Gegeven 1) Samen met mijn vriendin en haar man hebben wij vlak voor Kerst een recreatiechalet gekocht. Omdat we ongetwijfeld met kosten te maken krijgen hebben zij en ik samen een girorekening geopend begin januari, op een van de schaarse dagen dat we daar de gelegenheid voor hadden. Hún adres werd het postadres voor de giro. Daar kwam, eind januari, het bericht binnen dat zowel zij als ik onze giropas konden afhalen, t.w. vóór ergens in maart en in eigen persoon. Zij is naar het postkantoor gegaan om haar pas af te halen en uit te leggen dat ik tot juli in Frankrijk zou zijn en dus niet zelf kon komen, maar wel een machtiging aan haar had gegeven om mijn pas ook af te halen. Zij komt immers voor de krokusvakantie deze kant op en kan hem dan mooi meenemen. Maar dát kon niet. Notabene medehoudster van de rekening en met machtiging, om uit je vel te springen. In juli zou ik een nieuw pas moeten aanvragen en halen met betaling van 7 euro en vijftig cent. Shit!!  

Gegeven 2) Vorig week waren Ko en ik in Narbonne om te bridgen, maar vooraf (in de winter, in de zomer achteraf) doen we vaak wat boodschappen en ik moest kalk hebben en ging even naar een tuincentrum. Daar hadden ze geen kalk, maar wel een camellia sansagua (of sasangua/sasanqua/etc) in de aanbieding, een mooie, kleinbloemige, niet algemene camellia, waar ik in het eerste jaar hier naarstig naar gezocht heb zonder succes. Op weg naar de bridgeclub vertelde ik Ko dat ik daar toch een fraaie pot voor zou moeten zoeken en wel in La Jonquera, vlak over de grens in Spanje, een eigenaardig oord waar honderden vrachtwagens staan geparkeerd en de drank belastingvrij is, maar waar ook 3 pottenbaktenten te vinden zijn. Heel af en toe gaan we daarheen, meestal in combinatie met een verplicht bezoek aan het vliegveld in Girona.

Gegeven 3) Later op dezelfde dag praatten we over het feit dat we al twee jaar niet naar een begrafenis waren geweest, op onze leeftijd toch tamelijk vreemd.

Die avond ging de telefoon: Ko's zus met het bericht dat oom Martien plotseling en in zijn slaap was overleden. Nu was deze oom 85 en dan teken je waarschijnlijk voor plotseling tijdens je slaap overlijden. Het was een leuke oom, maar hoewel zo'n overlijden altijd droevig is, waren we anderzijds ook weer niet heel erg aangegrepen. Martien was een echte levensgenieter, niet iemand om langdurig te kwakkelen ...
Hij was de laatste van de generatie van de moeder van Ko. De familie aan die kant is erg op elkaar gesteld, ook al lopen ze niet de vloer bij elkaar plat met verjaardagen en zo. Maar omdat Martien de laatste was, was het waarschijnlijk ook de laatste gelegenheid om elkaar weer eens te zien. Dus gingen we maar eens kijken hoe dat zat met vliegtuigen en zo, op het o zo nuttige internet.
Ryan Air vloog op dinsdagmorgen om half 8 uit Girona en vloog op woensdag om 10 uur uit Eindhoven weer terug. Het ticket voor een enkele reis was slechts 20 euro, dus de beslissing was vrij snel genomen: we gaan, als vrienden anderhalve dag op de katten kunnen passen en ja, die gingen zelf pas vrijdag weg, dus dat paste net! Alle Nederlanders hier zitten om de haverklap voor langere of kortere perioden in Nederland of elders.

De boekingen waren zo voor elkaar, Ko's broer, die vlak bij Eindhoven woont, kon ons van het vliegveld halen, ons meenemen naar Voorschoten voor de begrafenis, ons een nachtje logies verschaffen en ons de volgende morgen op het vliegveld van Eindhoven afleveren voor de terugreis. Geregeld!
We moesten om 3 uur opstaan, oei! maar hadden ons voorbereid door de twee voorafgaande avonden niet om 2 uur, maar een keer om 12 uur en de laatste om 10 uur te gaan slapen. Om 4 uur vertrokken we van huis, troffen in Girona een vliegtuig met keiharde, plastic stoelen die ook al niet een beetje achterover konden met de rugleuning, maar wat wil je voor 20 euro?, om half tien waren we in Eindhoven (er was een idioot grondige paspoortcontrole: daar deden we toch niet meer aan, in de Schengen landen?), werden door broer opgehaald en reden gelijk richting het westen.

Om half 12 stonden we op de stoep bij vriend Frans, die die dag jarig was. Grote verrassing! Daar was natuurlijk ook Gita, die immers de vrouw van Frans is en even later werd er gebeld: mijn andere grote vriendin Joke, die Frans kwam feliciteren. Inmiddels had ik twee huizen verderop het papier gehaald voor de giropas. Na een haastig stukje taart reden we snel naar Leiderdorp om daar de giropas te halen en door naar Voorschoten.

De begrafenis zelf verliep zoals begrafenissen meestal verlopen en het après-gedeelte was bijzonder genoeglijk. Het is nauwelijks te geloven, maar letterlijk iedereen van volgende generatie was er: 1 zoon en 2 dochters van Jan en Marie, 2 zoons van Piet en Annie, 4 dochters van Ko en Jo en 1 dochter en 3 zoons van Annie en Piet, allen met echtgenoot of -genote indien voorradig. Voeg daarbij de kinderen van Martien en Marrie en dat wordt het met elkaar toch nog erg gezellig, het kan niet missen.
Er waren ook nog allerlei goede vrienden van Martien en reeds eerder overleden vrouw en ook onderling ging dat prima. Ik heb een hele tijd zitten praten met een mij volstrekt onbekende meneer uit de Curaçaose periode van Martien, heel leuk. Na afloop hebben we met directe familie van Ko nog wat gegeten en gingen we terug naar Eindhoven en gauw naar bed, want het was een lange dag geweest.

De volgende morgen bijtijds op om naar het vliegveld te gaan. Ko's broer had al vernomen dat het druk was en nam een minder drukke route over Helmond. Helaas, files alom en de klok liep door: we kwamen pas om half tien aan, na een billenknijpend ritje, te laat voor de check-in en dat we al hadden zien aankomen. Op tijd komen zou echter niet hebben geholpen: de vlucht was geannuleerd! Het vliegtuig was niet vertrokken uit Girona omdat daar dikke mist hing.  Voor de service balie van Ryanair stonden zo'n 100 mensen te wachten en al snel werd duidelijk dat er nog maar 5 plaatsen waren voor dezelfde vlucht op de volgende dag.  Wat nu? We móesten naar Girona want daar stond de auto. De trein viel dus af als mogelijkheid. 

Ko wist dat er rond half drie een Transavia vlucht was van Rotterdam naar Girona. Maar hoe kun je die eventueel boeken zonder PC en zonder te wachten op hulp van de balie? Nou, zó dus: Ko heeft zijn  zoon Marten gebeld (leve de GSM; die was toevallig op deze woensdag niet aan het werk en had bovendien zijn PC aan staan. Marten zag direct dat de Transavia vlucht niet geannuleerd was. Ook het telefoonnummer om te boeken had hij zo gevonden. Binnen 5 minuten: alles geregeld!
Met de trein naar Rotterdam en daar per bus naar het vliegveld. 
Er was in Rotterdam kennelijk net een hevige storm met veel regen geweest want uit 4!! achtereenvolgende prullenbakken langs de weg staken (een of meer) vernielde paraplu's. Dat is raar hoor, als je in elke prullenbak een kapotte paraplu ziet zitten. We hadden ze liever heel gehad, want het regende behoorlijk ... Ik heb ook nog onderweg, bovenop een elektriciteitsmast of zo, een groot nest gezien met een OOIEVAAR erop! (15 februari...?)
De rest ging tamelijk vlug. Ik raakte wel 2 nagelvijltjes kwijt aan de strenge controleurs op Rotterdam Airport (Was dat niet ooit Zestienhoven?) en Ko een zakmes en een nagelschaartje. Ik betreur het verlies van mijn kleine vijltje dat al jaar en dag in mijn portemonnee zat voor veelvuldige noodgevallen. Ik heb rottige nagels, dat krijg je van gewroet in de aarde.
In het restaurant bij vertrekhal zat een mevrouw ... haar nagels te vijlen. Rondom ons gesprekken van gepensioneerden die weer even in Nederland waren geweest.

De vlucht verliep verder probleemloos. We kochten in La Jonquera een pot voor de camellia en een paar flessen jenever zonder belasting, o.a. voor de vrienden die voor de katten hadden gezorgd en om half acht 's avonds waren we weer thuis. We konden ons niet voorstellen dat we pas gisterenmorgen waren vertrokken. !