Als je denkt dat avontuur gevaarlijk is, denk dan eens aan
thuisblijven. Dat is pas écht dodelijk... Paul Coelho
We hebben onze reis laten regelen door LUI Tours, een Tanzaniaanse
reisorganisatie, en dat is ons prima bevallen. Op elke vraag kregen we bijna
meteen antwoord en onze gids was goed op de hoogte van onze wensen. Hij wist
zelfs dat ik, Erna, een bepaalde bidsprinkhaan graag zou zien, maar daarvoor was
de tijd van het jaar niet zo geschikt. (Evenzogoed heeft hij me wel een ander
exemplaar gevonden!)
16 januari.
Eindelijk de lang verwachte dag. We beginnen niet helemaal onbezorgd aan het avontuur.
Erna was al voor we op reis gingen niet helemaal 100%: koorts en hoesten, slap en van
alles aan de hand: jarig + 40 jaar getrouwd en 2 dagen later het overlijden van
Joop. Daags voor vertrek nog even naar dokter, waar gelukkig bleek dat er géén sprake
was van longontsteking. Dus toch maar op reis!
Marleen
had in oktober een nieuwe heup gekregen, maar een complicatie (afgescheurde
pees) zorgde er voor dat ze maar moeilijk kon lopen en veel pijn had. Omdat we
ook last vreesden met het 'lang staan' bij security en paspoortcontrole, hadden
we KLM gevraagd om assistentie. Op Schiphol bestond die uit het verstrekken van
2 rolstoelen. Behalve dat Erna en Marleen nu gereden werden, werden we ook met
voorrang behandeld bij security en controle.
Ik - Erna - trof een aardige meneer bij security: ik had een flesje Skin-so-soft,
nog 3/4 vol, in een plastic zakje in mijn handbagage ... oei en stom. Het is
olie en heerlijk voor een droge huid, maar het ruikt ook lekker en muggen vinden
van niet. Het ideale middel tegen insectenbeten voor mensen met een kurkdroge
huid. Gelukkig mocht ik het houden! (Van AVON, via internet)
Lange vlucht, aardige
stewardessen, maar geen lekker eten. 's Avonds laat, kort voor aankomst,
b.v.
Japansig eten met harakiri-bonen of zoiets. Ik begrijp niet dat dat niet
eenvoudiger kan. Gewoon een boterham met kaas? Een krentenbol? En waarom moet
thee altijd zo smerig zijn?
Ook
bij aankomst (23:45) op Dar Es Salaam stonden 2 rolstoelen klaar en hoefden we niet in de
rij te staan
Khalifa (onze chauffeur/gids) haalde ons op bij het vliegveld.
Hij bracht ons naar het Golden Tulip
Hotel voor een korte slaap op de 18e verdieping.
Golden Tulip klinkt goed, maar we hadden maar anderhalve handdoek en kregen het
licht niet uit op onze kamer. Iets over je ogen en proberen te slapen
maar.
17 januari. D.E.S.- Mikumi.
De safari-auto (Landcruiser) bleek comfortabel genoeg: gesloten met deuren aan
beide kanten, 6 raamplaatsen, waarvan twee voor bagage, airco, koelkast en
stopcontacten voor de opladers.
Om
kwart over negen waren we onderweg van Dar Es Salaam naar Camp Bastiaan Mikumi, slechts
290 km.
Dat bleek iets anders te liggen. Tanzaniaanse kilometers zijn (in tijd) langer dan de onze, voor 300 km moet je wel 7 uur uittrekken. Highway A7 is
de hoofdroute voor vrachtverkeer van havenstad DES naar het zuidwesten van
Tanzania en Zambia, Malawi en Congo. Het duurde alleen al bijna een
uur om DES uit te komen en we belandden toen (overdreven gezegd) in één file van
vrachtwagens. Enfin,
om 16:00 reden we Camp Bastian binnen. Ziekig + vermoeiende reis+ niet een heel
goede nachtrust + opnieuw een vermoeiende reis > een
ontnuchterende vaststelling: kennelijk worden we met een collectieve leeftijd
van 334 jaar zo langzamerhand toch te oud voor dergelijke dingen. Erna b.v.
begon zich opnieuw behoorlijk ziek te voelen: uitputting, verlies eetlust, af en toe
koorts.
18
januari National
Park Mikumi. Het programma was een hele dag gamedrive gepland, maar Erna was
's nachts behoorlijk ziek & koort; na ibuprofen wat
beter en we besloten het bij alleen de ochtend te laten. Niet heel overdadig of spectaculair wat dieren
betrof.
We begonnen wel direct met een olifant! Van olifanten krijg je nooit
genoeg, boeiende dieren.
En verder zagen we uiteraard impala's, giraffen en zebra's en zo, maar
ook allerlei vogels, zoals iets verderop: grondneushoornvogel,.vaak met 3 of
meer bij elkaar en een lapped-faced vulture.
Meer bijzonder: een
rode bloem, voorlopig nog onbekend, en daar streek een vlinder op
neer. Zoiets zie je maar één keer tijdens een verblijf van ruim 2 weken!!! Glossostemon bruguieri Desf heet de
bloem misschien,
gevonden via pl@ntnet. Misschien bestaat er net
zoiets om de vlinder een naam te geven?
Ja, zegt Cor, die altijd veel kan vinden: de vlinder heet Acraea horta. Die
naam ben ik al eens eerder tegengekomen, vorig jaar In Namibië. Misschien
eerder een soortgenoot.
In de middag gingen M&M nog eens zonder ons en zagen meer. Zo
zagen zij leeuwen met welpjes en wel vlak bij de auto.
Hierboven een slechte foto van een scharrelaar zoals we ze (in
het begin) in Frankrijk zagen en daar heetten ze Chasseur d'Afrique!In
wildparken in O. Afrika zie je vaak een lilac breasted roller met
hetzelfde model en roze nek (rechtsboven). Die is ook familie van onze gaai! Misschien was dit blauwe exemplaar op
vakantie?
Als er genoeg water in de buurt is zie je baobabs: interessante bomen met veelal
een dikke stam. Ze groeien in de buurt van water.
Het huisje dat we in Camp Sebastian toegewezen hadden
gekregen lag een beetje ongezellig en donker tussen struiken en bomen en ook nog
vlak bij een dorpje of zo, met blaffende honden en iemand die urenlang zat
piano te spelen, rara???
Het regende ook nog, zoals je op de foto kunt zien.
De struik is Duranta repens, een oude bekende uit mijn tijd in
Nigeria. De bloemetjes zijn lichtblauw, in trosjes, maar er zitten
tegelijkertijd oranje bessen aan en die worden later zwart en dat staat
allemaal op de niet zo beste foto, maar je moet wel goed kijken!
Leeuwen hebben we trouwens vaak gezien. De chauffeurs zijn er altijd
naar op zoek, want de meeste toeristen willen graag leeuwen zien. Ik vind ze
meestal best mooi, maar tamelijk saai. Ik weet niet meer elke leeuw(en) waar,
dus ik heb ze bij elkaar gezet! De foto leeuw/flesje staat bovenin, want dat
vind ik een heel leuke foto voor zo'n reis.
Dit was afdeling leeuwen, maar waar ze precies waren weet ik dus niet meer. We
hebben een keer geluncht - tafel & stoelen, kleed erover etc. - op nog geen 500
meter afstand van een groepje jonge leeuwen ...
Daar zagen we ook een fraaie, jade-groene Boomslang in een vrij dikke
boom, waar hij misschien niet uit durfde komen met mensen in de buurt ...
Ik begreep niet hoe het mogelijk was dat ie niet uit de boom viel. Hij was
tussen 1 en 1 1/2 meter lang. schatte ik. Misschien heeft Khalifa een foto, dan
wordt de foto vervangen.
Hieronder dus een foto van Khalifa Kassim
Over de flamboyant: de foto hieronder is ergens onderweg: met een bloeiende boom,
die je vaak ziet en volgens mij dus een
flamboyant.
Dit is de bloem van een flamboyant of op z'n Latijns Delonix
regia. Zo ken ik hem tenminste al minstens 50 jaar en ik kan nergens
via Google vinden dat hij niet zo heet. Ook in mijn dierbare 'Tuinboek
voor de tropen' heet hij Flamboyant.
Maar om de een of andere reden benoemden Khalifa én Marleen hem als
een soort mimosa. Ja, het blad lijkt erop, maar daar blijft het bij.
Rara!
De foto van de glansspreeuw is van de hand van Khalifa Kassim. De foto
ernaast is een plaatje van
zomaar een mooie boom. Die zijn er veel in dat deel van Afrika! Er staan
gnoes onder ...
Zebra's hebben we niet zo vaak gezien en de enige foto was helaas met een jeep
van andere bezoekers erachter. De zebra's waren wel wat meer uitgesproken
zwart/wit dan in Namibië.
19 januari. Mikumi - Ruaha NP (290 km)
Na
2 nachten in Mikumi/ Camp Bastian gingen we verder, via Iringa naar Ruaha Hilltop Lodge. Het eerste stuk van deze route was in bergachtig
gebied over een tweebaansweg, en honderden vrachtwagens. Daarná nog eens 100 km, maar dan over
bushroad. Daar kregen we een lekke band!
Picnictijd inbegrepen kwamen we na ‘slechts’ 8 uur, dankzij de uitstekende rijkunst van
Khalifa, aan bij Hilltop Ruaha.
20
januari
Ruaha National Park. Logies in 'Hilltop Ruaha.
Op de foto: Onze bagage wordt naar ons onderdak gebracht. Het was een
behoorlijk steile klim. De stok kwam hier goed van pas.
Gisteren overdag ging het nog wel, maar gaande de avond verslechterde de toestand van Erna en de
reisapotheek bleek hier niet tegen opgewassen. Op
het programma stond een gamedrive voor een hele dag, maar voor Erna zat dat er
niet in: zij had een dokter nodig! M&M gingen met Khalifa 'op safari' in
Ruaha en wij op zoek naar een dokter. Met de dichtstbijzijnde stad Iringa op 2
1/2 uur rijden leek dat lastig.
Het bleek evenwel verbazend simpel.
De manager van 'Hilltop Ruaha' belde gewoon de dokter uit het naburige dorp
Tungamalenga op 10 minuten afstand. Die zou om 9 uur komen. Om half elf
was hij er al, met alles voor een infuus (met kalium, natrium en elektrolyten e.d.)
zoals Ko had gesuggereerd mee te nemen. Alleen het touwtje om het op te hangen
ontbrak, maar gelukkig hadden wij een touwtje in het doosje 'wat-kun-je-op-reis-nodig-hebben'.
De
jonge, 25 was hij, capabel ogende dokter bleek geen eigen vervoer te hebben,
dus zorgde de lodge ervoor dat hij per motorfiets werd opgehaald. Vervoer kwam trouwens wel op de rekening te staan en vormde het merendeel van de
kosten.
Hieronder ligt Erna dus aan het infuus en rechts is de bovenkant van de
klamboe, waar ze een dag tegenaan heeft liggen kijken.
Onderzoek
leverde niets bijzonders op (temperatuur, bloedwaardes, glucose etc in orde) en
gelukkig géén sprake van longontsteking. Hij hield het maar op een restje van
vorige week ziek, gecombineerd met uitdroging, oververmoeidheid, koorts en hoesten. Maar ze
was ook angstig en had hallucinaties, waarschijnlijk van de antimalaria-pillen, waar we dus maar mee
ophielden.
Dokter Asajile bracht het infuus aan en bleef wachten tot die zou zijn
leeggelopen (plm 3 uur). Na een half uurtje besloot hij dat het ook nog wel
nuttig zou zijn om een vitamine B-complex aan de drip toe te voegen. Dus ging
iemand van de lodge weer op de motorfiets (piki-piki) naar de kliniek om dat op
te halen.
Erna kreeg het advies om thee van verse gember te drinken en dat gaf in de
lodge, waar we de
enige gasten waren, geen problemen. Heftig drankje, vond ze. Omdat het behoorlijk lang zou duren voor het infuus was
leeggelopen kon hij ook blijven lunchen en gezellig met Ko praten! Dat
werd een interessant gesprek over medische en ethische dilemma's,
familieverhoudingen, sociale/politieke problemen in het land en waarom wij zo
graag in Tanzania zijn. Merkwaardig (vond ik) dat hij niet wist dat in ons land
(en andere landen) crematie een doodnormale zaak is. Waarom, vroeg hij zich af.
Om
half drie was de dokter klaar met de procedure en zei, dat hij de volgende dag terug
zou komen om het infuus te verwijderen. Dat stelden we maar een dagje uit, omdat we
op de terugweg toch de kliniek zouden passeren. Erna kreeg pilletjes om rustig
te kunnen slapen.
Restte nog de
financiële afwikkeling en ook dat was simpel, hoewel de dokter niet met creditkaart
betaald kon worden en wij onvoldoende Tanzaniaanse shillingen hadden. Dokter
schreef wat bedragen onder elkaar, de manager van de lodge betaalde dat aan de
dokter en ik betaalde de lodge, met een opslag van 3% voor managementkosten. Bij elkaar het vorstelijke bedrag van
123.500 TzShilling, plm $50, waarvan merkwaardig genoeg TzSh 100.000 ($40) voor
vervoer (ingediend bij ANWB, binnen 2 dagen geheel vergoed)
De middagregen
zorgde voor nog wat vertraging, zodat dr Asajile pas om 4 uur per motorfiets werd
teruggebracht en dus ruim 5 uur bij ons was. Geen probleem, vond hij, als ze me
echt nodig hebben, bellen ze wel.
Om een uur of zeven belde hij nog eens om te vragen hoe het ging. Van
de manager kregen we een portofoon mee naar bed om hem (en zonodig de dokter) op
te roepen.
21
januari. De behandeling heeft goed geholpen. Goed
geslapen en Erna aanzienlijk opgeknapt, maar na het ontbijt toch nog te weinig
puf om weer een hele dag een gamedrive te doen. Terug naar bed en slapen, want
morgen is er weer een lange dag rijden. M&M gaan dus alléén op olifantenjacht. Overdag belde de dokter nog eens om te vragen hoe het met de patiënt was.
In Ruaha hebben Ko en ik niks van het park gezien en zijn
Marleen en Meindert met Khalifa gaan 'gamedriven' (2 lekke banden onderweg)
maar afgezien van
leeuwen hadden ze niet veel bijzonders gezien.
We hebben daardoor wel de hyrax
of klipdas
gemist die in dit deel van Tanzania alleen in dit park voorkomt. Hartstikke gezellige beestjes, die we gelukkig al vaak gezien
hadden. Naaste familie van ... de olifant!
22 januari Terug naar
Camp Bastian, 7 uur rijden.
Eerst in Tunganalenga langs de kliniek van
dokter Asajile om het infuus bij Erna te laten verwijderen. Dat was zo gepiept,
maar Meindert moest i.v.m. hoesten en buikklachten en Ko voor hoesten bekeken
worden.
Al met al een bijzondere ervaring, want bij kliniek denk je al gauw aan steriele ruimtes en witte
jassen. Dat lag
even anders, maar al het medisch personeel droeg wel steriele wegwerp
handschoenen en die zag je ook op de rekening.
Wat
je bij ons niet ziet: een fooienpot aan de deur van de kliniek aan de muur
achter Khalifa, die hier even een kind van een andere patiënt op schoot
heeft. (Vast even wennen aan zijn a.s. vaderschap!).
Inmiddels heb ik een betere foto van dezelfde, onbekende
rode bloem, die we ergens zagen en Pl@tnet
leert me dat de naam Striga asiatica is.
Dan weer op weg: 100 km bushroad (2.5
uur) en later dat asfalt met veel zwaar verkeer, terug naar Mikumi, Camp Bastian. Leuker
huisje dan vorige keer, met uitzicht op een grasveldje en struiken met bloemen + wat
vogeltjes, maar raar
van inrichting: de deur van de badkamer naar binnen open doen, dan in de
douchebak stappen, deur dicht doen! Pas dán naar wastafel/ toilet kunnen.
Erna:
hier Paradise flycatcher gezien (foto van internet).
Ik heb beroerde aantekeningen gemaakt en kan
zelfs mijn eigen handschrift amper lezen; had ook slecht gepakt, b.v. geen
vestje of warme omslagdoek! en rottige foto's gemaakt. Maar ik heb wel veel
plezier aan mijn geringe kennis van Swahili beleefd.
23 en 24 januari. Pas
om half elf weg voor een korte rit naar de Mbuyuni Retreat Farm. Van een Duits
echtpaar, een boerenbedrijf met heel comfortabele chalets. Morgen ook hier, er
is niks te doen, dus even bijkomen van alle gedoe.
Af en toe
komt er een paard langs. In het gras Cordon bleu, - foto van Khalifa - een piepklein blauw
vogeltje, dat op de grond foerageert; op de pilaren af en toe veel
gekko's. Ik zag er een keer 11 tegelijk. De boom hieronder rechts is een Euphorbia!!
(Dat is wel een heel grote familie)
De vlinder is
Junonia oenoze (Cor), Het is niet zo
makkelijk om vlinders in Afrika van naam te voorzien: in mijn
vlinderencyclopedie bijna geen Afrikaanse vlinder te vinden.
Linksonder: een snoezig meisje kwam ons bedienen en zij liep achteloos rond
met een dienblad vol glazen of hete soep op haar hoofd ...
Het verblijf hier was heel aangenaam: een prima, smaakvol
ingerichte kamer, lekker en betrouwbaar eten. De fraaie pot was van
metaal.
25
januari. Maar hier begon de ellende voor Meindert: hij kreeg de
hik en het hield niet op! Onafgebroken de hik hebben betekent: niet slapen
en dat gold ook voor Marleen!
Vanuit de farm gingen we naar een kliniek in Morogoro voor
Meindert. M&M gingen naar binnen voor onderzoek en Ko en ik wachtten
in de auto buiten. Meindert kreeg medicijnen.
Ook daar was er zoals altijd van alles te zien, zoals een hippe,
Tanzaniaanse dame met zonnebril en telefoon, en een outfit die klopte t/m haar
schoenen.
Bovendien hing er een interessant bord met gegevens in het Swahili. Niet
dat ik dat helemaal begreep, maar inmiddels wel ongeveer: ze behandelden er m.n. kisukari
en dat is suikerziekte (opgezocht!)
Het bord dat boven aan de kliniek hing betekent ongeveer:
Dokter voor suikerziekte
Krijg een (gids) - ik denk - boekje met informatie over voeding en advies over suikergebruik
Correcte metingen (opgezocht)
Medicijnen
maandag - zaterdag, 8 u 's morgens tot 1u 's middags.
De dag in Tanzania is anders ingedeeld dan in Europa: begint om 6 uur
's morgens en saa moja/één uur) = 7 uur, saa 2/mbili 8 u etc
Omdat de ritten vaak lang zijn gaan we onderweg vaak ergens 'lunchen' of doen we
een picnic. Khalifa haalt dan stoelen en een tafel uit de auto, kleed over
de tafel en tovert lunchpakketten tevoorschijn.
Een enkele keer ook aten we bij een soort restaurant. Wat we daar dan vooral nodig
hebben is een w.c. omdat we nodig moeten. Voor de mannen geen probleem, Maar
Marleen en ik krijgen te maken met een lastige opgave: de w.c.'s zijn van het
type gat-in-de-grond en vaak tamelijk smerig. Als je een rok aan hebt is daar
misschien overheen te komen, maar met een broek aan voor ons niet te doen.
Op één plek kwamen we 2x en daar was een schoonmaakster met een sleutel voor
een 'normaal' model toilet en ook nog schoon! We hadden er graag onze 1-dollar
biljetten voor over!
Een andere keer kon er rond lunchtijd maar nét-aan een plekje gevonden
worden om tafel en stoelen neer te zetten en dat was aan een riviertje o.i.d.
Hier rechtsonder. Nergens plek om achter een struik te kruipen, dus met de
billen bloot langs de openbare weg ... Er was gelukkig niet veel verkeer!
Khalifa vond me een mantis, klein, donker en springerig. Zo eentje kende ik ook
in Frankrijk. Bekend als grond-bidsprinkhaan, want leeft - onopvallend door zijn
soms donkere kleur - tussen blad; mogelijk: Ameles africana, foto
linksonder..
Plus de rechtse, een veldsprinkhaan, Acrida cinera.
Oriental longheaded grasshopper noemt Khalifa hem. Hij stuurde me de
foto's, beide op mijn hand en ongeveer op ware grootte.
Lemara Eco Camp en deel van Selous
LEC was van Leepa, een Maasai die niet wist hoe oud hij was (30-35?)
traditioneel grootgebracht: met initiatie, moran ( de elite groep
van de Maasai) geweest etc. Maar hij had een droom: iets in de natuur doen.
Hij ontmoette Oulfa, een Marokkaans
meisje uit Frankrijk; zij leerde hem eerst zwemmen en vervolgens investeerde ze in
zijn droom (zie lengukastravel.com) en werd zijn business partner.
Klein kamp
met 3 huisjes, met een bijzonder verhaal, maar niet heel geschikt voor
oude mensen.
Hieronder op de foto. Hij draag om zijn rechterarm iets dat op
gips lijkt, maar niks is minder waar! Is van stof en de tegenhanger van een
gouden medaille: hij is kampioen springen. Je hebt het vast wel eens op de TV
gezien: maasaikrijgers die rechtstandig omhoog springen. (YT Maasai jumping
contest)
Rechts: Maasai/moderne tijd en Maasai traditioneel kraaltjeswerk vertaald
naar een up-to-date w.c.-rol houder!
Zondag 26. Gamedrive vanuit Lamara Eco Lodge.
Niet véél gezien, maar wel een grote olifant op 3m
afstand.
Maandag 27.
Onderweg
van Eco Camp naar Selous/Nyerere Safari Lodge. Vertrek om 9 uur via gamedrive door
Selous NP.
Topdag. In dit deel van Nyerere National Park nijlpaarden en buffels, die Marleen en
Meindert vorig jaar in Namibië niet gezien hadden.
Maar ook heel bijzonder: tientallen bijeneters
die met de auto meevlogen om opvliegende insecten te vangen bij die buffels: Carmine bee-eaters.
En dat was geweldig!
Filmpje
Ook andere bijeneters zagen we hier. White fronted bee-eater rechts
en Little bee-eater hierboven. Onder: white faced ducks.
Ik had hierboven de kont van een nijlpaard, Marleen maakte
deze leuke foto van de kop!
Wrattenzwijnen hebben vaak iets vrolijks. Deze rechts krijgt
een schoonheidsbehandeling van een ossenpikkertje. Zo te zien ligt het
beest er echt van te genieten!
Deze bijzondere, lila bloem groeit aan struiken met grijzig
blad. We hebben ze tamelijk vaak gezien, maar ik weet niet meer
precies waar, 2e helft van de reis.Calotropis procera. Nederlandse
naam 'sodomsappel' en dat klinkt bijbels, maar verfoeilijk ...
Het is een struik die in meerdere tropische streken voorkomt. de
bloemen worden bestoven door de monarchvlinder.
Je ziet natuurlijk onderweg wel eens een of ander beest waar je dan een foto van
maakt en later niet meer weet waar je die gemaakt hebt ... Hieronder een waterbuck (foto: Khalifa) en rechts een
bushbuck.
Terug naar LEC maar éérst even langs de Duka la dawa, de
medicijn-winkel, voor hoestdrank. Kost hier € 1,75.
Volgende dag naar Selous Safari Lodge via het park Nyerere.
Meindert begon in het laatste uur in te storten en kon ternauwernood naar het
chalet lopen. Eén telefoontje naar Khalifa zorgde ervoor dat een half uur later
de dokter aan zijn bed stond. Uitputting door de chronische hik, maar de rest
van de vitale functies waren in orde, dus legde de dokter hem ook aan een drip.
M & M zouden de volgende dag niet meegaan op game drive en we wilden zelf ook wel
rust, dus gaven we Khalifa een dag vrij. Die zorgde trouwens steeds voor
oproepen, halen en brengen van de dokter. Dat zijn trouwens geen 5 minuten
bezoekjes…
Het is ‘zwaar’ weer; warm en vochtig, waardoor je na 50m lopen
praktisch buiten adem bent. Om zeven uur eten en om half negen naar bed.
De blauwe bloem hieronder lijkt op een campanula. Maar Pl@ntnet
geeft: Barriera volkensii.
Over giraffen hebben we het nog niet gehad. Vaak gezien, maar waar de
foto's precies genomen zijn weet ik niet meer. Zo'n heel stel bij elkaar is
tamelijk uniek. Daaronder: giraffen in zo'n uitgesproken Afrikaans landschap
en je kunt aan de onderkant van de boom zien tot hoe hoog ze ervan kunnen
eten.
In de lodge hebben we regelmatig gezelschap van vervet-apen en/of bavianen. Ze
verschijnen vaak bij het ontbijt en zijn dol op de pannenkoekjes die geserveerd
worden. Maar ze bedelen niet!
Bavianen zaten ook regelmatig in de buurt en één keer waren
er 2 olifanten in de tuin! Altijd gezellig als er beesten in de tuin lopen.
Linksonder was trouwens in Hilltop en rechts is een foto van Marleen.
Dat kunnen ook kleintjes zijn zoals een
duizendpoot met aandoenlijk rode pootjes. Het is ongelofelijk hoe ze die
pootjes bewegen trouwens; in het clipje vertraagd weergegeven.
Dinsdag 28
11 uur goed geslapen.
Om half 10 gids plus dokter bij M, die begint te beteren. Geen hik meer. Toch nog
een nieuwe drip.
En passant ook Erna op laten meten: alles goed, maar hartslag
aan de hoge kant: 94.
Zojuist
kwam de dokter voor de tweede keer om de drip van Meindert los te maken en
voor een checkup: het gaat
beter.
Niet
te geloven hoe aardig de staf is: bezorgen zonodig eten en
drinken in je huisje en vragen doorlopend hoe het gaat. Khalifa,
onze gids, is méér dan behulpzaam, regelt alles.
In de meeste lodges zijn de huisjes naar een dier genoemd. Wij wonen in CHUI
luipaard, M&M in TEMBO olifant. Deze lodge is van het wat luxere type
en we hebben er 4 nachten geslapen.
29
januari. Vandaag blijven Marleen en Meindert in de lodge,
want Meindert moet bijkomen van alle dokterstoestanden en is nog lang niet OK.
Dus deze keer gaan wij met Khalifa het park in en maken we iets heel bijzonders mee.
We
hadden zoals gewoonlijk, van alles gezien, giraffen en zo, maar toen zagen we een
olifant die duidelijk een zere poot had. Er zat iets omheen, zo te zien een strik. Maar iets
anders dan bij de gate melden wat je hebt gezien kun je niet doen en er was
geen GSM bereik. Dus reden we
door en zouden dat later zeker melden..
Maar een kwartiertje later kwam ons een dienstauto van het park tegemoet
rijden. We stopten allemaal en wat bleek: de vorige dag hadden mensen
gemeld een olifant met een probleem te hebben gezien en nu waren ze naar
het beest op zoek, maar konden hem niet vinden..
En Khalifa wist, zoals altijd, precies waar de olifant te vinden zou
zijn, reed erheen en wij konden kijken naar een operatie op een
olifant in de bush!!
Echte EHBO: Eerste Hulp Bij Olifant....
Het verdovingsgeweer wordt klaargemaakt en in no time ligt het gevaarte op zijn
- gelukkig goede - zijde.
Eerst die strik eruit. Het ding is hartstikke dik, wel een
halve centimeter en het is niet makkelijk om hem door te knippen; daarvoor
was een betonschaar nodig. Maar uiteindelijk is ie eruit. Wat een
rotzakken eigenlijk die zulke dingen gebruiken!!
Vervolgens wordt de flinke wond met grof geschut schoongemaakt: er komen een
borstel en mes aan te pas ...
Wat een bijzondere ervaring! Ten slotte kunnen wij het slachtoffer nog even
voorspoedig herstel wensen, De dierenarts vertelt, dat olifanten hun eigen
medicijnen kunnen vinden en dat het beest over een week of 2 alweer behoorlijk
hersteld zal zijn.
Na de tamelijk grofstoffelijke operatie krijgt de zielenpoot een groot aantal
pijnstillende injecties en antibioticaprikken toegediend.
Tenslotte worden er bloed- en ontlastingmonsters genomen en
krijgt het dier een laatste prik, waardoor hij binnen een paar minuten weer
op de been is.
Het is niet echt een fijn gezicht, maar hieronder een paar
zelfgemaakte opnames, waarbij je de olifant hoort snurken tijdens de
operatie.
30 januari. De laatste safari-dag.
Mmm, beetje fris vanmorgen, zei Erna. Toch: 28°. Erna
had laten weten dat ze, als het kon, graag wilde honden zou zien. Die hadden
we namelijk maar één keer, lang geleden en heel in de verte, in Zimbabwe, gezien,
maar verder nooit. Wilde honden zijn er niet veel en zijn bovendien schuw.
Khalifa had
natuurlijk wel gemerkt dat wij snel uitgeput raken op hobbelige wegen en had
een bijzonder plan: wij vieren per boot naar het gebied waar de honden mogelijkerwijs
zouden zitten (4 uur varen), terwijl hij de dieren per auto zou opzoeken. Ze
waren trouwens al 4 weken niet meer in dit park (zo groot als Nederland!!!)
gezien.
Dus wij gingen naar de boot. Hieronder een kleurrijke groep mensen die
wachten op de pont.
We zijn niet zo héél gek op varen en bovendien stonk
het nogal naar benzine. Maar het is wel weer iets anders en we zagen
veel vogels.
Foto hieronder is van Khalifa Kassim.
Ko hanteert de 'dikke' camera, waarmee hij de vogels voor me
fotografeert. Ik Erna, gebruik een klein zakcameraatje, waarmee ik
o.a. graag macro-opnames maak en b.v. vlinders of bloemen
fotografeer.
Hierboven Ko bezig met die camera: in de achtergrond zie je hoe hoog het water
onlangs gestaan heeft en rechts: daardoor vernielde huisjes.
Onderweg veel vogels:
links witte reiger of Great egret, een foto van Khalifa en rechts Malachite kingfisher.
Omdat Marleens foto van de masked weavers veel beter was dan de mijne heb ik die
gewist en vervangen door de hare!
Hieronder een boom die er in de verte uitzag als een bloeiende magnolia, maar
vol koereigertjes bleek te zitten; geen enkele kop te zien trouwens!
Links: African fish eagle heet hij, maar visarend mag
ook ...
Je ziet natuurlijk ook
van alles waar je geen naam op kunt plakken!
Zoals watervogels waar Adri van Vogeldagboek zijn vingers bij af zou
likken ...
Links is spurwinged lapwing, een soort kievit; rechts blijft
onbekend, w.s. een of andere Sandpiper of oeverloper.. Maar wie weet waar Cor nog
mee komt.
Hieronder de fraaie goliath reiger, die wel 1m30 hoog kan zijn!
De onvermijdelijke krokodil - waar ik geen sympathie voor kan opbrengen - maar
onder een struik met oranje bloemen, die vaak langs het water te zien was. Combretum
constrictum.
Met een ander soort wever, maar welke?
We
hebben geen idee hoe hij dat allemaal doet: Khalifa stond op de afgesproken plek ons
op te wachten en reed in 5 minuten naar wilde honden. Die lagen verscholen
onder een verdroogde palmboom te slapen en waren amper te zien.
Maar met een beetje opjutten kwamen ze tevoorschijn en konden we ze goed
bekijken. Leuk!
Hieronder eentje naast een whistling thorn, een struik met scherpe dorens
en gallen erin. Die gallen zijn inmiddels verlaten en de bewoner is eruit
gekropen door een klein gaatje. Als het hard waait hoor je daarom gefluit
in de buurt van zo'n struik.
Morgen
terug, 4 uur rijden naar vliegveld, vlucht is om middernacht. We zagen op
tegen lange wachttijden op het vliegveld, maar Khalifa had al een plan gemaakt:
jullie
gaan niet meteen na het ontbijt weg; we blijven hier de ochtend. Lunch is al
geregeld en dan gaan we om drie uur op pad.
Vrijdag
31 januari. Rustig
aan: we hebben de tijd. Half
negen ontbijt en we mogen de kamer tot twee uur houden.
In vier uur reden we
via bushroad naar Dar, o.a. door een van de buitenwijken met allemaal
markten, mensen en lawaai langs de weg.
Op de foto een fruitwinkel, met op de voorgrond jackfruit. Stom dat ik niet even gevraagd heb wat dat precies was, want later vind
ik in mijn FRUITBOEK dat dat nangka is en dat, herinner ik me uit mijn
jeugd vlak ná het kamp, was een heerlijke vrucht ...
Onderweg zie je natuurlijk van alles. Zo zijn er vaak Maasai met hun
koeien te zien. De Maasai krijgen steeds minder ruimte om met hun koeien
te leven.
Een motorfiets is een gewild vervoermiddel. Het schijnt dat je ze
overal kunt huren. En daar moet dan optimaal gebruik van worden gemaakt:
met z'n drieën erop of twee met nog een enorme baal bagage! Ook geeft de
overheid motorfietsen aan jongeren die dan met $5 per maand moet worden
afbetaald. Goede stimulans om werk te zoeken.
Nachtvlucht vanuit DES. Zoals op de heenweg: heel vriendelijk personeel en
onappetijtelijk eten. Ook voor de terugvlucht was assistentie geregeld en aan
boord wisten ze ervan, maar niemand bij aankomst aanwezig. Er was nog een meneer
die assistentie nodig had en die moest door op een andere vlucht.
Toen er uiteindelijk een knul aankwam nam hij - terecht - die meneer mee en
zei, dat hij zó terug zou komen. Mooi niet. Na een half uur zijn Ko en Meindert
rolstoelen gaan zoeken. Over de KLM zijn we dus niet 100% tevreden.
Maar de reis was, hoe oncomfortabel soms ook, buitengewoon avontuurlijk en
we hebben enorm genoten. Erbij moet zeker vermeld dat het heel plezierig reizen
is met Marleen en Meindert. Dat gaat echt in opperste harmonie.
Ik - Erna - was in 1971 voor het eerst in Tanzania. Daar maakte ik toen, 's
morgens in alle vroegte, deze foto: het uitzicht vanuit Ndutu op de Serengeti
vlakte; de plek waar ik voor goed mijn hart aan Afrika/Tanzania en Ndutu
verloor. Hij zit altijd in mijn tas als een foto van een geliefde.
Naar bovenkant