Het is de bedoeling dat wij de Australiërs - Anne Claire, haar man en zoons -
eens in de anderhalf jaar zien. Ze waren hier in juli 2022 geweest en het was
dus onze beurt om naar Australië te gaan. Maar ... Australië kwam naar hier,
o.a. omdat ze graag naar de wintersport wilden en zo mochten we hen tijdens de
feestdagen om ons heen hebben. Bovendien 'hoefden' wij niet naar Australië en
dat schept mogelijkheden, toch?
Het idee ontstond om een dag of 10 naar een paradijselijk oord in Namibië te
gaan. Afrika staat altijd boven aan ons lijstje van heerlijk warme plekken.
Bovendien vonden Marleen & Meindert, goede vrienden van ons, dat ook wel een
goed plan en zo werd besloten met z'n vieren naar Namibië te reizen.
M&M waren nooit in Afrika zuid van Kongo geweest en ja, dan moet je toch
ook een keertje 'op safari' gaan = een groot wildpark bezoeken. Vnl Ko zette
zich aan het bedenken van een plan. Dat was in augustus vorig jaar!
Zo'n plan begint met het vinden van een geschikte vlucht en geloof het of
niet: dat was nog niet eens makkelijk. Dagvluchten naar Windhoek bestonden niet
meer en er werd besloten met Lufthansa te reizen, maar dan wel via Frankfurt. De
plaatsen werden NB al schaars!!! Ook de paradijselijke plek was al flink bezet
voor februari en we konden geen verblijf voor de laatste dagen meer regelen. Met
veel heen en weer overleg en geregel kwam het tot het volgende programma:
Vliegen naar Windhoek, daar één dag bijkomen van de toch altijd tamelijk
oncomfortabele nachtvlucht, één dag rustig in Windhoek en daar en dan op pad
naar heerlijke oorden en dat werden Toshari (in de buurt van Etosha, het grote
wildreservaat), Okunjima en Otjiwarongo, een rustig geheel, met niet al te lange
reisdagen. We vertrokken op 2 februari en waren al snel in Frankfurt. Wat een
gigantisch vliegveld! Behoorlijk onoverzichtelijk en mijlenver lopen!
Je moet uiteraard aan de koffie en zo. Soms kom je ook - heel
onverwacht - langs een kleurrijke sokkenwinkel!
Ko moest gaan nazoeken of onze koffer wel doorgestuurd was naar Windhoek (dat
was niet zo en hij kon het gelukkig regelen).
Toen kwam de nachtvlucht. Ik ben nog nooit zo grondig gefouilleerd als bij het
inchecken, zelfs onder mijn tegenwoordig korte haar werd ik bevoeld! De vlucht
zelf was lang; we zijn niet alleen samen ongeveer 330 jaar oud, maar waren ook
allemaal ietwat uitgeput na alle voorbereidingen. Ko en ik hadden lekker eten!
Het kopen van een plek met extra beenruimte heeft zo zijn voordelen. M&M
hadden gewone plaatsen en hadden het minder goed wat dat betrof.
Uiteindelijk kwamen we in Windhoek, haalden de huurauto op en reden naar ons
eerste onderkomen, Africa Kwela. Afgezien van het krap uitgevallen sanitair een
aangenaam verblijf. Het was lekker warm, de eerste muggen sloegen natuurlijk
toe, Ko werd NB gestoken door een wesp (leve de truc met de paracetamol!), maar
de bedden waren er heerlijk na zo'n moeizame nacht.
De volgende dag gingen we naar Daan Viljoen, een klein wildparkje vlak bij
Windhoek. Wat was het leuk om de verrukking te zien bij M&M bij het zien
van hun eerste Afrikaanse wild: een fraaie giraffe.
Al spoedig ook een paar gnoes/gnoeien? Heel
veel viel er niet te zien: blackfaced impala, neushoornvogels,
parelhoenders (guineafowl, kippen, noemen Ko en ik ze, zenuwelijers met
een blauwe kop met een rode uitstulping) en de gewone masked weaver, het
vogeltje dat van die mooie nestjes maakt. *) 24/12/'17
We konden er helaas geen koffie meer drinken, wel water kopen.
Bezoek aan de Craftsmarket in Windhoek, waar ze echt mooie
dingen hadden, maar die ging bijna dicht, dus veel tijd hadden we niet.
Volgende week nog eens proberen!
's Avonds hebben we heerlijk gegeten in de
Arebbusch Travelodge, niet ver van ons logeeradres. Er stond een bougainville in de tuin, die fraai afstak tegen de dreigende lucht.
Ja, het was regentijd en elke dag viel er regen, weinig of veel en vaak met
onweer. Geen probleem!
Bougainvilles bestaan in vele kleuren. De oranje vind ik
persoonlijk niks; de witte is mooi als ie net begint (zie 20/12/'17), maar
wordt lelijk als er bruine bloemen in komen; de felle paarsrode is wat
ordinair, maar staat leuk bij witte huizen en deze was gewoon mooi. Er
bestaat ook nog een zachtroze, de mooiste, alleen in echt tropische
gebieden, maar links lijkt er al behoorlijk op.. Ik heb er ergens een plaatje van, even opzoeken.
Zie: Costa Rica
27/1
De volgende dag gingen we op reis. Omdat we niet altijd terecht konden
waar we wilden wezen, moest de volgorde van de reis worden aangepast aan
beschikbare logeergelegenheden en we begonnen in Toshari, dat niet heel ver van
het wildpark Etosha ligt.
Het was ongeveer de langste rit die we gereden hebben, ongeveer 390 km.
Eerste stop in Okahandja, foto hieronder. Daar is een toeristenmarkt, met houten
olifantjes e.d. Best leuk, maar je wordt bijna overvallen door
verkopers, die allemaal graag iets aan je kwijt willen. Helaas kun je niet
van iedereen wat kopen, al zou je het hun gunnen.
Ook moet je, wat wij thuis 'tawarren' noemden, een Maleis woord dat
pingelen betekent, ik heb het van jongsaf (in Indië) meegekregen. Ik zocht een
dingetje voor om mijn nek bij een voor de reis aangeschaft jurkje, legde uit wat
ik zocht en al gauw had een jonge man gevonden waar mijn belangstelling naar
uitging. 650 dollar, dacht hij ervoor te vangen! Ik begon te lachen. Wat had ik
dan gedacht? Nou, 70 misschien! Ik kreeg het uiteindelijk voor 100 en zag het
later elders (in een winkel zonder afdingen) voor 90!
Daarna koffie met een hartig hapje bij de bakkerij aan de overkant en
tanken natuurlijk.De route die we zouden rijden op het kaartje links. Okahandja ligt
ongeveer halverwege Windhoek en Otjiwarongo / lodge Otjibamba.
Hieronder de markt in Okahandja. Lang gelden was het een veldje met
kleedjes en koopwaar, kleiner maar leuker dan al die hutjes met
plastic.
Daarna tanken, een foto maken van die leuke gele bloemetjes die Marleen en ik
steeds zagen vanuit de auto en door naar Toshari.
Deze gele bloemetjes zagen we veel langs de weg aan het begin
van de rit.
Later kon ik de naam thuis opzoeken in mijn Zuid Afrikaanse
plantenboekje: Tribulus terrestris:
...'n Plat rankplant met
veervormige blare en geel blomme. Die blare is klein en spits en die
blomme heldergeel. Die vrugte het 2-8 geniepsige dorings wat seer steek.
Duiweltjesdoring of Dubbeltjie.
Deze tijd van het jaar is het regenseizoen in Namibië We hadden er vrijwel
dagelijks mee te maken: heftige buien, vaak met onweer, maar, zoals al gemeld:
geen groot probleem.
We reden door naar de Toshari
lodge, halverwege Outjo en Etosha. Echt weer zo'n lekker plekje in een
mooi deel van Afrika: twee huisjes naast elkaar, gelegen in een soort tuin die
nog half bush was: met struiken, vogels en veel vlinders. Iedereen even
vriendelijk, lekker eten!
Clip Toshari
Hierboven een mooi paars bloemetje op een onscherpe foto (maar het is de enige)
en ik heb ook de naam niet kunnen vinden!
Tot vandaag, 28/2. Ik kwam op het idee om mijn geliefde 'Tuinboek voor de
tropen' eens te bekijken en vind daar Gynandropsis speciosa; had ik dat
maar eerder geweten, want dan had ik de plant beter bestudeerd. Daar is op
internet een heel leuk verhaal over te vinden van ene H. Schroo uit ... 1915!
Deze gynandropsis is heel interessant. Ik weet dus a) niet zeker of de naam wel
OK is, want de foto is te wazig en b) ik heb er niet beter naar gekeken. Hij
wordt in het artikel 'kattensnor' genoemd.
Het is vaak onmogelijk om namen uit te vissen: het vlindertje b.v., een
eindje hieronder, heb ik in flinke aantallen gezien op een struik met
onaanzienlijk lipbloemen, die blijkbaar veel honing leverde, want er zaten tig
vlinders bij. Welke? Moeilijk fotograferen ook nog! Later wél gevonden.
Vogeltjes kijken is ook zoiets: sommige zijn me bekend, zoals de Crimson
shrike. een klauwier met zwarte bovenkant en felrode borst, de Go-away
bird, die tamelijk algemeen is, de bulbul (zie hieronder), maar heel vaak is het
vrijwel onmogelijk om uit te vissen wat je hebt gezien als er geen expert in de
buurt is. Ik heb er - zeker weten, want vrij dichtbij - eentje gezien met rode
buik en groene hals en zo eentje (Narina Trogon) staat er ook in mijn
halfversleten boek uit 1987, maar komt in deze regio niet voor; tenminste niet
in '87. Toen hadden we ook nog geen halsbandparkieten overal in Nederland. Het
zou wel leuk zijn als er ter plekke lijsten waren met wat er waargenomen was,
zoals 'Waarnemingen' op internet!
Rechts: een frangipani? met hele stekelige stammen. Ik vermoed Pachypodium
lamerei of Madagascar palm. Frangipani is in de tropen heel algemeen:
boom met groot blad en geurende bloemen met 5 overlappende bloembladen,
meestal is de boom zelf bijna kaal als ie bloeit. Vaak op
kerkhoven.
Hieronder: een algemeen voorkomend vogeltje in het zuiden van Afrika: een bulbul
(van internet gepikt). Ze kunnen heel tam worden! Rechtsonder close-up van
acacia, de boom waar giraffen zo graag van eten. Ze hebben niks van die doorns,
maar als jij er per ongeluk op zo'n doorn trapt heb je kans dat ie recht door de
zool van je schoen gaat!.
De bijzondere bast en het blad van een veel voorkomende boom: de mopane.
Hieronder een onbekend vlindertje - leek op een monarch, maar
kleiner en de uiteinden van de voorvleugels waren doorzichtig - in de tuin en een
'Bobbie'=
Kaapse bulbul - hierboven - die komt drinken op een enorme pot met water.
Vlinders een naam geven is erg moeilijk als het over Afrika gaat, maar deze heb
ik gevonden: het is Acraea horta, een van de meest algemene vlinders van
zuidelijk Afrika. Ze zijn meestal te vinden op een heel giftige plant en daarom
zijn ze niet eetbaar voor vogels e.d. Ik zag er een heel stel en ze bezochten
een plant met onaanzienlijke, witte lipbloemen. Om de naam te vinden heb ik
zowat mijn hele vlinder-encyclopie moeten doorlezen. Weinig vlinders uit
Afrika!!
De volgende dag was er eentje met veel avontuur: naar Etosha! Heel vroeg op en
om 1/2 7 op weg met onze gids Ronaldo in een open terreinwagen. Dat is even afzien, hoor,
want het eerste stuk over asfalt, rijdt de chauffeur zo hard als is toegestaan en
dat kun je goed voelen in zo'n wagen! Het is koud en je raakt ietwat
uitgedroogd!
Na een km of 20 waren we er en hoorden bij aankomst,
dat de president van Namibië de vorige dag was overleden. Er was een plek voor
ingeruimd bij de receptie, met condoleance register, bloemen en kaarsjes. Hij
was een goede en geliefde president. Hage Geingob heette hij.
Natuurlijk zie je als je binnen het park bent allereerst de
geldende regels. Het is wel zo, dat
verreweg de meeste bezoekers zo graag hier komen en zo geïnteresseerd zijn, dat
er w.s. weinig overtredingen zijn. Ik heb alleen wel eens iemand in een auto
zien staan, maar ik heb b.v. nooit ergens rotzooi gezien. in heel Namibië trouwens niet,
uitgezonderd in de steden: nergens plastic in de struiken!
Al snel de eerste dieren: springbokken, een groep van jonge mannetjes in de leegte van het land. Het regent in deze tijd regelmatig, dus er zijn plassen in de weg.
De antilopen zijn niet onder de indruk van een stelletje toeristen.
Al snel wordt het interessanter. Een beetje ver weg: eerst de kont van een neushoorn, later het hele beest en er
was een kalf bij! Ronaldo, onze gids, zei, dat het een zwarte neushoorn was,
maar nu eerder lichtgrijs door rollen in het stof?
Er bestaat bij mij wel wat verwarring over neushoorns, want er was er toch eentje
zowat uitgestorven? Opgezocht: de noordelijke witte is bijna op! Er
zijn nog 2 vrouwtjes over. De rest wordt bedreigd, want de hoorn is populair bij
stropers, die ze voor veel geld kunnen verkopen in China en daar gebruiken ze
die als afrodysiac of zo.
De witte heet zo als gevolg van spraakverwarring: werd 'wide lip' genoemd en dat
werd verstaan als 'white lip'. Maar deze op de foto was dus een zwarte of
puntlip, haha! Je moet het maar weten. Later zagen we er nog een, ook met kalf
en dat was volgens de gids een breedlip.
Een dark chanting goshawk.
Een eindje verder zien we leeuwinnen, met niet goed zichtbare
jongen. Eentje komt dichterbij ... Ko heeft het gefilmd.
De (jonge? vrij klein, of juist heel oude? gele tanden ) leeuwin ziet er niet heel gezond uit en later
zie ik dat haar achterpoten ook niet optimaal functioneren. Op de foto
rechts kun je zien dat ze die gele tanden heeft.
Het had net geregend en er waren plassen in
de weg. Deze leeuwin besloot, vlak voor onze auto, daaruit te gaan
drinken. Zoiets is echt boffen, want leeuwen a) zie je niet heel vaak
en b) doen dan meestal niks. Het levert prachtige foto's op!
Na deze opwindende ontmoeting gaat de rit weer verder richting Halali, waar
we later gaan koffiedrinken / lunchen. Onderweg zebra's, zebra's die de
schaduw zoeken en zebra's die een zebrapad maken.
We hadden tegen M&M gezegd, dat het stikvol
olifanten zat in Etosha, maar geen olifant te zien. Er leven er ongeveer
2500. Die waren allemaal
naar het oosten vertrokken en dat was veel te ver om vandaag heen te
reizen! Wat een pech! gelukkig zagen we talloze andere dieren, zoals b.v.
de lawaaiige vogel linksonder, een black korhaan, ook wel 'helikopter'
genoemd om zijn bijzondere manier van dalen. En onverwacht ook Ko's
favoriet: de secretarisvogel.
Ko en ik hadden nog niet eerder hyena's gezien in Etosha. Deze in het gezelschap
van een jakhals! Ze waren doende met een of andere grote kop met
horens ...
Links Crowned plover, rechts: Abdim's Stork. Van de tweede zagen
we ergens een enorme groep, maar te ver om een behoorlijk plaatje te schieten.
Ik had ze vaak eerder gezien, maar nooit in een grote groep bij elkaar.
Beisa- of gemsbok (oryx) en black faced impala.
Er is in de nog tamelijk droge vlakte ook wel eens een bloem te zien. Deze hoort
bij de Hibiscusfamilie. Rechtsonder: nest van social weavers; vogeltjes
die met
z'n velen bij elkaar in één groot nest wonen!
Lunch in Halali, Ko en ik zijn er eerder geweest. Koffie en een sandwich,
grondeekhoorntjes, 'n lijster en neushoornvogels. Er is altijd overal wat te
zien en dan weer richting hoofdingang.
Dat was Etosha! Van alles onderweg natuurlijk!
We besluiten de volgende dag rustig aan te doen en in de lodge te blijven. Daar
is overigens ook van alles te zien, vogeltjes, vlinders en andere insecten,
bloemen: je hoeft je echt niet te vervelen. Bovendien heeft Ko iets geweldigs
bedacht: we gaan weg! Niet omdat we het niet leuk vinden, maar om naar olifanten
te gaan zoeken in het oosten van Etosha.
Met zijn gebruikelijk organisatietalent heeft Ko een lodge gevonden in Tsumeb, daar kunnen we morgen overnachten, nadat we olifanten zijn gaan zoeken in
het meest oostelijk deel van Etosha en dan kunnen we vanuit Tsumeb naar
Grootfontein en de meteoriet HOBA te gaan kijken. Goed plan. In Toshari doen ze
er niet moeilijk over, we krijgen zelfs de helft van onze al betaalde kamers terug.
's Avonds had ik gezelschap van een pas uit de pop gekropen nachtvlinder, die
nog niet precies wist wat te doen met het nieuwe lijf. Vooral de roltong was
blijkbaar ongemakkelijk!! Hij is een hele tijd bezig geweest met een stukje ui, maar had
later meer
profijt van de tong bij een stukje fruit.
Een prima lodge, Toshari, ik kan het iedereen aanbevelen!
Leuk winkeltje in Toshari, Marleen en ik kopen allebei
eenvoudige, maar zeer draagbare armbanden en ik een ijzersterke tekening van een
mestkever voor Ko.
Later zagen we er twee aan het werk: double shit....
En dus gingen we opnieuw naar Etosha. We gingen niet zo achterlijk vroeg
weg en kwamen op tijd in Halali, voor lunch en koffie! Met eekhoorntje,
hornbills en lijsters. En dan op zoek naar olifanten!
De eerste ontmoeting is tamelijk onverwacht: een meertje met flamingo's. Niet
eerder in Etosha gezien, maar in dit gedeelte zijn Ko en ik nooit eerder
geweest.
Kort daarná zien we de eerste olifant en later nog meer.
clip flamingo's
clip olifant
Op verse olifantenpoep zie je vaak vlindertjes. Deze zijn
geel met bruine streepjes. In Zimbabwe zagen we er ooit honderden op de
weg van Vic Falls naar Hwangue National Park en die waren fel geel.
Hieronder links een maraboe - lelijk maar nuttig, aaseter - en rechts
een drongo die de stokstaartjes zo voor de gek kan houden! (Hij doet het
alarmsignaal na. Dan schieten alle stokstaartjes hun ondergronds hol in
en kan drongo mooi de pas gevangen schorpioen opeten!)
We zagen hem goed, maar bij tegenlicht: Lilac breasted roller. Familie van de
Vlaamse gaai en een van de mooiste vogels die je veelvuldig ziet. Rechts: zo
ziet hij eruit, maar gepikt van internet.
Nu verlaten we Etosha en rijden naar Grootfontein. In de buurt is 80.000 jaar
geleden ongeveer een enorme meteoriet naar beneden gekomen, HOBA genaamd en die
gaan we bekijken. Hij bestaat voor het grootste deel uit ijzer, met kobalt
en nikkel. Ongeveer 2 1/2 meter in het vierkant.
Er staat een plasje water bovenop, met tig piepkleine vlindertjes
erbij, de kleinste is maar 1 cm of zo en ze horen zo te zien allemaal tot de
blauwtjes. Er is een roze blauwtje bij! Fotograferen
lukt niet.
We gaan met z'n vieren op de foto!
In de buurt staan ook weer interessante dingen, zoals een juju-lelie -
waarvan ik nu even de Latijnse naam niet weet - en een enorme vetplant, w.s.
een kalanchoë soort. Je koopt ze in allerlei uitvoeringen bij Ranzijn of
de Bosrand, met bloemen. Maar bessen heb ik er niet eerder aan gezien! Wel een meter groot!
Daar is de Latijnse naam Gloriosa superba.
De Hoba hadden Ko en ik eerder gezien, maar er is ook een geheimzinnig meertje
(Otjikoto - Deep Hole) in de buurt: in 1915 hebben Duitsers daar van allerlei
wapentuig ingegooid, vóór de capitulatie aan de Zuid-Afrikanen.. Het schijnt
heel diep te zijn, waarschijnlijk bijna 100 meter..
We kregen er uitleg over, maar ik, Erna, met mijn gebrek aan belangstelling als
het over geschiedenis gaat, stond te kijken naar de vlinders en de bizarre
slangen-cactus*) achter het meisje. Het werd echter ineens interessant, want zij
had een San-achtergrond en wist veel van de clicks in de taal van de bushmen.
Zo scheen er een groep te bestaan die 'boomslapers' worden genoemd en ze heeft
ons de naam, met click, geleerd en ik kon het bijna uitspreken! iets van: Hei!omn,
waarbij het uitroepteken de click is.
*) heel giftig, maar van de wortels konden de bushmen het sap drinken ...
Ko wilde M&M nog even laten zien hoe een typisch Afrikaanse stad eruit ziet,
dus reden we nog een rondje door Grootfontein.
Net als vorige keer dat we er waren was er nergens een tentje
waar je koffie kon drinken en we zagen ook alleen maar één Herrero
dame. Ik kan geen afbeelding regelen, maar misschien lukt het
Ko. Wel stond er nog ergens een jacaranda te bloeien met maar één
tak, maar toch!
In een supermarkt was veel aanbod aan ijsblokjes.
Voor de nacht had Ko ons een prima verblijf geregeld in Tsumeb: Haus
Mopane. Hieronder zitten we daar gezellig aan het ontbijt. Een prima
verblijf!
Met veel smaak gedecoreerd, een aantrekkelijke kat en
een guavaboom in de tuin! We hadden er in Nigeria een in de tuin, daarna
nooit meer gezien. Ik vind guava's heerlijk en drink graag guavasap,
helaas is het moeilijk te vinden. Smaakt een beetje als stoofpeertjes.
De volgende morgen gingen we naar Okunjima. Dat is een van de heerlijkste
plekken die er op deze wereld zijn en het eigenlijk plan was om alleen een
weekje dáárheen te gaan. Maar in augustus was het er al behoorlijk bezet en
konden we dat niet eens meer regelen!
Tot in de puntjes verzorgd, overal is
aandacht aan besteed en toch is het niet van overdreven luxe, er heerst vnl
een gemoedelijk sfeer. Bij luxe denk ik aan champagne en badkamers met een
groot bad en/of een jacuzzi, van dattum. Hier is de badkamer wel degelijk groot,
maar met alleen een douche, een enorm werkblad van geolied beton waar je ruim je
toiletspullen kwijt kunt en versiering van houten, uitgerekte, bontgeschilderde giraffen. De
w.c. is aan de andere kant van dat aanrecht, weer met van die leuke giraffen.
Groot, maar eenvoudig.
Je logeert in die grote kamer met uitzicht op Afrika, ik zou het niet anders
kunnen noemen, en kijkt, vanuit je bed, of vanaf je platje, naar droog veld met wat struiken, kleine bomen, gras, termietenheuvels
en soms loopt er wat langs: een springbok of een wrattenzwijn, of een heel stel
sabelantilopen.
We kwamen aan het eind van de middag aan en zouden 3 nachten blijven.
Links: er woont een hagedisje in de canvas stoel op het platje en rechts een
sabelantiloop.
Marleen aan het ontbijt en een voorgerechtje bij het avondmaal.
Een masked weaver
op de grond in de eetruimte en een boom met nestjes ervan!
Hoewel je heel goed alleen maar 'thuis' kunt blijven gingen we de volgende dag
op luipaard-safari. Onderweg erheen een stelletje bavianen en rechts een omheining, zoals die veel
gebruikt worden bij de diverse wildparken.
In Okunjima wordt onderzoek gedaan naar luipaarden en cheeta's.
In het gedeelte van de luipaarden leven er ruim 30, waarvan een aantal een
'collar' hebben waardoor ze gespot kunnen worden. Philip was onze gids, hier
links geeft hij uitleg.
Dit is luipaard Mawenzi, een mannetje van 13 jaar. Later zien we nog een wijfje, maar zij
laat zich niet goed fotograferen.
filmpje luipaard
Philip liet ons ook een 'wait-a-bit struik' (wag een bietjie) zien. Die heeft zulke akelige
dorentjes, dat je blijft haken in de struik en alleen met hulp of met
achterlating van je bloesje o.i.d. kunt loskomen en dat laat Marleen zien.
De struik komt voor in 'The gods must
be crazy' een heerlijke film van Jamie Uijs.
Ergens onderweg zat er een HAAS midden op het pad. Dat is ongeveer het laatste
dat je een wildpark verwacht. Hij ging er als een haas vandoor
natuurlijk ...
Altijd populair bij georganiseerd tripjes in Afrika: een 'sundowner'. Aan het
eind van de middag een stop op een mooi plekje waar je de zon kunt zien
ondergaan, en een drankje erbij!
Ik, Erna, ben niet zo van de drankjes, dus had ik gewoon 'water' gevraagd, maar
dat kon écht niet. Het enige dat ik verder kon bedenken (alcoholvrij bier was
alleen in de citroenvariëteit beschikbaar) was guavasap. En dat wordt dan
geregeld. Onvoorstelbaar aardig was iedereen!
Een ontbijt met een vierkant gebakken eitje! Ze maken eitjes als sunny-side-up
of omelet of scrambled, je hoeft er maar om te vragen. Het wordt voor je bereid
op een plaat; gegoten in een vormpje kun je je gebakken eitje in een vierkant
krijgen. Grappig.
De winkel, altijd bij elk resort, was uiteraard voorzien van echt mooie
dingen en niet heel goedkoop. Ik ben gezwicht voor deze gestileerde kudu. Op de
foto ziet het eruit als koper, maar in het echt is ie goudkleurig.
Rechts whitebrowed sparrow-weaver, vaak met z'n tweeën, en links een soortje
voor Adri van Vogeldagboeken: hij weet alles van dit type vogels, maar ik niet:
klein 20cm of iets meer. Wel een paar keer gezien, ook vorige keer dat we er
waren.
Een gezellige familie wrattenzwijntjes. Ik kwam er 's avonds een tegen op weg
naar onze kamer. Hij knorde tegen me!
Er waren ook overal sporen te zien. Zoals deze. Impala? Srpingbok?
Na deze opwindende middag nemen we een dagje rust ... en blijven gewoon de hele dag
kijken. Meindert gaat wandelen en zwemmen, Ko en Marleen wagen zich later ook in
het zwembad, ik kijk om me heen. Naar b.v. een hele grote sprinkhaan. Die is
prachtig, vooral als ie vliegt, want dan komen er roze en blauwe vleugels
tevoorschijn.
Ik zal niet snel een foto van mezelf publiceren, maar deze vind ik geweldig!
Berg ten voeten uit. Met de armbanden uit Toshari en wat w.s. een 'locust' is.
Van de sprinkhanenplagen. Deze was in z'n
prachtige eentje.
Ergens onderweg een (zoals ik bijna zeker weet) soort
gladiooltje. In mijn heerlijke, Zuid Afrikaanse boekje over de planten in
de bush van Zuid Afrika, staat er eentje die erop lijkt 'Een plant wat
hoofsaaklik langs de kust voorkom', maar daar zaten we een behoorlijk
eind vandaan!
'Die blomme is pienk of perspienk met donkerrooie merke in die keel
...' en op het plaatje in het boek zijn er meer donkerrode strepen op
elk bloemblad. Maar het zit in de buurt! Wat zou 'perspienk' zijn?
Perzikkleurig? Nee: Cor heeft het gevonden: paarsachtig roze.
Wat trouwens niet pleit voor 'soort gladiool' zijn de blaadjes langs de
stengel tussen de bloemen. Ik ga nog even verder zoeken!
Weer een naam gevonden, deze keer met behulp van Tjeerd: Sesamum
alatum. Komt in 'dry savannah' voor in grote gedeelten van Afrika en
wordt soms als voedselplant geteeld. W.s. komen de sesamzaadjes van
dit geslacht.
Nog één onbekende
te gaan, de wesp met de donkere vleugels. Hoornaar van het een of ander?
Foto's van samen eten genoeg. Deze, in Okunjima, is wel
grappig omdat je achterin grote KACHELS ziet! En die zijn ook nog áán
geweest, want ook hier kwam er op een middag een stortbui van jewelste
naar beneden en koelde het razendsnel af.
Heb je ooit zó'n mooie mier gezien? Ongeveer op ware grootte.
Als je in zuidelijk Afrika ergens buiten bent is er altijd wel wat te zien.
Geen mier, maar een mierwesp. Met een prachtige Latijnse naam: Multillida
quinquemaculata. Ik zou gezien moeten hebben dat zij - de vrouwtjes hebben
geen vleugels! - een beetje wollig was, maar dat heb ik helaas gemist. Die
vrouwtjes hebben een spannende ervaring in hun leven: zij worden door de
mannetjes mee de lucht ingenomen op hun bruidsvlucht.
Uitzoeken wat wát is vind ik altijd leuk! Ik zoek nog één bloem -
inmiddels gevonden - en de
wesp? hieronder.
Hieronder: wesp? of vlinder? Tegen de binnenkant van de 'carport' bij onze
kamer: een zgn. 'zakjesdrager'. Daar zit een soort rups in die zich bedekt heeft
met kleine takjes. Het fijne weet ik er niet van.
Hieronder een nyala. Of een kudu? Ik denk eerder de laatste, want een nyala
man is volgens mij donkerder en heeft veel haar onderaan zijn buik, een beetje
zoals manen.
Maar ook aan het paradijs komt een einde ... gelukkig nog niet aan de reis,
want we gaan nu nog naar Otjibamba in Otjiwarongo.
Ik moet even slikken als we er
aankomen, want er is veel wit en dat doet pijn aan je ogen. Maar ook hier is een
klein paradijsje, want de huisjes hebben een platje met zicht op 'wild' terrein
(waar je overigens niet af
mocht, behalve om weer naar binnen te gaan. Terecht trouwens, de 'bush' was van
de dieren) en als je daar zit kun je
ook zomaar een hele dag zitten kijken.
Zo lopen er b.v. francolins, een soort patrijzen, die m.n. 's morgens veel lawaai
maken, maar zich niet makkelijk laten kieken. En wat wij 'kippen' noemen: Helmeted
guineafowl, die je overal ziet.
We zagen hier ook een hele kudde Banded mongoose, maar die waren te ver
weg om te fotograferen en we werden ook geacht niet te gaan kijken ...
jammer.
Banded mongoose hebben we ooit op de
vuilnishoop van een hotel naar hartelust kunnen bekijken. Die wonen gezellig met
z'n velen, vaak in een oud termietennest.
We hebben een paar keer een beetje rossige soort - Yellow mongoose - gezien, een
eenling en die was zó weer uit beeld; de foto's komen van internet..
Links een lechwe bok, een fraaie antiloop met zijn
zwarte poten.
Hieronder 'Oupa', een tamelijk oude (donkergekleurde!) giraf, die heel
dichtbij komt drinken. Daarvoor moeten de voorpoten wijd...
Ik ben blij met de foto van de 'go-away bird'. Ik heb
hem vaak genoeg gezien, maar foto maken, ho maar! Officieel heet ie Grey
Louri'.
Ik zag hem voor het eerst meer dan 50 jaar geleden in een baobab in
Tanzania, waar hij doende was met de bloemen opeten! Nooit vergeten.
In Tanzania was het geluid Go away beter als zodanig te herkennen,
maar hier leek het er genoeg op om direct te weten wat het voor vogel was.
In Otjibamba zaten er een heleboel en Ko kon een heel behoorlijke foto
maken.
Een familie struisvogels. Ik vind het niet zulke mooie vogels, ze
zitten maar slordig in de veren, maar ze zijn wel geëmancipeerd: pa zorgt
voor de kleintjes, zij legt alleen de eieren. Nou ja, alleen? hij heeft ook
wel een paar vriendinnen die meedoen. Hij doet de rest. De dames komen
alleen af en toe kijken als ze een goede bui hebben.
Het grootste kuiken (van 24 eieren 5 kuikens) was twee keer zo groot als
het kleinste.
De koedoes/kudu's? kwamen regelmatig van het groene gras bij de sprinkler
grazen. Ko kon er eentje zowat aanraken!
Deze hieronder had een vaste slaapplaats: met z'n vieren in een grote bos dood hout.
Dat had ik de eerste
morgen gezien, direct bij het wakker worden, maar te laat voor de camera. Er zit er nog
één op de foto, moet je goed kijken!
De volgende morgen maakte Ko deze prachtige foto. Pied warbler.
Ik heb jammer genoeg mijn lievelingsdier, de bidsprinkhaan,
deze keer niet gezien, maar wel interessante andere soorten, een wesp? met
zwarte vleugels en een fraaie mier?.
Deze kan
ik niet thuisbrengen. Ik heb hem wel vaker gezien. Van Adri de Groot
krijg ik te horen dat deze hoort bij de 'veldsprinkhanen' of Latijn:
Acrida cinerea familie. En welke dan precies? Tja ... Cor: Truxalis
nasuta.
Ik kan nog niks vinden over waar die precies voorkomen en ik
weet niet meer waar ik ze van ken. Niet uit Nederland, dacht ik!
Marleen leerde mij een goeie truc om je koffers zuinig in te pakken: rolletjes
maken. Hieronder allemaal vuile was!
De rest had ik ook tot rolletjes omgevormd, maar thuis lagen alle rolletjes door
elkaar, inclusief minstens acht nog schone onderbroeken! Volgende keer
rolletjes, maar in verschillende tassen?
Ook Otjibamba is een heel aangenaam verblijf wat
dieren betreft; het eten was wat minder. En dit was ongeveer het einde van de
reis en we gingen weer op weg naar Windhoek.
We moesten nog wel wat tijd 'stukslaan'. Meindert ging naar het museum in
Windhoek en Marleen en ik naar de craftsmarkt. Ko ging mee naar de craftsmarkt,
maar zou Meindert bij het museum gaan ophalen. En toen brak het onweer los!!!
Tropische regenbui hieronder!!
Video
Met een beetje uitkijken zaten we later niet helemaal droog toch samen aan
de koffie, met onze blikken gericht op het folie plafond boven ons hoofd,
dat er uitzag alsof het elk moment kon breken ... maar ze wisten daar wel
mee om te gaan; een emmer bleek voldoende onder één straaltje water en
het plafond bleef heel.
Het was een fantastische vakantie, zo met z'n vieren. Dat moet je maar
afwachten. Maar er is geen onvertogen woord gevallen, geen gemier over financiën
of andere dingen willen doen. En het was bovenal enorm gezellig!
Er zijn nog allerlei open plekken waar nog e.e.a. toegevoegd kan worden.
De winkeltjes van het vliegveld van Windhoek hanteren hun
eigen prijzen en soms waren die verbazend laag. Zo kocht ik met mijn
laatste dollars nog 2 van die leuke armbanden en ik hoop dat Tonkie ze kan
waarderen!
Bij het vallen van de Afrikaanse avond met zijn spectaculaire
zonsondergang moesten we weer instappen.
De terugreis 's nachts viel mee. Maar het ontbijt in het vliegtuig was zó
onappetijtelijk dat ik het niet heb aangeraakt. Ik snap trouwens niet waarom de
thee aan boord altijd zo smerig moet wezen. Vandaag - 23 februari - zie ik dat
een croissantje in de Coöp in Garderen 39 cent kost. Op het vliegveld in
Frankfurt 3,50. Zonder iets! Maar ja, er was niet veel anders en we hadden het
ontbijt gemist.
