Vakantie Curacao 2023

Curaçao 2023

Curaçao 2023: in bewerking.

Op mijn verjaardag reisden we af naar Curaçao, waar ik altijd al graag eens heen had gewild. Nu was er een bridgereis in de aanbieding, dat maakt het voor Ko direct een stuk aantrekkelijker. Voor mij meer jeugdsentiment, Papiamentu en nieuwe vogel(tje)s, maar bridgen is ook leuk, natuurlijk.
De bridgereis werd wegens gebrek aan belanstelling gecanceld en aan ons de keuze: toch naar Curaçao met wat prijsreductie of geld terug. Van de mensen die zich hadden aangemeld wilden er 8 toch naar Curaçao en met 8 mensen kun je prima bridgen!

De vogel op de foto die Ko maakte is een troepiaal.

11 januari. Een reis per vliegtuig is nooit leuk. Je zit hutjemutje, lastig eten als je weinig ruimte hebt en met maar één bruikbare hand nog lastiger en de hele reis over de zee is doodsaai op je screen met zo'n vliegtuig en een kaartje. Ga je naar Zuid Afrika dan ken je tenminste nog kijken waar je overheen vliegt. Timboektoe of zo!
Maar ik had wel een heel leuke buurvrouw. ze was een jaar of 40, half Surinaams, half Frans, en hield zich bezig met internationaal transport van allerlei zaken. Als ongeveer enige vrouw in een mannenwereld. Altijd op weg! Ze moest de avond dat we aankwamen nog aan het werk! Maar ze ging ook bezoek bij de ouders van haar Antilliaanse vriend.
We hebben over van alles zitten praten, o.a. dat slavernijverleden. Ik kreeg het idee, dat het wel degelijk leefde bij mensen, maar meer als verkapte jaloezie: die rijke witten hebben hun geld verdiend door het werk van hun slaven en nu kunnen zij luxueus vakantie vieren hier, maar wij kunnen dat niet betalen.

Maar er zijn aan boord ook films te bekijken en laat nou een van die films Three thousand years of longing zijn. Met als extra special dat je de film stil kan zetten. Zo kon ik kleinzoon Abel bekijken, die ik in de bioscoop gemist had (het was ook maar een héél klein beetje Abel).

Zij, de vrouwelijke hoofdrol, vertelt dus aan die mannelijke hoofdrol/ Idris Elba/djinn die uit die fles komt, dat ze, toen ze klein was en astma had, getroost werd door een denkbeeldig vriendje, Enzo. Dat was Abels rol. Hier rechts zit zij dus, als kind en met haar rug naar je toe, aan haar inhalatie-apparaat en komt dat vriendje in beeld, die troost haar en verandert dan héél eventjes in de echte Abel en dat had ik in de bioscoop gemist, want het duurde twee seconden of zo. Maar in het vliegtuig hen ik er een stuk of 10 keer naar kunnen kijken, beeld stilgezet en foto's van het scherm gemaakt.

Oma blij! Laatste foto is van haar dagboek, dat om een of andere reden in vlammen opgaat. De film is allang weer uit de bioscoop wegens gebrek aan belangstelling ...

Ik had 3 jaar naar de film uitgekeken. Nou ja, dat was minder dan drieduizend en de film was best aardig.

Uiteindelijk kom je altijd aan, het was op Curaçao donker, ik was nog steeds maar jarig, we haalden de auto op en Ko, die nooit ergens bang voor is, reed door het donker, in een onbekende auto met nog schakelen, in een onbekend land, naar het onbekende hotel. Daar kregen we een prima kamer, met maar één negatief kruisje op de lijst van dingen die in hotels mis kunnen zijn: flinterdun toiletpapier. Maar doorgewinterde reiziger als hij is had Ko een degelijke 4ply rol van de Action bij zich!

We kwamen terecht in een reusachtig hotel van Corendon. Rond de 1000 gasten?, 400 man personeel, zwembaden, strand, zo'n toren met grote waterglijbanen, van dattum. Niks voor ons! Maar dat viel enorm mee.

Bij aankomst kregen we een polsbandje en daarmee had je toegang tot alles: ontbijt, lunch, avondmaaltijd, keus uit tig gerechten, snacks, drank, ijs, noem maar op. Het eten was verrassend goed, iets beter toen we aankwamen dan aan het eind van ons verblijf, maar prima, met een enorme keuze, veel sla en fruit en vis. Veel taart ook. Iedereen even vriendelijk!!!

Hierboven rechts de algemene eetruimte, met vaak uitzicht op een gigantisch cruiseschip, of zelfs twee, dat/die daar een dag lag/lagen. Weinig reddingsboten ...

Er zijn meerdere zwembaden en er is strand. Zoals Hollanders betaamt leggen veel gasten 's morgens vast hun door het hotel verstrekte badlaken op een stoel bij een van beide en gaan dan iets doen en houden zo een stoel bezet!

We hebben ons een keer in het zwembad natgemaakt en hebben een keer gepootjebaad/pootjegebaad? in de zee. Ik kan niet meer goed zwemmen, merkte ik in Spanje afgelopen zomer, en die ene enge hand maakt me niet zekerder. Ko is ook geen liefhebber van te water zijn.

De eerste dag gaan we op zoek naar een kaart. Dat blijkt niet eenvoudig, want bij een benzinepomp is geen winkel en een boekhandel is moeilijk te vinden Ook het winkeltje van het hotel heeft niks. Na een ochtend zoeken vinden we er uiteindelijk eentje. Onderweg maken we kennis met het meest algemene landschap, met - onverwacht - veel cactussen. En veel, vaak saaie, zee.

In een supermarkt geen kaart, maar wel onbekend fruit. Links is een citrusvrucht. Schijnt heel zuur te zijn. Rechts zijn geen mega kiwi's. Ze zijn hard en ongeveer 15 cm. Helaas geen doekoes ...

In Willemstad veel aantrekkelijke, goed geschilderde gevels in vrolijke kleuren en ook daarbuiten vaak vrolijke huisjes.

In het hotel woont een aardige, en naar mijn smaak heek mooie, poes die af en toe een aai komt halen.
's Avonds spelen we bridge. We zijn met z'n achten, goed voor een miniviertallenwedstrijd. Ene E. heeft alles geregeld. Zij is bekwaam en doet (zonder overleg) het werk - hoeft Ko eens een keertje niet - maar ik vond haar behoorlijk kattig, in tegenstelling tot W. op de foto, die ik erg aardig vond, net als haar partner. Het is prettig om 's avonds iets te doen te hebben. Er was trouwens iedere avond entertainment in de vorm van muziek, vaak lawaaiig, maar ook kwam Atardi een keer langs, het 2e volkslied van Curaçao; componist Rudy Plaate.

Rond het hotel, ook in de eetruimte, massa's duiven. Niet zo'n goed idee.

Ook crackles kwamen vaak binnen, zoiets als onze spreeuwen, maar slanker. Hieronder

.Mijn hart werd gestolen door 2 soorten vogeltjes: een smaragdgroen kolibrietje van een cm of 6, dat foerageerde op Russelia equisitiformis (ik weet geen Nederlandse naam) waar veel honing in zit. Helaas werden ze later gesnoeid, met bloemen en al.

Het andere heet suikerdiefje of bananaquit en had ik al eerder gezien in Costa Rica, maar nog niet in actie. Heb je koffie met taart, dan komen ze al gauw aan die taart snoepen!

Eerst zitten ze op het snoer van de verlichting te loeren en al snel komen ze bij je aan tafel zitten! Gemorste suiker wordt met een scheef koppie van de tafel gegeten! Hartstikke leuk.
Afgezien van deze aanwezigen waren er nog piepkleine duifjes, 15 cm of zo en niet erg schuw, die af en toe tussen wat Ko de vliegende ratten noemt liepen.

De volgende dag gingen we naar de westpunt. We zijn geen strand-, zwem- of snorkelmensen, dus vonden er niet veel aan, maar er was een bruine pelikaan en een zeeschildpad. Vroeger vond ik snorkelen trouwens geweldig, maar ik durf niet meer.

Op de terugweg kwamen we langs het Christoffelpark, waren te laat, maar mochten lekker blijven zitten onder een grote boom, met zicht op mockingbirds, die boven je hoofd een beetje lijsterachtig gingen zingen, troepiaal en een Rufus collared sparrow, een musachtig vogeltje, maar iets knapper en behoorlijk tam. Goede foto van internet.

Er zijn niet veel uitspanningen te vinden op Curaçao. Van die lommerrijke plekjes met een mooie tuin vol bomen en bloemen, vogeltjes en vlinders, waar je de hele (mid)dag kunt blijven zitten terwijl je koffie drinkt, iets eet, een boek leest of met je kijker de vlinders bestudeert. We vonden er onderweg eentje, Bohémi genaamd, namen plaats op het terras, bekeken de vlinders, aaiden de poes. Maar toen er na een half uurtje nog nooit iemand was langsgekomen zijn we maar weer weggegaan. Later bleek, dat je er 's avonds kunt eten. Is het donker, zie je niks van die tuin en zo!
Ook De buurvrouw - leuke naam - leek op een lekker-buiten-zitten plekje, maar wederom niemand thuis, Roze Ixora - nooit eerder gezien, ik ken de struik in oranjerood en geel - in de tuin.

In het hotel kon ik bij een pedicure terecht. Wat een uitkomst, want met maar beschikking over één hand kun je onmogelijk je teennagels - keihard bij oude mensen - verzorgen en ik was inmiddels 2 maanden 'gehandicapt'. Ik was nog nooit bij een pedicure geweest. Mijn handen kregen ook een beurt, hoewel ik met één hand en een beetje moeite wel mijn nagels kan vijlen.

Iets cultureels moesten we natuurlijk ook doen. Dus op naar het slavernijmuseum. Het hing er vol hals- en handboeien. Maar veel nieuws viel er niet te vinden. Aardig slavenhuisje, piepklein, maar gezellig beschilderd. Een met veel geduld nagebouwd model slavenschip.

Er waren nog wat mooie voorwerpen uit Afrika te zien, maar geen goede foto gemaakt. Daarná in café wat gedronken, ik klappermelk, zonder suiker!, Ko koffie. Een muur was heel aantrekkelijk gemaakt met alleen bladplanten in onzichtbare containers.

Maandagmiddag werden we verwacht in de bridgeclub van Willemstad. Met alweer een aardige kat.

Helaas waren de dames waar we de eerste tafel tegen moesten spelen helemaal niet aardig. Ze begingen wat in onze belevenis de ergste zonde is aan de bridgetafel, t.w. je tegenstanders volslagen negeren. Er werd zelfs nauwelijks gegroet. We gaan niet terug op woensdagavond!

Hieronder: prachtige rode bloemen aan een boom. Ik weet nog niet welke boom. Later: mogelijk Tecoma 'Bells of fire'.

Een middag brachten we door in een tentje met cola, op een aantrekkelijk plekje, Caracasbaai. Er zat een duif, die ik graag wilde zien: bare-eyed pigeon.

Dat grote oog maakt hem niet heel mooi, maar wel die prachtige zilveren veertjes in zin nek.

Afgezien van de hordes vliegende ratten waren er veel soorten duifjes. De twee op de foto waren superklein, 15 cm of zo, maar dat kun je op de foto niet ziet. Er was er eentje, formaat Turkse tortel, met een subtiel oogstreepje vanuit de buitenste ooghoek, als make-up van Nikki's Tutorials.. En ik heb er eentje gezien die vrijwel egaal kleur Turkse tortel was, geen zwart nekbandje, die een zeer droevig geluid maakte.

Zoals altijd heb ik veel plezier beleefd aan het zien van 'nieuwe' vogels.
Maar ook aan de taal van Curaçao, Papiamentu, waar ik kennis van nam in mijn studententijd en nog eens een tijdje college gelopen in Leiden. 30 jaar geleden, dus veel weer vergeten.

Papiamentu valt vaak te herleiden tot Nederlands, Engels of Spaans. Ik kan een eenvoudig boekje lezen. Grappig: Kerstmis is Pasku in het Papiamentu, vlag is bandera en dat kende ik nou weer uit het Swahili! Woorden die ik niet thuis kon brengen waren pretu = zwart, en plaka = geld. Maar voor geld kun je ook sen gebruiken!!
Hieronder is duidelijk! Overal vind je opschriften in het Nederlands. En soms ook een gewone Nederlandse paardenbloem.

Samen hebben we vooral genoten van het heerlijke weer: warm met een lekker windje. Van het heerlijke eten in het Corendon hotel: knapperig gebakken spek bij het ontbijt, verse ananas, goddelijke garnalen bij het diner (later niet meer) en Ko is lekker aangekomen! Je kon als je wilde, de hele dag allerlei verrukkelijke taart eten. Ook was het fijn om helemaal niks te moeten.

Af en toe zag ik ergens een struik met dotten witte bloemen. Niet heel mooi, maar wel onbekend. Maar zoals wel vaker: een auto achter ons en geen plek om te stoppen.

Uiteindelijk zag ik er een toen we een keer lunchten (lekker, Pom aten we, Surinaams) en het bleek een soort Franchipani te zijn. Geen boom, maar een struik, met ander blad dan de boom, smaller en met een inkeping. De bloemen zitten ook dichter op elkaar. Hij heeft een andere naam en die vind ik nog wel. Ja: Plumeria pudica.

Zomaar een hagedisje bij onze kamer. Met hele dunne tenen.

Tot onze verbazing was het in dat enorme vakantiepaleis: ondanks de vele gasten niet overvol; was er, ondanks de vele kinderen geen eindeloos gekrijs om je heen; waren er, ondanks dat er vrij drinken was geen stomdronken jongeren; werd er weinig gerookt. De mensen van de bediening waren allemaal even vriendelijk. We hebben sowieso maar één keer een onvriendelijke meneer ontmoet. En die twee dames.
het enige dat vervelend was waren kleine, niet zoemende, geniepige muggen, die ook overdag toesloegen als je even ergens in de buurt van beplanting stilstond.

Tanken! Hoe moet het? Zo: eerst betalen, dan tanken. Geld terug als je te veel hebt betaald. De benzinepomp hier heet ASO.

Als liefhebbende oma wil je natuurlijk een kaart sturen aan je kleinzoons als je in een ver land bent. Dat gaat hier zomaar niet.

De winkel van het hotel heeft ansichtkaarten, maar geen postzegels. Ook bij de receptie hebben ze die niet. Wel op het postkantoor in Willemstad. We willen trouwens ook wel een boekwinkel en vinden die uiteindelijk in een grote, moderne shopping-mall. Verdraaid, ze hebben er boeken, een klein Papiamentu woordenboekje én postzegels. Maar geen ansichtkaarten. Hoewel ... in een hoekje vinden we er een paar, niet veel soeps, maar wel heel goedkoop. We schaffen er eentje aan voor 10ct = 5€ct. Postzegel erop. Nu nog een brievenbus. Daarvoor moet je op het postkantoor in Willemstad zijn, maar we hebben geen zin in zoeken. Op het vliegveld is nóg een brievenbus, zeggen ze. De kaart wordt bewaard voor de terugreis.

Op een dag gingen we weer terug naar het Christoffelpark, nu vroeg genoeg. Het was tamelijk druk en we zagen niet veel. De bloeiende morning glory was hier niet het gebruikelijke helblauw, maar roze. We troffen een keer een jeugdige leguaan op de weg. Bij de boom waar we de vorige keer zo lekker hadden gezeten waren nu minder vogels, wel een troepiaal die uiteindelijk op de tafel kwam zitten en heel donkere, musachtige exemplaren, die ik niet kon fotograferen en ook niet determineren.

We zagen een paar flamingo's en gelukkig ook een divi-divi boom. Dwarsgewaaid door de altijd blazende wind.

Wat heel leuk is is dat er overal zoveel gebruik gemaakt wordt van kleurige verf of stuc? Gevels in vrolijke kleuren en vaak geschilderde muren.

De pontjesbrug was wel bijzonder. We hebben hem een keer open gezien, omdat er een groot schip door moest. Het duurde best lang voordat hij weer dicht was. Geniaal! Als ie nog half open is lijkt het net of hij ligt te ademen.

Wandeling door het mangrovebos. Aardige gids, hij heette Shark! Twee soorten mangrove bomen: een rode en een zwarte. Vraag me niet waarom ... Rechtsonder de bloemen van de zwarte en verder onder links de zaden, bovenin jonge en onderin al met een wortel die zó de grond in kan.

Twee groene reigers gezien. En een grote zilverreiger, maar ver weg. Heel veel babyvisjes in het water.

Vrijdag moesten weer naar huis, Kamer leeg om 12 uur. Verder deden ze niet moeilijk: we konden blijven (en eten) tot we naar het vliegveld moesten. Daar moest de auto natuurlijk ingeleverd worden. We vroegen aan de dame van AVIS waar we de beloofde brievenbus konden vinden. 'Die is er al lang niet meer' zei ze. Nou, dan maar kaart in envelop, Nederlandse postzegel op de envelop en naar Australië die kaart.

Maar kijk nou eens: een heuse, rode brievenbus!!!

We troffen W. en J. na alle controles, vonden een tafeltje en hadden kaarten bij ons en aten ook nog lekkere frietjes.
De terugreis was niet zo fijn. Nachtvlucht, we hadden geen comfortzone kunnen regelen. Ik had een onrustig wiebelende buurvrouw, die meer ruimte wilde, zoals de hele armsteun tussen ons in, 6 cm breed!, en nog een flink stuk been in mijn kleine ruimte plantte, en bovendien nog eens vreselijk zat te hoesten en niesen. Ik hoop maar dat ze geen COVID had en mij heeft besmet, want dan ga ik w.s. de pijp ui!
Het ontbijt aan boord was helemaal niks, in het vliegtuig was het heel koud, buiten was het ook koud, maar ons appartement was heerlijk warm dank zij de goede zorgen van Inge. Met een welkomsboeketje gele tulpen. Lief hè?

Naar bovenkant