Heel lang geleden heb ik in Milaan verrukkelijke perziktaart gegeten. Een beetje grof gebak met amandelen en veel vruchten. Dat moet toch te maken zijn? Maar recepten voor perziktaart zijn schaars en als je niet uitkijkt zit er nog kwark in ook! Yoghurt, kwark en karnemelk, ik griezel ervan, maar verder lust ik bijna alles!

Hier in Frankrijk kun je van tijd tot tijd nog echt lekkere perziken vinden:  van die witte en niet melig! Wow! Dus toen ik ze deze week zag bij Auchan toen dacht ik: nu of nooit!
Alle ingrediënten voor een recept in een Engels boek vol heerlijke taarten, cakes en ijs had ik in huis, op amandelen na. Nou zijn die makkelijk te vinden … ? Minder makkelijk dan ik dacht, maar à la.

De amandelen moesten ontveld en fijngehakt worden. Hoe dan? Zo’n velletje gaat er niet heel makkelijk af. En ik heb geen hakmachientje of een klein bijltje in huis. Laten ik maar wat proberen: amandelen een paar tellen in heet water! Dat blijkt heel goed te werken. Maar het fijnmaken is een groter probleem. Uiteindelijk is het gelukt met twee aardappelmesjes. Er moet een handiger methode zijn.
Bloem op een werkoppervlak leggen, amandelstukjes erover, kuiltje maken en daarin zachte boter … shit, die staat nog in de koelkast… 2 eidooiers … verdorie, één ei heeft de dooier direct onder de schaal … suiker … kuiltje te klein …2 eetlepels water… kuiltje te klein…

Laat ik de oven vast voorverwarmen. Hij moet op 200 graden en voor het eerst sinds ik hem heb kom ik er per ongeluk achter dat dat ook echt kan! Ik had nog nooit meer dan 175 gezien! Ik weet nog niet hoe ik erachter moet komen wanneer de juiste temperatuur bereikt is. Ik háát handleidingen lezen, zeker als ze in het Frans zijn!

Nu moet ik met de vingertoppen van één hand vanuit het kuiltje alles door elkaar kneden waarbij de omringende bloem langzaam moet worden ingevoegd. Het begin is kledderig en mijn andere hand jeukt, maar ik mag hem van het boek niet gebruiken. Na verloop van tijd begint het op deeg te lijken.
Twee derde ervan moet ik uitrollen. Het gaat niet erg soepeltjes en er verschijnen barstjes in de rand. Ik krijg een min of meer rond, plat geval met gerafelde randen en niet zo groot als de bodem van mijn springvorm. Ze doen niet aan springvormen in Frankrijk, dus ik heb er vorig jaar twee meegenomen, één voor mijn kooklustige buurvrouw. Ik zie dat hij 26 cm is in plaats van de vereiste 23. Wat nu? Ik gebruik de rest van het deeg maar voor de bodem en zie wel hoe het afloopt. Een half uur in de koelkast ermee!

De eerste perzik die ik ter hand neem is zwaar beschimmeld. Gelukkig heb ik er vrij veel en de rest is min of meer OK. De pitten laten niet zo makkelijk los en ik besluit tot het maken van kleine stukjes in plaats van mooie, verantwoorde schijfjes. De oven is inmiddels alweer uit. Zou hij nu al 200 graden zijn?

De rusttijd is voorbij. Perziken op het gekoelde deeg, toch maar wat citroenrasp? Doe maar. En in de oven ermee. Na 25 minuten ziet het er acceptabel uit. Volgens het recept moet ik nu de deksel, gemaakt van deeg, met eiwit kwasten en er poedersuiker over strooien en dan nog 10 minuten in de oven. Maar ik heb geen deksel, te weinig deeg. Dan maar wat suiker over de vruchten, nog even bakken en kijken wat het wordt. Daar gaat het seintje alweer dat de baktijd voorbij is!!!

Hij ziet er niet slecht uit. Van mijn buurvrouw heb ik geleerd dat die rare, Franse room eerst een hele dag in de koelkast moet staan, anders lukt het niet om mooie slagroom te maken. Ook dat lukt nu wel.

Op de manier van het Engelse recept moet hij warm worden genuttigd met bovenvermelde slagroom. Verdraaid, hij is lekker! Had iets zoeter en iets meer perzik mogen zijn, iets meer Milaan! Koud zal hij misschien meer smaak hebben.