Curaçao 2023: in bewerking.
|
Op mijn verjaardag reisden we af naar Curaçao, waar ik
altijd al graag eens heen had gewild. Nu was er een bridgereis in de
aanbieding, dat maakt het voor Ko direct een stuk aantrekkelijker.
Voor mij meer jeugdsentiment, Papiamentu en nieuwe vogel(tje)s, maar
bridgen is ook leuk, natuurlijk.
De bridgereis werd wegens gebrek aan belanstelling gecanceld en aan ons
de keuze: toch naar Curaçao met wat prijsreductie of geld terug. Van
de mensen die zich hadden aangemeld wilden er 8 toch naar Curaçao en
met 8 mensen kun je prima bridgen!
De vogel op de foto die Ko maakte is een troepiaal.
|
 |
|
11 januari. Een reis per vliegtuig
is nooit leuk. Je zit hutjemutje, lastig eten als je weinig ruimte hebt en
met maar één bruikbare hand nog lastiger en de hele reis over de zee is
doodsaai op je screen met zo'n vliegtuig en een kaartje. Ga je naar Zuid
Afrika dan ken je tenminste nog kijken waar je overheen vliegt. Timboektoe
of zo!
Maar ik had wel een heel leuke buurvrouw. ze was een jaar of 40, half
Surinaams, half Frans, en hield zich bezig met internationaal transport van
allerlei zaken. Als ongeveer enige vrouw in een mannenwereld. Altijd op weg!
Ze moest de avond dat we aankwamen nog aan het werk! Maar ze ging ook bezoek
bij de ouders van haar Antilliaanse vriend.
We hebben over van alles zitten praten, o.a. dat slavernijverleden. Ik
kreeg het idee, dat het wel degelijk leefde bij mensen, maar meer als
verkapte jaloezie: die rijke witten hebben hun geld verdiend door het werk
van hun slaven en nu kunnen zij luxueus vakantie vieren hier, maar wij
kunnen dat niet betalen.
Maar er zijn aan boord ook films te bekijken en laat nou een van die films Three
thousand years of longing zijn. Met als extra special dat je de film
stil kan zetten. Zo kon ik kleinzoon Abel bekijken, die ik in de bioscoop
gemist had (het was ook maar een héél klein beetje Abel).
|
Zij, de vrouwelijke hoofdrol, vertelt dus aan die
mannelijke hoofdrol/ Idris Elba/djinn die uit die fles komt, dat
ze, toen ze klein was en astma had, getroost werd door een denkbeeldig
vriendje, Enzo. Dat was Abels rol. Hier rechts zit zij dus, als kind
en met haar rug naar je toe, aan haar inhalatie-apparaat en komt dat
vriendje in beeld, die troost haar en verandert dan héél eventjes in
de echte Abel en dat had ik in de bioscoop gemist, want het duurde
twee seconden of zo. Maar in het vliegtuig hen ik er een stuk of 10
keer naar kunnen kijken, beeld stilgezet en foto's van het scherm
gemaakt.
Oma blij! Laatste foto is van haar dagboek, dat om een of andere
reden in vlammen opgaat. De film is allang weer uit de bioscoop wegens
gebrek aan belangstelling ...
|
 |
|
|
 |
Ik had 3 jaar naar de film uitgekeken. Nou ja, dat was minder dan
drieduizend en de film was best aardig. |
|
Uiteindelijk kom je altijd aan, het was op Curaçao donker, ik was nog
steeds maar jarig, we haalden de auto op en Ko, die nooit ergens bang voor
is, reed door het donker, in een onbekende auto met nog schakelen, in een onbekend land, naar het onbekende hotel.
Daar kregen we een prima kamer, met maar één negatief kruisje op de lijst
van dingen die in hotels mis kunnen zijn: flinterdun toiletpapier. Maar
doorgewinterde reiziger als hij is had Ko een degelijke 4ply rol van de
Action bij zich!
|
We kwamen terecht in een reusachtig hotel van Corendon. Rond de 1000
gasten?, 400 man personeel, zwembaden, strand, zo'n toren met grote
waterglijbanen, van dattum. Niks voor ons! Maar dat viel enorm mee.
Bij aankomst kregen we een polsbandje en daarmee had je toegang tot
alles: ontbijt, lunch, avondmaaltijd, keus uit tig gerechten, snacks, drank,
ijs, noem maar op. Het eten was verrassend goed, iets beter toen we
aankwamen dan aan het eind van ons verblijf, maar prima, met een enorme
keuze, veel sla en fruit en vis. Veel taart ook. Iedereen even
vriendelijk!!!
|
|
Hierboven rechts de algemene eetruimte, met vaak uitzicht op een gigantisch
cruiseschip, of zelfs twee, dat/die daar een dag lag/lagen. Weinig
reddingsboten ...
|
 |
Er zijn meerdere zwembaden en er is strand. Zoals
Hollanders betaamt leggen veel gasten 's morgens vast hun door het
hotel verstrekte badlaken op een stoel bij een van beide en gaan dan
iets doen en houden zo een stoel bezet!
We hebben ons een keer in het zwembad natgemaakt en hebben een keer
gepootjebaad/pootjegebaad? in de zee. Ik kan niet meer goed
zwemmen, merkte ik in Spanje afgelopen zomer, en die ene enge hand
maakt me niet zekerder. Ko is ook geen liefhebber van te water
zijn.
|
|
De eerste dag gaan we op zoek naar een kaart. Dat blijkt niet eenvoudig,
want bij een benzinepomp is geen winkel en een boekhandel is moeilijk te
vinden Ook het winkeltje van het hotel heeft niks. Na een ochtend zoeken
vinden we er uiteindelijk eentje. Onderweg maken we kennis met het meest
algemene landschap, met - onverwacht - veel cactussen. En veel, vaak saaie,
zee.
|
|
In een supermarkt geen kaart, maar wel onbekend fruit. Links is een
citrusvrucht. Schijnt heel zuur te zijn. Rechts zijn geen mega
kiwi's. Ze zijn hard en ongeveer 15 cm. Helaas geen doekoes
...
|
|
In Willemstad veel aantrekkelijke, goed geschilderde gevels in vrolijke kleuren en ook
daarbuiten vaak vrolijke huisjes.
|
|
In het hotel woont een aardige, en naar mijn smaak heek mooie, poes die af
en toe een aai komt halen.
's Avonds spelen we bridge. We zijn met z'n
achten, goed voor een miniviertallenwedstrijd. Ene E. heeft alles geregeld.
Zij is bekwaam en doet (zonder overleg) het werk - hoeft Ko eens een
keertje niet - maar ik vond haar behoorlijk kattig, in tegenstelling tot W.
op de foto, die ik erg aardig vond, net als haar partner. Het is prettig om 's
avonds iets te doen te hebben. Er was trouwens iedere avond
entertainment in de vorm van muziek, vaak lawaaiig, maar ook kwam Atardi
een keer langs, het 2e volkslied van Curaçao; componist Rudy Plaate.
|
|
Rond het hotel, ook in de eetruimte, massa's duiven. Niet zo'n goed
idee.
Ook crackles kwamen vaak binnen, zoiets als onze spreeuwen,
maar slanker. Hieronder |

|
|
 |
.Mijn hart werd gestolen door 2 soorten vogeltjes:
een smaragdgroen kolibrietje van een cm of 6, dat foerageerde op Russelia
equisitiformis (ik weet geen Nederlandse naam) waar veel honing in
zit. Helaas werden ze later gesnoeid, met bloemen en al. |
|
|
Het andere heet suikerdiefje of bananaquit en had ik al
eerder gezien in Costa Rica, maar nog niet in actie. Heb je koffie met
taart, dan komen ze al gauw aan die taart snoepen!
|
|
|
Eerst zitten ze op het snoer van de verlichting te loeren en al snel komen
ze bij je aan tafel zitten! Gemorste suiker wordt met een scheef koppie van
de tafel gegeten! Hartstikke leuk.
Afgezien van deze aanwezigen waren er nog piepkleine duifjes, 15 cm of zo en
niet erg schuw, die af en toe tussen wat Ko de vliegende ratten noemt
liepen.
|
De volgende dag gingen we naar de westpunt. We zijn geen strand-, zwem- of
snorkelmensen, dus vonden er niet veel aan, maar er was een bruine pelikaan
en een zeeschildpad. Vroeger vond ik snorkelen trouwens geweldig, maar ik
durf niet meer.
|
|
Op de terugweg kwamen we langs het Christoffelpark, waren te laat, maar
mochten lekker blijven zitten onder een grote boom, met zicht op
mockingbirds, die boven je hoofd een beetje lijsterachtig gingen zingen,
troepiaal en een Rufus collared sparrow, een musachtig vogeltje, maar
iets knapper en behoorlijk tam. Goede foto van internet.
|
|
Er zijn niet veel uitspanningen te vinden op Curaçao. Van die lommerrijke
plekjes met een mooie tuin vol bomen en bloemen, vogeltjes en vlinders, waar
je de hele (mid)dag kunt blijven zitten terwijl je koffie drinkt, iets eet,
een boek leest of met je kijker de vlinders bestudeert. We vonden er
onderweg eentje, Bohémi genaamd, namen plaats op het terras, bekeken de
vlinders, aaiden de poes. Maar toen er na een half uurtje nog nooit iemand
was langsgekomen zijn we maar weer weggegaan. Later bleek, dat je er 's
avonds kunt eten. Is het donker, zie je niks van die tuin en zo!
Ook De buurvrouw - leuke naam - leek op een lekker-buiten-zitten
plekje, maar wederom niemand thuis, Roze Ixora - nooit eerder gezien,
ik ken de struik in oranjerood en geel - in de tuin.
|
|
In het hotel kon ik bij een pedicure terecht. Wat een uitkomst, want met
maar beschikking over één hand kun je onmogelijk je teennagels - keihard
bij oude mensen - verzorgen en ik was inmiddels 2 maanden
'gehandicapt'. Ik was nog nooit bij een pedicure geweest. Mijn handen
kregen ook een beurt, hoewel ik met één hand en een beetje moeite wel mijn
nagels kan vijlen.
|
Iets cultureels moesten we natuurlijk ook doen. Dus op naar het
slavernijmuseum. Het hing er vol hals- en handboeien. Maar veel nieuws viel
er niet te vinden. Aardig slavenhuisje, piepklein, maar gezellig
beschilderd. Een met veel geduld nagebouwd model slavenschip.
|
|
Er waren nog wat mooie voorwerpen uit Afrika te zien, maar geen goede foto
gemaakt. Daarná in café wat gedronken, ik klappermelk, zonder suiker!, Ko
koffie. Een muur was heel aantrekkelijk gemaakt met alleen bladplanten in
onzichtbare containers.
|
|
|
Maandagmiddag werden we verwacht in de bridgeclub van
Willemstad. Met alweer een aardige kat.
Helaas waren de dames waar we de eerste tafel tegen moesten spelen
helemaal niet aardig. Ze begingen wat in onze belevenis de ergste
zonde is aan de bridgetafel, t.w. je tegenstanders volslagen negeren.
Er werd zelfs nauwelijks gegroet. We gaan niet terug op woensdagavond!
Hieronder: prachtige rode bloemen aan een boom. Ik weet nog niet
welke boom. Later: mogelijk Tecoma 'Bells of fire'.
|

|
|
|
Een middag brachten we door in een tentje met cola, op een aantrekkelijk
plekje, Caracasbaai. Er zat een duif, die ik graag wilde zien: bare-eyed
pigeon.
|
Dat grote oog maakt hem niet heel mooi, maar
wel die prachtige zilveren veertjes in zin nek. |
 |
 |
|
Afgezien van de hordes vliegende ratten waren er veel
soorten duifjes. De twee op de foto waren superklein, 15 cm of zo,
maar dat kun je op de foto niet ziet. Er was er eentje, formaat Turkse
tortel, met een subtiel oogstreepje vanuit de buitenste ooghoek, als
make-up van Nikki's Tutorials.. En ik heb er eentje gezien die
vrijwel egaal kleur Turkse tortel was, geen zwart nekbandje, die een
zeer droevig geluid maakte.
Zoals altijd heb ik veel plezier beleefd aan het zien van 'nieuwe'
vogels.
Maar ook aan de taal van Curaçao, Papiamentu, waar ik kennis van nam
in mijn studententijd en nog eens een tijdje college gelopen in
Leiden. 30 jaar geleden, dus veel weer vergeten. |

|
|
Papiamentu valt vaak te herleiden tot Nederlands, Engels of Spaans. Ik kan
een eenvoudig boekje lezen. Grappig: Kerstmis is Pasku in het
Papiamentu, vlag is bandera en dat kende ik nou weer uit het Swahili!
Woorden die ik niet thuis kon brengen waren pretu = zwart, en plaka
= geld. Maar voor geld kun je ook sen gebruiken!!
Hieronder is duidelijk! Overal vind je opschriften in het Nederlands. En
soms ook een gewone Nederlandse paardenbloem.
|
|
|
Samen hebben we vooral genoten van het heerlijke weer: warm met een lekker
windje. Van het heerlijke eten in het Corendon hotel: knapperig gebakken
spek bij het ontbijt, verse ananas, goddelijke garnalen bij het diner (later
niet meer) en Ko is lekker aangekomen! Je kon als je wilde, de hele dag
allerlei verrukkelijke taart eten. Ook was het fijn om helemaal niks te
moeten.
Af en toe zag ik ergens een struik met dotten witte
bloemen. Niet heel mooi, maar wel onbekend. Maar zoals wel vaker: een
auto achter ons en geen plek om te stoppen.
Uiteindelijk zag ik er een toen we een keer lunchten (lekker, Pom
aten we, Surinaams) en het bleek een soort Franchipani te zijn.
Geen boom, maar een struik, met ander blad dan de boom, smaller en met
een inkeping. De bloemen zitten ook dichter op elkaar. Hij heeft een
andere naam en die vind ik nog wel. Ja: Plumeria pudica. |

|
 |
Zomaar een hagedisje bij onze kamer. Met hele dunne
tenen. |
Tot onze verbazing was het in dat enorme vakantiepaleis: ondanks de vele
gasten niet overvol; was er, ondanks de vele kinderen geen eindeloos gekrijs
om je heen; waren er, ondanks dat er vrij drinken was geen stomdronken
jongeren; werd er weinig gerookt. De mensen van de bediening waren allemaal
even vriendelijk. We hebben sowieso maar één keer een onvriendelijke
meneer ontmoet. En die twee dames.
het enige dat vervelend was waren kleine, niet zoemende, geniepige muggen,
die ook overdag toesloegen als je even ergens in de buurt van beplanting
stilstond.
|
 |
Tanken! Hoe moet het? Zo: eerst betalen, dan tanken.
Geld terug als je te veel hebt betaald. De benzinepomp hier heet ASO.
Als liefhebbende oma wil je natuurlijk een kaart sturen aan je
kleinzoons als je in een ver land bent. Dat gaat hier zomaar niet.
De winkel van het hotel heeft ansichtkaarten, maar geen postzegels.
Ook bij de receptie hebben ze die niet. Wel op het postkantoor in
Willemstad. We willen trouwens ook wel een boekwinkel en vinden die
uiteindelijk in een grote, moderne shopping-mall. Verdraaid, ze hebben
er boeken, een klein Papiamentu woordenboekje én postzegels. Maar
geen ansichtkaarten. Hoewel ... in een hoekje vinden we er een paar,
niet veel soeps, maar wel heel goedkoop. We schaffen er eentje aan
voor 10ct = 5€ct. Postzegel erop. Nu nog een brievenbus.
Daarvoor moet je op het postkantoor in Willemstad zijn, maar we hebben
geen zin in zoeken. Op het vliegveld is nóg een brievenbus, zeggen ze. De kaart
wordt bewaard voor de terugreis. |
|
.
|
Op een dag gingen we weer terug naar het Christoffelpark, nu vroeg genoeg.
Het was tamelijk druk en we zagen niet veel. De bloeiende morning glory was
hier niet het gebruikelijke helblauw, maar roze. We troffen een keer een
jeugdige leguaan op de weg. Bij de boom waar we de vorige keer zo
lekker hadden gezeten waren nu minder vogels, wel een troepiaal die
uiteindelijk op de tafel kwam zitten en heel donkere, musachtige exemplaren,
die ik niet kon fotograferen en ook niet determineren.
|
|
|
|
 |
We zagen een paar flamingo's en gelukkig ook een
divi-divi boom. Dwarsgewaaid door de altijd blazende wind. |
|
Wat heel leuk is is dat er overal zoveel gebruik gemaakt wordt van kleurige verf of
stuc? Gevels in vrolijke kleuren en vaak geschilderde muren.
|
|
De pontjesbrug was wel bijzonder. We hebben hem een keer open gezien, omdat
er een groot schip door moest. Het duurde best lang voordat hij weer dicht
was. Geniaal! Als ie nog half open is lijkt het net of hij ligt te
ademen.
|
|
|
Wandeling door het mangrovebos. Aardige gids, hij heette Shark! Twee soorten mangrove
bomen: een rode en een zwarte. Vraag me niet waarom ... Rechtsonder de
bloemen van de zwarte en verder onder links de zaden, bovenin jonge en onderin al
met een wortel die zó de grond in kan.
|
|
 |
Twee groene reigers gezien. En een grote zilverreiger, maar ver weg.
Heel veel babyvisjes in het water. |
|
|
|
Vrijdag moesten weer naar huis, Kamer leeg om 12 uur. Verder deden ze niet
moeilijk: we konden blijven (en eten) tot we naar het vliegveld moesten.
Daar moest de auto natuurlijk ingeleverd worden. We vroegen aan de dame van
AVIS waar we de beloofde brievenbus konden vinden. 'Die is er al lang niet
meer' zei ze. Nou, dan maar kaart in envelop, Nederlandse postzegel op de
envelop en naar Australië die kaart.
Maar kijk nou eens: een heuse, rode brievenbus!!!
We troffen W. en J. na alle controles, vonden een tafeltje en hadden
kaarten bij ons en aten ook nog lekkere frietjes.
De terugreis was niet zo fijn. Nachtvlucht, we hadden geen comfortzone
kunnen regelen. Ik had een onrustig wiebelende buurvrouw, die meer ruimte
wilde, zoals de hele armsteun tussen ons in, 6 cm breed!, en nog een flink
stuk been in mijn kleine ruimte plantte, en bovendien nog eens vreselijk zat
te hoesten en niesen. Ik hoop maar dat ze geen COVID had en mij heeft
besmet, want dan ga ik w.s. de pijp ui!
Het ontbijt aan boord was helemaal niks, in het vliegtuig was het heel koud,
buiten was het ook koud, maar ons appartement was heerlijk warm dank zij de
goede zorgen van Inge. Met een welkomsboeketje gele tulpen. Lief hè?
|
|
|
Naar bovenkant
|