens nog wat boodschappen in St Chinian. We kwamen Gilbert tegen, die er heel prima en verzorgd uitzag met zijn 86? jaar, maar o.i. wel een klein beetje aan het dementeren is.

Je staat een hele dag samen te koken voor een uitgebreide Indische maaltijd. Ko neemt de saté voor zijn rekening. Ik de rijst (niet goed gelukt in een onbekende pan op een onbekend kooktoestel), stoofvlees in kokosmelk, sajoer, harde eieren in een tomaten/sambalsaus e.d.

Ik had het druk genoeg en heb geen foto's gemaakt, maar het was heel gezellig. Helaas was Lydie op het laatste ogenblik verhinderd.

Woensdag speelden we een Masters in Béziers en verpestten allebei een slam.

Op donderdag waren we uitgenodigd bij Lynette in Béziers, met weer Antoine en Lydie, 'n eenvoudige maaltijd en heel gezellig. Rechterfoto, v.l.n.r.: Lydie, Lynette, Monique, Antoine, Ko. Lydie en Lynette, allebei in de tachtig, zijn al meer dan 50 jaar vriendinnen!

De laatste dag van ons verblijf was het zowaar heel warm en hebben we ... gezwommen. Anky en Willem kwamen zaterdag rond de lunch thuis en dat was nog even goed voor samen aan de quiche van Cor, stokbrood en kaas met het vertrouwde gezelschap van de heuvel.
's Middags reden we eerst naar Mary, o.a. om Engelse boeken achter te laten en vervolgens naar Labège. Daar hebben we met halve finales van de competitie vaak gelogeerd in Appart City, een merkwaardig hotel, met uiterst eenvoudige inrichting: 2 bedden, foto van een boot aan de muur, soort keukentje, waar de helft van de spullen ontbrak, maar dat kon niet schelen, en hartstikke goedkoop.
We zijn 's middags naar het winkelcentrum gereden, even rondkijken bij C&A en als zuinige Hollandse niks kopen natuurlijk! Maar bij Carrefour - een gigantische winkel: grande surface zoals dat heet, 48 kassa's!!! - hadden ze geelrode kersen en die zijn heerlijk. Het soort heet Napoléon. Wat brood en een stuk kaas, klaar!
Lekker eten bij de Italiaan, waar de heerlijk rosé (Rapitala) van de lijst was geschrapt. De Italiaan serveerde spaghetti in een soort diepe kom met een wijde rand en daarin bleef de spaghetti WARM! Goed idee.
De vijver met groene kikkers, die je vanuit het hotel kon horen kwaken, was ook verdwenen. Maar goed geslapen.

Onderweg zie je natuurlijk altijd waarschuwingen voor wilde dieren. Nooit geweten dat die herten eigenlijk rappel heten. De Afrikaanse familie van de sanglier heet trouwens baboon, zoals we ooit eens zagen.. Ze springen daar trouwens naar rechts; zal wel komen omdat zuid van de evenaar het water ook andersom kolkt dan bij ons.

Volgende dag naar Ciron, in de buurt van Poitiers, en dat is een heel eind. Vroeger zijn we er vaak op vakantie geweest, want in Ciron woont Louis, de broer van Guus, met zijn vrouw Majiet. Zij verhuren vakantiewoningen.
Halverwege was het tijd om iets te eten, een sandwich zou lekker zijn. Maar ja, op zondag kun je in een restaurant alleen uitgebreid eten. In het dorp Le Dorat vonden we uiteindelijk een soort winkel-van-sinkel, met van alles, o.a. sieraden, en daar maakte de vriendelijke eigenaar ons een heerlijke sandwich. Croustillant, zoals bij de bridgeclub in Agde, waar we in vele competitierondes dikwijls van heerlijke sandwiches genoten hebben.

In Ciron stond de halfgesloopte eend er nog altijd. Louis lag te slapen, Majiet had een paardenvriendin op bezoek. Ko en ik hebben een eindje gelopen; het landschap was behoorlijk veranderd, het veldje achterin bij de weg, met de roodborsttapuit, was met tapuit en al verdwenen en nu was er bos. 20 jaar is ook lang!

Toen was Louis wakker en vertelde ons een heleboel over Louis en toen gingen we weer verder.

De laatste nacht logeerden we in de buurt van Blois, Auberge du Centre in Chiteney. In tegenstelling tot Appart City in Labège, was er veel aandacht voor detail: een verantwoord mandje met zeepjes en zo in de badkamer, aardige prenten aan de muur, neplotusbloemen in een vaas op het kastje, een olijfboom op de ontbijttafel zodat je niet bij je buren op het bord kon kijken, het lotusthema herhaald in ontbijtbord en -kom ...

Maar het bed was vrij smal, 2persoons, met één deken en voor ieder een kuil, en de douche boven het nogal kleine bad zonder glaswand o.i.d. kon je gemakkelijk gebruiken om de hele badkamer te besproeien.

Je kon leuk buiten zitten, dat wel, en het diner - geen keuzemenu, want zondag - was heel redelijk. Maar het verblijf kostte ons zowat 200€ en dat vond ik toch wel erg veel. Geef mij maar een simpel Duits hotel met een heerlijke maaltijd.

Ik heb me daar bij Blois geamuseerd met kijken naar de gierzwaluwen. Ik had in Pierrerue het idee, dat het er heel weinig waren dit jaar - in tegenstelling tot de cigales, dat waren er buitengemeen veel! - maar misschien heb ik het mis en gieren de gierzwaluwen minder bij het vorderen van de zomer. In Chitenay waren er genoeg en kwamen ze af en toe in zeer snelle groepjes van een stuk of 8 om de bocht scheuren. Net shorttrackers.
De eigenaar van het hotel heette Martinet ... en dat is Frans voor gierzwaluw.

Einde van een aangename vakantie. Zeker 200 spelletjes gebridged in die twee weken!

7 juni Tuin een beurtje gegeven in Voorthuizen. Op weg erheen zagen we een gloednieuwe camper met een gloednieuw nummerbord!

Er kwamen zowaar kijkers, met mogelijkheden..

5 juni Ik heb ooit prikneuszaad meegenomen uit Voorthuizen. Van een plant met witte bloemen met een karmijnen hartje. Mooi dat de zaailingen weer paarsrood zijn en soms vloekt dat bij de tuin: prikneus eruit! In een vaas ermee. En zo krijg je een mooie compositie van een geweldige vaas, prikneusboeket, ander vaasje in kleur met roosjes van Marleen. Gewoon op je tafel in de keuken.

De pechkroon zit er ook eindelijk op. Dat wordt een lekker ontspannen weekend.

1 juni Tinka moest voor controle vandaag en zat in een dipje. Ik naar Amsterdam. Ik zag er zoals gewoonlijk tegenop. Ko bracht me naar het station, maar daar begon het al: wat ik over mogelijke treinen gevonden had klopte niet met de berichten op de gele borden; de trein waar ik voor de zekerheid instapte ging in ieder geval de goede kant op, maar niet naar A'dam Lelylaan. Vast verkeerd gekeken. Op mijn vraag daarover gingen meteen 2 dames in de trein ijverig op zoek op hun telefoon. Volgens mij krijgen jongere mensen nu al andere duimen.
Bij Schiphol eruit, een van de dames ging mee en we raakten in gesprek. Zij had een wolwinkel in Leiden en vertelde me over de nieuwste trends, breien is weer helemaal in.
Met een andere trein vanaf Schiphol kwam ik bij Lelylaan. Nu wist ik weer niet precies waar ik heen moest, maar ik zag haast niemand buiten. Het personeel van het Albertheintje in het station wist ook niet waar het AVL was, maar een klant wist het wel. Tinka had gezegd vlakbij. Nee dus: linksaf, rechtsaf, tot het stoplicht en dan weer .... bij dat stoplicht was ik al 10 minuten onderweg en nog niet halverwege.
Er kwam een vrolijk in blauw-wit gespoten soort invalidenautootje naast me rijden met daarop GO GO en we brengen u waar u (in deze buurt, denk ik) heen wilt voor 2€. Kwam dat even goed uit.
Tinka's afspraak bleek veel later dan 1 uur, maar om half 2 mocht ze er even tussendoor en was binnen 5 minuten klaar. Toen zijn we gezellig bij de Bijenkorf gaan lunchen, een heel eind in een heel lange bus. Weer van alles meegemaakt!
In de trein op de terugweg belde ik Ko en mobiel bellen is voor mij ook nog altijd een avontuur: ik doe het hooguit één keer per jaar en ben ik trots als het gelukt is. We troffen elkaar in de Jumbo, voor het station, want we moeten zo meteen toch ook weer eten.

31 mei Als Ko's ouders een huwelijkslustrum vierden werd iedereen uitgenodigd. Hun kleinkinderen zagen elkaar toch al met enige regelmaat en die hebben besloten de traditie voort te zetten. Familiedag dus, bij de broer van Ko.
Het festijn vond vandaag plaats bij Rob en zijn vriendin San.
Ko's ouder hadden 4 kinderen. Die produceerden met z'n allen 11 kleinkinderen. Op hun beurt kregen die partners, die soms ook al weer uit beeld zijn en er kwamen nog eens 19 nazaten.
Gisteren waren alle de nu opa's en oma's er, 9 van de kleinkinderen - nu de vaders en moeders - sommigen met partner, de 2 oudste kleinzoons van Ko, die al 17 en 15 zijn, Sofie, kleindochter van Nan is 9 en er waren een massa (onbekende) kleintjes. Alles verliep in opperste harmonie, de kinderen hadden lol met elkaar of in hun eentje, zoals het snoezige kleindochtertje van Fred, via zijn dochter Jona. Maura, 11 maanden, hier rechts onder, heeft zich ruim 5 uur lang prima geamuseerd, zonder jengelen, zonder slapen, af en toe zich even bemoeien even met Ella van Joachim, zoals op de foto. Wat een hommel van een kind. 4 van de nu vaders en moeders ontbraken, een paar partners en van hen ook de kinderen en dat waren er samen nog eens 13.
Wat zouden Ko's ouders hiervan genoten hebben!

30 mei Als het gewoon, zoals nu, nog winter is kan ik me ook best met winterdingen bezig houden. Verhalen schrijven en zo, want in de tuin is het niet lekker. Veel slakken ook!

Ooit heb ik deze trui, van een mooi, gemengd, boucléachtig garen gebreid en wilde experimenteren met een ander soort halsafwerking. Hij heeft een asymmetrische kraag gekregen en dat ziet er erg kaal uit als er niks onder zit. Een sjaal leek me wel wat. Je kunt nergens in een winkel een niet al te grote sjaal vinden, ze zijn of heel groot of heel groot + flodderig. Op onvolprezen eBay Engeland vond ik dit vintage Franse, zijden exemplaar, helemaal perfect. De verkoopster stuurde ook nog een mooi zakdoekje of doily = een kleedje om b.v. in een broodmandje te leggen mee plus een gezellig briefje.
Sommige mensen zijn ontzettend aardig.

29 mei Wat een k...weer. Het enige dat er positief aan is is, dat het regent, want de tuin is wel kurkdroog.

27 mei Het nieuwe project, MUZIEK, zie hier rechtsboven is erg leuk om te doen, maar ik moet veel leren. Laat het me weten als je aanmerkingen hebt.

24 mei De zoon van Damian en Magda, Tymotheusz en nog wat, moet ik opzoeken, is vandaag gedoopt. Het speciale doopjasje, met zijn namen geborduurd in zilverdraad, was een cadeau van Aniela. Meer foto's toegevoegd aan verhaal Polen.

22 mei Vanmorgen weer een sessie bij de tandarts. Was die kroon WEER niet OK!

Naar Polen.
We vertrokken op woensdag 13 mei. De afstand van hier naar Bydgoszcz is ongeveer 1000 km en we deden het zowel heen als terug in 2 etappes. Het is een behoorlijk saai stuk en op de heenweg hadden we wat hinder van files wegens wegwerkzaamheden. Eerste stop ergens in de Harz, hotel Klosterfischer. In een lieflijke, wat heuvelachtige omgeving en lekker rustig. Hoewel het in een Schützgebiet of zoiets lag waren er niet veel vogeltjes, helaas. Wel vijvers met karpers. Die kwamen in hordes op je aanzwemmen als je even langs de rand stond en begonnen zielig te happen met grote gele bekken net boven het water, beetje eng.
Ik blijf hopen op ooit ergens een vos, maar kwam niet verder dan een bleke slak, wel een flinke!
Zoals gebruikelijk in Duitsland: eenvoudig, maar heel lekker eten, beetje veel. ½9 lagen we in bed en werden pas 12 uur later wakker. Ouwetjes!

14 mei Beetje rondrijden in de Harz. Bordjes langs de weg riepen om aandacht voor een rommelmarkt in Thale. Armoedige kraampjes, weinig mensen.

Het was koud, wel zonnig, wind, alles dicht, want Hemelvaart.
Een beetje rondrijden en kijken of we ergens een leuke plek zagen om wat te wandelen. Liefst door een veld met zo'n spannend, hoorbaar beekje. Zo'n beekje vonden we wel, langs de weg. Viooltjes in de berm, leuk, maar de koude wind was erg onaangenaam.

Er kwam af en toe iemand op een motorfiets langs, of een groepje motorrijders.


Als je goed kijkt is er links een blad te zien van een bosaardbei en rechts nog een van een bosanemoontje.

Tijd voor een van die hoogtepunten van de Duitse cultuur, de onvolprezen Konditorei. Niet te vinden in deze omgeving, vroeger oost Duitsland, maar misschien in het voormalig westelijk gedeelte? Groter dorp? Ja hoor: Kaffee mit Kuchen, mooi zo.

Erg veel dode bomen weer elders. Ik herinnerde me van een vroeger bezoek, dat dit een plek van zure regen was, maar die is nu, geloof ik, afgeschaft.

Steeds meer motorrijders. Bij een uitspanning stond minstens honderd motorfietsen gestald en liepen er massa's mensen in leren pakken rond. Het was Mannendag, kregen we te horen.

15 mei Lange rit naar Bydgoszcz. Tot een eindje na Poznan is er autoweg, maar de laatste 80 km, door allerlei dorpen, is het tobben met zeer variabel toegestane snelheden. Bij het begin van de bebouwde kom b.v. dit bord: niet harder dan 45. Even later is het 60, dan weer 50 en ineens weer 70. En je moet goed opletten, want er kan altijd ergens een verdekt opgestelde politieauto staan. Bij een vorig bezoek hadden we binnen een half uur 2 bekeuringen te pakken!

We hadden een behoorlijk hotel in het centrum en aten bij Aniela en haar gezin, lekker en gezellig. Jagoda, Aniela's oudste zus, zou zich de volgende dag bij ons hotel, vlak bij een busstation, melden en daarna was het plan gezamenlijk naar het jaarlijks feest voor de staf van de universiteit waar Aniela werkt te gaan; introducés welkom.

16 mei .Het feest vond plaats bij een buiten, Lubostron, gelegen in een groot park met heel oude bomen. Het feest bestond, naar goede Poolse traditie, vnl uit eten. Voor de vele kinderen waren er spelletjes en schminken en zo.
Speciaal voor Erna de grootste sering ooit gezien, in volle bloei. Je zou bijna van seringen gaan houden ...
Foto rechtsonder: Aniela, ai! met rood haar, links Jagoda en rechts JJ, de oudste zoon van Aniela, bijna 10 is hij. Nummer 2, Kornel, is 8 en staat op de foto eronder, rechts.

Er was gezellige muziek, 2 dixieland-bandjes wisselden elkaar af. Geen mooie mensen, die Polen, en ze hebben vreselijke kleren aan. Maar heel hartelijk en gastvrij en wat houden ze van eten!

's Avonds zouden we naar een balletvoorstelling gaan. Helaas: de kaartjes waren allemaal opgekocht door iets als de organisatie van een congres of zo, dus dat ging niet door. Gelukkig was het ook Museumdag, alle musea gratis toegankelijk tot 12 uur 's avonds.

Het museum van Vuil en Zeep, dat leek ons wel wat. Maar om 7 uur was er al geen plaats meer bij de eerste groep bezoekers noch bij die van 9 uur, dus dat ging ook niet door. Indiaas eten dan? Restaurant vol! Een ander restaurant had nog een tafeltje vrij, gelukkig!

Buiten het museum en expositie van babybadjes en kinderen waren iets onduidelijks aan het doen.

17 mei Het communiefeest waar we voor uitgenodigd waren. De jongste zoon van Danka, de andere zus van Aniela, was de communicant. De kerk was te klein voor veel bezoekers. We gingen daarom meteen naar het multifunctioneel gebouw, waar de feestelijkheden ( = eten) zouden plaats vinden. We waren ietsje aan de late kant, hooguit 5 minuten en toen we binnenkwamen zat iedereen al met z'n neus in de soep. Lachen hoor, ze beginnen er niet met koffie en iets erbij, maar gelijk met het grote werk. Na de soep allerlei hoofdgerechten, dan taart en koffie en dan komen er weer starters op tafel!

Het feestjoch was gekleed in een soort pij, nam met graagte zijn cadeau in ontvangst, vooral het financiële gedeelte ervan, en keurde ons verder geen blik waardig. Maar daar kwamen we ook niet voor. Dit was een mooie gelegenheid om onze 'tweede familie' in Polen te treffen. Iedereen komt n.l. opdraven voor zoiets..Een tafel met gasten van Danka's familie en een tweede met de familie van haar man, inclusief alle jongeren, die daarbij horen. Rechts op foto: Danka, Jagoda, Ko, Aniela, Erna en de communicant.
De oude Bekiers hebben ons nu alvast uitgenodigd voor hun 60-jarig huwelijksjubileum over 5 jaar. Het is maar zeer de vraag of we dat allemaal nog mogen beleven, Aniela's vader is een jaar ouder, de moeder een jaar jonger dan ik. Tegen die tijd zijn we allemaal de 80 gepasseerd!

Eindeloze hoeveelheden foto's werden er gemaakt, van alles en iedereen in elke combinatie.

Tegen een uur of 4 zijn we vertrokken. We hebben nog een bezoek gebracht aan Damian en Magda in Torun. Ze hebben in maart een zoontje gekregen. Heel gelukkige mensen na het drama van een paar jaar terug.
Toen we naar Bydgoszcz terug wilden stond de auto met een lege accu: in Polen moet je verplicht met licht aan rijden en het weer uitdoen als je stilstaat kun je zo maar vergeten.
Een vriendelijke buurman van Damian had een auto en startkabels en ik had gelukkig nog net één pakje stroopwafels over.

19 mei In Klopot, bij de grens tussen Polen en Duitsland een km of 30 naar links, wonen een heleboel ooievaars. Bijzonder. Helaas hebben de mensen daar nog niet verzonnen, dat een klein koffietentje misschien goed voor wat extra inkomen zou kunnen zijn, of misschien hebben ze niet het kapitaal om iets dergelijks op te zetten.

In de buurt van Berlijn zou er een pretpark zijn met levensgrote dinosaurussen. Het was bijzonder moeilijk te vinden, maar na een uur zoeken gelukt. Het ging al bijna dicht, maar we moesten er evenzogoed 12€ p.p. voor betalen en het zag er wat armoedig uit. Dan maar niet. Door het hek kon ik een foto van een mammoet in de verte maken. En het leek toch een beetje neppig.
Leuk idee trouwens, dinopark.

Bij de zoektocht naar het dinopark waren we langs een of ander gebouw gereden waar het heel druk was, iets met aardbeien. Het bleek zoiets te zijn als die Franse overdekte markten, vol kraampjes met lokale producten. Plassen in het herentoilet en handenwassen bij de dames was wel grappig.

Nu nog een overnachtingsplek zoeken wat verderop in een mooi gebied. We kwamen terecht in hotel Lindenhof in Veltheim of zo, en hebben er verrukkelijk gegeten: gebakken aardappeltjes, heerlijke biefstuk met verse champignons en knoflook, sla. IJs met aardbeien toe. Heel simpel, maar uitstekend klaargemaakt. Ko en ik zijn behoorlijk onder de indruk van de Duitse keuken, het is bijna altijd erg lekker. Geen oesters, artisjokken of kippenlevertjes in Chileense rodewijnsaus op een bedje van lichtgebakken voorjaarsrucola, maar simpel. In de Harz at ik zalmforel met asperges, zalig.

Wandelingetje door het dorp. Alles even netjes en schoon. Duitsland is een beetje truttig, dat wel, maar dat opgeruimde zie ik wel zitten. Merels, heggenmus, zwaluwen, vink, van alles vloog er rond en er zat een zwarte roodstaart ergens op een dak.

Toen we terugkwamen zat er een mannenkoor te repeteren in een zaaltje van het hotel. Ze zongen, vierstemmig, de Duitse uitvoering van 'Ik heb mijn wagen volgeladen' ....

Nog een heel eind naar huis en even bij Cor en Mark langs in de buurt van Winterswijk. Elke keer weer is er bij hen een stukje huis af (ze zijn er vorig jaar gaan wonen) en dit keer was dat een superieure badkamer met fraai, oosters tegelwerk, schattige nisjes en een beeldig plafond.

Bijna 3000 km gereden in 6 dagen ...

Ik laat nog wat ruimte over voor eventuele foto's uit Polen.

Nagekomen foto's uit Polen. Ik mag Aniela's moeder, Wictoria, heel graag. We kunnen elkaar jammer genoeg niet verstaan, maar dat mag de pret niet drukken.

Hieronder met de 2 zoontjes van Aniela en Arek: Kornel links, die komt in augustus hier, en rechts Jeremy, in de wandeling JJ genoemd.

8 mei Geprul aan mijn hoofd vind ik niet gezellig. Tandarts met stip op nr 1. Bij de laatste controle had hij verzonnen dat er een nieuw kroon gebouwd moest worden, want er zat een gaatje onder de bestaande. Vooruit. Het voorwerk met o.a. gaatje repareren werd 2 weken geleden gedaan en vandaag zou de kroon op het werk komen, letterlijk en figuurlijk. Deugt die kroon niet. 40 minuten op die stoel, voor NIKS!!! Heel aardige tandarts trouwens, beetje Frans Bauer type.

7 mei Kat in het bakkie! In dat bakkie geaaid worden is helemaal het einde, vooral als ook de buik aandacht krijgt. Merkwaardig is dat er ergens een omslagpunt is wanneer die buik een beurt krijgt. Dan komen er plotseling totaal onvermoede nagels tevoorschijn.
We merkten dat ook bij Spriet, die de zachtaardigheid zelve was. Tegenover ons dan. Ze ving b.v. ook nooit een vogeltje, bracht af en toe een muis of een slangetje naar binnen, maar altijd nog in leven. Maar bij buik aaien, toppunt van gelukzaligheid, sloeg ze af en toe ineens haar nagels uit.
Onverklaarbare kattenpsychologie.

Al een hele tijd maken we dagelijks een spellingstest (www.beterspellen.nl). Ik - Ko - doe niet alleen Nederlands en Engels, maar ook Duits, Afrikaans en rekenen.
Van de laatste merk ik steeds dat het Afrikaans toch wel heel ver van het Nederlands is komen te staan. Soms lees je uitdrukkingen of woorden die (op het eerste gezicht) volstrekt onbegrijpelijk zijn. Vandaag kwam ik het woord gemorsposvouer tegen. Dat stond in een instructie voor het configureren van je emailprogramma tegen ongewenste berichten. Verdere analyse leerde dat gemorspos hetzelfde is als spam en vouer een letterlijke vertaling is van het Engelse woord voor map: folder. Grappig, want in de test worden anglicismen in het Afrikaans als ongewenst of fout aangemerkt.

5 mei We bezochten met J&J een dodenherdenking gisteren. In den Haag, Grote Kerk, werd voor die gelegenheid 'The armed man' van Karl Jenkins ten gehore gebracht. Een indrukwekkend werk, voor de gelegenheid geïllustreerd met (oorlogs)filmbeelden op grote schermen voor in de kerk, als aanklacht tegen alles wat met oorlog te maken heeft.

Vooraf wat kortere, andere werken (o.a. Pie Jesu van Lloyd Webber) en een interview met Jenkins himself, helaas moeilijk verstaanbaar, want de geluidsinstallatie liet te wensen over en de geïnterviewde bevond zich ergens opzij.

Om 8 uur twee minuten stilte in een bomvolle kerk, gevolgd door een met een man of duizend gezongen Wilhelmus doet je wel wat!

Ko maakte een foto van de poster, maar wat staat daar nou op, afgezien van de tekst? De Nederlandse vlag waarschijnlijk....

4 mei Rooie deeltijdkat Kareltje verjoeg zojuist een ongewenste kat uit de tuin, eentje die hier poept. Dat juichen wij toe! Hij is ook wel een beetje lastig, want hij komt steeds kopjes geven, liefst aan je voeten - Ko's pantoffels vindt hij helemaal het einde! - maar als dat niet kan aan je handen. Als je aan het wieden bent.

1 mei We waren in Voorthuizen om te wieden en zo en omdat er iemand kwam kijken. Die iemand kletste wel een uur over allerlei onbenullige dingen voordat we te horen kregen, dat ze het dolgraag wilde hebben, maar geen geld had. Noch de bank noch haar baas wilde financiële bijstand verlenen. Spoorde niet helemaal, kassian. Nou ja, we moeten er toch af en toe iets doen. Bovendien is buiten werken, als rondom vogels zitten te zingen w.o. een heuse lijster, geen straf.
Het was 18° toen we er vertrokken en 11 toen we bij de Chinees in Hazerswoude aankwamen om een loempia voor het avondmaal te halen. Ook minder wind in Voorthuizen, lekker.

29 april Om 'Magdalena', het jongste boek van Maarten 't Hart - over zijn moeder, heb ik erg moeten lachen, vooral om het hoofdstuk over de ark van Noach. Af en toe is het ook om te huilen, want je zult maar een moeder hebben die je je leven lang 'varkenbeest' noemt. In het laatste hoofdstuk ontkracht hij de geloofsbelijdenis en het Onze Vader en dat had wat mij betreft nou weer niet gehoeven. Gaat ook niet over zijn moeder, toch?

Gisteren begonnen aan 'Ik kom terug'. Adriaan van Dis over zijn moeder. Ik had het bijna weer direct dichtgeslagen, want direct al op de eerste bladzijde laat hij een zilveren ketting tegen hout klotsen en volgens mij heeft klotsen altijd iets van vocht in zich. In een boek van Connie Palmen, 'De wetten', stond in het eerste hoofdstuk (de astroloog of zo) iets als meest optimaal of zo optimaal mogelijk. Grrr! Boek dicht en weg ermee.

27 april Gisteren was de jaarlijkse Oranjedrive bij LBC. Daar is meestal behoorlijk wat belangstelling voor: er waren 60 paren. Veel mensen nemen de moeite om iets van oranje te dragen.

Ze maken er altijd veel werk van; de zalen zijn versierd en er worden hapjes geserveerd. Marian Zwerver is een van de bezielende krachten.
Gezellig als altijd, geen bijzondere spellen, we waren 18e, houdt niet over!

24 april Toen Kareltje hier net met enige regelmaat binnenkwam wilde hij niet op schoot en zijn oren moest ik ook met rust laten. Tegenwoordig ligt hij vrij vaak en ook nog met veel genoegen op schoot en laat ook zijn oren knuffelen. Ik ben natuurlijk wel een geoefende kattenknuffelaarster met ruim 55 jaar ervaring!

21 april Vijf wordt hij alweer: een glunderend mannetje achter een levensgrote, ongetwijfeld door zijn moeder gebakken appeltaart. Wel vervelend als je broertje de kaarsjes uitblaast ...

18 april Mooi fotograferen lukt niet, maar ik ben er blij mee: eindelijk een behoorlijk formaat krentenboom in bloei in eigen tuin. Geen tuin zonder krentenboom, toch? Die bus staat er vaak, 's avonds, 's nachts en in het weekend, maar zonder bus is de bloesem aan de boom op een foto nauwelijks te zien.

Ik heb van dochter 2 de lijst met voeding gekregen, die haar is aanbevolen door een diëtiste. Voor iemand, die in een dorp met maar één, vrij beperkte supermarkt woont, ondoenlijk. Maar er staat wel een feestelijk advies op: géén yoghurt, géén kwark. Heb ik altijd al geweten!!!
Verder 2 eieren per maaltijd met een enkel alternatief en een berg verse groenten met een scheut olijfolie extra vierge eroverheen. Daar komt het ongeveer op neer ...
Vis b.v.: onbewerkt, niet uit blik, niet gerookt, niet rauw, geen kweekvis. Ergo: geen lekkere haring straks, geen gerookte makreel, geen sardientjes, maar wilde zalm, hartstikke duur en ook nog ver weg gaan halen.
Zij voelt zich er trouwens geweldig bij.

17 april Inmiddels is bekend, dat Claire en Bondy ook een huis hebben in Sydney, op 10 mei gaan ze over. Verder gebeurt er hier niet veel, maar maandag-, dinsdag- en woensdagavond had men ons nodig als invallers bij diverse bridgeavonden (we zeggen zelden nee als we een verzoek krijgen) en gisteren was onze eigen speelavond. Zowel woensdag als gisteren een spel, dat me zal heugen.
Bridge dus:
Woendagavond kreeg ik deze hand: ♠AHV, ♥AV1096, ♦ -, ♣AHB95. Wat open je daar in vredesnaam mee? 23 punten, maar 'geen manche in handen', geen sanshand en voor 2♣ = 8+ slagen in een kleur of 19/20 sans is de harten niet mooi genoeg. Ik besloot tot 1♥ en iedereen paste. SHIT!, maar goed voor een 75% score, want hoewel Ko maar een singleton heeft maak ik +4 met een hartenstart.
Gisteren kreeg ik echt een wereldkaart, maar we speelden met geschudde spellen, dus ik heb geen papier met verdelingen; als ik me goed herinner: ♠ABxx, ♦B en ♣HVB75432. Vóór mij werd 1♥ geopend. Wat moet ik? 2♣ is te zwak, 3♣ is Ghestem en belooft 2 5+kaarten in ♠ en ♦, 4♣ is een optie, maar ik besluit te liegen en bied 2♥, ook Ghestem en dat belooft 2 vijfkaarten in ♣ en ♠. Links 3♥ , Ko past, rechts 4♥ ... 5♣ dan maar en dat wordt gedoubleerd. Start kleine ♥, voor H en A, die ik kan troeven, Ko, de schat, heeft een singleton ♠ en ♣1096; dus ♠A, schoppen getroefd aan tafel en stom genoeg gooi ik niet ♦ B weg op Ko's ♥V en lever ik een ruitenslag in. Contract, maar ik had +1 moeten maken. Door het doublet een prima score en dan heb ik het nog slecht gespeeld ook, Maar leuk, zo'n bijna helemaal zwarte kaart. Als ik zoiets krijg heb ik er niks van als de rest van de avond bestaat uit enkel ellende.

9 april Misschien is het voorjaar eindelijk begonnen. De laatste paar dagen waren niet slecht, maar vandaag heb ik de keukendeur open en het is nog niet eens 12 uur. Bij die deur een pluk feestelijk bloeiende tulpjes. 'Lady Jane' heten ze en ze hebben leuke, donkerrode meeldraden. Als ze bij het verdwijnen van de zon dicht gaan - vind ik altijd een klein wonder! - zijn ze donkerroze.

Met de warmte verschijnen er allerlei beestjes in de tuin. Ik heb b.v. al veel onbekende, kleine bijtjes gezien. Vandaag miegelt het van de vliegen. Het rare is, dat ze in grote aantallen op één van de wel 20 flagstones zitten. Waarom nou juist daar? Zou die specifieke flagstone stinken? Of warmer zijn dan de andere?

8 april Meer ouderdomskwaaltjes: Ko heeft een zgn 'koetsiershandje', officieel de ziekte van Dupuytren. In Frankrijk is hij er al een keer aan geopereerd, maar zijn pink staat opnieuw krom door een keiharde pees aan de binnenkant.
Ik had oogarts vandaag, geen verslechtering, mooie lage oogdruk; wat verloren is blijft verloren, maar geen reden tot ongerustheid. Mooi zo.
Nu vrijdag de tandarts nog en dan houden we het allebei weer voor een hele tijd gezien.

7 april Na de Matthaüs vorige week ben ik over een stoepje gestruikeld. Ik geloof dat ik daarbij een rib gekneusd of gebroken heb. Gebroken klinkt ernstiger, maar doet minder pijn, zegt internet. Het heeft weinig zin om ermee naar een dokter te gaan, want bij een dergelijk letsel kun je alleen maar wachten tot het weer beter is. Het doet vooral pijn als ik lig, in bed dus, en betekent; elke keer als ik me omdraai wakker worden..
Nu heeft Ko, met zijn rottige rug, een heel arsenaal aan voortreffelijke antipijnpillen en daar mag ik er soms een van. Gisteren dus. Na een aantal uren sloven in de tuin in Voorthuizen gisteren - wieden, knippen, snoeien - zaten mijn handen vol kleine beschadigingen, deed mijn onderrug pijn van bukken en knielen (de hurken doen het niet meer) en dat in combinatie met de zere rib deed me om zo'n lekkere pijnbestrijder vragen. Na twintig minuten voelde ik al die kleine wondjes aan mijn handen niet meer en daarna heb ik ruim 10 uur heerlijk geslapen. We worden oud!

De eerste tekenen van de a.s. zomer zijn er. Werkjes waar ik niet dol op ben horen bij deze tijd: de eerste trui is gewassen en nog even en ik ga een middagje strijken. Als die rib weer heel is. Handige Ko heeft vorige week de strijkplank - ik had de verkeerde, uit Voorthuizen, meegenomen hierheen en de goeie in Frankrijk laten staan, stom - 10cm hoger gemaakt.

5 april Ik zag onze Nederlandse ster steeds in Amerikaanse programma's, verwarrend. Eindelijk ben ik erachter: de Nederlandse heet Bracha van Doesburgh en de andere Cameron Diaz en is Amerikaans.

3 april Bij LBC vertelde iemand gisteravond, dat hij met zijn koor 'The Armed Man' van Karl Jenkins gaat zingen en of we belangstelling hadden. Van Jenkins kende ik tot op heden alleen het Requiem, daar vind ik niet alles heel mooi van, maar meeste onderdelen wel.
Ko direct zoeken op YouTube, vindt daar van alles. O.a. The Armed Man, boeiend. Verdorie, dat hebben ze bij de scratch gezongen dit jaar, moet geweldig zijn om te doen. Maar dat was in de tijd, dat ik wat tobde met de gezondheid en nergens zin in had. Wellicht herkansing volgend jaar, spannende muziek! Met o.a. een muezzin erin!
Ook vertelde de zanger, dat er van Rutter nog 'Mass for the Children' bestaat. Nooit van gehoord, maar voordat de avond om was had ik hem bij BolCom al besteld. Rutter, ook helemaal te gek!

2 april Kleinzoon Jacob in een stoere overall op de boerderij van zijn grootouders in Nieuw Zeeland.

Het ziet ernaar uit, dat het SYDNEY gaat worden.

1 april Vandaag 'Matthaüs'. Eerst generale repetitie, vanavond uitvoering. Ik vind de generale altijd leuker dan de uitvoering, maar het was nog leuker in de stadsgehoorzaal vroeger. Het was toen ook de dag voor de uitvoering, minder vermoeiend.
Als koorlid kijk je tegen de ruggen van de leden van het orkest aan. De allereerste keer herinner ik me goed: ik stond min of meer pal achter de eerste contrabas, net als vandaag. Dat was in 1977, geloof ik, nog bij een andere dirigent, ene de Wolf, een wat grimmige man. Na de uitvoering begon het publiek te applaudisseren, waarop hij zich boos omdraaide om te zeggen, dat dat niet hoorde na de Matthaüs. Het jaar daarop zongen we al onder leiding van Wim de Ru, een uiterst aimabel mens.
De begeleidende contrabaspartij van 'Erbärme mich', helemaal pizzicato in een soort vrolijke driekwartsmaat, kan ook 6/8ste zijn of 12/8ste zijn - boek ligt in de Pieterskerk - ken ik ongeveer net zo goed als mijn koorpartijen! Op de foto Jules Kirch, die al weet ik hoe lang die partij bij onze uitvoeringen speelt.

Bridge.
We blijven maar bridgen - mensen zoeken vaak invallers en we zeggen bijna altijd ja als iemand ons nodig heeft - dus gisterenavond speelden we weer bij LBC. Goede kaarten? Nee, meestal niet, maar wel interessante:

. ik heb maar liefst 11 keer een singleton gehad, 1x twee singletons en nog een keer een renonce. Bizar, op 24 handen.
. 8 keer 5 of minder punten, droevig.
. we hadden samen 5x slem kunnen spelen, maar hebben er maar 2 geboden en gemaakt, één door Ko, één door mij, maar Ko's 6♠ had 7 SA moeten zijn en mijn 6♥ ook 7♥ !
. 2 keer opende Ko 2♦ , de manche in handen of 23+ sans. Dat komt écht niet vaak voor. Allebei de keren was het biedverloop (en deze biedserie hebben we nog nooit eerder bij de hand gehad): 2♦ - 2♥ (afwachtbod), 2SA - 3♦ = ik heb lange harten), 4♥ . De ene keer had ik er 6 van moeten maken, de andere keer had ik een 6kaart ♥ van de 9 en alleen ♦A en konden we zonder gokken niet in 6 komen, en hij 'zit' ook alleen maar omdat ♣A vóór de heer zit. De 5e keer hadden we in 6♠ moeten belanden, maar bood Ko af op 4.
Ik heb nog nooit zo'n idiote avond meegemaakt. Best leuk, al eindigden we maar op 50%, gewoon gemiddelde prutsers!

30 maart Joke vond het lunch-rijtje zo somber van kleur. Vooruit, hier een kleuriger plaatje van de defensiekampioenschappen. Ko en ik kijken hier allebei nog vrolijk, maar het was dan ook pas de allereerste tafel!
We hebben trouwens maar 2 tafels slecht gescoord. Ik vind het nooit zo erg om slecht te scoren, als er maar tenminste één spel bij is geweest waarvan je nog kunt nagenieten. Omdat het b.v. heel raar was, zoals de keer dat Ko 1 schoppen opende en ik 8!! schoppen in mijn hand had of omdat je een slem maakt, dat eigenlijk niet gemaakt kan worden, omdat er 2 azen buiten zijn en de tegenpartij gunstig uitkomt.

We hebben (Ko heeft) trouwens 'n keer 6 harten gemaakt met 3 azen buiten boord en kunnen, 30 jaar later, het spel nog steeds op tafel leggen.

28 maart Één keer per jaar zijn er Defensiekampioenschappen. In Utrecht. Je begint in 8 lijnen en na de lunch in 3 afdelingen. Wij waren na zitting 1 twintigste, verder in de A-groep. Dat ging niet geweldig, rottige kaarten, maar gezellige mensen om tegen te spelen.

Lange rijen voor de lunch, goedgemaakt door lekkere kroketten. Voor een flesje water moet je 2,80€ betalen en dat irriteert me dan weer mateloos. Volgend jaar een flesje meenemen, dan kan ik zelf gaan vullen. Ik heb nu ergens een leeg glas gepakt omgespoeld en wel iets van 6x gevuld en leeggedronken.

We weten niet hoe we geëindigd zijn, maar Ko kan dat vast wel uitvogelen. 29ste van 118 paren.

27 maart Kareltje komt graag af en toe een tukje doen hier. Liefst onder de tafel in de keuken waar het vloerkleed lekker warm is met nog vaak een straaltje zonneschijn erbij. Bij voorkeur als Ko niet thuis is zoals nu. Want die stuurt hem met enige regelmaat en vast hand naar buiten.

26 maart Mijn kleinzoon is binnenkort jarig en daarom stuurde ik vandaag een pakje naar Nieuw Zeeland. Tot 2 kilo kost dat maar liefst 18€, maar ja, het is ook ver weg.
GOED OM TE WETEN: Je kunt zo'n pakket ook, let op!! met Track & Trace sturen en dat is 6€ duurder. Maar als je pakket ergens op de route verdwijnt HEB JE NIETS TE VERTELLEN, dus T&T voor 6€ is alleen maar leuk als je wilt weten waar je pakje op een bepaald moment is.
Als je pakket wilt verzekeren is dat nog flink duurder. Ben je tot 5500€ verzekerd, echt handig als er voor nog geen 50€ in je pakket zit. Je kunt het trouwens op de site van de post allemaal vinden.

Gezien de post niet of nauwelijks aanspreekbaar is op dit punt zet ik het maar op deze site.

25 maart De stek van deze kamerplant kreeg ik van Joke, grappig, want Joke is niet zo heel erg van de planten. Het zou Columnea gloriosa kunnen zijn of C. hirta, maar zeker weten wordt een probleem, want er zijn meer dan 100 soorten.

Springende goudvisjes plant, wat is ie leuk. En er zitten nog een massa knoppen aan, na een winter koel en vrij droog.

20 maart Vanmorgen stond er een stukje in onze krant over TLC en 'Say yes to the dress'. TLC is een TV kanaal, (TLC is vaak de afkorting voor tender loving care; toen ik regelmatig naar poppen keek op o.a. eBay kwam ik het tegen als: = restaureren!) en heeft allerlei programma's waar je makkelijk bij in slaap valt. Prima als je je niet lekker voelt, maar geen zin hebt om steeds maar in bed te liggen. Je kunt kijken naar een gezin met 19 kinderen, allemaal een voornaam die begint met een J, 'Little people', 'Four weddings' (wie heeft de beste bruiloft: jurk, locatie, eten, feest en algemene indruk), 'Breaking Amish', 'I didn't know I was pregnant' etc, je kunt echt lekker je hart ophalen. Als je je beroerd voelt tenminste! Of gewoon nergens zin in hebt.
Als je écht alleen maar wilt slapen kun je trouwens ook naar het Fashion kanaal kijken, non-stop catwalk.

Ziek in januari en februari voelde ik me weinig energiek en ik heb heel wat TLC bekeken en nu nog wel eens aan het eind van de dag als er behoefte is aan een little shut eye.
'Say yes to the dress' speelt zich af in Amerika en gaat over a.s. bruiden, die een jurk komen uitzoeken; het is een bron van verbazing. De bruiden nemen een heleboel mensen mee om hen te helpen bij de keuze en dat maakt het niet makkelijker. De jurken zijn peperduur en m.i. vrijwel allemaal heel lelijk met veel bling. 1500$ is het minste, maar over de 20.000 heb ik al vaak gezien. Een 'Princess dress', heeft een wijde rok, theemutsachtig, veel tule en op de foto een zgn zeemeerminjurk, die kan ook nog met een Valentine-bovenkant, dan loopt de lijn niet recht, maar als de bovenkant van een hart. Ik ben helemaal op de hoogte!
Ik vind dit trouwens best een fraaie jurk op die bovenkant na en hij kost maar 372€ bij JJ's op internet.

Ik denk terug aan mijn eigen jurk van ruim 50 jaar geleden, foto gepikt uit een tijdschrift bij de tandarts - de enige positieve associatie met die akelige man - en gemaakt door Margot Labadie, die op een woonboot woonde bij de Plantage, wat een schatje was Margot) en nog altijd een van de mooiste. Die van de Engelse Kate mocht er ook wezen!

19 maart A&W waren in de buurt en kwamen even op de koffie. Met dit vrolijke voorjaarsboeket. We gaan in juni in hun huis logeren, leuk.

14 maart Het feest van Tinka was hartstikke gezellig. In haar studio, die ze, met haar zo eigen handigheid, weer heel aantrekkelijk heeft gemaakt met vnl vondsten (kringloop, vliko e.d., we lijken toch wel een beetje op elkaar!) Er stond een feestelijk gedekte tafel klaar, een vriend/kok was bezig met het bereiden van de lekkerste hapjes, zoals een tapanade om u tegen te zeggen. Al gauw kwamen er een heleboel, zeer diverse vrienden binnen en kregen we een heerlijke maaltijd voorgezet, te beginnen met dadelsoep, heel bijzonder en erg lekker
Een vriend speelde een stuk van Schubert en later kroop een vriendin achter de piano en speelde allerlei songs die, al dan niet met tekst, enthousiast werden meegezongen. Echt heel leuk en gezellig.
Ik had me niet gerealiseerd dat er in een bedrijfspand wel eens geen verwarming zou kunnen zijn, dus was ik, mede door het lekkere weer van de laatste tijd, tamelijk dun gekleed. Op de weg naar huis vanuit Zaandam, kachel in de auto op 25°, was ik bij Schiphol bijna ontdooid ... Vandaag maar weer in wintertenue: hemd, legging, truien, dik vest. Nog steeds koude handen, dat wel.

13 maart Van alles op het programma vandaag. IJs halen in de Weipoort, waar ze, haha, koffie- en kokos in een gedeelde bak hadden zitten. Kennelijk bij een breed publiek minder populair dan chocolade- of appeltaart ijs.

Maar eerst naar de geitenboerderij, kijken of we de zesling konden zien. De moedergeit was haar zesling zat, vertelde een meisje, en nu zaten ze bij de (vele) andere babygeitjes. Mogelijkerwijs samen in een kot? Deze 6 waren heel jong en onwaarschijnlijk zacht.
Gek genoeg was het op deze doordeweekse dag hartstikke druk! Het is mooi weer en naar de geitenboerderij is dan ook een van de leukste uitstapjes om met kleine kinderen te maken. Of met oude dames, die op babygeitjes en ooievaars vallen ..

Zo meteen gaan we eerst naar Monnicken- en dan naar Zaandam. Marleen krijgt een stek en een boek en het sowieso altijd leuk om haar en haar man even te zien. Daarna door naar Zaandam, waar dochter 2 een feestje geeft om te vieren dat het voor haar akelige jaar 2014 voorbij is.

12 maart Nu de keukendeur wegens mooi weer af en toe open staat komt Kareltje wel eens binnen zonder dat we het merken. Ligt er ineens een levensgrote, rooie kat in Ko's stoel te slapen.

9 maart In februari had ik al een lijster gehoord, maar tot mijn spijt later niet meer. Heel vroeg 's morgens hoor ik nu een merel; hij heeft niet veel talent helaas, maar toch. Hij zat nu in een boom vlakbij, 'zijn' apenboom van vorig jaar is gesloopt. Niet jammer van de boom, wel jammer van/voor de merel. Met een beetje geluk nog 3 maanden genieten van zingende merels!
Zakje grond voor vleesetende plantjes gevonden, gelukkig. Want er moest van alles in het grondmengsel dat hier moeilijk te vinden is, zoals sphagnum.

8 maart De ijsboerderij in de Weipooort ging vandaag weer open, hoera. Lekkerste ijs in de buurt. Maar koffie- en kokosijs hadden ze nog niet gemaakt, shit! Lammetjes in de wei, eentje zwart, leuk!

7 maart Rond de jaarwisseling zag ik bij een vriendin een schattig plantje in de vensterbank. Een vleesetend plantje, vertelde ze, en het hielp tegen de fruitvliegjes.

Gauw op zoek naar zo'n plantje, maar dat viel nog niet mee. Uiteindelijk vond ik er eentje op onvolprezen eBay Engeland met, uiteraard, een bijzonder vriendelijke verkoper. Hij stuurde zelfs een zakje potgrond mee, voor als ie te groot werd, maar ik heb het zakje ergens opgeruimd en kan het nu nooit meer vinden. Komt wel.

Vandaag heeft Pinguicula grandiflora twee fruitvliegjes gevangen en er komt ook al een bloemetje aan. Foto ongeveer ware grootte.

De tafel is groot genoeg, maar wij kunnen hem makkelijk vol krijgen. Zaterdagochtend ontbijt met kranten en puzzels en zo.

5 maart De eerste vlinder van het jaar. Misschien wordt het ooit wel echt voorjaar!

4 maart Van Mieke kregen we onlangs een puzzel met een voorstelling van Marius van Dokkum. Hij ziet er niet makkelijk uit, veel legergroene stukjes.

We hebben heel veel plezier van de puzzeltafel, kunnen we alles gewoon laten liggen.

28 februari Er zitten regelmatig katten in de tuin. Van wie ze zijn weten we niet. Vervelend, we hebben liever vogeltjes. Kareltje komt ook regelmatig langs, maar die heeft alleen maar belangstelling voor eten. De andere katten proberen we weg te krijgen.

Eentje komt over de schutting, via de kist met tuindingen en ik, Erna, had verzonnen dat de kist daarom met een voor kattenpootjes onaangenaam laagje voorzien moest worden. Bij de Bosrand vond ik matjes van gemeen stekelig plastic en Ko, altijd bereid tot een klusje, plakte het op de kist ...

Waar koop je een spijkerbed?

21 februari Vazen en vaasjes, onweerstaanbaar als ze mooi zijn. Ik heb er een heleboel en gebruik ze ook vrijwel allemaal, behalve die met die bloemen erop onderin, die stond vroeger bij mijn ouders thuis midden op tafel en ik vond hem als kind prachtig. Nu wat minder prachtig, maar dierbaar.

Het was een rotzootje in die kast met vazen en het werd hoog tijd dat er opgeruimd werd. Ik kon het niet van mijn hart verkrijgen om er ook maar één weg te doen. Achter in de kast vond ik nog een truitje*) van Spriet en een borstel. Kon wel janken, want ik mis haar nog steeds.

*) Poes heeft jarenlang een open plek op haar schouder gehad, die ze steeds weer kapot likte en daarom droeg ze truitjes. Ik had een hele stapel - in pasteltinten - want ze werden vuil en ze krabde ze kapot. Ik breide één truitje in de auto als we heen en weer naar Narbonne reden om te bridgen.

17 februari De kat, die wij Kareltje noemen, wordt een beetje lastig. Hij krabbelt een keer of 4 per dag aan de keukendeur en zit dan een minuut of wat binnen. Vooral lunchtijd is populair. Hij blijft hopen op versnaperingen, maar krijgt nooit wat. Niet van ons tenminste.
Ik vraag me wel af wat de eigenaars van deze kat bezielt. Mag het beest nooit naar binnen? Krijgt hij wel eten - hij is zeker 6 kilo - maar geen aandacht?
Ik vind een kat in huis gezellig en één keer per dag is hij welkom, maar dat gekrabbel aan de verf vind ik niks.

14 februari Begin december stuurde ik mijn 2 kleinzoons strandballen - konden mee in het vliegtuig, de emigratie, met aan het begin een vakantie aan zee, stond al voor de deur - bij wijze van sinterklaascadeautje. Ze kwamen nooit in Amsterdam aan. Het trackingpapiertje hielp niet en de onvriendelijke juffrouw bij de klantenservice van POST.nl al helemáál niet. Dat het pakje, toen er in Amsterdam niemand thuis was, gelijk was teruggestuurd naar de afzender, zonder briefje in de bus bij het bezorgadres, vond ze heel gewoon en ook vond zij, dat ik geen recht van spreken had, daar ik het pakje niet verzekerd had. Wat een onzin!
Ik schreef een brief aan dezelfde POST, half december, geen antwoord.

Het Leidsch Dagblad heeft regelmatig een afdeling 'ombudsman'. Brief aan de ombudsman. Die belde na een aantal dagen en ging e.e.a. uitzoeken.
Gisteren had ik de post aan de telefoon, een heel vriendelijke dame dit keer. Ze gaan voor mij zoeken. Lastig, want, zuinig als ik ben, had ik de strandballen in een geschikte doos verpakt en dat was er een van Bol.Com. Nou wilde deze mevrouw post weten welke bestelling van Bol.Com dat was geweest. Ik heb het nummer nog gevonden ook. Van maanden geleden, dat wel.
Ik ben best goed in dingen hartstikke ingewikkeld maken!

8 februari Het is niet meer koud. Eens even gaan kijken hoe het met de vorderingen van het voorjaar is gesteld en ik heb ook nog oud brood (jaja, dat nog van de vorige maand was ...).

In het parkje waren er nauwelijks eenden voor dat brood, want tot mijn verrassing ligt er nog vrij veel ijs in de singel, terwijl het gisteren toch al een dag 7° o.i.d. was. Ik had wel gehoord dat er met motorzagen gewerkt werd ergens, maar niet dat het de knotwilgen betrof. Allemaal gekortwiekt, verder is er flink gesnoeid en is veel rommel uit het parkje verwijderd.

Een jaar of 20 geleden heeft het parkje een grote beurt gehad en zat ik met een aantal vrouwen uit de buurt in een clubje om e.e.a., in samenspraak met de gemeente, te regelen. We zijn o.a. bij iedereen, die in een huis woonde waarvan de tuin grenzende aan het parkje, gaan vragen naar speciale wensen. In die tijd zijn langs de hele singel knotwilgen geplant. Ziet er leuk uit.

Er staan daar nu overal al sneeuwklokjes en helleborussen te bloeien.

7 februari Aantrekkelijk breigaren bij de Action. Het rozerood is erg mooi van kleur. 59 ct per bolletje van 50 gram. Kun je niet laten liggen.

6 februari Die laarzen heb ik al zeker 35 jaar. Ze bewijzen hun diensten uitsluitend als er sneeuw ligt en dat gebeurt hier nu eenmaal niet zo vaak. Ik heb er lekker warme voeten in en glijd niet uit. Ze kunnen vast wel de rest van mijn leven nog uitdienen.
De laarzen zijn bepaald niet mooi, maar een sneeuwklokje in de sneeuw met dat betoverende licht ...
Wij zijn bezig aan een brood, dat maar geldig was tot 9 januari. Niks mee mis, geroosterd: weggooien is absoluut niet nodig.

5 februari Vanmorgen werden we getrakteerd op een laagje sneeuw buiten. Niet meer dan hooguit 2cm, maar toch feestelijk wit. In de tuin sporen van een vogel, mogelijk mevrouw merel, die ik de laatste tijd vrij regelmatig zie, en de sporen van een kat. Eigenaardig genoeg liepen die sporen in een vrij rechte lijn, met wel 30 cm tussen elke pootafdruk, ik heb het nagemeten. Ik kan me toch niet goed voorstellen, dat een kat telkens een poot in al geplaatste afdruk zet. Kareltje is wel behoorlijk groot., van kop tot begin staart minstens 55cm en hij weegt zeker 7 kilo.

In die witte wereld zat de lijster weer uitbundig te zingen. Fantastisch. In Frankrijk zat in april en mei om de 200 meter van je wandeling door de wijngaarden een nachtegaal te concerteren, maar op een enkele zeer getalenteerde vogel na: niet zo mooi als een lijster en niet zo jubelend.

4 februari Toen ik vanmorgen naar school liep hoorde ik een lijster. Dubbel blij omdat a) een zingende lijster iets hemels heeft en b)ik vorig jaar maar één keer een lijster heb horen zingen in Zoeterwoude. Toen in de richting van het geluid keek, zag ik een levensgrote reiger op het dak zitten, raar als je een lijster verwacht!

Met Jaru, mijn kleuter/Indiaantje, heb ik vandaag Memory gespeeld en dat was leuk, want hij had er duidelijk plezier in, speelde het heel aardig en kon er goed tegen als mijn stapeltje (tijdelijk) hoger was dan het zijne. Onverwacht voor zo'n druk ventje.
Ik heb het een keer met Jacob, even oud als Jaru, gespeeld en dat was geen succes. Misschien dat Jacob gewoon niet van spelletjes houdt.
Twee van mijn vier wekelijkse pupillen waren ziek en dat kwam eigenlijk wel goed uit, want een bezoek aan de opticien was dringend. Ik moest sowieso laten meten en vanmorgen brak mijn bril in tweeën. Goed, dat is allemaal weer geregeld.

De foto van de lijster is van Adri de Groot van Vogeldagboeken.

2 februari Gisteren uitgesteld verjaardag gevierd, met 'the usual suspects', zoals we de reguliere bezoekers vaak noemen. Met nog meer heerlijk ruikende voorjaarsbloemen!

Was weer hartstikke gezellig: Jaap was ook weer eens van de partij, dat was lang geleden. Het aardige is dat ko en ik ongeveer een half jaar na elkaar jarig zijn, zodat we zoiets 2x per jaar kunnen doen en het steeds erg gezellig is.

1 februari Omdat mijn verjaardag vorige maand (hoi, het is februari, klinkt al meer als voorjaar, toch?) letterlijk verziekt werd vieren we hem straks op de gebruikelijke manier. Maar vriendin Rikky was verhinderd en kwam gisteren koffiedrinken met voor mij een boeket rode anemoontjes. 's Middags kwamen Tom en Fiona, toevallig, en brachten witte tulpen mee. Allebei die soorten bloemen horen tot mijn favorieten, trompetnarcisjes zijn nr 3, omdat ze zo lekker ruiken. Het huis ziet er direct (nog) gezellig(er) uit met bloemen hier en daar.

29 januari Mooi tropisch plaatje.
Ik had gedacht dat Jacob, met zijn blonde haar, blauwe ogen en engelachtige glimlach wel erg populair zou zijn bij de mensen in Thailand, maar Claire schrijft dat men vooral op Abel valt! Die kan dan ook erg goed flirten, de dondersteen!

23 januari Mooie foto van Adri de Groot (Vogeldagboeken). De ekster heeft, schrijft hij erbij, zojuist parasieten weggepikt uit het oor van het schaap.

De kat Kareltje heeft de weg naar ons huis gevonden. Elke dag komt hij een uurtje op bezoek en geniet duidelijk van de vloerverwarming.

21 januari Bij antibiotica hoort vitamine B, dat zwarte pilletje. Lang geleden geleerd van dokter Zuidhof. Ik heb de laatste dagen, door die vitamine B, vaak aan hem gedacht, iemand die zo'n belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld. Ik kan nauwelijks iets over hem vinden op internet, één verwijzing naar een artikel in een tijdschrift voor gynaecologie..

In 1964 vertrok ik met kersverse echtgenoot naar Nigeria. Ik hoopte, dat ik gauw zwanger zou zijn, maar nee, het wilde niet lukken en zo belandde ik ruim een jaar later bij dokter Zuidhof in den Haag. Hij was goed in kinderloosheid, om het maar eens simpel te zeggen. 'Pas een jaar' (3 jaar vruchteloos proberen was de norm) vond deze gynaecoloog geen punt. en ging voortvarend aan de slag, te beginnen met de meest intieme vragen, heel efficiënt tegen de gêne. In de 2 maanden van ons verlof werd het hele onderzoek gedaan, niet heel plezierig trouwens, maar je hebt er veel voor over om een baby te krijgen. E.e.a. resulteerde in een operatie op de laatste dag van dat verlof, man terug naar Nigeria, ik bleef alleen achter in een kliniek in den Haag. Indertijd lag je met een operatie al gauw 2 weken in het ziekenhuis.
Mijn ouders en siblings deden niet aan auto's, mijn schoonouders zaten in hun buitenverblijf in België, veel bezoek kreeg ik niet. Dokter Zuidhof kwam iedere dag langs en bleef vaak wel een half uur zitten om wat te kletsen en te vertellen wat hij die dag zoal gedaan had. Echt heel lief!
1 juli ging ik naar Nigeria terug, amper 9 maanden later werd Tonkie geboren.

Dokter Zuidhof had zelf tot zijn verdriet geen kinderen, maar Ik zal hem in ieder geval NOOIT vergeten. Dat schrijf ik hier dan maar eens op.

19 januari Ziek zijn is niks, geen trek hebben is ook niks, maar geen poes in de buurt, die af en toe gezellig bij je komt liggen is helemáál niks. Dus stuurde mijn beschermengel of zo vandaag Kareltje weer eens langs. Ik weet niet eens waar hij woont, maar Kareltje weet heel goed waar wij wonen en vindt het hier heel gezellig. Vooral de warme vloer kan hij waarderen.

Inmiddels koortsvrij, wel heel slap.

Vandaag bericht uit Thailand: de eerste week was een beetje afzien met jetlag en zo, de jongetjes waren uit hun doen en hoesten flink, maar zijn tot nu toe gelukkig niet ziek geworden. Vanaf nu kunnen ze hoop ik lekker genieten met z'n allen.

16 januari Na het vertrek van de kinderen opnieuw/nog steeds ziek: longontsteking. Voel me behoorlijk beroerd, maar de antibiotica zullen wel snel hun werk gaan doen.

12 januari Daar gaan ze! Eerst lekker bijkomen ergens in Thailand en daarna naar Nieuw Zeeland, een tijdje bij de ouders van Bondy.

We konden nog even wat familiefoto's maken in een ergens opgesteld stuk cabine van een vliegtuig. Abel, altijd bezig met lichtjes, knopjes, aan en/of uit attendeert iedereen op iets dat beneden gebeurt en kan later nog even zijn hart ophalen in de cockpit!

Linksonder: met Tonkie en Robert op de voorgrond v.l.n.r. Ko, Claire, Bondy met Jacob en Abel, Erna, Tinka. Er waren ook nog 2 goede vriendinnen van Claire, Natasja en Mirjam (die ik om een of andere reden regelmatig Vanessa noem)

10 januari Claire en Bondy gaven gisteren voor hun vrienden een afscheidsfeest en we hadden beloofd, dat de jongetjes hier konden logeren, zodat hun ouders na het feest konden uitslapen.
Helaas treft het slecht dat Ko en ik allebei ziek zijn. We hebben vorige week 5 bezoeken afgelegd in het noorden, waarvan twee bij personen, die verkouden waren. W.s hebben we twee verschillende virussen meegekregen, we zijn tenminste allebei al een week flink beroerd. Straks gaan de ventjes terug naar Amsterdam en kruipen wij onder de wol. Jammer voor de knulletjes ook, oma en opa bepaald niet op hun best.

De verjaarsviering hebben we afgelast.

8 januari Iedereen alsnog een goed 2015 toegewenst. Het is alweer een week oud, het nieuwe jaar, en op een heldere dag kun je gelukkig alweer merken, dat de dagen lengen. Een kwartier per week.

Ko en ik zijn allebei snipverkouden, opgelopen bij een visite in het noorden, waar we met een bridge-evenement de jaarwisseling vierden.
Niet 100% fit zijn komt niet zo goed uit met het emotionele weekend dat voor de deur staat. Morgen is Claire & Bondy's afscheidsfeest voor hun vrienden in Amsterdam. De jongetjes komen dit keer allebei hier. Als Jacob komt logeren is dat altijd heel gezellig, maar Abel is nog geen 3, heeft hier nog niet eerder gelogeerd en is ook wat stouter uitgevallen dan zijn broertje. En hij houdt helemáál niet van gaan slapen!
We overleven het wel, eventueel kan Abel zaterdagmiddag terug naar Amsterdam. Jacob zou hier blijven en zondag naar huis gaan, nadat de hele familie hier is wezen lunchen. Wat mij betreft valt er aan het afscheid niet veel te vieren, maar ik ben wel jarig: vooruit! Maandag uitwuiven op Schiphol.

Op de foto Cyrtanthus mackenii, gevonden bij een meneer in Griekenland, nadat ik hem in Frankrijk was kwijtgeraakt aan wel 20+ dikke larven van een meikever! Engerlingen heten die: terecht! Op de achtergrond onze 'nieuwe' Toyota.


Wie nog wat meer van 2014 wil zien kan hier terecht: Jaaroverzicht 2014 of klik op 2014 in het menu
Naar bovenkant