Het zál me ooit lukken,  perziktaart bakken. Dus ben ik weer aan de slag gegaan.
Een vriendin had me wat instructies gegeven. Bijvoorbeeld over het hoe en waarom van een ‘noodvulling’. Vol goede moed had ik daarom nu een recept gekozen waarvoor een noodvulling nodig was.  Daar moest ik overjarige bonen hebben. Denk maar niet dat die hier in Frankrijk te vinden zijn. Gewone droge, bruine bonen zijn er niet  en in onze lokale supermarkt ook geen witte. Allicht, wie kookt die nog zelf? Dus kies ik voor kikkererwten, die, met de komst van de vele allochtonen ook hier in Frankrijk, overal te krijgen zijn.

Ik maak met bloem, ei, suiker, snufje zout en gemalen amandelen deeg en zet dat, zoals vereist, een half uurtje in de koelkast.
De springvorm wordt ingevet.
Vervolgens ontdoe ik met lekkende vingers een flink aantal perziken van schil en pit, snij ze in stukjes  en doe die met witte wijn en suiker in een pannetje.

Tijd om het deeg op een met bloem bestoven werkplek uit te rollen tot een lap. Geen probleem. Maar als ik die lap op wil pakken om de ingevette springvorm mee te bekleden breekt hij aan alle kanten. Gelukkig heb ik me vaak met boetseren bezig gehouden, dus ik kan wel met deeg een redelijke taart in een bakvorm construeren. Folie erop en kikkererwten erin. Oven voorverwarmd tot 200 graden … het moet lukken ditmaal. Hupsakee, erin!

Na een minuut of tien begint het aangebrand te ruiken. Het lichtje in de oven blijft branden en ik zie dat op twee plekken de kikkererwten donker worden. Niks aan de hand, die hoef ik niet op te eten.

Intussen hebben de perziken vier minuten staan stoven en heb ik een papje gemaakt van twee theelepels maïzena en een klein beetje water. Daarmee moet ik het vocht binden. Maar er gebeurt niets. Nog maar een beetje maïzena dan. Er gebeurt nog niets. Dan maar even laten staan.

Na dertig minuten mag de taart eruit. Het stinkt een beetje in de keuken. Oven open en meteen begint het brandalarm te loeien. Door de rook kan ik even niks zien. De keuken is de ingang van ons huis, de deur naar buiten gauw open …

De kikkererwten zijn totaal verbrand. De taart ook. Zodra het afgekoeld is kan het ditmaal allemaal regelrecht de vuilnisbak in!.

Zit ik nog met ongebonden perziken in witte wijn …

Het heeft me een half uur plus een oude lap gekost om de oven weer schoon te krijgen. Later leest mijn man – die mijn avonturen in taartenbakland met gepaste vreugde volgt - in de handleiding van de combi magnetron/oven dat je de temperatuur 25 graden minder moet nemen dan aangegeven. Ik heb helaas iets tegen handleidingen lezen. Maar wie komt er nou op het idiote idee om zo’n oven 25 graden te hoog te programmeren?