Frankrijk  2022
Vakantie 2022: dit is de eerste aanzet. Er moeten nog foto's bij.
Voor het eerst in dik twee jaar op vakantie. Extra special: Anne Claire kwam uit Australië over met de twee jongens. Bondy was al met hen naar de andere grootouders in Nieuw Zeeland geweest en moest nu werken. 

We maakten een tamelijk ingewikkelde afspraak: Claire zou met de jongens naar Spanje gaan om te kijken waar Tonkie - wiens partner Robert een oude molen met een gigantisch terrein in de buurt van Palamós heeft gekocht -  t.z.t. misschien zou neerstrijken en dus besloten wij om hetzelfde te gaan doen in dezelfde tijd! We boekten allemaal voor een paar dagen hotel van zondagavond t/m woensdagmorgen.

 

Vervolgens begonnen wij met het organiseren van een trip eromheen, d.w.z. ik verzon iets, Ko boekte hotels en bedacht de route. En zo gingen we de 15e op weg, eerst naar vriend Wijbe en Loes, zijn vrouw, die een ander huis dan waar ze eerst bivakkeerden, hadden betrokken in noord Frankrijk.

We reden via Antwerpen met files, Brussel met files en Philipville met een Delhaize - want daar kun je kervelsoep inslaan - naar Wijbe en genoten daar van gezelligheid en een lekkere lunch buiten in de zon. 

We logeerden in Rozoy-sur-Serre, bij Nederlanders die daar chambres d'hôtes (Au Chapitre) hadden. Prima plek; er was een leuke kat (Turkse van) en vers geperst sinaasappelsap bij het ontbijt. 

Zaterdag 16 werd een lange dag: een rit  naar voorbij Clermont Ferrand en daar logeerde we in een kasteel. Ook onder beheer van Nederlanders, die w.s. allemaal van 'Ik vertrek' zijn. Het was een beetje een bende, want er hoorde ook een camping bij met veel schaars geklede Nederlanders. Binnen veel prullen en daar was nogal wat kerstmateriaal bij ... Wat een werk om dat allemaal min of meer stofvrij te houden.  En stof was er genoeg, zo te zien!  Heel lekker gegeten. (Chateau La Grange Fort in les Pradeaux)

 
De rit door Frankrijk zou heel lang worden. Je moet er echt met enige regelmaat even uit, benen strekken, koffie drinken, tanken, wat eten.

Lekker om mee te nemen is goed pittige, koude gehaktballetjes. Je koopt er een klein stokbroodje bij en maakt daarmee een prima sandwich. Vroeger nam ik ook wel knoflooksaus mee.

 

Zondag 17 gingen we dus naar Spanje. Via de befaamde brug bij Millau naar min of meer bekend terrein in zuid Frankrijk. We zouden later bij vrienden in Maraussan gaan logeren en hadden voor hen een stuk lekkere, Nederlandse, oude kaas bij ons en die zou er niet beter van worden om nog een paar dagen in een warme kamer in Spanje te liggen. Even langs Maraussan was maar een paar kilometer om en Ko besloot de kaas vast even langs te brengen. We belden dus aan bij Antoine en vroegen hem of we te vroeg waren ... Hij trok wit weg, maar gelukkig kunnen we met hem wel zo'n grapje uithalen. Kaas afgeleverd en een glas water gedronken, want

            CHALEUR FORTE:   HYDRATEZ VOUS!

hing er regelmatig boven de autoroute! 

Op  zaterdag en zondag mogen de meeste vrachtwagens niet de weg op en het was tamelijk rustig, maar bij het begin van de autoroute vanuit Spanje - aan de overkant dus - stond een gigantische file van mensen die w.s. van vakantie terugkeerden. Onthouden voor de terugweg. Alles ging verder goed, maar de finca waar we gingen logeren was een beetje moeilijk te vinden. We hadden anders kunnen rijden, maar vooruit: we kwamen er toch wel. En daar waren de kinderen en kleinkinderen! Wat een feest om hen weer te zien na 2 1/2 jaar!
We hebben er niet eens veel gedaan, daar op dat paradijselijke plekje: er was een zwembad en een groot terras met parasols.  Tonkie en Claire hadden met de kinderen een appartement en wij een kamer in het hotel. We hebben veel tijd doorgebracht op het terras, 's morgens aan de koffie,  in de late middag met z'n allen aan de maaltijd. 

Jacob is nu twaalf, maar gelukkig heeft hij geen moeite met knuffelen met zijn oude oma! Hij begint iets te begrijpen van het tamelijk lastige dominospel 'nossen' dat we veel gespeeld hebben. Ik verlies nog van Tonkie (ik verloor ALIJD van Guus, die dol op het spel was, maar kan gelukkig nog nét van Jacob winnen, maar niet altijd!
Abel is niet zo van de spelletjes. Hij is dol op zwemmen. Hij is ook overtuigd vegetariër. Abel staat ingeschreven bij een modellenbureau en heeft laatst uit eigen beweging geweigerd om mee te doen aan een reclame voor iets als 'plofkip' of iets met varkensvlees! Bravo! In het hotel deden ze veel moeite om hem lekkere dingen voor te schotelen. 
Tonkie en Claire eten ook geen vlees, Claire eet wel vis en Tonkie eet wat de pot schaft als ze ergens mee-eet, want ze doen er niet moeilijk over. 
Toen we nog in Frankrijk woonden was er het laatste jaar veel te doen over een schadelijk rups, die palmbomen at. Mary, onze Engelse vriendin daar, had palmen in haar tuin en was verplicht er een (duur) 'mannetje' te laten komen om de rupsen onschadelijk te maken!
Midden op het terras van Finca Bel Lloc een groep lage palmen en minstens 10 wel heel mooie vlinders die eromheen dwarrelden!! 
Onderweg naar 'De molen' kwamen we zo'n leuke kudde schapen, en een paar geiten, tegen. 

'De molen' noemt Tonkie het a.s. onderkomen. Er moet nog heel veel gebeuren. Ze waren nu bezig met het zandstralen van de muren binnen en het was er dus tamelijk stoffig en zo. Van sommige stukken - foto rechtsonder - kun je toch al goed zien hoe aantrekkelijk het er is. Het is van oorsprong een molen waar met waterkracht graan werd gemalen. Er loopt een rivier langs, maar daar zat nu even geen water in! Het terrein is iets van 150 hectare, ze hebben de ruimte.
Hieronder een al schoongemaakte muur, met ervoor hun tijdelijke 'keuken'. Tonkie vertelde, dat ze nu, na 'n jaar!, ongeveer wist hoe het hoofdgebouw in elkaar zat. Ik heb Tonkie trouwens maar 2x eerder in een jurk gezien, bij de begrafenis van mijn vader en bij de bruiloft van Anne Claire.

Iemand had me gevraagd een doosje slaappillen uit Spanje mee te nemen. Geen probleem, denk je. We moesten flink zoeken naar een apotheek ... De eerste die we vonden beschikte niet over het gevraagde merk; de tweede was gesloten; de derde was verdwenen en gelukkig: de vierde had wat we zochten!

Aan alles komt (helaas) een eind, we moesten helaas afscheid nemen van Anne Claire en de jongens. Woensdagmorgen vertrokken we naar St Chinian. Stop in La Jonquera, waar een enorme belastingvrije supermarkt is, met gigantische hoeveelheden drank. Helaas geen jenever, maar wel Calisay en Ambassadeur. Ik drink nauwelijks, maar voor beide ben ik 's avonds laat wel te porren! Jenever kun je ook in Nederland kopen ...
Maar ze hebben hier ook de overheerlijke olijven met ansjovis en we zijn met de auto, toch?
Vlak voor de grens staat er, rechts als je richting Frankrijk rijdt, een soort gebouwtje bovenaan een hoge, steile trap. Doet aan een Mexicaanse tempel denken.
De files, die op de heenweg aan de andere kant stonden bij de payage, waren er deze keer niet en we waren al snel in een vertrouwde omgeving. We reden via Narbonne en Coursan, met zijn nog altijd mooie bloembakken. Bijna niks veranderd in de laatste 5 jaar!
.

Om een uur of 11 hadden we een afspraak met Marleen en Meindert. Serendipity!!! Marleen had een vriendin in Amerika, naar wie ze regelmatig Nederlandse boeken stuurde. Die vriendin was inmiddels de 90 gepasseerd en had besloten bij haar dochter in Frankrijk te gaan wonen. M & M gingen naar Frankrijk om haar een laatste bezoek te brengen. Half juli ... Waar in Frankrijk? In St Chinian!!
We troffen elkaar bij 'Le Balcon' op de markt, want daar kun je elkaar onmogelijk mislopen. Ik heb nu nog geen foto's, maar die zijn er vast wel. Het was in ieder geval erg gezellig, we aten frietjes en heerlijk ijs, we gingen even naar ons oude huis kijken (niks aan veranderd) en dat van Cor, wel veranderd, de voortuin was min of meer weg, jammer. Maar er was niemand thuis, dus ik kon best even Cors fraaie kunstwerk van de tijd en de hagedis laten zien. Nu, 2/8,  inmiddels wel.
 

Bij Antoine en Monique werden we allerhartelijkst ontvangen.
Ze hadden allerlei bekenden uitgenodigd: Linette en Lydie, 2 dames op leeftijd en allebei ongelofelijk aardig. Plus Didier, die we wel kennen, maar niet heel goed en zijn vrouw, die we niet kenden, en nog ene Jeanine, ook alleen bekend van gezicht. Ze doken allemaal gelijk het zwembad in! Onder Linette, Monique, Chantal en ik. Rechts Lydie, Antoine en Jeanine.

Monique had veel werk gemaakt van de maaltijd en zoals gebruikelijk in Frankrijk, ging het gesprek aan tafel over eten. Paella, arme Ko. Het zag er wel prachtig uit. Tiramisu met fruit als toetje, erg lekker.

De volgende dag gingen we met z'n vieren (de vierde man was de partner van Antoine) bridge bij 'les Olivans'. Mevrouw O. liet zich niet zien, ze is bang voor eventuele corona; zij is heel actief in de Franse bridgewereld, zoiets als Ko hier.
Ook daar veel bekenden - Lidie en Linette! - maar ook ene Luc, die ons enthousiast begroette. Ko en hij haalden herinneringen op aan een spel dat we een jaar of 20 geleden tegen elkaar hadden gespeeld, iets met 6 schoppen,  en allebei nog wisten! We eindigden in het midden met precies 50%, met een zeer aangename middag en 2 slams, één in ruiten en het andere, het laatste, in sans atout en ik maakte er 7. Mooi zo.

Leuk dat de boards andere kleuren hadden dan bij LBC. De onze zijn vooral rood, groen, geel, oranje en donkerblauw.

Onderweg vaak aantrekkelijke velden met zonnebloemen.

Donderdagmorgen reden we verder, naar Tarare, in de buurt van Lyon, richting Duitsland. Ko had weer iets fantastisch uitgezocht, een 'manoir'. Een buiten met pauwen, waarvan eentje bij zijn rui zo'n fabelachtig mooie veer had laten vallen, wow. Ik moet er nog een goed plekje voor vinden, want de kleuren komen het best tot hun recht als hij horizontaal is ...

De vloer van onze kamer was belegd met fraaie tegels, er was een douche met een beeld van een blote juffrouw, een bijzondere kraan aan de wastafel en de gastheer was een zeer beminnelijk persoon.

's Avonds gingen we ergens eten: tot ons genoegen was er in Tarare een Indiaas restaurant. Lekker hoor!

Toen we bijna thuis waren vielen de eerste druppels van wat mijn vroegere Franse buurvrouw een 'bel' petite orage' zou hebben genoemd. Want het was wel erg warm geweest al die tijd.
De volgende dag, zaterdag, zou er in de tuin van het manoir een Islamitische bruiloft gaan plaatsvinden en allerlei lieden liepen te sjouwen met stoelen en tafels en zo. Omdat we daar zo'n last van hadden gehad -??? - hoefden we niet voor het ontbijt te betalen. Dat overigens met alle gasten aan één lange tafel plaatsvond en daardoor heel gezellig was.

En toen naar Duitsland via de Elzas. Af en toe uit de auto om te tanken of voor koffie. Omdat we genoeg tijd hadden gingen we kijken in Colmar en Requerir. Ik herinnerde me van lang geleden, dat daar huizen waren met in levendige kleuren gestuukte gevels waren, versierd met bloemen in bijpassende kleuren. Dat was niet meer zo, of we hebben ons vergist in het stadje waar dat was. Maar bloembakken genoeg en hier met  een heuse kolibrievlinder, maar je moet wel goed kijken!

Ons laatste hotel was in Duitsland, ter hoogte van Straatsburg. Braaf hotel, maar te dik dekbed, zie 'Hotels'. Wat ik wel zeer kon waarderen is een soort vergrootglasspiegeltje in de spiegel van de badkamer. Erg handig bij het dagelijks druppelen van je ogen!
Ko kon aan zijn geliefde goulashsoep, ik was meer van de gebakken aardappels en een biefstukje. Ik wou dat ik wist hoe ik de gebakken aardappels, ooit gegeten in 'Lindenhof' ergens meer in oost Duitsland, kon maken. Deze waren OK, maar niet opwindend.
Cantharellen, wanneer kun je die nou eten ... , maar jammer genoeg te lang gebakken.
Onze laatste bestemming was het nieuwe huis van Cor, in Keulen. Het zag er weer geweldig uit, laat dat maar aan Cor over. Ik zou nooit ophangen of neerzetten wat hij ophangt of neerzet, maar heb mateloze bewondering voor zijn keuzes. Hij had o.a. een ongelofelijke tafel. Die had hij gevonden via MP in België. Grote tafel, ingelegd hout op een bijzondere manier, met een glazen plaat. En die gaat ie dan in België halen! Geweldige wandkleden, uit een kerk! Wat een vondst!

Het was ook fijn om Werner weer te zien, was al een tijdje geleden.