Boven in de tuin ligt ons zwembadje. Niet heel erg groot (4x8 meter) maar groot genoeg om nat te worden en daarna in de warme zon op te drogen. Er is een afdakje bij om in de schaduw te liggen, want in de zomer wordt het echt warm. 

Het bezit van een zwembad brengt ook nogal wat verplichtingen mee. We moeten ons gaan bekwamen in de kunst van het onderhoud, zoals het meten van de zuurgraad en zonodig allerlei spul in het water gooien: chloor, algenkillers, choc, floculante, antikalk en dergelijke. Alles in de strijd tegen bacteriën en vervuiling en dan is er nog het stofzuigen, de filterschoonmaak, terugspoelen, bijvullen. Enfin, een heel gedoe, zoveel was al wel duidelijk, maar onze behulpzame buurman bood aan ons wegwijs te maken in de zwembadkunst. Omdat de vorige eigenaar het huis steeds aan zomergasten verhuurde had hij het onderhoud uitbesteed aan een plaatselijke zwembadman. De dag na de overdracht kwam de jongen die het onderhoud deed namens zijn baas eens informeren of wij het onderhoud ook door de firma wilden laten doen. Wat houdt het eigenlijk in en wat kost het, wilden we weten. Er is geen bal aan, en wat kost weet ik niet, aldus de zwembadman, je kunt het makkelijk zelf doen, zei hij oprecht maar niet erg commercieel. We meenden dat we het eerst zelf maar eens zouden proberen en na een babbeltje over het weer, de winter en zwembaden ging hij henen. 

Op een mooie donderdag in oktober wilden we alvast wat oefenen met iets eenvoudigs: het aanbrengen van de bâche (het winterzeil), want in de winter moet het zwembad worden afgedekt tegen bladeren, dennenaalden, vervuilen, bevriezen en ander onheil. In het  Local Technique met pompen, buizen en filters vonden we ook het winterzeil, slangen, bezems, emmers met choc, pH meters, algicide, pH Plus en pH Moins, erg indrukwekkend allemaal. We hesen de deken dus omhoog en liepen vast, toen de haringen om het zeil af te spannen er niet waren. Gewoon zoek. 

Niet te vinden in het local technique, niet in de garage, nergens te vinden. Bellen dus naar vorige eigenaar: Waar zijn de haringen? In het Local Technique. Nee, daar liggen ze niet. Dat moet. Nee, echt niet. Ik vraag het na bij Onderhou, en bel terug. Dat deed-ie niet en dus belden we zelf maar. 

'De zwembadman was er niet, maar Onderhoud dacht dat ze wel in het Local Technique zouden liggen'. Daar l-i-g-g-e-n ze niet...... 'Ik ga erachter aan en bel je terug....' Terugbellen bleek nog steeds te moeilijk, want hij wist ons telefoonnummer niet. Zelf weer bellen dus. 

Ik heb het nagevraagd en de zwembadman zegt ook dat ze in het Local Technique liggen, waar anders? Nee, daar l-i-g-g-e-n ze niet. Ik ga het de zwembad man zelf nog eens vragen. Maandag gaat de telefoon: De zwembadman zegt dat ze in een van de lege emmertjes liggen. 

O, ik had er 3 van de 4 bekeken, dus dat zou kunnen. Als ze daar nu niet inzitten bel dan zelf Onderhoud of de Zwembadman even. Is goed.... Helaas, geen haringen: niet in de emmers, niet op de grond, niet op de plank, niet in het zeil, niet in het zwembad, niet in de garage, niet in de kerstboom, nergens, nergens, nergens. 

Zelf dus maar met Onderhoud bellen. O, wat raar. Maar we kunnen U niet helpen want de zwembadman is er niet. Wat is uw telefoonnummer (!) dan bellen we morgen terug. 

Ja, ja, het leven van een zwembadbezitter gaat niet over rozen. We moesten nog zien of de haringen ooit boven water zouden komen en met deze toepasselijke woordspeling in het hoofd hadden we al een fonds geopend voor de aanschaf van 36 nieuwe mooie glimmende roestvrij stalen haringen. <.....> In deze pauze ging de telefoon. Dat was Onderhoud, met nú al het pas voor mórgen beloofde telefoontje: Je vous passe le zwembadman. Na een bijna eeuwigdurend wachtmuziekje dan eindelijk de zwembadman met de verlossende woorden: le piquets sont en Local Technique. Nee, daar l-i-g-g-e-n ze niet. Nou ja, hij had anders al twee keer gekeken (zaterdag en maandag) en was er zeker van dat ze in het Local Technique lagen. Nee, hij had ze niet met eigen ogen gezien, want de sleutels waren immers allemaal ingeleverd; maar waar moesten ze anders zijn, verklaarde hij met onweerlegbare logica. Plechtig beloofde hij vervolgens om de volgende dag, om 10 uur langs te komen om het mysterie van de verdwenen haringen hoogstpersoonlijk op te lossen. 

Demaing mating, ja morgen brengen.................. In deze streek wordt demain als demaing uitgesproken, net als alle andere woorden die op -in eindigen; wij kunnen het ook al. Haringen die boven water komen, ik kan het niet geloven. 

De zwembadman kwam de volgende dag inderdaad en op tijd langs om de haringen in het local technique aan te wijzen. Ach, sprak hij teleurgesteld, ze liggen er niet.... en ik kon op tijd mijn mond houden, hoewel mijn bloeddruk omhoog schoot. Tja, wat nu te doen? Is niet moeilijk, zei hij opgewekt, ik kom morgen gewoon nieuwe brengen, en als U er niet bent, leg ik ze wel onder de trap. 

Een paar dagen lang keken we elke ochtend trouwhartig onder de trap. Met het haringseizoen wil het hier nog niet erg vlotten.... Vrijdag, niks gehoord of gezien. Dus bellen naar de baas. O, wat een gek verhaal, ik vraag het even na bij de zwembadman en bel U zo meteen terug. Maandag, nog niks gehoord en dinsdag ook niet. Zelf dus maar bellen om te vragen of ze er al waren. Nee, dat hadden we verkeerd begrepen: ze waren besteld en de aflevering zou een weekje gaan duren. Over tien dagen dus nog maar eens bellen. 

Na tien dagen gebeurde er een wonder. Plotseling hing er een emmertje aan de voordeur: met 30 haringen erin. Ze waren niet verpakt en dus niet nieuw en het zag er naar uit dat dat het onze eigen haringen waren die alsnog boven water gekomen waren. Waar ze ook vandaan gekomen waren, de bâche ligt over het zwembad en we hoefden we alleen nog maar wat (nog onbekende) chemicaliën in het zwembad te gooien en de pompklok op de (nog onbekende) winterstand te programmeren.

Twee dagen later gebeurde er nóg een wonder: nog eens 12 haringen erbij, in een plastic zakje. Toen we mevrouw Onderhoud belden om te bedanken voor het brengen van de haringen zei ze, dat ze in bestelling waren en dat de 40 haringen volgende week zouden worden gebracht. Nee, ze wist niks van de wonderlijke terugkeer van de 42 haringen. Zouden er dan nóg 40 komen? De aanloop naar een hernieuwde wonderbare haringvermenigvuldiging? Na een herhaalde en langzame uitleg zei ze te begrijpen hoe de vork in de steel zat en beloofde geen nieuwe haringen meer te sturen. 

Ze zijn ook niet gekomen, tenminste: nóg niet, maar demaing is er weer een nieuwe dag.....