Op zaterdag was het dan zover. Een keer per maand wordt op zaterdag het toernooi Paul Riquet gespeeld. Aan het eind van het jaar wordt dan de winnaar bekend gemaakt. Voor ons was het de eerste keer dat we meededen en het bleek bijna twee keer zo druk te worden als een gewone wedstrijdmiddag. Een vol huis want alle 20 tafels werden bezet. Dat gaf een heleboel heisa, want normaliter wordt er in één groep gespeeld (Mitchell: NZ blijft de hele tijd aan de zelfde tafel zitten, OW schuiven een tafel op en de spellen gaan een tafel omlaag) maar nu moest op het laatste moment het veld in twee Mitchells gesplitst worden. Alsof dat al niet ingewikkeld genoeg was, moesten de eerste ronde spellen met de hand gedupliceerd worden, voor sommige spelers een geheel nieuw fenomeen. Daardoor duurde het bijna 50 minuten voordat de eerste drie spellen gespeeld waren. Daarna verliep alles soepeltjes, behalve dat er af en toe wat mensen te vroeg wisselden. Het aardige van het spelen van zo'n Mitchell is dat je er elk moment mee kunt ophouden. Als het allemaal dus een beetje langer duurt dan gepland, of als de Wedstrijdleider haast heeft, houd je gewoon een ronde eerder op. Maar uiteindelijkwerden het toch 9 ronden van 3 spellen.

We waren goed in vorm, en konden uiteindelijk terug kijken op 67%, goed voor de volle winst. Een serieuze bijdrage aan de winst was de illusie die Erna de tegenstanders op een gegeven moment voortoverde. Zij speelde een schoppencontract, waarbij ik twee keer ruiten (Boer 10 zesde) had geboden. De uitkomst met een kleine ruiten (natúúrlijk een singleton) was voor de Aas van de tegenstanders waaronder bij Erna ruiten Heer 'viel'. Daarop werd geswitched naar een andere kleur waardoor de uitkomer zijn introever misliep en het contract precies binnenkwam. Erna had namelijk vlot van HVx de Heer onder het Aas gegooid, waarop de Aas-hebber later verklaarde dat ze dacht dat Erna een singleton ruiten Heer had en de uitkomer Vxx. 

Zoals gebruikelijk werden de uitslagen ongeveer 5 minuten na het laatste spel op de TV schermen vertoond, en terwijl iedereen zich daaraan stond te vergapen werden wat tafeltjes bij elkaar geschoven. Daarachter nam het Comité Directeur plaats, bestaande uit een man of acht. Het was een beetje onoverzichtelijk, want er wordt niet in één grote zaal gespeeld. De club is gehuisvest in een oud en chic herenhuis (gebouwd door de broer van Napoleon) aan de Allées (de stads-esplanade) op de eerste verdieping in een ruimte die 5 kleine zaaltjes beslaat. In de twee kleinste zaaltjes passen maar 2 tafels, in de grootste staan er wel 6. Niet iedereen kon dus het bestuur waarnemen maar wel horen hoewel er zorgvuldig voor gewaakt werd om de geluidsinstallatie al te hard te zetten, want dat zou maar storen bij de conversatie. 

Voorzitter Luc (ook hoofdwedstrijdleider van de club en bondsarbiter bij de FBB) stak snel en bijna onverstaanbaar (hij wachtte gewoon niet tot iedereen stil was, want dat zou maar extra tijd kosten) zijn welkom af en ging over tot het eerste agendapunt, het Bilan Moral. Dat behelsde een terugblik over het afgelopen jaar. Andere clubs noemen dat het Jaarverslag, maar dit was véél korter. We herinnerden ons beiden onze eerste vakantie in Frankrijk, jáááren geleden toen we nieuwsgierig naar de weersverwachting van de komende dagen de autoradio aanzetten. Het weerbericht : Et maintenant le météo: Il fait beau. Dat was alles. Kort, duidelijk en ter zake doende. 

Dan het Bilan Financiel, waarvoor een overzicht op dat moment werd uitgedeeld zodat (als je heel snel kon lezen en begrijpen) wat vragen kon stellen. Een prima methode, want er was maar één vraag: Of er een lift kon komen voor degenen die wat moeilijk ter been waren. Nee, dat kon niet, was het antwoord, want daar was geen geld voor, zoals we zelf hadden kunnen lezen. Daarna de élections. 4 van de leden van het Comité Directeur zouden aftreden. U heeft dat allemaal kunnen lezen, zei de voorzitter streng, want dat heeft aan het publicatiebord gehangen en er heeft niemand gereageerd. Dat betekent dat ze dus gewoon weer worden herbenoemd. Applaus. Eind verkiezingen. 

Tenslotte, zei hij, kunt U nog vragen stellen. Hij voegde daaraan toe dat het apéritief inmiddels in de andere zaal klaarstond, en hoopte dus dat het er niet te veel zouden worden. Er kwamen geen vragen. Dan nog een applausje voor alle vrijwilligers, dus was na 15 minuten de vergadering afgelopen en konden de leden verder gaan, met waar ze eigenlijk voor gekomen waren: het apéritief, bestaande uit champagne met wat knabbels erbij, véél, heel véél conversatie en uitzicht op het diner. 

Voilà het geheim van de smid voor voorzitters, die graag een hoog opkomst percentage op hun ALV willen zien. Hier waren er 78 van de 120 leden. Zo doe je dat dus in Frankrijk: niet praten, maar doen. Eerst bridgen, dan kort vergaderen, een snelle apéro en dan eten. En tíjdens het eten: converseren. Een kind kan de was doen.