Onze teamgenoten waren een Engels echtpaar, Mary & Mike Bevan, die in de buurt van Narbonne wonen en die we toevallig via een clubcompetitie hadden leren kennen. Hoewel ze nog niet zo lang in de regio woonden, waren ze onder bridgend Languedoc al bekend geraakt. Ze hebben zo ongeveer alle mogelijke bridgecompetities in de regio en daarbuiten gespeeld en het in de Senioren Open Paren zelfs tot Champions de France gebracht. Dat was duidelijk te merken aan het gezucht en stille commentaar als we gevieren ergens opdoken: Alors, les Bevans sont là...

Via voorronden en een halve finale in Montpellier hadden we ons weten te plaatsen voor de regionale Finale de Ligue voor Senioren Gemengde Viertallen in Toulouse. Twee dagen lang hebben we daar gespeeld om als eerste te eindigen en dat betekende dat we met nummer 2 zouden worden afgevaardigd naar de nationale kampioenschappen in Parijs.  Daar zouden totaal 24 teams het tegen elkaar opnemen. Praktisch betekende het ook dat er al ruim 350 teams in de voorgaande wedstrijden waren uitgeschakeld en dus was het kwalificeren voor Parijs naar ons idee al een hele prestatie. 

Om de deelname georganiseerd te krijgen had echter nogal wat voeten in de aarde: transport, hotel regelen, kattenoppas en meer van dat soort dingen. Samen met de auto met de Bevans ging niet lukken: zij wilden vooraf even terug naar Engeland en wij hadden al snel bedacht om eerst maar naar Nederland te gaan. Dat deden we meestal in de zomer en we zouden van vanuit Leiden naar Parijs met de Thalys gaan: dinsdag en woensdag spelen en, omdat we er dan toch waren, donderdag en vrijdag nog wat van de stad gaan zien. 

Mike zou de hotels regelen: 2 nachten voor henzelf en 4 voor ons. Dat ging dus niet. Ofschoon we half mei al met regelen begonnen waren, slaagde hij er niet in voor 4 personen in hetzelfde hotel iets te vinden. Uiteindelijk hebben we zelf iets in de buurt van hun hotel kunnen vinden. Voor de oppas van de katten schoot Els Ross uit Zimbabwe ons te hulp; zij was ons in Frankrijk komen opzoeken en was mee terug naar Leiden gereden. Treintickets hadden we in Frankrijk via internet besteld en die lagen in Leiden inmiddels op ons te wachten. Op logistiek gebied zou niets dus een voorspoedig verloop in de weg staan. De Thalys was maandag op tijd, en na een vertrek om 09.37 uit Den Haag reden we om goed 1 uur het Gare du Nord binnen. Via RER, Metro en Tram wisten we tenslotte het hotel in stadsdeel Suresne (aan de westkant van het Bois de Boulogne) te bereiken. In de middag wat boodschappen doen, wandelen door het Bois. Rond etenstijd maakten we contact met de Bevans voor maaltijd, tactische besprekingen en een oefenrondje kaarten. 

Volgens het toernooischema moesten we dinsdag 4 ronden (wedstrijden) spelen om 13.15, 15.15, 17.15 en 19.15, dus hadden nog de ochtend vrij voor wat vertier. We bezochten (tram en RER) het Parc André Citroen, dat er mooi groen, schoon, modern en open uitzag. 

Uiteindelijk moest er toch wel gespeeld gaan worden, en we hadden geen idee van de sterkte van het hele veld, afgezien van het 2e team uit onze regio. De eerste ronde haalden we bijna de maximale winst, want we wonnen deze wedstrijd met 23-7. De tweede liep wat minder, maar we wonnen toch nog net met 16-14, goed voor een 4e plaats in het klassement. Daarna kwamen we goed op dreef want de ronden 3 en 4 brachten we met 23-7 en 25-5 op onze naam. Daarmee hadden we de 1e plaats bereikt: 93 punten, een redelijke voorsprong van 9 op nummer 2. (Voor de snelle rekenaars: 23 + 16 + 23 + 25 = 87 en niet 93, maar krijgt er wat bonus punten bij als je van een team met hogere IV wint. 

Op het einde van de eerste dag werd aldus duidelijk dat als er niet te veel ongelukken zouden gebeuren, we best eens het kampioenschap zouden kunnen winnen, iets waar we, hoewel niet helemaal kansloos, toch niet op hadden durven hopen. 

De tweede dag begon minder goed. De eerste wedstrijd verloren we met 12-18 maar toch behielden we de leiding in het klassement, hoewel de voorsprong nog maar 4 punten bedroeg. De 6e ronde ging het mis. Hoewel we een uiterst plezierige wedstrijd speelden (tegen de toekomstige kampioenen) verloren we met 6-24 waardoor we naar de 4e plaats tuimelden met 118 punten achter nummers 1, 2 en 3 (resp 127, 127 en nog zoiets). De rest van het veld lag inmiddels ver achter en speelde voor ons geen rol van betekenis meer. Enig rekenwerk liet zien dat als nummer 1 en 2 zouden gelijkspelen ze op 142/141 zouden komen. Mochten wij dan winnen met 25 punten (maximaal haalbaar) zouden we met één puntje verschil net winnen. Op zoveel geluk mag je eigenlijk niet hopen maar met die instelling gingen we de laatste ronde in.  

Die liep lekker, al waren er 2 spellen bij waarvan we niet helemaal zeker waren. Op beide spellen moest beslist worden of er al dan niet een slem gespeeld moest worden. De beslissingen die wij namen waren in elk geval verkeerd: op het eerste boden we geen slem maar haalden wel 12 slagen en op het tweede spel boden we wel een slem, maar dat had niet gemoeten. We hoopten maar dat de tegenstanders ook verkeerd zouden beslissen...

Dat was niet het geval. Op beide spellen bleken ze de correcte beslissing te hebben genomen waardoor we weliswaar de wedstrijd met 21-9 wonnen, maar dat was niet niet voldoende voor de toernooiwinst. Curieus was dat als op één van deze twee spellen de tegenstanders en wij dezelfde (goede of foute) beslissing zouden hebben genomen, we de wedstrijd met 25-5 zouden hebben gewonnen. Bovendien bleken ook nog eens de nummers 1 en 2 inderdaad gelijkgespeeld te hebben, zodat uiteindelijk één van de twee verkeerde beslissingen ons het kampioenschap heeft gekost. Natuurlijk, als we de voorlaatste ronde niet zo ernstig hadden verloren, was er helemaal niets aan de hand geweest. Als, als, als, als....

Jammer, maar anderzijds is een 3e plaats in een nationaal kampioenschap een resultaat waar je prima mee voor de dag kunt komen. Een van de fatale spellen was: 

Erna (Noord) Na een 1 opening bij Erna (Noord) ging het 2 - 3, en toen stond Ko voor de beslissing af te zwaaien in 4 of door te zetten naar 6. Ondanks de mooie harten zou 5 al te veel kunnen zijn, gezien de beloofde zwakke hand bij Erna en bij Ko de gaten in schoppen, ruiten en klaveren, en daarom besloot hij met 4 voor een veilig contract te kiezen, zonder het risico om via Azen vragen in een gevaarlijke 5 te belanden. Groot was de aanvankelijke opluchting want er lagen precies 10 panklare slagen. Dat zouden er alleen 12 kunnen worden als én H bij West zat én A bij Oost. Die kleine kans zou het bieden van een slem tamelijk onverantwoord hebben gemaakt. Helaas bleken die cruciale kaarten precies zo te zitten, waardoor er 12 slagen waren, maar helaas ook voor de tegenstanders die wél dit onverantwoorde slem geboden hadden. Dat kostte ons 11 imps, dus 4 winstpunten én, achteraf gezien, het kampioenschap. Wie zei daar dat bridge maar een suf spelletje was, terwijl er zulke bloedstollende dingen kunnen gebeuren?  B8762 B83 HV8 AV Ko (Zuid) H9 AHV962 AB5 64

Na de wedstrijd....