Ik heb een medische voorgeschiedenis met 3 hernia operaties (1980, 1990, 1994). Gelukkig heb ik daar vrijwel geen last meer van. Nou ja, 1 of 2 keer per jaar staat de ruggengraat helemaal uit het lood. Dat is pijnlijk en ik ga er schever van lopen en krijg daar weer meer pijn van. Om die vicieuze cirkel te doorbreken gebruik ik dan medicijnen, doe oefeningen en houd rust. Na 1-2 dagen is de pijn weg en sta ik weer helemaal recht. Niks te klagen, dus.

Tijdens verblijf in ons vakantiehuis in Frankrijk was het weer eens zover. Op 13 april stond ik scheef, compleet met de bekende pijn in de rug. Na een paar dagen was die weliswaar weg en stond ik weer recht, maar nieuw was de uitval van enkele functies aan mijn linker been. Van vorige hernia's herkende ik de signalen, pijn tot tintelend gevoel in grote delen van het been, niet kunnen bewegen van de tenen, niet op de hak kunnen staan, wat hoofdpijn en moeilijkheden met evenwicht wegens onwillig gedrag van het been. Na een paar dagen werd het niet beter. Integendeel, de pijn nam toe zodat ik besloot om naar de dokter te gaan. Die schreef wat sterkere pijnstillers voor, die ik maar 5 dagen mocht gebruiken, en legde uit dat alles wees op een beknelde zenuw. Dat had ik eigenlijk ook al gedacht. Hij maakte een afspraak voor me om een MRI scan te laten maken bij een van de 7 RMI (zo heten ze hier) centra in Béziers, de dichtstbijzijnde grotere stad. Een provinciestad, maar wel met 7 MRI-RMI centra….

Uiteraard belde ik tevoren de Alarmservice van Univé, over de kosten van de MRI scan. De boodschap was eenvoudig: laat uw pasje zien aan de balie, die bellen ons en wij geven dan een betaalgarantie. Makkelijk zat. Bij het melden bij de MRI-balie ging het al mis. Nee, dat zou niet gaan, want het pasje was bedoeld voor betaalgaranties aan een publiek ziekenhuis en dit was een privé MRI centrum. Dat werd dus zelf de kosten voorschieten. Gelukkig vielen de kosten mee: €133 voor een mooi fotoboek (met CD) inclusief consult van de radioloog. 
Terug naar de huisarts, die direct een afspraak met de chirurg wilde maken. Hoho, riep ik en legde uit dat er  qua verzekering er mogelijk complicaties zouden zijn als ik niet naar een publiek ziekenhuis maar een privé kliniek zou worden verwezen. Dat begreep hij. Dan moet U naar Montpellier (plm 100 km bij ons vandaan ipv Béziers, dat 25 km hiervandaan is). Maar ik waarschuw U dat daar dan allerlei kosten aan transport e.d. gaan bijkomen. Verder is het zo, dat er in Béziers maar één (neuro)chirurg is. Die voert  zijn eigen praktijk, maar opereert alleen in wat hier een 'clinique privé'  heet. Dat is niet zozeer een privé-kliniek, maar een klein ziekenhuisje, waarin specialisten samenwerken om operaties te verrichten. En, voegde de huisarts er aan toe, natuurlijk zijn er ook allerlei mogelijkheden in Toulouse (175), Marseille (250), Parijs (800) en gaat U zo maar door. Het laat zich echter aanzien dat er niet veel tijd te verliezen is, gezien uw uitvalverschijnselen. Uiteindelijk hebben we de afspraak met de chirurg laten maken. Daartoe moest ik me voor 4 uur in Clinique Marchand melden, waar de chirurg me dan zou zien. 'Koffer met ziekenhuis benodigdheden meenemen' was de instructie. Dat was op vrijdagmiddag; niet zo'n gunstige dag om last van je been te hebben zou later blijken.

Weer nam ik contact op met de Alarmservice om alles uit te leggen. Ook sprak ik met de Medische Afdeling. Er bleken 2 knelpunten (behalve dat in mijn rug) te bestaan: de vraag of alles wel urgent genoeg was en verder de voorgenomen behandeling in de Clinique Marchand, die ook al privé bleek te zijn. Over de urgentie kon ik kort zijn. Radioloog en huisarts vonden van wel, maar de chirurg had me nog niet gezien. Als betrokkene had ik ook een mening, maar,  zoals dat in de medische wereld hoort, die telde niet mee. Ik beloofde het radiologisch rapport van de MRI scan de volgende ochtend te zullen faxen.

Enfin, ik meldde me bij Marchand, waar ik uiteraard eerst allerlei formaliteiten moest vervullen. De kwestie van de betaalgarantie bleef nog even openstaan. Tot mijn verrassing bleek de bedoeling als volgt te zijn: ik zou worden opgenomen en later die avond zou de chirurg me zien om te beoordelen of het probleem zodanig was dat ik direct (het weekend) zou moeten worden geopereerd of dat het nog een paar dagen uitstel kon lijden. Na het inchecken was er tijd voldoende om weer contact te hebben met iemand van de Alarmcentrale, die overigens erg aardig was. Er was inmiddels contact met de chirurg geweest, maar omdat die mij nog niet gezien had, kon er ook nog niks over de urgentie gezegd worden. Bovendien bleek de aanduiding 'clinique privé' voor veel problemen te zorgen. Ik kon twintig keer uitleggen hoe de vork ik de steel zat, Marchand was geen publiek ziekenhuis en er dus kon voorlopig nog geen betalingsgarantie worden gegeven. Hoewel ik naar eer en geweten ook de belangen van de verzekering in het oog had gehouden, kreeg ik op een gegeven moment toch te horen dat het eigenlijk verstandiger zou zijn geweest als ik niet de huisarts zomaar een afspraak had laten maken, maar gewoon op eigen gelegenheid naar de Eerste Hulp van het Centre Medical in Béziers (een heus publiek ziekenhuis) was gegaan. Als die dan op hun beurt mij hadden doorverwezen naar een privé-kliniek, omdat daar de enige chirurg zat, was dat hún probleem geweest en zou alles veel makkelijker zijn geweest. Nou, eigenlijk wel logisch en een goede illustratie van de Hollandse koopmansgeest. In hoeverre dat ook fatsoenlijk zou zijn geweest laat ik graag in het midden.

De chirurg kwam later op de avond. Hij deed zijn onderzoek en concludeerde dat er een ernstige hernia zat die operatief verwijderd moest worden om verdere uitval van het linkerbeen te voorkomen. Het was (gelukkig) niet zo urgent dat dat direct al het weekend zou moeten gebeuren. Dinsdag was hernia-dag en tot dan zou het nog wel gaan. Dat betekende (ook al weer gelukkig) dat ik de volgende ochtend weer naar huis zou mogen (weer vrienden voor transport regelen) en mij maandagmiddag moest melden voor heropname. Ik vertelde de chirurg, dat dat niet zomaar zou gaan en bracht de verzekeringstechnische kant ter sprake en de 2 knelpunten, t.w. twijfel over urgentie en twijfel over het privé karakter van de kliniek. Hij keek verbaasd, maar begreep het direc en zei dat hij dat zonder enige twijfel duidelijk zou kunnen maken. Maandagochtend zou daar over gesproken kunnen worden.

Ik heb die nacht niet zo goed geslapen. Behalve pijn in mijn been en het vooruitzicht van een operatie maakte ik mij zorg over de administratieve kant. Om 10 uur, na het bloed prikken als voorbereiding op de operatie, mocht ik naar huis. Eerst nog even de beloofde fax met het MRI rapport verzenden. Toen ik thuis kwam stond er iemand van de Alarmcentrale op het antwoordapparaat, dus teruggebeld. Men legde mij uit dat de kwestie (voor hen) duidelijker was geworden. De specialist had hen het MRI rapport gefaxt (dat was ìk dus, niet de specialist) en dat was voorgelegd aan de verzekeringsarts. Die had geconcludeerd dat er helemaal geen haast bij was en al helemaal niet nu er een privé kliniek in het geding was. Kort en goed, het kon allemaal wel wachten tot juli, als we weer terug in Nederland zouden zijn.

Uiteraard waren wij vol bewondering over de voorsprong van Nederland op de Franse medische wetenschap. Daar kon men immers op afstand, aan de hand van één A4-tje (en nog wel zonder foto's) oordelen dat iets niet urgent was, waar Franse artsen ter plaatse een andere mening hadden. Hoe het ook zij, een betalingsgarantie kon niet worden gegeven gezien de twee knelpunten: urgentie / privé. Na wat heen en weer gepraat merkte ik op dat de uitkomst dus als volgt was: 

·          Univé geeft géén betalingsgarantie

·          Ik moet de geplande operatie annuleren

·          als mijn been verlamd raakt moet ik me maar bij de EHBO melden

Inderdaad, meneer, zo kunt U dat wel stellen, was het antwoord. Nou ja, annuleren hoeft niet, zelf betalen mag ook. We schoten dus niet erg op. Ik herinnerde nog aan het komende overleg op maandag en uiteindelijk werd toegezegd de beslissing op te schorten tot na het overleg. Gezien de voorsprong van de medische wetenschap in Nederland ten opzichte van die in Frankrijk, vreesde ik echter voor de uitkomst. Anderzijds, niet opereren is misschien ook wel fijn, hoewel ik mij daar juist zo op verheugd had.

Ziezo, ik ben nu luchtig genoeg geweest is over deze kwestie. Naar de stand van zaterdag 22 april 2006 is de situatie als volgt: Univé oordeelt dat er geen haast bij is en dat een eventuele ingreep wel tot juli kan wachten. Welnu, we zullen zien. Momenteel kan ik mijn linkerbeen maar ten dele gebruiken. Een operatie nú zou dat naar verwachting ongedaan maken. Een uitgestelde operatie in juli misschien ook wel. Daarbij hoort echter de kans dat de opgelopen schade op dat moment onomkeerbaar zal blijken te zijn en dat ik zal blijven zitten (letterlijk?) met een gedeeltelijke invaliditeit, die voorkomen had kunnen worden. Gelukkig loopt mijn rechtsbijstand verzekering niet bij Univé.

In het weekend is er niet veel verandering in de situatie en de beslissing wel of niet annuleren zal dus maandagmorgen genomen moeten worden nadat de chirurg met de verzekering heeft gesproken. De verschijnselen nemen toe in intensiteit en er zijn belemmeringen in de toiletgang. Ik besluit dan ook niet het overleg af te wachten en bel zelf maandagochtend met de verzekering. Ik werk het lijstje met de verschijnselen nog eens af, wijs op de kansen en aansprakelijkheid omtrent blijvend letsel,. Ook zeg ik toe dat ik desnoods het verschil wel wil bijpassen als de kosten in een privé kliniek hier hoger zouden uitvallen dan het standaardtarief in Nederland. Omwille van de redelijkheid vraag ik Univé ook om mij het verschil uit te betalen als de kosten hier lager zouden uitvallen dan in Nederland. Daar kunnen ze de grap wel van inzien, maar serieus kunnen ze daar niet op ingaan. Twintig minuten later word ik gebeld dat de zaak in orde is. Univé vindt dat de behandeling nu zodanig urgent is dat een betaalgarantie zal worden gesteld. Op naar het ziekenhuis.

Om 3 uur ben ik in het ziekenhuis. Bij de balie werden de wensen opgenomen: de eenpersoonskamers waren op, telefoon was wel beschikbaar en TV ook, maar die wilde ik niet. Uiteraard volgde eerst een rondje administratief geneuzel over allergieën, medicaties, roken, drinken en dansen. Veel anders viel er niet te doen, maar gelukkig had ik veel leesvoer meegenomen. Aan het eind van de middag kwam er een jongeman in het andere bed liggen, die een metalen pen in zijn been zou krijgen. Die was dol op TV kijken, dus kon ik meegenieten van het beeld,en moest ik meegenieten van het geluid, want hoe geavanceerd men in Franse ziekenhuizen verder ook mag zijn: de distributie van TV geluid ging nog gewoon via luidsprekers en niet per individuele koptelefoons, helaas. Kennelijk een zware roker want hij had al een lelijk hoestje en moest elke 10 minuten even van de kamer af om ergens te gaan roken.

Om half zeven was het etenstijd; nou ja, voor het eten hoef je niet naar een Frans ziekenhuis te gaan, goed te eten, maar niet echt een culinair genoegen. Daarna kwamen de instructies. Na middernacht niets meer eten, om 6 uur opstaan en schrobben met Betadine, operatiehemd aan en weer in bed kruipen. Operatie tussen 9 en 10. Dat zei de chirurg ook, die even later nog kwam kijken.

Dinsdagmorgen lag ik om half zeven dus geschrobd in het O-hemd weer onder de lakens wachtend tot het 9 uur zou worden. Dat werd het ook, daarna 10 uur, 11 uur en om half twaalf lag ik nog te wachten. De kamergenoot, die volgens plan ná mij geopereerd zou worden was toen al weer hoog en droog terug, compleet met nieuwe pen in het been.

Kort daarna was het mijn beurt. Ik werd naar het operatieblok gerold, lag daar nog 20 minuten te wachten tot de anesthesist aan me begon te rommelen. Even later bleek ik heel ergens anders te zijn tussen een rijtje met 5 bedden met anderen die lagen wakker te worden. Geen last van misselijkheid, pijn of andere narigheid, alleen een beetje een gat in de rug, niks abnormaals dus. Toen ik weer op de kamer lag was ik misschien 1 ½ uur weggeweest en ik voelde me weer kiplekker, zodat ik de telefoon greep om Erna te bellen. Dat werd een kort gesprek. Later hoorde ik dat de tekst toch niet helemaal samenhangend was geweest en dat terwijl ik - volgens de instructies - geen druppel had gedronken. Aan het eind van de middag kwam Erna (bereidwillig gereden en vergezeld door Karin) me opzoeken, zodat de wereld er steeds beter begon uit te zien.
Ook de chirurg kwam later op de avond langs (lange dagen maakt die trouwens) om te vertellen dat er inderdaad een grote hernia had gezeten en dat ik maar blij moest zijn dat die eruit was.

De volgende ochtend wees de verpleging naar doucheruimte. Naar het toilet gaan, wassen en scheren moest ik zelf maar doen (niet douchen natuurlijk) maar zij zou me de rug wel even komen wassen. Gelukkig wist ik van vorige keren nog hoe je als herniapatiënt het bed moest uitklimmen want daarover werden verder geen woorden vuilgemaakt.

Er was sowieso niet zoveel respons van de verplegende kant. Ook niet als je belde bijvoorbeeld voor het  legen van de urinetank of verwisselen van infuus. De wachttijd kon zomaar oplopen tot 10 minuten of zelfs tot ruim een half uur. Nou ja, dacht ik nog, leren wachten is voor de jongeren misschien een goede oefening in geduld, maar ìk kan het al.

In de loop van woensdagochtend kwam er een nieuw gezicht langs: de kinésitherapiste, zoals de fysiotherapeut hier heet. Die was tevreden omdat ik al wist hoe ik het bed moest uitklimmen. Niet zitten, staande eten, verordonneerde hij en was weer weg, zonder verdere instructies of uitzicht op behandeling achter te laten. Liggen was een beetje pijnlijk, vooral op de rug, want dan voelde ik de afvoerbuis van de drain in de rug prikken. Die zou er vrijdags uit mogen, dus even de tanden op elkaar. Woensdagmiddag voelde ik wat vocht langs de rug lopen zodat ik belde om te melden dat een lek in de plomberie zat. Er kwam een praktische zuster, dat wel. Toen ik vertelde dat er wat lek was en dat ding bij het liggen zo in de weg zat, haalde ze me de woorden uit de mond en de drain uit de rug. Was niet meer nodig en dan je er meer last dan gemak van, zei ze. De chirurg kwam ook nog langs voor een bliksembezoek. Ça va? Ça va! Dat was zowat de essentie van de conservatie. Nee, dan was het bezoek van Erna (en Wil, die haar deze keer reed) een stuk gezelliger en informatiever.

Donderdags kwamen Klaas & John in de middag langs, die zoveel lekker fruit hadden meegenomen, dat ik bij de gedachte aan het gewicht al pijn in de rug kreeg. De been-pen-buurman was inmiddels naar huis, zodat TV uit kon. De chirurg kwam vroeg deze dag om weer Ça va? Ça va! uit te wisselen. Nou, zei hij, in dat geval mag U morgen wel naar huis in plaats van zaterdag. Dat wilde ik wel, dus zou hij een ambulance voor 10 uur laten bestellen. 24 mei terug komen, dans mon cabinet en liet een visitekaartje achter. Ik begon mij af te vragen, waarom hij nog in de kast zou zitten en toen schoot me te binnen dat het woord cabinet ook voor praktijk gebruikt wordt.

De volgende ochtend kreeg ik eerst het medische dossier aangeleverd, compleet met diploma voor het ziekenhuisverblijf, recepten voor medicijnen (die deels door een infirmière aan huis moesten worden toegediend) en kinésitherapiste, niet de kynoloog zoals ik hem per ongeluk een keer had genoemd, wat me op boze blikken kwam te staan.

Om 5 voor 10 kwamen twee brancardiers van Rapid Ambulances me vastbinden. Die rolden me eerst naar de receptie: éérst even afrekenen. Dat viel gelukkig mee. Er waren alleen telefoonkosten, de rest zou direct door de assurance worden betaald. Ik keek de rekening even na. Daarop ontbrak die éne dag aan het begin (vrijdag/zaterdag). De receptioniste bleek niets van dat alles te kunnen vinden. Telefoonkosten betalen, de rest was verder niet interessant, vond ze. De rekening (voor 4 dagen ziekenhuis, inclusief onderzoeken, chirurg en anesthesist) bedroeg €1981 en ik was allang blij dat ik naar huis kon.

De chauffeur deed de naam van de firma Rapid eer aan en scheurde in recordtijd van Béziers naar Pierrerue. Eigenlijk niet zo prettig voor iemand met een gat in de rug. Nou ja, het transport kostte dan ook maar €102, een koopje voor Nederlandse begrippen.

Fijn om weer thuis te zijn, er stond al een bed uitnodigend in de woonkamer te wachten. 'Veel liggen, een beetje lopen en de eerste dagen niet (teveel) zitten' waren de instructies. Erna had een hele voorraad medicijnen en verbandspullen gehaald, inclusief injectiespuiten (tegen trombose), exclusief pijnstillers, want die had ik niet nodig. Ook had ze het telefoonnummer van een infirmière die elke dag zou moeten komen prikken.  Behalve controleren van de rugdichting stond ook op het voorschrift dat ze twee keer per week bloed zou moeten aftappen om de bloedplaatjes te controleren. We spraken meteen maar af dat ik het prikken voortaan zelf maar zou doen. Een hele overwinning als je bedenkt dat ik van mijn 17^e tot 50^e griezelde bij het zien van een naald en ook werkelijk flauw viel (faire la pomme....) als er werd geprikt.

Nou, het gaat verder dus goed. Elke dag zit ik wat langer, loop ik wat langer. Ik zit af en toe in de auto als passagier en vandaag ben ik zelf naar St Chinian en Prades gereden. Alleen mijn linker voet blijft ‘klappen’: ik kan niet op de hiel staan dus daarin is de laatste 3 weken niet zoveel verbetering gekomen. Dezelfde kwaal als mijn vader op oudere leeftijd kreeg (als gevolg van een ischias) waardoor hij door ons nog wel eens als de 'oude klapvoet' werd betiteld. Ook dat komt vanzelf weer goed, hebben de chirurg en de kynoloog voorspeld. Ik houd ze daaraan……

Wat je dan ook mag vinden van verzekeringskwesties, de andere invulling van de zorg in Frankrijk is bevredigend verlopen en ik mag in elk geval de handen dichtknijpen met de hulp die echtgenote, buren en vrienden hebben geboden.