Vergaderen à la Bitteroise    index
Bij vrijwel elke bridgeclub wordt ergens in het jaar wel een Algemene Leden Vergadering gehouden. Soms duurt dat lang, soms duurt dat heel kort. De snelste ALV die ik me herinner maakte ik ooit mee in de jaren '80 bij ADG dat toen nog in het Parlement in de Nieuwstraat (Leiden) speelde; die duurde onder leiding van Theo Halvemaan van opening tot sluiting precies 7 minuten. 

Op zaterdag (!) 25 september maakten we voor het eerst de ALV van onze club in Béziers mee, al heette die vergadering daar wat deftiger de Assemblée Générale. Al weken tevoren werd er mondeling reclame voor gemaakt en we moesten toch vooral komen. Er werd niet zozeer de inhoudelijke kant van de AG benadrukt, maar dat éérst het maandelijkse toernooi Paul Riquet (een doorlopende topintegraal, zonder verplichte opkomst) zou worden gespeeld, dat er daarna onder genot van een drankje en hapje op de uitslag zou worden gewacht en dat aansluitend alle aanwezigen met elkaar het jaarlijkse AG-diner zouden bijwonen. O ja, tussen de bedrijven door ook nog even vergaderen. Bovendien, zo lieten ze discreet weten, werden we inmiddels als geheel ingeburgerd beschouwd. We waren dan weliswaar geen echte Fransen, maar we hadden laten zien dat les Hollandais toch een beetje konden bridgen en bovendien was het een zaak van honneur om ook bij de buitenbridge activiteiten acte de presence te geven, vooral als buitenlanders. Bovendien, zo voegde een van de kaderleden er op een gegeven moment listig aan toe, waren er tzt ook meer leden voor het Comité Directeur (het bestuur) nodig, en daar moest ik dan maar vast eens over nadenken. 
Enfin, we hadden ons ingeschreven voor het bijbehorende diner. Een week tevoren heb ik eens gevraagd naar de vergaderstukken. Vergáderstukken? Niks vergaderstukken, we zouden gaan vergaderen, niet papier rondsturen, anders was er niks meer aan. Wie zich van tevoren wilde informeren over bijvoorbeeld het financieel jaarverslag en beleid kon de papieren opvragen bij de penningmeester, maar ongevraagd papier rondsturen, dat deden ze niet. Bovendien was het allemaal door een accountant nagekeken, wat wilde je nog meer? We besloten om daarover verder maar niet te zeuren, en de gebeurtenissen af te wachten. 

Op zaterdag was het dan zover. Een keer per maand wordt op zaterdag het toernooi Paul Riquet gespeeld. Aan het eind van het jaar wordt dan de winnaar bekend gemaakt. Voor ons was het de eerste keer dat we meededen en het bleek bijna twee keer zo druk te worden als een gewone wedstrijdmiddag. Een vol huis want alle 20 tafels werden bezet. Dat gaf een heleboel heisa, want normaliter wordt er in één groep gespeeld (Mitchell: NZ blijft de hele tijd aan de zelfde tafel zitten, OW schuiven een tafel op en de spellen gaan een tafel omlaag) maar nu moest op het laatste moment het veld in twee Mitchells gesplitst worden. Alsof dat al niet ingewikkeld genoeg was, moesten de eerste ronde spellen met de hand gedupliceerd worden, voor sommige spelers een geheel nieuw fenomeen. Daardoor duurde het bijna 50 minuten voordat de eerste drie spellen gespeeld waren. Daarna verliep alles soepeltjes, behalve dat er af en toe wat mensen te vroeg wisselden. Het aardige van het spelen van zo'n Mitchell is dat je er elk moment mee kunt ophouden. Als het allemaal dus een beetje langer duurt dan gepland, of als de Wedstrijdleider haast heeft, houd je gewoon een ronde eerder op. Maar uiteindelijkwerden het toch 9 ronden van 3 spellen.

We waren goed in vorm, en konden uiteindelijk terug kijken op 67%, goed voor de volle winst. Een serieuze bijdrage aan de winst was de illusie die Erna de tegenstanders op een gegeven moment voortoverde. Zij speelde een schoppencontract, waarbij ik twee keer ruiten (Boer 10 zesde) had geboden. De uitkomst met een kleine ruiten (natúúrlijk een singleton) was voor de Aas van de tegenstanders waaronder bij Erna ruiten Heer 'viel'. Daarop werd geswitched naar een andere kleur waardoor de uitkomer zijn introever misliep en het contract precies binnenkwam. Erna had namelijk vlot van HVx de Heer onder het Aas gegooid, waarop de Aas-hebber later verklaarde dat ze dacht dat Erna een singleton ruiten Heer had en de uitkomer Vxx. 

We proberen steeds ons idioom te verbeteren en met het diner in gedachten informeerden we bij Fernand, een van onze favoriete (sterke) tegenstanders, naar het verschil tussen 'honger' en 'trek', met het verhaal uit onze kinderjaren dat je alleen in de oorlog werd geacht honger te hebben en anders alleen trek. Fernand haalde zijn schouders op en vroeg om een stukje papier, krabbelde iets daarop en zei: ik zeg altijd dit. Wij lazen Ga. We keken eerst elkaar aan en omdat we de grap kenden, maar hem niet wilden bederven keken we hem vragend aan, waarop hij verklaarde 'J'ai grande appetit' en voegde er aan toe G grande, A petit. Die grap kon er wel vanaf want hij had net een onmogelijke 1SA+2 binnengehaald, dankzij onze tegenspeelfout die ons een 20% score bezorgde. Ja, wij mogen Fernand wel. Hij is ongeveer 20 jaar ouder dan wij, soms een beetje opvliegend, maar hij spreekt duidelijk verstaanbaar Frans dankzij z'n Occitaans accent, goed gearticuleerd en met veel rollende r-en. Hij vindt onze 2 klaver opening waar een zwakke ruiten in zit maar niks en laat dat ook steeds merken. Multi 2 ruiten en Muiderberg speelt h-e-l-e-m-a-a-l niemand hier, dus als hij blijft mopperen gaan wij dat wél doen. Welingelichte bronnen beweren dat hij niet kan autorijden, maar het tóch doet, en herhaaldelijk, met of zonder passagiers in doodsangst, tussen bridgeclub en huis gesignaleerd wordt. 

Tijdens de laatste ronde merkten we iets eigenaardigs op. Er kwamen steeds meer mensen (leden) de zaal inlopen. Die waren dus niet komen spelen, maar kwamen wél voor de vergadering. Waren dat de ongeneeslijke vergadertijgers die je overal aantreft of kwamen ze hoofdzakelijk voor het diner? 

Zoals gebruikelijk werden de uitslagen ongeveer 5 minuten na het laatste spel op de TV schermen vertoond, en terwijl iedereen zich daaraan stond te vergapen werden wat tafeltjes bij elkaar geschoven. Daarachter nam het Comité Directeur plaats, bestaande uit een man of acht. Het was een beetje onoverzichtelijk, want er wordt niet in één grote zaal gespeeld. De club is gehuisvest in een oud en chic herenhuis (gebouwd door de broer van Napoleon) aan de Allées (de stads-esplanade) op de eerste verdieping in een ruimte die 5 kleine zaaltjes beslaat. In de twee kleinste zaaltjes passen maar 2 tafels, in de grootste staan er wel 6. Niet iedereen kon dus het bestuur waarnemen maar wel horen hoewel er zorgvuldig voor gewaakt werd om de geluidsinstallatie al te hard te zetten, want dat zou maar storen bij de conversatie. 

Voorzitter Luc (ook hoofdwedstrijdleider van de club en bondsarbiter bij de FBB) stak snel en bijna onverstaanbaar (hij wachtte gewoon niet tot iedereen stil was, want dat zou maar extra tijd kosten) zijn welkom af en ging over tot het eerste agendapunt, het Bilan Moral. Dat behelsde een terugblik over het afgelopen jaar. Andere clubs noemen dat het Jaarverslag, maar dit was véél korter. We herinnerden ons beiden onze eerste vakantie in Frankrijk, jáááren geleden toen we nieuwsgierig naar de weersverwachting van de komende dagen de autoradio aanzetten. Het weerbericht : Et maintenant le météo: Il fait beau. Dat was alles. Kort, duidelijk en ter zake doende. 

Dan het Bilan Financiel, waarvoor een overzicht op dat moment werd uitgedeeld zodat (als je heel snel kon lezen en begrijpen) wat vragen kon stellen. Een prima methode, want er was maar één vraag: Of er een lift kon komen voor degenen die wat moeilijk ter been waren. Nee, dat kon niet, was het antwoord, want daar was geen geld voor, zoals we zelf hadden kunnen lezen. Daarna de élections. 4 van de leden van het Comité Directeur zouden aftreden. U heeft dat allemaal kunnen lezen, zei de voorzitter streng, want dat heeft aan het publicatiebord gehangen en er heeft niemand gereageerd. Dat betekent dat ze dus gewoon weer worden herbenoemd. Applaus. Eind verkiezingen. 

Tenslotte, zei hij, kunt U nog vragen stellen. Hij voegde daaraan toe dat het apéritief inmiddels in de andere zaal klaarstond, en hoopte dus dat het er niet te veel zouden worden. Er kwamen geen vragen. Dan nog een applausje voor alle vrijwilligers, dus was na 15 minuten de vergadering afgelopen en konden de leden verder gaan, met waar ze eigenlijk voor gekomen waren: het apéritief, bestaande uit champagne met wat knabbels erbij, véél, heel véél conversatie en uitzicht op het diner. 

Om half acht was de champagne op en toog iedereen de trappen af, de straat op om in zo'n 10 minuten naar het restaurant de wandelen voor het repas. Onderweg schoot me te binnen dat ik net zo goed even de auto uit de parking kon halen en liep dus een klein stukje terug. Wel 10x ben ik aangehouden door clubgenoten met de mededeling dat ik de verkeerde kant op liep en dat het restaurant verderop in de straat was op nummer 63. 

Daar hadden inmiddels de meeste bridgers al plaatsgenomen aan tafels voor 6 of 12 personen. Conversatie is in Frankrijk bijna tot kunstvorm verheven. Het is verboden om ook maar énig moment een stilte te laten vallen. Het eten zelf bood daarvoor gelukkig voldoende aanknopingspunten. Het is niet goed om eenvoudig te zeggen dat het uitgebreid en lekker is of zelfs érg lekker (en dat was het ook) en daarna over politiek of iets anders te beginnen. Nee, van elk (nou ja, bijna) onderdeel van het eten wordt uitgelegd wat het is, hoe het klaargemaakt wordt, hoe de spreker het zelf klaar zou maken, hoe het ánders zou kunnen en hoe slecht ze het elders al eens hadden meegemaakt. En als je met zijn zessen aan tafel zit gaat daar nogal wat tijd in zitten als iedereen zijn zegje moet doen. Wij zaten aan een tafel van 6 dus dat scheelde een hoop tijd ten opzichte van een tafel voor 12 personen. Uit deze verzuchting alleen al blijkt kennelijk de aangeboren haast van de Hollander. Ik heb aan de bridgetafel wel eens geprobeerd grappig te zijn door op te  merken, dat God de Hollanders een horloge heeft gegeven maar aan de Fransen de tijd, maar die nu nuance bleek toch te hoog gegrepen. Ook over de wijn en de kaas waren diepzinnigheden te melden, waar ik in mijn onnozelheid nog nooit opgekomen zou zijn. Een leerzame ervaring, met vooral een heel hartelijke sfeer. Dankbare onderwerpen zijn verder de belastingen (religie is taboe) de Franse politiek (waar wij erg weinig van weten), het schoonmaken van zwembaden, de grenzen van tutoyeren en vousvoyeren (die vooral erg regio-afhankelijk zijn), natuurlijk het weer en tal van andere onderwerpen: àls het maar geluid maakt. 

Voilà het geheim van de smid voor voorzitters, die graag een hoog opkomst percentage op hun ALV willen zien. Hier waren er 78 van de 120 leden. Zo doe je dat dus in Frankrijk: niet praten, maar doen. Eerst bridgen, dan kort vergaderen, een snelle apéro en dan eten. En tíjdens het eten: converseren. Een kind kan de was doen.


index  

print