Ik heb het geleende boekje met ongewenste planten teruggebracht bij Daniel, de tuinman. De ongewenste planten zijn soorten die op een of andere manier in deze omgeving zijn terechtgekomen en nu de inheemse flora in de weg zitten. Daar hoort b.v. een vlinderstruik bij en een seneciosoort die ik toevallig heel leuk vind en me daarom in verlegenheid brengt: wel of niet uitrukken, dat is de kwestie!

Ik heb al het internet afgespeurd naar een tweede kat. Nu Camilla dood is toch maar gezelschap zoeken voor Kleine Poes. Zonder succes, overigens. Ik heb een plant opgezocht in een van de vele plantenboeken. Ik heb even naar de cryptogrammen van de NRC en de Volkskrant gekeken zonder één woord verder te komen. Ik wou dat we vanmiddag konden bridgen, ergens. Want als je nauwelijks vrienden hebt in de omgeving en de schaarse vrienden die je hebt bovendien allemaal in Nederland zitten in deze tijd van het jaar en het is zo’n grauwe, oninspirerende middag, dat de tuin ook niet lokt en je niet de hele dag wilt lezen en de tv niets te bieden heeft, dan wil de verveling wel eens toeslaan. 

Maar dat kunnen we niet hebben!! Ik ga dus appeltaart bakken.
Nu kan ik de heerlijkste puddingen maken en ben ook voor het overige geen onverdienstelijke kookster, maar taarten bakken ligt me niet. Toch moet een appeltaart ongeveer het makkelijkste zijn wat er op dat gebied bestaat. Dus heb ik deze week al appels aangeschaft en een citroen, gekeken of ik ergens een springvorm kon vinden (nee dus, want Frankrijk is in sommige opzichten volslagen achterlijk) en een recept uitgezocht waarvoor dan maar geen springvorm: tarte tatin, uit een appeltaartenboekje van Margriet. Van bloem, boter en een snufje zout moet ik een soepel deeg kneden met behulp van een beetje koud water. Hoevéél koud water vermeldt de bron niet. 

Ik ben een voorzichtig type, dus ik neem heel weinig koud water. En nog een keer heel weinig. En nog een keer. Er ontstaat iets dat aan alle kanten aan mijn handen plakt, zodat ik niets anders meer kan vastpakken. Soepel is het zeker niet. Meer water? Straks wordt het vloeibaar en het recept maakt nergens gewag van vloeibaar. Nou, dan maar in de koelkast ermee. 30 minuten laten rusten.  
Smelt suiker met een klein beetje water (waar heb ik dit meer gezien?) in een pannetje met dikke bodem op een laag vuur en zet dan het vuur hoog zodat het mooi goudbruin karameliseert. Dat gaat allemaal vanzelf alleen zit er wel erg veel suiker ongekarameliseerd op de zijkant van de pan. Ik moet het in een bakblik gieten, ook langs de randen. Daar is het lang niet genoeg voor, maar er zit nog in het pannetje, dus met een pannenlik moet ik dat wel voor elkaar krijgen. 

O jé, veel te heet: de pannenlik is gelijk naar de knoppen en ik heb nog steeds niet genoeg karamel. Jammer dan. Mijn echtgenoot komt zich ermee bemoeien en begint met appels schillen. Die gaan op de karamel en ik heb al verzonnen dat een handjevol rozijnen met amaretto en vanillesuiker en wat citroenrasp vast e.e.a. ten goede gaan komen. Zo, die appels liggen erin. Nu met deeg bedekken.

Rol het deeg uit tot een lap … sodeju, geen deegroller. Waar is die ene fles waarin ik wel eens een roos zet? Nergens te vinden. Dan maar een van de bewaarpotten. Schoonmaken en rollen maar. Had je gedroomd! Het deeg blijft vol vasthoudendheid aan de pot zitten. Met mijn handen pluk ik het eraf en verspreid het zo goed en kwaad als mogelijk over de appels. Alles wat ik vastpak zit direct onder het deeg. De kraan, de pot, het aanrecht. Voor de taart gaat zeker tien procent verloren …In de voorverwarmde oven ermee.  

Na 35 minuten is het klaar. Het ziet er onooglijk uit, maar ruikt zalig. Nu moet ik er een bord overheen zetten en het gebak omdraaien, zodat het suikerlaagje bovenkomt. Op die manier omdraaien doe ik vaak genoeg, rösti staan dikwijls op ons menu. Hoepekee! Alle karamel blijft in de vorm zitten. Dat moet ik er met een mes uithakken, want anders heb ik een taart helemáál zonder suiker. Waarschijnlijk is de bakvorm met tefal binnenkant nu ook naar zijn mallemoer, maar wat geeft het. De taart moet warm gegeten worden met een bolletje vanilleijs. Niet slecht, vooral het ijs is heerlijk!